<<Άμεσος κίνδυνος για την Κύπρο>>

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Άμεσο κίνδυνο πλήρους κατάλυσης, για πρώτη φορά μετά το 2002-04, διατρέχει τώρα η Κυπριακή Δημοκρατία, μετά την αποδοχή από την Αθήνα του τρίτου Μνημονίου και την περαιτέρω μείζονα εξασθένιση της ελληνικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας.

 H ελλαδική κρατική κυριαρχία, και μαζί της, η δυνατότητα άσκησης εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής, δέχτηκαν σοβαρότατο πλήγμα με το τρίτο μνημόνιο. Τώρα έρχεται πιθανώς η σειρά της Κύπρου να δεχθεί το επόμενο πλήγμα σειράς αλλεπάλληλων εφαρμογών του «Δόγματος του Σοκ» στον μείζονα ελληνικό χώρο.

 Το πλήγμα στην κυπριακή κρατική κυριαρχία, θα είναι τελειωτικό, ακόμα σοβαρότερο από το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα μέχρι τώρα, γιατί θα περιλαμβάνει ανεπίστρεπτες νομικές και ρυθμίσεις διεθνούς δικαίου. Ορισμένες πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους δυτικούς κύκλους, υπογραμμίζουν ότι πρέπει να αναμένεται εντός του έτους, μάλλον προς τα τέλη του.

 Το κυπριακό κράτος, προϊόν της κυπριακής αντιαποικιακής, εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του 1955-59, και όχι, όπως ισχυρίζονται οι θεωρητικοί της υποτέλειας, των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου που το ακρωτηρίασαν, παραμένει σήμερα η βασικότερη προϋπόθεση για να συνεχίσουν τη διαβίωσή τους στο νησί οι ‘Ελληνες. Η διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική κυριαρχία δεν είναι πάντα επαρκής για να προστατεύσει ένα λαό από τις οικονομικές πιέσεις της «παγκοσμιοποίησης» και τις γεωπολιτικές ορέξεις κοντινών ή μακρινών ιμπεριαλιστών. Χωρίς όμως αυτή, και μάλιστα αν συγκατατεθεί ο ίδιος στην κατάλυσή της, ένας μικρός λαός όπως ο κυπριακός είναι προκαταβολικά χαμένος.

 Σε συνδυασμό με τη μετανάστευση και τα κοινωνικά και δημογραφικά προβλήματα που προκαλούν τα Μνημόνια, τυχόν αυτοκατάργηση της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας θα οδηγήσει, στις σημερινές διεθνείς συνθήκες, σε έξοδο μακροπρόθεσμα από το νησί τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού του, που το κατοικεί από χιλιάδες χρόνια. Θα μείνουν όσοι δεν μπορέσουν να φύγουν, όπως έμειναν μερικοί στην ‘Ιμβρο και την Τένεδο. Θα τελούν υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη των Προστατών του νέου προτεκτοράτου. Θα χρησιμοποιούνται για να εκβιάζεται η Ελλάδα σε μείζονες παραχωρήσεις σε Αιγαίο, Θράκη, Βαλκάνια και την εσωτερική της κυριαρχία.

 Γιατί τώρα;

 Η μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο  είναι ο μακροχρόνιος και περίπου ομολογημένος στόχος του άξονα των «ναυτικών δυνάμεων», που υλοποιείται με τις διάφορες «διζωνικές-δικοινοτικές ομοσπονδίες» και τα «σχέδια Ανάν». Τώρα όμως τρεις παράγοντες συγκλίνουν για να επιχειρηθεί ξανά η επιβολή του

 1.      Η δραματική εξασθένηση, αντικειμενικά και σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας (χωρίς την οποία, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα επιβίωνε ούτε μισή ώρα), σε συνδυασμό με την οικονομική εξασθένιση του κυπριακού κράτους, λόγω του οικονομικού πολέμου που δέχθηκε και του μνημονιακού, νεοαποικιακού καθεστώτος που υπήχθη. Ελλάδα και Κύπρος έχουν ήδη δεχθεί ισχυρότατα πλήγματα στον πυρήνα της εθνικής ανεξαρτησίας και κρατικής κυριαρχίας τους, στο ηθικό και στην οικονομία τους.

 2.      Η σχεδόν απόλυτη πλέον εξάρτηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις ΗΠΑ και τους Πιστωτές, για την πολιτική του επιβίωση, με τον κ. Δραγασάκη να ευχαριστεί την Ουάσιγκτων για την επίτευξη της συμφωνίας-συνθηκολόγησης (!).

 Η δήλωση θυμίζει την  δήλωση Σημίτη στα ‘Ιμια, με την οποία ο πρώην Πρωθυπουργός άφησε τους πολλούς «ευρωπαϊσμούς» και τη γερμανοφιλία του, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ για τον ρόλο τους,  αναγνωρίζοντας τον κυρίαρχο ρόλο τους και εγκαινιάζοντας μια σειρά δραματικών ελληνικών υποχωρήσεων, που κατέληξαν στο σχέδιο Ανάν.

 Πόσο μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ, και πριν συμβούν τα τελευταία γεγονότα, απέφευγε σαφή δέσμευση για το κυπριακό, ενώ φιλοξενεί στις τάξεις του πρωτεργάτες του «Ναι» στο αμερικανο-βρετανικής έμπνευσης σχέδιο Ανάν, σχέδιο που κατέλυε όλα τα χαρακτηριστικά ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και δημοκρατίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη βάση του οποίου διεξάγονται ουσιαστικά οι τωρινές διαπραγματεύσεις για την επίλυση.

 Οι τότε οπαδοί του «Ναι», καθορίζουν σήμερα αποκλειστικά την εξωτερική πολιτική του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα.

 ‘Ενα σημαντικό, αν και μειοψηφικό τμήμα του ΣΥΝ, με κύριους εκπροσώπους του τους Αλαβάνο, Κουβέλη, Λαφαζάνη, Χουντή, όπως και ο Γλέζος, είχε διαφωνήσει το 2004 με το σχέδιο Ανάν. Πλην όμως του Κουβέλη που στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παίζει ρόλο, όλοι οι υπόλοιποι είναι σήμερα εκτός του «υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ», στον οποία αντίθετα κυριαρχούν  φανατικοί «Ανανιστές».

 Δεν είναι ασφαλώς συμπτωματικό αυτό, γιατί και το 2004 και το 2015, το θέμα που τίθεται είναι αν ο ελληνικός λαός θα υπερασπίσει ή όχι τα κράτη του, ή θα υποταγεί στις οικονομικές και γεωπολιτικές πιέσεις,  και θα τα παραδώσει οριστικά.

 Από τον «άξονα των ναυτικών δυνάμεων» (ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ) προήλθαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι διαβεβαιώσεις (ή νομιζόμενες), που επέτρεψαν στον κ. Τσίπρα να διατηρεί μέχρι τελευταίας στιγμής την απολύτως αφύσικη αισιοδοξία του για επίτευξη ικανοποιητικής συμφωνίας. Και  εξηγούν την απόλυτη μη προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ για το «κακό σενάριο» με τους Πιστωτές. Ποιος άλλος από τον υπερατλαντικό παράγοντα μπορούσε να έχει, στα μάτια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερη αξιοπιστία από την ηγεσία του γερμανικού Λίνκε, που επανειλημμένως προειδοποίησε τους ‘Ελληνες ομοϊδεάτες της να περιμένουν ανελέητη στάση από τη Μέρκελ;

 Στην Ουάσιγκτων ελπίζει η κυβέρνηση και για ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής του χρέους. Τέτοια ελάφρυνση πιθανώς θα γίνει, αλλά θα είναι απολύτως ανεπαρκής, μη μεταβάλλοντας τον μη βιώσιμο χαρακτήρα του χρέους και την ουσία του προβλήματος.

 Πόσο πιθανό είναι, σε αντάλλαγμα της αμερικανικής «εύνοιας», όπως την καταλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, να μη ζητήσουν οι ΗΠΑ ανταλλάγματα σε θέματα που, εδώ και δεκαετίες, επιμένουν σε Κύπρο, Αιγαίο κλπ.;

 3.      Η παρουσία στην Κύπρο ενός πολύ αποφασιστικού και αδίστακτου θα λέγαμε Προέδρου, που θεωρεί ως κύρια αποστολή του να περάσει το σχέδιο Ανάν, παίρνοντας τη ρεβάνς για την (και προσωπική) ήττα του το 2004. Η διάθεσή του να υπερασπιστεί το κράτος του φάνηκε εις θέαν όλων την άνοιξη του 2013, όταν η Λευκωσία δέχτηκε την επίθεση της τρόικας (στην οποία συμμετέχει το ΔΝΤ, όπως μερικοί προτιμούν να αγνοούν) 

Θα έπρεπε να «κολλάνε μπρίκια» στην Ουάσιγκτων και το Λονδίνο για να μην εκμεταλλευθούν με όλους τους τρόπους μια τόσο ευνοϊκή συγκυρία για να επαναφέρουν την ουσία των ρυθμίσεων του σχεδίου Ανάν, με μία ή άλλη μορφή. Αν δεν το κάνουν τώρα, πότε θα το κάνουν;

 Δόγμα του σοκ και διαπραγματεύσεις

 Μέχρι στιγμής, τα αντανακλαστικά του κυπριακού λαού καθιστούν δύσκολο να περάσει ένα τέτοιο σχέδιο σε δημοψήφισμα. Αλλά δεν πρέπει να αποκλείεται καθόλου ακόμα και η πρόκληση μεγάλου σοκ κάποιας μορφής για να αμβλυνθούν.

