<<Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του τον λαιμό>>
Με τον Σάββα Ιακωβίδη
«Από όλες τις ταπεινώσεις, τέτοιες που ούτε τα κτήνη του αγρού θα υπέμεναν, μπορείτε να απαλλαγείτε, αν το προσπαθήσετε, όχι περνώντας στη δράση αλλά απλώς επιθυμώντας να είστε ελεύθεροι»
Πού ξανακούστηκε, ένας λαός κατακτημένος, σφαγιασμένος και εξανδραποδισμένος να επιχαίρει και να ζητεί από τον Θεό να ευλογεί τον υποτελή του κατακτητή του; Ένας τέτοιος λαός έχει προ πολλού χάσει την αίσθηση και τη νοστιμιά της ελευθερίας. Και αφού έχασε τον πόθο της ελευθερίας, έχασε και τη γενναιότητά του να πολεμήσει γι’ αυτήν. Κατάντησε ένας λαός δούλων, που απλώς περιμένει από τον κατακτητή του να του δείξει οίκτο και έλεος. Ορθά και πικρά ο Παντελής Μηχανικός, στο γνωστό ποίημά του, «Ίτε», κραυγάζει με οργή: «Και τι περιμένεις από ανθρώπους/ που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους/ και δεν τραβήξανε το σουγιά τους./ Απαθώς/ τότε/. Κι απαθώς/ σήμερα/ ζητάνε απλώς διαζύγιο./ Τέτοιοι ρουφιάνοι/ δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε» (Εκδόσεις «Χρυσοπολίτισσα», 1982).
Τις τελευταίες ημέρες, ειδικά μετά την παράνομη εκλογή του νέου υποτελούς της τουρκικής κατοχής Ακιντζί, καλλιεργήθηκε από την Κυβέρνηση και τη λαϊκομετωπική συμπαιγνία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μια απίστευτη ατμόσφαιρα αισιοδοξίας. Ότι ο νέος υποτελής είναι διαφορετικός από τον αδιάλλακτο Έρογλου. Ότι θέλει λύση επειδή είναι πιο διαλλακτικός. Και ότι άνοιξε ένα «παράθυρο ευκαιρίας» που δεν πρέπει να κλείσουμε με «αρνητισμούς», κατά τον Κασουλίδη και τον Αβ. Νεοφύτου. Προπάντων, να μην επιδιδόμαστε στις γνωστές καταγγελίες ότι «η Άγκυρα έκανε τούτο και η Άγκυρα εκείνο», προφανώς για να μην εκνευρίσουμε την κατοχική δύναμη, αφού στη διαπασών εξαγγέλλει πως θέλει λύση, είναι ένα βήμα μπροστά και, άρα, είναι οι άθλιοι Έλληνες που δεν θέλουν λύση. Τα γνωστά κομματικά και δημοσιογραφικά βαποράκια εξαπολύθηκαν να δημιουργήσουν κλίμα λύσης και ξελιγώθηκαν επειδή ο υποτελής Ακιντζί ανακοίνωσε ότι, στο εξής, δεν θα εκδίδεται «βίζα» από το ψευδοκράτος σε όσους μεταβαίνουν στα κατεχόμενα. Απάτη! Οι κατοχικές «αρχές» καταγράφουν όλα τα στοιχεία, απλώς δεν εκδίδουν «βίζα».
Οι Τούρκοι και ξένοι, που «δεν φακκούν πενιάν» για τη λύση που επιδιώκουμε, υποβάλλουν τεχνηέντως ότι το 2015 θα είναι η χρονιά της λύσης. Και, ω! του απροσμέτρητου τουρκικού θράσους, ο Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας δήλωσε πως πρέπει να καταπέσει το τείχος που χωρίζει τη Λευκωσία! Όχι, οι Τούρκοι δεν είναι εξωγήινοι. Μας ξέρουν σαν τον παρά τον κάλπικο. Πόσο δουλόφρονες και εθελόδουλοι και παραιτημένοι είναι αρκετοί σε αυτόν τον τόπο. Μας δουλεύουν κανονικά. Η παράνομη εκλογή του ναινέκου Ακιντζί απέναντι στον εξίσου ναινέκο Αναστασιάδη είναι η μεγαλύτερη κίνηση ματ της Τουρκίας κατά των Ελλήνων. Με το χαμόγελό του, με τη λεμεσιανή καταγωγή του, με τις απανωτές δηλώσεις του ότι θα εργαστεί για λύση, εκπέμπει μιαν εικόνα που προσδιορίζει την κατοχική Τουρκία ως αθώα περιστερά που… καίγεται κυριολεκτικά να λύσει το Κυπριακό. Κανείς από όλους αυτούς τους τουρκολιγούρηδες δεν ρώτησε το αυτονόητο: Αφού τόσο πολύ ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν θέλει να λύσει «δίκαια» το Κυπριακό, γιατί εδώ και 41 χρόνια η Τουρκία δεν απέσυρε ούτε έναν Αττίλα από την Κύπρο;
Αλλά γιατί να το κάνει αφού, από τον Μακάριο μέχρι τον Αναστασιάδη, όλοι σχεδόν οι Πρόεδροι της μη «εκλιπούσας», ακόμα, Κυπριακής Δημοκρατίας προέβησαν σε ολέθριες παραχωρήσεις προς τους Τούρκους, χωρίς να εισπράξουν έστω ένα μηδαμινό αντίδωρο; Η Τουρκία λέγει ότι θέλει λύση. Όσοι μελετούν τις θέσεις της, που καθημερινά διατυμπανίζει εκκωφαντικά προς κωφούς Έλληνες, ξέρουν ποια είναι αυτή η λύση. Τους ηγέτες μας, τρέμουμε, για την ανεπάρκεια, την ανετοιμότητά τους και την εν παντί αδυναμία ή μάλλον την απροθυμία τους να διεκδικήσουν βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική λύση. Αντ’ αυτής, αφιονίζουν όσους αφελείς θέλουν να τους πιστέψουν με τη μέθοδο του Μιθριδάτη. Όπως εκείνον τον θλιβερό βασιλιά, μαθαίνουν να καταπίνουν και να μη βρίσκουν πικρό το δηλητήριο της δουλείας. Έτσι παρατηρείται ένα ανεκδιήγητο «σιασιάρισμα» από αρκετούς να λύσουμε το Κυπριακό για να τελειώνουμε, βρε αδελφέ.
Με αφορμή όλα τούτα τα θλιβερά και τραγικά, ξαναδιάβασα το γνωστό βιβλίο του Etienne de La Boetie, «Πραγματεία περί εθελοδουλείας» - Discours de la servitude volontaire, 1548). Φοιτητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Orleans, σε ηλικία μόλις 18 χρονών, ο Etienne de La Boetie εκφράζει με την πιο πάνω πραγματεία την απόγνωση της γαλλικής ελίτ μπροστά στην απολυταρχία. Μερικές επισημάνσεις του αξίζουν προσοχής για τη σημερινή Κύπρο: «Είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι που επιτρέπουν, ή μάλλον επιφέρουν την ίδια τους την υποταγή, αφότου σταματώντας να υποτάσσονται, θα θέσουν τέρμα στη δουλεία τους. Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στον ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον προφανώς καλωσορίζοντάς την».
Και προσθέτει: «Από όλες τις ταπεινώσεις, τέτοιες που ούτε τα κτήνη του αγρού θα υπέμεναν, μπορείτε να απαλλαγείτε, αν το προσπαθήσετε, όχι περνώντας στη δράση αλλά απλώς επιθυμώντας να είστε ελεύθεροι. Αποφασίστε να μην υπηρετείτε πλέον και αμέσως είστε ελεύθεροι». Όντως, απαιτεί αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Η εθελοδουλεία είναι η συντριβή της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας. Ο τόπος ανεμεστώθη, δυστυχώς, πλήθους εθελόδουλων.
Πού ξανακούστηκε, ένας λαός κατακτημένος, σφαγιασμένος και εξανδραποδισμένος να επιχαίρει και να ζητεί από τον Θεό να ευλογεί τον υποτελή του κατακτητή του; Ένας τέτοιος λαός έχει προ πολλού χάσει την αίσθηση και τη νοστιμιά της ελευθερίας. Και αφού έχασε τον πόθο της ελευθερίας, έχασε και τη γενναιότητά του να πολεμήσει γι’ αυτήν. Κατάντησε ένας λαός δούλων, που απλώς περιμένει από τον κατακτητή του να του δείξει οίκτο και έλεος. Ορθά και πικρά ο Παντελής Μηχανικός, στο γνωστό ποίημά του, «Ίτε», κραυγάζει με οργή: «Και τι περιμένεις από ανθρώπους/ που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους/ και δεν τραβήξανε το σουγιά τους./ Απαθώς/ τότε/. Κι απαθώς/ σήμερα/ ζητάνε απλώς διαζύγιο./ Τέτοιοι ρουφιάνοι/ δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε» (Εκδόσεις «Χρυσοπολίτισσα», 1982).
Τις τελευταίες ημέρες, ειδικά μετά την παράνομη εκλογή του νέου υποτελούς της τουρκικής κατοχής Ακιντζί, καλλιεργήθηκε από την Κυβέρνηση και τη λαϊκομετωπική συμπαιγνία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μια απίστευτη ατμόσφαιρα αισιοδοξίας. Ότι ο νέος υποτελής είναι διαφορετικός από τον αδιάλλακτο Έρογλου. Ότι θέλει λύση επειδή είναι πιο διαλλακτικός. Και ότι άνοιξε ένα «παράθυρο ευκαιρίας» που δεν πρέπει να κλείσουμε με «αρνητισμούς», κατά τον Κασουλίδη και τον Αβ. Νεοφύτου. Προπάντων, να μην επιδιδόμαστε στις γνωστές καταγγελίες ότι «η Άγκυρα έκανε τούτο και η Άγκυρα εκείνο», προφανώς για να μην εκνευρίσουμε την κατοχική δύναμη, αφού στη διαπασών εξαγγέλλει πως θέλει λύση, είναι ένα βήμα μπροστά και, άρα, είναι οι άθλιοι Έλληνες που δεν θέλουν λύση. Τα γνωστά κομματικά και δημοσιογραφικά βαποράκια εξαπολύθηκαν να δημιουργήσουν κλίμα λύσης και ξελιγώθηκαν επειδή ο υποτελής Ακιντζί ανακοίνωσε ότι, στο εξής, δεν θα εκδίδεται «βίζα» από το ψευδοκράτος σε όσους μεταβαίνουν στα κατεχόμενα. Απάτη! Οι κατοχικές «αρχές» καταγράφουν όλα τα στοιχεία, απλώς δεν εκδίδουν «βίζα».
Οι Τούρκοι και ξένοι, που «δεν φακκούν πενιάν» για τη λύση που επιδιώκουμε, υποβάλλουν τεχνηέντως ότι το 2015 θα είναι η χρονιά της λύσης. Και, ω! του απροσμέτρητου τουρκικού θράσους, ο Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας δήλωσε πως πρέπει να καταπέσει το τείχος που χωρίζει τη Λευκωσία! Όχι, οι Τούρκοι δεν είναι εξωγήινοι. Μας ξέρουν σαν τον παρά τον κάλπικο. Πόσο δουλόφρονες και εθελόδουλοι και παραιτημένοι είναι αρκετοί σε αυτόν τον τόπο. Μας δουλεύουν κανονικά. Η παράνομη εκλογή του ναινέκου Ακιντζί απέναντι στον εξίσου ναινέκο Αναστασιάδη είναι η μεγαλύτερη κίνηση ματ της Τουρκίας κατά των Ελλήνων. Με το χαμόγελό του, με τη λεμεσιανή καταγωγή του, με τις απανωτές δηλώσεις του ότι θα εργαστεί για λύση, εκπέμπει μιαν εικόνα που προσδιορίζει την κατοχική Τουρκία ως αθώα περιστερά που… καίγεται κυριολεκτικά να λύσει το Κυπριακό. Κανείς από όλους αυτούς τους τουρκολιγούρηδες δεν ρώτησε το αυτονόητο: Αφού τόσο πολύ ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν θέλει να λύσει «δίκαια» το Κυπριακό, γιατί εδώ και 41 χρόνια η Τουρκία δεν απέσυρε ούτε έναν Αττίλα από την Κύπρο;
Αλλά γιατί να το κάνει αφού, από τον Μακάριο μέχρι τον Αναστασιάδη, όλοι σχεδόν οι Πρόεδροι της μη «εκλιπούσας», ακόμα, Κυπριακής Δημοκρατίας προέβησαν σε ολέθριες παραχωρήσεις προς τους Τούρκους, χωρίς να εισπράξουν έστω ένα μηδαμινό αντίδωρο; Η Τουρκία λέγει ότι θέλει λύση. Όσοι μελετούν τις θέσεις της, που καθημερινά διατυμπανίζει εκκωφαντικά προς κωφούς Έλληνες, ξέρουν ποια είναι αυτή η λύση. Τους ηγέτες μας, τρέμουμε, για την ανεπάρκεια, την ανετοιμότητά τους και την εν παντί αδυναμία ή μάλλον την απροθυμία τους να διεκδικήσουν βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική λύση. Αντ’ αυτής, αφιονίζουν όσους αφελείς θέλουν να τους πιστέψουν με τη μέθοδο του Μιθριδάτη. Όπως εκείνον τον θλιβερό βασιλιά, μαθαίνουν να καταπίνουν και να μη βρίσκουν πικρό το δηλητήριο της δουλείας. Έτσι παρατηρείται ένα ανεκδιήγητο «σιασιάρισμα» από αρκετούς να λύσουμε το Κυπριακό για να τελειώνουμε, βρε αδελφέ.
Με αφορμή όλα τούτα τα θλιβερά και τραγικά, ξαναδιάβασα το γνωστό βιβλίο του Etienne de La Boetie, «Πραγματεία περί εθελοδουλείας» - Discours de la servitude volontaire, 1548). Φοιτητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Orleans, σε ηλικία μόλις 18 χρονών, ο Etienne de La Boetie εκφράζει με την πιο πάνω πραγματεία την απόγνωση της γαλλικής ελίτ μπροστά στην απολυταρχία. Μερικές επισημάνσεις του αξίζουν προσοχής για τη σημερινή Κύπρο: «Είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι που επιτρέπουν, ή μάλλον επιφέρουν την ίδια τους την υποταγή, αφότου σταματώντας να υποτάσσονται, θα θέσουν τέρμα στη δουλεία τους. Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στον ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον προφανώς καλωσορίζοντάς την».
Και προσθέτει: «Από όλες τις ταπεινώσεις, τέτοιες που ούτε τα κτήνη του αγρού θα υπέμεναν, μπορείτε να απαλλαγείτε, αν το προσπαθήσετε, όχι περνώντας στη δράση αλλά απλώς επιθυμώντας να είστε ελεύθεροι. Αποφασίστε να μην υπηρετείτε πλέον και αμέσως είστε ελεύθεροι». Όντως, απαιτεί αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Η εθελοδουλεία είναι η συντριβή της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας. Ο τόπος ανεμεστώθη, δυστυχώς, πλήθους εθελόδουλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου