ΡΙΚ – Υποχείριο και φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης

Κυρία Ελίτα Μιχαηλίδου – Τηλεόραση ΡΙΚ

Κυρία Μιχαηλίδου αφήστε τον κόσμο να μιλήσει και να εκφράσει απόψεις και μην του κλείνετε το τηλέφωνο, στο κάτω κάτω εσείς με καλέσατε να κάνω παρέμβαση στην εκπομπή σας στην οποία φιλοξενούσατε πολιτικά μόνο πρόσωπα. Δώστε βήμα στους πολίτες γιατί οι πολίτες θέλουν να πουν σκληρές αλήθειες που δεν θέλουν ακούνε οι πολιτικοί. Το κυπριακό είναι μια μικρογραφία της αποτυχημένης στάσης και πολιτικής που τήρησαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και η κομματοκρατία στη οικονομία και την εσωτερική διακυβέρνηση.  

Αν δεν μπορείτε να αντισταθείτε στις πιέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων για να μην δίνετε βήμα στους πολίτες για τα τόσα προβλήματα που βιώνουν σήμερα από ενέργειες των πολιτικών και προισταμένων σας, σας συμβουλεύω να επιστρέψετε από εκεί που αρχίσατε, δηλαδή στις ψυχολογίες, τις αστρολογίες και άλλα θέματα συναφούς ενδιαφέροντος, γιατί το Κυπριακό και η οικονομία είναι πολύ σοβαρά θέματα για να τα παρουσιάζετε με τις γνώσεις που διαθέτετε. Ο ρόλος των ΜΜΕ στο τι βιώνει σήμερα η Κύπρος και ο λαός της ήταν ανέκαθεν πολύ ύποπτος, και σε πολλές περιπτώσεις ανήθικος και ανέντιμος. Μην αφήνεται το ΡΙΚ να καταντά υποχείριο και φερέφωνο των πολιτικών και κυρίως της εκάστοτε κυβέρνησης γιατί οι απελπισμένοι πολίτες, μέσα στην απόγνωση και εξαθλίωση που βιώνουν σήμερα, δεν θα στραφούν μόνον εναντίον των διεφθαρμένων πολιτικών αλλά και εναντίον όσων ΜΜΕ αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με αυτούς και τους συγκαλύπτουν.

Αφού δεν με αφήσατε να ολοκληρώσω αυτά που ήθελα να ακούσουν οι τηλεθεατές σας, τα μεταφέρω πιο κάτω στις δεκάδες χιλιάδες λήπτες των άρθρων μου για να βγάλουν οι ίδιοι τα δικά τους συμπεράσματα. Κανένας μέχρι σήμερα δεν μου έκλεισε το τηλέφωνο όπως μου κάνατε εσείς γιατί αυτά που λέγω είναι η σκληρή αλήθεια και τα ακούνε και τα διαβάζουν πολλοί στο διαδίκτυο  τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό.

Μετά απ’ ότι έχει συμβεί δεν με ενδιαφέρει να συμμετάσχω στην εκπομπή που προγραμματίζετε τις επόμενες μέρες με θέμα την διαφθορά και την διαπλοκή, γιατί σίγουρα θα πω πολλά που δεν θα αρέσουν ούτε σε εσάς αλλά ούτε και στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.

Σας ευχαριστώ

Όμηρος Αλεξάνδρου             

Εγκεκριμένος Λογιστής – Ελεγκτής

http://omirosalexandrou.blogspot.com

 << Όσο υπάρχει στο προσκήνιο το παρόν πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να έχουμε εθνική πολιτική και στρατηγική στο κυπριακό γιατί απλά οι προτεραιότητες τους είναι να βρίσκουν διαφορές μεταξύ τους και ενεργώντας σαν κοινές ‘’κατίνες’’ να προσπαθούν να συσπειρώνουν τη στάνη τους, να εξυπηρετούν προσωπικά και κομματικά συμφέροντα και να επιβιώνουν. Στο Κυπριακό δεν υπήρχε ποτέ μια σταθερή στρατηγική σε βάθος χρόνου όπως αυτή που ακολούθησε με θαυμαστή μαεστρία η Τουρκία από το 1956 με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ.  Πώς είναι δυνατόν να πεισθούν οι Τούρκοι και όσοι τους υποστηρίζουν να δείξουν κάποια ελαστικότητα και υποχωρητικότητα, όταν γνωρίζουν ότι η δική μας πλευρά θα συναινέσει αργά η γρήγορα στις δικές τους απαιτήσεις; Δυστυχώς οι εκάστοτε Ελληνικές και Κυπριακές κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα μια πολιτική χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, μια πολιτική του ποδαριού και ότι ήθελε προκύψει με αποτέλεσμα τα σημερινά αδιέξοδα.

Το 2004 ο Τάσος Παπαδόπουλος αποδεχόμενος την επιδιαιτησία και τα ξεχωριστά δημοψηφίσματα, και μάλιστα με τη νομιμοποιημένη συμμετοχή των εποίκων, ικανοποιούσε την πάγια αξίωση της Τουρκίας, όπως διατυπώθηκε με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ το 1956, ότι δηλαδή στην Κύπρο υπάρχουν δύο ξεχωριστοί λαοί, και συνεπώς, με τα δεδομένα του 2004, δύο κράτη. Έτσι, απόντος στρατηγικού σχεδίου, διαχειρίστηκε το ΟΧΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ με την τακτική του κατευνασμού πρώτα προς το ΑΚΕΛ, στις πιέσεις του οποίου υποχωρούσε, και έπειτα έναντι των ξένων προσπαθώντας να αποδείξει ότι επεδίωκε λύση Διζωνικής Ομοσπονδίας, με αποτέλεσμα να καταλήξει στη συμφωνία της 8^ης Ιουλίου 2006. Με τη συμφωνία εκείνη δημιούργησε τις προϋποθέσεις να επανέλθει μελλοντικά το Σχέδιο Ανάν με νέα μορφή, αφού δεσμεύει επίσημα την ελληνική πλευρά στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας, κάτι που επικαλούνται οι Χριστόφιας και Αναστασιάδης (χωρίς βεβαίως αυτό να ενδείκνυται ως δικαιολογία για τις δικές τους υποχωρήσεις έναντι των Τούρκων).

Συνεπώς, κι αν ακόμη θεωρήσει κάποιος ότι ο Τ. Παπαδόπουλος στιγμιαία εξιλεώθηκε με το ΟΧΙ διασώζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία, εξελικτικά, λόγω έλλειψης συγκροτημένης στρατηγικής, εγκλωβίστηκε σε ένα  αναποτελεσματικό τακτικισμό και αυτοακυρώθηκε ανοίγοντας το δρόμο να επανέλθουν στο προσκήνιο οι πολιτικές του ΝΑΙ του Νίκου Αναστασιάδη και του ΑΚΕΛ. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά προκλήθηκε σύγχυση σε μεγάλο μέρος της «παράταξης» του ΟΧΙ, που δε μπορεί να προσδιορίσει τι θεωρεί επιτυχία και τι αποτυχία στη διαχείριση του Κυπριακού.

  Οι πρόνοιες του κοινού ανακοινωθέντος για επανέναρξη των συνομιλιών που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συμφώνησε με την τουρκική πλευρά στις 11/02/2014 παραπέμπουν σε συνομοσπονδιακή λύση χειρότερης μορφής από αυτήν την οποία προέβλεπε το σχέδιο Αναν.

Τελευταία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει επιστρατεύει διαφόρους αναλυτές, νομικούς, επικοινωνιολόγους καθώς και το κρατικό κανάλι και προσπαθεί να παρουσιάσει όσους διαφωνούν με τις θέσεις του ως απορριπτικούς η/και οπαδούς της μη λύσης. Είναι απαράδεκτη και επιδερμική αυτή η στάση από μέρους του Νίκου Αναστασιάδη και άκρως προσβλητική στην νοημοσύνη γνήσιων πατριωτών πολιτών που επιζητούν μια λύση που θα εξασφαλίσει την συνέχιση της παρουσίας μας σε αυτό τον τόπο. Σταθερά πιστός σε ένα αφελή ρεαλισμό ο Πρόεδρος, από το 2004 και εντεύθεν, προσπαθεί να προωθήσει την όποια λύση που είναι σίγουρο ότι δεν θα αντέξει στον χρόνο. Ο Πρόεδρος φαίνεται ότι αρέσκεται τελικά να προσφέρει τους πολίτες της δύσμοιρης αυτής χώρας ως πειραματόζωα τόσο στην οικονομία (Για πρώτη φορά - Κούρεμα καταθέσεων στο Ευρογκρουπ του περασμένου Μαρτίου) όσο και τώρα στο κυπριακό, μια που ανάλογη λύση δεν έχει επιβληθεί σε κανένα κράτος της υφηλίου . Τείνει δε να αποδειχθεί πάρα πολύ επικίνδυνος για την επιβίωση του κυπριακού λαού στην γη των προγόνων του και συνεπώς ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει ότι μπορεί να τον σταματήσει. Η γνώση του προέδρου στο κυπριακό πρόβλημα και σε γενικότερα θέματα γεωστρατηγικής ήταν και παραμένει επιφανειακή και υποτυπώδης γιατί όντας στην αντιπολίτευση τριγυρνούσε από γάμους σε βαφτίσια και έκανε φτηνό λαϊκισμό για να εκλεγεί πρόεδρος αντί να μελετά και να σχεδιάζει ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Τυχαίο νομίζετε που διόρισε για πρώτη φορά συνομιλητή στο κυπριακό; δεν νομίζω.  

