<<ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ>>
Ο Ρίκκος «την καρέκλα ουκ ελάττω παραδίδει»: ένας Ρίκκος που διευκόλυνε πελάτες του δικηγορικού του γραφείου μέσω εισαγγελίας, και ένας Ρίκκος που γράφει επιστολές και στη μια διεκδικεί προβλήματα «σύγκρουσης συμφερόντων» (για άλλους) και στην άλλη επιστολή, του ίδιου πρωινού, διεκδικεί προνομιακή μεταχείριση για τον εαυτό του
Μια από τις πιο σημαντικές ειδήσεις αυτής της εβδομάδας ήταν η συνέχιση της διαδικασίας διερεύνησης των σκανδάλων του Ρίκκου Ερωτοκρίτου, παρά τις προσπάθειες συγκάλυψης, με ευρύτερη, πια, επιβεβαίωση των καταγγελιών ότι χρησιμοποιούσε την εισαγγελία για να κάνει «ευκολίες» σε πελάτες του ιδιωτικού του δικηγορικού του γραφείου. Και στα πλαίσια των αντιπαραθέσεων, αφού ο Ρίκκος κάθε φορά που συνεχίζεται το ζήτημα, κατασκευάζει θεάματα με ότι δίκτυα του έχουν απομείνει στα ΜΜΕ, έγινε ακόμα πιο εμφανής η διαφορά των δυο – και η κατά κράτος επικράτηση του κ. Κληρίδη αν κρίνει κανείς έστω και με τη διάσταση της νομικής συνέπειας.
Η συνέχιση της διαδικασίας έγινε με δυο τρόπους: από τη μια δημοσιοποιήθηκε ότι ο κ. Κληρίδης είχε προσφύγει στο Ανώτατο για παύση του κ. Ερωτοκρίτου (μετά από έρευνες και τεκμήρια για «ανάρμοστη συμπεριφορά»), ενώ η αστυνομία ειδοποίησε την εισαγγελία ότι είχε ολοκληρώσει τις ανακρίσεις για τις καταγγελίες του κ.Ερωτοκρίτου εναντίον του γενικού εισαγγελέα – μετά από την αποκάλυψη της ύπαρξης ποινικής υπόθεσης εναντίον του Ρίκκου. Ουσιαστικά, οι δυο διαδικασίες που ξεκίνησαν τον Απρίλιο έφταναν σε ένα σημείο καμπής. Αλλά ήταν πια αισθητή και η διάφορα των δυο: από την μια ο κ. Κληρίδης φαινόταν ιδιαίτερα προσεκτικός με τις κινήσεις και τις ανακοινώσεις του – με έμφαση στο να τις αιτιολογεί στα πλαίσια του νόμου, ενώ ο αντίθετα ο κ. Ερωτοκρίτου φάνηκε να αναζητά ακόμα φαντασιακές «νίκες» μέσα από θεάματα, "δικών του" στα ΜΜΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντίδραση του κ. Ερωτοκρίτου, έμοιαζε με κωμική στάση ένοχου που φωνάζει για να μετατοπίσει την έμφαση – αποκαλύπτοντας στη διαδικασία και την δομή μιας ιδιοτελούς αντίληψης. Την Πέμπτη, μετά την ανακοίνωση της αστυνομίας ότι ολοκληρώθηκαν οι έρευνες για τις καταγγελίες του, λ.χ. έστειλε δυο επιστολές σε μέλη της εισαγγελίας: στη μια ζητούσε να μην κάνουν ότι τους ανέθεσε ο κ. Κληρίδης, ο οποίος τηρούσε προσεκτικά τις διαδικασίες (για να μην υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων), και στη δεύτερη ξεχνούσε ότι έγραφε στην πρώτη επιστολή, για πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων, και ζητούσε να του παραδοθεί η αναφορά της αστυνομίας στην έρευνα για τις καταγγελίες του – ξέχασε ότι είναι και ο ίδιος εμπλεκόμενος και άρα με βάση την ρητορική της πρώτης πρωινής επιστολής, δεν θα έπρεπε καν να ζητά να δει μια έκθεση, στην οποία είχε προσωπικό συμφέρον. Αλλά κάποιος που χρησιμοποιουσε την εισαγγελία για να ευκολύνει πελάτες, είναι μάλλον εμφανές ότι δεν μπορούσε να δει την αντίφαση.
