<<Ο Έλληνας “τεντάς” που έγινε με την βούλα “Ευρωπαίος” και τα “γέρικα άλογα”>>

 

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Με το κλείσιμο των τραπεζών στην Ελλάδα και την επιβολή περιορισμών στην διακίνηση κεφαλαίων μάθαμε, μεταξύ άλλων και πολλές φορές υπό την μορφή εκφοβιστικών κραυγών και φωνασκιών, πως αν παραμείνουν για πολύ κλειστές οι τράπεζες θα πέσει μεγάλη πείνα στην Ελλάδα αφού σχεδόν όλα τα καταναλωτικά αγαθά εισάγονται. Όχι πως δεν το γνωρίζαμε.

Στην Ελλάδα ακόμη και η κουτσή Μαρία γνωρίζει πως εισάγονται σκόρδα από την Κίνα, λεμόνια από την Αργεντινή, μαϊντανός και άνηθος από την Ισπανία, ντομάτες από το Βέλγιο, κρασί και ξύδι από την Γερμανία και πάει λέγοντας. Και προσωπικά μαρτυρώ από εμπειρία μου πως ακόμη και το “σουβλάκι κοτόπουλο”, εισάγεται “ετοιμοπαράδοτο” στο ξυλάκι από την Κίνα! Είδα με τα μάτια μου να γίνεται παράδοση “κοτόπουλο σουβλάκι” “made in China” σε νησί των Κυκλάδων. Και δεν ξαναπάτησα στο μαγαζί. Δεν το γνωρίζω αλλά πιθανό να συμβαίνει και ίδιο και με το χοιρινό σουβλάκι. Οι εισαγωγές βόϊου κρέατος αγγίζουν το 80% και χοιρινού τα 70%. Οι εισαγωγές γίνονται κυρίως από τη Γαλλία και τις Βόρειες χώρες της ΕΕ.

Το πως η Ελλάδα δεν “παράγει τίποτα” (τρόπος του λέγειν διότι δεν είναι ακριβώς έτσι) και πως για το ό,τι παράγει χρειάζεται να εισαγάγει τις πρώτες ύλες, μου θύμισε μια ιστορία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Πριν μερικά χρόνια βρισκόμουν σε αναμονή στο αεροδρόμιο Λάρνακας και αναπόφευκτα άκουγα τον διπλανό μου στο τηλέφωνο να μιλά και να δίνει οδηγίες, προφανώς σε υπάλληλό του. Και του έδινε επιστημονικής φύσης οδηγίες-μαθηματικές, γεωμετρικές κλπ, για κάποια κατασκευή. Επειδή πραγματικά με εντυπωσίασαν οι λεπτομέρειες των οδηγιών τον ρώτησα, αφού έκλεισε το τηλέφωνο, τί ήταν που κατασκεύαζε ο υπάλληλος του για να χρειάζεται  τόση λεπτομερή καθοδήγηση και κατά πόσο αυτός ήταν αρχιτέκτονας ή μηχανικός.

Χαμογέλασε και μου είπε, “ούτε το ένα ούτε το άλλο, τεντάς είμαι”. Τον κοίταξα έκπληκτος. “Τεντάς, δηλαδή που φτιάχνει τέντες,” ξαναρώτησα. “Ναι”, μου απάντησε “τεντάς που φτιάχνει τέντες. Είμαι τεντάς, αυτό είναι το επάγγελμά μου”. “Και όλες αυτές οι οδηγίες είναι για να φτιαχτεί μια τέντα”, ξαναρώτησα.

Ξαναχαμογέλασε. “Ναι” μου είπε “μιλούσα με τον υπάλληλό μου στην Πόλη της Χρυσοχούς, που λέτε εδώ, γιατί δεν μπορούσε να ξεπεράσει ένα τεχνικό πρόβλημα. Εδώ και λίγο καιρό εργάζομαι στην Κύπρο. Δεν έχει δουλειές στην Ελλάδα. Τυχαία ήλθα εδώ. Έφτιαξα μια τέντα για ένα φίλο στην Πάφο που η παλιά που είχε δεν μπορούσε να κρατήσει τα νερά έξω. Άρεσε η κατασκευή και βρήκα πολλούς πελάτες. Τώρα πηγαινοέρχομαι”.

Συστηθήκαμε. “Πρέπει να είσαι πολύ καλός στην δουλειά σου” σχολίασα. “Φίλε” μου λέει, “ήμουν ο καλύτερος τεντάς της Ελλάδας, ίσως και της Ευρώπης. Στις δόξες μου είχα εργοστάσια σε όλη την Ελλάδα. Εργοδοτούσα πάνω από δυό χιλιάδες άτομα. Κατασκευάζαμε τα πάντα που χρειαζόμασταν. Είχα ετήσιο τζίρο πάνω από 600 εκ. δραχμές. Κάθε τόσο εκπρόσωποι της γερμανικής κλωστοϋφαντουργίας με επισκέπτονταν για να με εξαγοράσουν. Τους έδιωχνα ευγενικά. Από την δουλειά μου ζούσαν δυό χιλιάδες οικογένειες. Και να που με κατάντησαν. Όχι πως η δουλειά είναι ντροπή. Ανακάλυψα και την Κύπρο. Αλλά με κατάστρεψαν.”

Και έτσι ο “μάστορας” τεντάς μου διηγήθηκε την ιστορία του. Τον κατάστρεψαν μου είπε το ΠΑΣΟΚ και η ΕΟΚ. Και κάθε τόσο, στην κουβέντα διαβολόστελνε μια τον ένα και μια τον άλλο. Δεν γνωρίζω μου είπε, τι υπέγραψαν μεταξύ τους και τί συμφώνησαν. Αλλά σταδιακά άρχισαν να τον πιέζουν την μια με “νομοθεσίες” την άλλη με “οδηγίες” της ΕΟΚ και στην συνέχεια με πρόστιμα. Και του έκλειναν ένα-ένα τα εργοστάσια, αρχίζοντας με τα κλωστοϋφαντουργικά. Αρχικά αναγκάστηκε να εισαγάγει “πανιά” από τη Γερμανία. Γρήγορα τα κόστη έγιναν απαγορευτικά, ενώ τον κτυπούσαν και οι εισαγωγές από την Γερμανία. Κράτησε με νύχια και με δόντια ένα εργοστάσιο σε ένα νησί, που μου διαφεύγει το όνομα του. Πήγαινε μου είπε κάθε τόσο στον αρμόδιο Υπουργό του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο μου κατονόμασε. Πολλές φορές πήγαινε και με τους υπαλλήλους του από το νησί. Πήγαιναν σαν ικέτες. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, του έλεγαν λόγω “κοινοτικής” νομοθεσίας κλπ. Ίσως όμως αν έκανε κάποια “εισφορά” στο κόμμα, ίσως να έσωζαν το εργοστάσιο στο νησί. Ούτε και αυτό δούλεψε τελικά διότι προφανώς κάποιοι στο νησί, που ήθελαν να κάνουν το εργοστάσιο εστιατόριο-διότι δέσποζε στο λιμάνι- πλειοδότησαν στην κομματική μίζα.

Γνωρίζω και άλλες αντίστοιχες ιστορίες με επιχειρήσεις στα ηλεκτρονικά, για παράδειγμα, που είχαν συνεργασίες με αντίστοιχες Κορεάτικες- που σήμερα κυριαρχούν στον κόσμο. Μέσα όμως στην ΕΟΚ τους έγιναν οι συνεργασίες αυτές  “απαγορευτικές” σε τομείς όπως π.χ. τα προηγμένα τσιπς. Και αντίθετα με τον τεντά μάστορα της ιστορίας και σίγουρα τους κατοίκους του νησιού, πολλοί έχασαν τις δουλειές τους ή κατάντησαν …σερβιτόροι στη Ελλάδα της ΕΕ. Το να είσαι σερβιτόρος στην Ελλάδα έχεις σίγουρα εντυπωσιακό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των …Γερμανών. Όπως λέει και ο γνωστός Παπαγάλος “ο καθένας στο είδος του…”, μόνο που και η επιχείρηση αυτή δεν είναι πλέον ελληνική παρά το γεγονός πως παραπλανητικά διαφημίζεται ως τέτοια. Εδώ και χρόνια αγοράστηκε από την πολυεθνική …Νεστλέ.

Η Ελλάδα είναι ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι, γράφει ο ποιητής. Αν χαθούν τα ξαναφτιάχνεις. Στη Ελλάδα της ΕΕ απογορεύεται στον έλληνα διά ροπάλου να φυτεύσει αμπέλι, μια ρίζα ελιάς, ούτε να κατασκευάσει ένα ψαροκάικο, εκτός αν είναι για να κουβαλά τουρίστες. Υπήρξαν ανεπαρκείς και ανίκανοι οι Έλληνες διαπραγματευτές να διασφαλίσουν κάποια πράγματα που χαρακτήριζαν και χρωμάτιζαν διαχρονικά τον τόπο; Η μήπως στην “πρεμούρα” τους να γίνουν “ευρωπαίοι” με την βούλα του (Γερμανού Αυτοκράτορα) Καρλομάγνου θεμελιωτή τάχατες της σύγχρονης (Δυτικής) Ευρώπης το 1200 μ.χ.-και από την οποία η κλασσική Ελλάδα είναι παντελώς απούσα- έδωσαν γή και ύδωρ; Προφανώς, τραγικά όπως και κωμικά καταδεικνύονται και από την παρούσα κρίση, συμβαίνουν και τα δύο. Εδώ βρισκόμαστε στο παρά πέντε να διασφαλιστούν ως ευρωπαϊκό κεκτημένο οι κατάφορα ρατσιστικές δομές μιάς λύσης του Κυπριακού στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, διότι το απαιτεί η Τουρκία, μια χώρα που δεν είναι μέλος της ΕΕ.

Όμως οι Έλληνες διαπραγματευτές αδυνατούσαν, φαίνεται, να διασφαλίσουν κάποια πράγματα χωρίς τα οποία η χώρα έχανε την πολιτισμική της ταυτότητα, το είναι της, και όχι μόνο. Για την έφεση θυσιάστηκε η ουσία.

Λόγω των δραματικών εξελίξεων στην Ελλάδα αλλά και με αφορμή την επίσημη πρόσφατη τριήμερη επίσκεψη του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών στο Ισραήλ, ο Πρωθυπουργός της χώρας ευχήθηκε τα καλύτερα για την Ελλάδα. Και απευθυνόμενος “συμβουλευτικά” προς τους πολίτες του αναφέρθηκε στις επιτυχίες της Ισραηλινής οικονομίας που πρέπει, είπε, να συνεχιστούν. Το 2003, τόνισε, το μέσο εισόδημα των Ισραηλινών ήταν χαμηλότερο αυτού των Ελλήνων, αλλά το 2015 είναι 50 τοις εκατό υψηλότερο.

Με αφορμή το συγκεκριμένο αυτό σχόλιο του Ισραηλινού Πρωθυπουργού θέλω, κλείνοντας να καταθέσω κάτι πολύ ουσιαστικό και συγκεκριμένο που καταδεικνύει, κατ´εμέ πόσο βαθειά και οπισθοδρομικά αγκυλωμένες είναι οι “καθεστωτικές” νοοτροπίες που κυριαρχούν, γίνονται αποδέκτες ως “θέσφατον” από την ελληνική κοινωνία και που εκφράζονται δομικά μέσα στο σύστημα.

Ένα συγκριτικά μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ του Ισραήλ, που μπορεί να ξεπερνά και τα 25 τοις εκατό, προέρχεται από επαγγελματίες των Ενόπλων Δυνάμεων οι οποίοι, αφού αφυπηρέτησαν/συνταξιοδοτήθηκαν στην πολύ παραγωγική ηλικία των 45-55, ρίχνονται στην “ελεύθερη αγορά” χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την πραγματικά μεγάλη, κατά κεφαλή, επένδυση του κράτους και των συμπολιτών τους σε αυτούς. Υπάρχει ειδικά μια υπηρεσία των Ενόπλων Δυνάμεων (Unit 8200), που είναι η αντίστοιχη της αμερικανικής National Security Agency (NSA) και που κάνει εφάμιλλη δουλειά-ηλεκτρονικό πόλεμο, παρακολουθήσεις κλπ.,- της οποίας οι “συνταξιούχοι” γίνονται σε ποσοστό, ίσως και 90 τοις εκατό, εκατομμυριούχοι σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Από την επένδυση των φορολογούμενων πλουτίζουν, αλλά πιο σημαντικό είναι ότι παράγουν πλούτο για τον τόπο σε ένα παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Και εφόσον εργάζονται ιδιωτικά, εισπράττουν και την σύνταξης τους και τα οποία ωφελήματα τους από το δημόσιο. Στην πρώτη φάση, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πολλοί από αυτούς έφευγαν για τα πράσινα λιβάδια της Αμερικής και της Silicon Valley. Σήμερα μια μίνι Silicon Valley υπάρχει στο Ισραήλ. Και όχι μόνο…

Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο με τους αντίστοιχους στρατιωτικούς. Ισχύει το “σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν”. Ναι, γερασμένοι άνθρωποι 45-55 ετών! Και οι οποίοι απαγορεύεται δια ροπάλου να μπουν στη ελεύθερη αγορά, να παράγουν πλούτο για τον εαυτό τους και για την χώρα! Διότι αυτόματα θα τους τα “κόψουν” όλα. Συντάξεις κλπ. Ένας αριθμός από αυτούς εργάζονται “μαύρα”. Πληροφορούμαι όμως πως η “αστυνόμευση” έχει αυξηθεί κατακόρυφα και οι κυρώσεις γίνονται εξοντωτικές.

Διδάσκω πάνω από είκοσι χρόνια στις επιτελικές κα επαγγελματικές σχολές των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αλλά δεν χρειάζεται μια τέτοια εμπειρία για να γνωρίζει ο κάθε ένας πως οι υπηρετούντες στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα μετέπειτα “γέρικα άλογα” αποτελούν, ως κοινωνική ομάδα, την πιο άρτια εκπαιδευμένη ομάδα της Ελλάδας και σε σύγκριση με άλλες επαγγελματικές ομάδες-μηχανικών, δικηγόρων κλπ,- την ομάδα με δυνητικά την μεγαλύτερη συνοχή. ´Ισως όμως πιο σημαντικό για τους σκοπούς του παρόντος κειμένου και με συγκριτική αναφορά στο Ισραήλ, είναι πως  ο Έλληνας φορολογούμενος έχει επενδύσει πάνω τους, είτε ως άτομα είτε ως ομάδα, πολλά, μα πάρα πολλά δισεκατομμύρια. Και ενώ στο Ισραήλ γίνεται αυτό που περιέγραψα, παράγεται δηλαδή ατομικός και κοινωνικός πλούτος, στην Ελλάδα, κυριολεκτικά σε μια μέρα κάθε χρόνο, εκατοντάδες αξιωματικοί βγαίνουν νόκ άουτ. Εξαφανίζονται.

Γίνονται θαμώνες καφενείων. Ή πάνε στα χωριά τους και παράνομα φυτεύουν ελιές και αμπέλια. Ίσως μερικοί να γίνονται και παράνομοι ψαράδες. Ωστόσο, όπως λέει και μια λαϊκή παροιμία “το μισό φταίξιμο είναι του σκοτωμένου”. Έχουν τόση δυνητικά δημιουργική δύναμη στα χέρια τους αλλά αφήνουν το σύστημα να τους ταπεινώνει και να τους συμπεριφέρεται ως πραγματικά “γέρικα άλογα”. Δεν οργανώνονται για να διεκδικήσουν ατομικά και να προσφέρουν συλλογικά.  Να απαιτήσουν να τερματιστεί η αλλόκοτη αυτή κατάσταση. Αυτό και αν θα ήταν μεταρύθμιση! Είναι κρίμα πολύ κρίμα αλλά και δηλωτικό των οπισθοδρομικών νοοτροπίων και της εγγενούς παθογένειας που κατατρέχουν τους Έλληνες…