<<Από την ναυμαχία του Ναβαρίνου μέχρι σήμερα….. μια από τα ίδια>>

                                        

Λαέρτης ο Πύλιος

Εισαγωγή: Όταν ο Φιλοποίμενας ρώτησε την Πυθία για το μέλλον της Ελλάδος, φοβούμενος τους Ρωμαίους, του έδωσε ένα χρησμό που νομίζω ότι ισχύει σε όλη την ιστορία του Ελληνικού έθνους. Βέβαια ο χρησμός της Πυθίας  δείχνει να είναι ότι πιο παραστατικό έχει λεχθεί για την χώρα μας: «Ασκός κλυδωνισμένος, μηδέποτε βυθισμένος»!  Με άλλα λόγια  μη φοβάσαι ένα φουσκωμένο  ασκί, όσο και αν κλυδωνίζεται από τα κύματα δεν πρόκειται να βουλιάξει. Ο ασκός, δηλαδή ο λαός,  παραδέρνεται  μέσα σε μεγάλη τρικυμία, που τον έχουν οδηγήσει, οι άθλοι κυβερνήτες του σκάφους που λέγεται Ελλάδα, επομένως η ιστορία δεν πρόκειται να διαβάσει λάθος τις εξελίξεις.
Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να παρέδωσε, με διάγγελμα από το Καστελόριζο, την Ελλάδα «πακεταρισμένη» στους δανειστές της τρόικας, την άνοιξη του 2010, μπορεί να  κατέγραψε η υπηρεσιακή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ-ΛΑΟΣ το κραχ στο ελληνικό χρηματιστήριο  και την άνοδο των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων και  αποτέλεσε την σηματοδότηση του αδιέξοδου αφενός της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, καθόσον αγωνιζόταν να βγει η χώρα έστω τυπικά από το κάδρο του μνημονίου για να κερδίσει τις πολιτικές εντυπώσεις και να διατηρήσει τη νομή της εξουσίας και αφετέρου η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  ως η άλλη εναλλακτική λύση, έφερε ένα τρίτο μνημόνιο με καταστρεπτικές συνέπειες για το λαό και την χώρα.  Στην πραγματικότητα όμως τα Μνημόνια υποτέλειας και η εθνική επιτήρηση είχε γίνει μέρος της εθνικής αφήγησης από το 1827  κιόλας.
Συγκεκριμένα σήμερα στη Πύλο γιορτάζεται η απελευθέρωση των Ελλήνων από του τουρκικό ζυγό, δηλαδή η από την.....20η Οκτωβρίου εκείνου του έτους, έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης, όταν ο τριεθνής στόλος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, βούλιαξε στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου τον Τουρκο-Αιγυπτιακό στόλο, σταμάτησε την προέλαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, και έβαλε φαρδιά-πλατιά υπογραφή στην ανεξαρτησία της Ελλάδας. Η έκβαση εκείνης της μάχης, έκρυψε από το βλέμμα της Ιστορίας τις ολέθριες συνέπειες του κακού ριζικού των Ελλήνων, στην καρδιά του οποίου είναι επί αιώνες σφηνωμένο το γονίδιο του εθνικού διχασμού. Αν δεν είχαν ξεσπάσει εμφύλιες διαμάχες στην επαναστατημένη Ελλάδα, ενώ ακόμη δεν είχε εδραιωθεί η ανεξαρτησία του έθνους, κανένας Ιμπραήμ δεν θα απειλούσε τους Έλληνες με… επιστροφή στον ζυγό, και φυσικά, δεν θα χρειαζόταν το πολεμικό χάρισμα του Κόδριγκτον, του Χέιντεν και του Ντεριγνί, των τριών ναυάρχων που στάθηκαν στο Ναβαρίνο απέναντι από τον Ιμπραήμ, για να μην παραμείνει η Ελλάδα υπό τον οθωμανικό ζυγό.
Η σημασία της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, είναι αυταπόδεικτη από τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Την καταστροφή του οθωμανικού στόλου αποδοκίμασε ο Μέτερνιχ, ο σκοτεινός δυνάστης της Ευρώπης, και εμπνευστής της Ιεράς Συμμαχίας. Το ίδιο έκανε ο Ουέλινγκτον, πρωθυπουργός τότε της Αγγλίας, και νικητής του Ναπολέοντα στο Βατερλό. Στην πραγματικότητα, οι μεγάλες δυνάμεις επιθυμούσαν τον αφοπλισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όχι όμως και την κατάρρευσή της. Γι’ αυτό και δεν επέτρεψαν αργότερα στον Ιμπραήμ, να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, όταν στράφηκε κατά του Σουλτάνου. Ήθελαν όμως και την Ελλάδα ελεύθερη. Ένα νέο κράτος, που τους χρωστούσε τα πάντα. Επομένως θα ήταν όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά υποτελές σε εκείνους. [2].
Η φοβέρα της πτώχευσης  ακούστηκε για πρώτη φορά το 1827, όταν το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος  αδυνατούσε να πληρώσει τα δάνεια που είχαν πάρει οι οπλαρχηγοί για τον αγώνα το 1821.  2. 800.000 λίρες της εποχής και από τα οποία έφτασαν στα χέρια των Ελλήνων μόνο οι 560.000  και από τα οποία μόνο οι 100.000 πήγαν στις ανάγκες του αγώνα ενώ τα υπόλοιπα τα πήραν  διάφοροι γνωστοί -άγνωστοι! Την κατάσταση έσωσε η ναυμαχία του Ναβαρίνου η οποία καθώς υποστηρίζεται έγινε για να μη διαλυθεί το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος και οι δανειστές  να μη χάσουν τα λεφτά τους  που κάποτε υπολόγιζαν πως θα εισπράξουν. Και βέβαια ήξεραν τι έκαναν. Πάντα ξέρουν τι κάνουν![3].
Το 1843 οδήγησαν στη δεύτερη φοβέρα πτώχευσης. Και ενώ ανάγκασαν με την άρνησή τους τον Καποδίστρια  να εκποιήσει την προσωπική του περιουσία για να λειτουργήσει το κράτος, τελικά δάνεισαν 60 εκατομμύρια φράγκα από τα οποία το 33 εκατ. πήγαν για αποπληρωμή των δανείων της ανεξαρτησίας και τα υπόλοιπα  12.5 εκατομ. δια την εξαγοράν  μέρους της Φθιώτιδος  και των επαρχιών  Αττικής και Ευβοίας από την Τουρκία και 7,5 εκατομ για την συντήρηση των Βαυαρικών στρατευμάτων [4].
Το 1879 μετά από μια μακρά περίοδο εσωτερικού δανεισμού η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη μιας κακοδιαχείρισης από την οποία  δια στόματος Τρικούπη –αν και όχι εξ αιτίας του λένε οι ιστορικοί – η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστά  585  εκατομ φράγκα και να πτωχεύει θεωρητικά για τρίτη φορά  καθώς τα χρήματα των δανείων είχαν  χρησιμοποιηθεί – καλώς ή κακώς …και τα δύο- σε υποδομές, σε υποθέσεις  εθνικής αποκαταστάσεως , χρηματοδότηση του Κρητικού αγώνα  και προμήθειες  πολεμικού  υλικού. Φυσικά από τα χρήματα των δανείων,  το 35% υπολογίζεται ότι δεν έφτασε ποτέ στην Ελλάδα . Ο δανεισμός  είναι τόσο βαρύς  που η Ελλάδα μοιραία οδηγείται σε πτώχευση. Βέβαια η δεκαετία του 1880 είναι μια δεκαετία ανάπτυξης  με επενδύσεις που υπερέβαιναν  της οικονομικές δυνατότητές μας. Είναι η εποχή που άρχισε να δημιουργούνται το οδικό δίκτυο, οι σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς -Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ) και άλλα . Ήταν η εποχή όμως που ο πολύ ακριβός  εξωτερικός  δανεισμός  αυξάνεται δραματικά. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η χώρα μπαίνει στην καταστροφική περιπέτεια του πολέμου του 1897 και οι Τούρκοι φτάνουν σχεδόν έξω από τη Λαμία. [5].Επεμβαίνουν πάλι οι Μεγάλες Δυνάμεις (για να μη χάσουν τα λεφτά τους)  και μας υποχρεώνουν στον Διεθνή οικονομικό έλεγχο. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα μεταξύ άλλων και 4 εκατομ χρυσές  λίρες ως πολεμική αποζημίωση.
Τον Μάρτιο του 1910 συνάπτονται νέα δάνεια για έργα. Ο νόμος περί οικονομικού ελέγχου παραβιάζεται κατάφωρα αλλά κανείς δε μιλάει και η Ελλάδα εκδίδει χαρτονόμισμα 600 τη μια φορά και 500 εκατομ. την άλλη στη διετία 1921-22. Παρά τη ήττα στη Μικρά Ασία η πτώχευση αποφεύγεται με το Α΄ αναγκαστικό δάνειο και ο Πρωτοπαπαδάκης κόβει το χαρτονόμισμα στη μέση κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και το άλλο το ανταλλάσσει με τίτλους εσωτερικού δανεισμού.
Τον Μάρτιο του 1931 λίγο πριν την τελευταία πτώχευση του 1932 η Ελλάδα  χρωστάει στον εξωτερικό δανεισμό της 2.868 εκατομ. χρυσά φράγκα. Η πτώχευση είναι μοιραία . Όμως επιζούμε γιατί το φουσκωμένο  ασκί, όσο και αν κλυδωνίζεται από τα κύματα δεν πρόκειται να βουλιάξει..

Τελικά ο διακανονισμός όλων αυτών των χρεών έγινε στη διετία 1952-53 οπότε η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική  συμμάζεψε  τα δημόσια οικονομικά έως το 1962-67 οπότε διακανονίστηκε το 97% των Ελληνικών χρεών μέχρι το 1981 και εντεύθεν από όπου αρχίζει ο ανήφορος του εξωτερικού χρέους αλλά επιζούμε και θα επιζήσουμε όπως λένε οι δανειστές μας που τους συμφέρει διότι κερδοσκοπούν ασύστολα και όπου καθώς λέγεται θα γίνουν οι πλούσιοι –πλουσιότεροι και οι φτωχοί –μισθωτοί , συνταξιούχοι-φτωχότεροι. Ρε τι μυστήριο που `ν η Ελλάδα, δάνειο κλείνει φράγκο δε δίνει. Θα σας διώξουμε από την Ε.Ε μας φοβερίζουν οι εταίροι. Σιγά τα κουμπούρια! Από καταβολής Ελληνικού κράτους  ζούμε με δανεικά, τώρα θα μας εξωπετάξουν; Λέτε να τους συμφέρει ; Διότι έτσι και φύγουμε χάνουν  όχι μόνο τους τόκους που μας ξεζουμίζουν αλλά και το κεφάλαιο. Είναι φανερό ότι αποκλείεται να μας διώξουν, έβρισκαν και θα βρίσκουν τους τρόπους και τα μάσα οι δανειστές τοκογλύφοι να μας έχουν πάντοτε του «χεριού τους». Ποιος σφάζει την αγελάδα  που την αρμέγει καθημερινά [6]. Επομένως επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά  ο χρησμός της Πυθίας:  «Ασκός κλυδωνισμένος, μηδέποτε βυθισμένος»

Συμπέρασμα:
Πρώτο:  Η ιστορία  του ξεσηκωμού και ο εορτασμός της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου ανήκουν στον Ελληνικό λαό και  δεν είναι αφενός το περίγραμμα της διοργάνωσης, μήτε το βολικό ράβε-ξήλωνε της τοπικής <κομματικής καμαρίλας>, μήτε οι δικαιολογίες και το μπάλωμα της  κομματικής αφοσίωσης των ευνοιοκρατούντων (απόδειξη η υποτιμητική υποδοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας που ταίριαζε σε υπουργό τρίτης κατηγορίας!!, ένεκα δε τούτου ενοχλημένος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέρριψε την πρόσκληση στο να παρευρεθεί στην 188η επέτειο της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου) [7], και αφετέρου δεν είναι η σύντομη αγόρευση των τυχάρπαστων κι ο σωσμός του σάλιου από τα «ζήτω» στην κάθε επέτειο, δεν είναι η προβολή και το «καμάρωμα» όσων στέκονται στη θέση των επισήμων(πλην εξαιρέσεων), ως  «σκελεθρωμένα παγώνια»  και «γύφτικα σκερπάνια», οι «ατσαλάκωτοι ψεύτικοαναγνωρίσημοι», οι  «κομματικοί επώνυμοι» και τα επίσημα «σκύβαλα» τους. Αυτοί ήταν και είναι οι κατά συρροή συνωμότες και σταυρωτήδες της Ρωμιοσύνης.
Δεύτερο:  Όπως η τυραννία καταρρέει επειδή αγνοεί τον λαό, έτσι και η δημοκρατία παρακμάζει όταν υπηρετεί τα ξένα συμφέροντα και ενισχύει τους κομματικά κρατικοδίαιτους κηφήνες : οι θεσμοί και τα άτομα διαφθείρονται, η οικονομία υπονομεύεται και η κοινωνία συνολικώς παρακμάζει.
Τρίτον: Ότι την (σωτήρια) εξωτερική αρωγή, που συνοδεύεται αναπόφευκτα όμως και από εξάρτηση, πάντοτε, από το Ναυαρίνο μέχρι το τρίτο Μνημόνιο, την κατέστησαν αναγκαία η κομματοκρατία, τα δικά μας λάθη και οι εσωτερικές μας έριδες.
Τέταρτο: Ότι η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ. Και αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση. Μπορεί να απαλλαγήκαμε από τον οθωμανικό ζυγό, εκείνοι που μας απελευθέρωσαν όμως, φρόντισαν να συνάψουν ένα αέναο Μνημόνιο περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.

Πέμπτο: Ότι αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί, είναι η λεφτεριά  και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύσουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση;

Έκτο: Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το ’21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό -αυτό είναι επανάσταση[8].

ΥΓ1: με την υπογραφή της αριστεράς  του τρίτου μνημονίου,  οι δανειστές  και οι τοκογλύφοι μας έχουν πάρει και τα «σώβρακα». Έχουν με την βούλα και την υπογραφή όλων των εθνοσωτήρων, δικαιώματα, ακόμα και για τον ορυκτό μας  πλούτο και την ιδιωτική μας περιουσία. Η Ελλάδα Ε Π Ω Λ Η Θ Η !  από τους κομματικούς νενέκους και ΝΑΙνέκους.

ΥΓ2: Το Μνημόνιο του 1827 έφερε την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Ο βασιλιάς έφαγε το κεφάλι του (μεταφορικά) με εκείνο το μνημόνιο. Με το σημερινό τρίτο "Μνημόσυνο" ποιανού κεφάλι κινδυνεύει (κυριολεκτικά αυτή τη φορά) ;;; Διότι είναι παγκοσμίως αποδεδειγμένο ότι τα 95% των Μνημονίων τα ακολουθεί κάποιο ... φαγωμένο κεφάλι…………και τα τελευταία χρόνια κυριολεκτικά…...