Ελληνική ΑΟΖ: όπου το “ταξικό” γίνεται “εθνικό” και αντίστροφα.


Εδέησε η ελληνική κυβέρνηση να παρουσιάσει τα πρώτα “οικόπεδα” της ελληνικής ΑΟΖ, ανοίγοντας έτσι ένα ιστορικό κεφάλαιο οικονομικής και γεωπολιτικής ισχύος για την Ελλάδα. Πού θα καταλήξει είναι άγνωστο, σημασία έχει πως έγινε η αρχή.
Τίθενται λοιπόν βασικά πολιτικά ερωτήματα, σχετικά με την εσωτερική πολιτική κατάστασή μας, ύστερα και από τις πρόσφατες διπλές εκλογές, απ’ όπου πέραν της ισχυρής απόρριψης της συγκυβερνητικής πολιτικής δεν προέκυψε κάποια σαφής κατεύθυνση ή επιλογή προγραμματικής πρότασης. Η παγίωση της αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματικά και στην Χ.Α. εμφατικά, συνιστά πολιτικό γρίφο και ίσως αδιέξοδο, δύσκολα παρακάμψιμο.
Τα ερωτήματα:

1. Η εγκάθετη μνημονική τοκογλυφική κατοχή της Ελλάδας, ενέχει κομβικό πρόβλημα για την ανατροπή της, την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Η τιτλοποίηση λοιπόν των μελλοντικών εσόδων και η χρηματοδότηση της Ελλάδας από ιδιώτες ( όπως ευρύτατα χρησιμοποιείται στις Αγορές από τις Αγορές ) δεν απαντά άμεσα στη στενότητα ρευστότητας; Δεν προσφέρει επενδυτικές δυνατότητες με ταμειακές εισροές; Ήδη δημοσίως η Deutsche Bank έχει αποτιμήσει μέρος των “οικοπεδοποιημένων” προσφερόμενων κοιτασμάτων σε 423 δις ευρώ. Οπότε αυτή η ταμειακή ρευστότητα αλλάζει την διαπραγματευτική θέση της χώρας έναντι της Τρόικας. Γιατί να ζητάμε αυξήσεις αντί για αυτάρκεια οικονομική;
2. Η κυριαρχία του ελληνικού λαού στην πατρίδα του, δεν του δίνει την ιδιοκτησιακή ιδιότητα και συνεπώς την άμεση διέξοδο στην δυσπραγία του; Η εργατική τάξη δεν έχει την ( ιστορική ) ευκαιρία ” να αναδειχθεί από τάξη για τον εαυτό της σε τάξη για το έθνος ολόκληρο” ηγούμενη πολιτικά σε αυτή την προσπάθεια εθνικής κυριαρχίας και οικονομικής ανεξαρτησίας;
3. Οι πολυεθνικές και ολόκληρη η Δύση έχουν άμεση ανάγκη να επενδύσουν πακτωλούς αργούντων κεφαλαίων ανταγωνιζόμενες τις αναδυόμενες BRICS, η Ε.Ε. και η Γερμανία έχουν ανάγκη επείγουσα την ενεργειακή απεξάρτησή τους από την Ρωσία και τους Άραβες, συνεπώς τα ελλαδικά και κυπριακά κοιτάσματα που καλύπτουν και με το παραπάνω αυτές τις ανάγκες, δεν αναδείχνουν την Ελλάδα σε δεσπόζουσα γεωπολιτική θέση; Δεν ενισχύουν την απελευθερωτική στρατηγική στο κυπριακό; Δεν προσφέρουν προοπτικές εργασίας σε εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους;

Πολιτικά λοιπόν, ποιος έχει και τι προτάσεις να διαχειριστεί αυτές τις εξελίξεις; Ποιος θέλει, μπορεί και τολμά, να αναλάβει τις τύχες του καταπτοημένου ελληνικού έθνους, της καθημαγμένης εργαζόμενης τάξης; Να ηγηθεί στον σχηματισμό κυβέρνησης εξωκομματικής στελέχωσης και υπερκομματικής στήριξης, ειδικού πατριωτικού σκοπού και αντιμνημονιακής απελευθέρωσης; (  Αντί “μεγάλης συνεννόησης” ας γίνει η ιστορική παραχώρηση. )
Εδώ είναι το γήπεδο. Το μνημόνιο είναι 5Χ5.
Νίκος Καραβαζάκης.