<<Το σήριαλ με τους Αμερικανούς διπλωμάτες και το δικό μας>>
Η πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Κύπρο με τον αρχηγό των κατοχικών στρατευμάτων. Φωτογραφία SIGMA
Το σήριαλ με τους Αμερικανούς διπλωμάτες στην Λευκωσία δεν φαίνεται να έχει τελειωμό, όπως αποδεικνύεται και με την συμπεριφορά της νεόκοπης πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Λευκωσία, της εντιμότατης κυρίας Kathleen Α. Doherty, που αντάλλαζε, πρόσφατα, ντεμενάδες- αβέρτα- με τους Νατοϊκούς συμμάχους της χώρας της αλλά και του Αττίλα στην Λευκωσία, υπό το πρόσχημα, δήθεν, “δεξίωσης γνωριμίας”. Τελειωμό όμως δεν έχει ούτε και το σίριαλ διαδοχικών μας κυβερνήσεων με όλους αυτούς, αλλά και με άλλους των μεγάλων δυνάμεων που είναι διαπιστευμένοι στη Λευκωσία.
Το φαινόμενο της συμπεριφοράς των διπλωματών αυτών, ειδικά των δυτικών δυνάμεων, που στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ανήκαν στον λεγόμενο “ελεύθερο κόσμο”- τον κόσμο και των caudillos της Λατινικής Αμερικής, των Ελλήνων συνταγματαρχών, της χούντας του Εβρέν, του Σοχάρτο της Ινδονησίας, των ρατσιστών της Νοτίου Αφρικής και των δικτατόρων της Μέσης Ανατολής. Οι διπλωμάτες αυτοί οι οποίοι σήμερα εκπροσωπούν μια άλλη μορφή νεφελώδους παγκοσμιοποιημένης “ελευθερίας”, είναι δεικτικό μιας αντικυπριακής αντίληψης που έχει η Λευκωσία θέσει εδώ και δεκαετίες, κάτω από το χαλί και την οποία αρνήθηκε και αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει.
Κοντολογίς, από το 1964 αλλά ειδικά μετά την Τουρκική εισβολή του 1974 ο κάθε ανθυποπρόξενος και ο κάθε τρίτος γραμματέας της όποιας δυτικής καγκελαρίας στην Λευκωσία συμπεριφέρεται, ανέξοδα, ως Γκαουλάϊτερ έναντι του κράτους που τον φιλοξενεί και που του παρέχει ασφάλεια και ασυλία για να εκτελεί τα καθήκοντά του και τα οποία πρέπει να είναι συμβατά με τους λόγους για τους οποίους αυτός ή αυτή, είναι διαπιστευμένοι. Στη Λευκωσία οι διπλωμάτες αυτοί συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν θα διανοούνταν σε καμιά άλλη χώρα που τυχόν θα καλούνταν να υπηρετήσουν. Στην Λευκωσία τους βγαίνουν όλους τα ναπολεόντειά τους σύνδρομα και τα λογής-λογής συμπλέγματα. Της δε κυρίας Doherty, προφανώς και το σύνδρομο της Ιωσηφίνας.
Δυστυχώς διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις και οι καθόλα αρμόδιοι υπουργοί εξωτερικών και οι γενικοί διευθυντές του υπουργείου εξωτερικών, “έπαιζαν (και παίζουν) πελλόν” μπροστά στο φαινόμενο αυτό και δεν καλούσαν ποτέ σε τάξη όλους αυτούς που αγνοούσαν προκλητικά και ορισμένοι καθημερινά, τους νόμους τους κράτους και τα συμφωνηθέντα κατά την διαπίστευσή τους, ως προς το πως πρέπει να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται στην χώρα που τους φιλοξενεί. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις υπήρξαν και συμπεριφορές που υπέσκαπταν κατάφωρα την υπόσταση του κυπριακού κράτους.
Όταν κάποτε ρώτησα τον Ανδρέα Μαυρομμάτη, δικαστή, διπλωμάτη και σημαίνον στέλεχος διαδοχικών κυπριακών κυβερνήσεων, γιατί το κυπριακό κράτος επιτρέπει σε όλους αυτούς να συμπεριφέρονται ως εάν το κυπριακό κράτος είναι “τσιφλίκι” τους, μου απάντησε πως το φαινόμενο αυτό ήταν απαράδεκτο και “πολιτική κατάντια” για το κράτος, αλλά πως αυτό υπήρξε συνέπεια “προπατορικών αμαρτημάτων”.
Όταν τις περιόδους 1964 και ειδικά μετά το 1974, διαπιστώθηκαν τέτοιες συμπεριφορές έπρεπε να είχαν παταχθεί στην ρίζα τους. Αυτό δεν έγινε, μην τυχόν και ενοχληθεί ο “ξένος παράγων”, μην τυχόν και “ανγκριστεί” μαζί μας, μην τυχόν και μας καταγγείλει σε κάποια ανώτερα δύναμη και μην τυχόν, ναι, θυμώσει τόσο πολύ που δεν εξασφαλίσει στον “κανακάρη” τους εκείνη την πολυπόθητη υποτροφία “Φούλπραϊτ”, ή αρνηθεί να τους βοηθήσει ώστε το βλαστάρι να εξασφαλίσει άδεια εργασίας στις ΗΠΑ.
Συμπεριφορές τέτοιες, από υψηλόβαθμους αξιωματούχους του κράτους αλλά και της εξουσιαστικής ελίτ της Λευκωσίας, υπήρξαν δεκάδες. Εδώ είχαμε- και νομίζω πως αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας- την άλλη την αόρατη μορφή της διαφθοράς που έχει καταστρέψει αυτόν τον τόπο, αυτή της παρασκηνιακής ιδιωτείας. Η απαράδεκτη και προκλητική , δηλαδή, συμπεριφορά των ξένων διπλωματών, το τελευταίο φαινόμενο της οποίας υπήρξε η συμπεριφορά της εντιμότατης κυρίας πρέσβειρας, υπήρξε και συνέπεια ενός “αλίσι βερίσι” που επέφερε πολύ συγκεκριμένα οφέλη σε ορισμένους εξωνημένους.
Έτσι σταδιακά ξεθάρρεψαν όλοι και, μαζί τους και ο κάθε ανθυποπρόξενος και τρίτος γραμματέας και έγιναν όλοι παράγοντες στον άμοιρο αυτό τόπο. Άρχισε λοιπόν και το “πήγαινε έλα” στα κατεχόμενα με του ψύλλου πήδημα. Και όταν λέω ψύλλου πήδημα το εννοώ. Ενώ ο κάθε διαπιστευμένος διπλωμάτης πρέπει να κάνει αίτηση και να δικαιολογήσει για ποιο λόγο πρέπει να περάσει στα κατεχόμενα, πήγαιναν εκεί μεσημεριάτικα γιατί τα σάντουιτς ήταν πιο φτηνά ! Και ενώ όλοι το γνώριζαν και η Κ.Υ.Π. έκανε συγκεκριμένες αναφορές, κανένας Γενικός Γραμματέας του κυπριακού ΥΠΕΞ, μέχρι σήμερα, δεν καλούσε έστω και έναν από αυτούς και να του τραβήξει το αυτί. Άσε που αρκετοί από αυτούς, όχι μόνο Αμερικάνοι αλλά πάρα πολλοί άλλοι, άρχισαν και το επικερδές “πάρεργο” του συλλέκτη και βοηθούσαν στη λεηλασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Σημειώστε πως η λεηλασία αυτή δεν άρχισε μετά το 1974. Ανθούσε και πριν. Και εκεί καταγράφεται το φαινόμενο της διαφθοράς και ιδιωτείας των δικών μας παραγόντων – κρατικών και μή- που έκαναν τα στραβά μάτια, διότι εξασφάλιζαν και αυτοί ή οι οικογένειές τους διαφόρων μορφών ωφελήματα. Κατά συνέπεια οι ξένοι διπλωμάτες γνώριζαν πως δεν υπήρχε κόστος στην κάθε ανομία τους.
Την κατηφόρα για τις σημερινές επαίσχυντες συμπεριφορές των Αμερικανών και δυτικών διπλωματών άρχισε ο μακαρίτης Αμερικανός πρέσβης Crawford μετά την εισβολή, όταν λόγω των εκτάκτων περιστάσεων του δόθηκε άδεια να πηγαινοέρχεται ελεύθερα στα κατεχόμενα. Στα προφορικά του απομνημονεύματα (oral history), περηφανεύεται πως αυτός άρχισε την διαδικασία του πήγαινε έλα -to the north- όπως λέει, αλλά και που παραδέχεται πως έμεινε έκπληκτος με τη ευκολία που το γεγονός αυτό έγινε αποδεκτό από την Λευκωσία. Βέβαια ο συγκεκριμένος αυτός πρέσβης είχε εμπειρία από την προηγούμενη θητεία του στη Λευκωσία. Είχε εμπειρίες με το πήγαινε-έλα στα κατεχόμενα πριν το 1974. Ο κύριος αυτός υπήρξε ένας από αυτούς που απέκτησε και πολλά “κουζούθκια” τα οποία, χαρίζοντάς τα σε ιδρύματα των ΗΠΑ, εξασφάλισε και ένα καλό κομπόδεμα αναφορικά με τις φορολογικές του υποχρεώσεις έναντι στην ομόσπονδη κυβέρνηση των ΗΠΑ. Και αυτού την περίπτωση έκανε “γαργάρα” η Λευκωσία, για λόγους “κρατικού συμφέροντος”, υποθέτω.
Εξ´όσων γνωρίζω μόνον ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος προσπάθησε να βάλει φρένο σε τέτοιου είδους απαράδεκτες και προκλητικές συμπεριφορές. ´Ομως με την αποχώρησή του τα πράγματα έγιναν και χειρότερα.
Αν και το θέμα για την συγκεκριμένη περίπτωση της συμπεριφοράς της κυρίας πρέσβειρας θεωρείται και αυτό “λήξαν” για την κυβέρνηση -μήπως και “πουκουππιστεί η σίκλα” και μετά Θεέ μου τι θα πάθουμε και τί θα κάνουμε, Θεέ μου- θα ήταν χρήσιμα και κάποια ακόμη σχόλια για το γεγονός.
Η κυρία Doherty όντως νεόκοπη και όχι ακριβώς και πρωτοκλασάτη διπλωμάτης- όπως πρωτοκλασάτος δεν ήταν και ο “πικκαρισμένος” και “πίκρης” προκάτοχος της- ίσως να μην γνώριζε τί θα αντιμετώπιζε στη “νόρθ” Λευκωσία, που δεν απέχει παρά ένα χιλιόμετρο από τη Καγκελαρία της και που επιδιώκει να την “επανενώσει”, αλλά επιμένει και δεν παύει λεπτό να τη αποκαλεί “νόρθ”. Ο βετεράνος στρατιωτικός της ακόλουθός της δεν γνώριζε για να την συμβουλεύσει ανάλογα; Ο κύριος Kenneth Dobbertin τί ρόλο έχει παίξει σε αυτό το καραγκιοζιλίκι; Να σας πώ εγώ. Ο κύριος Dobbertin συναγελάζεται καθημερινά με τους Αττίλες στα κατεχόμενα. Αυτός είναι που τους προσκάλεσε. Και γνώριζε πως θα παρευρίσκονταν ντυμένοι Αττίλες. Με τα καθρεφτάκια στα πέτα και τα παράσημα στο κούτελο από την εξολόθρευση των Κούρδων, για τις πραξικοπηματικές τους δραστηριότητες , για τις προβακάτσιες τους στη Συρία, για την συνεργασία τους με τους αποκεφαλιστές του Ισλαμικού Κράτους. Και βέβαια για τα καθημερινά “ανδραγαθήματά” τους στην Κύπρο που ο κύριος αυτός παρακολουθεί καθημερινά στο πλαίσιο της συνεργασίας του μαζι τους.
