<<Γέφυρες» και παζάρια>>

Της Αγγελικής Κοτσοβού

Οταν είσαι με τους μεγάλους και τους ισχυρούς, τότε απολαμβάνεις και ιδιαίτερης μεταχείρισης. Αυτό συμβαίνει τουλάχιστον στην περίπτωση της Γαλλίας, που ύψωσε το παράστημά της -όντας η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης- προτάσσοντας το «λάβαρο» της ανάπτυξης και αψηφώντας τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με το επιχείρημα ότι οι βαθιές περικοπές δαπανών θέτουν σε κίνδυνο την εύθραυστη ανάκαμψη, σε μια εποχή που είναι επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Η γαλλική κυβέρνηση έθεσε χαμηλότερους στόχους για μείωση του διαρθρωτικού ελλείμματος την επόμενη διετία, παρότι η Κομισιόν απαιτούσε να μπει πιο βαθιά το «μαχαίρι».

Δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι πίσω από την επιλογή του Παρισιού να πάει κόντρα στις επιθυμίες της Κομισιόν. Κατά κύριο λόγο είναι πολιτικοί. Το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρανσουά Ολάντ υπέστη συντριπτική ήττα στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, με τη δημοτικότητα του ίδιου του Γάλλου προέδρου να έχει πάρει την κατιούσα. Ενα οικονομικό πρόγραμμα με αυξημένες περικοπές δαπανών και μέτρα λιτότητας ίσως να αποτελούσε χαριστική βολή για τον Ολάντ, γι’ αυτό και φάνηκε να επιλέγει την οδό του «εξευμενισμού» των ψηφοφόρων, μια επιλογή που η πρόσφατη εμπειρία καταδεικνύει πως δεν είναι και τόσο εύκολη για τις μικρότερες χώρες-μέλη της «οικογένειας» του ευρώ, που βρέθηκαν αρκετές φορές αντιμέτωπες με την άκαμπτη στάση των ευρωπαϊκών θεσμών σε περιπτώσεις δημοσιονομικών «στραβοπατημάτων».

Η στάση των ευρωπαϊκών αρχών απέναντι στις μεγάλες οικονομίες και ειδικότερα απέναντι στη Γαλλία, στην οποία είχε ήδη απονεμηθεί διετής «περίοδος χάριτος» για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, εντείνει τη δυσαρέσκεια μεταξύ των υπόλοιπων εταίρων της Ευρωζώνης και ειδικά των μικρότερων οικονομιών.

«Η εφαρμογή των κανονισμών του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι κάτι σαν πολιτικό παζάρι», υποστήριξε πρόσφατα ο διοικητής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Γενς Βάιντμαν, σε μια έμμεση παραδοχή ότι η επιείκεια της Κομισιόν απέναντι στο Παρίσι γίνεται με την έμμεση συγκατάθεση του Βερολίνου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πτώση της δημοτικότητας του προέδρου Ολάντ και την ανησυχητική άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία.

Για να είμαστε δίκαιοι, το Παρίσι κατά την παρουσίαση του προγράμματος οικονομικής σταθερότητας έτεινε «κλάδον ελαίας» προς τις Βρυξέλλες -ώστε να αποφύγει την «μήνιν» της Κομισιόν- με τη δέσμευση για μείωση του ελλείμματος προϋπολογισμού κάτω από το όριο 3% το 2017. Ούτε είναι δεδομένο ότι η Επιτροπή θα εγκρίνει τις προτάσεις της Γαλλίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια Ενωση απαιτεί συμβιβασμούς και προσπάθειες για να γεφυρωθούν οι διαφορές των διαφόρων οικονομιών. Και γι’ αυτές τις «γέφυρες» τα πολιτικά παζάρια είναι αναπόφευκτα.