<<ΕΝΑ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ>>

Οπωσδήποτε είναι φανερό πως η κυβερνητική πλευρά δεν έχει πρόταση και σχέδιο διεξόδου από τη μνημονιακή δέσμευση της χώρας μας. Ούτε φυσικά και η αντιπολίτευση. Η Ελλάδα χρεωστά, έχει δεσμευθεί επί πέντε συνεχή χρόνια πάνω στα όποια χρέη της και δεν έχει τρόπο, πρόγραμμα και σχέδιο να απαλλαγεί των δεσμών της αυτών. Δεν έχει δικό της νόμισμα, δεν έχει συμμάχους, έχει χρεοκοπημένες τράπεζες, βρίσκεται σε αδιάλειπτη ύφεση, παραγωγική αποσάθρωση και επενδυτική παράλυση, υφίσταται ανθρωπιστική κρίση, κατάρρευση των συστημάτων κοινής ωφελείας και διάσπαση της κοινωνικής συνοχής. Επιπλέον, αντιμετωπίζει συνοριακές αμφισβητήσεις από το Αιγαίο μέχρι το Ιόνιο και από την Θράκη μέχρι την Ήπειρο ενώ η βόρεια Κύπρος παραμένει υπό τουρκική κατοχή και εποικισμένη. Η χώρα δεν ασκεί τα δικαιώματά της στην Α.Ο.Ζ., επιβαρύνεται με την εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών και προσφύγων.
Η επικίνδυνη και θλιβερή αυτή κατάσταση, διαμορφώθηκε με την ευθύνη κυρίως των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, κορυφώθηκε όμως από τον Γ.Α. Παπανδρέου που αλυσόδεσε με τα «μνημόνια» την χώρα. Καμία άλλη πολιτική δύναμη στη διάρκεια της υπερ40χρονης μεταπολίτευσης επίσης δεν αντέταξε συγκεκριμένη εναλλακτική πολιτική. Αντίθετα άπαντα τα κόμματα μετείχαν στις διανομές και αναδιανομές του δημοσίου πλούτου, ο οποίος προέκυπτε με αλλεπάλληλους δανεισμούς και παράλληλη αποσύνθεση του παραγωγικού ιστού. Ένα σύστημα διαπλεκόμενης κομματοκρατίας εγκαταστάθηκε, εξουσιαστικά ακλόνητο και παρασιτικά αδηφάγο, μεταλλασσόμενο ιδεοληπτικά και αναλλοίωτο πολιτικά: παρασιτισμός στην οικονομία, κοσμοπολιτισμός στην ιδεολογία, αυταρχισμός στην εξουσία, ραγιαδισμός δυτικότροπος και τουρκολάγνος στις διεθνείς σχέσεις.
Η κοινωνία μας συμμετείχε άλλοτε ενθουσιωδώς και άλλοτε παθητικά σε αυτή την εξαθλιωτική κατάπτωση. Αιχμάλωτη της δυσπραγίας και της αμάθειας, των εμφυλιοπολεμικών παθών, δηλητηριάστηκε από την πλεονεξία και την απληστία που οι δημαγωγοί κομματάρχες ενέσπειραν. Μεταλλάσσεται τώρα σε μόρφωμα αναίσθητο, παραιτημένο, άρρωστο, μοιρολατρικό, σε ένα σύνολο αποξενωμένων και απελπισμένων μοναχικών «εγώ», ανίκανων ένεκα τούτων να απελευθερωθούν ούτε καν να ηρεμήσουν.
Αυτή η παρακμή, προσομοιάζουσα σε προηγούμενες ιστορικές καταπτώσεις του ελληνισμού, ενέχει κινδύνους ολέθριων καταστροφών και δεν είναι ορατά αντιμετωπίσιμη. Προοιωνίζεται τα χείριστα εν όψει της επετείου των 200 χρόνων από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους και την εθνική απελευθέρωση.
Μία πρόταση αντίστασης και αντίδρασης, εθνικής επιβίωσης και κοινωνικής διάσωσης, πριν απ’ όλα πρέπει να είναι πολιτική. Δεν επιτρέπεται να αποκλείει ούτε να αυτοπεριχαρακώνεται, πρέπει να είναι ανοικτή και εξελισσόμενη, πρέπει να δρα στο παρόν και να δομεί προς το μέλλον.
Είναι απαραίτητη και αναγκαία καθώς ουδείς πλέον δύναται να διασωθεί από μόνος του ενώ είναι αμφίβολη η προοπτική του ακόμη και αν μεταναστεύσει.