Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

ΑΠΛΥΤΑ ΣΤΑ ΜΑΝΤΑΛΑΚΙΑ
 

Άπλυτα στα μανταλάκια κρεμάνε η κυβέρνηση του Νίκου Χρύσανθου Αναστασιάδη (ΝΧΑ) και οι πρώην ‘’Κυβερνώντες’’, ενώ κλιμακώνουν το παιχνίδι ευθυνών για την τραγική  κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κυπριακή οικονομία. Το ΑΚΕΛ ζήτησε εξηγήσεις για τους συνεχείς διορισμούς ειδικών συμβούλων στο Προεδρικό. Το δε Προεδρικό πέρασε στην αντεπίθεση με τις επιταγές που μοίρασε η κυβέρνηση Χριστόφια παραμονές της λήξης της θητείας της, εν μέσω κρίσης και με τα κρατικά ταμεία άδεια.

Το κουτί της Πανδώρας (Όχι αυτό που άνοιξε με το θέμα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος από το δικηγορικό γραφείο του ΝΧΑ, …το άλλο κουτί ) άνοιξε όταν ο αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Σταύρος Ευαγόρου υπέβαλε επερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών για τους διορισμούς που έγιναν στο Προεδρικό, ζητώντας να δοθούν στη Βουλή στοιχεία για το τι προνοούν τα συμβόλαια των συνεργατών του Προέδρου ΝΧΑ , ως προς τις αμοιβές και τα καθήκοντα ενός εκάστου.

Όπως υποστήριξε ο Σταύρος Ευαγόρου, οι μέχρι σήμερα ενέργειες του Προέδρου Αναστασιάδη που αφορούν τους διορισμούς ειδικών συμβούλων του στο Προεδρικό και η αδιαφάνεια, πίσω από αυτές τις ενέργειες, προκαλούν το λαϊκό αίσθημα ιδιαίτερα σε περίοδο λιτότητας και γενικών περικοπών. Μπράβο Σταύρακκα μου…. πες τους τα, δεν ντρέπονται οι άχρηστοι να ξοδεύουν τα χρήματα του λαού,... καλά δεν έπρεπε τουλάχιστον να παραδειγματιστούν από την ‘’συνετή οικονομική πολιτική’’ που το κόμμα σου και ο Α-Χριστόφιας κάνατε για μια πενταετία; Ας όψεται ο καπιταλισμός και οι τράπεζες που μας έφεραν μέχρις εδώ, καλό το παραμύθι, το γεγονός ότι ο Καταστρόφιας σας ξόδευε κάθε χρόνο 1500 εκατομμύρια (5χ1,5= 7,5δις) περισσότερα από τα έσοδα του κράτους κάθε χρόνο για 5 χρόνια ήταν ασήμαντη λεπτομέρεια για το ‘’κόμμα του λαού’’.  Σύμφωνα με τον κ. Ευαγόρου ο λαός αναμένει την κατάθεση προτάσεων που θα αντιμετωπίζουν την υπό διαμόρφωση κατάσταση και όχι τον διορισμό ημετέρων σε αξιώματα δίπλα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση παραμένει εκτεθειμένη και οφείλει να δώσει εξηγήσεις, κάτι που αρνείται να πράξει πρόσθεσε ο κανακάρης ο Σταύρος και συνέχισε , είμαστε αναγκασμένοι να καταφύγουμε σε μια συνήθη κοινοβουλευτική πρακτική και υποβάλαμε σχετική επερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών αναφορικά με τους διορισμούς που έγιναν και τι προνοούν τα συμβόλαιά τους.

Ο εκπρόσωπος του ΝΧΑ  καλεί το ΑΚΕΛ να δώσει εξηγήσεις στον κυπριακό λαό για τις επιταγές ύψους 295,800 ευρώ που εξέδωσε το 2012 λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία, για σκοπούς πληρωμών του Προεδρικού Μεγάρου, ενώ το 2011 το ποσό αυτό ανερχόταν μόνο στα 29.300 ευρώ.

Μερικοί φίλοι και γνωστοί, από τους δεκάδες χιλιάδες λήπτες των μηνυμάτων μου, μερικές φορές μου υποδεικνύουν φιλικά ότι πρέπει να χρησιμοποιώ λίγο πιο ήπιους χαρακτηρισμούς εναντίον των πολιτικών και του κατεστημένου γενικότερα στα άρθρα μου. Με αφορμή αυτές τις υποδείξεις είναι ευκαιρία νομίζω να ξεκαθαρίσω αυτό το θέμα μια και καλή.

Η αντιπαράθεση μου με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο άρχισε από το 1974 με αφορμή το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και εντάθηκε το 1999 με αφορμή την απάτη του Χρηματιστηρίου. Σαν πρώην Πρόεδρος του Συνδέσμου  Επενδυτών του ΧΑΚ, είχα πολλές φορές στο παρελθόν κατ’ ιδίαν συναντήσεις με εκπροσώπους του κατεστημένου και προσπαθούσα πάντα με διπλωματικό τρόπο, ευγένεια και πειθώ να τους πείσω για ν’ αποδοθεί κάποιας μορφής δικαιοσύνη για όλους αυτούς που καταστράφηκαν οικονομικά λόγω της απάτης του Χρηματιστηρίου.’’ Ήταν πολλά τα λεφτά’’….. και για αυτόν τον λόγο δεν μπορέσαμε να έχουμε κατανόηση από αυτούς τους κοινούς απατεώνες. Δικαστική εξουσία και ΜΜΕ ήταν πάντα υποχείρια της εκτελεστικής, νομοθετικής εξουσίας και της κομματοκρατίας και δεν μας αντιμετώπισαν στοιχειωδώς ανθρώπινα. Άνθρωποι τίμιοι είχαν αυτοκτονήσει η και διαλύσει τις οικογένειες τους λόγω του Χρηματιστηρίου αλλά κανενός δεν ίδρωνε το αυτί του. Όλη αυτή η αντιμετώπιση με είχε προσωπικά εξοργίσει και με αφορμή αυτό, αποφάσισα να αλλάξω ρότα και από τότε με κάθε τρόπο και μέσο προσπαθώ να απαξιώσω αυτό το ελεεινό κατεστημένο που καταστρέφει ενσυνείδητα την πατρίδα μου.

Το λιγότερο που μπορεί πλέον ο απλός άνθρωπος να κάνει σε αυτά τα άθλια υποκείμενα είναι να τους απαξιώνει και να τους εξευτελίζει με κάθε ευκαιρία γιατί σίγουρα κάτι πολύ χειρότερο τους άξιζε. Πολλοί πολίτες παραμένουν απαθείς και δείχνουν αδικαιολόγητο φόβο και σεβασμό απέναντι στους πολιτικούς (υπάρχουν μερικοί πολιτικοί που αποτελούν εξαίρεση) . Αυτό για μένα είναι παράλογο και αδιανόητο, μέσα σε αυτή την άθλια κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Αυτή μου η στάση μου δημιουργεί καθημερινά πολύ μεγάλο κόστος και κινδύνους γιατί το κατεστημένο εξακολουθεί να είναι πανίσχυρο. Πολύ συχνά δέχομαι απειλές αλλά δεν φοβάμαι τίποτα, έχω ήδη  ενημερώσει το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον ότι δεν έχω διαφορές με τους απλούς ανθρώπους ούτε είχα ποτέ πάρε δώσε με τον υπόκοσμο για να κινδυνεύω από αυτούς. Ο όποιος κίνδυνος για την ζωή μου μόνο από το κατεστημένο μπορεί να προέλθει γιατί αυτό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός όλων μας. Επιβάλλεται να  αλλάξουμε επιτέλους στάση απέναντι στα πράγματα πριν να είναι πολύ αργά για τον επίγειο παράδεισο που μας χάρισε ο θεός. Ας καταστούμε εμείς οι απλοί πολίτες πραγματική απειλή για το ελεεινό κατεστημένο που μας έφερε σε αυτό το χάλι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να συνετιστεί, πιστέψετε με.

Όμηρος Αλεξάνδρου

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

ΠΙΑ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ; ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Νέα παραίτηση βόμβα από την Ερευνητική Επιτροπή, που διόρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας NXA προς διερεύνηση των συνθηκών, οι οποίες οδήγησαν στην καταστροφή της οικονομίας, καθώς και για την αναζήτηση ευθυνών.Το μέλος της Επιτροπής, Παναγιώτης Καλλής, υπέβαλε την παραίτησή του ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας επικαλούμενος λόγους που έχουν σχέση με τη δραστηριότητα του δικηγορικού γραφείου των παιδιών του.
Όπως ανακοίνωσε, o Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Χρίστος Στυλιανίδης, η απόφαση του κ. Καλλή λήφθηκε ώστε να μην υπάρξει  υπόνοια για έλλειψη αντικειμενικότητας από πλευράς του ιδίου, καθώς συγκεκριμένες υποθέσεις που ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο των παιδιών του πιθανόν να επηρεάζουν το έργο της Επιτροπής.  ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος πρόσθεσε  ότι η απόφαση λήφθηκε αποκλειστικά και μόνο από τον κ. Καλλή, χωρίς να δεχθεί οποιεσδήποτε πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. «Το ήθος καθοδηγεί κάποιους και δε θέλουν να αμφισβητηθεί με οποιονδήποτε τρόπο η αξιοπιστία τους», κατέληξε ο κ. Στυλιανίδης. Κόψε....κάτι Εκπρόσωπε, τα ήθη σας φάγανε και σας και την Δικαιοσύνη ..γι αυτό μας φέρατε σε αυτό το χάλι.

Υπενθυμίζεται ότι την παραίτηση του είχε υποβάλει από την Επιτροπή και ο Γιαννάκης Κωνσταντινίδης, επικαλούμενος ‘’λόγους υγείας’’ , για να αντικατασταθεί από τον Ανδρέα Κραμβή. Καλά πώς διάολο μια βδομάδα πριν όταν διορίζοντο από τον ΝΧΑ δεν γνώριζαν τους λόγους που τους οδήγησαν σε παραίτηση. ‘’Κύριοι’’ μας δουλεύεται αισχρά και αναίσχυντα

Τις τελευταίες ημέρες, το ανατεθέν στην Ερευνητική Επιτροπή έργο έχει καταστεί πεδίο έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και την Κυβέρνηση. Χθες, το ΑΚΕΛ κατήγγειλε εκ νέου προσπάθεια ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής,
για όνομα του θεού Άνδρο μας, μα είναι δυνατόν τέτοιο ‘’ψηλό επίπεδο πολιτικής ζωής’’ να ποινικοποιηθεί ποτέ; Τελικά μας βγήκες και εσύ ...’’μεγάλο νούμερο’’ και μας αραδιάζεις την μια μαλακία μετά την άλλη και ακολουθείς  τα χνάρια του μεγάλου μπουρλιοτιέρη του Καταστρόφια’’ Η Κυβέρνηση με την σειρά της απορρίπτει τον ισχυρισμό και ξεκαθαρίζει πως δεν τίθεται θέμα καθοδήγησης της Επιτροπής από κανέναν. ‘’Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου’’ Το ελεεινό κομματικό κατεστημένο συνεχίζει την ίδια τακτική της αλληλοεπίρριψη ευθυνών και ούτε έχει διάθεση να ζητήσει συγνώμη από τους πολίτες και να μονιάσει για να ξεφύγουμε από αυτή την άθλια κατάσταση.
Η παραίτηση του κ. Καλλή  έγινε αποδεκτή από τον ΝΧΑ και στην θέση του έχει διορίσει την τέως Επίτροπο Διοικήσεως, Ηλιάνα Νικολάου. Η κυρία αυτή, που στερείται παντελώς χρηματοοικονομικής γνώσης όπως και τα υπόλοιπα δύο μέλη της Επιτροπής για να διεξάγει την ‘’έρευνα’’, κατά την διάρκεια της θητείας της ως Επίτροπου Διοίκησης είχε πάρα πολλές φορές κατηγορηθεί ότι αγνοούσε παράπονα πολιτών ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο το οποίο προστάτευε και με το οποίο αποτελούσε συγκοινωνούντα δοχεία. Προσωπικά όταν ήμουν Πρόεδρος του Συνδέσμου Επενδυτών του Χρηματιστηρίου είχα έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση μαζί της γιατί προστάτευσε σε πάρα πολλές περιπτώσεις, σε θέματα που αφορούσαν το χρηματιστηριακό σκάνδαλο, το κατεστημένο. Με τον διορισμό της φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Νίκος Χρύσανθου Αναστασιάδης (ΝΧΑ) διατηρεί το ‘’τρίο των ασχέτων’’ που υποτίθεται θα διερευνήσει την οικονομική καταστροφή της Κύπρου. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται πια τις Διερευνητικές Επιτροπές γιατί είναι αναποτελεσματικές και τα πορίσματα τους μη σεβαστά από αυτούς που διερευνούνται. Κατά την άποψη μου μόνο ποινικοί ανακριτές μαζί με ξένους εμπειρογνώμονες έπρεπε να αναλάβουν αυτό το έργο.
Θα επαναλάβω για ακόμη μια φορά, δικαιοσύνη, ούτε η  χειραγωγημένη Κυπριακή  Δικαιοσύνη, ούτε ο Γενικός Εισαγγελέας και πολύ περισσότερο ούτε η Διερευνητική Επιτροπή  μπορεί να την αποδώσει. Και τα τρία πιο πάνω σώματα είναι τόσο διεφθαρμένα που ποτέ δεν θα τιμωρούσαν τους χρηματοδότες και πάτρωνες τους γιατί απλά το υπό κατηγορία κομματικό και τραπεζικό κατεστημένο κρατά πιθανότατα αρκετά στοιχεία σε βάρος τους. Όταν ήμουν Πρόεδρος του Συνδέσμου Επενδυτών είχα πολλές φορές παρευρεθεί σε δίκες εναντίον των εξαπατημένων επενδυτών του Χρηματιστηρίου και είχα κυριολεκτικά  σιχαθεί το δικαστικό κατεστημένο. Πολλοί δικαστές Επαρχιακών Δικαστηρίων είχαν προαχθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο από το οποίο προέρχεται κυρίως η Διερευνητική Επιτροπή. Οι πλείστοι αυτοί δικαστές που προήχθησαν στο Ανώτατο, κυρίως από τον μακαρίτη τον Τάσο Παπαδόπουλο, το δικηγορικό γραφείο του οποίου χειριζόταν τις περισσότερες υποθέσεις του κατεστημένου, ήταν δικαστές που σφάγιασαν εξαπατημένους επενδυτές στις πρωτόδικες υποθέσεις. Η παρουσία αυτών των Δικαστών στο Ανώτατο ήταν επιβεβλημένη, γιατί θα εξασφάλιζε πάλιν την αθωότητα του κατεστημένου σε περίπτωση που κάποιοι από τους επενδυτές θα προσέφευγαν στο Ανώτατο. Για την ιστορία, κανείς από τις χιλιάδες επενδυτές που είχαν εμπλακεί σε δίκες με το τραπεζικό κατεστημένο για το έγκλημα του ΧΑΚ δεν κέρδισε κάποια δίκη.
Πρέπει να γνωρίζει το βρώμικο κατεστημένο ότι η ανοχή του πολίτη δεν θα συνεχίσει για πολύ ακόμη. Στους επόμενους μήνες να είστε βέβαιοι ότι η εξαθλίωση των απλών πολιτών, κυρίως του ιδιωτικού τομέα  θα είναι απίστευτη και πρωτόγνωρη. Είναι  τότε που ο πολίτης πάνω στην απόγνωση του θα πάρει την δικαιοσύνη στα χέρια του και θα καταστεί πραγματική απειλή για αυτό το ελεεινό κατεστημένο. Δυστυχώς εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να συνετιστούν αυτά τα κτήνη που κατέστρεψαν τα πάντα, παρά μόνον αν οι πολίτες εμπνευστούν από το πνεύμα του Οδυσσέα και αγωνιστούν όπως εκείνος για να πάρουν πίσω την Ιθάκη τους.
Όμηρος Αλεξάνδρου
 

