Ο Μύθος περί του ξεπουλήματος της Δημόσιας περιουσίας.

Η Ελλάδα  διαθέτει 39 αεροδρόμια και 123 μεγάλα λιμάνια (χωρίς να υπολογίσουμε τα μικρά λιμάνια των χιλιάδων νησιών της), χιλιάδες σχολικές μονάδες, 100 και πλέον νοσοκομεία, 189 Κ.Υ,  138 τελωνεία, 22 ΑΕΙ, 15 ΤΕΙ, , 6 κρατικά κανάλια, 8 συγκοινωνιακούς  φορείς στο λεκανοπέδιο (ΗΛΠΑΠ,ΕΘΕΛ,ΟΑΣΑ,ΗΣΑΠ, ΜΕΤΡΟ,ΤΡΑΜ,ΟΣΕ,ΚΤΕΛ), εκατοντάδες στρατόπεδα, χιλιάδες Δήμους και Κοινότητες, με  35 από τους οποίους μόνο στην Αθήνα, όταν αντίστοιχα η μεγαλύτερη Γερμανία διαθέτει ελάχιστα αεροδρόμια και 1 μόλις λιμάνι στο Αμβούργο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η πλούσια Γερμανία ή η Γαλλία, η Αυστρία , η Αγγλία, κ.α. διαθέτουν πολύ λιγότερους πόρους σε δομές από ότι η Ελλάδα.

Η χώρα μας λόγω γεωφυσικής, είναι μια ακριβή χώρα. Να φανταστείτε ότι χρειαζόμαστε περισσότερο πετρέλαιο (λόγω κόστος λειτουργίας των μετακινήσεων) από ότι η Φιλανδία που βρίσκεται τον περισσότερο χρόνο υπό το μηδέν. Για το λόγο αυτό δύσκολα μια χώρα σαν τη δική μας μπορεί να είναι πλεονασματική.

Έτσι λοιπόν αφήνοντας τις αγκυλωτικές κορόνες της σοσιαλιστικής εγχώριας ουτοπίας, πρέπει να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στη λογική.

Τι φοβάται η αντιπολίτευση; Μην τυχόν «ξεπουληθεί» η δημόσια περιουσία;  Ωραία δεν την πουλάμε. Μπορούμε όμως να τη νοικιάσουμε.

Η Διώρυγα του Ισθμού της Κορίνθου ανέλαβε να την κατασκευάσει ο Ι. Καποδίστριας, αλλά το κόστος των 40 εκ χρυσών φράγκων ανέβαλε τα σχέδια του . Η κυβέρνηση Ζαΐμη όμως το 1869 παρεχώρησε τη διάνοιξη της διώρυγας σε ιδιωτική εταιρεία και το δικαίωμα διαχείρισης της για 99 χρόνια. Η διώρυγα, όπως γνωρίζεται όλοι, δεν την πήρε κανένας ιδιώτης να φύγει. Είναι εδώ, και συμβάλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας. Τώρα  ανήκει στο ελληνικό δημόσιο και ακόμα αποδίδει κέρδη.

Το σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των 29 αεροδρομίων δεν είναι απειλή για τις τοπικές κοινωνίες , αλλά ευκαιρία.

Παραχωρείται λοιπόν σε εταιρείες το δικαίωμα διαχείρισης των αεροδρομίων για κάποια χρόνια. Οι ιδιώτες επενδυτές θα χρηματοδοτήσουν τις υποδομές των αεροδρομίων, θα αυξήσουν τους αεροδιαδρόμους έτσι ώστε να μπορούν να δεχτούν ακόμα περισσότερες αφίξεις, από μεγαλύτερα και περισσότερα  αεροπλάνα, , θα αξιοποιήσουν εμπορικά τη γύρω από το αεροδρόμιο περιοχή, θα κλείσουν συμφωνίες με πρακτορεία, αεροπορικές εταιρίες ,  ξενοδοχεία, κ.ο.κ. Η μεγαλύτερη προσέλκυση ταξιδιωτών στα νησιά μας θα φέρουν περισσότερους πόρους και δουλειές. Οι τοπικές κοινωνίες θα ανθίσουν οικονομικά και θα παράγουν περισσότερους πόρους για την απασχόληση των ντόπιων κατοίκων.

Και καλά αυτό, θα ρωτούσε κάποιος καλόπιστα, δεν μπορεί να το κάνει το κράτος και να καρπούται αυτό το κέρδος του ιδιώτη; Η απάντηση είναι όχι. Δεν μπορεί και δε θέλει. Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή που οξύνει το νου. Κινητοποιεί τον άνθρωπο. Δημιουργεί προστιθέμενη αξία στους πολλούς από το προσωπικό όφελος του  κινητοποιημένου.  Η σοσιαλιστική αδράνεια τον κοιμίζει. Δημιουργεί απαξία και τέλμα. Σε ένα κόσμο που τρέχει. Σ’ ένα μέλλον που δεν είναι αύριο, αλλά χτες. Αυτό θα συμβεί με τις ιδιωτικοποιήσεις. Θα κινητοποιηθούν οι πάντες. Όσοι θέλουν. Όσοι δε θέλουν θα έχουν τους  αυτόκλητους υπερασπιστές των αδυνάτων, να διαδηλώνουν για πρόσοδα που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει. Αυτή είναι η διαφορά στις δυο ιδεολογικές κουλτούρες. Ο Σοσιαλισμός μοιράζει υποσχέσεις και ο καπιταλισμός ευκαιρίες.

Οι ίδιοι άνθρωποι , οι ίδιες τακτικές και οι ίδιες φρασεολογίες ακούγονταν και για την αποκρατικοποίηση των ΕΛΤΑ. Ποιος ζημιώθηκε από τη δημιουργία  εταιριών courier;

Ποιος ενοχλήθηκε από την απελευθέρωση της ενημέρωσης που εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε εκατοντάδες ραδιοφωνικούς και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς ανά την επικράτεια; Γιατί κάνουν χρήση άραγε τώρα των ιδιωτικών ραδιοσταθμών και των ιδιωτικών καναλιών, όταν τότε διαδήλωναν εναντίον τους;

Ποιος ζημιώθηκε με την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, όταν όλοι μας έχουμε ένα κινητό ή ασύρματο στο αυτί μας από ιδιωτικές εταιρίες;

Ποιος άραγε μπορεί να υποστηρίξει ότι η παραχώρηση του λιμανιού στην COSCO,ζημίωσε τη χώρα και τους εργαζόμενους;

Ποιος τολμά να πει ότι θα ξανακρατικοποιήσει την Ολυμπιακή, τον ΟΤΕ, τον ΟΠΑΠ ή την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, με το επιχείρημα ότι θα είναι προς όφελος των εργαζομένων;

Το ίδιο μπορεί να συμβεί στις συγκοινωνίες, στην Ενέργεια, στα Πανεπιστήμια, στον ΟΣΕ, στην ΕΛΒΟ, στην ΠΥΡΚΑΛ, στην αποκομιδή των απορριμμάτων κ.ο.κ.

Ένα προϊόν είναι κοινωνικό αγαθό, όταν διατίθεται στο λαό, γρήγορα, εύκολα, ποιοτικά και οικονομικά. Ο πάροχος είναι δευτερεύον θέμα. Άλλωστε μη ξεχνάτε ότι και το ψωμί είναι κοινωνικό αγαθό, αλλά μας το προσφέρουν καθημερινά χιλιάδες αρτοποιοί. Θα τους κρατικοποιήσουμε;

Αντώνης Κρούστης