Η Βουλή να καταργήσει αμέσως τον ληστρικό Νόμο
Το άρθρο 26 του Συντάγματος εντέλλει το νομοθετικό σώμα να μεριμνήσει για την καταστολή της τοκογλυφικής αδηφαγίας των τραπεζών:
«Νόμος θέλει προβλέψει διά την πρόληψιν εκμεταλλεύσεως υπό προσώπων, άτινα διαθέτουσιν ιδιάζουσαν οικονομικήν ισχύν».
Αυτό σημαίνει ότι το νομοθετικό σώμα θα έπρεπε να θεσπίσει νομοθέτημα, το οποίο θα προστατεύει τον λαό από τις τοκογλυφικές διαθέσεις των τραπεζών. Και, όντως, όταν ακόμη οι βουλευτές διέθεταν μια κάποια ευαισθησία, το έτος 1977, θέσπισαν τον περί Τόκου Νόμο (N. 2/1977) , του οποίου οι πρόνοιες καθόριζαν ότι το κάθε δάνειο τοκίζεται με μέγιστο επιτόκιο 8%, απαγορευόταν αυστηρά ο ανατοκισμός και ορίζετο ότι ο τόκος, τον οποίο ο δανειστής μπορούσε να διεκδικήσει, δεν μπορούσε, στο σύνολό του, να υπερβεί το ποσόν του δανεισθέντος κεφαλαίου.
Η Βουλή του 1999, ενεργώντας αντισυνταγματικά και κατ’ απαίτηση των τραπεζών (τα χαριστικά δάνεια των τραπεζών προς τα κόμματα και προς τους πολιτευτές, πασών των αποχρώσεων, έχουν την εξήγησή τους!), έσπευσε να αντικαταστήσει τον ανωτέρω ισχύοντα προστατευτικό από την τοκογλυφία, Nόμο 2/77 με τον περί Ελευθεροποίησης του Επιτοκίου και Συναφών θεμάτων Νόμο 160(Ι)/99. Ο Νόμος ετέθη σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2001.
Αυτός ο Νόμος έμελλε να θέσει τον βρόχο στον λαιμό του κάθε δανειολήπτη. Αφήνει πλέον τα επιτόκια αχαλίνωτα και οι Τράπεζες στήνουν χορό τοκογλυφίας. Για παράδειγμα: με τον Νόμο 2/77 ένα δάνειο ποσού €100.000 τοκιζόταν με επιτόκιο 8% ετησίως. Στα 13 χρόνια το δάνειο αυτό προστιθεμένου του τόκου, θα μπορούσε να ανέλθει στο ποσό €200.000. Πέραν τούτου, η τράπεζα δεν μπορούσε να αξιώσει οποιοδήποτε άλλο ποσό.
Με τη νέα νομοθεσία, το ποσό €100.000 μπορεί να τοκισθεί και να ανατοκισθεί δύο φορές τον χρόνο και, πέραν τούτου, ο λογαριασμός να χρεωθεί με ό,τι η τράπεζα επινοήσει, χωρίς κανέναν φραγμό, χωρίς κανέναν έλεγχο. Στα 5 χρόνια το δάνειο διπλασιάζεται. Το ποσό των €100.000 μετατρέπεται κατά τρόπο μαγικό σε €200.000 και σε άλλα πέντε χρόνια μετατρέπεται σε €400.000 μετά σε €800.000, σε €1.600.00, σε €3.200.000, χωρίς τέρμα, χωρίς αιδώ και χωρίς έλεος.
Υπό τέτοιες συνθήκες, ακόμα και οι δανειολήπτες, οι οποίοι μπορούν ακόμη να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις αποπληρωμής, μόλις που κατορθώνουν να αποπληρώνουν μόνο τους ανατοκιζόμενους τόκους, ενώ το κεφάλαιο παραμένει απλήρωτο για να γεννοβολά προς τέρψιν της ακόρεστης τοκογλυφικής διάθεσης των τραπεζών.
Αναφέρω δύο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές της τοκογλυφικής απληστίας των τραπεζών και του παραλογισμού στον οποίο ο υφιστάμενος Νόμος 160(Ι)/99 οδηγεί.
Η πρώτη είναι περίπτωση κατά την οποία νεαρό ζεύγος πελατών μου αναγκάσθηκε να καταφύγει σε Τράπεζα για το απαραίτητο στεγαστικό δάνειο και έλαβε προς τούτο ποσό €150.000, περίπου. Όταν σε κάποια χρονική στιγμή το ζεύγος υπολόγισε το χρέος του, διαπίστωσε τα ακόλουθα: εάν το δάνειό του ετοκίζετο με επιτόκιο 5%, το χρέος σε 28 χρόνια, περίπου, χωρίς ανατοκισμό, θα ανερχόταν στο ποσό €337.000. Δηλαδή με μηνιαία δόση €1000, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε 28 χρόνια το ζεύγος θα μπορούσε να είχε ξοφλήσει το στεγαστικό και θα γινόταν ιδιοκτήτης της κατοικίας του. Άλλες όμως οι βουλές της τοκογλύφου τραπέζης. Το δάνειο ανατοκίζεται με αποτέλεσμα στα 28 χρόνια, στα οποία το νεαρό ζεύγος θα έχει πληρώσει το ως άνω ποσό, θα εξακολουθεί να οφείλεται το ποσό €500.000, περίπου.
Στη δεύτερη περίπτωση, τράπεζα απαιτούσε από πελάτη μου το ποσό €21.000 και τον οδηγούσε με διαδικασία πτώχευσης στο Δικαστήριο. Στο Δικαστήριο διαπιστώθηκε ότι το χρέος του πελάτη μου ανερχόταν μόλις στο ποσό €6.500 και το Δικαστήριο υπό τις περιστάσεις απέρριψε τη διαδικασία εναντίον του πελάτη μου και καταδίκασε την Τράπεζα στα έξοδα.
Τα στοιχεία αυτά είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου.
Και ενώ όλος αυτός ο παραλογισμός επικρατεί, αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι ουδείς από τους, δήθεν, ειδήμονες και ουδείς πολιτευτής αγγίζει το θέμα του τοκογλυφικού αυτού Νόμου αλλά με ακατάσχετο δημαγωγικό βερμπαλισμό εξακολουθούν να αναλώνονται για τη βελτίωση του νομοσχεδίου περί εκποιήσεων.
Τι σχήμα του λόγου είναι αυτό το νομοσχέδιο περί εκποιήσεων; Ποιος ο εμπνευστής του και ποια συμφέροντα αποβλέπει να εξυπηρετήσει;
Προ εβδομάδων το αμερικανικό γεράκι των Ροτσάιλντ, ονόματι Γουίλπουρ Ρός, μετά από επαφές με αξιωματούχους της Κυβέρνησης, αποφάσισε να επενδύσει στη χρεοκοπημένη Τράπεζα Κύπρου 400 εκατομμύρια. Γράφτηκε ότι για την εν λόγω επένδυση έθεσε όρο την ψήφιση του νόμου για τις εκποιήσεις. Η Κυβέρνηση και κάποια κόμματα σπεύδουν να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις του πρώην τραπεζίτη. Κατά την πρόσφατη συνεδρίασή του, το Υπουργικό Συμβούλιο έλαβε αποφάσεις προς υλοποίηση των δεσμεύσεών του. Διαλαλεί η Κυβέρνηση ότι οι αποφάσεις αυτές αποβλέπουν (τάχα) να περιορίσουν την αυθαιρεσία των τραπεζών. Όμως τα μέτρα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το προπέτασμα ενός σχεδίου υφαρπαγής της περιουσίας του λαού. Οι τράπεζες αφήνονται ασύδοτες να καταληστεύσουν τους δανειολήπτες με την ανοχή της Πολιτείας και με άλλοθι μια νομοθεσία αντισυνταγματική και αντιλαϊκή. Μια νομοθεσία που δημιούργησε και εκτρέφει το τραπεζικό τέρας, που θέλει να δικτατορεύσει και να καταδυναστεύσει γενεές γενεών.
Πρώτη οφειλομένη ενέργεια της Βουλής, αν θέλει να κρατήσει, τουλάχιστον, τα προσχήματα περί δημοκρατικότητας, να πράξει το αυτονόητο: να εφαρμόσει το Σύνταγμα. Αυτό θα επιτευχθεί με την επαναφορά των προνοιών του προστατευτικού από την τοκογλυφία Νόμου 2/77, ο οποίος ίσχυσε και ρύθμιζε τα δάνεια και τον τόκο για εικοσιτέσσερα συναπτά έτη. Εάν ο Νόμος αυτός προσαρμόσει το επιτόκιο στο επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, θα αποτελέσει πραγματική ανακούφιση του δανειολήπτη και πραγματική δικαιοσύνη.