Τι έχουμε σήμερα μπροστά μας μετά την συμφωνία του κοινού ανακοινωθέντος της 11/2/2014. Έχουμε ουσιαστικά μια προσυμφωνία για λύση του κυπριακού με πάρα πολλές ασάφειες και διαιρετικές πρόνοιες για τις οποίες η τουρκική πλευρά πανηγυρίζει. Πιο συγκεκριμένα η συμφωνία αυτή παραπέμπει σε μια συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία για τους πιο κάτω λόγου τους οποίους επικαλούνται έγκριτοι νομικοί διεθνούς εμβέλειας σε αντιδιαστολή με τους επικοινωνιολόγους που έχει επιστρατεύσει ο Πρόεδρος:

<<H διακριτή ταυτότητα τού υπό γένεση κράτους συνιστά στοιχείο το οποίο ταυτίζει τη λύση με συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία. Ακόμη υποδεικνύει πως και η διπλή ταυτότητα αποτελεί στοιχείο συνομοσπονδίας. Τα συστατικά στοιχεία της ομοσπονδίας είναι η τοπική αυτοκυβέρνηση ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Δεν υπάρχει διαχωριστικό στοιχείο αναφορικά με την ταυτότητα των πολιτών. Περαιτέρω, υποδεικνύεται πως το κατάλοιπο της εξουσίας, ως αφήνεται να νοηθεί, θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη. Η ρύθμιση αυτή, και πάλι παραπέμπει σε συνομοσπονδία ως και η πρόνοια ότι οι εξουσίες των συνιστώντων κρατών θα ασκούνται χωρίς επέμβαση από την κεντρική κυβέρνηση και αντίστροφα. Σημειώνεται επίσης πως η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης δεν θα πηγάζει από την κοινή ψήφο του λαού, αλλά από τους εκατέρωθεν εκπροσώπους των δύο πλευρών, όπως αυτό προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν.

-H αναφορά στο απαράδεκτο στάτους κβο από τον Πρόεδρο δεν ξεκαθαρίζει πως θα φύγουν τα στρατεύματα, οι έποικοι και να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η συμφωνία έχει ως βάση τη συνύπαρξη των δύο συνιστώντων κρατών χωρίς καμιά αναφορά στα κατοχικά στρατεύματα ή τους εποίκους, τους οποίους το ένα από τα συστατικά μέρη θεωρεί ως πολίτες του. Η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων δεν αποτελεί αντικείμενο των συνομιλιών γιατί καμιά αναφορά δεν γίνεται στην κοινή δήλωση και στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών για αποχώρηση τους.

-Η απουσία ρητής αναφοράς στο εδαφικό επιδέχεται δύο ερμηνειών: Πρώτον, ότι δεν αποτελεί αντικείμενο των συνομιλιών εφόσον αυτές θεμελιώνονται στην ύπαρξη των δύο συνιστώντων κρατών και συν αυτώ, των κατοίκων τους. Δεύτερον, μπορεί επίσης να υποστηριχθεί, ότι ανάγεται σε μη επιλυθέντα προβλήματα που θα αποτελέσουν μέρος των συνομιλιών. Οποιαδήποτε ερμηνεία και εάν δοθεί στις σχετικές πρόνοιες της συμφωνίας, το εδαφικό, το πλέον σημαντικό θέμα επί τάπητος, υποβαθμίζεται σε θέμα ήσσονος σημασίας. Πώς είναι δυνατόν οι τουρκοκύπριοι που αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού, κατά τον χρόνο της εισβολής και ανάλογο ποσοστό γης, να κατέχουν 38% περίπου του εδάφους ως αποτέλεσμα της εισβολής;

 
- Η διακριτή ταυτότητα του υπό γένεση κράτους συνιστά στοιχείο το οποίο ταυτίζει τη λύση με συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία. Εισάγεται φυλετικός και θρησκευτικός διαχωρισμός και ξεχωριστή ταυτότητα των πολιτών εκατέρου στοιχείου. Η μία ιθαγένεια, η μία κυριαρχία, η μια διεθνής προσωπικότητα δεν αμβλύνει αυτή την πτυχή της συμφωνίας που ανάγεται στην εσωτερική λειτουργία και διακυβέρνηση των συμβαλλόμενων κρατών. Ρητά υπογραμμίζεται στη συμφωνία ότι κοινή κυριαρχία, ιθαγένεια και μια διεθνής προσωπικότητα εκπηγάζει εξίσου, από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, τουτέστιν από τη διακριτή ταυτότητα των μελών των δύο συμβαλλομένων. Το γεγονός και μόνο ότι η συμφωνία συνομολογείται μεταξύ συνιστώντων κρατών, υποδηλώνει τη γένεση συνομοσπονδίας.

- Η αλλαγή δεν είναι τυχαία. Ενώ τα ψηφίσματα Ηνωμένων Εθνών και υψηλού επιπέδου συμφωνίες κάνουν πρόνοια για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η ταξινόμηση αντιστρέφεται. Πέραν τούτου, ενώ ο δικοινοτικός χαρακτήρας τού υπό μόρφωσιν νέου κράτους συνιστά κεντρικό σημείο της συμφωνίας, καμιά αναφορά δεν γίνεται στις ζώνες εκατέρας πλευράς, δηλαδή στο εδαφικό. Ειρήσθω ότι, η κατεχόμενη, από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχή κατοικείτο από 80% και πλέον Έλληνες και λιγότερο του 20% Τούρκους. Η ιδιοκτησία γης ανήκει αντίστοιχα, σε Έλληνες και Τούρκους, στα ίδια περίπου ποσοστά. Τηρουμένων των πληθυσμιακών και γεωγραφικών αναλογιών, στην Κύπρο έγινε η μεγαλύτερη εθνοκάθαρση της σύγχρονης εποχής. Στο σημείο αυτό τονίζεται ότι η κατάκτηση και συν αυτή η εθνοκάθαρση και εποικισμός συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας καθώς και έγκλημα πολέμου βάσει της Συνθήκης της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (άρθρα 7 και 8). Ο σκοπός των Τούρκων είναι εμφανής: έγκειται στη σταδιακή τουρκοποίηση της Κύπρου, την κατάκτηση μεγάλης έκτασης γης, των πλέον παραγωγικών περιοχών της και αύξηση του τουρκικού πληθυσμού με την κάθοδο εποίκων. Στην τελευταία επίσκεψή του στα κατεχόμενα, ο Τούρκος Πρωθυπουργός, σύμφωνα με δηλώσεις του που είδαν το φως της δημοσιότητας, είπε ότι κάθε ζευγάρι πρέπει να φέρνει στον κόσμο όχι λιγότερα από τέσσερα παιδιά.

- Η διπλή ταυτότητα αποτελεί όντως στοιχείο συνομοσπονδίας. Τα συστατικά στοιχεία της ομοσπονδίας είναι η τοπική αυτοκυβέρνηση ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Δεν υπάρχει διαχωριστικό στοιχείο αναφορικά με την ταυτότητα των πολιτών. Η ομοσπονδία έχει ως έρεισμα την κοινή ταυτότητα των πολιτών της χώρας. Αναφορά μπορεί να γίνει στις ακόλουθες ομοσπονδίες: Η.Π.Α., Αυστραλία, Γερμανία, Καναδάς, Αργεντινή και άλλα κράτη. Και το Ηνωμένο Βασίλειο εξελίχτηκε σταδιακά σε ομοσπονδία απαρτιζόμενη από την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Στο Βέλγιο η ομοσπονδία παρουσιάζει προβλήματα που ενίοτε θέλουν τους Φλαμανδούς (ολλανδόφωνους) και τους Βαλόνους (γαλλόφωνους) σε ακραίες πολιτειακές συγκρούσεις. Η ξεχωριστή ταυτότητα των πολιτών είναι συστατικό συνομοσπονδιακού πολιτεύματος.  

 - Η παράγραφος 4 της συμφωνίας προβλέπει ότι το Σύνταγμα θα καθορίσει όλες τις εξουσίες της κεντρικής κυβέρνησης, εξαντλητικά. Δηλαδή, τις βασικές εξουσίες και τα παρεπόμενα αυτών. Το κατάλοιπο της εξουσίας, ως αφήνεται να νοηθεί, θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη. Η ρύθμιση αυτή και πάλι παραπέμπει σε συνομοσπονδία ως και η πρόνοια ότι οι εξουσίες των συνιστώντων κρατών θα ασκούνται χωρίς επέμβαση από την κεντρική κυβέρνηση και αντίστροφα.

 
 -Στο ανακοινωθέν γίνεται αναφορά στην πολιτική ισότητα των δύο κρατών. Αυτό υποδηλώνει ότι η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης δεν θα πηγάζει από την κοινή ψήφο του λαού, αλλά από τους εκατέρωθεν εκπροσώπους των δύο πλευρών, ως ήτο το κεντρικό σημείο του Σχεδίου Ανάν. Προέβλεπε ότι η εκτελεστική εξουσία θα ασκείτο από 6 μέλη: 4 υποδεικνυόμενα από την ελληνική και 2 από την τουρκική πλευρά. Καμιά όμως απόφαση δεν μπορούσε να ληφθεί εάν στην πλειοψηφία των τεσσάρων δεν μετείχε έστω και ένας από τους δύο εκπροσώπους της τουρκικής πλευράς.

Η Κάτω Βουλή θα αποτελείτο αντίστοιχα από αντιπροσώπους οι οποίοι θα εκλέγονταν από μέλη εκατέρας των κοινοτήτων: οι Έλληνες θα εξέλεγαν το 75% των εκπροσώπων και οι Τούρκοι το 25%. Το ποσοστό αυτό θα μπορούσε να μεταβληθεί ανάλογα με μεταβολές της πληθυσμιακής αναλογίας των δύο κοινοτήτων. Στην Κάτω Βουλή θα ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας. Κανένας όμως νόμος ή ψήφισμά της δεν θα αποκτούσε ισχύ νόμου εκτός εάν εγκρινόταν από την Άνω Βουλή (Γερουσία) συνιστάμενη από 24 Έλληνες και 24 Τούρκους και πάλι εκλεγόμενους εκατέρωθεν από τα μέλη των δύο κοινοτήτων. Ωσάν να μην ήταν αρκετή αυτή η ισομέρεια των μελών στη Γερουσία, οριζόταν επίσης ότι απλή πλειοψηφία των 25 Γερουσιαστών δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε η πλειοψηφία, όποια και αν ήταν, να περιλαμβάνει τουλάχιστον 6 μέλη από εκατέραν των κοινοτήτων. Η ίδια ισομέρεια προβλεπόταν και στη δικαστική εξουσία. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα απαρτιζόταν από 3 Έλληνες, 3 Τούρκους και 3 ξένους Δικαστές.

Δεν εξουδετερώνεται ο κίνδυνος απόσχισης

- Η ιστορία αποκαλύπτει ότι κράτη με έντονα διαχωριστικά χαρακτηριστικά, φυλετικά ή και θρησκευτικά, έχουν τάση προς απόσχιση. Παραδείγματα: η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η οποία κατέρρευσε τη δεκαετία του 1990, τεμαχίστηκε σε 15 κράτη. Άλλο παράδειγμα διασπασθείσας καλούμενης ομοσπονδίας συνιστά η Γιουγκοσλαβία που προέκυψε από την ένωση περιοχών της Βαλκανικής κατοικούμενων από νότιους Σλάβους με έντονες όμως θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές. Και στη Γιουγκοσλαβία, η ομοσπονδία κατέρρευσε. Προέκυψαν 6 νέα κράτη και είναι υπό εκκόλαψη και 7ο στο Κοσσυφοπέδιο. Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη που τη συνέστησαν τρία μέρη, Μουσουλμάνοι Σλάβοι, Σέρβοι Σλάβοι και Κροάτες Σλάβοι, με πρότυπα λειτουργίας ανάλογα με το Σχέδιο Ανάν, βρίσκεται στα πρόθυρα διάσπασης. Τέλος, η Τσεχοσλοβακία κατοικούμενη και πάλι από Σλάβους, με ξεχωριστό θρήσκευμα, Τσέχους Προτεστάντες και οι Σλοβάκους Καθολικούς, διασπάστηκε σε δύο κράτη, που αποτελούν σήμερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Τσεχία και τη Σλοβακία. Παλαιότερα διεσπάσθη σε σύντομο χρόνο μετά τη συγκρότησή της, η Συνομοσπονδία Αιγύπτου και Συρίας – Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία.  Η πρόνοια του κοινού ανακοινωθέντος απαγορεύει την «ένωση, διχοτόμηση, απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερή αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων», δεν εξουδετερώνει τον κίνδυνο απόσχισης συνιστώντων κρατών δεδομένων των έντονων διαχωριστικών στοιχείων τα οποία εισάγονται. Επισημαίνεται ότι στη Σκωτία επίκειται δημοψήφισμα για απόσχισή της ή όχι από το Ηνωμένο Βασίλειο.>>