ΛΟΝΔΙΝΟ: Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΣΙΤΩΝ

Κάθε φορά που οικονομικοί απατεώνες ευημερούν σε βάρος των επενδυτών, ή μία τράπεζα πειράζει τα επιτόκια για να στραπατσάρει τους ανταγωνιστές της, ή φοροφυγάδες δραπετεύουν από τις δημοσιονομικές κρίσεις, ή ενοικιαζόμενες πετρελαϊκές μοναρχίες ανακυκλώνουν κέρδη, ή ολιγάρχες λεηλατούν οικονομίες και οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπων στο ποτό, στα ναρκωτικά και στην ανέχεια, τότε αυτοί βρίσκουν ένα κατάλληλο και ασφαλές καταφύγιο στο Λονδίνο.

Όλοι αυτοί πολιορκούνται και εποφθαλμιούνται από μεγάλους βρετανούς μεσίτες οι οποίοι είναι πρόθυμοι να τους πουλήσουν κτήματα πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, πανάκριβα ακίνητα και μεγαλοπρεπή αρχοντικά. Πομπώδεις και επιτήδειοι βρετανοί ακαδημαϊκοί τους πείθουν να στείλουν τους απογόνους τους σε ιδιωτικά σχολεία των έξι ψηφίων με την υπόσχεση ότι μετά την αποφοίτησή τους θα μιλούν αγγλικά μέσω των ρινικών κοιλοτήτων τους, θα μπορούν να προφέρουν το r και θα έχουν άριστη γνώση της τέχνης, της εύγλωττης (αλλά κενής) ρητορικής. Οι βρετανικές κυβερνήσεις, οι Εργατικοί, οι Φιλελεύθεροι και οι Συντηρητικοί, μέσα από την καλλίτερη και την πιο υποκριτική νομική παράδοση, διαμορφώνουν τα νομικά κενά για να προσελκύσουν τα μεγαλύτερα και τα πλουσιότερα παράσιτα του κόσμου.

Κύμα εγκλήματος σαρώνει την πόλη του Λονδίνου.

Ένα πραγματικό κύμα εγκληματικότητας [1] έχει εισβάλλει στην πόλη του Λονδίνου όπου οι εκατομμυριούχοι επενδυτικοί τραπεζίτες μαγειρεύουν τα βιβλία των  δισεκατομμυριούχων πελατών τους για να αποφύγουν την πληρωμή των υποχρεώσεών τους προς το Υπουργείο Οικονομικών, περιφρονώντας το νόμο. Τα μαθήματα της επιχειρηματικής ηθικής είναι υποχρεωτικά στην Οξφόρδη και στο Καίμπριτζ, δεδομένου ότι είναι πια συνήθης διαδικασία για τους μεγαλοαπατεώνες να δηλώνουν ένοχοι, να πληρώνουν το πρόστιμο για να αποφευχθεί η φυλακή και να υπόσχονται επισήμως ότι ποτέ, ποτέ, δεν θα περιφρονήσουν το νόμο ξανά ….. μέχρι την επόμενη μεγάλη συμφωνία.

Το Λονδίνο έχει γίνει το κέντρο του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου με τη συμμετοχή του σε μια μακροπρόθεσμη και μεγάλης κλίμακας ενεργή συνεργασία με καρτέλ δισσεκατομυρίων λιρών. Καρτέλ ναρκωτικών, όπλων, παράνομης διακίνησης ανθρώπων και εμπόρων λευκής σαρκός. Οι βρετανοί ειδικεύονται στο να ξεπλένουν κεφάλαια από ‘λόρδους’ ναρκωτικών του Μεξικού, της Κολομβίας, του Περού, της Ρωσίας, της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Νιγηρίας. Οι Αλβανοί δουλέμποροι λευκής σαρκός έχουν τους ‘ιδιωτικούς τραπεζίτες’ τους σε τράπεζες κύρους της Πόλης, με μια προτίμηση στους αποφοίτους του London School of Economics. Οι δίγλωσσοι Έλληνες κλεπτοκράτες, οι δια βίου φοροφυγάδες δις δολλαρίων που προσπαθούν να ξεφύγουν από την λεηλατημένη πατρίδα τους, έχουν τους αγαπημένους τους μεσίτες ακινήτων οι οποίοι ποτέ δεν ανακατεύονται στα πράγματα με τη “δέουσα επιμέλεια”, η οποία θα μπορούσε να αποκαλύψει τις ανακριβείς φορολογικές τους δηλώσεις. Τα Παιδιά της Πόλης με ενθουσιασμό και θετική πρωτοβουλία, βοηθούμενοι και υποκινούμενοι από την υπερ-κινητική πολιτική των ανοιχτών θυρών του “Tony” Μπλερ σε απατεώνες και αγίους όλων των χρωμάτων και των θρησκειών, καλωσόρισαν τον κάθε Ρώσo γκάνγκστερ, ολιγάρχη, δημοκράτη και ειδικά εκείνους που πλήρωσαν σε μετρητά για τις πανάκριβες παραδοσιακές αγγλικές εκτάσεις.

Το Άσυλο του Λονδίνου για τους πλουσιότερους ληστές και τα πλουσιότερα παράσιτα του κόσμου προσφέρει πρωτοφανείς υπηρεσίες και ιδίως προστασία σε θέματα που αφορούν την έκδοσή τους και την ποινική τους δίωξη στους τόπους των εγκλημάτων τους. Η αμερόληπτοι νομικοί και δικαστικοί υπάλληλοι της βρετανίας είναι ‘ειδικοί’ στο να επικαλούνται συνταγματικά προηγούμενα τα οποία, με αυστηρό σεβασμό για την κατεστημένη έννομη τάξη βεβαίως, προασπίζονται την άρνηση της έκδοσής τους απαξιώνοντας τα νομικά και τα δικαστικά συστήματα της κάθε λεηλατημένης χώρας όπως και τις κραυγές των φτωχών Ιρλανδών, των Ρώσων, των Ελλήνων και των Ισπανών για δικαιοσύνη.

Η πραγματική και η προσποιητή αγανάκτηση μεταξύ των άκρως ηθικών Παιδιών της Πόλης και τα κυνικά χαμόγελα ανάμεσα στους έμπειρους και γηραιότερους συνεργάτες, υποδέχονται τα εξοργισμένα θύματα των δισεκατομμυριούχων προσκεκλημένων τους. Οι φτωχές μάζες απαιτούν από τις βρετανικές πιστώτριες τράπεζες να εισπράξουν τις πληρωμές των χρεών τους από τους λογαριασμούς των απατεώνων που έλαβαν τα δάνεια, πέρασαν το χρέος τους στο Δημόσιο, και ανακύκλωσαν τα παράνομα κέρδη τους στους βρετανικούς τους λογαριασμούς.

Όταν οι απατεώνες νταήδες διασταυρώνουν ξίφη με τους ομολόγους τους, όπως τότε που η σεβαστή και η ευυπόληπτη, Barclays Bank ‘κανόνισε’ το Libor επιτόκιο για να επωφεληθεί εις βάρος των άλλων τραπεζών, όλοι οι τραπεζίτες συμφώνησαν ότι η λύση θα ήταν να πληρωθεί ένα πρόστιμο 290 εκατομμυρίων λιρών, να ομολογηθεί το έγκλημα και να προσπαθήσουν να σώσουν ένα σύστημα το οποίο θα πρέπει “μόνο” να εξαπατά το δημόσιο ταμείο, τους μικροεπενδυτές και αυτούς που εμπορεύονται στις υπάρχουσες τιμές (όχι αυτούς που τις δημιουργούν). Το “έγκλημα” της Barclay φυσικά, ήταν ότι δηλητηρίασε έναν χώρο μέσα από τον οποίο ευημερούσαν οι ομότιμοι συνεργάτες της.

Τα Αγόρια της Barclay (και των δύο φύλων), εξοργισμένα με τα άλλα Παιδιά της Πόλης από την άσεμνη κίνηση του δαχτύλου που τους έδειχνε, έθεσαν ένα ζήτημα το οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί: δεν ήταν οι μόνοι. Η HSBC, η Standard Charter, η Royal Bank of Scotland, η Lloyds of London και πολλοί άλλοι τραπεζίτες ίσης ή μικρότερης κατοχής περιουσιακών στοιχείων πέρα από τον Ατλαντικό, ήταν αναμεμιγμένοι σε παρόμοιες ανήθικες, (τολμώ να πω εγκληματικές) ή τουλάχιστον αμφίβολες  επιχειρήσεις. Πλήρωσαν και αυτοί πρόστιμα και τιμωρήθηκαν δεόντως. Οι πιο μεγάλοι και οι πιο έμπειροι ανώτεροι λειτουργοί της Πόλης έστειλαν εσωτερικά υπομνήματα στους παράτολμους υφισταμένους τους των δημοσίων σχέσεων, ζητώντας τους να σταματήσουν αυτό το απρεπές πλύσιμο των λερωμένων μεταξωτών πουκαμίσων δημοσίως. Οι αμοιβαίες καταγγελίες δημιουργούσαν την ψεύτικη εικόνα ότι μέσα στις σουίτες της Πόλης του Λονδίνου, περνούσε ένα κύμα εγκληματικότητας.

Δυστυχώς, το βρετανικό νομικό σύστημα δεν προστατεύει μόνο τους δισεκατομμυριούχους απατεώνες του εξωτερικού αλλά όταν πρόκειται για κάποιο αίτημα του ‘ειδικού συνεργάτη’ του στην Ουάσιγκτον, τότε σκύβει κανονικά προς τα εμπρός, χαλαρώνει την αυστηρότητά του και γίνεται άκρως εκδικητικό. Είτε πρόκειται για μια ισλαμική θρησκευτική προσωπικότητα είτε για έναν Αυστραλό πληροφοριοδότη (Ασάνζ), χωρίς χάσιμο χρόνου και με τα χαρτιά της έκδοσης έτοιμα στο χέρι, οι αστυνομικοί είναι έτοιμοι να σπάσουν τις πόρτες των πρεσβειών για να διευκολύνουν τη συμμόρφωση.

Λονδίνο: μαστροπεία για τα παράσιτα.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι ένα δώρο για την ‘υψηλή κοινωνία’ του Λονδίνου και για τις εταιρείες ακίνητης περιουσίας καθώς ξένοι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι, φοροφυγάδες και πολιτικoί καταχραστές του Δημοσίου, εγκαταλείπουν τις λεηλατημένες οικονομίες και ρίχνουν δισεκατομμύρια σε αρχοντικά και πανάκριβα ρετιρέ. Πάμπλουτοι μονάρχες εισοδηματίες από τα δεσποτικά κράτη του Κόλπου σμίγουν με Ρώσους κερδοσκόπους εμπορευμάτων και με νέους πλούσιους Κινέζους ιδιοκτήτες της αλυσίδας καταστημάτων sweatshops, κλείνοντας πανάκριβα ακίνητα στο Λονδίνο σε αριστοκρατικές περιοχές όπως στην Belgravia (Ebury Street, Eton Place και Eton Square), στο Knightbridge και στο Mayfair (Park Street). Παχύσαρκοι Ρώσοι ολιγάρχες και ευσεβή βασιλικά πρόσωπα Σαουδαράβων χουζουρεύουν σε επαρχιακά κτήματα στο Hertfordshire, στο Herefordshire και στο Cheshire έχοντας για θέα τον κομψό τους αγγλικό κήπο ενώ στη μία ή στην άλλη κρεβατοκάμαρά τους (από τις δυο ντουζίνες που έχουν) απολαμβάνουν τα χάδια και τα γουργουρίσματα των εταίρων της υψηλής κοινωνίας. Η ανοχή και η ανοιχτόμυαλη στάση της βρετανικής κυβέρνησης απέναντι στους Ρώσους και στους Αλβανούς γκάνγκστερ ολιγάρχες των οποίων η αιματηρή αναρρίχηση προς τον πλούτο μπορεί να συγκριθεί με οποιονδήποτε νονό της Σικελίας, λαδώνει τα γρανάζια για την άνοδο αυτού που οι Financial Times περιγράφουν ως, η “βιομηχανία” του real estate, χρηματοδοτούμενη από την οικονομική “κοινότητα” και ευθυγραμμισμένη με τους “επενδυτές” της ασφάλισης.

Τα διεθνή αρπακτικά παίρνουν το απογευματινό τους τσάι στις 4 μ.μ. και το σέρι τους στις 6:30 μ.μ. Διασκεδάζουν με το κουτσομπολιό της Αυλής της Αυτής Μεγαλειότητος και με την Εορταστική Επέτειο της Βασίλισσας και παραδίδονται στην αθλητική ζωή (ποδόσφαιρο με άλογα πόνυ). Καλλιεργούν μια γεύση για τον πολιτισμό. Συνοδευόμενοι από εμπειρογνώμονες του Oxbridge ψωνίζουν για “συλλεκτικά” – πίνακες στις ιδιωτικές γκαλερί Ordovas στην οδό Saville Row, στην Richard Nagy στην Old Bond Street, στην Frank Auerbach στο Malborough, γλυπτά του εμπόρου έργων τέχνης Jean Luc & Baroni στο St James και ένα ρολόϊ Constatin Vacheron σε καταστήματα κοσμημάτων.

Οι ολιγάρχες πετρελαίου του Κόλπου, που καταγράφουν υπέρογκα ενοίκια από ενεργειακά φτωχές Αφρικανικές και Ασιατικές χώρες και οι δισεκατομμυριούχοι της Κίνας και της Ινδίας που εκμεταλλεύονται εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζομένων γυναικών στα εργοστάσια αρνούμενοι να παρέχουν στις μετανάστριες ασφάλεια υγείας, κατοικία και ξεκούραση, ξόδεψαν 9 δισεκατομμύρια λίρες ($ 14.4 δισεκατομμυρία δολάρια ) για σπίτια στο κεντρικό Λονδίνο κατά την περίοδο 2010-2011 [2]. Το 2011 και έως τα μέσα του 2012, το 60 τοις εκατό των αγοραστών στην προνομιακή κεντρική αγορά του Λονδίνου ήταν ξένοι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι [3].

Το καθεστώς Cameron-Clegg απαιτεί θυσίες, λιτότητα και σφίξιμο της ζώνης από την Ελλάδα καταδικάζοντας εκατομμύρια ανθρώπων στην ένδεια, στην αυτοκτονία και στην απόγνωση, ενώ την ίδια στιγμή ενθαρρύνει το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κλεπτοκρατών να “επενδύσουν” και να κατοικήσουν στις αριστοκρατικές συνοικίες του κεντρικού Λονδίνου. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, 56.000 Έλληνες πλουτοκράτες είναι φοροφυγάδες [4]. Σύμφωνα με μια αμερικανική μελέτη του ετήσιου εισοδήματός τους, 28 δισ. ευρώ ($ 36 δις αμερικανικά δολ.) είναι αδήλωτα [5]. Τα περισσότερα αυτών έχουν κατατεθεί σε τράπεζες του Λονδίνου ή “επενδυθεί” σε πολυτελείς ιδιοκτησίες στο Mayfair, στη Belgravia ή κάπου εκεί γύρω. Αν οι παράνομοι λογαριασμοί φορολογούνταν ή ακόμα καλύτερα χρησιμοποιούνταν για την πληρωμή του εξωτερικού χρέους, θα προσαρμόζονταν στην Ελληνική νομοθεσία, θα μείωναν το ελλείμμα και τις κοινωνικές περικοπές και ίσως να βοηθούσαν και στην ανάκαμψη της οικονομίας. Αλλά σέβασμός απέναντι στην Ελληνική φορολογική νομοθεσία θα σήμαινε λιγότερες προμήθειες για τους μεγιστάνες των ακινήτων στο Savells, στο Marsh & Parsons και στο Knight Frank. Θα σήμαινε λιγότερους ιδιωτικούς λογαριασμούς στις HSBC και Barclay’s. Θα σήμαινε λιγότερες πωλήσεις στις πολυτελείς γκαλερί τέχνης. Θα σήμαινε λιγότερους προστάτες για τις εταιρείες “συνοδών” (και των δύο φύλων) της υψηλής κοινωνίας.

Crime Pays, FIRE [(F)inance, (I)nsurance, (R)eal (E)state] plays.[6]  To έγκλημα πληρώνει, η οικονομία, η ασφάλιση και τα ακίνητα δουλεύουν. Τα δημόσια νοσοκομεία κλείνουν. Τα δίδακτρα ανεβαίνουν. Τα σχολεία που εξυπηρετούν τους ξένους ολιγάρχες και τους βρετανούς συνεταίρους τους, ανθίζουν. Πού είναι “η κρίση”; Δεν θα βρεθεί στο κεντρικό Λονδίνο, ούτε στην Πόλη, ούτε στο νομικό σύστημα, ούτε στις Ειδικές Δυνάμεις. Οι απατεώνες των τραπεζών ακμάζουν. Οι δικαστικές διαφορές μεταξύ των ολιγαρχών πληρώνουν. Οι βρώμικοι πόλεμοι των μισθοφόρων στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού, παρέχουν επικερδή συμβόλαια στους συνταξιούχους Συνταγματάρχες-Απολιθώματα, στην καλλίτερη παράδοση της αυτοκρατορίας.

Η κρίση; Αυτή είναι για την άλλη Αγγλία έξω από την Πόλη, εκεί που οι ταχυδρομικοί κώδικες είναι λάθος. Εκεί που οι εργαζόμενοι συνωστίζονται σε δωμάτια έκτακτης ανάγκης. Εκεί που οι φτωχοί περιμένουν έξωση από αυτά που κάποτε ήταν σπίτια του Δήμου. Εκεί που όσοι σπουδάζουν και εργάζονται, προσμένουν το χρέος και την ταπεινή εργασία.

Ο Θεός να ευλογεί το καταραμένο Λονδίνο, τον Παράδεισο των Παρασίτων!

http://omirosalexandrou.blogspot.com