«Ὁ Χρόνος σταμάτησε στό Καστελόριζο»

Τοῦ  Γιώργου Κακαρελίδη
Ὁ τίτλος εἶναι ἐμνευσμένος ἀπὸ τὸ ἐξαιρετικό φίλμ «Ὁ Χριστός σταμάτησε στὸ Ἔμπολι» (1979), ὅπου ἡ ταινία ἀκολουθεί τὴν πραγματικὴ ζωὴ τοῦ Κάρλο Λέβι, ἀντιφασίστα διανοούμενου, ποὺ ἐναντιώθηκε στὸν Μουσολίνι γιὰ τὴν εἰσβολή του στὴν Αἰθιοπία, ποὺ πυροδότησε τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἰταλίας στὸν Β’ΠΠ, καὶ ἐξορίστηκε στὸ μικρὸ, ἀπομονωμένο χωριό Γκρασσιάνο, σὲ μιὰ ἀπομακρυσμένη περιοχὴ τῆς Νοτίου Ἰταλίας. Τὸ χωριὸ ἐκατοικεῖτο ἀπό κατοίκους, ποὺ μόλις καὶ μετὰ βίας ἐπιβίωναν ὡς ὑποζύγια, σὲ ἡμιάγριες προνεωτερικές οὔτε κάν χριστιανικές, συνθῆκες. Τὸ Ἔμπολι, ὁ κοντινώτερος σταθμὸς τοῦ τραίνου, εἶναι τὸ τελευταῖο προπύργιο τοῦ πολιτισμοῦ, πρὶν ἀπό τὴν εἴσοδο σὲ ἕναν κόσμο, ποὺ ἔχει ἀλλάξει ἐλάχιστα ἀπό τὸν Μεσαίωνα. Ὁ τίτλος τῆς ταινίας, κατὰ τὸ βιβλίο ποὺ γράφτηκε ἀπό τὸν ἴδιο, ἐκφράζει ὅλη τὴν αἴσθηση ἐγκατάλειψης, ἀπόρριψης, παραμέλησης, ἀπόγνωσης καὶ ἀπελπισίας. Σύμφωνα μὲ τοὺς τοπικοὺς θρύλους, ἀκόμη καὶ ὁ Χριστός, στὸ νότιο ταξίδι του, σταμάτησε καὶ δὲν συνέχισε πέρα ἀπὸ τὸ Ἔμπολι…
Μὲ ἀνάλογο συμβολισμό, ὁ ἀμφισβητούμενης πολιτικῆς νόησης, ΓΑΠ, πῆγε στὸ Καστελόριζο, τὴν νοτιοανατολικὴ ἐσχατιὰ τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ἀνακοινώσῃ, ἀπὸ αὐτὸ τὸ τελευταῖο προπύργιο, τὴν παράδοση τῆς χώρας καὶ τῶν κατοίκων της, στοὺς εἰσβολεῖς δανειστές. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, στά, ἀπὸ δεύτερο χέρι δανειστές, κράτη, μέ προεξῆρχον τὸ Δ΄Ράϊχ. Ἀπὸ τό σημεῖο ἐκεῖνο ἀρχίζει ἡ ἐπιστροφὴ τῶν Ἑλλήνων σὲ ἕνα Χρόνο καὶ καθεστώς, ποὺ δὲν ἔζησαν ποτέ· στὴν Φεουδαρχία. Ἡ αἰτιολογία ἀσαφής: ὅτι δὲν γινόταν ἀλλοιῶς, ὑπερἐβαιναν τὶς δυνατότητες τῆς Ἑλλάδος. Ἐρωτήματα τοῦ Ποιοὶ καὶ πῶς τὶς εἴχαν μετρήσει ἤ γιατὶ δὲν σήμανε προσκλητήριο ἀντίστασης καὶ σωτηρίας δὲν ἐτέθηκαν οὔτε ἀπαντήθηκαν ποτέ!
