Έγκλημα και ατιμωρησία: Το Μαρί ανατίναξε τη χώρα. 

Του Κώστα Βενιζέλου

ΗΤΑΝ την Παρασκευή 11/7/2014 η επέτειος της φονικής έκρηξης στο Μαρί, θα είναι αύριο αυτή του πραξικοπήματος, μετά της εισβολής.          Μια χώρα μνημόσυνων και μνήμης, που είναι παραδομένη ως αιώνιο θύμα στις τραγωδίες. Θύμα των δυνατών, θύμα της αδεξιότητας, της ασχετοσύνης εκείνων που τάχθηκαν να ηγούνται, αλλά και των ηλιθίων.
Την περασμένη Παρασκευή, στην Ναυτική Βάση, άπαντες «επίσημοι» και παρατρεχάμενοι εκτελούν το καθήκον τους, μια φορά το χρόνο. Παρίστανται «στη σεμνή τελετή» για «να τιμήσουν τους πεσόντες». Την ίδια ώρα, οι τραγικές φιγούρες που έχασαν τους ανθρώπους τους,  μάταια ζητούν δικαίωση και  ως φαίνεται άδικα φωνάζουν πως οι αίτιοι, οι πραγματικοί υπεύθυνοι παραμένουν ελεύθεροι. «Το Μαρί δεν τίναξε μόνο τις ζωές μας, τίναξε την οικονομία, τίναξε την Κύπρο», είπε η Κάτια Κλεάνθους μετά το μνημόσυνο, δίνοντας την πραγματική εικόνα.
Η έκρηξη στο Μαρί ήταν η κατάρρευση ενός σαθρού συστήματος, ενός κράτους που στεκόταν χωρίς θεμέλια. Επιβεβαιώθηκε η γύμνια του κράτους, η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος αλλά και η διαχρονικά παθητική αντιμετώπιση αυτών των φαινόμενων από τους πολίτες. Ένα κράτος που λειτουργεί στο περίπου, στην τύχη και καθορίζει πολιτική με τα κουμπαράτα, θα προκαλεί πολλές εκρήξεις. Δυστυχώς και φονικές εκρήξεις. Πρώτα το πόρισμα Πολυβίου, αργότερα η απόφαση του Δικαστηρίου κατέγραψαν τα γεγονότα και επιβεβαίωσαν τα συσσωρευμένα λάθη και την πολιτική ανεπάρκεια των πολιτικών διαχειριστών και των τεχνοκρατών. Καυτηριάστηκε, κυρίως στο πόρισμα Πολυβίου, το σαθρό του συστήματος. Ένα κράτος μπανανία, που λειτούργησε πάντα με τη λογική του μικρού χωριού, με υπερφίαλους πολιτικούς, οι πλείστοι εκ των οποίων δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους. Υιοθετήθηκαν πολιτικές με συνοικιακές προσεγγίσεις, ξεπερασμένες προ πολλού, θεωρίες για διεθνή πολιτική.
Μεταξύ του χαριεντισμού με τον Άσαντ και των κουτοπόνηρων αντιλήψεων «να γελάσουμε των Αμερικανών, του ΟΗΕ…», η έκρηξη ήταν η αναπόφευκτη πορεία μιας κοντόφθαλμης αντίληψης των πραγμάτων. Η αναβλητικότητα των πολιτικών και η ανευθυνότητα των ακριβοπληρωμένων «τεχνοκρατών», των υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων, είχε προδιαγράψει το αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά η ανευθυνότητα τους σκότωσε 13 ανθρώπους, που δεν επέλεξαν να «δραπετεύσουν» από το καθήκον. Μια συνήθης πρακτική στο κυπριακό κράτος, να δραπετεύουν από τις ευθύνες τους οι λεγόμενοι αρμόδιοι.
Μετά το Μαρί, ήλθε και η έκρηξη στην οικονομία. Με τις ίδιες προσεγγίσεις, τους ίδιους περίπου διαχειριστές, επιβεβαιώθηκε πως έτσι λειτουργούσε και έτσι λειτουργεί το κράτος, η κοινωνία αυτή.
Τρία χρόνια μετά τη φονική έκρηξη στο Μαρί, η μισή  τιμωρία για το έγκλημα αυτό, δείχνει πως σε αυτή τη χώρα βασιλεύει η ατιμωρησία. Κι αυτό αποθρασύνει τους «συνήθεις πρωταγωνιστές», που επαναλαμβάνουν ανεύθυνα τα εγκλήματα τους.