<<Περί φαρσοκωμωδίας… Οι πολίτες συντηρούν με τη στάση τους το μπάχαλο>>

 

Του Κώστα Βενιζέλου

Το έργο που παρακολουθούμε είναι τραγωδία που εξελίσσεται σε μια επικίνδυνη φάρσα για τη χώρα. Δυο χρόνια μετά τις ισοπεδωτικές αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, οι κυρίαρχες νοοτροπίες παραμένουν σε δράση. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές έχουν το θράσος να κεφαλαιοποιούν μέσα από την καταστροφή. Κοντολογίς να εξακολουθούν να πλουτίζουν ενώ οι πολίτες έχουν φτάσει στο πάτο. Η Λαϊκή είναι πρώην, αυτοί, όμως, παραμένουν νυν και αεί. Οι όροι του παιχνιδιού παραμένουν αναλλοίωτοι και δεν ενδιαφέρονται εάν αφήνουν την οικονομία γυμνή και την έχουν πατήσει κάτω.

Σε μια χώρα που πρωταγωνιστούν τραπεζίτες, δικηγορικά γραφεία, εργολάβοι, ανεπάγγελτοι, μετριότητες και καραδοκούντες σωτήρες, οι πιθανότητες ανάκαμψης είναι περιορισμένες. Τα μονόπρακτα στην Επιτροπή Θεσμών και τα όσα ακολουθούν των συνεδριάσεων, δείχνει πως το ζητούμενο των πρωταγωνιστών της καταστροφής), είναι η αλληλοεξόντωση για να διασφαλίσουν την συγκάλυψη τους αλλά και για  να πάρουν και τα τελευταία λάφυρα. Ο ένας καρφώνει τον άλλο. Ψάχνει ο ένας στα σκουπίδια του άλλου και ποτέ στα δικά του. Ξεχνούν, ωστόσο άπαντες,  πως έχουν την ίδια μυρωδιά. Ο καθένας, κυρίως όταν είναι εμπλεκόμενος δεν θέλει μόνο να σώσει το τομάρι του, αλλά και να έχει και όφελος. Τούτο συνιστά απληστία και χαρακτηρίζεται με την αλαζονεία εκείνου που θεωρεί ότι παραμένει στο απυρόβλητο και πως θα παραμείνει εσαεί ατσαλάκωτος παρά τις λαμογιές που κάνει και τα παιχνίδια που εμπλέκεται.

Το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί, ομοίως και οι θεσμοί και αυτό είναι αποτέλεσμα της καταστροφής και της επιδερμικής αντιμετώπισης των προβλημάτων. Ποιος φταίει; Από τη μια το σύστημα, αδηφάγο και αλαζονικό, που δεν επηρεάζεται από οτιδήποτε άλλο εκτός από τους σχεδιασμούς του «για δόξα και κέρδος». Το πολιτικό σύστημα όποτε πρέπει να αντιμετωπίσει ένα ζήτημα υιοθετεί τις λογικές της γενικολογίας, που επί της ουσίας είναι κενές περιεχομένου. Όλα φιλτράρονται μέσα από μια «σταθερή» πελατειακή σχέση των κομμάτων με τους ψηφοφόρους τους.

Η παθογένεια των πελατειακών κομμάτων, έχει δημιουργήσει ένα κράτος σπάταλο και ένα σύστημα διεφθαρμένο, το κόστος του οποίου πληρώνουμε καθημερινά. Την ίδια ώρα, το κεφάλαιο, φτιάχνοντας εξαρτήσεις με το πολιτικό σύστημα, κατάφερε να επιβιώσει και επί των ερειπίων. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι για να σωθούν(;) οι τράπεζες καταστρέφεται η οικονομία. Στην αντίπερα όχθη, υπάρχουν και οι ασήκωτες ευθύνες των πολιτών, που διαιωνίζουν αυτή την κατάσταση πραγμάτων με την ανοχή τους και το λεγόμενο καθωσπρεπισμό τους έναντι σε ένα σαθρό σύστημα. Και αυτές οι ευθύνες είναι περισσότερο ασήκωτες καθώς οι πολίτες διαθέτουν τη δύναμη των ανατροπών, οι άλλοι ανοχή αναζητούν για να συντηρούνται.

Μέσα από το μπάχαλο που δημιουργείται δεν διαφαίνεται ελπίδα. Εάν με τις συσκέψεις του Σαββατοκύριακου η λύση είναι για παράδειγμα παραιτήσεις, αυτό δεν προσφέρει κατά ανάγκη και διεξόδους. Προσωρινές και μπαλωματικές λύσεις δεν συνιστούν λύσεις.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εάν θα ακολουθηθεί η πρακτική που υιοθετήθηκε επί Πανίκου Δημητριάδη, τότε αυτός που θεωρεί πως απέτυχε στο διορισμό, αυτή τη φορά θα πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό και όχι το κράτος. Βέβαια, υπάρχει και κάτι άλλο: Θα μας σφυρίζουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, εάν κάθε μερικούς μήνες αλλάζουμε Διοικητή.