Η αντιπαράθεση δυο αισθητικών: ο κ. Κληρίδης επικαλείται το Σύνταγμα, και αποφεύγει την εμπλοκή σε υποθέσεις με σύγκρουση συμφερόντων, ενώ ο Ρίκκος διεκδικεί μια αποσπασματική εφαρμογή κανονισμών με βασικό άξονα την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού του συμφέροντος – χωρίς να φαίνεται να μπορεί να αντιληφθεί την έννοια της σύγκρουσης συμφερόντων για τον ίδιο
A dream come true - Έστω και για μερικά λεπτά όσο έγραφε την επιστολή. Η απάντηση του γενικού εισαγγελέα την επομένη ήταν αυτό που μπορεί να πει κάποιος «σφάξιμο με το γάντι»: χωρίς να αναφερθεί άμεσα στο κ. Ερωτοκρίτου εξήγησε ότι με βάση το άρθρο 113 [αυτό που υπάρχει πριν από αυτό που επικαλέστηκε ο Ερωτοκρίτου [άρα υποδεικνύοντας έμμεσα ότι ήταν αδιάβαστος και αποσπασματικός ο Ρίκκος] μπορούσε ο γενικός εισαγγελέας να ενεργεί «μέσω λειτουργών του γραφείου» και άρα ανέθεσε το θέμα στην ομάδα όλων των υψηλόβαθμων λειτουργών της εισαγγελίας. Ο Κληρίδης είχε κερδίσει κατά κράτος – και τις εντυπώσεις, και στην συνέπεια, αφού υπέδειξε τον κ. Ερωτοκρίτου, το αυτονόητο, ότι εμπλεκόταν και ο ίδιος σε μια σύγκρουση συμφερόντων που έκανε συμφεροντολογικά ότι δεν έβλεπε – αλλά ήταν κραυγαλέα. Έτσι, τον άφησε να αιωρείται ως ένα άτομο που δεν κατανοούσε το νόμο και που αναφερόταν αποσπασματικά σε διατάξεις με βασικό άξονα το προσωπικό συμφέρον. Αν ο κ. Κληρίδης ήθελε ένα ακόμα παράδειγμα για την προσφυγή του στο Ανώτατο, ο Ρίκκος του το πρόσφερε. Το ότι οι 8 ανώτατοι εισαγγελείς κατάληξαν ομόφωνα στο ότι το θέμα των καταγγελιών του Ρίκκου, είχε διερευνηθεί και δεν βρέθηκε τίποτα επιλήψιμο εναντίον του κ. Κληρίδη, όχι μόνο δικαίωνε τον γενικό εισαγγελέα, αλλά έδειχνε και την αδυναμία του Ρίκκου [και στην εισαγγελία πια] και των δικτύων που τον στηρίζουν ακόμα, να κατανοήσουν τα δεδομένα. Την προηγουμένη, ο Χατζηβασίλης (που στηρίζει τις διαρροές Ρίκκου) στο Φιλελεύθερο, από ότι είχε τίτλο «Οκτώ εισαγγελείς στην μέγκενη». Τελικά, η απόφαση ήταν ομόφωνη – και αν ήξερε και λίγο από νομικά ο κ. Χατζηβασίλης θα ήξερε ότι δεν υπήρχε καμία «μέγκενη», όπως ενδεχομένως του υπέβαλε η «πηγή» του ή να ήθελε σαν πρωτοσέλιδο ο κ. Ρίκκος.
Και το σκάνδαλο της σύγκρουσης συμφερόντων: Ο Ρίκκος χάριζε οφειλές σε πελάτες του δικηγορικού του γραφείου, με την ιδιότητα του βοηθού γενικού εισαγγελέα
Αν ο κ. Κληρίδης ήθελε ένα ακόμα παράδειγμα για την προσφυγή του στο Ανώτατο, ο Ρίκκος του το πρόσφερε. Το ότι οι 8 ανώτατοι εισαγγελείς κατάληξαν ομόφωνα στο ότι το θέμα των καταγγελιών του Ρίκκου, είχε διερευνηθεί και δεν βρέθηκε τίποτα επιλήψιμο εναντίον του κ. Κληρίδη, όχι μόνο δικαίωνε τον γενικό εισαγγελέα, αλλά έδειχνε και την αδυναμία του Ρίκκου [και στην εισαγγελία πια] και των δικτύων που τον στηρίζουν ακόμα, να κατανοήσουν τα δεδομένα.
