«Η ετυμηγορία λαθών και η λύτρωση από την πώληση της Finansbank.»
Κατατοπιστικό άρθρο παρότι αναφέρεται επιλεκτικά σε «φούσκα» του 2004 ενώ αποκρύπτει και την «φούσκα» του ΧΑΑ και την διαπλεκόμενη κομματοκρατία και τον δανειοληπτικό παρασιτισμό της ελληνικής οικονομίας. (Β.Σ.)
Του Γιάννη Τσαμουργκέλη
Η κατάρρευση των τραπεζών αποδεικνύει την καταστροφική πολιτική του πρώτου επταμήνου του 2015. Καταστροφή που συνεχίζεται υποδόρια στην εξελισσόμενη χρεοκοπία επιχειρήσεων στο εμπόριο και στους λοιπούς κλάδους της οικονομίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών βρέθηκε από 19,5 δισ. στις αρχές του 2015 στα 12,9 δισ. πριν από το κλείσιμο και τα capital controls, για να καταλήξει στα 2,2 δισ. τον Νοέμβριο του 2015, λίγο πριν από την 3η ανακεφαλαιοποίηση. Ενδεικτικό της απαξίωσης των μετοχών των τραπεζών όσο και της περιουσίας των μετόχων τους είναι η τιμή αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (ΕΤΕ), που στην ανακεφαλαιοποίηση του 2013 ήταν 4,29 ευρώ και στο τέλος του 2015 0,02 ευρώ.
Στην περίπτωση της ΕΤΕ, ως λύτρωση έναντι του προβλήματος της απαξίωσης παρουσιάζεται η πώληση της Finansbank. Για ακόμα μία φορά επιχειρείται παραχάραξη και προπαγάνδα. Η ΕΤΕ αγόρασε τον Απρίλιο του 2006 το 46% της τουρκικής τράπεζας στην αξία των 2,774 δισ. που μαζί με τη μετέπειτα εξαγορά του υπόλοιπου ποσοστού μέχρι το 55,7% και κάποιων θυγατρικών έφτασε τελικά κάτι παραπάνω από τα 2,8 δισ. (αξία πολλαπλάσια της λογιστικής). Στις μέρες μας πούλησε το 100% στην αξία των 2,8 δισ. (αξία υποπολλαπλάσια της λογιστικής). Επιτυχία όχι. Κίνηση απελπισμένης αντιμετώπισης ενός λάθους, ναι. Οταν την περίοδο 2006-2008 οι τράπεζες άλλων ευρωπαϊκών χωρών εκμεταλλεύονταν τις θετικές συγκυρίες και διαμόρφωναν προβλέψεις σε βάρος των κερδών, εμείς επιλέγαμε τα κέρδη και ικανοποιούμασταν στις εκτιμήσεις των ελάχιστων προβλέψεων των λογιστών των ίδιων των τραπεζών (με ανοχή ελεγκτικών και εποπτικών Αρχών).
Όταν οι τράπεζες της Ευρώπης απέφευγαν τα Βαλκάνια και την Τουρκία, λόγω της πολιτικής, συναλλαγματικής και χρηματοπιστωτικής αστάθειάς τους, εμείς αποφασίζαμε να δώσουμε ξανά τη χαμένη μάχη στο Αφιόν Καραχισάρ, με τις θεωρίες των εθνικών πρωταθλητών και του επαρχιώτικου μεγαλοϊδεατισμού. Μόνο που τώρα εμείς ξεπουλάμε και οι άλλοι (π.χ. Αυστριακοί) επενδύουν στις χαμηλότερες τιμές και στις σίγουρες και εξευρωπαϊσμένες (πλέον) αγορές αυτών των χωρών.
Είναι αυταπόδεικτο. Η τρέχουσα τραπεζική κρίση είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής φούσκας που ξεκίνησε από το 2004 με τη δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική καταβαράθρωση του 2015 και επέκεινα, υπό τις διαπλεκόμενες ευθύνες ενός ανεύθυνου πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του και ενός κοντόφθαλμου τραπεζικού στερεώματος μεγαλοστελεχών.
Του Γιάννη Τσαμουργκέλη
Η κατάρρευση των τραπεζών αποδεικνύει την καταστροφική πολιτική του πρώτου επταμήνου του 2015. Καταστροφή που συνεχίζεται υποδόρια στην εξελισσόμενη χρεοκοπία επιχειρήσεων στο εμπόριο και στους λοιπούς κλάδους της οικονομίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών βρέθηκε από 19,5 δισ. στις αρχές του 2015 στα 12,9 δισ. πριν από το κλείσιμο και τα capital controls, για να καταλήξει στα 2,2 δισ. τον Νοέμβριο του 2015, λίγο πριν από την 3η ανακεφαλαιοποίηση. Ενδεικτικό της απαξίωσης των μετοχών των τραπεζών όσο και της περιουσίας των μετόχων τους είναι η τιμή αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (ΕΤΕ), που στην ανακεφαλαιοποίηση του 2013 ήταν 4,29 ευρώ και στο τέλος του 2015 0,02 ευρώ.
Στην περίπτωση της ΕΤΕ, ως λύτρωση έναντι του προβλήματος της απαξίωσης παρουσιάζεται η πώληση της Finansbank. Για ακόμα μία φορά επιχειρείται παραχάραξη και προπαγάνδα. Η ΕΤΕ αγόρασε τον Απρίλιο του 2006 το 46% της τουρκικής τράπεζας στην αξία των 2,774 δισ. που μαζί με τη μετέπειτα εξαγορά του υπόλοιπου ποσοστού μέχρι το 55,7% και κάποιων θυγατρικών έφτασε τελικά κάτι παραπάνω από τα 2,8 δισ. (αξία πολλαπλάσια της λογιστικής). Στις μέρες μας πούλησε το 100% στην αξία των 2,8 δισ. (αξία υποπολλαπλάσια της λογιστικής). Επιτυχία όχι. Κίνηση απελπισμένης αντιμετώπισης ενός λάθους, ναι. Οταν την περίοδο 2006-2008 οι τράπεζες άλλων ευρωπαϊκών χωρών εκμεταλλεύονταν τις θετικές συγκυρίες και διαμόρφωναν προβλέψεις σε βάρος των κερδών, εμείς επιλέγαμε τα κέρδη και ικανοποιούμασταν στις εκτιμήσεις των ελάχιστων προβλέψεων των λογιστών των ίδιων των τραπεζών (με ανοχή ελεγκτικών και εποπτικών Αρχών).
Όταν οι τράπεζες της Ευρώπης απέφευγαν τα Βαλκάνια και την Τουρκία, λόγω της πολιτικής, συναλλαγματικής και χρηματοπιστωτικής αστάθειάς τους, εμείς αποφασίζαμε να δώσουμε ξανά τη χαμένη μάχη στο Αφιόν Καραχισάρ, με τις θεωρίες των εθνικών πρωταθλητών και του επαρχιώτικου μεγαλοϊδεατισμού. Μόνο που τώρα εμείς ξεπουλάμε και οι άλλοι (π.χ. Αυστριακοί) επενδύουν στις χαμηλότερες τιμές και στις σίγουρες και εξευρωπαϊσμένες (πλέον) αγορές αυτών των χωρών.
Είναι αυταπόδεικτο. Η τρέχουσα τραπεζική κρίση είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής φούσκας που ξεκίνησε από το 2004 με τη δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική καταβαράθρωση του 2015 και επέκεινα, υπό τις διαπλεκόμενες ευθύνες ενός ανεύθυνου πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του και ενός κοντόφθαλμου τραπεζικού στερεώματος μεγαλοστελεχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου