Ο σφετερισμός 40 χρόνων δεν παραγράφεται

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Στη νέα απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) δεν έχει τόση σημασία το ποσό, που επιδικάστηκε στην Τουρκία. Παρόλο που εκείνοι που γνωρίζουν λένε ότι πρόκειται για πολύ σημαντικό ποσό για τα δεδομένα του ΕΔΑΔ και η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να το πληρώσει αργά ή γρήγορα. Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη αξία είναι ότι όπως και το 2001 όταν εκδόθηκε η απόφαση στην τέταρτη διακρατική προσφυγή της Κύπρου εναντίον της Τουρκίας, έτσι και σήμερα, με την απόφαση για την ποινή, αποδεικνύεται ότι η ουσία του Κυπριακού είναι ζήτημα παραβίασης του διεθνούς δικαίου. 

Και παρότι, πολλοί επαναλαμβάνουν με κάθε τέτοια ευκαιρία τον αμανέ ότι το Κυπριακό είναι πολιτικό ζήτημα και δεν είναι νομικό για να λυθεί στα δικαστήρια, τις διεθνείς νομικές αποφάσεις θα έπρεπε να τις κάνουμε πολιτική παντιέρα (και όχι νομική, έστω) και ασπίδα προστασίας έναντι της πολιτικής δολοπλοκίας, αντί να τις υποβαθμίζουμε μόνοι μας για να μην παραφωνήσουμε στον αμανέ. Διότι, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αποφάσισε το 2001 και επαναβεβαίωσε το 2014 ότι είναι νομικά ανύπαρκτο και παράνομο το καθεστώς στα κατεχόμενα και καταδίκασε την Τουρκία ότι παραβίασε 14 άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ξεκαθαρίζοντας ότι η Τουρκία έχει την ευθύνη για την εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης στα κατεχόμενα και όχι το ψευδοκράτος, όπως ισχυριζόταν η Άγκυρα. 

Είναι μια απόφαση με διεθνή αντίκτυπο, γι' αυτό και μεταδόθηκε από πάρα πολλά διεθνή πρακτορεία, χωρίς κανένα να μεταδίδει ότι το Κυπριακό είναι ψυχολογικό ή διακοινοτικό πρόβλημα. Αλλά, οι ηγέτες μας το 2001 πήραν την απόφαση και δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Ή, κι αν ήξεραν, δεν ήθελαν. Γιατί τότε, τους υπέδειξαν οι Αμερικάνοι να μην μετατρέψουν την απόφαση σε σημαία της εξωτερικής πολιτικής μας γιατί αυτό δεν θα βοηθούσε στην επανέναρξη των συνομιλιών και «θα αφαιρέσει από την Ουάσινγκτον τα όποια επιχειρήματα για άσκηση πιέσεων στον Ντενκτάς» (εφημερίδα Πολίτης, 18 Μαΐου 2001). Κι ενώ ο Αλέκος Μαρκίδης δήλωνε ότι ήταν «η πιο σημαντική υπόθεση, που είχε απασχολήσει τα δικαστικά όργανα του Συμβουλίου της Ευρώπης τα τελευταία 50 χρόνια» και «είναι θρίαμβος», έβαλαν την απόφαση στα συρτάρια και δεν την έτριψαν στα μούτρα του Ντε Σότο και του Χάνι και των Αμερικάνων, που και σήμερα συνεχίζουν να μας δίνουν συμβουλές για να δείξουμε εμπιστοσύνη στην Τουρκία… Να δείξουμε εμπιστοσύνη στον Νταβούτογλου, που η πρώτη του αντίδραση ήταν ότι η απόφαση του ΕΔΑΔ «δεν συνάδει με την ψυχολογική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί μέχρι στιγμής για τις διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό». Ενώ η ρηματική διακοίνωση για υφαλοκρηπίδα Τουρκίας - ψευδοκράτους, η απαγόρευση εισόδου Ελληνοκυπρίων στην Τουρκία αν δεν υπογράψουν ότι προέρχονται από την ελληνοκυπριακή διοίκηση και το Μπαρμπαρός έξω από τον Ακάμα, συνάδουν με την ψυχολογική ατμόσφαιρα. 

Ελπίζουμε, λοιπόν, να μην εξαφανιστεί σε κάποια προεδρικά συρτάρια και η προχθεσινή απόφαση για να μην ενοχλείται η ψυχολογία του Νταβούτογλου. Το είπαμε πολλές φορές, το ξαναλέμε: Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έχει άλλο όπλο στα χέρια της εκτός από το διεθνές δίκαιο. Αν το κρύβει η ίδια, γιατί να το προβάλλουν οι άλλοι;