<<Είτε διεκδικώ είτε παραδίδομαι>>
Αλέξης Τσίπρας - Νίκος Αναστασιάδης σε δύο διαφορετικές τακτικές
Δεν γνωρίζω τι θα επιτύχει, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας. Αν θα μπορέσει να κάμψει τη σκληρότητα των λύκων και να οδηγήσει τον ελληνικό λαό έξω από το τούνελ της φτώχιας και της πείνας, ή θα «ματώσει», όπως είπε, την Ελλάδα, και θα την οδηγήσει σε μεγαλύτερη δυστυχία. Όλα στο τέλος και εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Και ευχή του κάθε πατριώτη, που αγαπά την Ελλάδα, όχι στη βάση ποιος την κυβερνά και αν συμφωνεί με την πολιτική και την ιδεολογία του, αλλά επειδή η Ελλάδα είναι ο λαός της, είναι η ιστορία της, είναι ο πολιτισμός της, είναι οι κοινές θυσίες με τον κυπριακό Ελληνισμό, εύχεται όπως η ελληνική Κυβέρνηση επιτύχει και οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση και την υποδούλωση στους σύγχρονους δυνάστες της.
Αυτό, τελικά, που χαίρομαι, είναι η διεκδικητικότητα του Έλληνα Πρωθυπουργού και το πάθος του να διαπραγματευθεί συμφωνία που θα αποβεί ευεργετική για τον λαό του.
Από την ημέρα που εξελέγη ο Αλέξης Τσίπρας, μέχρι σήμερα, έχει αποδυθεί σε μία μεγάλη εκστρατεία προβολής των ελληνικών αιτημάτων. Επεσκέφθη ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συνομίλησε με όλους σχεδόν τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν ύψωσε τα χέρια όταν ακόμη αισθάνθηκε να στρέφονται προς τον κρόταφό του, όχι ένα πιστόλι, αλλά δέκα πολυβόλα. Ακόμη και όταν φαινόταν να χάνεται κάθε ελπίδα, πολεμούσε να βρει διεξόδους. Προχθές, και ενώ φαινόταν να ήταν όλα χαμένα για την Ελλάδα, ζήτησε και πέτυχε τη συγκρότηση επταμερούς διάσκεψης με Ευρωπαίους ηγέτες, αισθάνθηκε να στρέφονται εναντίον του επτά πολυβόλα, αλλά συνέχισε να διεκδικεί. Όταν έρχεται το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» και μιλά για «σημαντική νίκη» του Έλληνα Πρωθυπουργού, δεν υπάρχει ανάγκη περαιτέρω σχολιασμού.
Σίγουρα, η περιπέτεια της Ελλάδας δεν τελειώνει εδώ, ούτε και ο Τσίπρας, επειδή κέρδισε μία συμβολική μάχη, σημαίνει ότι κέρδισε και τον πόλεμο. Το ελληνικό δράμα έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του, σκληρό, ανηφορικό, γεμάτο αγκάθια. Μπορεί το τέλος να είναι τραγικό. Αλλά ο Τσίπρας νομιμοποιείται να λέγει: «Αγωνίστηκα, διεκδίκησα, δεν φοβήθηκα τα πολυβόλα που μου έθεσαν οι εταίροι στον κρόταφο, δεν υπέκυψα». Και η αποστολή ενός ηγέτη δεν είναι να παραδίνεται και να υψώνει τα χέρια. Αλλά να διεκδικεί και να αγωνίζεται και, αν πέσει, να πέσει όρθιος και όχι ικέτης στα πόδια των αντιπάλων.
Χρειάζεται να γίνει εδώ μία σύγκριση μεταξύ της τακτικής του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Αναστασιάδη. Ευρέθησαν και οι δύο προ των ίδιων αμείλικτων διλημμάτων και εκβιασμών. Μόλις ανέλαβαν τη διακυβέρνηση των χωρών τους, αντιμετώπισαν αδίστακτους εκβιασμούς. Ποια ήταν η αντιμετώπισή τους; Ο μεν Τσίπρας επέλεξε να ξεκινήσει μία εκστρατεία διαβούλευσης με τους Ευρωπαίους ηγέτες και προβολής των δικαίων της Ελλάδας. Μέχρι σήμερα αγωνίζεται να στρέψει τα πράγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση που όλοι εκτιμούν. Κερδίζει χρόνο.
Δεν γνωρίζω τι θα επιτύχει, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας. Αν θα μπορέσει να κάμψει τη σκληρότητα των λύκων και να οδηγήσει τον ελληνικό λαό έξω από το τούνελ της φτώχιας και της πείνας, ή θα «ματώσει», όπως είπε, την Ελλάδα, και θα την οδηγήσει σε μεγαλύτερη δυστυχία. Όλα στο τέλος και εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Και ευχή του κάθε πατριώτη, που αγαπά την Ελλάδα, όχι στη βάση ποιος την κυβερνά και αν συμφωνεί με την πολιτική και την ιδεολογία του, αλλά επειδή η Ελλάδα είναι ο λαός της, είναι η ιστορία της, είναι ο πολιτισμός της, είναι οι κοινές θυσίες με τον κυπριακό Ελληνισμό, εύχεται όπως η ελληνική Κυβέρνηση επιτύχει και οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση και την υποδούλωση στους σύγχρονους δυνάστες της.
Αυτό, τελικά, που χαίρομαι, είναι η διεκδικητικότητα του Έλληνα Πρωθυπουργού και το πάθος του να διαπραγματευθεί συμφωνία που θα αποβεί ευεργετική για τον λαό του.
Από την ημέρα που εξελέγη ο Αλέξης Τσίπρας, μέχρι σήμερα, έχει αποδυθεί σε μία μεγάλη εκστρατεία προβολής των ελληνικών αιτημάτων. Επεσκέφθη ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συνομίλησε με όλους σχεδόν τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν ύψωσε τα χέρια όταν ακόμη αισθάνθηκε να στρέφονται προς τον κρόταφό του, όχι ένα πιστόλι, αλλά δέκα πολυβόλα. Ακόμη και όταν φαινόταν να χάνεται κάθε ελπίδα, πολεμούσε να βρει διεξόδους. Προχθές, και ενώ φαινόταν να ήταν όλα χαμένα για την Ελλάδα, ζήτησε και πέτυχε τη συγκρότηση επταμερούς διάσκεψης με Ευρωπαίους ηγέτες, αισθάνθηκε να στρέφονται εναντίον του επτά πολυβόλα, αλλά συνέχισε να διεκδικεί. Όταν έρχεται το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» και μιλά για «σημαντική νίκη» του Έλληνα Πρωθυπουργού, δεν υπάρχει ανάγκη περαιτέρω σχολιασμού.
Σίγουρα, η περιπέτεια της Ελλάδας δεν τελειώνει εδώ, ούτε και ο Τσίπρας, επειδή κέρδισε μία συμβολική μάχη, σημαίνει ότι κέρδισε και τον πόλεμο. Το ελληνικό δράμα έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του, σκληρό, ανηφορικό, γεμάτο αγκάθια. Μπορεί το τέλος να είναι τραγικό. Αλλά ο Τσίπρας νομιμοποιείται να λέγει: «Αγωνίστηκα, διεκδίκησα, δεν φοβήθηκα τα πολυβόλα που μου έθεσαν οι εταίροι στον κρόταφο, δεν υπέκυψα». Και η αποστολή ενός ηγέτη δεν είναι να παραδίνεται και να υψώνει τα χέρια. Αλλά να διεκδικεί και να αγωνίζεται και, αν πέσει, να πέσει όρθιος και όχι ικέτης στα πόδια των αντιπάλων.
Χρειάζεται να γίνει εδώ μία σύγκριση μεταξύ της τακτικής του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Αναστασιάδη. Ευρέθησαν και οι δύο προ των ίδιων αμείλικτων διλημμάτων και εκβιασμών. Μόλις ανέλαβαν τη διακυβέρνηση των χωρών τους, αντιμετώπισαν αδίστακτους εκβιασμούς. Ποια ήταν η αντιμετώπισή τους; Ο μεν Τσίπρας επέλεξε να ξεκινήσει μία εκστρατεία διαβούλευσης με τους Ευρωπαίους ηγέτες και προβολής των δικαίων της Ελλάδας. Μέχρι σήμερα αγωνίζεται να στρέψει τα πράγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση που όλοι εκτιμούν. Κερδίζει χρόνο.
Ο Νίκος Αναστασιάδης, με πολύ περισσότερα επιχειρήματα στο οπλοστάσιό του, πήγε στο Γιούρογκρουπ και, μόλις αισθάνθηκε το πιστόλι να βγαίνει από τις θήκες των εταίρων του, παραδόθηκε. Και υπέκυψε στους όρους τους. Αποδέχθηκε την ευτελή μεταχείριση των εταίρων, όπως δήλωσε ο Τζον Χούρικαν, και την επιβολή ενός απεχθούς μέτρου. Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, δήλωσε ο κ. Χούρικαν, δεν επιβλήθηκε στους καταθέτες αυτό το μέτρο: Να πληρώσουν οι καταθέτες τις ζημιές και τα εγκλήματα των τραπεζών.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, είχε επιλογές. Να ζητήσει πίστωση χρόνου. Να επιστρέψει και να ξεκινήσει επισκέψεις σε ευρωπαϊκές χώρες και να επιδιώξει επαφές με Ευρωπαίους ηγέτες. Να συναντήσει τη Μέρκελ, την οποία λίγες μέρες πριν από την εκλογή του, είχε φιλοξενήσει στην Κύπρο και του υποσχέθηκε στήριξη, και να ζητήσει τη βοήθειά της. Να διεκδικήσει, επιτέλους. Τίποτε από όλα αυτά δεν έπραξε. Απλώς υπετάγη.
Όλα αυτά δεν αποτελούν ηρωϊκές μωρίες. Αποτελούν διεκδίκηση. Ηγέτες που δεν διεκδικούν, είναι καταδικασμένοι να παραδίδονται. Και η νοοτροπία «δεν διεκδικώ, υποχωρώ» είναι το σήμα κατατεθέν της κυπριακής ηγεσίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και στο Κυπριακό και στο οικονομικό. Γι' αυτό κάθε χρόνος που περνά, η εθνική και οικονομική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού καθίσταται προβληματική. Αποτέλεσμα τού «δεν διεκδικώ, είμαι καλό παιδί, παραδίδομαι».
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Πόλεμος φθοράς
Άρχισε να ταρακουνά πολλά κατεστημένα, και μη, ο Γενικός Ελεγκτής, Οδυσσέας Μιχαηλίδης, με τις καταιγιστικές εκθέσεις του για σκάνδαλα και παραλείψεις. Γι' αυτό ξεκίνησε, από διάφορες κατευθύνσεις, πόλεμος φθοράς του. Είναι με τέτοιες μεθόδους, που σε αυτόν τον τόπο κάποιοι προσπαθούν να φθείρουν όσους έχουν την τόλμη να λένε πράγματα με τ' όνομά τους. Ελάχιστοι εύτολμοι κατάφεραν να επιβιώσουν. Ελπίζουμε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης να συνεχίσει με την ίδια ακεραιότητα και ανεξαρτησία γνώμης, να αποκαλύπτει με παρρησία, όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στον τόπο.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, είχε επιλογές. Να ζητήσει πίστωση χρόνου. Να επιστρέψει και να ξεκινήσει επισκέψεις σε ευρωπαϊκές χώρες και να επιδιώξει επαφές με Ευρωπαίους ηγέτες. Να συναντήσει τη Μέρκελ, την οποία λίγες μέρες πριν από την εκλογή του, είχε φιλοξενήσει στην Κύπρο και του υποσχέθηκε στήριξη, και να ζητήσει τη βοήθειά της. Να διεκδικήσει, επιτέλους. Τίποτε από όλα αυτά δεν έπραξε. Απλώς υπετάγη.
Όλα αυτά δεν αποτελούν ηρωϊκές μωρίες. Αποτελούν διεκδίκηση. Ηγέτες που δεν διεκδικούν, είναι καταδικασμένοι να παραδίδονται. Και η νοοτροπία «δεν διεκδικώ, υποχωρώ» είναι το σήμα κατατεθέν της κυπριακής ηγεσίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και στο Κυπριακό και στο οικονομικό. Γι' αυτό κάθε χρόνος που περνά, η εθνική και οικονομική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού καθίσταται προβληματική. Αποτέλεσμα τού «δεν διεκδικώ, είμαι καλό παιδί, παραδίδομαι».
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Πόλεμος φθοράς
Άρχισε να ταρακουνά πολλά κατεστημένα, και μη, ο Γενικός Ελεγκτής, Οδυσσέας Μιχαηλίδης, με τις καταιγιστικές εκθέσεις του για σκάνδαλα και παραλείψεις. Γι' αυτό ξεκίνησε, από διάφορες κατευθύνσεις, πόλεμος φθοράς του. Είναι με τέτοιες μεθόδους, που σε αυτόν τον τόπο κάποιοι προσπαθούν να φθείρουν όσους έχουν την τόλμη να λένε πράγματα με τ' όνομά τους. Ελάχιστοι εύτολμοι κατάφεραν να επιβιώσουν. Ελπίζουμε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης να συνεχίσει με την ίδια ακεραιότητα και ανεξαρτησία γνώμης, να αποκαλύπτει με παρρησία, όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου