Η μεγάλη απειλή ως ιστορική ευκαιρία.

 

Η τελευταία επιθετική και επεκτατική, πολεμοχαρής δήλωση του Νταβούτογλου, πως η Τουρκία θα συνεχίσει να παραβιάζει και να καταπατά την εθνική κυριαρχία της Κύπρου, έθεσε το πλαίσιο των κυπριοτουρκικών και ελληνοτουρκικών “σχέσεων “, εφεξής. Πολιτικές και στρατιωτικές εντάσεις, απειλές, παραβιάσεις και καταπατήσεις, επιδρομικού χαρακτήρα και δημιουργίας τετελεσμένων, από την Τουρκία, έως ότου επιτύχει τους στρατηγικούς στόχους της. Οι οποίοι στόχοι, σε πρώτη φάση αποβλέπουν στη διανομή εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων που εντοπίζονται στις ελληνικές ΑΟΖ και στο απώτερο μέλλον ( ίσως όχι και τόσο μακρινό ) στην ανασύσταση της οθωμανικής ( νεοοθωμανικής ) αυτοκρατορίας.
Η Τουρκία, του Ερντογάν σήμερα, του Ετζεβίτ το 1974, του Κεμάλ το 1922, παρουσιάζεται σταθερή και αμετακίνητη διαχρονικά, στην επεκτατική στρατηγική της. Όλες οι εκεί στρατιωτικές παρελάσεις, γίνονται υπό την δεσπόζουσα παρουσία εικόνων του Κεμάλ, του πρώτου κρατικού ηγέτη στη νεώτερη ιστορία της ανθρωπότητας που εφάρμοσε γενοκτονίες, εθνοτικές, φυλετικές, θρησκευτικές.
Μόνον που υπάρχει μια σπουδαία ιδιαιτερότητα στην τρέχουσα φάση: πρώτη φορά στη μικρή ιστορία της η Τουρκία, αντιμετωπίζει ως υπαρκτό το ενδεχόμενο απώλειας κρατικών εδαφών της, εφόσον οι ηρωικά μαχόμενοι Κούρδοι κατορθώσουν την εθνική αυτοδιάθεσή τους.
Η πρόσφατη απειλή του Νταβούτογλου, συνίσταται στο ενδεχόμενο προσάρτησης της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου στην Τουρκία. Πόσο όμως θα ωφεληθεί η Τουρκία, όταν στις διεθνείς σχέσεις της θα προσθέσει ένα μόνιμα επανερχόμενο θέμα καταπάτησης κάθε έννοιας δικαίου και πολιτισμού; Και τι όφελος θα έχει από τα αντλούμενα κοιτάσματα της κυπριακής ΑΟΖ; Παράλληλα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε εμπλοκές ( πιθανότατα και στρατιωτικές ) ταυτόχρονα με την Κύπρο, την Ελλάδα και το Ισραήλ ( που έχει ζωτικά συμφέροντα βασιζόμενα στην Κύπρο );
Οι απαντήσεις είναι προφανείς, αρνητικές και περιοριστικές για την τουρκική ηγεσία. Πολύ δε περισσότερο όταν συνυπολογιστούν και οι εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές και εθνοτικές και θρησκευτικές αντιθέσεις, που κατά καιρούς ξεσπούν.
Βέβαια είναι αρκετοί οι πολιτικοί παρατηρητές και διεθνολόγοι που επισημαίνουν τα στοιχεία μεγαλομανούς παράνοιας, τα οποία εκδηλώνονται τελευταία από τον τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν και τα οποία δεν αποκλείουν κινήσεις του εν θερμώ, χωρίς προσμέτρηση σφαιρικά των συνεπειών.
Σε όλες τις περιπτώσεις λοιπόν, προκύπτει επιτακτικά η ανάγκη μέτρων από την ελληνική πλευρά ( ελλαδική και κυπριακή ), τα οποία να  αποθαρρύνουν, να αποτρέπουν και να ακυρώνουν την τουρκική επιθετικότητα.
Καταφανώς επιβάλλεται η θεσμικά ενιαία στρατηγική και πολιτική Ελλάδας και Κύπρου, στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Πέραν των άλλων, πολιτικά είναι προφανές πως η μεν ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ προκαλεί αντιπερισπασμό στον προσανατολισμό των τουρκικών δυνάμεων, η δε αναστολή των μνημονίων ( ένεκα άμεσων εθνικών κινδύνων ) διεθνοποιεί και θέτει στο οικονομικό επίκεντρο την τουρκική επιθετικότητα.
Σε αυτά τα πολιτικά μέτρα πολύ μεγάλου βεληνεκούς, η Τουρκία έχει ανύπαρκτες δυνατότητες αντιδράσεων, οι ΗΠΑ και η ΕΕ αλλά και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις υποχρεούνται να ενσκήψουν για να περιορίσουν τις “σουλτανικές” μωροφιλοδοξίες.
Και τελικά, μπορούν να οδηγήσουν σε νέους ευνοϊκούς συσχετισμούς και αναβάθμιση την Κύπρο και την Ελλάδα διεθνώς αλλά και σε εσωτερική αναζωογόνηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μας.
Η Τουρκία μας απειλεί αλλά στο χέρι μας είναι να αρπάξουμε την ιστορική ευκαιρία που διαφαίνεται. Και ο πολιτικός κόσμος μας να εξιλεωθεί.
Νίκος Καραβαζάκης.