<<Παίκτες και κινήσεις στην σκακιέρα της Μέσης Ανατολής>>

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η Συρία γίνεται σήμερα το πιο επικίνδυνο σημείο ανάφλεξης στον πλανήτη. Η ένταση και οι φόβοι για έναν μεγαλύτερο Πόλεμο αυξάνονται σταθερά από την ώρα που η Ρωσσία εξαπέλυσε μια σειρά αεροπορικών επιθέσεων εναντίον του ISIS και των άλλων τζιχαντιστικών ομάδων στο συριακό έδαφος, ενισχύοντας την παρουσία της στην ήδη ασταθή περιοχή.

Ο συριακός πόλεμος ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια σχεδόν από τις ΗΠΑ, την Γαλλία, την Βρετανία και την Σαουδική Αραβία με στόχο την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης που έχει την υποστήριξη των Ιρανών και των Ρώσσων.Τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής: 250.000 νεκροί, 9,5 εκατομ. πρόσφυγες, οι περισσότεροι με κατεύθυνση την Ευρώπη και την Συρία κατακερματισμένη.

Ακόμα και τώρα, δύο εβδομάδες μετά την έναρξη των ρωσσικών επιχειρήσεων, ούτε ο Λευκός Οίκος ούτε τα σαΐνια των φιλοπόλεμων think-tanks της Ουάσιγκτων έχουν καταφέρει να προσεγγίσουν τις εξελίξεις, πολύ περισσότερο να χαράξουν στρατηγική.

Ενόσω η διακυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται γυμνή, αναζητώντας μανιωδώς μια απάντηση, οι πύρινες φλόγες που στέλνει ο Πούτιν από τον ουρανό πάνω στα ψυχανώμαλα κεφάλια των κουκκουλοφόρων, αποκεφαλιστών και στις υπόλοιπες οχιές που συνιστούν τον ISIS, φέρνουν, εκτός των άλλων, την ανάδυση ενός νέου γεωπολιτικού, ανατολικού ορίζοντα στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή είναι η αυγή μιας νέας εποχής, η εικόνα της οποίας είναι ακόμα θολή, σίγουρα όμως η εποχή της Αραβικής Άνοιξης, η αποσύνθεση διαφόρων καθεστώτων, καθώς και η εισροή διαφόρων οργανώσεων στο κενό που επακολούθησε έχουν φτάσει στο τέλος τους. Οι ρωσσικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία, η πρόσφατη ιρανο-ρωσσική συμφωνία για πώληση όπλων, η ιρανο-αμερικανική προσέγγιση και ο συντονισμός μεταξύ Τεχεράνης, Μόσχας, Δαμασκού και Βαγδάτης στον πόλεμο εναντίον του ISIS, όλα προαναγγέλλουν μια μείζονα αλλαγή στην Μέση Ανατολή.

Η Ρωσία και το Ιράν άδραξαν την ευκαιρία και προσπαθούν, μέσω των κοινών προσπαθειών τους, να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Εύφορη Ημισέληνο, που συνδέει το Ιράκ, το Κουβέϊτ, την Συρία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Κύπρο και την Αίγυπτο.

Η Ρωσία συνεισφέρει σε αυτήν την εξίσωση την σημαντική διεθνή πολιτική επιρροή της και τις προηγμένες στρατιωτικές δυνατότητες, κυρίως τα συστήματα αεράμυνας, τις μυστικές υπηρεσίες και μια σύγχρονη πολεμική αεροπορία, ενώ το Ιράν βάζει τα κεφάλαια, την καλή γνώση του για την διαμόρφωση του εδάφους, τις δυνάμεις των Φρουρών της Επανάστασης και την λιβανέζικη Χεζμπολάχ - μια καλά εκπαιδευμένη και οπλισμένη μιλίτσια μάχης, αποφασισμένη μέχρι τέλους.

Ένας σημαντικός αριθμός επιτελικών της μπόρεσαν, σε ορισμένες περιοχές, να ανατρέψουν την ισορροπία υπέρ του Σύρου προέδρου Μπασάρ Άσσαντ, εμποδίζοντας τους ισλαμιστές να επιφέρουν συντριπτικές ήττες στον στρατό του.

Η Ρωσσία ξεκίνησε τις συντονισμένες αεροπορικές επιθέσεις κατά των θέσεων των τζιχαντιστών λίγο μετά αφ’ ότου τα μέλης της ρωσσικής Άνω Δούμας του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου ενέκριναν τις επιχειρήσεις στην Συρία.

Οι βασικοί λόγοι της επέμβασης της Ρωσσίας στην Συρία είναι: α) ο Άσσαντ μετά την εμφάνιση του ISIS χάνει συνεχώς έδαφος, ελέγχει το 1/3 της συριακής επικράτειας. Οι Ρώσσοι θέλουν να διασώσουν το καθεστώς Άσσαντ, θεωρώντας ότι η δια της βίας εκδίωξη του Άσσαντ θα είναι επανάληψη του λάθους που έγινε στη Λιβύη, όπου το καθεστώς του Καντάφι έλαβε βίαιο τέλος. Τα αποτελέσματα αυτής της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης είναι εμφανή σήμερα: η Λιβύη έχει γίνει ο βασικός έμπορος όπλων για κάθε εξτρεμιστική οργάνωση και πύλη για την μαζική μετανάστευση από την Αφρική προς την Ευρώπη. β) Το ενδιαφέρον της Μόσχας για την βάση της Ταρτούς. Η Μόσχα θέλει να επεκτείνει την επιρροή της πέρα από τον μετασοβιετικό κόσμο όπου κρίνει ότι έχει στρατηγικά συμφέροντα. γ) Η δράση Τσετσένων τζιχαντιστών στον ISIS, που εκπαιδεύονταν για να γυρίσουν στα ρωσσικά εδάφη. Οι Ρώσσοι θέλουν να εξουδετερώσουν τους Καυκάσιους ισλαμιστές.

Όπως λέει ο Γάλλος αναλυτής Thierry Meyssan: «Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση και στην συνέχεια τα κράτη-μέλη του ΟΣΣΑ, παρακολουθούν την στρατολόγηση των Αδελφών Μουσουλμάνων από την CIA και την χρησιμοποίηση τους, από τις Ηνωμένες Πολιτείες με στόχο την αποσταθεροποίησή των χωρών τους. Έτσι, οι άνδρες του Οσσάμα Μπιν Λάντεν (που εκπαιδεύτηκαν από τον αδελφό του Αιγύπτιου ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας  Sayyid Qutb) και του Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι (που εντάχθηκε στην Αδελφότητα έναν χρόνο πριν την σύλληψη και την εκτέλεση του Sayyid Qutb) πολέμησαν την Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν, μετά την Ρωσσία στην Γιουγκοσλαβία και τελικά μέσα στο ίδιο της το έδαφος, στον Καύκασο». [Πηγή: του Thierry Meyssan, 21/09/2015, Réseau Voltaire]

Υπενθυμίζουμε ότι ο ΟΣΣΑ είναι μια κλασσική στρατιωτική συμμαχία έξη πρώην μελών-κρατών της Σοβιετικής Ένωσης: της Λευκορωσίας, της Ρωσσίας, της Αρμενίας, του Τατζικιστάν, του Καζακστάν και του Κιργιστάν. Η διαφορά του με το ΝΑΤΟ είναι ότι τα κράτη-μέλη του ΟΣΣΑ διατηρούν πλήρη εθνική κυριαρχία, δεν θέτουν τις ένοπλες δυνάμεις τους υπό τις διαταγές της κυρίαρχης δύναμης της συμμαχίας τους και μπορούν να αποσπαστούν όποτε θελήσουν από την συμμαχία αυτή. Έτσι, το Αζερμπαϊτζάν, που ανήκε αρχικά στην συμμαχία αυτή, αποσύρθηκε για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Το 2011, τα κράτη-μέλη του ΟΣΣΑ παρακολούθησαν την «αραβική άνοιξη», που σχεδιάστηκε από την CIA για την ανατροπή εχθρικών προς τις ΗΠΑ καθεστώτων(αλλά και φιλικών), προς όφελος των Αδελφών Μουσουλμάνων (Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία). Και αργότερα, το 2014, παρακολούθησαν τον θρίαμβο των Αδελφών Μουσουλμάνων, δηλαδή την ανακήρυξη του Iσλαμικού Xαλιφάτου (ISIS) που προκαλεί τόσο το διεθνές δίκαιο όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σήμερα το IΣΙΣ έχει αναθέσει τις διοικητικές του θέσεις σε ισλαμιστές προερχόμενους κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση, και μερικές φορές ακόμα και από τα κράτη-μέλη του ΟΣΣΑ.

Οι ΗΠΑ και οι μυστικές τους υπηρεσίες, για να στήσουν τον ISIS, μάζεψαν όλο το έμψυχο υλικό που χρειαζόταν από τις διαλυμένες –από αυτούς- χώρες (Αφγανιστάν, Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο κ.ά.), από τους σουνίτες του Ιράκ –αφού τους κατέστρεψαν-, από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, και τους παρίες των μουσουλμανικών προαστίων στις δυτικές κοινωνίες και τους μετέτρεψαν σε μια σύγχρονη πολεμική ορδή. Στη συνέχεια την ξαμόλυσαν στην μεσανατολίτικη πιάτσα, καίγοντας και λαφυραγωγώντας τα πάντα και τους πάντες στο διάβα της, χωρίς να μπορούν ν’ αντιληφθούν τις συνέπειες της πολιτικής τους.

Με την επέμβαση της η Ρωσσία θέλει, σε τελική ανάλυση, να έχει ουσιαστικό λόγο στην διαπραγμάτευση της μεταπολεμικής εποχής για την λύση.

Για τους μουλάδες της Τεχεράνης, απ’ την άλλη, μια λύση που αποκλείει τους Αλεβίτες από την εξουσία στην Συρία σημαίνει το τέλος του ονείρου τους, να δουν την Εύφορη Ημισέληνο να γίνεται σιιτική και να εκτείνεται από την Βαγδάτη στην Βηρυτό υπό την ηγεσία του Ιράν.

Έτσι, ο Πούτιν έχει μεγάλη βοήθεια, ιδιαίτερα από τις ειδικές δυνάμεις του ιρανικού στρατιωτικού σώματος «Al-Quds» και από την σκληρή μιλίτσια που νίκησε τον ισραηλινό στρατό σε δύο ξεχωριστές συγκρούσεις, την Χεζμπολλάχ, τον Στρατό του Θεού.

Το Reuters αναφέρει: «Εκατοντάδες Ιρανικά στρατεύματα έχουν φθάσει στην Συρία τις τελευταίες 10 ημέρες και σύντομα θα ενωθούν με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους της Χεζμπολλάχ σε μια μεγάλη χερσαία επιχείρηση υποστηριζόμενη από ρωσσικές αεροπορικές επιθέσεις», όπως είπαν στο Reuters δύο λιβανικές πηγές, που γνωρίζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις της σύγκρουσης... [«Assad allies, including Iranians, prepare ground attack in Syria», πηγή: Reuters]

Οι Ρώσσοι, μεταξύ των άλλων, κάνουν και μια σαφή επίδειξη δύναμης. Μέσα σε μια εβδομάδα κατέστρεψαν 100 τεθωρακισμένα οχήματα, 19 κέντρα διοίκησης, 2 κέντρα επικοινωνιών, αποθήκες καυσίμων κ.λπ.... (Οι ΗΠΑ μετά από 1 χρόνο έχουν χτυπήσει μόνο 340 οχήματα). Η επέμβαση των Ρώσσων με βομβαρδισμούς από την Κασπία Θάλασσα δοκιμάζει τα οπλικά τους συστήματα και ιδιαίτερα οι πύραυλοι Καλίμπρα δείχνουν να έχουν τρομακτική ευστοχία. Τα SU-30, που σταματούν κυριολεκτικά στον αέρα, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν άνετα και εναντίον του ΝΑΤΟ.

Για να καταλάβουμε τις δυνατότητες της ρωσσικής αεροπορίας, η «παραβίαση» για την οποία διαμαρτυρήθηκε η Τουρκία τις πρώτες ημέρες της επέμβασης ήταν γιατί τα ρωσσικά συστήματα είχαν επί... έξη λεπτά εγκλωβισμένα 4 τουρκικά F16 και αρκούσε να πατηθεί ένα κουμπί για να τα καταρρίψουν.

Χτυπήθηκαν, επίσης, βάσεις της Al-Nusra και σαλαφιστικές θέσεις. Μόνο στις 4 Οκτωβρίου, 600 μαχητές του ISIS εξουδετερώθηκαν, σε μια ημέρα.

Το Ρωσσικό στρατηγικό εγχείρημα στην Συρία

Από τα τέλη Σεπτεμβρίου, η ανθρωπότητα καταλαβαίνει ξεκάθαρα τις διαφορές μεταξύ της Ρωσσίας και της Ουάσιγκτων. Η προσέγγιση του Πούτιν βασίζεται στην αλήθεια, ενώ αυτή της αμερικανικής ελίτ «είναι κενοί κομπασμοί και ψέματα», όπως παραδέχεται ο Dr Paul Craig Roberts, συνεργάτης της Wall Street Journal. «Ο Πούτιν υπογραμμίζει την νομιμότητα της ρωσσικής επέμβασης στην Συρία, που είναι αίτημα της συριακής κυβέρνησης. Αντιτίθεται ...στην παρέμβαση στην Συρία των κυβερνήσεων της Ουάσιγκτων και της Γαλλίας, η οποία παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Συρίας με αυθαίρετη και παράνομη στρατιωτική επέμβαση» (2 Οκτωβρίου 2015, Information Clearing House).

Όπως όλα δείχνουν, κάποια κομμάτια του αμερικανικού συστήματος εξουσίας ίσως δείχνουν ανοχή στον Πούτιν, μαρτυρώντας μια κοινή δράση μεταξύ υπόγειων δυνάμεων του Αμερικανικού κατεστημένου και των Ρώσσων. Η δημοκρατική Γερουσιαστής, για παράδειγμα, Dianne Feinstein δήλωσε ότι «η ρωσσική επέμβαση στην Συρία μπορεί να θεωρηθεί ως θετική εξέλιξη». Και συμπλήρωσε ότι το κλειδί είναι να νικηθεί ο ISIS και, στην συνέχεια, να γίνουν εκλογές στην χώρα. «Οι ΗΠΑ πρέπει να συνεργαστούν με την Ρωσσία», κατέληξε η Γερουσιαστής Feinstein.

Η Wall Street Journal στις 30/9 έγραψε: «Οι ρωσσικές αεροπορικές επιδρομές χτύπησαν βάσεις τζιχαντιστών που είχαν στηριχθεί από την CIA», ξεκαρφώνοντας αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε: ότι ο ISIS και όλες οι τζιχαντιστικές «αντιπολιτευτικές» ομάδες είναι δικό τους κατασκεύασμα.

Οι New York Times συμπεραίνουν ότι είναι αποδεκτό το «εκλεκτό έθνος» να οργανώνει Πολύχρωμες Επαναστάσεις, ένας ευφημισμός για την «αλλαγή καθεστώτος», αλλά δεν είναι αποδεκτό να βοηθά η Ρωσσία έναν σύμμαχο να αμυνθεί απέναντι στους τρομοκράτες του ISIS που αποδεδειγμένα εξοπλίστηκαν, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τις ΗΠΑ, τους Σαουδάραβες και το ΝΑΤΟ... Σε τι πλανήτη ζούμε;

Πρέπει να δούμε, ωστόσο, ότι το στρατηγικό εγχείρημα Τεχεράνης και Μόσχας στην Συρία επηρεάζεται από παγκόσμια γεγονότα και ότι υπάρχουν τρεις παράγοντες που το προωθούν: η απουσία ενός υπολογίσιμου διεθνούς οργανισμού, το γεγονός ότι η Ευρώπη συγκλονίζεται από την προσφυγική κρίση, και η αποτυχημένη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μπλεχτεί, μετά το 2001, σε επικίνδυνα παιχνίδια, ακόμα και με την αραβική τρομοκρατία (Αλ Κάϊντα, ISIS κ.λπ.), αντιμετωπίζοντας μεγαλύτερες εμπλοκές απ’ ό,τι αρχικά είχαν σχεδιάσει ή ήταν ικανοί να φορτωθούν. Το τερατούργημα του ISIS, το οποίο ευελπιστούσαν να χρησιμοποιήσουν, αποδεικνύεται ένα ακόμα «μπούμερανγκ» για πολλαπλές χρήσεις ...και χρήστες.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν 2 ισχυρά κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, και διάφορα άλλα λόμπυ, που «παίζουν» το παιχνίδι της «μοναδικής υπερδύναμης» στην Νέα Τάξη.

Αυτή την φορά, τα ισχυρότερα «Γεράκια» δεν είναι στο Πεντάγωνο, αλλά στο Στέητ Ντηπάρτμεντ, οι εκφραστές του λεγόμενου «ιμπεριαλιστικού φιλελευθερισμού».

Είναι η νεοφιλελεύθερη, χρηματιστική, νεοσυντηρητική ελίτ που εμφορείται από την λογική των συγκρούσεων και των «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων, αυτοί που διαλύουν τις χώρες που «δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις» της υπερεθνικής ελίτ για να κερδοσκοπήσουν με τα παλιά καλά κόλπα του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος από τα συμβόλαια της «ανοικοδόμησης».

«Στην αμερικανική αργκώ η “απελευθέρωση” οποιουδήποτε σημαίνει την απεριόριστη δυνατότητα των αμερικανικών εταιρειών και των συμμάχων τους να εκμεταλλεύονται εργασία, πρώτες ύλες και όποιες άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές σε κάθε μέρος του κόσμου χωρίς να έχουν κανέναν λόγο οι λαοί ή οι κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες ανήκουν. Τα «ζωτικά συμφέροντα» των ΗΠΑ ταυτίζονται με ό,τι χρειάζεται για να ικανοποιηθεί η αδηφάγα αμερικανική άρχουσα τάξη, όπως, π.χ., η δουλειά των σκλάβων που εκμεταλλεύθηκαν εξ αρχής οι ΗΠΑ. Το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία είναι σύμμαχοι των Αμερικανών στην περιοχή για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Στην Υπο-Σαχάρια Αφρική οι σύμμαχοι είναι τώρα η Ουγκάντα και η Ρουάντα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η εθνική κυριαρχία ποτέ δεν αποτελούσαν «ζωτικά συμφέροντα» για τις ΗΠΑ, εκτός από τις περιπτώσεις που τα δικαστήριά τους αντιμετωπίζουν τις εταιρείες σαν να ήταν ανθρώπινα όντα ή κυρίαρχες οντότητες», περιγράφει εύστοχα το αμερικανικό στρατήγημα ο Dr T.P. Wilkinson στον ιστότοπο του Global Research  (The  Covert CIA Agenda, 04/10/2015).

Το αποτέλεσμα των τυχοδιωκτικών τους ενεργειών ήταν να υποστούν μια τεράστια οικονομική αιμορραγία από τους δεκαετείς πολέμους και να τους βρει «ξεβράκωτους» η τραπεζική και οικονομική κρίση.

Ο άλλος δυτικός «παράγοντας», οι «Κουτόφραγκοι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρπαξαν κάποια συμβόλαια αλλά, βλέποντας τα δύσκολα, την κάνουν με «ελαφρά πηδηματάκια», αφήνοντας τους Αμερικανούς μόνους τους ηθικά και οικονομικά.

Η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. έδειξε την πραγματική θρασύδειλη ταυτότητά της: ενώ κάνει οικονομικό τσαμπουκά απέναντι στην Ελλάδα, πολιτικά είναι ανύπαρκτη παντού και δεν παίζει κανένα γενικότερο ρόλο. Πρόκειται για «οικονομικούς γίγαντες, πολιτικούς νάνους και στρατιωτικά σκουλήκια», όπως σωστά τους έχει χαρακτηρίσει ο φίλος στρατηγικός αναλυτής Κωνσταντίνος Γρίβας.

Οι Ευρωπαίοι έχουν το πρόβλημα των εκατομμυρίων προσφύγων που κατακλύζουν τα σύνορά τους και είναι εξαιρετικά απίθανο να αντιταχθούν σε Ρωσσία και Ιράν. Γιατί να το κάνουν απλά και μόνο για χάρη των σουνιτών, με τους οποίους η Ευρώπη δεν έχει τίποτα κοινό και οι οποίοι μπορεί να αποτελέσουν τους μελλοντικούς μετανάστες;

Ο Λευκός Οίκος, από την πλευρά του, ομολογεί την αδυναμία του όταν ο Αμερικανός πρόεδρος δηλώνει σαφώς ότι δεν επιθυμεί να πληρώσει το αυξημένο τίμημα που θα απαιτήσει η αμερικανική συμμετοχή στη Συρία. Αυτό ισοδυναμεί με σιωπηρή συγκατάθεση στην ρωσσική επέμβαση.

Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει ουσιαστικά παραδεχθεί δημοσίως ότι η Ρωσία και το Ιράν αποτελούν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Το ίδιο έκανε και η Άγκελα Μέρκελ.

Το Ισραήλ έχει μέχρι στιγμής αποφύγει να παρέμβει εμφανώς στον συριακό εμφύλιο πόλεμο και δείχνει να συνεχίζει την ίδια πολιτική. Οι αντιμαχόμενες πλευρές στη Συρία τρέφουν μεγάλη εχθρότητα προς το Ισραήλ - και οι δύο θα ήθελαν να το δουν να καταστρέφεται -, ως εκ τούτου, το Ισραήλ δεν έχει κανένα λόγο να συνταχθεί ανοιχτά με οποιαδήποτε από αυτές.

Η κρυφή, όμως, σιωνιστική στρατηγική ατζέντα του Ισραήλ για την περιοχή ευνοεί την διάλυση του Λιβάνου και της Συρίας σε διάφορα κράτη: Δαμασκός, Χαλέπι, Δρούζοι, Αλεβίτες και ό,τι άλλο συνεπάγεται την αναμόρφωση του χάρτη για την Μέση Ανατολή, όπως τον διαμόρφωσαν οι Σάϊκς-Πικό το 1916 για λογαριασμό των μεγάλων δυνάμεων της εποχής.

Κάθε είδους ενδο-αραβική έριδα εξυπηρετεί τα σχέδια του Ισραήλ, όπως και η διάλυση που συμβαίνει στο πλούσιο σε πετρέλαιο έδαφος του Ιράκ.

Η άποψη που επικρατεί στα ισραηλινά επιτελεία είναι ότι μόνο κράτη (όπως το Ιράν) μπορούν να αποτελέσουν σοβαρές απειλές για το Ισραήλ γιατί μόνο αυτά μπορούν να κατέχουν πυρηνικά όπλα. Μη κρατικοί παίκτες (non-state actors), όπως ο ISIS, δεν είναι τόσο επικίνδυνοι όσο τα θεωρούμενα ως εχθρικά κράτη της περιοχής. Οργανώσεις όπως ο ISIS δεν διαθέτουν αεροπλάνα, βαρύ πυροβολικό και αριθμό τεθωρακισμένων που να μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή στο Ισραήλ.

Ο ISIS είναι μια εξτρεμιστική ισλαμιστική ομάδα και έχει σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους από τότε που διακήρυξε την ίδρυση του Ισλαμικού Χαλιφάτου, τον Ιούνιο του 2014 – και τράβηξε με τραγικό τρόπο την παγκόσμια προσοχή με τις τελετουργικές σφαγές που προβάλλονται κατά κόρον από τα διεθνή ΜΜΕ, τον μηχανισμό παραπληροφόρησης των μίντια της Ουάσιγκτων.

Είναι αλήθεια ότι ο ISIS πυροδότησε έντονο πάθος μεταξύ των νέων και περιθωριοποιημένων Μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο και η ιδέα του Χαλιφάτου άσκησε μεγάλη έλξη μεταξύ των πιστών.

Όμως, στην πραγματικότητα, ο ISIS είναι ένα μπουλούκι στερημένων και φανατικών «ασσασσίνων» ικανό για περιορισμένη μόνο καταστροφή και η απειλή του έχει υπέρμετρα μεγαλοποιηθεί.

Ο ISIS έχει επιτύχει κυρίως εκεί όπου υπάρχει πολιτικό κενό, όπως στην Συρία και το Ιράκ, όπου αντιμετώπισε καταρρευμένα κράτη με αποδυναμωμένες ένοπλες δυνάμεις.

Όπου αντιμετώπισε καλά οργανωμένη αντίσταση από μη κρατικές οντότητες, όπως οι μιλίτσιες των Κούρδων, ή το αποφασισμένο καθεστώς και τον στρατό των Αιγυπτίων στο Σινά, αποδείχτηκε ότι δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά.

Αυτό σημαίνει ότι είναι λάθος να θεωρείται ότι ο ISIS αποτελεί ανεξάρτητη σοβαρή στρατηγική πρόκληση για το Ισραήλ, το οποίο τον αντιμετωπίζει με τον τρόπο που βλέπει την Χαμάς ή την Χεζμπολλάχ, τις οποίες μάλιστα τις θεωρεί σήμερα πιο απειλητικές λόγω των καταστροφικών δυνατοτήτων τους, όπως οι πύραυλοι, που τους παρέχει το Ιράν.

Ο Efraim Inbar, καθηγητής πολιτικών σπουδών στο Bar-Ilan University, διευθυντής του Begin-Sadat Center for Strategic Studies (BESA), γράφει σε ένα πρόσφατο άρθρο: «Ο ισραηλινός στρατός και η μιλίτσια του ISIS ανήκουν σε διαφορετικής τάξεως στρατιωτικά σώματα. Όσο, βέβαια, ο ISIS συμπεριφέρεται με έναν εντελώς αντισυμβατικό κτηνώδη τρόπο, πολλοί στον κόσμο θα ήθελαν να δουν το Ισραήλ να κάνει την βρώμικη δουλειά γι’ αυτούς, αν υπάρξει ανάγκη και δοθεί η ευκαιρία». (7 Σεπτεμβρίου 2015)

Με λίγα λόγια, οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι, οι υποθέσεις πως ο ISIS μπορεί να αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ απ’ ό,τι το Ιράν, είναι γελοίες.

Ακόμα κι αν ο ISIS επικρατήσει στην Συρία και φθάσει στα ισραηλινά σύνορα, στο χείριστο σενάριο, μπορεί να υπάρξει ένα νέο «Χαμαστάν»..., λένε, εννοώντας την κατάσταση που επικρατεί στην Γάζα με την Χαμάς.

Ο παράγοντας Τουρκία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί μας αφορά άμεσα γεωστρατηγικά. Βλέπουμε να εξελίσσεται μια συντριπτική αποτυχία της τουρκικής πολιτικής και του δόγματος Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονες.

Η Τουρκία σήμερα βρίσκεται σε δύσκολη θέση και σε φάση αποσταθεροποίησης. Πιθανώς υπήρξε ο «χρήσιμος ηλίθιος» όλης αυτής της ιστορίας. Στην κυβέρνηση Ερντογάν είχε δημιουργηθεί η εντύπωση (όσο κρατούσε η συμμαχία με τον μέντορά του, Φετουλλάχ Γκιουλέν) ότι θα εκφράσουν το δόγμα Ομπάμα-Μπρεζίνσκυ στον ρόλο της γεωπολιτικής βάσης ενός «μετριοπαθούς» (moderate) Ισλάμ.

Το πανίσχυρο Brookings Institution στην έκθεσή του για την ανατροπή του Άσσαντ έδινε κεντρικό ρόλο στην Τουρκία.

Ο ISIS είναι κυρίως αποτέλεσμα του ρόλου που έπαιξε η Τουρκία, η οποία επέτρεψε σε χιλιάδες εθελοντές από την Δύση και την Ασία να συρρεύσουν στα στρατόπεδα εκπαίδευσης του στο Ιράκ. Έστειλε, επίσης, μέσα από τους ίδιους δρόμους, εκατοντάδες ξένους ειδικούς που διαχειρίζονται τις υποδομές των πετρελαιοπηγών, τις οποίες έχει καταλάβει ο ISIS και οι οποίες του αποφέρουν τεράστια έσοδα. Το τουρκικό έδαφος χρησιμοποιήθηκε, επίσης, για ανεφοδιασμό του ISIS και για νοσηλεία των τραυματιών του. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι ο ISIS εξακολουθεί να έχει υποστήριξη από την Τουρκία, ακόμα και μετά την πρόσφατη επίσημη συμφωνία των Τούρκων με την αντι-ISIS συμμαχία. Το πρόβλημα της Τουρκίας παραμένουν πάντα οι Κούρδοι.

Την 1^η Αυγούστου, η Ουκρανία και η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ανακοίνωσαν την δημιουργία μιας «Διεθνούς Ισλαμικής Ταξιαρχίας», που αποτελείται από μαχητές της Αλ-Κάϊντα και του ISIS, και στρατοπεδεύει στην Χερσώνα της Ουκρανίας. Η ταξιαρχία αυτή στόχο έχει να πολεμήσει την Ρωσσία στην Κριμαία.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το κλίμα βίας, οι βομβιστικές επιθέσεις, τα πύρινα οδοφράγματα που απλώνονται στις μεγάλες πόλεις της χώρας από χιλιάδες διαδηλωτές και οι εκλογές που έρχονται δημιουργούν έντονο σκηνικό ανασφάλειας στην Τουρκία του νεο-οθωμανού «σουλτάνου», που απέτυχε οικτρά στα σχέδιά του επειδή νόμισε ότι είναι στ’ αλήθεια υπολογίσιμος και όχι σκέτο πιόνι.

Στους άλλους βασικούς παίκτες στο φιλορωσσικό μπλοκ συγκαταλέγονται: α) το Ιράκ και η ιρακινή κυβέρνηση των Σιϊτών, και β) η Κίνα (και οι BRICS), η οποία έχει έντονο συμφέρον να ξεκαθαρίσει τους τρομοκράτες πριν φθάσουν μέσα στα εδάφη της όπου ζουν μουσουλμανικοί πληθυσμοί, και να εξασφαλίσει τις πηγές ενέργειάς της στην Μέση Ανατολή, την ώρα που πιέζεται από τις ΗΠΑ στον Ειρηνικό. Η Κίνα έχει και έναν επιπλέον ανοιχτό λογαριασμό με την Δύση: δεν ξεχνάει ποτέ τον «αιώνα της ταπείνωσης» που έζησε εξ αιτίας της δυτικής αποικιοκρατικής συμπεριφοράς... Ξέρουμε δε πως η κίτρινη φυλή έχει μνήμη ελέφαντα και την υπομονή που χρειάζεται γιατί «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο», όπως λένε οι παραδόσεις.

Ένα είναι πάντως σίγουρο: νίκη Ρωσσίας και Άσσαντ θα σημάνει πολλά οφέλη για την Ελλάδα. Πρώτα και κύρια, αποτυχία των σχεδίων της Τουρκίας και ξεβράκωμα της Γερμανίας, της οποίας η δεινή διπλωματική ανικανότητα και ο τρόπος που αντιμετώπισε την ελληνική κρίση την έχει κάνει αντιπαθή σε όλο τον κόσμο για άλλη μια φορά.

Η δυνατότητα απεγκλωβισμού από την Ευρωενωσιακή-Νεοοθωμανική μέγγενη αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα!

Απομένει να αφυπνισθούμε και να αντιδράσουμε από κοινού σαν λαός με την σωστή εθνική στρατηγική. Ιδού η Ρόδος...