Ο Ερωτοκρίτου αντέδρασε όπως αναμενόταν. Εγώ δεν δίνω την καρέκλα μου και ότι πείτε εναντίον μου, θα το πω και εγώ εναντίον όποιου με κατηγορήσει. Το ότι είχε κάλυψη ο κ. Ερωτοκρίτου είναι εκφραστικό της κατάστασης των ΜΜΕ, όπου η ασυνέπεια (στην μια περίπτωση ακόμα και η φήμη –που διέρρεε ο Ρίκκος – ήταν αρκετή για να θεωρηθεί κάποιος ένοχος, ενώ για τον Ρίκκο, ακόμα και οι αστείες δικαιολογίες παίρνονται σοβαρά) διασταυρώνεται με τα διάφορα κυκλώματα διαπλοκής. Ο Πολίτης παραμένει το κορυφαίο δείγμα αυτής της ασυνέπειας. Ο Φιλελεύθερος, αντίθετα, κρατά μια πιο συνεπή στάση – έκτος βέβαια όταν τα δημοσιεύματα έχουν την υπογραφή του δημοσιογράφου που καλύπτει τον Ρίκκο. Η ΕΔΕΚ, από τα κόμματα, συνεχίζει να «διαδηλώνει» την πλήρη εξάρτηση της – και η στάση του Ρίκκου [μέσω ΕΔΕΚ] φάνηκε να βρίσκει προβολή από την Σημερινή. Όμως, η κρίση που υπάρχει πλέον είναι σαφής και το Ανώτατο δεν μπορεί να αποφύγει, πια, να τοποθετηθεί – η συνέχεια της παράστασης Ρίκκου δείχνει ότι η αντίληψη μερικών για την έννοια «κυπριακή δικαιοσύνη» παραπέμπει σε μια υπόθεση ρουσφετολογίας, όπου ακόμα και οι στοιχειώδεις νόμοι παραβιάζονται.
Ο Ρίκκος και η κωμική εγωπάθεια ενός ατόμου θεωρεί ότι το σύνταγμα και οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται μόνο στους άλλους και ότι ο ίδιος μπορεί να παρανομεί με συγκάλυψη …
Εάν μια κυβέρνηση επικαλείται επιλεκτικά τον νόμο περί ισονομίας κλπ για να επιβάλει νομοθεσίες που ευνοούν τις τράπεζες ή συμφέροντα…αλλά σε άλλες περιπτώσεις παραβιάζει τους ίδιους νόμους γιατί απλώς έτσι την συμφέρει, τότε.. ο διορισμένος από αυτήν βοηθός γενικός εισαγγελέας θα «κάνει ότι θέλει», θεωρώντας ότι το σύνταγμα και οι νόμοι είναι για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του ως προνομιούχο του κράτους των ημετέρων.
Το ότι το σύνταγμα μερικοί το κατάντησαν σουρωτήρι, είναι γεγονός – την ίδια μέρα στη βουλή ένας βουλευτής του ΔΗΣΥ και τέως μέλος της γενικής εισαγγελίας, ο Ρ. Μαππουρίδης είπε χαρακτηριστικα – παρανόμησε η κ. Υπουργός, αλλά έπρεπε να το κάνει. Ενώ την ίδια μέρα αποκαλύφθηκε ότι ο υπουργός εσωτερικών ζητησε από τους δήμους να μην εφαρμόζουν την νομοθεσία για τις παραλίες. Εάν μια κυβέρνηση επικαλείται επιλεκτικά τον νόμο περί ισονομίας κλπ για να επιβάλει νομοθεσίες που ευνοούν τις τράπεζες ή συμφέροντα όπως του Σιακόλα (και για αυτά καταφεύγει και στο Ανώτατο Δικαστήριο), αλλά σε άλλες περιπτώσεις παραβιάζει τους ίδιους νόμους γιατί απλώς έτσι την συμφέρει, τότε εμφανώς ο διορισμένος από αυτήν βοηθός γενικός εισαγγελέας «θα κάνει ότι θέλει», θεωρώντας ότι το σύνταγμα και οι νόμοι είναι για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του ως προνομιούχο του κράτους των ημετέρων.
Και μια υπενθύμιση για το σκάνδαλο χαριστικών διαγραφών οφειλών στο ΦΠΑ
Η τάση του Ρίκκου να χρησιμοποιεί την εισαγγελία για ιδιωτικό όφελος φαίνεται βέβαια και στο επίμαχο ζήτημα με τον Νεοκλέους – όταν ο Ρίκκος τον ευκόλυνε στην υπόθεση της Providencia και το δικηγορικό γραφείο Νεοκλέους ξέχασε βολικά να πάει σε δίκη και έτσι κέρδισε ο Ρίκκος 600,000 ευρώ. Φαίνεται, επίσης, από το ζήτημα το οποίο προέκυψε [και με παρατήρηση του γενικού ελεγκτή] για την τάση στην γενική εισαγγελία [επί Ρίκκου] να προωθηθούν τα συμφέροντα πελάτη του δικηγορικού γραφείου του τέως βοηθού γενικού εισαγγελέα. Οπότε, σε αυτό το πλαίσιο οι χαριστικές παρεμβάσεις δεν πρέπει να θεωρούνται παράδοξα. Όμως, αξίζει να σημειωθεί ότι Ρίκκος χρησιμοποιούσε εκτενώς τη συγκεκριμένη πρακτική. Η πιο γνωστή του πρακτική εφαρμογμή μέχρι στιγμής άλλωστε ήταν η απαλλαγή [ ή χαριστική απαλλαγή] του Φαντούση από χρέος 450,000 για να πειστεί να μαρτυρήσει εναντίον του Β. Ζαννέτου. Ήταν μια δημόσια εξαγορά μάρτυρα, η οποία, μάλιστα, καταγράφηκε και στο δικαστήριο. Και αφού κάτι τέτοιο πέρασε από τον κ. Σάντη, γιατί να νομίζει ο Ρίκκος ότι ήταν πρόβλημα να επεκτείνει την πρακτική; Και η πλειοψηφία των ΜΜΕ τότε σιώπησε και λογόκρινε. Οπότε το ότι έγινε επιτέλους μια έρευνα στην υπηρεσία ΦΠΑ ίσως είναι και μια αρχή για να σταματήσουν μερικοί να οικοδομούν ένα παρακράτος ημετεροκρατίας, όπου οι νόμοι λειτουργούν διαφορετικά για τους δικούς τους και διαφορετικά για τους υπόλοιπους. Και όπου οι μάρτυρες δεν θα εξαγοράζονται δημόσια και δεν θα γίνεται αποδεκτή από τα δικαστήρια αυτή η κωμωδία.
Ο Ρίκκος «την καρέκλα ουκ ελάττω παραδίδει»: ένας Ρίκκος που διευκόλυνε πελάτες του δικηγορικού του γραφείου μέσω εισαγγελίας, και ένας Ρίκκος που γράφει επιστολές και στη μια διεκδικεί προβλήματα «σύγκρουσης συμφερόντων» (για άλλους) και στην άλλη επιστολή, του ίδιου πρωινού, διεκδικεί προνομιακή μεταχείριση για τον εαυτό του
Μια από τις πιο σημαντικές ειδήσεις αυτής της εβδομάδας ήταν η συνέχιση της διαδικασίας διερεύνησης των σκανδάλων του Ρίκκου Ερωτοκρίτου, παρά τις προσπάθειες συγκάλυψης, με ευρύτερη, πια, επιβεβαίωση των καταγγελιών ότι χρησιμοποιούσε την εισαγγελία για να κάνει «ευκολίες» σε πελάτες του ιδιωτικού του δικηγορικού του γραφείου. Και στα πλαίσια των αντιπαραθέσεων, αφού ο Ρίκκος κάθε φορά που συνεχίζεται το ζήτημα, κατασκευάζει θεάματα με ότι δίκτυα του έχουν απομείνει στα ΜΜΕ, έγινε ακόμα πιο εμφανής η διαφορά των δυο – και η κατά κράτος επικράτηση του κ. Κληρίδη αν κρίνει κανείς έστω και με τη διάσταση της νομικής συνέπειας.
