<<Η αντιπαράθεση Ελλάδας - πιστωτών για συμφωνία θέτει σε δοκιμασία το ΔΝΤ>>

Το αποτέλεσμα της ελληνικής κρίσης χρέους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο αυστηρά το ΔΝΤ θα αποφασίσει να επιβάλει τους κανόνες του

Η περισσότερο λανθασμένη κρίση της ελληνικής κυβέρνησης από τότε που εξελέγη τον Ιανουάριο, ίσως να είναι η υπόθεση ότι η λύση της κρίσης χρέους της άπτεται του Βερολίνου, ή των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης.

Όπως σημειώνεται σε δημοσίευμα της Wall Street Journal, η ελληνική κυβέρνηση ξόδεψε μεγάλο μέρος τους πρώτους τρεις μήνες διακυβέρνησή της προσπαθώντας να εξαναγκάσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΚΤ να τους μεταθέσει αυτή την κατάσταση.
Την περασμένη εβδομάδα, επισημαίνεται, η δράση στράφηκε εκεί που έπρεπε να είναι πάντα επικεντρωμένη η προσοχή της Αθήνας, δηλαδή στην Ουάσιγκτον, καθώς το «κλεδί» για οποιαδήποτε συμφωνία για το ελληνικό χρέος εξαρτάται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το ΔΝΤ μετέχει στα προγράμματα διάσωσης της Ευρωζώνης από την αρχή του 2010, διότι η εξειδίκευσή του, η ισχύς του και η ανεξαρτησία του εκτιμήθηκαν κρίσιμα προκειμένου να πεισθούν τα σκεπτικά ευρωπαϊκά κοινοβούλια να δώσουν χρήματα των φορολογουμένων τους στις χώρες που επλήγησαν από την κρίση.

Αυτή η απόφαση είναι αντιφατική, καθώς πολλοί πίστευαν ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να είναι ικανή να χειρίζεται μόνη τα προβλήματά της.
Ωστόσο, από τη στιγμή που το ΔΝΤ ενεπλάκη στη διαδικασία, έγινε πολιτικώς απαραίτητο: χωρίς το ΔΝΤ, δεν υπάρχει συμφωνία.
Το Βερολίνο κρυβόταν πίσω από το ΔΝΤ καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, καθώς αν ρωτήσει κανείς γερμανούς αξιωματούχους να υπερασπιστούν τα προηγούμενα προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας, θα απαντήσουν ότι δεν τα σχεδίασαν αυτοί, αλλά το ΔΝΤ.

Αν τους ρωτήσει κανείς ποιους όρους πρέπει να εκπληρώσει η Αθήνα προκειμένου να λάβει οικονομική βοήθεια, θα σου απαντήσουν ότι αυτό είναι θέμα της Ελλάδας και του ΔΝΤ, σημειώνεται στο δημοσίευμα.
Το μήνυμα από το Βερολίνο είναι ότι μόνον το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει τις τεχνικές ικανότητες να αναλύσει τον δημοσιονομικό αντίκτυπο των ελληνικών μεταρρυθμιστικών σχεδίων, δηλαδή αν μια συμφωνία είναι καλή για το ΔΝΤ τότε είναι καλή και για το Βερολίνο.
Αυτή η κατάσταση έχει θέσει το ΔΝΤ σε μια φθονερή θέση.

Το ΔΝΤ είναι άξιο εμπιστοσύνης επειδή έχει κανόνες και διαδικασίες που έχουν σχεδιαστεί για να το προστατέψουν από κάθε είδους πολιτική εμπλοκή που έχει οδηγήσει στην μείωση της εμπιστοσύνης προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και συγκεκριμένα την Κομισιόν.
Το ΔΝΤ αντλεί τα χρήματά του από τις 188 χώρες μέλη του, μεταξύ των οποίων είναι και κράτη από τα φτωχότερα του κόσμου και υποτίθεται ότι δανείζει σε χώρες όπου εμπιστεύεται ότι το χρέος θα καταστεί βιώσιμο και ότι ο δανειζόμενος είναι πιθανόν ότι θα έχει πρόσβαση στις αγορές στο τέλος του προγράμματος χρηματοδότησής του.

Αυτές οι δικλίδες εξηγούν γιατί το ΔΝΤ θεωρείται ο πιο ασφαλής δανειστής παγκοσμίως.
Βεβαίως, το ΔΝΤ αποτελεί παράλληλα μια πηγή παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας και φυσικά όχι αστάθειας, κάτι που μπορεί να κάνει πιο περίπλοκα τα πράγματα όταν έχει να κάνει με μια χώρα μέλος της ζώνης του ευρώ, όπως η Ελλάδα.
Το 2010, το ΔΝΤ συμφώνησε στο πρώτο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, παρά τις ανησυχίες που εκφράστηκαν από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, καθώς εκτιμούσαν ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την Ευρωζώνη.

Μάλιστα, πολλοί σημειώνουν ότι το έξτρα χρέος και η λιτότητα που απαιτήθηκε από την Ελλάδα ως αντάλλαγμα, ήταν ένας από τους κύριους λόγους της μεγάλης κλίμακας οικονομικής κατάρρευσης.
Τώρα το ΔΝΤ είναι μπροστά σε ένα παρόμοιο στοίχημα.
Έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα στη βάση ενός λεπτομερούς μνημονίου κατανόησης, που θέτει τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμόσει η Αθήνα προκειμένου να λάβει χρήματα από το Ταμείο.
Εδώ και έναν χρόνο, το ΔΝΤ αρνείται να πληρώσει την επιπλέον δόση στην Ελλάδα, μέχρι να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται βάσει της συμφωνίας.

Αν και η συμφωνία του ΔΝΤ είναι ξεχωριστή από εκείνη της Ευρωζώνης, το Ταμείο πρέπει να αναγνωρίσει ότι για πρακτικούς λόγους είναι οι ίδιες: η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να δώσει χρήματα στην Ελλάδα μέχρι η Αθήνα να έρθει σε μια συμφωνία με το ΔΝΤ.
Η αδιαλλαξία του ΔΝΤ κινδύνεψε να ωθήσει την Ελλάδα σε μια άτακτη χρεοκοπία και μια πιθανή έξοδο από τη ζώνη του ευρώ, που κανείς δεν ήθελε.
Έτσι, το Ταμείο την περασμένη εβδομάδα συμφώνησε να εξορθολογίσει τις απαιτήσεις του.

Πρόκειται για μια σημαντική κίνηση, σημειώνεται στο δημοσίευμα.
Η Ελλάδα θα πρέπει να συμφωνήσει στην εφαρμογή δύσκολων μεταρρυθμίσεων, πιθανόν συμπεριλαμβανομένου του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Το βασικό είναι ότι το ΔΝΤ έχει κατεβάσει τον πήχυ για μια συμφωνία με την Ελλάδα.
Ακόμη κι έτσι, όμως, θα πρέπει να πείσει τα μέλη του ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο πριν προχωρήσει στην εκταμίευση βοήθειας, κάτι που θα μπορούσε να είναι δύσκολο.

Ο συνδυασμός ενός μειωμένου μεταρρυθμιστικού προγράμματος και του αντίκτυπου των μηνών πολιτικής έντασης σχετικά με τις προοπτικές ανάπτυξης της Ελλάδας θα έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό χρηματοδότησης.
Το χρέος της Ελλάδας θα πρέπει να υποστεί μια αξιοσημείωτη αναδιάρθρωση, κάτι που αποκλείουν οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης.
Πολλά τότε μπορεί να εξαρτηθούν από το πόσο αυστηρά το ΔΝΤ αποφασίσει να επιβάλει τους δικούς του κανόνες για τη βιωσιμότητα του χρέους.
Θα απαιτήσει από την Ευρωζώνη να διαδραματίσει τον ρόλο της στην επίλυση της κρίσης, με τον κίνδυνο που αρνείται να αναλάβει, αφήνοντας την Ελλάδα αδύναμη να μην μπορεί να ανταποκριθεί στα χρέη της, ή θα υποκύψει στην πολιτική πραγματικότητα της Ευρωζώνης, όπως έκανε και το 2010, με το δράμα της Ελλάδας να τραβά σε μάκρος;
Όλα τα μάτια θα πρέπει να είναι στραμμένα στην Ουάσιγκτον, καταλήγει το άρθρο.