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

ΑΠΟ ΤΟΝ ‘’ΡΟΣΚΟ’’ ΣΤΟΝ ‘’ΛΙΟ’’ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΝΧΑ

                                                              

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφορούσε στην γειτονιά μας ένα αδέσποτο σκυλί ράτσας English Pointer, ηλικίας μόλις μερικών μηνών και συχνά πυκνά μπαινόβγαινε στην αυλή του σπιτιού μας επιζητώντας τροφή και παιχνίδι. Ήταν ιδιαίτερα φιλικό και παιχνιδιάρικο με αποτέλεσμα η οικογένεια μου και ιδιαίτερα τα δύο μου μικρά παιδιά να συνδεθούμε μαζί του. Ρωτήσαμε μερικούς γείτονες με τους οποίους είχαμε επαφή αν γνώριζαν σε ποίο ανήκε το σκυλί αλλά κανείς δεν γνώριζε. Το σκυλί συνέχισε για μερικές βδομάδες να περιπλανιέται στην γειτονιά μας και μερικά βράδια ξενυκτούσε στην αυλή μας. Επειδή ήταν πάντα πεινασμένο και απεριποίητο το πήραμε σε κτηνίατρο και το φροντίζαμε μέχρι να εντοπιστεί ο πιθανός ιδιοκτήτης του. Σκόπιμα δεν το υιοθετήσαμε και δεν το δέσαμε μήπως και εμφανιζόταν ο ιδιοκτήτης του και κατηγορηθούμε για κλοπή. Μερικούς μήνες αργότερα και όταν  πλησίαζε η περίοδος κυνηγίου εμφανίστηκε κάποιος από την γειτονιά μας, που σίγουρα γνώριζε ότι το σκυλί ξενυκτούσε στην αυλή μας και μας ανέφερε ότι του ανήκει. Παρ’ ότι αυτό μας στεναχώρησε γιατί συνδεθήκαμε με τον Ρόσκο, αυτό ήταν το όνομα που του δώσαμε, τον παρακαλέσαμε να το δένει και να το περιποιείται όπως προνοεί ο νόμος. Μετά την παρέλευση της κυνηγετικής περιόδου ο Ρόσκο έμεινε πάλιν στα αζήτητα και συνέχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας όπως και πριν επιζητώντας τροφή και συνέχισε να ξενυκτά στην αυλή μας. Δύο μέρες αργότερα μου τηλεφώνησαν τα παιδιά μου στο γραφείο για να μου ανακοινώσουν το κακό μαντάτο, ο αγαπημένος μας Ρόσκο κτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο και πέθανε, δεν άντεξα μπήκα στη τουαλέτα του γραφείου μου για να μην με βλέπει κανείς και έκλαψα πολύ για την απώλεια του αγαπημένου μας Ρόσκο.
                                                               
Σας διηγήθηκα την πιο πάνω αληθινή ιστορία του ταλαιπωρημένου και άτυχου δικού μου Ρόσκο για να την παραλληλίσω με τον τυχεράκια τον Λίο. Ο Λίο είναι το σκυλάκι που η θυγατέρα του Προέδρου Νίκου Χρυσάνθου Αναστασιάδη (ΝΧΑ), Έλσα, του δώρισε με την άνοδο του στο προεδρικό. Ο ‘’προεδρικός Λίο’’ λέγεται ότι έχει το ελεύθερο να περιφέρεται σε όλους τους χώρους του Προεδρικού Μεγάρου και να πλέκεται στα πόδια του Προέδρου που συνήθως περπατά πάντα βιαστικά, και των άλλων θαμώνων και επισκεπτών του προεδρικού. Το σκεπτικό του πρωτότυπου αυτού δώρου από μέρους της θυγατέρας του ήταν να χαλαρώνει τον Πρόεδρο στις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει από την πτώχευση κυπριακού λαού. Αυτού του ανώριμου πολιτικά λαού που αν και άρχισε να βιώνει μια σκυλίσια ζωή λόγω των χειρισμών του ΝΧΑ, του προκατόχου του, και του αμαρτωλού τραπεζικού κατεστημένου, δεν εννοεί να ωριμάσει και εξακολουθεί να συμπεριφέρεται όπως και πριν σαν αυθεντικό κομματόσκυλο.

Ποία είναι τα κοινά που έχει ο πρώην γείτονας μου με τον ΝΧΑ; Πρώτο, ο πρώην γείτονας μου θυμήθηκε ότι υπήρχε ο Ρόσκο όταν τον Οκτώβριο μήνα προσέγγιζε η κυνηγετική περίοδος, ο δε ΝΧΑ θυμήθηκε τον Κυπριακό Λαό τον περασμένο Φεβρουάριο όταν ζητούσε την ψήφο του για να υποκλέψει την εξουσία λέγοντας του ένα σωρό ψέματα. Δεύτερο κοινό σημείο είναι ότι, ο μεν πρώην γείτονας χρησιμοποίησε τον Ρόσκο για να εντοπίσει λαγούς, ο δε ΝΧΑ χρησιμοποίησε το κυπριακό Λα(γ)ό για να αρπάξει την εξουσία. Τρίτο κοινό σημείο τους είναι ότι και οι δύο τους έγραψαν Ρόσκο και Κυπριακό Λαό στα παλαιότερα των υποδημάτων τους ένα μήνα μετά που πέτυχαν το σκόπό τους. Τέταρτο κοινό σημείο, είναι ότι και οι δύο τους αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι. Πέμπτο κοινό σημείο, και δύο ήταν υποκριτές και υστερόβουλοι, ο μεν κυνηγός γιατί κάποιος άλλος συντηρούσε τον σκύλο του για να τον χρησιμοποιήσει αυτός ανέξοδα στην περίοδο κυνηγίου, ο δε ΝΧΑ υπέσκαψε την υποψηφιότητα Ι. Κασουλίδη το 2008 για να αναδείξει στην εξουσία τον από κάθε άποψη προβληματικό Δ. Χριστόφια για να διαλύσει την Κύπρο και να προβάλει ο ίδιος σαν σωτήρας. Έκτο κοινό σημείο των δύο είναι το αλκοόλ, ο μεν κυνηγός πρώην γείτονας μου συνήθιζε να παίρνει μαζί του ζιβάνα για να τα πίνει με τους άλλους κυνηγούς φίλους του μέσα στην φύση, ο δε  ΝΧΑ καταναλώνει ουίσκι για να ισορροπεί για να μπορεί να ανταποκρίνεται υποφερτά στα καθήκοντα του.

Ο ΝΧΑ υλοποίησε το όνειρο μιας ζωής, να αρπάξει δηλαδή την εξουσία έστω και μιας διαλυμένης Κύπρου, και τώρα που το πέτυχε μας το παίζει μοντέρνος Πρόεδρος, αλάGeorge Bush Junior, American Style. Η διαφορά του πρώην προέδρου των ΗΠΑ με τον ΝΧΑ είναι ότι εκείνος, αν και ήταν κλινικά ηλίθιος και ανεπαρκής, είχε ένα  κράτος με λειτουργικές δομές και αδέκαστη Δικαιοσύνη για να μην οδηγηθεί σε κατάρρευση, ο δε δικός μας, όντας εξαρτημένος από το ουίσκι και τις κακές του συνήθειες, έχει ένα κράτος μπάχαλο με ανύπαρκτη Δικαιοσύνη, με ανυπαρξία σωστών και λειτουργικών δομών έτοιμο να καταρρεύσει.

Η συμπαθής μας Έλσα αφού έκανε το συγκινητικό δωράκι της στον μπαμπά, είπε να το ρίξει και λίγο  έξω, προεδρική θυγατέρα είναι να μην….Φαίνεται λοιπόν, πως το δύσκολο εκείνο βράδυ του Eurogroup στις 15/3/2013 η Έλσα Λούτσιου Αναστασιάδη διασκέδαζε σε μαγαζί στην Αθήνα όπου τραγουδά ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής Αντώνης Ρέμος.
Η παρουσία της στο μαγαζί προκαλεί την αντίδραση του κόσμου, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσφατες αποκαλύψεις σε σχέση με τη λίστα καταθετών που απέσυραν τις καταθέσεις τους από κυπριακές τράπεζες. Το όνομα της Έλσας εμπλέκεται στην υπόθεση των 6.000 καταθετών που απέσυραν τις καταθέσεις του το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου, δηλαδή λίγες μέρες πριν από το πρώτο Eurogroup που έμελλε να οδηγήσει στην ανακοίνωση του κουρέματός τους.
Μπορεί να έχει δοθεί κάποια εξήγηση αλλά το θέμα με τις εκροές καταθέσεων γενικότερα των συγγενών του Προέδρου δεν έχει κλείσει. Οι δικαιολογίες που δόθηκαν και από τους "συμπέθερους", σε μια περίπτωση (αγορά ακινήτου στην Κύπρο με τα λεφτά - αντί εγγυητικής- να στέλνονται στην ...Αγγλία) και η μη δικαιολόγηση όλων των ποσών εκροής αφού για κάποια εκατομμύρια δεν δόθηκαν εξηγήσεις, σε συνδυασμό με το συμβάν αυτό, επιβεβαιώνουν ότι στην Κύπρο κάποιοι έχουν διαγράψει τη λέξη "Ηθική" από το λεξικό τους. Δεν μπορεί η Κύπρος να είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας και η θυγατέρα του προέδρου να διασκεδάζει. Δεν είναι παράνομο, είναι όμως ανήθικο.
 Όπως ανήθικη και χειραγωγημένη είναι και η κυπριακή δικαιοσύνη και ιδιαίτερα ο Γενικός Εισαγγελέας Πέτρος Κληρίδης που μας απογοήτευσε πλήρως με την αμετανόητη τοποθέτηση του στο θέμα της διαγραφής της δίωξης του...γιου του, καθώς επίσης  και της αθώωσης του δικηγορικού γραφείου του ΝΧΑ στο θέμα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, δύο μέρες πριν από την προδιαγραφόμενη νίκη του στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές.
  
Η σημερινή τραγική κατάσταση που βιώνει η Κύπρος μας και ο λαός της είναι απίστευτη και πρωτόγνωρη. Ο κυπριακός λαός οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια από το άθλιο κομματικό και τραπεζικό κατεστημένο σε σκυλίσια ζωή, ανάλογη με αυτή που βίωσε ο αγαπημένος μου Ρόσκο. Μπορεί για τον αγαπημένο μου Ρόσκο να έκλαψα μια φορά και τελείωσε, για την αγαπημένη μου Κύπρο όμως κλαιω και πονώ καθημερινά για χρόνια τώρα, κλαίγω γιατί δεν κατάφερα να πείσω τον κυπριακό λαό να πάρει τα πράγματα στα χέρια του πριν να έχει και αυτός ανάλογο τραγικό τέλος ΄όπως ο Ρόσκο.
  
Όμηρος Αλεξάνδρου
 

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Όταν καταρρέει το επιχώριο lifestyle του ευδαιμονισμού.


Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελέτων (ΚΥΚΕΜ)

Η κρίση δεν είναι πλέον προ των πυλών. Είναι εντός των τειχών. Πρόσωπα σκυφτά, απώλεια ακόμη και του υποτυπώδους χιούμορ, εσωστρέφεια, ήταν κάποια από τα στοιχεία της συμπεριφοράς των ανθρώπων που κάποιος εξόφθαλμα μπορούσε να παρατηρήσει τις τελευταίες μέρες. Το άγχος και η ψυχολογική βία που προκαλεί ο φόβος απόλυσης, η αποπληρωμή των οικογενειακών χρεών προκάλεσαν μία μορφή εργασιακής σκλαβιάς, ψυχολογικά εξοντωτικής. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια την εύθραυστη ευδαιμονία που μας παρέχουν οι ψευδαισθήσεις του μοντέρνου και λουστραρισμένου μας βίου.

Η κατάσταση για τους πτυχιούχους ή «μορφωμένους» εργαζομένους είναι πολλαπλώς δυσμενέστερη από αυτή των μη πτυχιούχων ή «αγράμματων» εργαζόμενων. Οι δεύτεροι αμείβονται χαμηλότερα και μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες εργασίας λαμβάνουν πενιχρές συντάξεις και πολλές φορές ανεπαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έτσι κανείς δεν τους ζηλεύει και αποτελούν για τις νέες γενιές πρότυπο προς αποφυγή. Και ο λόγος είναι ότι στην μοντέρνα κοινωνία μας θεωρούμε τους αγρότες και τους εργάτες υποδεεστέρους, ενώ αντιθέτως στους «μορφωμένους», δηλαδή αυτούς που ασχολούνται με τον τομέα των υπηρεσιών, αποδίδουμε ανώτερο νόημα στο επάγγελμά τους και κατ' επέκταση θα πρέπει να τους ικανοποιούμε με υψηλότερη αμοιβή για να δικαιολογείται το «ανώτερο» κοινωνικό τους καθεστώς. Έτσι στην κοινωνία μας το επάγγελμα έγινε ιδεολογία, ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που ονομάζουμε lifestyle.

Αυτό είναι περίπου το πρότυπο του πετυχημένου σήμερα ανθρώπου και αυτό που καλλιεργείται ως όραμα στους νέους. Σήμερα στην κοινωνία μας, οι νέοι μεγαλώνουν εντρυφώντας στο ψυχωτικό και ωφελιμιστικό μοντέλο που φυτεύουν με τόση μανία οι μεγαλύτεροι στο μυαλό τους. Σπουδάστε, επιλέγοντας κάποιο κλάδο που θα σας εξασφαλίζει καριέρα σε κάποια μοντέρνα δουλειά και η οποία θα σας αποφέρει υψηλές απολαβές και «ανώτερο» κοινωνικό στάτους! Λες και στη ζωή χρειάζεσαι καταξιωμένο επάγγελμα, τίτλους , υψηλό μισθό και ικανότητες στο να πουλάς τον εαυτό σου για να έχεις αξιοπρέπεια και να αισθάνεσαι ευτυχισμένος.  

Από νωρίς φορτώνονται οι μαθητές με το άγχος της εξασφάλισης μίας πανεπιστημιακής θέσης και μάλιστα με βαθμολογικό ανταγωνισμό. Θα ήταν ενδιαφέρον να ερευνήσει κανείς τι απογίνονται μετά την αποφοίτησή τους όλοι αυτοί που πρωτεύουν κάθε χρόνο στις εισαγωγικές εξετάσεις των πανεπιστημίων. Αλήθεια, πόση κατανόηση μπορούν να δείξουν σήμερα οι νέοι όταν κάποιος δάσκαλος τούς διαβάσει αυτό που ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε στην Ασκητική: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα...είμαι ελεύθερος».

Η τρέχουσα οικονομική κρίση έχει απογυμνώσει το πρόβλημα από τις όποιες πλασματικές επικαλύψεις. Ο φόβος κατάρρευσης του σημερινού lifestyle, από τη μια, προκαλεί απύθμενο άγχος. Από την άλλη αποκαλύπτει τα θεμέλια μιας ψεύτικης και υλιστικής ευδαιμονίας, όπου οι αξίες της ανθρωπιάς, της κατανόησης του ανθρώπινου πόνου, της φιλίας, συντρίβονται από τον κτηνώδη αμοραλισμό της επαγγελματικής επιτυχίας. Πόσες φορές εσχάτως δεν ακούσαμε τη φράση «άλλο δουλειά και άλλο φιλία», λες και ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει αναστολή των συναισθημάτων του.  

Τελικά το άγχος, οι φοβίες, η ντροπή, η επιτηδευμένη αλαζονεία, η επιθετικότητα, η διαρκής θέληση απόκτησης και άσκησης δύναμης δεν είναι τίποτε άλλο από μία καταπιεσμένη και ανεκπλήρωτη θέληση για μία λουστραρισμένη ζωή. Όσοι πετύχουν αυτή τη λουστραρισμένη ζωή απολαμβάνουν την μακαρία ευδαιμονία των ψευδαισθήσεων που τους παρέχει το lifestyle μέσα στο οποίο ζουν, μέχρι που να αντιληφθούν ότι οι απαστράπτουσες επαγγελματικές καριέρες που έκτισαν στηρίχθηκαν πάνω σε προσωπικές ή οικογενειακές τραγωδίες. Όσοι πάλι πέφτουν απότομα από το μαγικό βουνό των ψευδαισθήσεων τους, γιατί έτσι τα έφερε η ζωή (όπως πολλοί πέφτουν και θα πέφτουν λόγω της κρίσης), είτε γίνονται πιο σοφοί είτε επανέρχονται στο μύθο του Σίσυφου. Σημασία στη ζωή δεν έχει αν έπεσες. Σημασία έχει αν μπορείς να σηκωθείς και να γίνεις πιο σοφός μέσα από τα λάθη σου.

Για όσους πάλι η  λουστραρισμένη ζωή παραμένει ανεύρετη, το προσωπικό, ίσως και το οικογενειακό δράμα, επιτείνει το άγχος και την εσωστρέφεια που ανανεώνουν τις φρούδες ελπίδες σε ένα αγώνα...για ένα πουκάμισο αδειανό...για μια Ελένη!      


ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΣΤΟΝ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Παρακολούθησα την πρόσφατη ‘’ανάκριση’’ του πρώην αφεντικού της πτωχεύσασας Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας από την τηλεόραση ‘’Σίγμα’’ και αυτό που ένοιωσα στο τέλος ήταν ντροπή και οργή. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος μπορεί να έχει το χάρισμα και την ικανότητα να κάνει το άσπρο μαύρο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά από την άλλη το τηλεοπτικό κανάλι όφειλε να μεριμνήσει ούτως ώστε απέναντι του να βρίσκονται ειδικοί οικονομολόγοι με περγαμηνές στο Banking και όχι ημιμαθείς δημοσιογράφοι. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ήταν ότι ακόμα και στις πιο εύλογες, αν και προαποφασισμένες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ο Βγενόπουλος έδινε διάτρητες απαντήσεις χωρίς οι δημοσιογράφοι να μπορούν να επανατοποθετηθούν και να τον αντικρούσουν. Δυστυχώς με το πέρας της εκπομπής διεφάνει ότι Βγενόπουλος αν και είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος ένοχος της κατάρρευσης της Λαϊκής Τράπεζας κέρδισε και πάλιν το επικοινωνιακό παιχνίδι.  
Σαν επαγγελματίας Λογιστής – Ελεγκτής και Σύμβουλος Επιχειρήσεων και χωρίς  ιδιαίτερη και εξειδικευμένη  γνώση στο Banking αν ήμουν στην θέση των δημοσιογράφων η/και αναλυτών θα έθετα στον κύριο Βγενόπουλο τα εξής απλά ερωτήματα που αφορούν τις αρχές του Banking:
 (A) Μια τράπεζα  δεν πρέπει να δανείζει περισσότερα από το 80% των καταθέσεων της. Η τραπεζική πείρα σε παγκόσμιο επίπεδο έχει αποδείξει ότι οι μόνες τράπεζες που δεν κινδύνευσαν με χρεοκοπία  είναι αυτές που τηρούν αυτή την αρχή και δανείζουν μέχρι το 80% των καταθέσεων τους. Από το 2007 που ανέλαβε ο Βγενόπουλος  αγνόησε εντελώς αυτήν την αρχή και συνέχισε να δανείζει μέχρι και  το 125% των καταθέσεων της με αποτέλεσμα το τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας που αντιμετώπισε η Λαική  Τράπεζα.  Ακόμα και η πρόνοια να δανείζει μια τράπεζα μόνο το 30% των καταθέσεων ξένων καταθέσεων δεν εφαρμόστηκε και συνεπώς τα τεράστια ρώσικα κεφάλια αποδείχθηκαν μπούμερανγκ για ολόκληρη την οικονομία.

(Β) Μια άλλη σημαντική αρχή της τραπεζικής, είναι ότι δεν δανείζεις ποτέ  περισσότερα από το 15% του κεφαλαίου σου σε ένα δανειζόμενο , ακόμη και αν ο δανειζόμενος είναι κράτος. Τα ελληνικά ομόλογα που αγόρασε η Λαϊκή και που κουρεύτηκαν το καλοκαίρι του 2011, με την ανοχή του αχάπαρου Δημήτρη Χριστόφια, ήσαν πολύ περισσότερα από όλο το κεφάλαιο της

(Γ) Άλλη μια αρχή που πρέπει να εφαρμόζει έναν υγιές τραπεζικό συγκρότημα είναι η πλήρης εφαρμογή των κανόνων της περίφημης ‘’Εταιρικής Διακυβέρνησης’’ που αν και στα χαρτιά υπήρχε, οι βασικοί της κανόνες παραβιάστηκαν βάναυσα και ποτέ δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη κατά την διάρκεια της θητείας του ‘’πολύξερου τραπεζίτη’’ Ανδρέα Βγενόπουλου.
(Δ) Μια τράπεζα δεν πρέπει ποτέ να δίνει δάνεια (μετοχοδάνεια), ιδιαίτερα σε μια υφεσιακή οικονομία, σε πελάτες της και μη για αγορά μετοχών της ιδίας τράπεζας η και των εταιρειών που ανήκουν στο ίδιο συγκρότημα. Ο αθεόφοβος ο Βγενόπουλος έδωσε τεράστια τέτοια δάνεια ακόμα και σε μοναχές, χωρίς άλλη εξασφάλιση εκτός από τις ίδιες τις μετοχές που αγοράστηκαν.
(Ε) Ο σωστός τραπεζίτης όταν εξετάζει την παραχώρηση ενός δανείου δεν βλέπει μόνο την εξασφάλιση π.χ ακίνητο η άλλο Collateral, αλλά πρώτιστα εξετάζει τα εισοδήματα του δανειζόμενου και ιδιαίτερα την ικανότητα του να εξυπηρετεί τις δόσεις του. Υπήρξαν πάρα πολλές περιπτώσεις που οι αξιωματούχοι της Λαϊκής, αλλά και των υπόλοιπων τραπεζών, δεν εξέταζαν σχολαστικά ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί σκοπός τους ήταν η κερδοσκοπία και τα παχουλά τους μπόνους. Κάποιος γνωστός μου μου είπε την εξής ιστορία: ‘’Έκανα αίτηση για δάνειο  στην Λαϊκή Τράπεζα και μου ζήτησαν εκτίμηση του σπιτιού μου που θα έβαζα για εξασφάλιση του δανείου. Πήγα σε ένα γνωστό μου εκτιμητή και μου έκανε μια αντικειμενική εκτίμηση του ακινήτου μου. Όταν την πήγα στον διευθυντή υποκαταστήματος της Λαϊκής μου είπε, να την αγνοήσουμε και να σε στείλω σε ένα δικό μου εκτιμητή για να σου κάνει μια πολύ πιο ψηλή εκτίμηση για να σου δώσω μεγαλύτερο δάνειο. Έτσι και έγινε, τώρα δεν είμαι σε θέση να πληρώσω την δόση μου και κινδυνεύει το σπίτι μου’’ Ο ιδιωτικός δανεισμός στην Κύπρο σαν ποσοστό επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) της Κύπρου είναι ίσως ο ψηλότερος ανά την υφήλιο και ξεπερνά το 300% του ΑΕΠ.
Ο Βγενόπουλος προς το τέλος της εκπομπής και σε μια προσπάθεια του να αποτρέψει περαιτέρω διερεύνηση του ρόλου του στο μέλλον, έριξε τις βόμβες του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και του Μιλόσεβιτς που προηγήθηκαν της παρουσίας του στην Λαϊκή Τράπεζα, προκειμένου να εκβιάσει τις αμαρτωλές πολιτικές και εποπτικές ηγεσίες της κυπριακής πολιτείας. Οι αναφορές του Ανδρέα Βγενόπουλου στο  ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και το θησαυρό του Μιλόσεβιτς που πέρασε από την Κύπρο, επαναφέρει στο προσκήνιο την αμαρτωλή ιστορία που είχε βάλει την Κύπρο στο εδώλιο για υποθέσεις ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο κ. Βγενόπουλος κατά τη διάρκεια της εκπομπής,  ο ίδιος κατέχει στοιχεία σχετικά με το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και την εμπλοκή της Λαϊκής Τράπεζας και είναι αποφασισμένος να τα παραχωρήσει στην Ερευνητική Επιτροπή.
Οι σακούλες με τα εκατομμύρια. Η ιστορία που έχει βγει ήδη στη δημοσιότητα και μάλιστα είχε απασχολήσει τον διεθνή τύπο εκτυλίχθητε την εποχή που είχε επιβληθεί εμπάργκο στη Σερβία μετά τον εμφύλιο. Τότε ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς χρησιμοποιούσε την Τράπεζα Μπεογκράντσκα σαν προσωπικό θησαυροφυλάκιο ενώ μετά την επιβολή του εμπάργκο τη θέση της πήρε η Λαϊκή Τράπεζα στην οποία έστελνε σακούλες με εκατομμύρια μέσω αεροδρομίου Λάρνακας. Σε εκείνη την υπόθεση υπήρξε και εμπλοκή του Δικηγορικού Γραφείου του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος μάλιστα είχε κινηθεί νομικά εκείνη την εποχή εναντίον των Financial Times που είχαν δημοσιεύσει σχετικά ρεπορτάζ. Το διαφαινόμενο αποτέλεσμα της δίκης ανάγκασε στο τέλος  τον τότε Πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο να αποσύρει την αγωγή του και να πληρώσει όλα τα έξοδα τους Financial Times. Για την ιστορία αναφέρω ότι ο  ίδιος ο Τάσος Παπαδόπουλος, το δικηγορικό γραφείο του οποίου ενέγραψε οκτώ υπεράκτιες εταιρίες συνδεδεμένες με την Μπεογκράντσκα, υποστήριξε ότι τα χρήματα έρχοταν στην Κύπρο για να γίνουν αγορές για λογαριασμό της Γιουγκοσλαβίας παρακάμπτοντας το εμπάργκο. Συνολικά υπολογίζεται ότι εκείνη την εποχή πέρασαν από την Κύπρο πέραν των 2 δισεκατομμυρίων δολάρια

Ο διεθνής τραπεζικός κολοσσός HSBC κατείχε πριν την έλευση του Βγενόπουλου το 25% του μετοχικού κεφαλαίου της Λαϊκής Τράπεζας. Το 2004, η HSBC είχε εκδηλώσει την επιθυμία  ν’ αγοράσει μεγαλύτερο ποσοστό, πέραν του 51% αλλά ο Τάσος Παπαδόπουλος  και ο διευθύνων σύμβουλος της Λαϊκής  Κίκης Λαζαρίδης  για δικούς τους λόγους δεν της το επέτρεψαν.  Η στάση αυτών των  δύο διεφθαρμένων κολλητών φίλων αποδείχθηκε μοιραία για την σημερινή μας κατάντια γιατί οδήγησε την HSBC, με την τεράστια τεχνογνωσία που είχε στο Banking, να πουλήσει το μερίδιο της μεταγενέστερα στο ολετήρα της Λαϊκής Τράπεζας Ανδρέα Βγενόπουλο με αποτέλεσμα τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα.

Οι χειρισμοί του Τάσου Παπαδόπουλου και του κολλητού του φίλου Προέδρου της Λαϊκής Τράπεζας Κίκη Λαζαρίδη στο θέμα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και των κλεμμένων χρημάτων του Γιουγκοσλαβικού λαού αποδείχθηκαν καταστροφικοί για την Λαϊκή Τράπεζα και κατ’ επέκταση για την Κυπριακή οικονομία. Η όλη στάση  της τότε  κυπριακής πολιτείας, αποθάρρυναν την HSBC από την αύξηση του ποσοστού της με αποτέλεσμα να πέσουμε στα χέρια του Βγενόπουλου. Το παράδειγμα του δικηγορικού γραφείου του Τάσου Παπαδόπουλου στο θέμα του ξεπλύματος χρήματος ακολούθησαν μεταγενέστερα  και άλλα δικηγορικά γραφεία που ανήκουν σε ψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα. Το γραφείο του Νίκου Χρυσάνθου Αναστασιάδη (ΝΧΑ) έχει αρκετές φορές κατηγορηθεί για ανάλογες πρακτικές κυρίως με ρώσικα κεφάλαια. Κατηγορείται επίσης ότι εκτός από κεφάλαια του στενού οικογενειακού του κύκλου έχει φυγαδεύσει στο εξωτερικό και τεράστια κεφάλαια πελατών του προκειμένου να γλιτώσουν το κούρεμα. Για το μικρόψυχο ανθρωπάκι που ακούει στο όνομα Δημήτρης Χριστόφιας τι να πει κανείς μια που διαθέτει ελαφρυντικά όπως αυτό ‘’του ακαταλόγιστου των πράξεων του’’; Ξόδευε ο ανόητος 1,5 δις περισσότερα κάθε χρόνο από τα έσοδα του κράτους για μία 5ετία, και τώρα επιμένει μαζί με το κόμμα του ότι για την πτώχευση της Κύπρου φταινε μόνο οι τράπεζες και ο καπιταλισμός.  

Τελειώνοντας θα επαναλάβω και πάλιν φορτικά ότι για όλα τα δεινά τα οποία υποφέρει η Κύπρος και ο λαός της σήμερα δεν φταίνε οι ξένοι, οι οποίοι ομολογουμένως μας φέρθηκαν πάρα πολύ σκληρά, φταίει το ελεεινό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και εμείς οι πολίτες που το ανεχθήκαμε και εξακολουθούμε να μην αναλαμβάνουμε δράση για να το στείλουμε στο αγύριστο.

Όμηρος Αλεξάνδρου
 

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

ΡΙΚ ΚΑΙ ΑΚΕΛ ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΣ


Προχθές Πέμπτη στη τηλεοπτική πολιτική εκπομπή του ΡΙΚ ‘’ Προεκτάσεις’’ ο δημοσιογράφος Γιάννης Καρεκλάς φιλοξένησε τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος ΑΚΕΛ Κύπρου Άνδρο Κυπριανού. Μέρες πριν από την εκπομπή, το ΡΙΚ διαφήμιζε τον ‘’σπουδαίο’’ του καλεσμένο αναφέροντας ότι αυτός θα προβεί σε σημαντικές εισηγήσεις στο πώς η Κύπρος θα μπορούσε να βγει από την σημερινή χαοτική οικονομική κατάσταση που το ίδιο του το κόμμα και ο ανεκδιήγητος πρώην πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας την οδήγησαν κατά την 5ετή διακυβέρνηση τους. Ακούω καλά;
Προσωπικά άκουσα την διαφήμιση αυτή τουλάχιστο 5 με 6 φορές, και κάθε φορά αναρωτιόμουνα  αν οι ιθύνοντες σε αυτό το κανάλι είναι όντως σε θέση να αξιολογούν και να αποφασίζουν, μέσα από τις σημερινές δοσμένες συνθήκες, ποίους και για ποίο λόγο πρέπει να φιλοξενούν στις εκπομπές τους. Αναρωτήθηκα επίσης ποίος κύπριος πολίτης και με τι κουράγιο θα μπορούσε να αντέχει να βλέπει αυτήν την περίεργη φιγούρα ενός ανόητου κομμουνιστή να μας κάνει μαθήματα και εισηγήσεις πώς να ξεπεράσουμε την οικονομική καταβαράθρωση που οι ίδιοι από γινάτι και δογματισμό μας έχουν οδηγήσει. Είμαι σίγουρος ότι την δική μου οργή και αγανάκτηση για την θλιβερή μας σημερινή κατάσταση την συμμερίζεται η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού συμπεριλαμβανομένων και των απλών και τίμιων οπαδών του ΑΚΕΛ.

Η άθλια ηγεσία του ΑΚΕΛ και ο μπουρλοτιέρης και από κάθε άποψη άρρωστος και γραφικός Χριστόφιας έπρεπε να εξαφανιστούν από την Κύπρο, η τουλάχιστο να μην επιδιώκουν να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να προκαλούν ακόμη περισσότερο τον απλό πολίτη που βιώνει την οικονομική εξαθλίωση. Έπρεπε να στραφούν στα του οίκου τους να παραδεχθούν τα ολέθρια και σκόπιμα τους λάθη και να ζητήσουν συγνώμη από το κυπριακό λαό και από τους οπαδούς τους. Έπρεπε να προσπαθήσουν να ανανεώσουν και να εκσυγχρονίσουν το Κόμμα τους, οι οπαδοί του οποίου στην πλειοψηφία τους, αν και ανώριμοι πολιτικά, είναι αγνοί και καλοί άνθρωποι και γνήσιοι πατριώτες.

Από την άλλη στο κρατικό κανάλι έπρεπε να καρατομηθούν δημοσιογράφοι όμοιοι του σφουγγοκολάριου Γιάννη Καρεκλά που υπηρετούν δουλικά την εκάστοτε εξουσία και την άθλια κομματοκρατία με την οποία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Το ΡΙΚ που αποτελεί την μικρογραφία μιας αναποτελεσματικής και ανεπαρκούς κρατικής μηχανής όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο του σαν κρατικό κανάλι, όχι μόνο δεν προσφέρει σωστή και αντικειμενική πληροφόρηση στο πολίτη, αλλά επιβαρύνει και από πάνω το πτωχευμένο κράτος με τεράστια έξοδα, δεδομένου ότι οι 150 περίπου υπάλληλοι του κοστίζουν στο κύπριο φορολογούμενο κατά μέσο όρο €6850 ο κάθε ένας μηνιαίως.

Τα αμαρτωλά κυπριακά ΜΜΕ πρωτοστατούντος του ΡΙΚ συνετέλεσαν τα μέγιστα στην διατήρηση της άθλιας κομματοκρατίας και των πατρώνων της γιατί ‘’τα παίρνουν’’ για να αναδεικνύουν στην πολιτική ανίκανους και να συγκαλύπτουν την κάθε βρωμιά τους. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα σκάνδαλα και εγκλήματα που διαπράττει το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο αποκαλύπτονται από τους ξένους και από απλούς πολίτες που επικοινωνούν μέσω του διαδυκτίου. Είμαι βέβαιος ότι τώρα που το κομματικό και τραπεζικό κατεστημένο έχει χρεοκοπήσει και δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί τα ΜΜΕ, πολλοί από τους εκδότες και καναλάρχες θα βάλουν λουκέτο και αυτό μόνο κακό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο κόσμος που επιθυμεί πλέον να μαθαίνει την αλήθεια θα αποστρέψει το πρόσωπο του από την συμβατική πληροφόρηση και θα στραφεί στην ηλεκτρονική πληροφόρηση και στο διαδύκτιο, εκεί όπου πολίτες τολμούν να εκφράζουν την άποψη τους ελεύθερα και με παρρησία.

Όμηρος Αλεξάνδρου
 

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Κομματοκύνες, κοινώς κομματόσκυλα, άλλως αλυσοδεμένα μυαλά


Χρήστος Ιάκωβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Οι κομματοκύνες, κοινώς κομματόσκυλα, άλλως αλυσοδεμένα μυαλά είναι πολυπληθής πολιτική ομάδα η οποία επιχωριάζει στον ελληνισμό. Για να γίνεις μέλος της θα πρέπει να υποστείς πολιτική, ενίοτε και εθνική λοβοτομή, δηλαδή να απολέσεις την ανεξάρτητη αξιολογική κρίση. Βασική αρχή της πολιτικής συμπεριφοράς των κομματοκυνών είναι να θεωρείς αμαρτία οποιαδήποτε κριτική διάθεση προς το κόμμα που υπηρετείς. Αν μισήσεις το κόμμα τότε το κόμμα θα μισήσει εσένα, άρα καταρρέεις, παύεις να υπάρχεις. Η δε τυφλή υποταγή και σταθερή αφοσίωση στο κόμμα προβάλλεται ως η μόνη τους αρετή, η οποία βαφτίζεται ως εντιμότητα και τεκμήριο πολιτικής γνησιότητας. Προσφιλείς τους φράσεις: «Πάνω απ' όλα το κόμμα!» και εναβρυνόμενοι, «Είμαι του τάδε κόμματος μέχρι το κόκαλο!». 

Συζητούν με αυτιστική διάθεση και με ακατέργαστες πολιτικά απόψεις πιστεύοντας ότι τεκμαίρουν το αλάθητο, κάνοντας την τρίχα τριχιά, όταν πρόκειται για το κόμμα τους, και ψειρίζοντας την μαϊμού όταν πρόκειται για τους αντιπάλους. Έτσι ψευδαισθάνονται ότι μονοπωλούν την αλήθεια, είτε επαγωγικώς είτε απαγωγικώς, αλλά στην ουσία, τοξικώς για την κοινωνία.

Όταν βρίσκεται το κόμμα τους στην εξουσία, την οποία υπεραγαπούν μόνο και μόνο για να την εναρίζουν, είναι βυθισμένοι στη νιρβάνα της πολιτικής ευτυχίας. Ευρισκόμενοι όμως στην αντιπολίτευση, ως κομματικώς ορθόδοξοι, γίνονται αυθωρεί και παραχρήμα καθολικώς διαμαρτυρόμενοι και θυμούνται την καημένη τη Δημοκρατία.

Ποτέ ανώνυμοι και ουδέποτε αξιοπρεπώς επώνυμοι αλλά πάντοτε κομματικώς φερώνυμοι, γιατί στην προσωπική τους ταυτότητα υπερέχει το όνομα του κόμματος τους και όχι η προσωπικότητά τους. Διαβαθμίζονται σ' αυτούς που ικανοποιούνται με ένα κοκαλάκι από τα αποφάγια που τους ρίχνουν οι πιο υψηλά ιστάμενοι και στους πιο «ικανούς» και προνομιούχους, οι οποίοι απαιτούν σωστή μπριζόλα. Τα πλήρη γεύματα είναι για άλλο είδος της δημοσίας μας κονίστρας, τους επαγγελματίες της πολιτικής, αυτούς που ξέρουν οι κομματοκύνες πιστώς να υπηρετούν.

Υποφέρουν, και μαζί τους όλοι μας, από κομματική λογόρροια που εκφέρεται με χαρακτηριστικό πεφυσιωμένο ύφος. Λαμποκοπούν βλακεία και σε πονά το μυαλό να συζητάς μαζί τους. Ό,τι και να πουν εξικνούνται στο ίδιο σημείο... την ωραιοποίηση και απολυτοποίηση του κόμματος. Όταν συναντήσουν κανένα αδήωτο από το κομματικό κατεστημένο και εκλάβουν τα υπονοούμενα και τις νοηματικές προεκτάσεις ως ενάντια του κόμματος, τότε αρχίζουν να τον βλέπουν υπό γωνία. Αν πάλι γίνει πιο ευθύς ασκώντας καυστική κριτική για τις επιλογές του κόμματος, τότε αναλόγως της στιγμιαίας ή μόνιμης σχέσης μαζί του θα υποστεί τις συνέπειες της αυθαιρεσίας τους. Αν τυγχάνει να είναι συνδαιτυμόνας θα γίνουν κακέμφατοι και θα εισπράξει την περιφρόνηση και τη χλεύη για το υπόλοιπο της ώρας. Αν τυγχάνει όμως να είναι στην ίδια κοινωνική συνομάδωση ή στον ίδιο εργασιακό χώρο, αφού πρώτα τον διαβάλουν ως προβληματικό, θα τον περάσουν από καυδιανά δίκρανα.  

Τους βλέπουμε να περιφέρονται άλλοτε ως εκθέματα σε κομματικές συγκεντρώσεις, αγαλλιάζοντας σε έξαλλους πανηγυρισμούς, όταν οι ηγέτες τους αρχίζουν τους αφορισμούς και τα «θα», και άλλοτε ως αδέσποτοι σκύλοι στα καφενεία και στις παρέες επιδεικτικώς γαβγίζοντας, οικειοποιούμενοι αυθαιρέτως τις συζητήσεις, το χώρο και το χρόνο. Όσο, όμως, και να φαίνονται κομματικά σκυλιά στην ουσία πρόκειται για διαβουκολούμενα προβατάκια και στην πραγματικότητα κομπάρσοι βουλιαγμένοι στην ψευδαίσθηση ότι απολαμβάνουν ένα δίλεπτο πρωταγωνιστικό ρόλο τον οποίο τους εκχωρούν οι υψηλοί σεναριογράφοι από τα κόμματα που υπηρετούν. 
  
Αναπόσπαστο μέρος του κομματικού τους έργου είναι οι «ιερές» και εργολαβικές αποστολές, πάντοτε εν ονόματι της δημοκρατίας, τουτέστιν τα άγια τοις κομματοκυσί. Υπενθυμίζουν σε προεκλογικές περιόδους τους ψηφοφόρους το ρουσφέτι για το οποίο μερίμνησαν να μεσολαβήσουν, υποδεικνύοντας εν κατακλείδι ότι ήρθε η ώρα να αποπληρώσουν τα γραμμάτια. Οι πιο θρασείς εξ αυτών προχωρούν να γαργαλήσουν απροθύμους ψηφοφόρους τανταλίζοντας υποσχέσεις για μελλοντικό βόλεμα. Έτσι, απέκτησαν τη διπλή ιδιότητα του πλασιέ της ελπίδας για αδαείς ή επιτήδειους ψηφοφόρους και του εκτελωνιστή συμφερόντων, φιλοδοξιών ή ματαιοδοξιών καιροσκόπων πολιτικών. Η πιο βρόμικη αλλά θελκτική αποστολή από όλες είναι αυτή της δολοφονίας χαρακτήρων των μη «ημετέρων». Είναι άλλωστε γι' αυτούς φυσιολογικό γιατί όποιος ξέρει να κολακεύει ξέρει και να συκοφαντεί ή καλύτερα «ει χωλώ παροικήσει και συ υποσκάζειν μαθήσει».

Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ των κομματοκυνών και των σφουγγοκωλάριων, ενός άλλου ρόλου του δημοσίου μας θεάτρου. Οι πρώτοι συνειδητά στρατεύονται στην υπηρεσία του κόμματος, το οποίο υπηρετούν με φανατισμό ενώ οι δεύτεροι κινούνται μονίμως τυχοδιωκτικά και τους βρίσκεις να παρασιτούν στις παρυφές της εκάστοτε εξουσίας, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας. Οι κομματοκύνες κινούνται στο φως, γι' αυτό είναι ευδιάκριτοι, ενώ οι σφουγγοκωλάριοι προτιμούν την αμφιλύκη για να κινούνται ιεροκρυφίως και για να μπορούν να ξεγλιστρούν όταν η πυξίδα του συμφέροντος δείχνει άλλη κατεύθυνση.
 Έτυχε να συναντήσω κάποτε ένα κομματοκύνα, απ' αυτούς που επιθυμούν να πεθάνουν πιο γρήγορα από τον αρχηγό του κόμματός τους, μόνο και μόνο για να τους εκφωνήσει τον επικήδειο. Μπήκαμε σε πολιτική συζήτηση και στο τέλος συμφώνησε μαζί μου.  Όταν όμως ευγενικώς του υπέδειξα ότι αν συμφωνεί μαζί μου θα πρέπει να διαφωνεί με το κόμμα του, αφού σκοτείνιασε το πρόσωπό του και για μερικά δευτερόλεπτα περιπλανήθηκε το βλέμμα του στο άπειρο, συνειδητοποιώντας τη γκάφα που έπαθε και προσπαθώντας να περισώσει τα υπολείμματα κομματικής «αξιοπρέπειας», σαστισμένος μου είπε: «Καλά, αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνώ με όλα όσα λες». Τότε τον ρώτησα που ακριβώς διαφωνεί και εμφανώς ταραγμένος κοίταξε το ρολόι και είπε: «Είμαι βιαστικός. Θα τα πούμε μία άλλη φορά». Έβλεπα ατάραχος εκείνο το ανθρωπάκι να απομακρύνεται με την ουρά στα σκέλια επιβεβαιώνοντας εκ νέου την από μακρού διαπίστωση ότι όσο εγγύτερα έρχομαι εις τα κομματόσκυλα άλλο τόσο μικρότερα μου φαίνονται.

Στον ελληνισμό ανέκαθεν υπήρξε αναγκαία και δεόντως αιτιολογημένη η ύπαρξή τους σε περιόδους εθνικών και κοινωνικών κρίσεων, γιατί ως αλυσοδεμένα μυαλά καθίστανται οι χρήσιμοι ηλίθιοι και οι αχθοφόροι της υποτέλειας για τα ηττημένα μυαλά των ηγεσιών τους. Εξωτερικώς, λειτουργούν ως αγιογράφοι της μυθοποίησης των πολιτικών μεσσιανικών φιγούρων, αυτών που έταξαν στη ζωή τους να «σώσουν» την κοινωνία και το έθνος μας. Εσωτερικώς, λειτουργούν μονίμως ως γελωτοποιοί των αθλίων. Φανταστήκατε ποτέ τι θα έκαναν όλοι εκείνοι οι Δον Κιχώτες της πολιτικής μας ζωής, αν δεν είχαν τόσους οσφυοκάμπτες προθύμως να τους υπηρετούν και να τους καμουφλάρουν την εικόνα με τα θυμιάματά τους;

 

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

ΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: ‘’ΑΡΧΙΣΤΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ’’

Ο Νίκος Χρύσανθου Αναστασιάδης (ΝΧΑ) διόρισε Τριμελή Διερευνητική Επιτροπή για να διερευνήσει το έγκλημα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου που οδήγησε την Κύπρο στην οικονομική κατάρρευση και την πτώχευση και τους πολίτες της στη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Υπενθυμίζω ότι Διερευνητικές Επιτροπές είχαν και στο παρελθόν διορισθεί για να διερευνήσουν (1). Το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή το 1974, (2). Το χρηματιστηριακό έγκλημα του 1999, (3). Το Αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ και (4). Την έκρηξη στο Μαρί. Όλα αυτά τα πορίσματα, είτε καταλόγιζαν ευθύνες είτε όχι, κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων χωρίς να καταδικασθεί και να πληρώσει κανείς από το κατεστημένο που διέπραξε τα πιο πάνω εγκλήματα και έτσι δυστυχώς θα γίνει και τώρα. Το διεφθαρμένο κατεστημένο προκειμένου να κουκουλώσει τα εγκλήματα του σε βάρος της Κύπρου, πάντα κατέφευγε στο διορισμό Διερευνητικών Επιτροπών για να αποπροσανατολίζει τους πολίτες και να τους  ρίχνει στάχτη στα μάτια.

Ο Πρόεδρος ΝΧΑ κατά την τελετή της ορκωμοσίας της Επιτροπής που αποτελείται από 3 υπέργηρους πρώην δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου χωρίς την στοιχειώδη χρηματοοικονομικής εμπειρία δήλωσε μεταξύ άλλων: ‘’Αρχίστε πρώτα από εμένα’’ Κόψε κάτι … εντιμώτατε... ηγέτη, ακόμη δεν πρόλαβες να τους διορίσες και άρχισες αμέσως να τους δουλεύεις, όπως δούλεψες και τον κυπριακόν λαό και υπέκλεψες την εξουσία. Από πού δηλαδή επιθυμείς να αρχίσουν; από τον Νίκο Χρύσανθου, ψευδώνυμου που χρησιμοποιούσες για να κάνεις χρηματιστηριακές συναλλαγές για να θυσαβρίζεις και να μην γίνεσε αντιληπτός από τους εξαπατημένους επενδυτές του χρηματιστηρίου; ή από το δικηγορικό σου γραφείο, που όπως έγραψαν αρκετά έντυπά πρόσφατα εμπλέκεται στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, και που αθώωσε προκλητικά ο ολετήρας της Κυπριακής Δικαιοσύνης, Γενικός Εισαγγελέας Πέτρος Κληρίδης;

Η επιτροπή των υπέργηρων δικαστικών (Δεν έχω ρατσιστικές διαθέσεις έναντι των ανθρώπων της ‘’τρίτης ηλικίας’’ αρκεί αυτοί να σέβονται την νοημοσύνη των πολιτών και να μην μετατρέπονται σε πιόνια της εκτελεστικής εξουσίας όπως ο Γενικός Εισαγγελέας και η πλειοψηφία του Δικαστικού Σώματος)  έπιασε δουλειά πριν από δύο μέρες και σήμερα παραιτήθηκε ο ένας εκ των τριών λόγω προβλημάτων υγείας…. Κάτι μου θυμίζει αυτή η παραίτηση …λόγω προβλήματος υγείας, α.. τώρα θυμήθηκα, ήταν του  Υπουργού Οικονομικών και συντρόφου του μπουρλοτοτιέρη  Δημήτρη Χρηστόφια, Κίκη Καζαμία που ….πονούσε το πόδι του….και δεν μπορούσε… να σκεφτεί οικονομικά θέματα. Τι να πει ο ‘’καημένος’’ Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας  που αν και καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι για χρόνια τώρα μας  γ….ει καθημερινά το κέρατο; Στην πραγματικότητα, η αιτία της τότε παραίτησης του Κίκη Καζαμία είχε να κάνει με την ηλιθιότητα του Δημήτρη Χριστόφια και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και της επιμονής τους να διαλύσουν τη Κύπρο, η δε σημερινή παραίτηση του μέλους της Επιτροπής Γιαννάκη Κωνσταντινίδη υποθέτω ότι έχει να κάνει με την υποκρισία του ΝΧΑ και της εμπλοκής αυτού και του υπόλοιπου κομματικού κατεστημένου στην καταστροφή της Κύπρου.

Δυστυχώς δεν έχει αντιληφθεί αυτός ο αποχαυνωμένος λαός τι του έχει συμβεί ακόμη, δεν έχει αντιληφθεί ακόμη τις συνέπειες των βλακωδών του επιλογών και της επιμονής του να εναλλάσσει και να ανακυκλώνει στη εξουσία μετρίους και αθλίους. Είμαι σίγουρος όμως ότι εντός των ολίγων προσεχών μηνών, όταν θα βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση, θα αντιληφθεί επιτέλους τα ολέθρια λάθη του και θα αναλάβει ο ίδιος δράση για να υποκαταστήσει τους υπέργηρους της Τριμελούς Επιτροπής που ενδεχομένως και  να πεθάνουν από γηρατειά(μη κακό τους ανθρώπους) πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν το επίπονο και χρονοβόρο έργο τους.

Όμηρος Αλεξάνδρου

 
ΚΡΙΣΗ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ



Tι επιδιώκει στην πραγματικότητα η Τρόικα;
Είναι, άραγε, τόσο ηλίθια η Τρόικα;
Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης.
Το 1953, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας βυθιζόταν κάτω από το βάρος των χρεών της και απειλούσε να συμπαρασύρει στην κατάρρευση και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τότε, οι 21 χώρες - πιστωτές της ΟΔΓ συναντήθηκαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν να προσαρμόσουν τις απαιτήσεις τους στις δυνατότητες της χώρας-οφειλέτη να αποπληρώσει το χρέος της. Ως αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης, το συσσωρευμένο χρέος μειώθηκε κατά 60% και δόθηκε στη Γερμανία ένα μορατόριουμ πέντε ετών συν μια παράταση 30ετίας για την αποπληρωμή. Οι πιστωτές συμπεριέλαβαν επίσης μια ρήτρα στη συμφωνία ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία η χώρα-οφειλέτης - ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας – θα διέθετε για την αποπληρωμή του χρέους της μόνο το 1/20 των εσόδων της από τις εξαγωγές.
Και ρωτάμε: Γιατί δεν κάνει κάτι ανάλογο σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις υπερχρεωμένες χώρες της; Ίσως γιατί ο πραγματικός στόχος και η προτεραιότητα της τρόικας δεν είναι να εισπράξει το χρέος.
Ίσως επειδή αυτό που επιδιώκεται στην πραγματικότητα είναι η πλήρης διάλυση του κοινωνικού κράτους και η κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών στην Ευρώπη: των δικαιωμάτων που παρέχει στους πολίτες το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Διότι θα μπορούσε κάλλιστα να ζητηθεί από τους πολίτες να στερηθούν ένα μέρος της ευημερίας/του πλούτου τους, αλλά όχι απαραίτητα να απολέσουν πλήρως τα δικαιώματά τους.
Τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ίσως να επιλέγει αυτή την απάνθρωπη πολιτική επειδή η «κρίση» αυτή επιτρέπει σε μια αισχρή μειοψηφία πλουτοκρατών να αυξήσει τα κέρδη της, όπως προκύπτει από τα στοιχεία.
Η μόνη λογική προσέγγιση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αφού δεν είναι δυνατή η αποπληρωμή του στον αιώνα τον άπαντα. Όπως εξηγεί ο John Ralston, το σύνολο του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί, αφού το χρέος αυτό κυριολεκτικά βυθίζει την Ευρώπη. Επίσης, προτείνει χαρακτηριστικά να εσωκλειστεί το χρέος σε ένα φάκελο με την ένδειξη «άκρως σημαντικό» απ’ έξω, να κλειδωθεί σ’ ένα συρτάρι και να πεταχτεί το κλειδί.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Μήπως θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε γιατί;
Εάν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δεν διαγραφεί, παράλληλα με μια σταδιακή μεταρρύθμιση των φορολογικών συστημάτων και την πάταξη του άθλιου καρκινώματος των φορολογικών «παραδείσων» και του παρατραπεζικού συστήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε έλεος ούτε σωτηρία για την Ευρώπη. Εάν ποτέ υπάρξει.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, Η ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΚΥΠΡΟΥ.

Μέσα σε έναν αιώνα, ο τρίτος πόλεμος Γερμανίας – Ρωσίας έχει ήδη ξεκινήσει.
Η Gazprom, καθετοποιημένη πλήρως, με δομή στρατιωτικής μηχανής, σφιχταγκαλιάζει την Γερμανία, καθιστώντας την ενεργειακά αιχμάλωτη της Ρωσίας.
Η Γερμανία αντιδρά με την απόπειρα υπεξαίρεσης του φυσικού αερίου Ελλάδας – Κύπρου μέσω μνημονίων.
Η Τουρκία για άλλη μία φορά στο πλευρό των Γερμανών ως δαμόκλειος σπάθη σε περίπτωση αντίδρασης.
Ο Σημίτης υπηρέτησε ευλαβικά αυτό το σχέδιο από το 1995. Η εξόντωση Παπανδρέου, τα Ίμια και η αναστολή των ερευνών κατέστησαν την Ελληνική ΑΟΖ είτε “Ευρωπαϊκή” είτε “Ελληνοτουρκική”.
Η μεγάλη σύγκρουση έχει ξεκινήσει. Η Ελλάδα οφείλει να προσέξει για να μην έχει την τύχη της Ρουμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμα χειρότερα, να μην ζήσει ένα νέο 1922.
Ο Πούτιν προσπαθεί να αποφύγει τα λάθη του Τσάρου Νικολάου “σφραγίζοντας” την δυνατότητα διείσδυσης των Γερμανών στην Ρώσικη κοινωνία, με την δημιουργία εθνικής συνείδησης και κοινωνικής ισορροπίας.
Η ΕΕ το ισχυρό όπλο στα χέρια της Γερμανίας, με εγκλωβισμό – χειραγώγηση τοπικών κυβερνήσεων και καρατόμηση “αντιφρονούντων”.

Ο ενεργειακός πόλεμος με τη βοήθεια των χρηματοπιστωτικών όπλων, βρίσκεται πλέον επίσημα στο επίκεντρο της πολεμικής τέχνης μια θέση που, για χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, κατείχαν οι στρατιώτες και τα συμβατικά όπλα. Η διεξαγωγή πολέμων με αμυντικά ή επιθετικά χρηματοπιστωτικά όπλα, θα αναλύεται σύντομα από τα επίσημα στρατιωτικά εγχειρίδια, αλλά και θα διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές! Το συγκεκριμένο όπλο χρησιμοποιείται εύκολα, επιτρέπει καλυμμένες και κρυφές ενέργειες, ενώ διαθέτει μια εξαιρετικά καταστροφική δύναμη, κατά πολύ πιο ανώτερη και πιο ασφαλέστερη ταυτόχρονα, όλων των άλλων πολεμικών όπλων.

Για παράδειγμα η Ρωσία διαθέτει ένα ισχυρότατο όπλο, με το οποίο έχει τη δυνατότητα να
αντιμετωπίσει επιτυχημένα τους εχθρούς της, στο πεδίο που διεξάγονται σήμερα οι μάχες του παγκόσμιου συναλλαγματικού πολέμου: την ενέργεια. Στα πλαίσια αυτά, το σημαντικότερο ίσως μέσο χρήσης του συγκεκριμένου όπλου, εκ μέρους της Ρωσίας, είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση της, η οποία είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο, την Gazprom. Η επιχειρηματική και οργανωτική της δομή είναι εξ ολοκλήρου κάθετη. Συμπεριλαμβάνει εξόρυξη, παραγωγή, μεταφορά, προετοιμασία, εμπορία και παράδοση. Ελέγχει το 20% των αποθεμάτων φυσικού αερίου του πλανήτη, καθώς επίσης το 60% των αποθεμάτων της Ρωσίας. Εκτός από τον τομέα της ενέργειας, η Gazprom έχει αναπτυχθεί στους τομείς των ΜΜΕ, τραπεζών, ασφαλειών και επενδύσεων, έχοντας ιδιόκτητη εσωτερική επενδυτική εταιρεία. Περαιτέρω, ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός της Gazprom θυμίζει περισσότερο το σχεδιασμό μιας πολεμικής τακτικής, παρά μια επιχειρησιακή στρατηγική.

Για παράδειγμα η χρήση του φυσικού αερίου, ως ένα γεωπολιτικό όπλο, αποδείχθηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2006 όπου η Ρωσία σταμάτησε να εφοδιάζει την Ουκρανία, με το δικαιολογητικό ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές με τη χώρα, όσον αφορά την πληρωμή του αερίου. Φυσικά, τα αποτελέσματα αυτής της ενέργειας δεν περιορίσθηκαν μόνο στην Ουκρανία, αλλά επεκτάθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη αφού ο αγωγός διασχίζει την Ουκρανία. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε το 2009 αυτή τη φορά με πολύ επώδυνα αποτελέσματα, αφού αρκετά εργοστάσια στην Ανατολική Ευρώπη ανέστειλαν τις εργασίες τους, ενώ έμειναν χωρίς θέρμανση πάρα πολλές κατοικίες, μέσα στην πιο ψυχρή εποχή του χρόνου. Οι δύο αυτές περιπτώσεις τεκμηριώνουν το γεγονός ότι, η Ρωσία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει στο μέλλον το όπλο φυσικό αέριο όσο πιο αιμοβόρα μπορεί και χωρίς κανέναν οίκτο. Ουσιαστικά λοιπόν, η Ρωσία δοκίμασε και αριστοποίησε τη χρήση του φυσικού αερίου ως όπλου επιτυγχάνοντας ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, το οποίο ενισχύει την επιθετική της ικανότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εάν χρησιμοποιούσε το ίδιο όπλο σήμερα, το σταμάτημα δηλαδή της τροφοδοσίας της Ευρώπης με φυσικό αέριο, τα αποτελέσματα θα ήταν εξαιρετικά καταστροφικά. Ειδικά στις παραγωγικές βιομηχανίες της Βόρειας Ευρώπης και ιδιαίτερα στις βαριές βιομηχανίες της Γερμανίας.
Ο αγωγός, με τον οποίο μεταφέρεται το φυσικό αέριο από τη Ρωσία στην Ευρώπη, είναι ο Nord Stream. Πρόκειται για μια εταιρεία, με μετόχους τη Ρωσική Gazprom, καθώς επίσης τις γερμανικές Wintershall και EON, την Ολλανδική Gasunie και τη Γαλλική GDF Suez. Σχεδιάστηκε επίσης ο South Stream, με μετόχους την Gazprom, την Ιταλική ΕΝΙ, τη Γαλλική EdF Suez και την Γερμανική Wintershall. Με αυτό τον τρόπο θα αποφευχθεί ο εφοδιασμός της Ευρώπης, μέσω της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Μεγάλος εχθρός της Ρωσίας είναι ο αγωγός Nabucco, ο οποίος σχεδιάζεται από κράτη της Ευρώπης, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, με στόχο να εξασφαλίσει στην Ευρώπη φυσικό αέριο από τα αποθέματα της Κασπίας (Αζερμπαϊτζάν και Καζακστάν, ενδεχομένως επίσης από το Ιράν, το Ιράκ και την Αίγυπτο) έτσι ώστε να μην είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη Ρωσία. Η Ρωσία δεν προσπαθεί μόνο να εμποδίσει την κατασκευή του Nabucco αλλά, παράλληλα, προωθεί δύο εναλλακτικούς αγωγούς, μέσω των οποίων θα μεταφέρεται το φυσικό αέριο από την κεντρική Ασία στην Ευρώπη ελεγχόμενους από την Gazprom. Η προμήθεια άλλωστε της Ευρώπης με φυσικό αέριο, είναι ο κυριότερος μοχλός πίεσης που έχει η Ρωσία στη διάθεση της, κάτι που βέβαια δεν θέλει σε καμία περίπτωση να χάσει.

Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, η Αχίλλειος πτέρνα της Γερμανίας είναι η ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία. Είναι για αυτό που ήδη έχει επιδοθεί σε ένα αγώνα εξεύρεσης εναλλακτικών ενεργειακών πηγών. Έχει για παράδειγμα πρωτοστατήσει στην δημιουργία του Διεθνές Γραφείου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, έχει αναπτύξει πρωτοπόρες ανανεώσιμες τεχνολογίες. Αλλά γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Το φυσικό αέριο θα είναι ο ρυθμιστής στο μακροπρόθεσμο ενεργειακό ισοζύγιο της Γερμανίας. Για αυτό η Γερμανία τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί και αυτή χρηματοπιστωτικά όπλα για την ικανοποίηση των ενεργειακών της αναγκών.

Παράδειγμα η κατάσταση που ζούμε σήμερα, όπου μακροπρόθεσμος στόχος της Γερμανίας είναι η υπεξαίρεση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Κύπρου. Έχει αρχίσει με την προσπάθεια καταστροφής του χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας μας και με την παράλληλη ένταξή της Κύπρου σε τριμηνιαία μνημονιακή επιτήρηση. Με αυτό τον τρόπο τα έσοδα τη χώρας μας θα μειώνονται συνεχώς και τότε θα αρχίσει η μνημονιακή διαχείριση του δικού μας φυσικού αέριου και πετρελαίου. Θα είμαστε διά βίου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Στα πλαίσια αυτά, η Πολιτεία πρέπει να αποφύγει όλες τις παγίδες με στόχο όχι μόνο να μην χαθεί τίποτα, αλλά να βγει η πατρίδα μας κερδισμένη από την κρίση. Η Κύπρος, από γεωπολιτικής πλευράς, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά πλεονεκτική θέση, ίσως στην καλύτερη της ιστορίας της. Ταυτόχρονα βέβαια, είναι υποχρεωμένη να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, γεγονός που οφείλει να υποχρεώσει τα πολιτικά κόμματα να συνεργαστούν, χωρίς τις σημερινές μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ενεργειακό πόλεμο που δεχόμαστε προς όφελος μας. Είναι άμεση η ανάγκη χάραξης επιστημονικά τεκμηριωμένου μακροπρόθεσμου ενεργειακού σχεδιασμού που θα διαλαμβάνει όλες τις πτυχές διαχείρισης των υδρογονανθράκων μας. Με αυτό τον τρόπο θα ξέρουμε τι θέλουμε και πως θα το πράξουμε. Τέτοιος σχεδιασμός θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί ίσως σε 10 εντολές (όπως αυτές της Νορβηγίας) και να συμφωνηθεί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Είναι στο χέρι μας κατά πόσο θέλουμε να διαχειριστούμε εμείς τον εθνικό μας πλούτο ή θα τον αφήσουμε σε μνημονιακή διαχείριση!

 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

‘’ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ’’


Το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν ‘’ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ’’ περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο αυτό που βιώνουμε σήμερα. Μια σύνοψη αυτού του  βιβλίου περιγράφεται πιο κάτω και ο καθένας από εμάς πρέπει να το διαβάσει για να αντιληφθεί τι μαγειρεύεται σε βάρος των λαών.
Όμηρος Αλεξάνδρου



H βραβευμένη Καναδή δημοσιογράφος, συγγραφέας και κινηματογραφίστρια...
που έγινε γνωστή για τις θέσεις της εναντίον των αμερικανικών πολυεθνικών, Ναόμι Κλάιν, αναπτύσσει το επιχείρημα ότι οι σκληρές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που προωθούνται λίγες ημέρες μετά από μια φυσική καταστροφή ή το τέλος ενός πολέμου, δεν είναι τυχαίες, αλλά μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου.
Στο βιβλίο της, που έγινε διεθνές μπεστ σέλερ και στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, προσεγγίζει γεγονότα και φυσικές καταστροφές ακραίας βίας –πραξικοπήματα, πολέμους, τυφώνες– και παρέχει τα στοιχεία που λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο σοκ που υπέστησαν οι πολίτες και στις πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου, οι οποίες εφαρμόστηκαν προτού οι άνθρωποι ξεπεράσουν την αμηχανία. Το τρίπτυχο αποκρατικοποιήσεις - ελεύθερο εμπόριο - περικοπή των δημοσίων δαπανών είναι το δόγμα που αποκαλεί «θεραπεία-σοκ» και έχει εφαρμοστεί σε δεκάδες χώρες.
Για την Κλάιν ο πόνος και ο αποπροσανατολισμός που υφίστανται οι άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να επιβληθεί η θεραπεία-σοκ. Βασική προϋπόθεση είναι ότι τα άτομα, σε ακραίες καταστάσεις, είναι αδύναμα να αντιδράσουν και συναινούν με την αμηχανία τους σε πολιτικές, οι οποίες, λεπτά πριν χτυπήσει η καταστροφή, θα είχαν προκαλέσει την αντίδρασή τους.
«Μόνο μία κρίση –είτε είναι πραγματική είτε απλώς εκλαμβάνεται σαν τέτοια– οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπά μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις επικρατούσες ιδέες.
Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρήσουμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως ότου το πολιτικά αδύνατο καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο». Αυτός είναι ο ορισμός που δίνει η Κλάιν για το δόγμα του σοκ, διά στόματος του βραβευμένου με Νόμπελ οικονομολόγου και «πατέρα» της θεωρίας του ελεύθερου εμπορίου Μίλτον Φρίντμαν.
Αυτές ακριβώς τις πολιτικές –«ενορχηστρωμένες επιδρομές» τις ονομάζει η ίδια– εναντίον των πολιτών, των δικαιωμάτων τους και της δημόσιας περιουσίας μετά από καταστροφικά γεγονότα είναι που ονομάζει «καπιταλισμό της καταστροφής».
Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποκαλύψει την πραγματικότητα πίσω από το «προσωπείο» της θεωρίας του ελεύθερου εμπορίου, που έχει εξυμνηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, και να δείξει ότι τα ακραία οικονομικά μέτρα δεν επιβλήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο.
Η συγγραφέας ξεκινά από τη Λατινική Αμερική στη δεκαετία του ’60, ακολουθεί το αιματηρό μονοπάτι της θεωρίας του ελεύθερου εμπορίου για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες, τα πλοκάμια που άπλωσε σε όλο τον κόσμο και φτάνει στις ΗΠΑ του σήμερα και στον πόλεμο στο Ιράκ. Το Δόγμα του Σοκ βλέπει τη θεραπεία του σοκ να εφαρμόζεται στα Νησιά Φόκλαντ το 1982, τη σφαγή στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν το 1989, την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, την κρίση στην Ασία το 1997.
Η μαφία των Παιδιών του Σικάγου
Το βιβλίο παρουσιάζει το νομπελίστα οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν ως το «δόκτορα του σοκ», έναν άνθρωπο που δεν δίστασε να επιβάλει τις ιδέες του για μια αγορά απαλλαγμένη από την κρατική παρέμβαση με κάθε κόστος.
Όπως αναφέρει η Κλάιν στο βιβλίο, που γράφτηκε ένα χρόνο σχεδόν μετά το θάνατο του επιφανούς οικονομολόγου που συνδέθηκε με Αμερικανούς προέδρους, όπως ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν αλλά και ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ, το όραμά του ήταν ένας «καθαρός καπιταλισμός».
Σε αυτό το οικονομικό σύστημα τα πάντα θα βρίσκονταν στα χέρια των εταιρειών και το κράτος δεν θα έκανε καμία απολύτως παρέμβαση στην αγορά. Η «αγία τριάδα» της θεωρίας του Φρίντμαν προέβλεπε ιδιωτικοποιήσεις, δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και απορρύθμιση - ελεύθερο εμπόριο.
Τα βασανιστήρια και η θεραπεία-σοκ
Το Δόγμα του Σοκ συνδέει τα βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ με το σοκ που δέχεται μια κοινωνία από τα σκληρά οικονομικά μέτρα. Η Ναόμι Κλάιν κάνει εκτενή αναφορά στα πειράματα με ηλεκτροσόκ και ψυχότροπες ουσίες που έγιναν στη δεκαετία 1950 στο Ινστιτούτο Άλαν του Πανεπιστημίου Μακγκίλ στον Καναδά υπό την εποπτεία του διευθυντή Γουέιν Κάμερον και τη χρηματοδότηση της CIA.
Ο ψυχίατρος προσπαθούσε με ηλεκτροσόκ και ακραίες μεθόδους να αποκόψει έναν άνθρωπο από την πραγματικότητα και μέσα από το σοκ να τον επαναφέρει σε μια κατάσταση «λευκού χαρτιού», όπου ο καθένας θα μπορούσε να «γράψει» τον ιδανικό άνθρωπο.
Τα πειράματα απέτυχαν όταν οι ασθενείς-πειραματόζωα επέστρεφαν σε νηπιακό στάδιο και έφταναν σε σημείο να ξεχνούν πώς μιλάει κανείς, αλλά προέκυψε κάτι χρήσιμο για την αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών: Ένα εγχειρίδιο «πόνου», μέθοδοι, δηλαδή, προκειμένου οι ανακριτές να μπορούν να προκαλούν σοκ στα θύματα μέχρι να αποσπάσουν τις πληροφορίες που θέλουν. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε τη δεκαετία του 1970 και η Κλάιν υποστηρίζει ότι το ίδιο εγχειρίδιο εφαρμόζεται μέχρι σήμερα από τις υπηρεσίες στις αμερικανικές βάσεις στο Γκουαντάναμο και το Αμπού Γκράιμπ.
Το δόγμα του σοκ μιμείται ακριβώς αυτή τη διαδικασία και προσπαθεί να επιτύχει σε μαζική κλίμακα ό,τι επιτυγχάνουν τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ενός ατόμου.
Για την Κλάιν στο επίπεδο της κοινωνίας ο ψυχολόγος που προσπάθησε να κάνει το ίδιο πείραμα ονομαζόταν Μίλτον Φρίντμαν. «Όσοι ασπάζονται το δόγμα του σοκ είναι πεπεισμένοι ότι μόνο μία μεγάλη ρήξη, ένας πόλεμος, μία τρομοκρατική επίθεση μπορεί να τους εξασφαλίσει το είδος του μεγάλου λευκού καμβά που ποθούν. Είναι ακριβώς αυτές οι καθοριστικές στιγμές, όταν ψυχολογικά είμαστε έρμαια και σωματικά ξεριζωμένοι, που αυτοί οι δεξιοτέχνες της χειραγώγησης της πραγματικότητας απλώνουν τα χέρια τους και αρχίζουν να αναπλάθουν τον κόσμο».
Έτσι, το πρώτο αιματηρό πείραμα των Παιδιών του Σικάγου ξεκίνησε στη Λατινική Aμερική. Μετά το πραξικόπημα, που ήταν το πρώτο σοκ για τους πολίτες, ακολουθούσε η θεραπεία-σοκ. Όσα τμήματα της κοινωνίας αντιστέκονταν ή αποτελούσαν μία εν δυνάμει απειλή στη νέα τάξη πραγμάτων δέχτηκαν και ένα τρίτο σοκ: εξολοθρεύονταν με βασανιστήρια σε στρατόπεδα των καθεστώτων, με μεθόδους όμως που να γίνονται γνωστές στους πολίτες και το σοκ να διατηρείται στην κοινωνία.
Η δικτατορία δίνει τη θέση της στον οικονομικό πόλεμο
Σήμερα η Κλάιν χαρακτηρίζει «κοκαΐνη» των χρηματοοικονομικών αγορών τις αυστηρές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, τις ιδιωτικοποιήσεις και το ελεύθερο εμπόριο. Τα πραξικοπήματα όμως ήταν αιματηρά και στη συνέχεια τα πειράματα έγιναν με πιο «δημοκρατικούς» τρόπους.
Προκειμένου λοιπόν να «γονατίσει» μία χώρα γρήγορα, η επίθεση στο νόμισμά της είναι η καλύτερη λύση. Οι χώρες που αντιμετώπισαν υψηλά ελλείμματα για την Κλάιν βρέθηκαν μπροστά σε ένα αδιέξοδο που είχε μία μόνο λύση: να παραχωρήσουν τα πάντα προκειμένου να σώσουν την οικονομία τους.
Για την Κλάιν αυτή η «δικτατορία του χρέους» σημαίνει ότι το πακέτο διάσωσης περιλαμβάνει, εκτός από τα δάνεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου και οι χώρες δέχονται ολόκληρο το πακέτο χωρίς να έχουν άλλη επιλογή.
Η Κλάιν εξηγεί ότι το οικονομικό σοκ έχει μία βασική υπόθεση: ότι οι άνθρωποι μπορεί να αντιστέκονται σε τμηματικές αλλαγές, όπως την περικοπή ενός προγράμματος υγείας ή μία εμπορική συμφωνία, αλλά αν υπάρξουν δεκάδες ταυτόχρονες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση τότε δημιουργείται ένα αίσθημα ματαιότητας στον πληθυσμό που περιέρχεται σε κατάσταση αδράνειας.
Για την Ελλάδα υποστηρίζει ότι αντιστέκεται στις τεχνικές του σοκ, καθώς έχει βαθιά ιστορική μνήμη και επιμένει ότι η χώρα έχει εναλλακτικές. «Δυστυχώς έχετε πολιτικούς που ευχαρίστως τονίζουν το αίσθημα των πολιτών ότι είναι αβοήθητοι και δεν έχουν άλλη επιλογή».
Ερ : Το δόγμα του σοκ και η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής. Πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο;
Απ : Η ιδέα αυτή ξεκίνησε όταν βρισκόμουν στο Ιράκ το 2004.
Ήμουν δημοσιογράφος και κάλυπτα τα γεγονότα για το αμερικανικό περιοδικό Ηarper’s και παρακολουθούσα τον επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στις επαρχίες του Ιράκ, Paul Bremer, που ήταν πολύ τολμηρός και επέβαλε ανοιχτά την οικονομική θεραπεία-σοκ στη χώρα. Ήταν πολύ ξεκάθαρο στο Ιράκ ότι η στρατηγική ήταν –και χρησιμοποιώ τα λόγια των αρμοδίων στο βιβλίο– «να χρησιμοποιηθεί το σοκ του πολέμου» προκειμένου να «μαλακώσει» η χώρα, να δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος και να μετασχηματιστεί οικονομικά. Αυτό προσπάθησαν να κάνουν, αλλά απέτυχαν από πολλές απόψεις, επειδή υπήρξε τόση πολλή αντίσταση. Και τότε ήταν που ένα άλλο είδος σοκ αναδύθηκε: τα βασανιστήρια, και ήμουν στο Ιράκ όταν ξέσπασε το σκάνδαλο του Αμπού Γκράιμπ.
Έτσι η ιδέα για το βιβλίο προήλθε από τα τρία είδη του σοκ: το σοκ της εισβολής, το οικονομικό σοκ και έπειτα το σοκ των βασανιστηρίων. Όλα ξεδιπλώνονται στον «καμβά» του Ιράκ και έπειτα, όταν αναγνώρισα το σχήμα αυτών των τριών ειδών σοκ, τα είδα να αποτελούν πανομοιότυπο πρότυπο που μεταφερόταν και σε άλλες χώρες.
Ερ : Με τι σχετίζεται Το Δόγμα του Σοκ; Είναι, δηλαδή, ένα βιβλίο για την οικονομία, την πολιτική, τη συνωμοσία ή ένα δημοσιογραφικό ταξίδι σε μεγάλα γεγονότα;
Απ : Σίγουρα δεν αναφέρεται σε θεωρίες συνωμοσίας και όλα όσα γράφω βασίζονται σε πηγές, γεγονότα και απευθείας λεγόμενα αρμόδιων. Δεν είναι, δηλαδή, μία θεωρία που δημιούργησα, μία σκοτεινή συνωμοσία που βρίσκεται εκεί έξω στον κόσμο. Το βιβλίο είναι μία εξήγηση της δύναμης και πώς η δύναμη λειτουργεί στον κόσμο. Το βλέπω ως μια εναλλακτική ιστορία για τον τρόπο που μια εξαιρετικά αντιδημοφιλής θεωρία, ο νεοφιλελευθερισμός, θριάμβευσε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Επιπλέον, ο ρόλος που διαδραμάτισε το σοκ και η κρίση δεν είχαν γίνει σοβαρό αντικείμενο μελέτης, καθώς και η συμβολή της βίας. Υπήρχαν μελέτες για ξεχωριστές χώρες αλλά ποτέ μία διήγηση για το νεοφιλελευθερισμό και τις πρακτικές του σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Έτσι πιστεύω ότι βλέπω το βιβλίο. Θέλω να ξαναπώ την ιστορία που έχει ειπωθεί μόνο από τους νικητές. Όταν οι νικητές λένε την ιστορία τους, αφήνουν απέξω τη βία, τα πτώματα – κάνουν μια διαφήμιση της νίκης. Ο τρόπος που είδα τη θεραπεία του σοκ ήταν μια νέα πλευρά στην ιστορία των ανθρώπων.
Ερ : Στο βιβλίο σχετίζετε τα βασανιστήρια που έκανε ο ψυχίατρος Γουέιν Κάμερον με χρηματοδότηση της CIA με την οικονομική θεραπεία-σοκ. Πώς φτάσατε στο σημείο να συνδέσετε αυτά τα δύο γεγονότα που μοιάζουν να μην έχουν καμία σχέση;
Aπ : Οι οικονομολόγοι έχουν επιλέξει αυτή τη μεταφορική έννοια για τη θεραπεία του σοκ. Δεν είναι δική μου μεταφορά.
Είναι δική τους και στις στιγμές-κλειδιά για την οικονομική μετατροπή, είτε στη Ρωσία της δεκαετίας του ’80 είτε στη Λατινική Αμερική, οι κορυφαίοι οικονομολόγοι διάλεξαν μία ψυχολογική μεταφορική έννοια γι’ αυτό που έκαναν εκείνο τον καιρό. «Η χώρα χρειάζεται μία θεραπεία-σοκ», «μία δόση του πικρού φαρμάκου», «άρρωστη χώρα που την επαναφέραμε με σοκ». Αυτά έλεγαν. Έτσι σήμερα χρησιμοποιούν αυτή την ιατρική μεταφορά και θα έλεγα ότι δεν τη διάλεξα, απλώς την πήρα στα σοβαρά.
Κι αφού έκρινα ότι είναι μια σοβαρή μεταφορά ξεκίνησα την έρευνα. Τι είναι η θεραπεία-σοκ; Πώς λειτουργεί ως μέρος μιας τεχνικής που χρησιμοποιείται στην ανακριτική και όχι στην ψυχολογία; Αυτά τα ερωτήματα με έφεραν στα πειράματα του Κάμερον, γιατί αυτά τα πειράματα σχημάτισαν τις σύγχρονες ανακριτικές τεχνικές που βλέπει κανείς στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στο Γκουαντάναμο.
Κι όταν διάβασα το εγχειρίδιο της CIA για τους ανακριτές, που αποχαρακτηρίστηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα τη δεκαετία του 1980, όπως λέω και στο βιβλίο, σοκαρίστηκα με τη στρατηγική που χρησιμοποιούσαν για να προκαλέσουν οπισθοδρόμηση του φυλακισμένου στην παιδική του ηλικία και να βλέπει τον ανακριτή σαν μια πατρική φιγούρα.
Τότε ανοίγεται ένα παράθυρο ευκαιρίας, όταν ο αιχμάλωτος βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση της οπισθοδρόμησης και μπορείς να τον οδηγήσεις να κάνει στην κυριολεξία ό,τι του πεις. Όταν διάβασα το εγχειρίδιο, είχα μόλις γυρίσει από το Ιράκ και σκέφτηκα ότι αυτό ακριβώς προσπαθούσαν να κάνουν εκεί. Ήταν κάτι που ήταν οφθαλμοφανές στο Ιράκ και δηλωνόταν από τους Αμερικανούς αξιωματούχους, ότι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν όσο περισσότερο σοκ μπορούσαν στην εισβολή, προκειμένου οι Ιρακινοί να μπορούν να διαταχθούν να πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β, επειδή θα ήταν τόσο αμήχανοι μετά από όσα θα έχουν περάσει.
Έζησα στην Αργεντινή για δύο χρόνια και στη Λατινική Αμερική έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από τους τρόπους με τους οποίους μία ατομική κατάσταση μπορεί να γίνει συλλογική, για το πώς κάτω από τη δικτατορία οι άνθρωποι τραυματίστηκαν σε συλλογικό βαθμό.
Αυτό με έκανε να ενδιαφερθώ για τον τρόπο που το σοκ γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε άλλα μέρη του πλανήτη, όπως στο Ιράκ ή στις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν ο πληθυσμός ήταν εμφανώς σε κατάσταση σοκ και οπισθοδρόμησης, προκειμένου να προωθήσουν πολύ αντιδημοφιλείς και επικίνδυνες μεταρρυθμίσεις.
Το επιχείρημά μου στο βιβλίο είναι ότι οι χώρες με δυνατή ιστορική μνήμη, ιδίως του φασισμού και της δικτατορίας, καταλαβαίνουν τις επιδράσεις αυτών των τεχνικών του σοκ και αντιστέκονται περισσότερο. Είναι, δηλαδή, πιο ανθεκτικές απέναντι σε αυτές τις πρακτικές. Και πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι αντιστέκεται στο σοκ και το φόβο της οπισθοδρόμησης.
Ερ : Όταν ξέσπασε το 2001 η κρίση στην Αργεντινή εσείς βρισκόσασταν στη χώρα και παρακολουθούσατε τα γεγονότα της κατάρρευσης της οικονομίας. Θα λέγατε ότι υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στην περίπτωση της Αργεντινής και στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;
Απ : Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι υπάρχουν τρομερές ομοιότητες, ειδικά στον τρόπο που κάλυψαν το γεγονός τα διεθνή ΜΜΕ, στην εξήγηση, δηλαδή, που δόθηκε για την κρίση στην Αργεντινή και μετέπειτα στην ελληνική κρίση. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια κρίση που δημιουργήθηκε με πλήρη συνέργεια του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα και το ίδιο συνέβη και με την Αργεντινή, όπου είχαμε μεγάλες τράπεζες, όπως η City Bank, η Goldman Sachs, να δημιουργούν το οικονομικό πρόγραμμα για τη χώρα πριν από την κρίση. Ακόμη και μετά από το ξέσπασμα της κρίσης υπήρχε η άποψη του «νοσηρού πληθυσμού» και της παθολογίας της ψυχολογίας στο έθνος.
Στην Αργεντινή, μετά την κρίση, δεν υπήρχε αίσθηση της συλλογική ευθύνης γι’ αυτό που συνέβη. Όλα είχαν να κάνουν με το χαρακτήρα των Αργεντινών, με την υποτιθέμενη απληστία τους και τις υπερβολικές δαπάνες που έγιναν στις περιοχές που επηρεάστηκαν από την κρίση. Ήταν σχεδόν όλα τα ρεπορτάζ σε επίπεδο ψυχολογίας και, καθώς έχω διαβάσει πολλά άρθρα για την Ελλάδα, πιστεύω ότι είναι το ίδιο πράγμα. Επίσης, πιστεύω ότι είναι παρόμοιες καταστάσεις, καθώς η Αργεντινή είναι μια χώρα με μεσογειακή κουλτούρα.
Έτσι στην εξήγηση που δόθηκε για τα αίτια της κρίσης υπήρχε αυτή η ίδια στερεοτυπική προσέγγιση του μεσογειακού χαρακτήρα στους πολίτες των δύο χωρών. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει και μία διαφορά με την Αργεντινή: Εκεί υπήρχε μία προθυμία η χώρα να ορθώσει το ανάστημά της στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και στον εκφοβισμό του ΔΝΤ. Θεωρώ ότι, επειδή ο πληθυσμός κινητοποιήθηκε τόσο το 2001 και το 2002, απέρριψε τους πολιτικούς που δεν αντιστέκονταν στο ΔΝΤ. Στο τέλος, όταν οι πολιτικοί απλώς αρνήθηκαν να πληρώσουν το εξωτερικό χρέος, τότε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.
Ερ : Πιστεύετε, δηλαδή, ότι οι Έλληνες δεν έχουν αντιδράσει ακόμη στα σκληρά μέτρα που τους επέβαλε η τρόικα; Θα μπορούσατε να πείτε ότι η Ελλάδα δέχεται αυτή τη στιγμή τη θεραπεία-σοκ;
Απ : Αλήθεια, δεν θα έλεγα ότι η Ελλάδα δεν αντιδρά. Πιστεύω ότι η Ελλάδα αντιδρά και συνεχίζει να το κάνει, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι τα τελευταία δύο χρόνια. Πιστεύω πως το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει την πίστη τους στο πώς θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις αλλαγές. Ο παράγοντας που περιπλέκει τα πράγματα για την Ελλάδα είναι η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό δίνει μια αίσθηση στους πολίτες ότι είναι αβοήθητοι και προσθέτει ένα επιπλέον πολύπλοκο στρώμα, το οποίο δεν θα υπήρχε αν αισθάνονταν ότι είναι δυνατό κάποιος να μπορεί να δημιουργεί ο ίδιος τις πολιτικές του. Η συμμετοχή στην ΕΕ κάνει τους πολίτες να πιστεύουν πως ό,τι και να γίνει δεν έχουν τη δύναμη, η οποία δεν βρίσκεται στα χέρια του έθνους. Δυστυχώς, έχετε πολιτικούς που ευχαρίστως τονίζουν αυτό το αίσθημα των πολιτών ότι είναι αβοήθητοι γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Αν για όλα φταίνε η ΕΕ και το ΔΝΤ, τότε οι πολιτικοί της χώρας είναι αβοήθητοι και μπορούν να απαλλαγούν από την ευθύνη. Έτσι νομίζω ότι αυτό είναι ένα μοτίβο που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται, όπου οι πολιτικοί επιθυμούν να θεωρούνται αβοήθητοι περισσότερο από όσο είναι στην πραγματικότητα προκειμένου να μην κάνουν θαρραλέες κινήσεις. Η Ελλάδα έχει επιλογές και νομίζω ότι είναι οι ίδιες με τις επιλογές που είχαν τα κράτη της Λατινικής Αμερικής εν μέσω της κρίσης χρέους τη δεκαετία του 1980 και για την οποία γράφω και στο βιβλίο. Τα κράτη αυτά συμμάχησαν και σχημάτισαν κάτι που θα έπρεπε να ονομάζεται το «καρτέλ των χρεωμένων».
Με αυτό τον τρόπο ενισχύεις την επιρροή σου με τη συμμαχία με άλλες χώρες που είναι αντιμέτωπες με τον εκφοβισμό και η Ελλάδα δεν είναι μόνη της. Έτσι δημιουργείς μία αντίρροπη δύναμη κόντρα στην πίεση που προέρχεται από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Γι’ αυτό νομίζω ότι η Ελλάδα δεν είναι τόσο αβοήθητη όσο πιστεύουν οι πολιτικοί της και πιστεύω ότι είναι μία βολική άποψη γι’ αυτούς, επειδή έτσι έχουν την ευκαιρία να κάνουν πολύ επώδυνες πολιτικές και να λένε ότι δεν είχαν άλλη επιλογή, ότι πιέστηκαν προκειμένου να το κάνουν.
Ερ : Στην ΕΕ αλλά και στην Ελλάδα τα πακέτα διάσωσης που δόθηκαν στις τράπεζες μετρούσαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Γι’ αυτό και το ερώτημα παραμένει: ποιος κερδίζει στην πραγματικότητα με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και τις περικοπές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις;
Απ : Πιστεύω πως είναι ξεκάθαρο ότι οι τράπεζες έχουν κερδίσει. Αυτή είναι μια κρίση των κανόνων της ηθικής. Οι άνθρωποι είναι μάρτυρες μιας τεράστιας, οφθαλμοφανούς και χωρίς κανένα προκάλυμμα ληστείας.
Να παίρνεις, δηλαδή, από τους εργαζόμενους προκειμένου να προσφέρεις πόρους στους πολύ πλούσιους που δημιούργησαν την κρίση και όλοι το γνωρίζουν αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ στιγμή μιας τόσο ξεκάθαρης ληστείας στη σύγχρονη ιστορία, οι άνθρωποι ακούν ότι πρέπει να ζήσουν με αυτή την αδικία κι αυτό διότι αυτά τα συμφέροντα είναι περισσότερο ισχυρά.
Για το λόγο αυτό δεν έχει να κάνει με τους πολιτικούς αλλά με το τι είδους συμμαχίες μπορούν να προέλθουν από τη βάση και να επιβάλουν στους πολιτικούς να κάνουν πιο θαρραλέες κινήσεις. Διότι τώρα κάνουν μια ανάλυση κόστους – κέρδους, αφού είναι πιο εύκολο να αποξενωθείς από την κοινή γνώμη από το να απομακρυνθείς από τους ισχυρούς. Η υποστήριξη των ανθρώπων όμως συνεχίζεται ακόμη κι όταν οι άνθρωποι αντιτίθενται στους ισχυρούς.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι εξαρτάται από τα ευρύτερα κινήματα της Αριστεράς, που πρέπει να είναι ξεκάθαρα, ποιες είναι οι εναλλακτικές. Και νομίζω ότι υπάρχουν εναλλακτικές, διαφορετικές πολιτικές. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει η ανάγκη να είναι υπερεθνικές.
Για εμάς...η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση, με βασική συνισταμένη τους Έλληνες πολιτικούς των τελευταίων 30 χρόνων..που λείαναν το έδαφος και "άνοιξαν" την πόρτα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...