<<Δύο χαμένα στοιχήματα, ένα αφανισμένο τραπεζικό σύστημα και μία τελευταία ευκαιρία! >>
Στην κυβέρνηση έχουν ποντάρει σε δύο πράγματα: ‘Oτι η Ευρώπη θα υποχωρήσει στο αίτημα για λεφτά δίχως έλεγχο και ότι αν ξεπεράσουμε κάπως τον κάβο του καλοκαιριού θα έχουμε φτάσει στον τερματισμό, αφού οι υποχρεώσεις στις επόμενες χρονιές θα είναι σαφώς λιγότερες. Από την εξίσωση αυτή, πάντως, λείπει μία σημαντική παράμετρος: Τα λεφτά που έχει ήδη πληρώσει η ΕΚΤ για να στέκεται σήμερα όρθιο το τραπεζικό σύστημα. Είναι η αχίλλειος πτέρνα μας...
Το τραπεζικό σύστημα έχει σήμερα καταθέσεις της τάξης των 130 δισεκατομμυρίων ευρώ και ο Ντράγκι έχει προσφέρει στήριξη της τάξης των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν στα νούμερα αυτά συνυπολογίσουμε τα δάνεια που έχουν δώσει οι ελληνικές τράπεζες προς επιχειρήσεις και ιδιώτες ύψους άνω των 213 δισεκατομμυρίων ευρώ και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα χρήματα (τα οποία ξεπερνούν τα 75 δισ. ευρώ) θα πρέπει να θεωρούνται χαμένα, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του προβλήματος. Πολύ απλά, δίχως τα χρήματα του κ. Ντράγκι δεν θα υπήρχαν σήμερα τράπεζες και καταθέσεις.
Η κυβέρνηση αναφέρεται συχνά στις «υποχρεώσεις» του κ. Ντράγκι. Την ίδια ώρα όμως παραλείπει να αναφερθεί στις δικές μας υποχρεώσεις. Διότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ένα καταστατικό και κανόνες. Δεν λειτουργεί με «πολιτικές αποφάσεις», όπως θα επιθυμούσαν κάποιοι στην Αθήνα. Αν η Αθήνα, λοιπόν, δεν έχει συμφωνία την 1η Ιουλίου και ο κ. Ντράγκι δεν έχει να κρατηθεί από κάπου για να συνεχίσει να παρέχει βοήθεια προς τις ελληνικές τράπεζες, η συνέχεια θα είναι εφιαλτική.
Αν η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα χρήματα των δόσεων προς τους δανειστές, τα πράγματα θα ήταν σαφώς πιο εύκολα. Με το τραπεζικό σύστημα, όμως, να βρίσκεται σε τόσο τραγική κατάσταση, η κατάσταση δυσκολεύει υπερβολικά. Στην πραγματικότητα αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν τράπεζες με την κλασσική έννοια και σίγουρα μία οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει με ένα τραπεζικό σύστημα να βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση.
Στο ερώτημα αν ο κ. Ντράγκι θα τραβήξει ή όχι την πρίζα σε περίπτωση που δεν υπάρχει πρόγραμμα για την Αθήνα, η απάντηση βρίσκεται στα όσα έγιναν στην Κύπρο. Προσωπικά βρίσκω εντελώς απαράδεκτη την εξομοίωση των καταθετών και των επενδυτών. Αλλά το τι θεωρώ εγώ ή εσείς έχει ελάχιστη σημασία. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι ότι ο κ. Ντράγκι έχει έτοιμη την απάντηση για το πώς και από πού θα πάρει πίσω τα δικά του λεφτά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα πιστεύει ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει επειδή έχει να χάσει πάρα πολλά σε περίπτωση ενός Grexit. Δεν ξέρουμε από πού πηγάζει αυτή η βεβαιότητα ή ποιος την έχει καλλιεργήσει. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη δεν θα ήθελε ένα Grexit, αλλά αυτό απέχει πολύ από αυτό που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Η Ευρώπη έχει πράγματι να χάσει πολλά. Όχι σε ένα Grexit, αλλά αν υποχωρήσει στις αξιώσεις της Αθήνας, όπως αυτές διατυπώνονται στις «διαπραγματεύσεις».
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πιθανότητες και θα υπάρχουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Αρκεί η Αθήνα να δει την αλήθεια κατάματα και να σκεφτεί έξυπνα και δημιουργικά. Με σαφήνεια και όχι με ασάφεια. Η Ελλάδα χρειάζεται ουσιαστική βοήθεια και όχι μόνο συμβουλές. Χρειάζεται μεγάλες και πολλές επενδύσεις για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη ύφεση στην σύγχρονη ιστορία της.
Η Γερμανία ξεπέρασε την καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επειδή οι σύμμαχοι στήριξαν την βιομηχανία της αγοράζοντας γερμανικά προϊόντα. Οι τρόποι υπάρχουν, δεν θα ανακαλύψουμε τώρα την πυρίτιδα. Χρειάζονται χρήματα και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αν σε κάτι, λοιπόν, έπρεπε να επενδύσει ο κ. Τσίπρας ήταν στην εμπιστοσύνη και όχι σε τζογαδόρικες θεωρίες παιγνίων. Κι είχε (κι εξακολουθεί να έχει) πολλές πιθανότητες να κερδίσει έτσι το παιγνίδι για λογαριασμό όλων μας...
Πολύ σωστά ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι η λύση δεν μπορεί να είναι ένας νέος γύρος μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. Κάτι που θα υποχρεωθεί, όμως, να κάνει στην πράξη έπειτα από ένα πιστωτικό γεγονός, καθώς μισθωτοί και συνταξιούχοι θα είναι εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό σε ένα Grexit. Αυτό που αρνείται (και σωστά) σήμερα να κάνει θα υποχρεωθεί τελικά να το ακολουθήσει ως φυσικό αποτέλεσμα της σημερινής του πρακτικής κι αυτό θα είναι πραγματικά δυσάρεστο. Από την άλλη πλευρά, όμως, η Ευρώπη πρέπει να πειστεί για το ποια είναι η πλέον εφικτή λύση για την Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε απειλώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εμπιστοσύνη χρειάζεται και όχι απειλές και εκατέρωθεν εκβιασμοί.
Θανάσης Μαυρίδης
Στην κυβέρνηση έχουν ποντάρει σε δύο πράγματα: ‘Oτι η Ευρώπη θα υποχωρήσει στο αίτημα για λεφτά δίχως έλεγχο και ότι αν ξεπεράσουμε κάπως τον κάβο του καλοκαιριού θα έχουμε φτάσει στον τερματισμό, αφού οι υποχρεώσεις στις επόμενες χρονιές θα είναι σαφώς λιγότερες. Από την εξίσωση αυτή, πάντως, λείπει μία σημαντική παράμετρος: Τα λεφτά που έχει ήδη πληρώσει η ΕΚΤ για να στέκεται σήμερα όρθιο το τραπεζικό σύστημα. Είναι η αχίλλειος πτέρνα μας...
Το τραπεζικό σύστημα έχει σήμερα καταθέσεις της τάξης των 130 δισεκατομμυρίων ευρώ και ο Ντράγκι έχει προσφέρει στήριξη της τάξης των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν στα νούμερα αυτά συνυπολογίσουμε τα δάνεια που έχουν δώσει οι ελληνικές τράπεζες προς επιχειρήσεις και ιδιώτες ύψους άνω των 213 δισεκατομμυρίων ευρώ και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα χρήματα (τα οποία ξεπερνούν τα 75 δισ. ευρώ) θα πρέπει να θεωρούνται χαμένα, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του προβλήματος. Πολύ απλά, δίχως τα χρήματα του κ. Ντράγκι δεν θα υπήρχαν σήμερα τράπεζες και καταθέσεις.
Η κυβέρνηση αναφέρεται συχνά στις «υποχρεώσεις» του κ. Ντράγκι. Την ίδια ώρα όμως παραλείπει να αναφερθεί στις δικές μας υποχρεώσεις. Διότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ένα καταστατικό και κανόνες. Δεν λειτουργεί με «πολιτικές αποφάσεις», όπως θα επιθυμούσαν κάποιοι στην Αθήνα. Αν η Αθήνα, λοιπόν, δεν έχει συμφωνία την 1η Ιουλίου και ο κ. Ντράγκι δεν έχει να κρατηθεί από κάπου για να συνεχίσει να παρέχει βοήθεια προς τις ελληνικές τράπεζες, η συνέχεια θα είναι εφιαλτική.
Αν η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα χρήματα των δόσεων προς τους δανειστές, τα πράγματα θα ήταν σαφώς πιο εύκολα. Με το τραπεζικό σύστημα, όμως, να βρίσκεται σε τόσο τραγική κατάσταση, η κατάσταση δυσκολεύει υπερβολικά. Στην πραγματικότητα αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν τράπεζες με την κλασσική έννοια και σίγουρα μία οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει με ένα τραπεζικό σύστημα να βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση.
Στο ερώτημα αν ο κ. Ντράγκι θα τραβήξει ή όχι την πρίζα σε περίπτωση που δεν υπάρχει πρόγραμμα για την Αθήνα, η απάντηση βρίσκεται στα όσα έγιναν στην Κύπρο. Προσωπικά βρίσκω εντελώς απαράδεκτη την εξομοίωση των καταθετών και των επενδυτών. Αλλά το τι θεωρώ εγώ ή εσείς έχει ελάχιστη σημασία. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι ότι ο κ. Ντράγκι έχει έτοιμη την απάντηση για το πώς και από πού θα πάρει πίσω τα δικά του λεφτά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα πιστεύει ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει επειδή έχει να χάσει πάρα πολλά σε περίπτωση ενός Grexit. Δεν ξέρουμε από πού πηγάζει αυτή η βεβαιότητα ή ποιος την έχει καλλιεργήσει. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη δεν θα ήθελε ένα Grexit, αλλά αυτό απέχει πολύ από αυτό που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Η Ευρώπη έχει πράγματι να χάσει πολλά. Όχι σε ένα Grexit, αλλά αν υποχωρήσει στις αξιώσεις της Αθήνας, όπως αυτές διατυπώνονται στις «διαπραγματεύσεις».
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πιθανότητες και θα υπάρχουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Αρκεί η Αθήνα να δει την αλήθεια κατάματα και να σκεφτεί έξυπνα και δημιουργικά. Με σαφήνεια και όχι με ασάφεια. Η Ελλάδα χρειάζεται ουσιαστική βοήθεια και όχι μόνο συμβουλές. Χρειάζεται μεγάλες και πολλές επενδύσεις για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη ύφεση στην σύγχρονη ιστορία της.
Η Γερμανία ξεπέρασε την καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επειδή οι σύμμαχοι στήριξαν την βιομηχανία της αγοράζοντας γερμανικά προϊόντα. Οι τρόποι υπάρχουν, δεν θα ανακαλύψουμε τώρα την πυρίτιδα. Χρειάζονται χρήματα και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αν σε κάτι, λοιπόν, έπρεπε να επενδύσει ο κ. Τσίπρας ήταν στην εμπιστοσύνη και όχι σε τζογαδόρικες θεωρίες παιγνίων. Κι είχε (κι εξακολουθεί να έχει) πολλές πιθανότητες να κερδίσει έτσι το παιγνίδι για λογαριασμό όλων μας...
Πολύ σωστά ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι η λύση δεν μπορεί να είναι ένας νέος γύρος μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. Κάτι που θα υποχρεωθεί, όμως, να κάνει στην πράξη έπειτα από ένα πιστωτικό γεγονός, καθώς μισθωτοί και συνταξιούχοι θα είναι εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό σε ένα Grexit. Αυτό που αρνείται (και σωστά) σήμερα να κάνει θα υποχρεωθεί τελικά να το ακολουθήσει ως φυσικό αποτέλεσμα της σημερινής του πρακτικής κι αυτό θα είναι πραγματικά δυσάρεστο. Από την άλλη πλευρά, όμως, η Ευρώπη πρέπει να πειστεί για το ποια είναι η πλέον εφικτή λύση για την Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε απειλώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εμπιστοσύνη χρειάζεται και όχι απειλές και εκατέρωθεν εκβιασμοί.
Θανάσης Μαυρίδης
Το τραπεζικό σύστημα έχει σήμερα καταθέσεις της τάξης των 130 δισεκατομμυρίων ευρώ και ο Ντράγκι έχει προσφέρει στήριξη της τάξης των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν στα νούμερα αυτά συνυπολογίσουμε τα δάνεια που έχουν δώσει οι ελληνικές τράπεζες προς επιχειρήσεις και ιδιώτες ύψους άνω των 213 δισεκατομμυρίων ευρώ και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα χρήματα (τα οποία ξεπερνούν τα 75 δισ. ευρώ) θα πρέπει να θεωρούνται χαμένα, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του προβλήματος. Πολύ απλά, δίχως τα χρήματα του κ. Ντράγκι δεν θα υπήρχαν σήμερα τράπεζες και καταθέσεις.
Η κυβέρνηση αναφέρεται συχνά στις «υποχρεώσεις» του κ. Ντράγκι. Την ίδια ώρα όμως παραλείπει να αναφερθεί στις δικές μας υποχρεώσεις. Διότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ένα καταστατικό και κανόνες. Δεν λειτουργεί με «πολιτικές αποφάσεις», όπως θα επιθυμούσαν κάποιοι στην Αθήνα. Αν η Αθήνα, λοιπόν, δεν έχει συμφωνία την 1η Ιουλίου και ο κ. Ντράγκι δεν έχει να κρατηθεί από κάπου για να συνεχίσει να παρέχει βοήθεια προς τις ελληνικές τράπεζες, η συνέχεια θα είναι εφιαλτική.
Αν η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα χρήματα των δόσεων προς τους δανειστές, τα πράγματα θα ήταν σαφώς πιο εύκολα. Με το τραπεζικό σύστημα, όμως, να βρίσκεται σε τόσο τραγική κατάσταση, η κατάσταση δυσκολεύει υπερβολικά. Στην πραγματικότητα αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν τράπεζες με την κλασσική έννοια και σίγουρα μία οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει με ένα τραπεζικό σύστημα να βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση.
Στο ερώτημα αν ο κ. Ντράγκι θα τραβήξει ή όχι την πρίζα σε περίπτωση που δεν υπάρχει πρόγραμμα για την Αθήνα, η απάντηση βρίσκεται στα όσα έγιναν στην Κύπρο. Προσωπικά βρίσκω εντελώς απαράδεκτη την εξομοίωση των καταθετών και των επενδυτών. Αλλά το τι θεωρώ εγώ ή εσείς έχει ελάχιστη σημασία. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι ότι ο κ. Ντράγκι έχει έτοιμη την απάντηση για το πώς και από πού θα πάρει πίσω τα δικά του λεφτά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα πιστεύει ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει επειδή έχει να χάσει πάρα πολλά σε περίπτωση ενός Grexit. Δεν ξέρουμε από πού πηγάζει αυτή η βεβαιότητα ή ποιος την έχει καλλιεργήσει. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη δεν θα ήθελε ένα Grexit, αλλά αυτό απέχει πολύ από αυτό που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Η Ευρώπη έχει πράγματι να χάσει πολλά. Όχι σε ένα Grexit, αλλά αν υποχωρήσει στις αξιώσεις της Αθήνας, όπως αυτές διατυπώνονται στις «διαπραγματεύσεις».
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πιθανότητες και θα υπάρχουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Αρκεί η Αθήνα να δει την αλήθεια κατάματα και να σκεφτεί έξυπνα και δημιουργικά. Με σαφήνεια και όχι με ασάφεια. Η Ελλάδα χρειάζεται ουσιαστική βοήθεια και όχι μόνο συμβουλές. Χρειάζεται μεγάλες και πολλές επενδύσεις για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη ύφεση στην σύγχρονη ιστορία της.
Η Γερμανία ξεπέρασε την καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επειδή οι σύμμαχοι στήριξαν την βιομηχανία της αγοράζοντας γερμανικά προϊόντα. Οι τρόποι υπάρχουν, δεν θα ανακαλύψουμε τώρα την πυρίτιδα. Χρειάζονται χρήματα και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αν σε κάτι, λοιπόν, έπρεπε να επενδύσει ο κ. Τσίπρας ήταν στην εμπιστοσύνη και όχι σε τζογαδόρικες θεωρίες παιγνίων. Κι είχε (κι εξακολουθεί να έχει) πολλές πιθανότητες να κερδίσει έτσι το παιγνίδι για λογαριασμό όλων μας...
Πολύ σωστά ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι η λύση δεν μπορεί να είναι ένας νέος γύρος μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. Κάτι που θα υποχρεωθεί, όμως, να κάνει στην πράξη έπειτα από ένα πιστωτικό γεγονός, καθώς μισθωτοί και συνταξιούχοι θα είναι εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό σε ένα Grexit. Αυτό που αρνείται (και σωστά) σήμερα να κάνει θα υποχρεωθεί τελικά να το ακολουθήσει ως φυσικό αποτέλεσμα της σημερινής του πρακτικής κι αυτό θα είναι πραγματικά δυσάρεστο. Από την άλλη πλευρά, όμως, η Ευρώπη πρέπει να πειστεί για το ποια είναι η πλέον εφικτή λύση για την Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε απειλώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εμπιστοσύνη χρειάζεται και όχι απειλές και εκατέρωθεν εκβιασμοί.
Θανάσης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου