<<Ποιος «εξοντώνει» το ευρωπαϊκό κεκτημένο;>>

Για μήνες, το Προεδρικό επέμενε ότι η λύση θα διασφαλίζει τις βασικές ατομικές ελευθερίες και ιδιαίτερα το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, πλήρως διασφαλισμένο με 100% ευρωπαϊκό κεκτημένο.  Εκείνο όμως που συμφωνήθηκε και ανακοινώθηκε από τον Άιντε είναι, στην ουσία, η  εξίσωση του παράνομου χρήστη με τον βίαια εκδιωχθέντα ιδιοκτήτη.  Αντί να επικεντρωθούν σε αυτό που ΣΥΜΦΩΝΗΘΗΚΕ, το Προεδρικό επέκρινε όσους αντέδρασαν στην εξίσωση της παρανομίας με την ευρωπαϊκή  νομιμότητα. Και ο Αβ. Νεοφύτου επιμένει να εκτρέπει  την συζήτηση, διότι κατά την άποψή του, «δεν γίνεται να επικρίνουμε τα κριτήρια για το περιουσιακό, που δεν έχουν ακόμη συμφωνηθεί».  Ο ίδιος δεν κατάκρινε τον Κυβ. Εκπρόσωπο που (2/8/2015) ζητούσε «όλους να χαιρετίσουμε την σημαντικότατη επιτυχία» της εξίσωσης, χωρίς να περιμένει τα κριτήρια! Και χειροκροτούσε τον Ν. Αναστασιάδη που διαφήμιζε προκαταβολικά την «έκρηξη στην οικονομία» που θα φέρει η λύση, χωρίς καν συζήτηση στα φλέγοντα  θέματα της ασφάλειας, του κατοχικού στρατού, των εποίκων, … τα κριτήρια του περιουσιακού. Ερώτημα, ιδιαίτερα προς τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ: Τι μπορεί να εξηγήσει την συμπεριφορά ενός πολιτικού που αντί να σχολιάσει την πραγματικότητα, εκτρέπει τη συζήτηση με δημαγωγικό τρόπο σε τέτοιο θέμα;

Στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ).  [Άλλο το ΕΔΑΔ του Συμβουλίου της Ευρώπης (απόφαση Δημόπουλος) κι άλλο το ΔΕΕ του οποίου οι αποφάσεις είναι δεσμευτικές για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ]. Το ΔΕΕ εκδικάζοντας βάσει του ΣΥΝΟΛΟΥ του κοινοτικού δικαίου, αποφάνθηκε τελεσίδικα με αφορμή περιουσία του Αποστολίδη στην Λάπηθο, ότι το μοναδικό νόμιμο κτηματολόγιο -και στα κατεχόμενα- είναι της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Παρεμπιπτόντως, όπως αποκαλύψαμε (2009-2010) στα έγγραφα Ντάουνερ,  στις διαπραγματεύσεις Χριστόφια-Ταλάτ  η Ε/κ πλευρά προέβαλε πως αν ο Ταλάτ «χρησιμοποιούσε» την απόφαση Δημόπουλος, η Ε/κ πλευρά θα αντιπρόβαλλε την συντριπτική απόφαση του ΔΕΕ.  Άλλο δείγμα των πολιτικών προεκτάσεων της απόφασης ήταν η επιστολή του ψευδοκράτους προς τον Γ.Γ./ΟΗΕ (18 Μαΐου 2009, όπως αποκαλύψαμε), στην οποία τέθηκε κατεπειγόντως ζήτημα γιατί  η παραμικρή αναφορά στην απόφαση από τον ΟΗΕ δυνατόν να ανέτρεπε την τουρκική διζωνικότητα στη λύση. Εκείνη λοιπόν η απόφαση, σήμερα «εξαφανίστηκε», όπως εξυπηρετούνται οι τουρκικές επιδιώξεις. 

Στο ευρωπαϊκό κεκτημένο προέχουν οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά η «εξόντωση» της σημαντικότερης δικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ιδιοκτησία, γίνεται με τη συνενοχή του Προεδρικού. Η κορυφαία και τελεσίδικη εκείνη απόφαση δεν προβάλλεται καν ως μέρος του Ευρωπαϊκού  κεκτημένου, ενώ δημόσια ισχυρίζονται ότι θα υπάρχει 100% (!) Ευρωπαϊκό κεκτημένο και ειδικά στην εφαρμογή του δικαιώματος ιδιοκτησίας. 

Το συμπέρασμα είναι καταπελτικό. Οι σημαντικότερες επιτυχίες και «χαρτιά» προς αξιοποίηση στις διαπραγματεύσεις, [αποφάσεις Δικαστηρίου Ευρωπαϊκής Ένωσης, φυσικό αέριο, καταγγελία εποικισμού στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διεθνείς οργανισμούς όπως την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων κ.ά.],  για το Προεδρικό είναι προβλήματα που παρεμποδίζουν τη λύση και πρέπει να «καούν». Κι επειδή Τούρκοι και ξένοι αντιλήφθηκαν ότι ο Ν. Αναστασιάδης  θα στηρίξει οποιαδήποτε λύση-διάλυση, συνεχώς το περιεχόμενο της λύσης αλλάζει εναντίον των αδικημένων Ελληνοκυπρίων. Το Προεδρικό όχι μόνο αποδέχεται, αλλά με την ευφορία πλέον επικοινωνιακή ανάγκη,  προβάλλει καθετί ως επιτυχία, με αρκετούς εξαρτώμενους ή τυφλωμένους πρόθυμους χειροκροτητές.

Το περιεχόμενο της λύσης θα χειροτερεύει αφού Τούρκοι, ο Άιντε και άλλοι, ενεργούν στο μοναδικό σενάριο ότι ο Ν. Αναστασιάδης θα στηρίξει ένθερμα το όποιο αποτέλεσμα (αυτό άλλωστε που προκάλεσε την αντίδραση του Νετανιάχου). Συνεπώς, δεν είναι μόνο η παρέλευση του χρόνου που χειροτερεύει το περιεχόμενο! Από την άλλη, αυτή η Κυβέρνηση και όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, έχουν υποχρέωση να εφαρμόζουν  τη νομιμότητα της ΕΕ όπως καθορίζεται μέσα από δικαστικές αποφάσεις. Καθένας μπορεί να κρίνει ποιος «εξοντώνει» αυτό το ευρωπαϊκό κεκτημένο.  

Κώστας Μαυρίδης, ευρωβουλευτής