Η συνέχιση της διαδικασίας έγινε με δυο τρόπους: από τη μια δημοσιοποιήθηκε ότι ο κ. Κληρίδης είχε προσφύγει στο Ανώτατο για παύση του κ. Ερωτοκρίτου (μετά από έρευνες και τεκμήρια για «ανάρμοστη συμπεριφορά»), ενώ η αστυνομία ειδοποίησε την εισαγγελία ότι είχε ολοκληρώσει τις ανακρίσεις για τις καταγγελίες του κ.Ερωτοκρίτου εναντίον του γενικού εισαγγελέα – μετά από την αποκάλυψη της ύπαρξης ποινικής υπόθεσης εναντίον του Ρίκκου. Ουσιαστικά, οι δυο διαδικασίες που ξεκίνησαν τον Απρίλιο έφταναν σε ένα σημείο καμπής. Αλλά ήταν πια αισθητή και η διάφορα των δυο: από την μια ο κ. Κληρίδης φαινόταν ιδιαίτερα προσεκτικός με τις κινήσεις και τις ανακοινώσεις του – με έμφαση στο να τις αιτιολογεί στα πλαίσια του νόμου, ενώ ο αντίθετα ο κ. Ερωτοκρίτου φάνηκε να αναζητά ακόμα φαντασιακές «νίκες» μέσα από θεάματα, "δικών του" στα ΜΜΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντίδραση του κ. Ερωτοκρίτου, έμοιαζε με κωμική στάση ένοχου που φωνάζει για να μετατοπίσει την έμφαση – αποκαλύπτοντας στη διαδικασία και την δομή μιας ιδιοτελούς αντίληψης. Την Πέμπτη, μετά την ανακοίνωση της αστυνομίας ότι ολοκληρώθηκαν οι έρευνες για τις καταγγελίες του, λ.χ. έστειλε δυο επιστολές σε μέλη της εισαγγελίας: στη μια ζητούσε να μην κάνουν ότι τους ανέθεσε ο κ. Κληρίδης, ο οποίος τηρούσε προσεκτικά τις διαδικασίες (για να μην υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων), και στη δεύτερη ξεχνούσε ότι έγραφε στην πρώτη επιστολή, για πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων, και ζητούσε να του παραδοθεί η αναφορά της αστυνομίας στην έρευνα για τις καταγγελίες του – ξέχασε ότι είναι και ο ίδιος εμπλεκόμενος και άρα με βάση την ρητορική της πρώτης πρωινής επιστολής, δεν θα έπρεπε καν να ζητά να δει μια έκθεση, στην οποία είχε προσωπικό συμφέρον. Αλλά κάποιος που χρησιμοποιουσε την εισαγγελία για να ευκολύνει πελάτες, είναι μάλλον εμφανές ότι δεν μπορούσε να δει την αντίφαση.
Η αντιπαράθεση δυο αισθητικών: ο κ. Κληρίδης επικαλείται το Σύνταγμα, και αποφεύγει την εμπλοκή σε υποθέσεις με σύγκρουση συμφερόντων, ενώ ο Ρίκκος διεκδικεί μια αποσπασματική εφαρμογή κανονισμών με βασικό άξονα την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού του συμφέροντος – χωρίς να φαίνεται να μπορεί να αντιληφθεί την έννοια της σύγκρουσης συμφερόντων για τον ίδιο
Η αντιπαράθεση ήταν αποκαλυπτική ακόμα και στην επίκληση του συντάγματος. Ο Ερωτοκρίτου την Πέμπτη ζητούσε να του δοθεί το υλικό της αστυνομίας, εκμεταλλευόμενος, ουσιαστικά, την απόφαση του γενικού εισαγγελέα να μην δει ο ίδιος το υλικό, για να μην υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων - αφού εκείνον κατηγορούσε ο Ρ. Ερωτοκρίτου. Ο κ. Ερωτοκρίτου δεν φάνηκε να σκέφτηκε καν ότι η κίνηση του αντίπαλου του, είχε και συμβολική, αλλά και πρακτική, σημασία – αντίθετα, φαίνεται να θεώρησε ως "ευκαιρία" τη διακριτική κίνηση του άλλου, για να μπουκάρει σε ένα κενό, που νόμισε ότι υπήρχε: Έτσι, επικαλέστηκε «το άρθρο 114 του συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο όταν ο γενικός εισαγγελέας κωλύεται η απουσιάζει τον αντικαθιστά σε όλο το εύρος των εξουσιών του ο βοηθός γενικός εισαγγελέας» [Φιλελεύθερος 15/5/2015, σελ. 3]. Ο Ρίκκος δεν φάνηκε καν να σκέφτεται ότι ο νόμος αφορά και τον ίδιο, αφού εκείνος έκανε τις καταγγελίες, άρα υπόκειται επίσης στη σύγκρουση συμφερόντων. Έτσι, θεώρησε ότι μπορούσε να πάρει πραξικοπηματικά, βασικά, τη θέση του γενικού εισαγγελέα.
A dream come true - Έστω και για μερικά λεπτά όσο έγραφε την επιστολή. Η απάντηση του γενικού εισαγγελέα την επομένη ήταν αυτό που μπορεί να πει κάποιος «σφάξιμο με το γάντι»: χωρίς να αναφερθεί άμεσα στο κ. Ερωτοκρίτου εξήγησε ότι με βάση το άρθρο 113 [αυτό που υπάρχει πριν από αυτό που επικαλέστηκε ο Ερωτοκρίτου [άρα υποδεικνύοντας έμμεσα ότι ήταν αδιάβαστος και αποσπασματικός ο Ρίκκος] μπορούσε ο γενικός εισαγγελέας να ενεργεί «μέσω λειτουργών του γραφείου» και άρα ανέθεσε το θέμα στην ομάδα όλων των υψηλόβαθμων λειτουργών της εισαγγελίας. Ο Κληρίδης είχε κερδίσει κατά κράτος – και τις εντυπώσεις, και στην συνέπεια, αφού υπέδειξε τον κ. Ερωτοκρίτου, το αυτονόητο, ότι εμπλεκόταν και ο ίδιος σε μια σύγκρουση συμφερόντων που έκανε συμφεροντολογικά ότι δεν έβλεπε – αλλά ήταν κραυγαλέα. Έτσι, τον άφησε να αιωρείται ως ένα άτομο που δεν κατανοούσε το νόμο και που αναφερόταν αποσπασματικά σε διατάξεις με βασικό άξονα το προσωπικό συμφέρον. Αν ο κ. Κληρίδης ήθελε ένα ακόμα παράδειγμα για την προσφυγή του στο Ανώτατο, ο Ρίκκος του το πρόσφερε. Το ότι οι 8 ανώτατοι εισαγγελείς κατάληξαν ομόφωνα στο ότι το θέμα των καταγγελιών του Ρίκκου, είχε διερευνηθεί και δεν βρέθηκε τίποτα επιλήψιμο εναντίον του κ. Κληρίδη, όχι μόνο δικαίωνε τον γενικό εισαγγελέα, αλλά έδειχνε και την αδυναμία του Ρίκκου [και στην εισαγγελία πια] και των δικτύων που τον στηρίζουν ακόμα, να κατανοήσουν τα δεδομένα. Την προηγουμένη, ο Χατζηβασίλης (που στηρίζει τις διαρροές Ρίκκου) στο Φιλελεύθερο, από ότι είχε τίτλο «Οκτώ εισαγγελείς στην μέγκενη». Τελικά, η απόφαση ήταν ομόφωνη – και αν ήξερε και λίγο από νομικά ο κ. Χατζηβασίλης θα ήξερε ότι δεν υπήρχε καμία «μέγκενη», όπως ενδεχομένως του υπέβαλε η «πηγή» του ή να ήθελε σαν πρωτοσέλιδο ο κ. Ρίκκος.
Και το σκάνδαλο της σύγκρουσης συμφερόντων: Ο Ρίκκος χάριζε οφειλές σε πελάτες του δικηγορικού του γραφείου, με την ιδιότητα του βοηθού γενικού εισαγγελέα
Η νέα τροπή στην υπόθεση ανακοινώθηκε την Τετάρτη και ήταν η εξής: ανακοινώθηκε ότι ο γενικός εισαγγελέας θα έκανε προσφυγή στο Ανώτατο για παύση του Ρίκκου και διέρρευσε ότι ένα από τα θέματα που θα επικαλείτο η αίτηση της εισαγγελίας, θα ήταν η σύγκρουση συμφερόντων – με άξονα ένα ιδιαίτερα επίμαχο ζήτημα. Την προνομιακή μεταχείριση πελατών του δικηγορικού γραφείου του Ρ. Ερωτοκρίτου με την διαγραφή ή αναστολή πληρωμής οφειλών στον ΦΠΑ. Ανακοινώθηκε επίσης ότι υπήρχε και μαρτυρία για άλλη διάσταση «ανάρμοστης συμπεριφοράς». Ενδεχομένως από τις άλλες διαστάσεις της ζωής του κ. Ερωτοκρίτου. Υπάρχουν, άλλωστε, διάφορες φήμες που παραπέμπουν σε ασυνέπεια πράξεων και νόμων τους οποίους οφείλει να υπηρετεί ένας αξιωματούχος.
Αν ο κ. Κληρίδης ήθελε ένα ακόμα παράδειγμα για την προσφυγή του στο Ανώτατο, ο Ρίκκος του το πρόσφερε. Το ότι οι 8 ανώτατοι εισαγγελείς κατάληξαν ομόφωνα στο ότι το θέμα των καταγγελιών του Ρίκκου, είχε διερευνηθεί και δεν βρέθηκε τίποτα επιλήψιμο εναντίον του κ. Κληρίδη, όχι μόνο δικαίωνε τον γενικό εισαγγελέα, αλλά έδειχνε και την αδυναμία του Ρίκκου [και στην εισαγγελία πια] και των δικτύων που τον στηρίζουν ακόμα, να κατανοήσουν τα δεδομένα.
Ο Ερωτοκρίτου αντέδρασε όπως αναμενόταν. Εγώ δεν δίνω την καρέκλα μου και ότι πείτε εναντίον μου, θα το πω και εγώ εναντίον όποιου με κατηγορήσει. Το ότι είχε κάλυψη ο κ. Ερωτοκρίτου είναι εκφραστικό της κατάστασης των ΜΜΕ, όπου η ασυνέπεια (στην μια περίπτωση ακόμα και η φήμη –που διέρρεε ο Ρίκκος – ήταν αρκετή για να θεωρηθεί κάποιος ένοχος, ενώ για τον Ρίκκο, ακόμα και οι αστείες δικαιολογίες παίρνονται σοβαρά) διασταυρώνεται με τα διάφορα κυκλώματα διαπλοκής. Ο Πολίτης παραμένει το κορυφαίο δείγμα αυτής της ασυνέπειας. Ο Φιλελεύθερος, αντίθετα, κρατά μια πιο συνεπή στάση – έκτος βέβαια όταν τα δημοσιεύματα έχουν την υπογραφή του δημοσιογράφου που καλύπτει τον Ρίκκο. Η ΕΔΕΚ, από τα κόμματα, συνεχίζει να «διαδηλώνει» την πλήρη εξάρτηση της – και η στάση του Ρίκκου [μέσω ΕΔΕΚ] φάνηκε να βρίσκει προβολή από την Σημερινή. Όμως, η κρίση που υπάρχει πλέον είναι σαφής και το Ανώτατο δεν μπορεί να αποφύγει, πια, να τοποθετηθεί – η συνέχεια της παράστασης Ρίκκου δείχνει ότι η αντίληψη μερικών για την έννοια «κυπριακή δικαιοσύνη» παραπέμπει σε μια υπόθεση ρουσφετολογίας, όπου ακόμα και οι στοιχειώδεις νόμοι παραβιάζονται.
Ο Ρίκκος και η κωμική εγωπάθεια ενός ατόμου θεωρεί ότι το σύνταγμα και οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται μόνο στους άλλους και ότι ο ίδιος μπορεί να παρανομεί με συγκάλυψη …
Την Πέμπτη λ.χ. ξέσπασε νέα διαμάχη, όταν ο κ. Κληρίδης ανάθεσε, με σαφείς διαδικασίες στις οποίες δεν εμπλεκοταν ίδιος, στις 8 εισαγγελείς να αξιολογήσουν την έρευνα της αστυνομίας. Αμέσως παρενέβηκε ο Ρίκκος για να θυμίσει την ύπαρξή του και προειδοποίησε τις εισαγγελείς να μην το κάνουν. Δηλαδή, ξαφνικά, ούτε καν η αναγνώριση του συνταγματικού δικαιώματος-καθήκοντος του γενικού εισαγγελέα να επιβλέπει και να αποφασίζει, δεν γινόταν αποδεκτή από τον υποτιθέμενο βοηθό γενικό εισαγγελέα, ο οποίος φαίνεται να θέλει να λειτουργεί με δικές του διατάξεις του συντάγματος.
Εάν μια κυβέρνηση επικαλείται επιλεκτικά τον νόμο περί ισονομίας κλπ για να επιβάλει νομοθεσίες που ευνοούν τις τράπεζες ή συμφέροντα…αλλά σε άλλες περιπτώσεις παραβιάζει τους ίδιους νόμους γιατί απλώς έτσι την συμφέρει, τότε.. ο διορισμένος από αυτήν βοηθός γενικός εισαγγελέας θα «κάνει ότι θέλει», θεωρώντας ότι το σύνταγμα και οι νόμοι είναι για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του ως προνομιούχο του κράτους των ημετέρων.
Το ότι το σύνταγμα μερικοί το κατάντησαν σουρωτήρι, είναι γεγονός – την ίδια μέρα στη βουλή ένας βουλευτής του ΔΗΣΥ και τέως μέλος της γενικής εισαγγελίας, ο Ρ. Μαππουρίδης είπε χαρακτηριστικα – παρανόμησε η κ. Υπουργός, αλλά έπρεπε να το κάνει. Ενώ την ίδια μέρα αποκαλύφθηκε ότι ο υπουργός εσωτερικών ζητησε από τους δήμους να μην εφαρμόζουν την νομοθεσία για τις παραλίες. Εάν μια κυβέρνηση επικαλείται επιλεκτικά τον νόμο περί ισονομίας κλπ για να επιβάλει νομοθεσίες που ευνοούν τις τράπεζες ή συμφέροντα όπως του Σιακόλα (και για αυτά καταφεύγει και στο Ανώτατο Δικαστήριο), αλλά σε άλλες περιπτώσεις παραβιάζει τους ίδιους νόμους γιατί απλώς έτσι την συμφέρει, τότε εμφανώς ο διορισμένος από αυτήν βοηθός γενικός εισαγγελέας «θα κάνει ότι θέλει», θεωρώντας ότι το σύνταγμα και οι νόμοι είναι για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του ως προνομιούχο του κράτους των ημετέρων.
Και μια υπενθύμιση για το σκάνδαλο χαριστικών διαγραφών οφειλών στο ΦΠΑ
Η τάση του Ρίκκου να χρησιμοποιεί την εισαγγελία για ιδιωτικό όφελος φαίνεται βέβαια και στο επίμαχο ζήτημα με τον Νεοκλέους – όταν ο Ρίκκος τον ευκόλυνε στην υπόθεση της Providencia και το δικηγορικό γραφείο Νεοκλέους ξέχασε βολικά να πάει σε δίκη και έτσι κέρδισε ο Ρίκκος 600,000 ευρώ. Φαίνεται, επίσης, από το ζήτημα το οποίο προέκυψε [και με παρατήρηση του γενικού ελεγκτή] για την τάση στην γενική εισαγγελία [επί Ρίκκου] να προωθηθούν τα συμφέροντα πελάτη του δικηγορικού γραφείου του τέως βοηθού γενικού εισαγγελέα. Οπότε, σε αυτό το πλαίσιο οι χαριστικές παρεμβάσεις δεν πρέπει να θεωρούνται παράδοξα. Όμως, αξίζει να σημειωθεί ότι Ρίκκος χρησιμοποιούσε εκτενώς τη συγκεκριμένη πρακτική. Η πιο γνωστή του πρακτική εφαρμογμή μέχρι στιγμής άλλωστε ήταν η απαλλαγή [ ή χαριστική απαλλαγή] του Φαντούση από χρέος 450,000 για να πειστεί να μαρτυρήσει εναντίον του Β. Ζαννέτου. Ήταν μια δημόσια εξαγορά μάρτυρα, η οποία, μάλιστα, καταγράφηκε και στο δικαστήριο. Και αφού κάτι τέτοιο πέρασε από τον κ. Σάντη, γιατί να νομίζει ο Ρίκκος ότι ήταν πρόβλημα να επεκτείνει την πρακτική; Και η πλειοψηφία των ΜΜΕ τότε σιώπησε και λογόκρινε. Οπότε το ότι έγινε επιτέλους μια έρευνα στην υπηρεσία ΦΠΑ ίσως είναι και μια αρχή για να σταματήσουν μερικοί να οικοδομούν ένα παρακράτος ημετεροκρατίας, όπου οι νόμοι λειτουργούν διαφορετικά για τους δικούς τους και διαφορετικά για τους υπόλοιπους. Και όπου οι μάρτυρες δεν θα εξαγοράζονται δημόσια και δεν θα γίνεται αποδεκτή από τα δικαστήρια αυτή η κωμωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου