Χωρίς αβρότητες και κοροϊδίες

Ποιος από τους δικούς μας, θ' αφήσει κατά μέρος τις αβρότητες και θα

ρωτήσει τον Μπαν Κι Μουν πότε θα θυμηθεί να ντραπεί για τη γενοκτονία

και την κατοχή της ανυπεράσπιστης Κύπρου;

Η αβρότητα στη συμπεριφορά είναι κανόνας μεταξύ ανθρώπων που διέπονται

από αυτοσεβασμό και αλληλοσεβασμό. Μεταξύ θεομπαιχτών αποτελεί

αυτοκοροϊδία και εμπαιγμό. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι με ευγένεια σ'

εκείνον που σου φέρεται σαν να είσαι δουλοπρεπής ραγιάς. Ούτε να

μειδιάς χαζοχαρούμενα ενώ ξέρεις πως σε δουλεύει. Είναι ακατανόητο να

σε μαχαιρώνει ο άλλος κι εσύ να σκας στα γέλια σαν να σε γαργαλάει.

Ούτε να παριστάνεις τον βλάκα ενώ είναι κατάδηλο ότι προσπαθεί να σε

εξαπατήσει.

Τις προάλλες ο Γ.Γ. του ΟΗΕ βρέθηκε στην Ρουάντα, στην εικοστή επέτειο

της γενοκτονίας. Ο κόσμος εκεί θρηνούσε για τη σφαγή οκτακόσιων

χιλιάδων ανθρώπων το 1994 σε διάστημα 100 ημερών. Και ενώπιον του

πλήθους των ολοφυρομένων δήλωσε ότι αισθάνεται ντροπή που ο ΟΗΕ δεν

μπόρεσε να παρέμβει για να ανακόψει τις σφαγές!

Βέβαια μιλούσε για την αδράνεια του οργανισμού που έχει χρέος από τη

σύστασή του να παρεμβαίνει και να διασώζει τους ανθρώπους από τους

οργανωμένους αιμοσταγείς δολοφόνους που σφαγιάζουν όσους θεωρούν

εχθρούς ή διατάσσονται να εξοντώνουν τα ανυπεράσπιστα θύματά τους. Και

ο Μπαν Κι Μουν ομολόγησε ντροπή για την αδράνεια του ΟΗΕ που οφείλει να

είναι εκφραστής των αρχών της συστάσεώς του. Και όλοι οι ακροατές του

αλλά και ο ίδιος γνώριζαν ότι υποκρινόταν. Και κάποιοι τον

χειροκρότησαν που .ντρεπόταν!

Αλλά παρόμοια ήταν και η συμπεριφορά του Γ.Γ. όταν ήρθε στη δική μας

πατρίδα. Βρέθηκε σε μια πρωτεύουσα μοιρασμένη με το μαχαίρι του Τούρκου

επιδρομέα και κατακτητή. Σε χώρα μέλος του ΟΗΕ, που για σαράντα τώρα

χρόνια είναι θύμα γενοκτονίας, προσφυγιάς του ενός τρίτου του πληθυσμού

της και καταπάτησης των στοιχειωδέστερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από το

αεροπλάνο του είδε έναν κόσμο σκλαβωμένο από την αγριότητα του άδικου

πολέμου. Ένα λαό που αντιμετωπίζει απειλή ολοκληρωτικής πολεμικής

κατάκτησης. Λαό που οι αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και τα

ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τον δικαίωσαν κατ' επανάληψη

και ζήτησαν την απαλλαγή του από την τουρκοκρατία. Και αντί να

ομολογήσει την λύπη του έστω για το δράμα, επισκέφθηκε εν πομπή και

παρατάξει τον εγκάθετο της εισβολής και της κατοχής, πατώντας το

κόκκινο χαλί που του έστρωσαν και με χαμόγελα έσφιξε το χέρι του

κατοχικού εκπροσώπου! Με τη συμπεριφορά του ήταν σαν να σφράγιζε τη

γενοκτονία.

Χαμογελούσε στον γενοκτόνο, χαμογελούσε στο θύμα, χαμογελούσε στην

κατοχική αρχή, χαμογελούσε στην Κυβέρνηση και εισέπραττε τα χαμόγελα

της αβρότητας και από τους εκπροσώπους της δεινοπαθούσας πολιτείας και

από την κατοχική διοίκηση. Και ναι μεν οι εγκάθετοι της στρατοκρατίας

χαριεντίζονταν περιποιούμενοι τον Γ.Γ. Αλλά οι κυβερνήτες της

κατεχόμενης χώρας γιατί μειδιούσαν και γίνονταν καταγέλαστοι, αντί να

αντιδρούν στην καταισχύνη της χρονίζουσας ατιμίας; Γιατί δεν ομολόγησαν

την οργή και την αγανάκτησή τους για την παρατεινόμενη τραγωδία; Αλλά

μήπως η ίδια συμπεριφορά δεν παρατηρείται και για τους αντιπροσώπους

της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αντί να τους κατακρίνουν επειδή συμπεριφέρονται

σαν πράκτορες της Άγκυρας, τους υποδέχονται με αβρότητες που υποδηλούν

υποταγή.

Δείγματα και οι θερμές χειραψίες με όσους παραβαίνουν τις υπαρξιακές

αρχές της ηνωμένης Ευρώπης, εξυπηρετούντες οφθαλμοφανώς τα άνομα

συμφέροντα των Τούρκων και των συνεργών τους στο έγκλημα των σαράντα ως

τώρα χρόνων, που η παράτασή του εξευτελίζει την λεγόμενη διεθνή

αμφικτιονία. Ποιος από τους δικούς μας, θ' αφήσει κατά μέρος τις

αβρότητες και θα ρωτήσει τον Μπαν Κι Μουν πότε θα θυμηθεί να ντραπεί

για τη γενοκτονία και την κατοχή της ανυπεράσπιστης Κύπρου; Ας

υποβληθεί το ερώτημα πριν να προσλάβει ευρύτερες διαστάσεις.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