75 χρόνια πρίν, ὁ Χρόνος εἶχε σταματήσει στὸ Καλπάκι, στὴν Πίνδο, στόν Καλαμᾶ. Ἐκεῖνες τὶς πρῶτες 10 ἡμέρες ὁ Κόσμος ὁλάκερος εἶχε κρατήσει τὴν ἀνάσα του, βλέποντας τὴν ἀντίσταση ἑνὸς χωρίς «δυνατότητες» λαοῦ καὶ μιᾶς ἡγεσίας ποὺ εἶχαν ἐναρμονίσει άξίες, ἰδανικά καὶ κυρίως τὸ Ὑπὲρ Βωμῶν καὶ Ἑστιῶν ἑνὸς Λαοῦ ἑθισμένου νὰ τιμᾶ ἐπὶ 909,000 μερόνυχτα τοὺς Θεοὺς καὶ τοὺς ἥρωες, ποὺ κατέχουν ἀδιαλλείπτως τὴν χώρα ἐτούτη.
Ὅλος αὐτός ὁ συρφετὸς τῶν «διεθνιστῶν», τῶν ὑποτακτικῶν τῆς Προστασίας, τῆς φαυλοκρατίας, τῶν ‘πολυπολιτισμικῶν’ κυβερνητικῶν καὶ μή, ἀποδομηστῶν, ἐκπροσώπων τῆς πτωχοτραπεζοκρατίας καὶ τῆς Νέας Τάξης, τοῦ ρεάλ πολιτίκ καὶ τῆς πολιτικῆς «ὀρθότητος», δεν μπορεῖ να κατανοήσῃ, πῶς ἕνας λαός τόλμησε καὶ τἄβαλε μὲ τὸν Ἄξονα, κατετρόπωσε τὴν φοβερὴ ἰταλικὴ πολεμικὴ μηχανή, ἀνάγκασε, μετὰ ὰπὸ 219 ἡμέρες ἀντίστασης, τὸν Γερμανικὸ Στρατὸ νὰ τοῦ ἀποδώσῃ τιμές, κατὰ τὴν συνθηκολόγησή του, ὑποχρέωσε τὴν Γερμανική Διοίκηση νὰ ἐγκαταλείψῃ κάθε ἰδέα στρατολόγησης καὶ ἐργασίας γιὰ τὸν Γερμανικὸ Στρατό, τῶν Ἑλλήνων, διέλυσε τὸν μῦθο ἀποτελεσματικότητος τῶν δύο ὑπερόπλων ‘Αλεξιπτωτιστῶν’ καὶ ‘Στούκας’ καὶ τῆς τακτικῆς τοῦ κεραυνοβόλου πολέμου,  ἀπέτρεψε τὴν προσπέλαση πρὸς τὰ πετρέλαια τῆς Συρίας καὶ τοῦ Ἰράκ , διετήρησε ἀνοιχτούς, τοὺς θαλάσσιους δρόμους πρὸς τὴν Μέση Ἀνατολή, ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀνασυνταχθοῦν οἱ δυνάμεις τῶν Συμμάχων καὶ ροκάνισε καίρια, τὸν χρόνο επίθεσης κατὰ τῆς τότε Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.
