<<Το κράτος δεν είναι οι κλέφτες>>

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Σκέψου, τώρα με την επέτειο της ανεξαρτησίας, ότι φτάσαμε στο χάλι να ακούμε πολίτες να ταυτίζουν το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους κλέφτες και τους απατεώνες.

Και να παρεμβαίνουν σε συζητήσεις περί της μετεξέλιξης ή της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να λένε ότι δεν τους απασχολεί καθόλου αν εξαφανιστεί αυτό το κράτος των σκανδάλων, που το λυμαίνονται όλοι αυτοί οι λήσταρχοι.

Υπάρχουν και πολιτικοί και δημοσιογράφοι, παράγοντες της δημόσιας ζωής, που τροφοδοτούν αυτή τη λογική, πιστεύοντας ότι έτσι εξουδετερώνουν ένα επιχείρημα των «απορριπτικών», που επιμένουν να προτάσσουν τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το τραγικό είναι ότι κάποιοι πείσθηκαν ότι μπορούμε να καταργήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία και στη θέση της να στήσουμε ένα ολοκαίνουργιο κράτος, συνεταιρικό, χωρίς απατεώνες, χωρίς σκάνδαλα, χωρίς σπατάλη δημόσιου χρήματος.

Ίσως να πιστεύουν ότι θα είναι και χωρίς πολιτικούς ή, έστω, χωρίς τους πολιτικούς που οι ίδιοι αντιπαθούν.

Σκέψου όμως και κάτι άλλο, τώρα με την επέτειο:

Ότι αυτοί οι λήσταρχοι που μας κατέστρεψαν προέρχονται από την κοινωνία μας, είναι συγγενείς μας, φίλοι μας, γείτονές μας, είναι οι άνθρωποι της Κύπρου.

Δεν τους έστειλε η ΝΑΣΑ από το Διάστημα να διαχειρίζονται το κυπριακό κράτος.

Ούτε είναι αυτοί το κακό κράτος και οι υπόλοιποι είμαστε οι καλοί, που θα κάνουμε ένα καινούργιο καλό κράτος.

Αν θα μεμφόμαστε κάποιον για το όποιο κατάντημα δεν είναι την Κυπριακή Δημοκρατία που πρέπει να μεμφόμαστε, αλλά τον εαυτό μας.

Το νέο κράτος που πάμε να κτίσουμε θα βγει από το ίδιο υλικό, από τους ανθρώπους της Κύπρου.

Εξάλλου, το σχέδιό μας είναι να αποκτήσουμε ένα κεντρικό κράτος, ένα ελληνοκυπριακό, ένα τουρκοκυπριακό, μία Βουλή, μία Γερουσία, μία Βουλή για το ε/κ κράτος, μία για το τ/κ, τριπλή δημόσια υπηρεσία, τριπλή Αστυνομία και πάει λέγοντας.

Ποιοι θα τα κάνουν όλα αυτά;

Ξένοι;

Ή μήπως οι ίδιοι που σήμερα φωνάζουμε ότι είναι απατεώνες;

Ποιοι πολιτικοί θα κυβερνήσουν και ποιοι θα είναι στα Κοινοβούλια;

Άλλοι από αυτούς που έχουμε σήμερα;

Πού θα βρούμε άλλους;

Και μάλιστα τριπλάσιους από τους σημερινούς.

Το θέμα, λοιπόν, είναι να σκεφτούμε ότι αν δεν μπορούμε να προστατεύσουμε το κράτος που έχουμε, να το εξυγιάνουμε, να το κάνουμε κράτος δικαίου, δημοκρατικό, που σέβεται τους πολίτες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε στο καινούργιο κράτος θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αυτό, λοιπόν, που έχουμε να σκεφτούμε, τώρα με την επέτειο, είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, το νόμιμο κράτος και όχι οι απατεώνες του, απέτρεψε την εξαφάνισή μας από προσώπου γης, μέσα από μισό αιώνα συγκρούσεων.

Η πανίσχυρη Τουρκία, κατέχοντας τη μισή Κύπρο, ούτε την ένταξη στην ΕΕ απέτρεψε ούτε την αναγνώριση του ψευδοκράτους πέτυχε.

Όσο υπάρχει νόμιμο κράτος, κανένας δεν μπορεί να ξεριζώσει τους πολίτες του και να τους ξαποστείλει στην εξορία.

Ο κίνδυνος, που είναι πλέον ορατός διά γυμνού οφθαλμού, είναι να γίνουμε αίφνης από αναγνωρισμένο κράτος κοινότητα, που η επιβίωσή της θα εξαρτάται από την ανύπαρκτη «καλή θέληση» της Τουρκίας.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης του λαού, που αιώνες προστάτευε την εθνική και φυσική του επιβίωση από αλλεπάλληλες επιβουλές, τώρα άρχισε να χάνει τη δύναμή του.

Διότι, τον φόρτωσαν απελπισία και φτώχεια, τον γονάτισαν, τον έκαναν να απηυδήσει με την κατάρρευση της οικονομίας, των θεσμών, των αξιών, με τη διαφθορά και την ανικανότητα, τον έκαναν να λέει:

Σικιμέ, ας γίνει ό,τι θέλει…

Ίσως, τελικά, να ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο… ή, όπως το λένε στα σύγχρονα: μια ελεγχόμενη εξαθλίωση.