ΤΟ «ΕΓΩ» ΚΑΙ Η ΘΕΪΚΗ ΠΗΓΗ – ‘’Το τσαμπί και το κλήμα’’

Εδώ είναι λεπτές αποχρώσεις πολύ λεπτών εννοιών που λίγοι άνθρωποι τις κατανοούν στ’ αλήθεια.

Ενα τσαμπί σταφυλιού απόδιδε τη ζωντάνια του στον εαυτό του χωρίς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη της αμπέλου από όπου τροφοδοτήται και κρέμμεται. Λες και δεν ήταν σαν μια ενότητα με αυτό που το ζωογονεί. Ετσι και η άμπελος άρχισε να μην έχει καλή διάθεση…

Υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται την ομαλή επίρροια του ζωογονου Πνεύματος. Αδυνατούν να συντονισθούν και να δεχτούν την "θεϊκή" σπίθα.  Άρα θα έχουν αναπτυγμένο το Eγώ τους.  Εχουν καταφέρει κάποιο επίτευγμα χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που έχουν, τις γνώσεις που έχουν αποκομίσει, την αντιληπτική τους ικανότητα.  Αλλα υποκαθιστούν το Πνεύμα  με την ευφυΐα τους. Θα έχουν πετύχει ένα καλά οργανωμένο έργο βασισμένο στους υλικούς νόμους αλλά δεν θα έχουν πετύχει την υπέρβαση όπως αν είχαν ομαλή πρόσβαση στο αληθινο Πνεύμα.  Και βέβαια θα δίνουν τα εύσημα στο Εγώ τους διότι γι αυτούς δεν υπάρχει κάτι άλλο. 

Αρκετοί άνθρωποι με πνευματική πρόσβαση μπορεί να λένε ότι έχουν τιθασεύσει το Εγώ τους, αλλά όταν πετυχαίνουν κάτι εμπνευσμένο, μέσα τους εμφανίζεται ένα θριαμβευτικό χαμόγελο. Νομίζουν ότι αυτοί το πέτυχαν σαν μια ξεχωριστή υλική και διανοητική υπόσταση με την εξαιρετική ευφυΐα τους.  Και πέφτουν σε πλάνη.  Ξεχνούν ότι το Πνεύμα (η άμπελος) είναι η κινητήριος δύναμις και ότι αυτό επιδρά από κάπου αλλού, από κάποια άλλη κατάσταση έξω από την υλική τους υπόσταση.  Αυτοί όμως είναι απλώς αποδοχείς Του και Αυτό ειναι που τους καθοδηγεί και τους δίνει την έμπνευση και αληθινη ζωη.  Και τα εύσημα δεν ανήκουν σ΄αυτούς.  Ίσως αν εκείνη την στιγμή κοιτάξουν μέσα τους να καταφέρουν να διακρίνουν το Εγώ από το Πνεύμα.  Και να δουν τον αληθινό τους εαυτό συνδεδεμένο μαζί Του και καθοδηγούμενον από Αυτό.

----------------------------

Όταν κάποια στιγμή μια θεϊκή ακτίνα από την Πηγή του Αληθινού Φωτός γεμίσει με σοφία την σάρκικη υπόσταση ενός ανθρώπου, εκείνος έχει δύο δυνατότητες αντιμετώπισης:

- Η μια είναι να νοιώσει όμορφα για τον εαυτό του και να γεμίσει με ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που "πέτυχε" (Αναπτυξη του Εγω, “Υπερηφανεια”).

- Η άλλη είναι να στρέψει τα μάτια του προς την Πηγή Αυτής της Θεϊκής Ακτίνας, να Την αναγνωρίσει και να αποδεχθεί την ένωση μαζί Της. 
Κατ’ επέκταση, να αποδεχθεί την ουσιαστική κενότητά του (ταπεινοτης), καθώς θα αναγνωρίσει πως η αληθινή «αξία» του απορρέει από «Αλλού».

Η διαφορά που προκύπτει από τις δύο διαφορετικές αντιμετωπίσεις, είναι ότι στην πρώτη περίπτωση, το άτομο νοιώθει πως εκείνο έχει την αξία, και αναπτύσσει την εννοια του «Εγώ».  Αυτό όμως το «Εγώ» είναι το «ψαλίδι» που αποκόβει αυτό το άτομο από την Θεϊκή Πηγή, ως ότι «αυτό μονο είναι».

Το «Εγώ» είναι μια εξατομίκευση που καταντάει έτσι, όταν «κάτι» αποκόβεται από την Πηγή του και ζητά να επιβιώσει ως ανεξάρτητο. Είναι μια εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα και αντιστρόφως ανάλογη προς την ιδιότητα του Πνεύματος. Εγώ ≠ Πνεύμα.

Στην άλλη περίπτωση, συνειδητοποιεί την κενότητά του (ταπεινότης), αναγνωρίζει την Θεϊκή Πηγή ως την Αιτία της σοφίας του, και ταυτίζεται μαζί Της.

Όταν "το αληθινό είμαι" ταυτίζεται με την Πηγή, το «Εγώ» χάνεται. Είναι σαν την σταγόνα του νερού, που όταν ενωθεί με τον ωκεανό, χάνει την αυτοτέλειά της.  

Και παρομοίως, Αμπελος και τσαμπί είναι μια Ολότητα. Η Αμπελος χαίρεται για το τσαμπί. Και το τσαμπί αναγνωρίζει οτι μόνο η Ενότητα έχει νόημα και Αληθεια.