 Το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε τον Απρίλιο 2004 με συντριπτικό ‘Όχι των Ελληνοκυπρίων (80% του νομίμου πληθυσμού) κόντρα σε αφόρητες πιέσεις ΗΠΑ, Βρετανίας, ΕΕ και εγχώριου κατεστημένου Ελλάδας-Κύπρου. Με την πλειοψηφία των ολιγαρχικών media Ελλάδας και Κύπρου να εκστρατεύουν, μαζικά και τρομοκρατικά, όπως τον περασμένο Ιούλιο στην Ελλάδα, υπέρ των ξένων.

 Η ουσία του σχεδίου Ανάν και των παραλλαγών του  δεν είναι ένας διακανονισμός Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, έστω ανισοβαρής. Εν ονόματι της ανάγκης να πεισθούν οι Τουρκοκύπριοι να συμμετάσχουν στο κράτος, και επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στην άλλη πλευρά και δεν αναγνωρίζουν ότι είναι μειονότητα (αν και είναι), δεν καθιερώνονται απλώς ισχυρά δικαιώματα και προστασίες για τη μειοψηφία, αλλά η πιο απόλυτη ισοτιμία πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Με άλλα λόγια καταργείται ο κανόνας της πλειοψηφίας, δηλαδή η δημοκρατία.

 Επειδή με δύο ισότιμους εταίρους δεν σχηματίζεται πλειοψηφία σε περίπτωση διαφωνίας, το σχέδιο Ανάν προέβλεπε, μέσω δαιδάλου βυζαντινών διαδικασιών που θα χρειαζόντουσαν έναν στρατό νομικών για να μη λειτουργήσουν, τη συγκέντρωση όλων των τελικών εξουσιών σε τρεις ξένους δικαστές και μια πληθώρα ξένων αξιωματούχων (καταργώντας en passant τη θεμελιώδη αρχή διάκρισης των εξουσιών). Θα τους διόριζε ο Ανάν και θα εξέλεγαν τους διαδόχους τους! Προφανώς δεν υπάρχει Ανάν στην Αν. Μεσόγειο, υπάρχουν οι «ναυτικές δυνάμεις» που θα μετέτρεπαν έτσι, χωρίς κόστος και με τη συγκατάθεση των κατοίκων (!) την Κύπρο σε προτεκτοράτο (των «ναυτικών δυνάμεων» και όχι της Τουρκίας).

 Στην πορεία καταργούνταν επίσης το θεμελιώδες δικαίωμα της αυτοάμυνας και όλα τα βασικά χαρακτηριστικά κρατικής οργάνωσης που αναγνωρίζει ο ΟΗΕ.

‘Ολα τα σχέδια για το κυπριακό, στη βάση των οποίων συνεχίζονται σήμερα οι διαπραγματεύσεις, που εμφανίζονται υπό τον παραπλανητικό τίτλο «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία», αποσκοπούν να κρύψουν την απάντηση που δίνουν στο κύριο ερώτημα ενός συντάγματος «Ποιος κάνει κουμάντο, ποιος έχει το νόμιμο δικαίωμα και τα μέσα άσκησης κυριαρχίας;» Αποσκοπούν δηλαδή να κρύψουν το απλό γεγονός ότι οι Κύπριοι δεν θα διοικούν τελικά το νησί τους και το κράτος τους.

 Σύμφωνα με άρθρο των «Επικαίρων», είναι το ίδιο δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο, που συνέταξε το σχέδιο Ανάν και την ελληνική δανειακή σύμβαση.

Αν αυτό συνέβη, συνιστά περαιτέρω επιβεβαίωση των στρατηγικών επιδιώξεων του διεθνούς παράγοντα στον ελληνικό χώρο, που είναι η κατάλυση της ελληνικής και κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, ακριβέστερα η στέρησή τους από οποιοδήποτε νόημα, η μετατροπή τους σε εικονικές ταμπέλες χωρίς περιεχόμενο. (Εμμέσως, το ίδιο αποδεικνύει η διαγραφή του χρέους του κατεχόμενου Ιράκ και της Ουκρανίας).

 Υπάρχει, αλήθεια, μια περίπτωση να μην εμφανισθεί εντός του έτους το σχέδιο, εκτός των τυχόν εσωτερικών κυπριακών αντιδράσεων, και είναι να μην τα βρουν Τελ-Αβίβ, ‘Αγκυρα και Ουάσιγκτων στην περίπλοκη διαπραγμάτευσή τους. Είναι όμως εξαιρετικά επικίνδυνο και απολύτως θλιβερό, να περιμένουν οι ‘Ελληνες της Κύπρου και η Ελλάδα τη σωτηρία τους από τα καπρίτσια της ‘Αγκυρας!

 Μόνο η συγκρότηση ευρύτατου, και κυρίως σοβαρού και αξιόπιστου, εθνικού και κοινωνικού μετώπου για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού σε Ελλάδα και Κύπρο, και οικονομικά και γεωπολιτικά, και για την ανόρθωση των δύο χωρών, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ικανοποιητικά απειλές για τον ελληνισμό που είναι ίσως οι σοβαρότερες των δύο τελευταίων αιώνων.