Οι απόψεις αυτές απηχούν τις απόψεις εκατοντάδων πελατών μου και χιλιάδων δανειοληπτών και τις ενστερνίζεται ένα ευρύτατο φάσμα δικηγόρων, που δεν έχουν εξαγορασθεί από τράπεζες.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π. ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ
Δικηγόρος
«Νόμος θέλει προβλέψει διά την πρόληψιν εκμεταλλεύσεως υπό προσώπων, άτινα διαθέτουσιν ιδιάζουσαν οικονομικήν ισχύν».
Αυτό σημαίνει ότι το νομοθετικό σώμα θα έπρεπε να θεσπίσει νομοθέτημα, το οποίο θα προστατεύει τον λαό από τις τοκογλυφικές διαθέσεις των τραπεζών. Και, όντως, όταν ακόμη οι βουλευτές διέθεταν μια κάποια ευαισθησία, το έτος 1977, θέσπισαν τον περί Τόκου Νόμο (N. 2/1977) , του οποίου οι πρόνοιες καθόριζαν ότι το κάθε δάνειο τοκίζεται με μέγιστο επιτόκιο 8%, απαγορευόταν αυστηρά ο ανατοκισμός και ορίζετο ότι ο τόκος, τον οποίο ο δανειστής μπορούσε να διεκδικήσει, δεν μπορούσε, στο σύνολό του, να υπερβεί το ποσόν του δανεισθέντος κεφαλαίου.
Η Βουλή του 1999, ενεργώντας αντισυνταγματικά και κατ’ απαίτηση των τραπεζών (τα χαριστικά δάνεια των τραπεζών προς τα κόμματα και προς τους πολιτευτές, πασών των αποχρώσεων, έχουν την εξήγησή τους!), έσπευσε να αντικαταστήσει τον ανωτέρω ισχύοντα προστατευτικό από την τοκογλυφία, Nόμο 2/77 με τον περί Ελευθεροποίησης του Επιτοκίου και Συναφών θεμάτων Νόμο 160(Ι)/99. Ο Νόμος ετέθη σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2001.
Αυτός ο Νόμος έμελλε να θέσει τον βρόχο στον λαιμό του κάθε δανειολήπτη. Αφήνει πλέον τα επιτόκια αχαλίνωτα και οι Τράπεζες στήνουν χορό τοκογλυφίας. Για παράδειγμα: με τον Νόμο 2/77 ένα δάνειο ποσού €100.000 τοκιζόταν με επιτόκιο 8% ετησίως. Στα 13 χρόνια το δάνειο αυτό προστιθεμένου του τόκου, θα μπορούσε να ανέλθει στο ποσό €200.000. Πέραν τούτου, η τράπεζα δεν μπορούσε να αξιώσει οποιοδήποτε άλλο ποσό.
Με τη νέα νομοθεσία, το ποσό €100.000 μπορεί να τοκισθεί και να ανατοκισθεί δύο φορές τον χρόνο και, πέραν τούτου, ο λογαριασμός να χρεωθεί με ό,τι η τράπεζα επινοήσει, χωρίς κανέναν φραγμό, χωρίς κανέναν έλεγχο. Στα 5 χρόνια το δάνειο διπλασιάζεται. Το ποσό των €100.000 μετατρέπεται κατά τρόπο μαγικό σε €200.000 και σε άλλα πέντε χρόνια μετατρέπεται σε €400.000 μετά σε €800.000, σε €1.600.00, σε €3.200.000, χωρίς τέρμα, χωρίς αιδώ και χωρίς έλεος.
Υπό τέτοιες συνθήκες, ακόμα και οι δανειολήπτες, οι οποίοι μπορούν ακόμη να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις αποπληρωμής, μόλις που κατορθώνουν να αποπληρώνουν μόνο τους ανατοκιζόμενους τόκους, ενώ το κεφάλαιο παραμένει απλήρωτο για να γεννοβολά προς τέρψιν της ακόρεστης τοκογλυφικής διάθεσης των τραπεζών.
Αναφέρω δύο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές της τοκογλυφικής απληστίας των τραπεζών και του παραλογισμού στον οποίο ο υφιστάμενος Νόμος 160(Ι)/99 οδηγεί.
Η πρώτη είναι περίπτωση κατά την οποία νεαρό ζεύγος πελατών μου αναγκάσθηκε να καταφύγει σε Τράπεζα για το απαραίτητο στεγαστικό δάνειο και έλαβε προς τούτο ποσό €150.000, περίπου. Όταν σε κάποια χρονική στιγμή το ζεύγος υπολόγισε το χρέος του, διαπίστωσε τα ακόλουθα: εάν το δάνειό του ετοκίζετο με επιτόκιο 5%, το χρέος σε 28 χρόνια, περίπου, χωρίς ανατοκισμό, θα ανερχόταν στο ποσό €337.000. Δηλαδή με μηνιαία δόση €1000, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε 28 χρόνια το ζεύγος θα μπορούσε να είχε ξοφλήσει το στεγαστικό και θα γινόταν ιδιοκτήτης της κατοικίας του. Άλλες όμως οι βουλές της τοκογλύφου τραπέζης. Το δάνειο ανατοκίζεται με αποτέλεσμα στα 28 χρόνια, στα οποία το νεαρό ζεύγος θα έχει πληρώσει το ως άνω ποσό, θα εξακολουθεί να οφείλεται το ποσό €500.000, περίπου.
Στη δεύτερη περίπτωση, τράπεζα απαιτούσε από πελάτη μου το ποσό €21.000 και τον οδηγούσε με διαδικασία πτώχευσης στο Δικαστήριο. Στο Δικαστήριο διαπιστώθηκε ότι το χρέος του πελάτη μου ανερχόταν μόλις στο ποσό €6.500 και το Δικαστήριο υπό τις περιστάσεις απέρριψε τη διαδικασία εναντίον του πελάτη μου και καταδίκασε την Τράπεζα στα έξοδα.
Τα στοιχεία αυτά είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου.
Και ενώ όλος αυτός ο παραλογισμός επικρατεί, αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι ουδείς από τους, δήθεν, ειδήμονες και ουδείς πολιτευτής αγγίζει το θέμα του τοκογλυφικού αυτού Νόμου αλλά με ακατάσχετο δημαγωγικό βερμπαλισμό εξακολουθούν να αναλώνονται για τη βελτίωση του νομοσχεδίου περί εκποιήσεων.
Τι σχήμα του λόγου είναι αυτό το νομοσχέδιο περί εκποιήσεων; Ποιος ο εμπνευστής του και ποια συμφέροντα αποβλέπει να εξυπηρετήσει;
Προ εβδομάδων το αμερικανικό γεράκι των Ροτσάιλντ, ονόματι Γουίλπουρ Ρός, μετά από επαφές με αξιωματούχους της Κυβέρνησης, αποφάσισε να επενδύσει στη χρεοκοπημένη Τράπεζα Κύπρου 400 εκατομμύρια. Γράφτηκε ότι για την εν λόγω επένδυση έθεσε όρο την ψήφιση του νόμου για τις εκποιήσεις. Η Κυβέρνηση και κάποια κόμματα σπεύδουν να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις του πρώην τραπεζίτη. Κατά την πρόσφατη συνεδρίασή του, το Υπουργικό Συμβούλιο έλαβε αποφάσεις προς υλοποίηση των δεσμεύσεών του. Διαλαλεί η Κυβέρνηση ότι οι αποφάσεις αυτές αποβλέπουν (τάχα) να περιορίσουν την αυθαιρεσία των τραπεζών. Όμως τα μέτρα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το προπέτασμα ενός σχεδίου υφαρπαγής της περιουσίας του λαού. Οι τράπεζες αφήνονται ασύδοτες να καταληστεύσουν τους δανειολήπτες με την ανοχή της Πολιτείας και με άλλοθι μια νομοθεσία αντισυνταγματική και αντιλαϊκή. Μια νομοθεσία που δημιούργησε και εκτρέφει το τραπεζικό τέρας, που θέλει να δικτατορεύσει και να καταδυναστεύσει γενεές γενεών.
Πρώτη οφειλομένη ενέργεια της Βουλής, αν θέλει να κρατήσει, τουλάχιστον, τα προσχήματα περί δημοκρατικότητας, να πράξει το αυτονόητο: να εφαρμόσει το Σύνταγμα. Αυτό θα επιτευχθεί με την επαναφορά των προνοιών του προστατευτικού από την τοκογλυφία Νόμου 2/77, ο οποίος ίσχυσε και ρύθμιζε τα δάνεια και τον τόκο για εικοσιτέσσερα συναπτά έτη. Εάν ο Νόμος αυτός προσαρμόσει το επιτόκιο στο επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, θα αποτελέσει πραγματική ανακούφιση του δανειολήπτη και πραγματική δικαιοσύνη.
Οι απόψεις αυτές απηχούν τις απόψεις εκατοντάδων πελατών μου και χιλιάδων δανειοληπτών και τις ενστερνίζεται ένα ευρύτατο φάσμα δικηγόρων, που δεν έχουν εξαγορασθεί από τράπεζες.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π. ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου