ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΕΜΑΧΙΩΝ.
με πρόσχημα την ανάγκη αποφυγής της χρεοκοπίας, προχωρούν σε κούρεμα καταθέσεων και εισοδημάτων, αυτή την ίδια ώρα, τα χρέη όχι μόνο παραμένουν χρέη, αλλά το μέγεθος τους διογκώνεται με ραγδαίους ρυθμούς μέσα από την επιβολή τόκων υπερημερίας
Ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις του συγγραφέα
Του Σωτήρη Βλάχου.
Ενώ όμως το δικαίωμα στη εργασία και εξασφάλιση εισοδήματος αφαιρείται από συνεχώς και περισσότερους ανθρώπους, οι ιθύνοντες, από τις τράπεζες μέχρι την κρατική και πολιτική εξουσία, μιλούν και συμπεριφέρονται λες και τίποτε δεν έχει αλλάξει.
Μιλούν για τις υποχρεώσεις των δανειοληπτών απέναντι στις τράπεζες, όταν έχουν στερήσει από τους δανειολήπτες το δικαίωμα στην εργασία και την επιχειρηματικότητα μέσα από το στραγγάλισμα της οικονομίας.
Μιλούν για τις υποχρεώσεις του κόσμου, όταν έχουν στερήσει από τον κόσμο την δυνατότητα να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους
Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείας της Αμερικής το 2008, εκφράστηκε στην Κύπρο τον Μάρτιο του 2013 με ένα δραματικό τρόπο.
Από την μια μέρα στην άλλη ανατράπηκαν οι ζωές των ανθρώπων. Η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, η απότομη μείωση των εισοδημάτων, η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, οι συνεχείς πτωχεύσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τα ολοένα εντεινόμενα προβλήματα στην αγροτική παραγωγή, μετατρέπονται σε κύριο στοιχείο της καθημερινής ζωής.
Ενώ όμως το δικαίωμα στη εργασία και εξασφάλιση εισοδήματος αφαιρείται από συνεχώς και περισσότερους ανθρώπους, οι ιθύνοντες, από τις τράπεζες μέχρι την κρατική και πολιτική εξουσία, μιλούν και συμπεριφέρονται λες και τίποτε δεν έχει αλλάξει.
Διεκδικούν τα δικαιώματα των Τραπεζών, την ίδια ώρα που η οικονομία και η κοινωνία οδηγούνται στην καταστροφή μέσα από μια σκανδαλώδη οικονομική διαχείριση στην οποία οι Τράπεζες έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης.
Μιλούν για τα δικαιώματα των τραπεζών και τις υποχρεώσεις των δανειοληπτών όπως μιλούσαν την εποχή που δεν υπήρχαν άνεργοι, που ο κάθε εργαζόμενος, μικροεπιχειρηματίας και αγρότης είχε την δυνατότητα να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του.
Μιλούν για τις υποχρεώσεις των δανειοληπτών απέναντι στις τράπεζες, όταν έχουν στερήσει από τους δανειολήπτες το δικαίωμα στην εργασία και την επιχειρηματικότητα μέσα από το στραγγάλισμα της οικονομίας.
Μιλούν για τις υποχρεώσεις του κόσμου, όταν έχουν στερήσει από τον κόσμο την δυνατότητα να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους.
Ζούμε σε μια εποχή δραματικής μείωσης του γενικού επιπέδου ζωής, από δυνάμεις και καταστάσεις πέραν του ελέγχου των απλών ανθρώπων. Αυτό από μόνο του καθορίζει συνθήκες έκτακτης ανάγκης, όπου η πολιτεία επιβάλλεται να βρει τρόπους να στηρίξει το κοινωνικό σύνολο, τους απλούς ανθρώπους. Όπου η πολιτεία επιβάλλεται, πάνω από όλα, να βρει τρόπους ανάπτυξης της οικονομίας για να μπορεί ο κόσμος να βρει δουλειά, για να αποκτήσει ξανά την δυνατότητα να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του.
Αντί αυτού όμως, το κοινωνικό σύνολο καλείται συνεχώς να στηρίζει τις τράπεζες, όταν το ίδιο παραμένει έρμαιο της φτωχοποίησης και της ανεργίας, όταν το ίδιο απειλείται άμεσα με κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, επαγγελματικής στέγης, αγροτεμαχίων
Πάνω από 20 δις έχει στοιχήσει στην κοινωνία το τραπεζικό σύστημα, μέσα από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, τις κυβερνητικές εγγυήσεις ( λεφτά των φορολογημένων), το ELA (χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που κληρονόμησε η Τράπεζα Κύπρου από την Λαϊκή που έκλεισε) και τις κυβερνητικές εγγυήσεις για στήριξη της ρευστότητας της Τράπεζας Κύπρου και του Συνεργατισμού.
Το τραπεζικό σύστημα και η διάσωση του έχουν γονατίσει την κοινωνία, και ακόμα δεν είδαμε τιμωρίες, κατασχέσεις τεράστιων περιουσιών μετόχων και διευθυντών. Ακούμε μόνο για τιμωρία, μέσα από εκποιήσεις, αυτών που δεν φέρουν καμιά ευθύνη.
Η λειτουργία των τραπεζών είναι κεντρικής σημασίας για κάθε οικονομία. Όταν όμως αφήνεται η υπόλοιπη κοινωνία να καταρρέει, τότε η ίδια η διάσωσης των τραπεζών χάνει κάθε σημασία. Και αυτό ακριβώς είναι που γίνεται σήμερα.
Η αποφυγή χρεοκοπίας μιας οικονομίας μπορεί να είναι αποτέλεσμα πολιτικής επενδύσεων και ανάπτυξης. Και όσοι με δραματικό τρόπο επικαλούνται την ανάγκη για αποφυγή της χρεοκοπίας, σε αυτή την κατεύθυνση έπρεπε να στρέψουν την προσοχή τους.
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των διαφόρων οικονομικών μοντέλων. Εκεί όμως που υπάρχει απόλυτη συμφωνία, από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο μέχρι των κρατικών παρεμβάσεων, είναι ότι χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη. Και όμως, αυτό που παρακολουθούμε είναι μια πολιτική συνεχούς αποδεκατισμού της δυνατότητας του κράτους να παρέμβει στην οικονομία, την ίδια ώρα που ο ιδιωτικός τομέας έχει παραλύσει.
Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την κοινωνία, ότι οι επενδύσεις δεν προχωρούν διότι οι τράπεζες δεν μπορούν να εισπράξουν από τα δάνεια πρώτης κατοικίας και επαγγελματικής στέγης.
Αυτό όμως αποτελεί την πιο μεγάλη απάτη. Η τραπεζική και οικονομική κατάρρευση επήλθε όταν δεν υπήρχε ζήτημα καθυστερημένων δόσεων από αυτές τις κατηγορίες δανειοληπτών. Και ακριβώς το πρόβλημα αυτής της κατηγορίας αναδύθηκε όταν η κρίση τους άφησε χωρίς εισοδήματα.
Η κρίση στην Κύπρο είναι κομμάτι της παγκόσμιας. Με τοπικά χαρακτηριστικά πανομοιότυπα με αυτά της παγκόσμιας. Στο κέντρο των οποίων βρίσκεται το γεγονός ότι για μια περίπου δεκαετία οι επενδύσεις στην πραγματική παραγωγή συνεχώς μειώνονταν και αντικαθιστούνταν από «επενδύσεις», διοχέτευση πόρων της κοινωνίας προς τα τραπεζικά παιγνίδια, τον διεθνή τζόγο, την αγορά των πιο επισφαλών τίτλων στην διεθνή αγορά για εύκολο κέρδος.
Την ίδια ώρα που με πρόσχημα την ανάγκη αποφυγής της χρεοκοπίας, προχωρούν σε κούρεμα καταθέσεων και εισοδημάτων, αυτή την ίδια ώρα, τα χρέη όχι μόνο παραμένουν χρέη, αλλά το μέγεθος τους διογκώνεται με ραγδαίους ρυθμούς μέσα από την επιβολή τόκων υπερημερίας και άλλων εντελώς αυθαίρετων επιπλέον χρεώσεων.
Την ίδια ώρα που επαγγέλλονται την αποφυγή της χρεοκοπίας, τα χρέη μετατρέπονται σε θηλιά γύρω από τον λαιμό των ανθρώπων αλλά και της γενικότερης οικονομίας.
Την ίδια ώρα που επαγγέλλονται την αποφυγή της χρεοκοπίας, αντί για ενίσχυση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, προχωρούν στην αλλαγή της νομοθεσίας για γρήγορες κατασχέσεις παραγωγικών μονάδων και αγροτεμαχίων, σκοτώνοντας κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάκαμψης.
Η πολιτική τους είναι εντελώς καταστροφική. Πρέπει να τους σταματήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου