<<Η ιδεοληψία συν τω χρόνω γίνεται εγκεφαλικός κάλος.>>

Σε πρόσφατο άρθρο του, με τίτλο » κίνδυνος εθνικής καταστροφής», ο γνωστός δημοσιογράφος Δ. Κωνσταντακόπουλος (ΔΚ), αναφέρει και, εμείς σχολιάζουμε:

1. Ο τ. υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Μπράιζα, «Παραθέτει τις μεγάλες ιδέες του που ουσιαστικά συμπυκνώνονται σε μία κεντρική: τη συμπερίληψη της Ελλάδας σε ενεργειακή-στρατηγική μεσογειακή ζώνη υπό τουρκο-ισραηλινή διεύθυνση και αντιρωσική κατεύθυνση, κάτω από την αμερικανική αιγίδα!». Ο ΔΚ, εδώ και σε ολόκληρο το άρθρο του δεν αναφέρει ούτε μία λέξη για το «Ισλαμικό Κράτος» (ΙΚ), για το ισλαμοφασιστικό κίνημα στις μουσουλμανικές χώρες, τις ενδοαραβικές συγκρούσεις. Αν δε το «ξεχνούσε» τότε θα έπρεπε να εξηγήσει πώς ο ισλαμοφασίστας νεοθωμανός Ερντογάν και η Τουρκία που τον ακολουθεί, στην ηγεμονική επιδίωξή του ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μπορεί να συμπλεύσουν και συνυπάρξουν στρατηγικά με το Ισραήλ; Συνωμοσιολογεί με αντιλήψεις αντιαμερικανικές και αντιεβραϊκές του 1960. Δεν αναγνωρίζει πως η Τουρκία αλλά και το Ισραήλ έχουν πολλές φορές αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ, δεν αναγνωρίζει πως οι ΗΠΑ και η Δύση δεν έχουν ούτε την ισχύ ούτε την μεταξύ τους συνοχή του 1990 ή του «ψυχρού πολέμου».
2. Ο ΔΚ αποκρύπτει απόλυτα την ανάδυση του ηρωικού κουρδικού έθνους, που φυσικά ούτε αμερικανοκίνητο είναι ούτε ταιριάζει στην αμερικανόπνευστη  «τουρκοϊσραηλινή συμμαχία» που φαντασιώνεται ο ίδιος. Και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, αφαιμάζει στρατιωτικά-οικονομικά-πολιτικά-ηθικά το τουρκικό γενοκτόνο καθεστώς. Το οποίο έχει υποστεί στρατηγική ήττα στην Συρία, ύστερα από την απώλεια της συμμάχου Αιγύπτου.
3. Ο ΔΚ πουθενά αναφέρεται στις επιπτώσεις στην περιοχή μας από την αναβαθμισμένη ρωσική στρατιωτικοπολιτική παρουσία, την αγνοεί και αυτήν απολύτως όσον αφορά στα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Ούτε αναφέρεται στην ενισχυμένη παρέμβαση του Ιράν, δυνητικού αντιπάλου της Τουρκίας, εχθρού ασίγαστου του Ισραήλ, που ένεκα του τρομοκρατικού Ι.Κ. έγινε αποδεκτό από τις ΗΠΑ.
4. «Ο δεύτερος τρόπος για να δοθεί η χαριστική βολή στους Έλληνες είναι η προβοκάτσια. Μια ελληνοτουρκική κρίση δηλαδή, ιδέα που παίζει στο “βαθύ παρασκήνιο” από την αρχή των Μνημονίων.Στο στενό περιβάλλον του Γιώργου Παπανδρέου, λίγο πριν την πτώση του, “κυκλοφόρησαν” τέτοιες ιδέες! Κάποιοι σκέφτηκαν ότι, προκαλώντας επεισόδιο “αντι-‘Ιμια” στις κυπριακές θάλασσες, που θα κατέληγε σε κατίσχυση επί της Τουρκίας, θα οδηγούσαν ίσως το ΠΑΣΟΚ επιτυχώς σε εκλογικό θρίαμβο. Ευτυχώς, η ψυχραιμία επικράτησε.» Δε διευκρινίζει ο ΔΚ τι εστί «προβοκάτσια». Για παράδειγμα η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας με την κατάρριψη πχ τουρκικών πολεμικών α/φ που παρά-βιάζουν τα εναέρια σύνορα είναι «προβοκάτσια»; Στο Αιγαίο ο ΔΚ έχει την ιδέα πως η Ελλάδα «προκαλεί» ή θα ήταν οποτεδήποτε «προκλητική»; Ή μήπως στην κυπριακή ΑΟΖ η Κύπρος πρέπει να μείνει παράλυτη στις τουρκικές εισβολές;
5. «Μετά, λανσαρίστηκε η νέα “μεγάλη ιδέα” του έθνους, μια καραμπινάτη ανοησία και προβοκάτσια, όπου παρασύρθηκαν δυστυχώς και κάμποσοι τίμιοι, αλλά  ακατατόπιστοι πατριώτες, η ιδέα ανακήρυξης ΑΟΖ, που δεν θα βοηθούσε σε τίποτα την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, θα μπορούσε όμως να προκαλέσει ελληνοτουρκική κρίση, στη χειρότερη δυνατή στιγμή και με τον χειρότερο δυνατό συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική ιστορία.» Ο ΔΚ αδυνατεί -ή δε θέλει- να αντιληφθεί την πολιτική διάσταση της ανακήρυξης της ελλαδικής ΑΟΖ. που αναβαθμίζει άμεσα την αξία της χώρας μας σε κάθε διαπραγμάτευσή της. Είναι ακατατόπιστος καθώς δε γνωρίζει πως ουδέν δικαίωμα προκύπτει για την Ελλάδα εάν δεν οριοθετηθεί η ΑΟΖ εκεί όπου γειτνιάζει με άλλων κρατών, οπότε άδικα πανικοβάλλεται ενόψει της Τουρκίας. Και ούτε γνωρίζει πως η άμεση οικονομική εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων είναι χρονοβόρα αλλά η τιτλοποίησή τους είναι τάχιστα προσοδοφόρος. Αγνοεί την ανακοίνωση της Deutsche Bank το Νοέμβριο 2012 πως εκτιμά την ύπαρξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου αξίας (τότε) 423 δις δολαρίων. Αγνοεί και την εργασία του χρηματοοικονομικού τμήματος του Παν/μίου της Οξφόρδης που κατέθεσαν στην Βουλή οι ΑΝΕΛ τον ίδιο μήνα και η οποία αποτιμούσε πως εδύνατο η Ελλάδα να αποκομίσει, τον πρώτο χρόνο της τιτλοποίησής των κοιτασμάτων της ,15 δις δολάρια.

Και τελικά, ο ΔΚ καταλήγει σε καμία πρόταση διεξόδου για την πατρίδα μας. Επικαλείται τον φόβο από την Τουρκία, απαξιώνει αυθαίρετα και απόλυτα κάθε μέσο και διάθεση και υποχρέωση αντίστασης των Ελλήνων και των κρατών τους: «θα μπορούσε όμως να προκαλέσει ελληνοτουρκική κρίση, στη χειρότερη δυνατή στιγμή και με τον χειρότερο δυνατό συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική ιστορία.» Δεν αναγνωρίζει πως είναι η Τουρκία ιστορικά από συστάσεως του κεμαλικού κράτους, στην δυσμενέστερη, πιο επίφοβη για τον διαμελισμό της, πιο διεθνώς απομονωμένη,  θέση.  
Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, παρουσιάζεται επιπόλαιος, αμαθής, ιδεοληπτικός που ακόμη και αν είναι έντιμος καταλήγει σε φοβικό διασπαστή του δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού χώρου. Η αυτοκριτική ίσως να μη τον έβλαπτε.