Είναι βλέπετε οι Αττίλες οι σύμμαχοι της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Είναι με αυτούς που θα πατάξουν οι Αμερικανοί τους αποκεφαλιστές του Ισλαμικού κράτους. Εδώ έχουμε ένα Νατοϊκό κράτος, την Τουρκία, που αποδεδειγμένα υποθάλπτει τη διεθνή τρομοκρατία, που υποθάλπτει το Ισλαμικό κράτος, που υποστηρίζει τους τρομοκράτες Αδελφούς Μουσουλμάνους, την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, που δολοφονεί τους Κούρδους πολίτες του καθημερινά, … και πάει λέγοντας. Για τον κύριο Dobbertin όμως τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύουν. Δεν ιδρώνει το αυτί του κυρίου Dobbertin πως μια νατοϊκή χώρα είναι “a terrorist enabler”- για να του το γράψω και στην γλώσσα του μήπως και χαθεί η ακριβής έννοια στην μετάφραση. Ή μήπως ο κύριος στρατιωτικός ακόλουθος δεν γνωρίζει τον ρόλο της Τουρκίας στην δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη και συνεργατών του στην Μπεγκάζι της Λιβύης;. Ισως να είναι και ψηφοφόρος της Χίλαρι Κλίντον.
Δεν γνωρίζω και αμφιβάλλω πολύ αν στο Υπουργείο Άμυνας προβληματίζεται κανείς για τα χαριεντίσματα του κυρίου ακόλουθου με τους Αττίλες. Αμφιβάλλω αν ο Υπουργός του έχει ποτέ ζητήσει τις όποιες εξηγήσεις. Και για αυτό θα τον δει τον κύριο Dobbertin, οσονούπω, να κορδώνεται μαζί με τον αρχιαττίλα επιθεωρώντας τους μικρούς Νατοϊκούς Αττίλες στα κατεχόμενα, στις 15 Νοεμβρίου. Όμως και αυτό το αίσχος θα θεωρηθεί “λήξαν” από τη κυβέρνηση στις 16 του μηνός.
Τελικά το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι η όποια κυρία Doherty ή ο όποιος κύριος Dobbertin. Είναι η ζημιά που οι “νεφελώδεις” αρχές που αυτοί εκπροσωπούν και προπαγανδίζουν, έχουν κάνει στα μυαλά διαδοχικών κυπριακών κυβερνήσεων, στα μυαλά της εξουσιαστικής νομενκλατούρας και σε αυτά των αποικιακών ευνούχων που καθηκοεδρεύουν στη Λευκωσία.
Η πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Κύπρο με τον αρχηγό των κατοχικών στρατευμάτων. Φωτογραφία SIGMA
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΤο σήριαλ με τους Αμερικανούς διπλωμάτες στην Λευκωσία δεν φαίνεται να έχει τελειωμό, όπως αποδεικνύεται και με την συμπεριφορά της νεόκοπης πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Λευκωσία, της εντιμότατης κυρίας Kathleen Α. Doherty, που αντάλλαζε, πρόσφατα, ντεμενάδες- αβέρτα- με τους Νατοϊκούς συμμάχους της χώρας της αλλά και του Αττίλα στην Λευκωσία, υπό το πρόσχημα, δήθεν, “δεξίωσης γνωριμίας”. Τελειωμό όμως δεν έχει ούτε και το σίριαλ διαδοχικών μας κυβερνήσεων με όλους αυτούς, αλλά και με άλλους των μεγάλων δυνάμεων που είναι διαπιστευμένοι στη Λευκωσία.
Το φαινόμενο της συμπεριφοράς των διπλωματών αυτών, ειδικά των δυτικών δυνάμεων, που στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ανήκαν στον λεγόμενο “ελεύθερο κόσμο”- τον κόσμο και των caudillos της Λατινικής Αμερικής, των Ελλήνων συνταγματαρχών, της χούντας του Εβρέν, του Σοχάρτο της Ινδονησίας, των ρατσιστών της Νοτίου Αφρικής και των δικτατόρων της Μέσης Ανατολής. Οι διπλωμάτες αυτοί οι οποίοι σήμερα εκπροσωπούν μια άλλη μορφή νεφελώδους παγκοσμιοποιημένης “ελευθερίας”, είναι δεικτικό μιας αντικυπριακής αντίληψης που έχει η Λευκωσία θέσει εδώ και δεκαετίες, κάτω από το χαλί και την οποία αρνήθηκε και αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει.
Κοντολογίς, από το 1964 αλλά ειδικά μετά την Τουρκική εισβολή του 1974 ο κάθε ανθυποπρόξενος και ο κάθε τρίτος γραμματέας της όποιας δυτικής καγκελαρίας στην Λευκωσία συμπεριφέρεται, ανέξοδα, ως Γκαουλάϊτερ έναντι του κράτους που τον φιλοξενεί και που του παρέχει ασφάλεια και ασυλία για να εκτελεί τα καθήκοντά του και τα οποία πρέπει να είναι συμβατά με τους λόγους για τους οποίους αυτός ή αυτή, είναι διαπιστευμένοι. Στη Λευκωσία οι διπλωμάτες αυτοί συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν θα διανοούνταν σε καμιά άλλη χώρα που τυχόν θα καλούνταν να υπηρετήσουν. Στην Λευκωσία τους βγαίνουν όλους τα ναπολεόντειά τους σύνδρομα και τα λογής-λογής συμπλέγματα. Της δε κυρίας Doherty, προφανώς και το σύνδρομο της Ιωσηφίνας.
Δυστυχώς διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις και οι καθόλα αρμόδιοι υπουργοί εξωτερικών και οι γενικοί διευθυντές του υπουργείου εξωτερικών, “έπαιζαν (και παίζουν) πελλόν” μπροστά στο φαινόμενο αυτό και δεν καλούσαν ποτέ σε τάξη όλους αυτούς που αγνοούσαν προκλητικά και ορισμένοι καθημερινά, τους νόμους τους κράτους και τα συμφωνηθέντα κατά την διαπίστευσή τους, ως προς το πως πρέπει να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται στην χώρα που τους φιλοξενεί. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις υπήρξαν και συμπεριφορές που υπέσκαπταν κατάφωρα την υπόσταση του κυπριακού κράτους.
Όταν κάποτε ρώτησα τον Ανδρέα Μαυρομμάτη, δικαστή, διπλωμάτη και σημαίνον στέλεχος διαδοχικών κυπριακών κυβερνήσεων, γιατί το κυπριακό κράτος επιτρέπει σε όλους αυτούς να συμπεριφέρονται ως εάν το κυπριακό κράτος είναι “τσιφλίκι” τους, μου απάντησε πως το φαινόμενο αυτό ήταν απαράδεκτο και “πολιτική κατάντια” για το κράτος, αλλά πως αυτό υπήρξε συνέπεια “προπατορικών αμαρτημάτων”.
Όταν τις περιόδους 1964 και ειδικά μετά το 1974, διαπιστώθηκαν τέτοιες συμπεριφορές έπρεπε να είχαν παταχθεί στην ρίζα τους. Αυτό δεν έγινε, μην τυχόν και ενοχληθεί ο “ξένος παράγων”, μην τυχόν και “ανγκριστεί” μαζί μας, μην τυχόν και μας καταγγείλει σε κάποια ανώτερα δύναμη και μην τυχόν, ναι, θυμώσει τόσο πολύ που δεν εξασφαλίσει στον “κανακάρη” τους εκείνη την πολυπόθητη υποτροφία “Φούλπραϊτ”, ή αρνηθεί να τους βοηθήσει ώστε το βλαστάρι να εξασφαλίσει άδεια εργασίας στις ΗΠΑ.
Συμπεριφορές τέτοιες, από υψηλόβαθμους αξιωματούχους του κράτους αλλά και της εξουσιαστικής ελίτ της Λευκωσίας, υπήρξαν δεκάδες. Εδώ είχαμε- και νομίζω πως αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας- την άλλη την αόρατη μορφή της διαφθοράς που έχει καταστρέψει αυτόν τον τόπο, αυτή της παρασκηνιακής ιδιωτείας. Η απαράδεκτη και προκλητική , δηλαδή, συμπεριφορά των ξένων διπλωματών, το τελευταίο φαινόμενο της οποίας υπήρξε η συμπεριφορά της εντιμότατης κυρίας πρέσβειρας, υπήρξε και συνέπεια ενός “αλίσι βερίσι” που επέφερε πολύ συγκεκριμένα οφέλη σε ορισμένους εξωνημένους.
Έτσι σταδιακά ξεθάρρεψαν όλοι και, μαζί τους και ο κάθε ανθυποπρόξενος και τρίτος γραμματέας και έγιναν όλοι παράγοντες στον άμοιρο αυτό τόπο. Άρχισε λοιπόν και το “πήγαινε έλα” στα κατεχόμενα με του ψύλλου πήδημα. Και όταν λέω ψύλλου πήδημα το εννοώ. Ενώ ο κάθε διαπιστευμένος διπλωμάτης πρέπει να κάνει αίτηση και να δικαιολογήσει για ποιο λόγο πρέπει να περάσει στα κατεχόμενα, πήγαιναν εκεί μεσημεριάτικα γιατί τα σάντουιτς ήταν πιο φτηνά ! Και ενώ όλοι το γνώριζαν και η Κ.Υ.Π. έκανε συγκεκριμένες αναφορές, κανένας Γενικός Γραμματέας του κυπριακού ΥΠΕΞ, μέχρι σήμερα, δεν καλούσε έστω και έναν από αυτούς και να του τραβήξει το αυτί. Άσε που αρκετοί από αυτούς, όχι μόνο Αμερικάνοι αλλά πάρα πολλοί άλλοι, άρχισαν και το επικερδές “πάρεργο” του συλλέκτη και βοηθούσαν στη λεηλασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Σημειώστε πως η λεηλασία αυτή δεν άρχισε μετά το 1974. Ανθούσε και πριν. Και εκεί καταγράφεται το φαινόμενο της διαφθοράς και ιδιωτείας των δικών μας παραγόντων – κρατικών και μή- που έκαναν τα στραβά μάτια, διότι εξασφάλιζαν και αυτοί ή οι οικογένειές τους διαφόρων μορφών ωφελήματα. Κατά συνέπεια οι ξένοι διπλωμάτες γνώριζαν πως δεν υπήρχε κόστος στην κάθε ανομία τους.
Την κατηφόρα για τις σημερινές επαίσχυντες συμπεριφορές των Αμερικανών και δυτικών διπλωματών άρχισε ο μακαρίτης Αμερικανός πρέσβης Crawford μετά την εισβολή, όταν λόγω των εκτάκτων περιστάσεων του δόθηκε άδεια να πηγαινοέρχεται ελεύθερα στα κατεχόμενα. Στα προφορικά του απομνημονεύματα (oral history), περηφανεύεται πως αυτός άρχισε την διαδικασία του πήγαινε έλα -to the north- όπως λέει, αλλά και που παραδέχεται πως έμεινε έκπληκτος με τη ευκολία που το γεγονός αυτό έγινε αποδεκτό από την Λευκωσία. Βέβαια ο συγκεκριμένος αυτός πρέσβης είχε εμπειρία από την προηγούμενη θητεία του στη Λευκωσία. Είχε εμπειρίες με το πήγαινε-έλα στα κατεχόμενα πριν το 1974. Ο κύριος αυτός υπήρξε ένας από αυτούς που απέκτησε και πολλά “κουζούθκια” τα οποία, χαρίζοντάς τα σε ιδρύματα των ΗΠΑ, εξασφάλισε και ένα καλό κομπόδεμα αναφορικά με τις φορολογικές του υποχρεώσεις έναντι στην ομόσπονδη κυβέρνηση των ΗΠΑ. Και αυτού την περίπτωση έκανε “γαργάρα” η Λευκωσία, για λόγους “κρατικού συμφέροντος”, υποθέτω.
Εξ´όσων γνωρίζω μόνον ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος προσπάθησε να βάλει φρένο σε τέτοιου είδους απαράδεκτες και προκλητικές συμπεριφορές. ´Ομως με την αποχώρησή του τα πράγματα έγιναν και χειρότερα.
Αν και το θέμα για την συγκεκριμένη περίπτωση της συμπεριφοράς της κυρίας πρέσβειρας θεωρείται και αυτό “λήξαν” για την κυβέρνηση -μήπως και “πουκουππιστεί η σίκλα” και μετά Θεέ μου τι θα πάθουμε και τί θα κάνουμε, Θεέ μου- θα ήταν χρήσιμα και κάποια ακόμη σχόλια για το γεγονός.
Η κυρία Doherty όντως νεόκοπη και όχι ακριβώς και πρωτοκλασάτη διπλωμάτης- όπως πρωτοκλασάτος δεν ήταν και ο “πικκαρισμένος” και “πίκρης” προκάτοχος της- ίσως να μην γνώριζε τί θα αντιμετώπιζε στη “νόρθ” Λευκωσία, που δεν απέχει παρά ένα χιλιόμετρο από τη Καγκελαρία της και που επιδιώκει να την “επανενώσει”, αλλά επιμένει και δεν παύει λεπτό να τη αποκαλεί “νόρθ”. Ο βετεράνος στρατιωτικός της ακόλουθός της δεν γνώριζε για να την συμβουλεύσει ανάλογα; Ο κύριος Kenneth Dobbertin τί ρόλο έχει παίξει σε αυτό το καραγκιοζιλίκι; Να σας πώ εγώ. Ο κύριος Dobbertin συναγελάζεται καθημερινά με τους Αττίλες στα κατεχόμενα. Αυτός είναι που τους προσκάλεσε. Και γνώριζε πως θα παρευρίσκονταν ντυμένοι Αττίλες. Με τα καθρεφτάκια στα πέτα και τα παράσημα στο κούτελο από την εξολόθρευση των Κούρδων, για τις πραξικοπηματικές τους δραστηριότητες , για τις προβακάτσιες τους στη Συρία, για την συνεργασία τους με τους αποκεφαλιστές του Ισλαμικού Κράτους. Και βέβαια για τα καθημερινά “ανδραγαθήματά” τους στην Κύπρο που ο κύριος αυτός παρακολουθεί καθημερινά στο πλαίσιο της συνεργασίας του μαζι τους.
Είναι βλέπετε οι Αττίλες οι σύμμαχοι της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Είναι με αυτούς που θα πατάξουν οι Αμερικανοί τους αποκεφαλιστές του Ισλαμικού κράτους. Εδώ έχουμε ένα Νατοϊκό κράτος, την Τουρκία, που αποδεδειγμένα υποθάλπτει τη διεθνή τρομοκρατία, που υποθάλπτει το Ισλαμικό κράτος, που υποστηρίζει τους τρομοκράτες Αδελφούς Μουσουλμάνους, την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, που δολοφονεί τους Κούρδους πολίτες του καθημερινά, … και πάει λέγοντας. Για τον κύριο Dobbertin όμως τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύουν. Δεν ιδρώνει το αυτί του κυρίου Dobbertin πως μια νατοϊκή χώρα είναι “a terrorist enabler”- για να του το γράψω και στην γλώσσα του μήπως και χαθεί η ακριβής έννοια στην μετάφραση. Ή μήπως ο κύριος στρατιωτικός ακόλουθος δεν γνωρίζει τον ρόλο της Τουρκίας στην δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη και συνεργατών του στην Μπεγκάζι της Λιβύης;. Ισως να είναι και ψηφοφόρος της Χίλαρι Κλίντον.
Δεν γνωρίζω και αμφιβάλλω πολύ αν στο Υπουργείο Άμυνας προβληματίζεται κανείς για τα χαριεντίσματα του κυρίου ακόλουθου με τους Αττίλες. Αμφιβάλλω αν ο Υπουργός του έχει ποτέ ζητήσει τις όποιες εξηγήσεις. Και για αυτό θα τον δει τον κύριο Dobbertin, οσονούπω, να κορδώνεται μαζί με τον αρχιαττίλα επιθεωρώντας τους μικρούς Νατοϊκούς Αττίλες στα κατεχόμενα, στις 15 Νοεμβρίου. Όμως και αυτό το αίσχος θα θεωρηθεί “λήξαν” από τη κυβέρνηση στις 16 του μηνός.
Τελικά το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι η όποια κυρία Doherty ή ο όποιος κύριος Dobbertin. Είναι η ζημιά που οι “νεφελώδεις” αρχές που αυτοί εκπροσωπούν και προπαγανδίζουν, έχουν κάνει στα μυαλά διαδοχικών κυπριακών κυβερνήσεων, στα μυαλά της εξουσιαστικής νομενκλατούρας και σε αυτά των αποικιακών ευνούχων που καθηκοεδρεύουν στη Λευκωσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου