<<ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑΣ ΧΑΜΗΛΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΗΓΕΤΗΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ;

Του Όμηρου Αλεξάνδρου

Οικονομολόγου Λογιστή-Ελεγκτή

Πριν από λίγες μέρες σας είχα στείλει το άρθρο μου με τίτλο ‘’Κύπρος υπό προσάρτηση με την δική μας υπογραφή’’ αναφέροντας 10 λόγους, υποθέσεις η/και αριθμητικά παραδείγματα για τους οποίους η ‘’Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία’’ ΔΔΟ, δεν είναι οικονομικά βιώσιμη, καταργεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού πάνω σε αυτή την βάση, το νέο μόρφωμα θα καταρρεύσει μέσα σε λίγους μήνες από την εφαρμογή της. Το άρθρο αυτό, που δημοσιεύτηκε και στον κυπριακό τύπο, έκανε μεγάλη αίσθηση με αποτέλεσμα πολλοί φίλοι και λήπτες των άρθρων μου μέσω διαδικτύου, να με προτρέψουν να το απευθύνω επίσημα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάτι που έπραξα, απευθύνοντας το μάλιστα και στα δύο πανεπιστημιακά ιδρύματα της Κύπρου. Αν και εφόσον πάρω κάποια απάντηση δεσμεύομαι να σας την κοινοποιήσω.

Για όσους παραγνωρίζουν την σπουδαιότητα της οικονομικής πτυχής του Κυπριακού θα πρέπει να γνωρίζουν ότι τα Οικονομικά είναι επιστήμη σε αντίθεση με την Πολιτική που δεν είναι επιστήμη. Τα οικονομικά εδράζονται στη λογική, χωρίς την οποία, κατά το Λόρδο Robbins, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε αυτή την ύπαρξή τους. Η πολιτική, η οποία μεταπολεμικά έστεψε εαυτήν επιστήμη, με την πάροδο του χρόνου αυτοξεφτυλίστηκε και κατάντησε αντικείμενο φαρσοκωμωδίας. Με αρκετούς νομικούς στην κορυφή της, που εξ αντικειμένου καμία σχέση δεν έχουν με την επιστήμη, μπλέκονται στον υποκειμενισμό της πολιτικής για να γελοιοποιηθούν.

Ένα χαρακτηριστικό των οικονομικών είναι η προσήλωσή τους στο κόστος με φόντο την εναλλασσόμενη προσφερόμενη ευκαιρία, η οποία σε συσχετισμό με το προβλεπόμενο ευεργέτημα καθορίζει μια απόφαση. Στέκουν σε στέρεα βάση όταν αποφεύγουν το υποκειμενικό στοιχείο, όπως π.χ, ποιο είναι το διαφυγόν κόστος μιας κοινωνικής ή οικογενειακής σχέσης, αν δηλαδή αντί της αγάπης αφιέρωνε κάποιος το χρόνο για να κερδίζει χρήματα; Στην πολιτική οι εναλλακτικές λύσεις είναι περιορισμένες και αυτές κατά το πλείστον είναι ποιοτικής παρά ποσοτικής φύσεως. Αποτέλεσμα, η Πολιτική να καταντά χωράφι ελεύθερης βοσκής στο οποίο πρυτανεύει ο δογματισμός και οι πολιτικές τους ποδαριού και του άρπα κόλα, όπως για παράδειγμα έχουμε στο εθνικό μας θέμα για 41 χρόνια τώρα

Πιο κάτω σας μεταφέρω τους προβληματισμούς του κυρίου Σάββα Μαστραππά, ενός εκ των ληπτών των άρθρων μου, κάτω από τον τίτλο ‘’Είναι δυνατόν ένας χαμηλής νοημοσύνης ηγέτης να παίζει με το μέλλον μας χώρας;’’ με τους οποίους επικαλείται μια σειρά από πρόσθετους λόγους, πολιτικής κυρίως και όχι οικονομικής υφής, που ενισχύουν τους δικούς μου φόβους για την επικίνδυνη πορεία που πήρε το εθνικό μας θέμα, υπό την Προεδρία του Νίκου Αναστασιάδη και την στήριξη που του παρέχει το κόμμα του, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ.

Διαβάστε τους, θα σας ανέβει η πίεση και δεν θα πιστεύετε πόσο ανόητους και προβληματικούς ηγέτες διαθέτει ο Ελληνισμός.

Κάνω έκκληση σε όλους εσάς που ασπάζονται τις απόψεις που εκφράζω, όπως προωθούν τα άρθρα μου αυτά μέσω διαδικτύου σε όσους περισσότερους  μπορούν. Τις κρίσιμες για το μέλλον μας τούτες ώρες, ο κάθε ένας από εμάς οφείλει να ακούει όλες τις απόψεις, να προβληματίζεται και να διαμορφώνει δική του άποψη και όχι να είναι απλά παθητικός δέκτης της προπαγάνδας της εκάστοτε εξουσίας, την οποία ασκεί μέσω των χειραγωγημένων παραδοσιακών ΜΜΕ, εφημερίδων και τηλεοπτικών καναλιών.

<<ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑΣ ΧΑΜΗΛΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΗΓΕΤΗΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ;

Ο θλιβερός Αναστασιάδης καλείται να αποτελειώσει το έγκλημα σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού. Σύμμαχος ο κοινωνικός εκφυλισμός.

Τον Μάρτιο του 2016 υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο κυπριακός Ελληνισμός να οδηγηθεί σ’ ένα νέο δημοψήφισμα, για να επικυρώσει
ή να απορρίψει τη συμφωνία που θα προκύψει από τις μυστικές συνομιλίες που γίνονται ερήμην του. Η προαλειφόμενη λύση (η οποία υπερβαίνει προς το αρνητικότερo στα περισσότερα σημεία το απορριφθέν σχέδιο Ανάν) είναι μη εφαρμόσιμη πρακτικά, ενέχει ρατσιστικά και διαχωριστικά στοιχεία, τα οποία εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε έκρυθμες καταστάσεις, είναι εξαιρετικά πολυδάπανη και αφήνει μεγάλα κενά στο θέμα της ασφάλειας.

Όλα αυτά που προανέφερα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το σημαντικότερο, αυτό που ακόμα διαφεύγει της προσοχής των περισσοτέρων, είναι ότι το κλίμα ανάμεσα στην κυπριακή κοινή γνώμη έχει αναστραφεί. Μια σειρά από παράγοντες που έχουν να κάνουν τόσο με λανθασμένες πολιτικές ή παραλείψεις του «Στρατοπέδου του ΟΧΙ», όσο και με την καλά μελετημένη επικοινωνιακή εκστρατεία των οπαδών της «όποιας λύσης», φαίνεται ότι έχουν αναστρέψει άρδην το κλίμα προς την κατεύθυνση του «ΝΑΙ».

Πώς έγινε όμως αυτό; Δυστυχώς, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε από την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος του Απριλίου του 2004.Επιβαλλόμενες πολιτικές πρακτικές, που θα έπρεπε να γίνουν σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο τότε, οι οποίες θα στόχευαν στην αξιοποίηση του αποτελέσματος και στη δημιουργία μιας άλλης πολιτικής και κοινωνικής δυναμικής, δυστυχώς δεν έγιναν.

Αν τότε ο πρόεδρος Παπαδόπουλος αποφάσιζε να απεγκλωβίσει την ελληνική πλευρά από τις «συνομιλίες», αλλάζοντας στρατηγική, επανατοποθετώντας το Κυπριακό ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, ταυτόχρονα αναιρώντας μονομερώς όλες τις παραχωρήσεις που έκανε η πλευρά μας προς τους Τούρκους όλα αυτά τα χρόνια.

Δεύτερον, προχωρούσε στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, στον οποίο θα μπορούσαν να βρουν πολιτική στέγη όσοι από τους Κύπριους πολίτες διαφωνούσαν με τους χειρισμούς των «προηγούμενων» κομμάτων τους για όσα αφορούσαν το εθνικό μας θέμα. Με αυτές τις δύο ενέργειες θα πετύχαινε να αλλάξει τη φύση του Κυπριακού, ταυτόχρονα δε να δημιουργήσει ένα υποστηρικτικό πατριωτικό πλέγμα στο εσωτερικό. Σημασία έχει όμως ότι δεν το έκανε.

Η διακυβέρνηση Χριστόφια που επακολούθησε μη βρίσκοντας απέναντί της καμιά ανάσχεση, προχώρησε ακυρώνοντας στην πράξη τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, πράττοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση ως προς αυτήν που όφειλε να ενεργήσει. Ο Τ. Παπαδόπουλος επανεγκλώβισε την ελληνική πλευρά επιστρέφοντας στις συνομιλίες χωρίς όρους, αφού πρώτα κατέβαλε κάποια δώρα για εξευμενισμό, μας προσέδεσε – ανεπιστρεπτί μάλλον – στην ίδια αυτοκτονική διαπραγματευτική διαδικασία.

Η «μεταβατική κυβέρνηση» Αναστασιάδη (μεταβατική από την Κυπριακή Δημοκρατία στις... Ηνωμένες Πολιτείες της Κύπρου) καλείται να αποτελειώσει το έγκλημα και απ’ ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει μέχρι στιγμής σε ικανοποιητικό βαθμό. Πρώτον, θα πρέπει να διαχειριστεί τις λεπτομέρειες της «λύσης – διάλυσης» και απ’ ό,τι δείχνουν οι εσκεμμένα διαρρέουσες πληροφορίες… προχωράει με γοργά βήματα.

Δεύτερος σημαντικός τομέας που καλείται να διαχειριστεί είναι ο επικοινωνιακός. Εκεί πάει ακόμα καλύτερα. Ο σχεδιασμός και η εκτέλεση αυτού του κομματιού φέρει την σφραγίδα των μεγάλων δυτικών μας συμμάχων. Η επικοινωνιακή στρατηγική που απευθύνεται προς ευρεία κατανάλωση βασίζεται σ’ ένα απλοϊκό σλόγκαν: «Θα βρέξει δολάρια!» ή «θα διπλασιαστεί το Α.Ε.Π. μετά την λύση». Δεν είναι βέβαια παράδοξο, για όσους γνωρίζουν την κυπριακή κοινωνία, ότι το φαιδρό αυτό σλόγκαν, παρά το γεγονός ότι είναι ανυπόστατο και η απλή αριθμητική της Α’ Δημοτικού διαψεύδει παταγωδώς, εν τούτοις βρίσκει απήχηση.

Αυτήν τη χρονική στιγμή υπάρχoυν μια σειρά από παράγοντες που δρουν συνεργατικά προς την κατεύθυνση της αποδοχής της «όποιας λύσης».

Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος δεν υπάρχει πια, και η γνώμη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια εμφορούμενη από πατερναλιστικού τύπου αγκυλώσεις κοινωνία, όπως είναι η κυπριακή, παίζει βαρύνοντα λόγο.

Η απουσία της επίσημης Ελλάδας είναι εμφανής: Η Ελλάδα ως αποικία χρέους δεν φαίνεται ότι διαθέτει πια σοβαρή εθνική πολιτική σε σχέση με το Κυπριακό. Ο Ελληνικός λαός από την άλλη παραδομένος στην δίνη της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων ελάχιστα μπορεί να συμπαρασταθεί έστω ηθικά.

Η Κυπριακή Εκκλησία κρατάει αποστάσεις και ο προκαθήμενός της, Χρυσόστομος Β΄, ασχολείται με μπίζνες. Στο ΑΚΕΛ, το ιστορικό του στέλεχος Ν.Κατσουρίδης, που εξέφραζε μια μεγάλη ομάδα στελεχών και οπαδών που συντάσσονταν με το ΟΧΙ, παροπλίστηκε στην αρχή και στη συνέχεια εξαφανίσθηκε με συνοπτικές σταλινικές διαδικασίες από το πολιτικό προσκήνιο. Στον δε ΔΗΣΥ, όπου το 2004 η πλειοψηφία των στελεχών και των μελών του δεν ακολούθησε την κομματική γραμμή και δεν ψήφισε ΝΑΙ, υπάρχει σημαντική μεταστροφή. Η μεταστροφή εξηγείται (εκτός των άλλων) και από το γεγονός ότι ο κομματικός του μηχανισμός φαίνεται ότι μπλοκάρει κάθε αντιφρονούντα οπαδό σε ό,τι αφορά τα οφέλη που προκύπτουν από τη νομή του κρατικού μηχανισμού (ξεκινώντας από ένα απλό ρουσφέτι και φτάνοντας μέχρι τις αναθέσεις έργων και τους διορισμούς).

Υπάρχουν τέλος μια σειρά από άλλους παράγοντες που με την πάροδο των χρόνων απέκτησαν μια αυτόνομη κοινωνική δυναμική. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κουράστηκε από την εκκρεμότητα της μη λύσης του Κυπριακού, σε συνάρτηση με την έλλειψη σχεδιασμού και εναλλακτικής στρατηγικής του απορριπτικού στρατοπέδου όσον αφορά το μέλλον.

Ένα μεγάλο κομμάτι των οπαδών του ΟΧΙ, τους οποίους κατηγορούν όχι αδικαιολόγητα ότι χρησιμοποίησαν ωφελιμιστικά τη μη λύση φτιάχνοντας καριέρες, κάποιους που πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι οικονομικά τις τουρκοκυπριακές περιουσίες που υπάρχουν στις ελεύθερες περιοχές. Όλοι αυτοί απαξιώθηκαν και μαζί τους απαξιώθηκε όλος ο «αρνητισμός». Ως αντιστάθμιση για όλους αυτούς που αισθάνονται ριγμένοι προβάλλονται οι «τεράστιοι οικονομικοί πόροι» που θα προκύψουν από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και της αποζημίωσης από τις περιουσίες που δεν θα αποδοθούν στους νόμιμους κατόχους τους, μετά τη λύση.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες συνθέτουν τους λόγους για τους οποίους το κλίμα αναστράφηκε στην Κύπρο και που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας όσοι αντιτιθέμεθα στην αυτοκτονική λύση που πάνε να μας περάσουν.

ΣΑΒΒΑΣ ΜΑΣΤΡΑΠΠΑΣ στο ΑΡΔΗΝ>>