<<Ποιος δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος;>>

Του Γιώργου Παπασωτηρίου
Ποιος δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος; Η Δύση προκειμένου να χτυπήσει τον Άσαντ. Η ίδια δημιούργησε τους Ταλιμπάν για να χτυπήσει τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Ομοίως η ίδια δημιούργησε τις συμμορίες στη Λιβύη για να χτυπήσει τον Καντάφι ή τους νεοναζί στην Ουκρανία για να χτυπήσει τους εκεί φιλορώσους. Τώρα το τερατούργημα του Φρανκενστάιν επιτίθεται εναντίον του δημιουργού του. Τόσο ο δημιουργός όσο και το τερατούργημά του διέπονται από την ίδια πεποίθηση: Ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Και οι μεν και οι δε διακατέχονται από την πεποίθηση πως μπορούν να μετασχηματίσουν τον κόσμο είτε με τη στρατιωτική επιβολή είτε με θεαματικές τρομοκρατικές ενέργειες. Και οι δύο φανατισμοί πραγματοποιούν τον τρόμο και τον πόλεμο, αυτό δηλαδή που ο Τζών Γκαλμπρέηθ χαρακτήρισε ως την αποτυχία του Δυτικού πολιτισμού. Όλοι αναζητούν εναγωνίως «εχθρούς» (όπως ο Χίτλερ τους Εβραίους) για να αιτιολογήσουν τη δομική αποτυχία τους. Με άλλα λόγια για την μεταθέσουν κάπου αλλού. Γι’ αυτό οι πρόσφυγες θα είναι –εκτός από τα άμεσα αθώα θύματα των τρομοκρατών- οι νέοι μάρτυρες της αποτυχίας του δυτικού ιμπέριουμ και της σύγκρουσής του με τον ισλαμικό φανατισμό. Θύματα, όμως, θα είναι και οι «κάτω» της Δύσης.
Η κρίση και η συνεπαγόμενη κατάσταση ανάγκης(διαρκής εξαίρεση) με το νομιμοποιητικό επιχείρημα της ασφάλειας είναι ως γνωστόν ο νέος τρόπος διακυβέρνησης από την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και εξής. Το νέο λουτρό αίματος θα ανανεώσει τη νομιμοποιητική βάση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και του περιορισμού της δημοκρατίας. Σύμφωνα με τον Αγκάμπεν η βασική ιδέα αυτής της πολιτικής είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, η δράση των τζιχαντιστών-τρομοκρατών αλλά και των νεοναζιστών, της σύγχρονης Κου Κλουξ Κλαν είναι χρήσιμη. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων». Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τα πάντα, την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στο διηνεκές. Ναι, σήμερα,  έχουμε μία δημοκρατία υπό περιορισμό. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η ασφάλεια. Ασφάλεια αντί ελευθερίας. Ολόκληρη η Ευρώπη θα γίνει ένα περίκλειστο κάστρο με επάλληλα και παράλληλα τείχη. Στα «έξω τείχη» θα βρίσκονται οι πρόσφυγες και οι αποκλεισμένοι εν γένει με το πρόσχημα της ασφάλειας.  Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή ένωση θα κυβερνάται σε περιβάλλον «διαρκούς εξαίρεσης», «διαρκούς έκτακτης ανάγκης».
Ποιος ωφελείται, λοιπόν, από το μακελειό στο Παρίσι; Ενδεχομένως οι αιματοβαμμένοι φανατικοί ισλαμιστές, καθώς ικανοποιούν στα μάτια των οπαδών τους το αίσθημα εκδίκησης εναντίον της Δύσης. Αλλά πρωτίστως ωφελούνται οι ευρωπαϊκές ελίτ, που θα ελέγξουν το επικίνδυνο γι’ αυτές προσφυγικό ζήτημα με μία νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης.