Περί αθλιότητας ή περί αυτομαστιγώσεως...

Δεν πρέπει να διαστρέφουμε την ιστορία. Τα ιστορικά γεγονότα που

ζήσαμε. Όλα αυτά φαίνεται πως είναι εντέλει αθλιότητες και

προχειρότητες προς εντυπωσιασμό. Και εθνική αυτομαστίγωση

Χρόνια τώρα, μετά τη συντριβή και την άλωση της πατρίδος μου, με τις

πενήντα τόσες χιλιάδες τουρκικού στρατού να πατούν προκλητικώς τα

χώματά της, εισπράττουμε ενεοί οι Έλληνες της Κύπρου μια πρωτοφανή για

δούλον γένος ηττοπάθεια και παρακολουθούμε, συγχρόνως, έκπληκτοι τη

συνεχή αυτομαστίγωσή μας. Την αποδόμηση του εθνικού μας φρονήματος.

Έτσι, λοιπόν, οικτείρομεν εαυτούς, αναζητώντας και αποδίδοντας τα αίτια

της συμφοράς και της ήττας και της ταπείνωσής μας στο εθνικό μας όραμα

και στο αίτημα για αυτοδιάθεση και Ένωση, υποστέλλοντας, συγχρόνως, τις

σημαίες της ευπρέπειας και της αξιοπρέπειας και της όποιας τιμής.

Αναλαμβάνοντας στους ώμους, ως λαός, το πλέγμα της συλλογικής ενοχής

και ευθύνης.

Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε, πως στον τόπο αυτόν υπήρξαν Έλληνες που

υπερασπίσθηκαν υπερηφάνως, άχρι θανάτου, το δικαίωμα της ελευθερίας. Το

δικαίωμα να παραμείνουμε Έλληνες στη γη των πατέρων μας. Έτσι

οδηγηθήκαμε στις αγχόνες, έτσι ο Γρηγόρης Αυξεντίου ανελήφθη στους

ουρανούς, ως λαμπάδα φλεγόμενη. Έτσι υπερασπισθήκαμε την ακεραιότητά

μας και αντισταθήκαμε, οι κατατρεγμένοι Έλληνες, στη μεθοδευμένη σφαγή,

όταν οι Τούρκοι έκαιγαν τα σπίτια και τις γειτονιές μας. Έτσι άοπλοι

σπεύσαμε εκείνα τα ματωμένα Χριστούγεννα του '63 και στους πρώτους

μήνες του 1964 να υπερασπισθούμε τους εαυτούς μας, όταν πάνοπλοι οι

Τούρκοι προωθούσαν τους σχεδιασμούς της σφαγής και του θανάτου μας.

Έτσι οδηγηθήκαμε αργότερα στην εισβολή του 1974 και στη νέα

Τουρκοκρατία, με την κατάληψη της μισής πατρίδος μας και τον βίαιο

εκτοπισμό των Ελλήνων αδελφών μας.

Δεν χρειάζονται εξειδικευμένες έρευνες. Ούτε μαρτυρίες πολλές. Ούτε

ανασκαφή σε κρυμμένα ή εφτασφράγιστα αρχεία. Ούτε δημοσιογραφικές και

άλλες συζητήσεις και περιγραφές. Χωρίς φυσικά όλα αυτά να τα θεωρούμε

αχρείαστα ή άνευ σημασίας. Ίσα-ίσα. Γιατί επιβάλλεται κάποτε να γίνουν.

Με επιστημονική διαφάνεια, με αντικειμενικότητα και εντιμότητα. Μακριά

από ιδεοληψίες και πάθη και σκοπιμότητες. Είναι αρκετά, όμως, εκ πρώτης

όψεως, όσα οι ίδιοι οι Τούρκοι προ πολλού έχουν ομολογήσει και

αποκαλύψει δημοσίως. Πολλάκις και κατ' επανάληψη. Όπως και σήμερα, όσα,

ως επίσημο κράτος, δηλώνουν και αποκαλύπτουν. Το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ, για

παράδειγμα, και του Γραφείου Ειδικού Πολέμου του Γενικού Επιτελείου

Στρατού της Τουρκίας, ήδη από τη δεκαετία του 1950, για ανακατάληψη και

ανάκτηση της Κύπρου, τα στάδια υλοποίησής του, με τις βιαιότητες του

τουρκικού όχλου το 1958, τη σφαγή των αθώων πολιτών στον Κοντεμένο, την

επιβολή της διαχωριστικής Πράσινης Γραμμής, τους τουρκικούς θυλάκους

που ακολούθησαν, με ομοιογενή τουρκικό πληθυσμό, τη βίαιη μετακίνηση

των ελληνικών πληθυσμών, τη διχοτόμηση της Κύπρου, την εξόντωση και τη

σφαγή μας. Αλλά και όσα ο Νταβούτογλου αναφέρει στο βιβλίο του,

αποκαλύπτοντας τους μαξιμαλιστικούς στόχους της Τουρκίας, με τα

νεο-οθωμανικά, αυτοκρατορικά σύνδρομα.

Όλα τα άλλα είναι άκομψες προσπάθειες ευτελισμού του ελάχιστου

απομείναντος εθνικού φρονήματος. Γι' αυτό και όλα αυτά δεν πρέπει

πονηρώς να τα συνδέουμε με το δικαίωμά μας να ζήσουμε εν ελευθερία στη

γη των πατέρων μας. Το δικαίωμά μας να ελευθερώσουμε και να ενώσουμε

την πατρίδα μας. Να επιστρέψουμε στην κατεχόμενη γη μας. Να διασώσουμε

την ιδιοπροσωπία μας. Να παραμείνουμε Έλληνες. Έτσι προσλαμβάνω και όλα

τα επιμόνως και προπαντός ετεροχρονισμένως προβαλλόμενα περί εθνικισμού

των Ελλήνων και το συνακόλουθο εθνικό ανάθεμα. Τις ολοένα

καλλιεργούμενες ενοχές στις ψυχές μας, για όσα αγαπήσαμε και

υπερασπισθήκαμε, ανθιστάμενοι στον τουρκικό επεκτατισμό. Αυτομεμψία,

βεβαίως χρειάζεται. Και μετάνοια. Και μεταστροφή βίου. Και δημόσια

συγγνώμη για όσα κακά εποιήσαμεν ο ένας στον άλλον. Και διάνοιξη προς

αυτούς που ζουν δίπλα μας. Μαζί τους θα ζήσουμε. Και οφείλουμε και

μπορούμε να ζήσουμε.

Όμως δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε και να αντιστρέφουμε και να

διαστρέφουμε την ιστορία. Ούτε να την προσεγγίζουμε ετεροχρονισμένως.

Ούτε να αναμοχλεύουμε πάθη. Είναι γι' αυτό που παρακολουθώ έκπληκτος

εσχάτως νεοφανείς ιστορικούς και άλλους, που με σοβαροφάνεια ή

ανεπίγνωστη ελαφρότητα αναζητούν και εξισώνουν θύτες και θύματα,

ισοπεδώνοντας και κατεδαφίζοντας την ψυχή και τη μνήμη και τους

ιστορικούς και άλλους καημούς μας. Την ύπαρξη και την ουσία μας. Τα

ιστορικά γεγονότα που ζήσαμε. Όλα αυτά φαίνεται πως είναι εντέλει

αθλιότητες και προχειρότητες προς εντυπωσιασμό. Και εθνική

αυτομαστίγωση.

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