Ἰδιαίτερα ἀπό τοῦ ἐμφυλίου καὶ μετά, ὁ συρφετὸς αὐτός, προσπάθησε συνεπέστατα, νὰ διαλύσῃ τὸ φιλότιμο, τὴν εὐψυχία καὶ τὸ μέλλον τῶν Πολιτῶν. Διεσπάθισε τοὺς κόπους μιᾶς ζωῆς τοῦ κόσμου, ἀποτελείωσε μὲ τὶς καταναλωτικὲς σειρῆνες καὶ τὸ σπρώξιμό του στὴν ἀπατεωνιὰ τοῦ χρηματιστηρίου τῷ ’99 καὶ τὴν συνακόλουθη τοῦ εὐρώ. Διέλυσε τὴν βάση τῆς Παιδείας, δηλαδὴ τοῦ Δημοτικοῦ, μὲ μετατροπὴ τῶν δασκάλων σὲ φιμωμένα κομματικά ἐνεργούμενα καὶ τοῦ σχολειοῦ σὲ φροντιστήριο ξένων γλωσσῶν καὶ μαθημάτων ὁλοήμερης ὀπερέτας διαθεματικῆς μπουρδολογίας. Κατήργησε τὴν πανάρχαιη γλῶσσα, κατέστρεψε  τὴν μονάκριβη σχέση δασκάλου – μαθητή, δηλαδὴ τὴν ἐνστάλλαξη τοῦ Εὐ ζῆν, ποὺ καθιστᾶ τοὺς ἄμορφους μαθητές σὲ Ὁπλῖτες Πολῖτες τῆς Κοινωνίας των.
Πῶς νὰ καταλάβουν αὐτοὶ οἱ εὐρωλιγούρηδες καὶ ξενοσπουδαγμένοι, χωρὶς ἴχνος ἑλληνικῆς Παιδείας, δηλαδή Τρόπου Ζωῆς, ὅτι Ἕλληνες διανοούμενοι ὅπως Σοφοκλῆς, Περικλῆς, Αἰσχύλος, Σωκράτης, Θουκιδίδης,  Δημοσθένης, Ἀλκαῖος, Καλλίνος, Τυρταῖος, Οἰκονόμος, Μυριβίλης, Ἑλύτης, Τερζάκης, Βασιλείου, Τσαρούχης εἶχαν ὅλοι πάρει τὶς θέσεις τους στὸν πάγκο τῶν τριήρων καὶ στὶς γραμμὲς τῆς φάλαγγας, ἀποφασισμένοι ὡς πολῖτες – ὁπλῖτες νὰ πέσουν ‘…τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι’.
Μπορεῖ ὁ Λαός τέτοιων Πατέρων, νὰ ἐλπίζῃ κάτι ἀπὸ ῥιψάσπιδες κυβερνῆτες; Μποροῦν οἱ Ἕλληνες νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἔθνους τους, δηλαδὴ τῆς ὕπαρξής τους, ὡς ἀπόγονοι ἀνεπανάληπτης Παιδείας, Πολιτισμοῦ καὶ Πατέρων Ἡρώων. Ἡρώων, δηλαδὴ ὁ καθένας πολίτης, ποὺ ἀγωνίστηκε, ὅπως λέγει ὁ Ποιητής, ἀγῶνα γενικώτερο: μιᾶς Φυλῆς ἀνθρώπων. Ὄχι ἐξ αἵματος, ἀλλ’ αὐτῆς ποὺ προσδιορίζεται ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἐλευθερίας. Γιατὶ πέρα ἀπὸ τὶς ἀντινομίες καθ’ ἑνὸς μας, πέρα ἀπὸ τὸν πάταγο τῆς κάθε ἐπηρμένης αὐτοκρατορίας ποὺ γκρεμίζεται, πέρα ἀπὸ τοὺς ὁλοφυρμούς τῶν μεσιτῶν τῆς παγκοσμιοποίησης, σὲ πεῖσμα τῶν ἐπίδοξων ὁλοκληρωτισμῶν τῶν ἐθνοαποδομητῶν, θὰ ἀπομείνῃ νὰ ἀκούγεται μέσα στὸν ἀποκαμωμένο κόσμο, λιανὸ καὶ κρυστάλλινο, ἐρημικὸ κι’ ἄτρεμο, τὸ ἑωθινό, ποὺ σήμανε ἡ σάλπιγγα πάνω στὸν Ἑλληνικό βράχο, τὸ φθινοπωρινὸ ἐκεῖνο χάραμα, μιᾶς μέρας κάποτε, στὰ τέλη τοῦ Ὀκτώβρη.