Vladimir Putin – Ο νέος Ρώσος Τσάρος>>

Η ανάλυση που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο τέταρτο τεύχος Μαϊου Ιουνίου 2014 του περιοδικού του Geopolitics σελίδα 35 από την ομάδα αναλυτών της IISCA

Το ερώτημα για το πρόσωπο του και για την πολιτική του πορεία αλλά και την διπλωματική του γραμμή, έχει βασανίσει πολλούς αναλυτές και ακόμη περισσότερους διπλωμάτες. Όλοι έχουν προσπαθήσει να προσδιορίσουν σφαιρικά την προσωπικότητα του Vladimir Putin , που ως πρόεδρος και πρωθυπουργός της Ρωσίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει επαναφέρει στο μυαλό πολλών τις εικόνες των Τσάρων και της Ρώσικης αυτοκρατορίας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Στο IISCA , με συγκεντρωμένα στοιχεία από πολλαπλές πηγές καθώς και με αποκλειστικές οπτικές ειδικών, θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε το συνολικό της εικόνας μιας πολιτικής προσωπικότητας , όπου από τον αινιγματικό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ, κατάφερε και διένυσε μια ευθεία και σύντομη πορεία για τον θώκο εξουσίας της σημερινής Ρωσίας με κάθε τρόπο.

Ο Vladimir Putin γεννήθηκε στο Leningrad στις 7 Οκτωβρίου 1952. Τελείωσε τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Leningrad το 1975 και λίγο καιρό αργότερα απέκτησε διδακτορικό στα Οικονομικά. Το 1990 έγινε βοηθός Κοσμήτορα, ενώ το διάστημα 1985-1990 εργάστηκε στην Ανατολική Γερμανία ως μυστικός πράκτορας της Επιτροπής της Κρατικής Ασφάλειας (Комитет Государственной Бeзoпасности, КГБ). 
Το 1991 γύρισε στη γενέτειρά του, την Αγία Πετρούπολη, όπου δούλεψε με τον γνωστό δημοκρατικό παράγοντα της «Νέας Ρωσίας», Anatoly Sobchak, δήμαρχο της πόλης, ως σύμβουλός του. Τον Ιούνιο του 1991 έγινε Πρόεδρος Διεθνών Σχέσεων του Δήμου Αγίας Πετρούπολης και το 1994 πρώτος Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Το Μάρτιο του 1997 προήχθη σε αντιπρόεδρο του Εκτελεστικού Γραφείου του Προέδρου, ενώ το 1998 ορίστηκε Διοικητής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ρωσίας, διάδοχος της Επιτροπής της Κρατικής Ασφάλειας.

Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1999, ορίστηκε Πρωθυπουργός από τον Πρόεδρο Boris Yeltsin και τον Ιανουάριο του 2000, μετά από το ξαφνικό διάγγελμα παραίτησης του Yeltsin, ορίστηκε προσωρινός Πρόεδρος. Το 2000 έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της Ρωσικής Δημοκρατίας και εξελέγη Πρόεδρος. Στις 14 Μαρτίου 2004 επανεξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία για την ίδια θέση.
Την 1η Οκτωβρίου 2007 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου, όπου έλαβε και πάλι την Πρωθυπουργία καθώς έως τότε δεν επιτρεπόταν τρίτη θητεία στην Προεδρία. 

Με την αλλαγή του συγκεκριμένου νόμου, επέστρεψε στη θέση του Προέδρου της Ρωσίας μέχρι και σήμερα. Παντρεύτηκε με την Lyudmila Putmina το 1983 και έχει δύο κόρες, τη Maria (1985) και την Caterina (1986). Μιλάει άπταιστα Γερμανικά και Αγγλικά, αν και για τα Αγγλικά προτιμάει να χρησιμοποιεί πάντα μεταφραστή σε διεθνείς συναντήσεις καθώς θέλει να διατηρεί το δικαίωμα της
«λάθος μετάφρασης» (plausible deniability).

Η προσωπικότητα του σημερινού Ρώσου Προέδρου έχει χαρακτηριστεί ως έντονη , με χαρακτηριστικά που προδίδουν την επαγγελματική και πολιτική του πορεία μέσα από
το σύστημα μυστικών υπηρεσιών και του πολιτικού συστήματος του Κομμουνισμού της ΕΣΣΔ. Η αφοσίωση του βρίσκεται σε εθνικιστικά ιδεώδη , χωρίς όμως να
υπερβαίνει ποτέ την ικανότητα ανάλυσης και ψυχρών υπολογισμών που διαθέτει και χαρακτηρίζουν τις πολιτικές και διπλωματικές γραμμές του. Ο ίδιος σε δημόσιες
παρουσίες του εμφανίζεται ψυχρός, υπομονετικός καθώς και ατάραχος σε συζητήσεις με τρίτους.

Η παραπάνω ικανότητα άλλωστε ήταν και αυτή που τον έφερε στην θέση του προστατευόμενου του Boris Yeltsin, μέσα από το δαιδαλώδες και ιδιαίτερα σκληρό περιβάλλον της KGB. Πρόσθετα η γνώση του από την υπηρεσία της KGB (όπου πιθανώς είχε πρόσβαση σε διάφορες αναφορές) για πολιτικά πρόσωπα του εξωτερικού, του έχει δώσει ισχυρό προβάδισμα σε κάθε συζήτηση αλλά και ψυχολογική επιβολή. 
Μια εικόνα ενδεικτική ως απόδειξη των παραπάνω γνώσεων του σε βάθος για κάθε προσωπικότητα, είναι
εκείνη που δεν θα ξεχάσει η A.Merkel με την «εισβολή» ενός από τους μαύρους σκύλους του Ρώσου προέδρου στο δωμάτιο συζητήσεων, καθώς ο Putin πιθανόν να το έκανε ως μια άσκηση ψυχικής επιβολής αφού γνώριζε την φοβία της για τα συμπαθή τετράποδα.

Στην προσωπική του ζωή , έχει δώσει ο ίδιος μια ιδιαίτερη προβολή στον αθλητικό κυρίως χαρακτήρα του, έτσι ώστε να παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος με σταθερότητα και δύναμη που συνδυάζει μυαλό και ρώμη. 

Συνδυασμός που δείχνει να έχει εντυπωσιάσει όχι μόνο το Ρώσικο κοινό αλλά και τα διεθνή ΜΜΕ που πολλές φορές έχουν προβάλει τις αθλητικές δραστηριότητες του σε πολεμικές τέχνες και άλλα, συν την δραστηριότητα του
στο κυνήγι, όπου ο ίδιος κάνει χρήση όπλου σε κοινή θέα , κάτι που ουδείς δυτικός πολιτικός έχει τολμήσει πλην του R. Reagan.

Η προτίμηση του, επίσης, στο «ασθενές φύλο» έχει
καταγραφεί σε ανύποπτες στιγμές όπως σε μια διαμαρτυρία των Pussy Riots (Rock-Punk συγκρότημα από γυναίκες) που εμφανίστηκαν ημίγυμνες και καταγράφηκε στην κάμερα,
αυθόρμητη γκριμάτσα επιδοκιμασίας στο πρόσωπο του για το αισθητικό θέαμα. Επίσης, σήμερα φέρεται να έχει συνάψει σχέσεις με νεαρότερη σύντροφο που στάθηκε πιθανώς και η αιτία του πρόσφατου διαζυγίου του. Παρόλα αυτά προτιμά ο ίδιος να μην προβάλει πολύ την ιδιαίτερη προσωπική του ζωή.

Η κορωνίδα της δημοσιότητας του ως προσωπικότητα
ήρθε με εντυπωσιακό τρόπο το 2008 και αφού επιλέχθηκε από τους TIMES ως προσωπικότητα της χρονιάς.

Ως πολιτικός ηγέτης της χώρας του, μέσα από τις πράξεις για την οικονομική ανάπτυξη της Ρωσίας, επιχείρησε και κατάφερε την μείωση της ισχύος των ολιγαρχιών και καρτέλ εντός της χώρας ενώ παράλληλα ο ίδιος εφήρμοσε μια πολιτική που θύμισε τους χώρους της KGB, υποχρεώνοντας τους απείθαρχους σε δημόσια συγνώμη και άτυπη «εξορία».

Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι βίντεο που υπάρχει στο διαδίκτυο από το Russia Today, όπου και απεικονίζει τον Ρώσο πρόεδρο να υποχρεώνει μεγιστάνα (Oleg Deripaska) να υπογράψει σύμβαση που θα κρατήσει ανοιχτό εργοστάσιο για να μην χαθούν θέσεις εργασίας, όπου μάλιστα στο τέλος ζητά και το στυλό του πίσω καθώς ο δεύτερος το έβαλε στην τσέπη του.

Όμως, μια τέτοια επιβολή και εξουσία από τον πρόεδρο Putin είναι αναμενόμενο να έχει αντιδράσεις μέσα από τα ΜΜΕ της χώρας, που ήταν και όργανα επιβολής ατζέντας από αρκετούς μεγιστάνες. Η αντίδραση του ήταν η προσάρτηση τους κυρίως στον κρατικό κορμό της Ρωσίας. Μάλιστα στην αρχική αντίδραση των Δυτικών μέσων και άλλων πολιτικών παραγόντων εκτός συνόρων, η απάντηση του Putin είχε δώσει σημεία αντιμετώπισης του προς αυτά, στις 31-12-1999 με μια δημόσια δήλωση 

«Ακόμα και αν είναι εφικτό, η Ρωσία ποτέ δεν θα γινόταν μια εκδοχή των ΗΠΑ και της Μεγάλης
Βρετανίας. 

Για τους Ρώσους ένα ισχυρό κράτος (σ.σ. δημόσιος τομέας) δεν είναι μια ανωμαλία που πρέπει να απαλλαγούν. Ισχύει το αντίθετο , καθώς το θεωρούν εγγυήτρια δύναμη της τάξης με
πρωτοβουλίες και ως βασικό μοχλό για την όποια αλλαγή»

Η παραπάνω φράση ήταν και αυτή που ευθύνεται για το μπέρδεμα τότε, πολλών αναλυτών, που θεώρησαν ότι είδαν ένα ακόμα ηγέτη προερχόμενο από το κομμουνιστικό παρασκήνιο που θα συνέχιζε την πολιτική της ΕΣΣΔ. Αυτό όμως είχε μια άλλη, διφορούμενη έννοια, στο μυαλό του Putin που περισσότερο ήθελε να πλησιάσει το μοντέλο του George Maynard Keynes με την κρατική παρέμβαση και
έλεγχο στον μέγιστο βαθμό ενός συστήματος που κυριάρχησε στην Ρωσία μέσω του καπιταλιστικού πρoτύπου, παρά στο αποτυχημένο μοντέλο του Marx και του κομμουνισμού.

Μέχρι να γίνει, όμως, αυτό αντιληπτό από τους ειδικούς εκτός συνόρων, ο Putin είχε ήδη προσαρμόσει και αναδιαρθρώσει την κοινωνική και οικονομική δομή της Ρωσίας.Η αντίδραση του Ρώσου προέδρου στο εσωτερικό των συνόρων σε αυτή την επίθεση αρνητικής δημοσιότητας ήταν να θέσει κάτω από «κρατικό έλεγχο» μεγάλα συγκροτήματα Τύπου, αλλά και να βάλει βαρύτατα πρόστιμα σε όσους κινούνται εναντίον της πολιτικής και της κυβέρνησης του. 

Πρόσθετα, δε, εφήρμοσε μια καμπάνια επιθετικής διαλεκτικής απέναντι στα ξένα ΜΜΕ αλλά και δημοσιοποίηση εικόνων και videoclips με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί σε αθλητικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Μάλιστα δεν έχει διστάσει να εκφράσει πολύ συντηρητικές απόψεις για πολλά θέματα (υιοθεσίες, ομοφυλόφιλοι),
θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δείξει ότι ως πολιτική ηγεσία δεν θα δεχτεί εκβιασμούς από τα συνήθη «εργαλεία» που έχουν βιτρίνα , ανθρωπιστικούς οργανισμούς και MME.

Στον τομέα της εθνικής ασφάλειας και της διπλωματίας , φέρεται πιθανότατα, να έχει αντιγράψει την πολιτική που εφήρμοζε και το Ισραήλ διαχρονικά μαθαίνοντας ο ίδιος ίσως, και από τα λάθη της ΕΣΣΔ. Πηγαίνει πλέον το όποιο «πρόβλημα» στον χώρο των αντιπάλων και δεν αφήνει να εκδηλωθεί και να χρειαστεί να το λύσει στο δικό του έδαφος.

Το δόγμα αυτό φαίνεται να έχει διαπεράσει όλες τις δυνάμεις
στην Ρωσία. Υπηρεσίες τόσο κρατικές όσο και ένοπλες, έχουν μια επιθετική στάση με ένα απλό παράδειγμα που αφορά τον στρατό , που είναι σε μια φάση αναδιοργάνωσης σε εξοπλισμούς και τεχνολογικών καινοτομιών , ενώ μπόρεσε και ξάφνιασε το ΝΑΤΟ και τους στρατιωτικούς αναλυτές κατά την επέμβαση στην Κριμαία και στην Ουκρανία με την πειθαρχία και την υποδειγματική εκτέλεση των σχεδίων του Κρεμλίνου.

Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα όσον αφορά τώρα τις διπλωματικές στάσεις του Putin, είναι αυτό με τις δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ. Ασκεί τόσες πιέσεις μέσα από επένδυση στις βιομηχανίες και στα ενεργειακά πεδία των χωρών αυτών ενώ σε συνδυασμό με τις παραμέτρους που επικρατούν στην περιοχή (π.χ. κρίση Ε.Ε. λιτότητας) δημιουργεί την εικόνα μιας αφόρητης κατάστασης για την αυτονομία τους , που θεωρούν οι ίδιες πως για το δικό τους καλό, πρέπει να επιστρέψουν στην «αγκαλιά της μαμάς
Ρωσίας».

Αν τώρα υπάρξουν διαφωνίες όπως στην περίπτωση της Οσσετίας και της Ουκρανίας, θα λύσει το
πρόβλημα με αστραπιαία και καίρια επέμβαση δίχως δισταγμό αιφνιδιάζοντας πολλές φορές τους αντίστοιχους διπλωμάτες άλλων χωρών. Η δήλωση του ίδιου άλλωστε όσον αφορά τον χώρο του «εγγύς εξωτερικού» στα σύνορα της Ρωσίας την 3-10-1999 για τον νόμο περί Εθνικής Ασφάλειας δίνει μια αναφορά στο πως ακριβώς θέλει να υπάρχει μια εικόνα των γύρω περιοχών.

«Πρέπει να δημιουργηθεί ένας ενιαίος οικονομικός χώρος με τα μέλη της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών»

Δήλωση από τον ίδιο σε ομιλία σε ημερίδα στην Ρωσίας όπου δείχνει πως είναι υποχρέωση των παραπάνω να συνεργαστούν με την Ρωσία και θεωρείται από τον ίδιο ως εξορισμού δεδομένο και σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτεί μια διάσπαση του κύκλου αυτού από τρίτους παράγοντες, ειδικά εξωγενείς. Όπως επί παραδείγματι προσπάθησαν δύο φορές να επιβάλλουν στην περίπτωση της Οσσετίας και της Ουκρανίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και εμφανή σήμερα.

Ο ίδιος στις συναντήσεις με διπλωμάτες και πολιτικούς σε διάφορες περιπτώσεις, σε συμβούλια των G20 και G8 (τότε) , έχει παρουσιαστεί ως ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες γνώσεις σε κινησιολογία και έκφραση λόγου (σ.σ. εξού και αποφεύγει
να μιλάει σε ξένες γλώσσες και προτιμά μεταφραστές για να έχει το δικαίωμα του plausible deniability).

Δείγμα του παραπάνω είναι πως ο  Vladimir Putin χρησιμοποιεί συνήθως δύο χειρονομίες κατά τη διάρκεια των δημόσιων ομιλιών και των συναντήσεων στο Κρεμλίνο σύμφωνα με τον Αυστραλό Allan Pease όπου και φέρεται να τον είχε διδάξει σχετικά, όταν ήταν ακόμα στην θέση του δημοτικού συμβούλου.

H πρώτη σύμφωνα με τον A. Pease έγινε με την χειρονομία με τις παλάμες σε θέση «υπερυψωμένου καμπαναριού» κατά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ George Bush στη δεκαετία του 2000.

«Ο Bush, σε σύγκριση με τον Putin, ήταν αδιόρθωτος, να το πούμε έτσι, ενώ ο Putin συμπεριφέρθηκε αθόρυβα και με αυτοπεποίθηση, τοποθετώντας τις παλάμες του σε ‘υπερυψωμένο καμπαναριό’… Θα μπορούσε να σκεφτόταν ακόμη και το ψάρεμα εκείνη τη στιγμή».

Ακόμα ένα «χρυσό κανόνα» που χρησιμοποιεί με μεγάλη επιτυχία στις τετ-α-τετ συνομιλίες με άλλους ηγέτες του κόσμου και έχει παρατηρηθεί από τον συγκεκριμένο ειδικό είναι πως γέρνει ελαφρά το κεφάλι και το γνέφει προς το μέρος του συνομιλητή, όπως αναφέρει ο ειδικός A. Pease.

«Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν κάποιος γνέφει το κεφάλι του αναγκάζει το πρόσωπο το οποίο ακούει να
συνεχίσει την ομιλία του. Ως εκ τούτου, αυτός ή αυτή αντιλαμβάνονται ότι ενδιαφέρονται για τη συζήτηση».

Η όλη του στάση συνδυάζεται με μια σταθερή πολιτική έκφραση διπλωματίας και εφαρμογής γραμμής
που περιγράφει άριστα ο H.Kissinger σε βιβλίο του.

« Η εξωτερική πολιτική του V.Putin, μπορεί να συγκριθεί με αυτή της Τσαρικής Ρωσίας. Βασίζεται σε πιέσεις και δολώματα με ψυχρό υπολογισμό αναλογιών μέσα από προσεκτικούς , υπομονετικούς και συνετούς χειρισμούς μια ισορροπίας ισχύος από την πλευρά της Ρωσίας σε σχέση με των άλλων»

Η εξωτερική του πολιτική στηρίζεται κυρίως στους τρείς πυλώνες που καθορίζουν και την ισχύ του ενώ περιέχει και αρκετές γραμμές από τον «εξ απορρήτων» σύμβουλο του Alexander Dugin στα θέματα γεωπολιτικής.

Συνοπτικά δηλαδή:

1. Στο Παν-Σλαβικό στοιχείο που διατηρεί ως έμβλημα απέναντι στις γύρω περιοχές , παρουσιάζοντας την Ρωσία ως μόνο προστάτη της φυλής κάνοντας χρήση (όχι σπάνια)
καταστάσεων που έφερε το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ (κυρίως) σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία , το Κόσσοβο, την Βοσνία κοκ. Τελευταία έχει προστεθεί ένα ακόμα «όπλο» στην φαρέτρα του, κάνοντας χρήση της πολιτικής λιτότητας της Ε.Ε. όπου εφαρμόζει ανά περιπτώσεις ακόμα και αν αυτές δεν αγγίζουν μόνο το Σλαβικό στοιχείο αλλά και άλλες χώρες που θεωρεί ο ίδιος πώς πρέπει να είναι φίλιες(π.χ. Ελλάδα, Ουγγαρία )

2. Στο Θρησκευτικό στοιχείο. Η χρήση του Ορθόδοξου χριστιανισμού έχει μεγάλη δύναμη επιρροής στην περιοχή των Βαλκανίων εδώ και χιλιετίες κάτι που γνωρίζει καλά ο Ρώσος πρόεδρος. Επίσης αναφέρεται και από τον ίδιο αρκετές φορές, η «επιδοκιμασία» της εκκλησίας προς τις εθνικιστικές αναζητήσεις της  Ρωσίας , κάτι που ουσιαστικά δίνει και την  «Θεία άδεια» που θα αναζητήσει ο μέσος  Ρώσος πολίτης σε στιγμές αμφιβολίας προς τις πράξεις του Ρώσου προέδρου. Πρόκειται για πολιτική που εφαρμόστηκε
με τεράστια επιτυχία στο Βυζάντιο για αιώνες μέχρι και την Υψηλή Πύλη, τόσο για την συνοχή εσωτερικά και την δικαιολόγηση σκοτεινών μεθόδων , όσο και για την συγκρότηση κοινού μετώπου απέναντι σε ξένες δυνάμεις.

Φαινόμενο που είναι εμφανέστατο τόσο στο μέτωπο της Ουκρανίας απέναντι σε δυνάμεις της μεταβατικής κυβέρνησης του Κρεμλίνου που επιτίθεται σε Χριστιανικούς ναούς, όσο και κατά του Ισλαμικού στοιχείου της Τσετσενίας και Καυκάσου. Ειδικά στο τελευταίο εφάπτεται ο τρίτος πυλώνας πολιτικής που είναι αυτός της ενέργειας.

3. Ο τρίτος πυλώνας εξωτερικής πολιτικής είναι αυτός της ενέργειας. Η Ρωσία βασίζεται σε αυτό τόσο για την εσωτερική της οικονομία, που από το 1999 έχει δει μια αύξηση του ΑΕΠ της κατά 120% ( !!! ) καθώς και για την επιρροή της πάνω σε τρίτες χώρες. Πολιτική που εφαρμόζει κατά κρατών τόσο κοντά στα σύνορα της, όσο και στην Ε.Ε. Ο ίδιος ο V. Putin άλλωστε έχει μεσολαβήσει ουκ ολίγες φορές σε επίτευξη συμφωνιών της Gazprom, αλλά και με πολιτικές πιέσεις όπως αυτές προ ετών στην Ουκρανία για το χρέος της προς την Ρωσία, κλείνοντας τις στρόφιγγες παροχής του Φυσικού Αερίου, παγώνοντας κατά επέκταση και την μισή Ευρώπη.Σήμερα κάνει ακριβώς το ίδιο με απειλή/απαίτηση για αποπληρωμή ενός τεράστιου ποσού από το Κίεβο.

Η προσωπικότητα του Ρώσου προέδρου, έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές γόρδιο δεσμό για πολλούς ηγέτες και διπλωμάτες του εξωτερικού ακριβώς επειδή έχει ληφθεί η πολιτική προσωπικότητα και υπόσταση του, σαν μια συνέχεια της ΕΣΣΔ και των ηγετών της, προκαλώντας έτσι διπλωματικές αστάθειες και προβληματικές καταστάσεις. Ο ίδιος, μαζί με τον ανερχόμενο Sergei Lavrov (σ.σ. αποκαλούμενος από αρκετούς κύκλους και ως η νέα «αλεπού της διπλωματίας» ) έχουν εκθέσει τρόπον τινά την Δύση, τόσο στο θέμα της Συρίας όσο και στις αρχικές εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα από τις πιέσεις στην Ουκρανία και τις όποιες αντιδράσεις μπορεί να περίμεναν από την Ρωσία λόγω αυτού.

Ο Vladimir Putin , είναι εμφανές πως για πολύ καιρό θα είναι ένας πολιτικός ηγέτης που θα αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα αλλαγών σε ισορροπίες, στην Ευρασία και στις διεθνείς σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό το γνωρίζουν ήδη οι αντίπαλοι και ανταγωνιστές του, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων της Ρωσίας. Ο ίδιος δείχνει πάντως μέχρι στιγμής να απολαμβάνει την εστίαση των  προβολέων της δημοσιότητας και της διπλωματίας επάνω του.

Ομάδα Αναλύσεων
IISCA Group / Think Tank