Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

ΝΟΣΗΡΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΒΟΛΕΜΕΝΩΝ

<<Καταχωρήθηκε χθες στο Ανώτατο Δικαστήριο η πρώτη προσφυγή για ακύρωση της αποκοπής μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.

O αιτητής, που είναι καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης, με την προσφυγή του προσέβαλε ως αντισυνταγματική τη νομοθεσία, με την οποία μειώθηκαν οι απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων.

Με την προσφυγή που καταχώρηθηκε μέσω του δικηγόρου Δημοσθένη Στεφανίδη προβάλλονται εφτά λόγοι ακύρωσης του νόμου. Eκτός από το Σύνταγμα, υποστηρίζει ο δικηγόρος,  η επίδικη νομοθεσία προσκρούει και στη Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου αποτελεί δημόσιο δικαίωμα και ότι δεν θεωρείται αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του, αλλά παροχή για την αξιοπρεπή διαβίωσή του, υπογραμμίζεται στην προσφυγή που είναι η πρώτη που καταχωρείται για τέτοιο θέμα. Ο όρος «αξιοπρεπής μισθός»,  ερμηνεύεται ως ο μισθός εκείνος που ικανοποιεί τις κοινωνικές, οικονομικές και πνευματικές ανάγκες του δημοσίου υπαλλήλου. Επίσης σημειώνεται ότι οι απολαβές αποτελούν αναφαίρετο δημόσιο δικαίωμα.

Σήμερα, εξάλλου, αρχίζει στο Ανώτατο Δικαστήριο η ακρόαση της προσφυγής που καταχώρησαν οι Δικαστές των Επαρχιακών Δικαστηρίων, οι οποίοι επίσης ζητούν ακύρωση της νομοθεσία που επέτρεψε τη μείωση των μισθών τους.>>>

Είναι να τρελαίνεται κανείς με την κίνηση κάποιων καθηγητών και  του συνόλου των Δικαστών, να ενάγουν την Κυπριακή Δημοκρατία για τις μικρές μειώσεις που έχουν επέλθει στις παχουλές τους αμοιβές και στα υπερπρονόμια που απολαμβάνουν από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατία (1960 ).

Σε μια περίοδο που η Κυπριακή οικονομία έχει οδηγηθεί στη πτώχευση από το άθλιο και διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Σε μια περίοδο που ο απλός πολίτης στον ιδιωτικό τομέα, δίνει καθημερινά μια αγωνιώδη και άνιση μάχη για να κρατήσει την δουλεία του σε χρεοκοπημένες εταιρείες, με μισθούς πείνας των 700-800, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ο μισθός των οποίων αρχίζει από 2200 και φθάνει σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και 14000 μηνιαίως, προκαλεί βάναυσα κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Ας δούμε όμως πιο κάτω περισσότερες λεπτομέρειες των δύο αυτών κατηγοριών δημοσίων υπαλλήλων:

Καθηγητές μέσης εκπαίδευσης

Προς άρση κάθε παρεξήγησης, θα πρέπει να αναφέρω ότι δεν έχω τίποτα εναντίον αυτής της τάξης δημοσίων υπαλλήλων, πολλούς δε με τους οποίους διατηρώ άριστες φιλικές σχέσεις για χρόνια. Ούτε επίσης υπάρχει από μέρους μου οιοσδήποτε φθόνος για τα υπερπρονόμια που απολαμβάνουν, καθότι μου προσφέρθηκε και εμένα επίσημα διορισμός το 1991 και τον απέρριψα. Ένας από τους βασικότερους λόγους που απέρριψα τον διορισμό μου ως καθηγητού ήταν η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός και η σχέση εξάρτησης που υπάρχει γενικότερα μεταξύ του δημόσιου υπάλληλου και της διεφθαρμένης καθεστωτικής εξουσίας. Οι περισσότεροι φίλοι μου προέρχονται από τις τάξεις των καθηγητών, και μιλώντας μαζί τους καθημερινά δείχνουν να αναγνωρίζουν την ανάγκη να συνδράμουν και αυτοί στο ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης. Άλλωστε δεν ευθύνονται αυτοί εάν η εκάστοτε διεφθαρμένη εξουσία τους παραχωρούσε υπερπρονόμια από το 1960, προκειμένου να τους ελέγχει, μια και αποτελούσαν πάντα μια τεράστια πηγή άντλησης ψήφων στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις.

Όπως συμβαίνει και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η απόδοση τους σε σχέση πάντα με τις απολαβές τους παραβιάζουν βάναυσα τους στοιχειώδης κανόνες της παραγωγικότητας, λόγω κυρίως των χρόνιων στρεβλώσεων, του σαθρού και διαβλητού συστήματος διορισμού και αξιολόγησης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που σύμφωνα με στατιστικές η Κύπρος ξοδεύει, σε αναλογία πληθυσμού, τα περισσότερα και έχει τα φτωχότερα αποτελέσματα μεταξύ των χωρών της Ε.Ε.

Για να γίνω πιο κατανοητός σας αναφέρω το εξής αντιπροσωπευτικό παράδειγμα απολαβών καθηγητών σε Κύπρο, Ελλάδα και Γερμανία  με τα ίδια έτη υπηρεσίας, 23 έτη.

  1. Προσωπικός μου φίλος στη Κύπρο, καθηγητής εμποριολόγος. Έπαιρνε πριν τις πρόσφατες αποκοπές μικτό μηνιαίο μισθό €4400 και τώρα παίρνει €3980
  2. Καθηγητής στην Αθήνα, φιλόλογος μετά τις διάφορες αποκοπές παίρνει τώρα μικτό μισθό μόλις €1485.00.
  3. Καθηγητής στη Γερμανία (την πιο ανεπτυγμένη οικονομικά χώρα της Ε.Ε, με την καλύτερη ίσως παιδεία). Βερολίνο €3637, Αμβούργο €3917, Βρέμη €3921.

Και η Ελληνική, αλλά κυρίως η Γερμανική μέση εκπαίδευση είναι από κάθε άποψη πολύ πιο ανεπτυγμένες και παράγουν πολύ περισσότερα θετικά αποτελέσματα από την Κυπριακή. Αφήνω κατά μέρος που οι Γερμανοί έχουν πολύ λιγότερες αργίες λόγω θρησκείας και εθνικών επετείων.

Με βάσει τα πιο πάνω είναι για μένα από κάθε άποψη απαράδεκτο να βλέπεις καθηγητές να απεργούν και να ενάγουν το κράτος που τους πληρώνει για μια μικρή μείωση μισθού, την στιγμή μάλιστα που ο κάθε δημόσιος υπάλληλος, έχει την σιγουριά της μονιμότητας σε αντιδιαστολή με τον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι πρόκληση από μέρους μερίδας καθηγητών, σε μια περίοδο που σε όλα τα σχολεία λειτουργούν συσσίτια για άπορους μαθητές, πολλοί από τους οποίους εκδιώκονται από τα ιδιωτικά φροντιστήρια, που τους έχει οδηγήσει η ανεπαρκής παιδεία μας, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα δίδακτρα, να έχουν μια τέτοια ανεύθυνη και προκλητική στάση;  

Δικαστές

‘’Η Δικαιοσύνη στην κατεχόμενη μας πατρίδα, που έπρεπε να αποτελεί την πεμπτουσία και φύλακα άγγελο της Δημοκρατίας, έχει καταντήσει υποχείριο και ο Yes Man της διεφθαρμένης εκτελεστικής εξουσίας, της κομματοκρατίας και της οικονομικής ελίτ’’. Τάδε έφή ο ικανότερος και τιμιότερος των δικαστικών, πρώην Γενικός Εισαγγελέας αείμνηστος Σόλωνας Νικήτας σε κατ’ ιδία συνάντηση που είχα μαζί του στο σπίτι του, λίγες μέρες μετά τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση από την συγκυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου – ΑΚΕΛ 2003-2008. Το τραγικότερο για την Κυπριακή Δικαιοσύνη, ήταν ότι στην θέση του διορίστηκε αυτός που τον υπέσκαψε, ο ολετήρας της Κυπριακής Δικαιοσύνης Πέτρος Κληρίδης, με βοηθό του το κολλητό του προέδρου Χριστόφια Άκη Παπασάββα

Ελάχιστα θα μπορούσα να προσθέσω στα όσα ο καλός μου φίλος Σόλωνας Νικήτας μου ανέφερε για την κατάντια της Κυπριακής Δικαιοσύνης. Και δεν έχει άδικο για τους πιο κάτω λόγους:

Η χειραγωγημένη Δικαιοσύνη δεν τιμώρησε, με το αζημίωτο βέβαια, τα μεγαλύτερα εγκλήματα που κατέστρεψαν την Κύπρο και τον λαό της, όπως: Πραξικόπημα 1974, Χρηματιστηριακή απάτη 1999-2000, Αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ, Έκρηξη στο Μαρί, Τραπεζική απάτη και πτώχευση της Κύπρου και τόσα άλλα σκάνδαλα και εγκλήματα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Ειδικότερα στο έγκλημα του χρηματιστηρίου, θύμα του οποίου ήμουνα και εγώ, είχα βιώσει προσωπικά και εγώ τις πλέον απίστευτες καταστάσεις, οι οποίες μου προκάλεσαν δέος και εμετείλα.

Αυτή η τάξη των δημοσίων υπαλλήλων, η λεγόμενη ανεξάρτητη κυπριακή δικαιοσύνη, οι διαπλεκόμενοι δικαστές μας, που ο παχουλός τους μισθός αποτελεί ψίχουλα μπροστά στα άλλα κρυφά τους έσοδα, κρίνει ότι ο νόμος που προνοεί για μείωση των μισθών τους, είναι αντισυνταγματικός και ζητά εξαίρεση. Έλεος πια!

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960) όλοι, ηγεσία και αποχαυνωμένος λαός που την ανέχθηκε, έβαλαν το χεράκι τους για να φθάσει αυτή η χώρα στην διχοτόμηση και την πτώχευση.

Την αρχή έκανε ο πρώτος Πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, που για να προστατευτεί, κυρίως από των Γιωρκατζισμό, διόριζε αβέρτα στην κυβέρνηση του τον κάθε αμόρφωτο και άσχετο με μόνο κριτήριο την αφοσίωση σε αυτόν. Μετά ακολούθησε ο τρελάρας ο Σπύρος Κυπριανού, (ιδέ προηγούμενο άρθρο μου στο Blog μου‘’κύπριοι πρόεδροι, φέρτε τους ζουρλομανδύες’’) στα 10 χρόνια της διακυβέρνησης του έκανε πράγματα και θαύματα στο ρουσφέτι και στον διορισμό ημετέρων στην κυβέρνηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την προσωπική μου θλιβερή εμπειρία όταν μου ζήτησε το κόμμα του, το ΔΗΚΟ το κόμμα των ‘'Αρχών’’ η αλλιώς η ‘’Πόρνη της πολιτικής ζωής’’ να βγάλω ταυτότητα του κόμματος για να με διορίσει στο γραφείο του Φόρου Εισοδήματος. Είναι τυχαίο νομίζεται πού το ΔΗΚΟ, με μόλις εκλογική δύναμη 13%, έχει διορίσει στην κυβέρνηση και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, περισσότερο του 1/3 των υπαλλήλων.; Αυτή η νεμοκλατούρα, με Πρόεδρο τον ανεκδιήγητο Μάριο Κάρογιαν, θα συμπράξει με τον έτερο πατριάρχη της διαφθοράς και του ρουσφετιού, Νίκο Αναστασιάδη στις επόμενες εκλογές για να μας φέρουν, άκουσον, άκουσον τον εκσυγχρονισμό και την αξιοκρατία. Θα κάνουν λέγεται και πολλά Υφυπουργεία για να βολευτούν έτσι περισσότεροι ημέτεροι. Εκσυγχρονισμός, όνομα και πράγμα, θα βάλουμε τις αλεπούδες να βλέπουν τις όρνιθες....

Σε ένα τόπο που τον κυβέρνησαν διαχρονικά προβληματικές προσωπικότητες, και που όπως φαίνεται θα συνεχίσουν οι προβληματικοί να τον κυβερνούν,(Εξαιρείται ο ‘’Τρισμέγιστος’’ Δημήτρης Χριστόφιας γιατί απλά έχει το ακαταλόγιστο των πράξεων του), σε ένα τόπο που οι έρποντες και γλύφοντες δίνουν με την ψήφο τους την εξουσία σε προβληματικούς, αρκεί να έχουν προσωπικά οικονομικά ανταλλάγματα, υπήρχε περίπτωση να γλιτώσει από τη διχοτόμηση και τη πτώχευση; Όλοι σε ένα καζάνι βράζουμε και την κόλαση δεν την γλιτώνομε.  

Όμηρος Αλεξάνδρου
 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΛΥΜΑ ΒΡΩΜΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ


Πολύς λόγος και θόρυβος γίνεται τις τελευταίες μέρες για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος στην Κύπρο και όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο η ΤΡΟΙΚΑ και κυρίως η Γερμανία, η Αγγλία άλλα και κάποια χρηματοοικονομικά κέντρα, προσπαθούν να το εκμεταλλευθούν πριν την υπογραφή της δανειακής σύμβασης.

Επειδή έχω ήδη την φήμη του ‘’κακού’’ και του ανθρώπου που δεν του αρέσουν τα μισόλογα και τα ψέματα, θα σας αναφέρω σήμερα κάποιες σκληρές αλήθειες για το υπό αναφορά θέμα, γιατί πιστεύω ότι το ψέμα δεν βοηθά ούτε τους ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο δεν βοηθά, Κράτη που αποζητούν και απαιτούν δικαιοσύνη και αλληλεγγύη στα πολιτικά και οικονομικά τους προβλήματα.

Η Κύπρος λόγω του χαμηλού φορολογικού της συντελεστή, (μόλις 10%) έχει προσελκύσει τα τελευταία χρόνια αρκετές ξένες καταθέσεις και επενδύσεις και αποτελούσε ανέκαθεν στόχο των ξένων, κατηγορώντας την ότι εκτός από ξέπλυμα βρώμικου χρήματος αποτέλεσε και ένα ούτω καλούμενο ‘’φορολογικό παράδεισο’’. Πρόσθετα υπήρξε και μια δική μας προσπάθεια να προβάλουμε την Κύπρο σαν ένα διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο με ανεπτυγμένες υπηρεσίες όπως, Λογιστές, Δικηγόροι, αλλά δυστυχώς και με ένα υπερδιογκομένο τραπεζικό τομέα του οποίου ο μεγαλοϊδεατισμός και η αλόγιστη επέκταση, μαζί με την αχαπαρωσύνη του Χριστόφια, του ΑΚΕΛ και του Επόπτη Αθανάσιου Ορφανίδη  οδήγησαν την Κύπρο στην πτώχευση.

Πίσω στο θέμα μας. Ειλικρινά, είναι κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει ότι στην Κύπρο δεν γίνεται ξέπλυμα βρώμικου χρήματος; Σαν επαγγελματίας  Λογιστής – Ελεγκτής που ζω επαγγελματικά την κυπριακή πραγματικότητα σας διαβεβαιώνω ότι ναι, γινόταν και γίνεται μεγάλο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος έστω και αν έχουν περάσει διάφορα νομοσχέδια περί διαφάνειας και ελέγχου του τραπεζικού συστήματος από μέρους της Κεντρικής Τράπεζας. Είναι καιρός να τελειώνουμε με το ψέμα και την υποκρισία μας και κυρίως με το απαξιωμένο και βρώμικο κομματικό κατεστημένο που μας έφερε σε αυτή την κατάντια.

Στη Κύπρο, τη μεγαλύτερη ίσως μπανανία της Ευρωζώνης μαζί με την Ελλάδα, στην χώρα της αρπακτής, της ανομίας και της συγκάλυψης, οι νόμοι υπάρχουν και εφαρμόζονται για να καταδικάζονται μόνο οι μικροί, για τους μεγάλους και κυρίως για τους πολιτικούς και γενικότερα το κομματικό κατεστημένο υπάρχουν μόνον στα χαρτιά. Είναι πλέον κοινό μυστικό, όχι μόνο στους ξένους αλλά και σε όσους ζουν στη Κύπρο και έχουν την ελάχιστη δυνατή κρίση, ότι στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος εμπλέκονται κυρίως πολιτικά πρόσωπα αλλά και τα κόμματα τους. Είναι επίσης γνωστό σε όλους ότι στην καταστροφική για τον τόπο μας συμπεριφορά του, αυτό το ελεεινό κομματικό κατεστημένο βρίσκει την στήριξη των εταίρων του όπως, τραπεζιτών,  μεγάλων οικονομικών παραγόντων και  του υποκόσμου που τους χρηματοδοτούν με το αζημίωτο βέβαια.

Θέλετε κάποια παραδείγματα ξεπλύματος βρώμικου χρήματος; έχουμε και λέμε: (1). Μιλόσεβιτς σε συνεργασία με το δικηγορικό γραφείο του πρώην Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου. (2). Μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου 1999-2000, (Τάσος Παπαδόπουλος, Νίκος Χ(ΑΚ)ρυσάνθου Αναστασιάδης, προσωπικά και δια των δικηγορικών τους γραφείων καθώς επίσης και πολλοί άλλοι πολιτικοί και Κόμματα όπως ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΑΚΕΛ.) (3). Φορολογική Αμνηστία 2002. (4). Ρώσικα Κεφάλαια, κ.λ.π. Θέλετε επίσης να μάθετε ποίοι εμπλέκονται στη συγκάλυψη του ξεπλύματος με το αζημίωτο βέβαια; Εκτός από τις τράπεζες και κάποια Λογιστικά γραφεία, εμπλέκονται κυρίως πολιτικά πρόσωπα και κυρίως δικηγορικά γραφεία πολιτικών προσώπων, τα οποία προτιμώνται από τους ξεπλένοντες, όχι για την δικηγορική δεινότητα των στελεχών τους, αλλά για τις πλάτες και τα πλοκάμια που διαθέτουν στη εκάστοτε καθεστωτική εξουσία και την χειραγωγημένη Κυπριακή Δικαιοσύνη. Είναι τυχαίο νομίζετε που δικηγορικά γραφεία πολιτικών (που απλά πήραν το πτυχίο του δικηγόρου αλλά δεν έχουν παραστεί ποτέ σε καμία δίκη και δεν γνωρίζουν καν από δικηγορική)έχουν την μερίδα του λέοντος στο business και κυρίως στο μαύρο χρήμα; Κάποιος ικανότατος, μη πολιτικός, δικηγόρος μου είχε αναφέρει πρόσφατα καταφανώς απογοητευμένος επί λέξη: ‘’Δυστυχώς η Δικαιοσύνη και οι πλείστοι Δικαστές είναι πλήρως χειραγωγημένοι και υποταγμένοι στους πολιτικούς και βγάζουν αποφάσεις ανάλογα με ποίο δικηγόρο έχουν απέναντι τους’’.

Συνεπώς ας μην ωρύονται κάποια ρεμάλια πολιτικοί που έχουν η/και ζητούν εξουσία για να μας ‘’σώσουν’’, όταν μας κατηγορούν οι ξένοι για ξέπλυμα, έστω και αν το κάνουν σκόπιμα για να μας πάρουν κάποιες επενδύσεις και καταθέσεις. Το είπα πολλές φορές και το επαναλαμβάνω, οι μεγαλύτεροι εχθροί της Κύπρου δεν είναι οι ξένοι αλλά οι ελεεινοί πολιτικοί της. Αν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να το δεχθούμε και μένουμε προσκολλημένοι στον κομματικό μας πατριωτισμό τότε δεν έχουμε γενικώς υπόθεση.

Όμηρος Αλεξάνδρου     


  

Ο  ΕΛΕΓΧΟΣ  ΤΩΝ  ΜΑΖΩΝ  


Η διαφορά μεταξύ της αληθινής εκπαίδευσης και της επαγγελματικής κατάρτισης έχει με έξυπνο τρόπο θολωθεί.
Ακολουθούν μερικές ιδέες για τον τρόπο με τον οποίο οι έξυπνοι – επιτήδειοι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν τους άλλους ανθρώπους: Αν κάτι από όλα αυτά σας φαίνεται γνώριμο, ε τότε είναι καιρός να ξυπνήσετε!

Το πιο σημαντικό στον έλεγχο των ανθρώπων είναι να μην το ξέρουν πως τους ελέγχεις. Εάν οι άνθρωποι ήξεραν, αυτή η γνώση θα έφερνε τη δυσαρέσκεια και ενδεχομένως την εξέγερση, κατάσταση που θα απαιτούσε  ωμή βία και τρόμο για να κατασταλεί και αυτό δεν θα βόλευε τους ελέγχοντες.

Είναι ευκολότερο από ό,τι νομίζετε να ελεγχθούν οι άνθρωποι έμμεσα, και να τους χειριζόσαστε έτσι ώστε να σκέφτονται αυτό που θέλετε να σκέφτονται, και να κάνουν αυτό που θέλετε να κάνουν.

Μια βασική τεχνική είναι να κρατηθούν ανίδεοι. Οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο εύκολοι να τους χειριστείς. Η κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης ή ο περιορισμός της πρόσβασης στην εκπαίδευση θα ήταν η άμεση προσέγγιση. Αυτό όμως θα ήταν πολύ φανερό. Η έμμεση προσέγγιση είναι να ελεγχθεί η εκπαίδευση που λαμβάνουν.

Είναι δυνατό να είναι ένας Ph.D., γιατρός, δικηγόρος, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος, ή λογιστής, για να δώσουμε μερικά μερικά παραδείγματα, και να είναι συγχρόνως ένα αμόρφωτο άτομο.

Η διαφορά μεταξύ της αληθινής εκπαίδευσης και της επαγγελματικής κατάρτισης έχει θολωθεί έξυπνα στην εποχή μας έτσι ώστε έχουμε τους ανθρώπους που ασκούν με επιτυχία τις ειδικότητές τους, ενώ συγχρόνως είναι τελείως ανίδεοι για τα μεγαλύτερα ζητήματα του κόσμου στον οποίο ζουν.
Το πιο προφανές σύμπτωμα είναι η απουσία της πρωτογενούς, αυθεντικής σκέψης. Αν τους υποβάλλετε μια ερώτηση, θα καταλήξουν να αναπαράγουν κάτι που σκέφτηκε κάποιος άλλος σαν απάντηση. Τι πιστεύουν οι ίδιοι όμως; Ε λοιπόν, αυτό δεν τους απασχολεί. Η εκπαίδευσή τους αποτελείται από την εκμάθηση του πώς να χρησιμοποιήσει τη βιβλιοθήκη και να αναφέρει τις πηγές.
Αυτό απλοποιεί πολύ τα πράγματα για αυτόν που θέλει να ελέγχει την σκέψη των άλλων, επειδή με αρκετά χρήματα, με τις χρηματοδοτήσεις των πανεπιστημίων, με τα ιδρύματα δωρεών, ιδρύματα επιχορηγήσεων, και μέσω της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης, είναι σχετικά εύκολο να ελέγξεις ποιούς θα θεωρούν ως τις αυθεντίες που θα αναφέρουν, αντί να τους αφήσεις να σκεφτούν από μόνοι τους.
Μια άλλη τεχνική είναι να τους κρατάς πάντα διασκεδαζόμενους. Οι ρωμαίοι αυτοκράτορες οργάνωναν τσίρκα και μονομαχίες στις αρένες επειδή δεν είχαν την τηλεόραση. Εμείς έχουμε την τηλεόραση επειδή δεν έχουμε τσίρκα και μονομαχίες στις αρένες.
Με οποιοδήποτε τρόπο, ο σκοπός είναι να κρατηθεί η σκέψη των ανθρώπων στη ψυχαγωγία, τον αθλητισμό, και τα περιφερειακά πολιτικά θέματα. Με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί να να ανησυχήσετε ότι κάποτε θα καταλάβουν τα πραγματικά ζητήματα και τον τρόπο με τον οποίο σας δίνουν την δυνατότητα να τους ελέγχετε.
Ακριβώς όπως ένα αληθινά μορφωμένο άτομο είναι δύσκολο να ελεγχθεί, το ίδιο ισχύει και για ένα οικονομικά ανεξάρτητο άτομο. Επομένως, θέλετε να δημιουργήσετε τις συνθήκες που θα παράγουν ανθρώπους που εργάζονται με μισθό, δεδομένου ότι οι μισθωτοί έχουν μόνο μικρό έλεγχο του οικονομικού πεπρωμένου τους. Θα θελήσετε επίσης να ελέγξετε το νομισματικό, το πιστωτικό και τραπεζικό σύστημα. Έτσι, και με τον πληθωρισμό του νομίσματος θα καταστεί σχεδόν αδύνατο για τους μισθωτούς να συσσωρεύσουν κεφάλαιο.
Μπορείτε επίσης με περιοδικές υποτιμήσεις να οδηγήσετε σε κατάρρευση τις οικογενειακές επιχειρήσεις, τους μικρούς αγρότες, και τους ανεξάρτητους επιχειρηματίες, συμπεριλαμβανομένων και των ανεξάρτητων κοινοτικών τραπεζών.
Για να κρατήσετε τα συνδικάτα υπό έλεγχο, προωθείτε ένα σχέδιο που επιτρέπει σε σας να μετατοπίζετε τις θέσης εργασίας της παραγωγής εκτός της χώρας και μετά να επαναφέρετε τα προϊόντα αυτά ως εισαγωγές (free trade). Με αυτό τον τρόπο, θα απαλλαγείτε από τα συνδικάτα ή θα έχετε μόνο υπάκουα συνδικάτα.
Μια άλλη τεχνική είναι να...αγοράζονται αμφότερα τα πολιτικά κόμματα.., έτσι ώστε από μιά στιγμή και μετά οι άνθρωποι θα θεωρούν πως είτε ψηφίσουν για τον υποψήφιο Α είτε για τον υποψήφιο Β, αυτοί θα εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές.
Αυτό θα δημιουργήσει μια μεγάλη απάθεια και μια πεποίθηση ότι η πολιτική διαδικασία είναι άχρηστη και δεν πρόκειται να φέρει πραγματική αλλαγή. Αρκετά σύντομα θα έχετε έναν πληθυσμό που αισθάνεται απολύτως ανίσχυρος, και που θα σκέφτεται ότι για όλα τα άσχημα πράγματα που του συμβαίνουν δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα παγκόσμιων δυνάμεων ή της "εξέλιξης" ή κάποια άλλη εξαϋλωμένη και αφηρημένη έννοια. Αν είναι απαραίτητο, μπορείτε να προσφέρετε και τους αποδιοπομπαίους τράγους.
Έτσι, θα μπορείτε να τους αφήνετε να αιμορραγούν μέχρι τελευταίας σταγόνας, χωρίς να έχετε να ανησυχείτε ότι ένας από αυτούς θα γλιστρήσει μέσα στο σπίτι σας μια νύχτα να σας κόψει το λαιμό. Αν τα κάνετε όλα σωστά και όπως πρέπει, δεν θα ξέρουν ούτε καν ποιανού λαιμό να κόψουν...




 

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Η απαξίωση του πολιτικού λόγου



Σε λίγες εβδομάδες το σήριαλ των προεδρικών εκλογών θα αποτελεί παρελθόν και ανάμνηση για το δημόσιό μας βίο. Αυτή η προεκλογική περίοδος, όπως και οι άλλες της τελευταίας δεκαετίας, θα αφήσει κάτι πίσω της. Η ευδιάκριτη πλέον εμπορευματοποίηση της πολιτικής στην Κύπρο, δηλαδή η υποκατάσταση του πολιτικού προγράμματος και οράματος από μηχανισμούς παραγωγής και επιβολής εντυπώσεων, διεμόρφωσε ένα συγκεκριμένο τύπο διεκδικητή εξουσίας του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι ο έγκαιρος και μακροχρόνιος εθισμός στον χειρισμό των εικόνων και η ικανότητα στην προπαγανδιστική υποκατάσταση της πραγματικότητας από την ψευδαίσθηση. Το ενδιαφέρον για τα κοινά, το ηγετικό ταλέντο, η δημιουργική φιλοδοξία, η στράτευση σε κοινωνικά και πολιτικά οράματα δεν αρκούν. 

Κατά κανόνα η πολιτική υπαλληλία σε μία δημοκρατία που κυριαρχεί η εντύπωση των εικόνων που προβάλλουν τα ΜΜΕ, η πολιτική ως αξία καταντά κουκλοθέατρο. Γι' αυτό παρατηρούμε το φαινόμενο της περιφοράς των πολιτικών, και ακόμη περισσότερο των υποψηφίων, από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις (είναι άλλωστε αναγκαστική υποχρέωση του ασφυκτικού καθημερινού προγράμματος) εκθειάζοντας το κυβερνητικό ή το αντιπολιτευτικό έργο, εξωραΐζοντας ακόμη και τις πιο εξόφθαλμες αποτυχίες, δικαιολογώντας παιδαριωδώς τα ασυγχώρητα, με τρόπο συχνά ανδραποδώδη, ευτελιστικό της στοιχειώδους πολιτικής νοημοσύνης.

Όταν η πολιτική, γίνεται έρμαιο των επαγγελματιών της δημοσιότητας, η δημοκρατία καταντά πρόσχημα και κενή ρητορεία και η πολιτική, ως αξία, θέατρο παντομίμας. Τα περιθώρια πολιτικών διαφορών και αντιθέσεων διευρύνονται στο έπακρο. Τα ίδια τα κόμματα παύουν να είναι πολιτικοί σχηματισμοί γιατί δεν αντιστοιχούν σε ανάγκες και στόχους συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Καυχώνται με διάχυτη αφέλεια ότι είναι «πολυσυλλεκτικά», όχι μόνο ψήφων αλλά και απόψεων, ιδεολογικών αντιλήψεων, κοινωνικών επιδιώξεων. Με άλλα λόγια, απολιτικά συνδικάτα διαπλεκομένων συμφερόντων. Γι' αυτό και τα κομματικά συνέδρια, οι κεντρικές επιτροπές, τα εκτελεστικά γραφεία των κομμάτων λειτουργούν στην πολιτική της παντομίμας, μόνο σαν εκφάνσεις ενός στερεότυπου θεατρινίστικου τελετουργικού. Ούτε εκφράζουν κοινωνικά αιτήματα ούτε παράγουν πολιτική. Προβάλλουν μονίμως ρητορικές κορόνες  και υπηρετούν τα κενά προσχήματα - στην καλύτερη περίπτωση και αναλώσιμες τηλεοπτικές εντυπώσεις, τύπου καρικατούρας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η προσαγωγή πολιτικών προτάσεων και πολιτικών προβληματισμών είναι μάταιη γιατί ο χώρος της πολιτικής και πιο ειδικά ο πολιτικός λόγος έχει καταντήσει άγονος και μόνο εθιμοτυπικά λειτουργικός και καταλήγει ως τελικό προϊόν στον πολίτη (βλ. καναλωτή-ψήφο) ως μπαρούφα (ιταλική λέξη που σημαίνει ανοησία.) Ακόμη και τέτοιο μπορεί κάποιος να τον διακρίνει ποιοτικά σε κενολογικό, ο οποίος αποσκοπεί στο να γεμίσει τον επικοινωνιακό χρόνο από τα ΜΜΕ με ανούσιες και κουραστικές συζητήσεις, σε επιδεικτικό, ο οποίος αποσκοπεί στο να διακοσμήσει το προφίλ του πολιτικού έτσι ώστε να εκπέμψει την εικόνα του μορφωμένου και καλλιεργημένου (όπως π.χ. είναι γερό κεφάλι αυτός) και ο πλέον εκνευριστικός, υποκριτικός και ανυπόφορος, και σε συνθηματολογικό, ο οποίος εκφράζεται μέσω κυρίως της μιντιακής αντιπαράθεσης, υπακούοντας στον εμπορικό κανόνα πωλούμε ό,τι μπορεί να καταναλωθεί και μάλιστα φρέσκο προϊόν γιατί το παλιό είναι μπαγιάτικο. Ειδικά για το τελευταίο, σε προεκλογικές περιόδους η διαρκής εφεύρεση θεμάτων προς αντιπαράθεση αποδεικνύεται ενίοτε καθοριστικό πλεονέκτημα στη φαρέτρα του πολιτικού και κερδίσει ψήφους.  

Η δημοκρατία δεν είναι συνταγή ή θεσμική φόρμουλα που μπορεί να εφαρμοστεί από οποιαδήποτε κοινωνία. Η δημοκρατία είναι συλλογικό κατόρθωμα, συνάρτηση του πολιτιστικού επιπέδου και της καλλιέργειας ενός κοινωνικού συνόλου. Οι οικιακές γλάστρες σε κάθε νοικοκυριό δεν είναι τεκμήρια πολιτισμού όπως, ακριβώς, και η ύπαρξη κοινοβουλίου, κομμάτων με κεντρικές επιτροπές και εκτελεστικά γραφεία δεν είναι τεκμήρια δημοκρατικού πολιτεύματος. Με τη λογική της πολιτικής της παντομίμας και της μπαρούφας, κάθε σοβαρός λόγος που ξεμυτίζει στη δημοσιότητα, θάβεται στην αδιαφορία ή ακυρώνεται με έντεχνες ετικέτες απαξίωσης. Δυστυχώς, η διαχείριση του κοινού μας βίου περνάει με αδυσώπητη νομοτέλεια στους επαγγελματίες της πολιτικής παντομίμας και της πολιτικής μπαρούφας, όπως την καθορίζουν οι επαγγελματίες επικοινωνιολόγοι.  



Δημοσκοπήσεις και χειραγώγηση της κοινής γνώμης


Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)


Εδώ και μία δεκαετία, από τότε δηλαδή που μπήκε δυναμικά η ελεύθερη τηλεόραση στη καθημερινή μας ζωή, οι προεκλογικές περίοδοι λειτουργούν ως επί το πλείστον για τη συγκομιδή εντυπώσεων. Οι προεκλογικές περίοδοι των τελευταίων χρόνων έχουν αναγάγει σε κατ' εξοχήν πολιτικό τηλεοπτικό προϊόν τη δημοσκόπηση. Η εξοικείωση των ψηφοφόρων με τις δημοσκοπήσεις ως τέτοιες καθώς επίσης και η εμπορική υπερπροβολή τους από τα τηλεοπτικά μέσα είναι περισσότερο από εμφανής. Για πρώτη φορά, τα τηλεοπτικά κανάλια κατακλύστηκαν σε τέτοια χρονική πυκνότητα από πολύχρωμες μπάρες και πίττες.

Η υπερπαραγωγή δημοσκοπήσεων σε συνδυασμό με τα διαφορετικά αποτελέσματα που δίδονται έχει αρχίσει να παράγει κριτική δυσπιστία ανάμεσα σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος, ως προς την ρόλο της δημοσκόπησης σε προλογικές περιόδους. Αυτή η δυσπιστία μεταφράζεται ως αμφισβήτηση του κατά πόσον οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν για να ενημερώσουν σχετικά με τις τάσεις του προεκλογικού κλίματος ή αποσκοπούν στο να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και κατ' επέκταση να νοθεύσουν την συμπεριφορά μέρους του εκλογικού σώματος. Με άλλα λόγια να καθοριστεί το αποτέλεσμα των εκλογών πριν από τις εκλογές.  Αυτή η κριτική δυσπιστία των πολιτών θέτει σοβαρά ερωτήματα για τα όρια των δημοσκοπήσεων γιατί αναδεικνύει δύο παράγοντες που μπορεί να είναι ριζικά αναιρετικοί για ορθολογικές επιλογές ως προς τους υποψηφίους. Ο πρώτος παράγοντας είναι η ψυχολογική δυναμική που παράγει η δημοσκόπηση, ως «εντύπωση» πλέον, και ο  δεύτερος παράγοντας, η θεσμοποίηση της «πληροφορίας», που παράγει η δημοσκόπηση, ως αυταξίας.

Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι πλέον ένα εργαλείο για την διορατική κατανόηση της κοινής γνώμης άλλα παρατηρούμε ότι έχουν αποκτήσει ένα πολιτικό ρόλο. Παλαιότερα, αν ρωτούσες  μερικούς οικοδόμους, δημοσίους υπαλλήλους ή ταξιτζήδες θα έπαιρνες το πραγματικό προεκλογικό κλίμα, σε σημείο που μπορούσες να προβλέψεις το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν σήμερα κάνεις την ίδια ερώτηση στους ίδιους ανθρώπους, θα σου απαντήσουν επικαλούμενοι τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν κάθε βράδυ από τα τηλεοπτικά κανάλια. Είναι ξεκάθαρο ότι η προβολή των δημοσκοπήσεων διαμορφώνει πλέον το κλίμα και αυτό δεν είναι άσχετο με όσους θέλουν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη προεκλογικά.

Επιπλέον, η υπερπροβολή των δημοσκοπήσεων δημιουργεί ατμόσφαιρα τζόγου. Ζούμε σε μία χώρα όπου ένα μέρος του εκλογικού σώματος είναι εθισμένο στον τζόγο. Όπως ακριβώς οι εταιρείες στοιχημάτων καθορίζουν τα ποσά για τα στοιχήματα περισσότερο για μια ομάδα και λιγότερο για την άλλη, διαμορφώνοντας παράσταση νίκης, η οποία επηρεάζει το ποντάρισμα αυτού που στοιχηματίζει έτσι και η υπεροπροβολή των δημοσκοπήσεων δημιουργεί μία εικονική πραγματικότητα που επιδρά ψυχολογικά στην εκλογική συμπεριφορά.

Πιστεύω ότι η δημοσκόπηση πρέπει να παραμείνει ένα προεκλογικό εργαλείο που να βοηθά στο προβληματισμό και στην κριτική ικανότητα του ψηφοφόρου. Αναγκαίο προς αυτή την κατεύθυνση είναι η κριτική επεξεργασία της πληροφορίας, η οποία βοηθά στην διαφάνεια και περιορίζει τις θεωρίες συνομωσίας που συνοδεύουν διάφορες δημοσκοπήσεις και αναβαθμίζει τη δημόσια επικοινωνία σε προεκλογικές περιόδους. Ήδη, η Ελλάδα βίωσε την ίδια εμπειρία στις δύο τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές με αποτέλεσμα να καταστεί επιτακτική η ανάγκη επαναρρύθμισης του θεσμικού πλαισίου των δημοσκοπήσεων. Παραθέτω τα μέτρα διαφάνειας που προτάθηκαν από διάφορους πολιτικούς αναλυτές στην Ελλάδα: α) Να παρουσιάζεται σε όλους τους πίνακες το αστάθμιστο αποτέλεσμα της μέτρησης, β) να είναι προσβάσιμες όλες οι ερωτήσεις και απαντήσεις των δημοσιευμένων ερευνών και γ) να δίδεται δημοσίως η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για το δείγμα, για τη διεξαγωγή της έρευνας, για όλες τις σταθμίσεις σχετικά με την πρόθεση ψήφου καθώς επίσης και για τις εκτιμήσεις της εκλογικής δύναμης των κομμάτων.  

Ενόσω τίποτε από τα πιο πάνω δεν γίνεται θα δίδεται η ευκαιρία στους επαγγελματίες της επικοινωνίας, να χρησιμοποιούν την δημοσκόπηση ως μέσο για να πουλάνε τον «έγκυρο» πολιτικό σχολιασμό των διαθέσεων της κοινής γνώμης ή ακόμη να επαίρονται ότι μπορούν να χαράξουν την κατάλληλη στρατηγική για τους πολιτικούς τους  πελάτες μέσω της δημιουργίας ψυχολογικών εντυπώσεων και εικονικής πραγματικότητας,

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη δημοκρατία, η εξουσία να κερδίζεται ή να χάνεται ανάλογα με την επιδεξιότητα των τεχνασμάτων που δημιουργούν είτε επικοινωνιολόγοι είτε εικονικές πραγματικότητες και ψευδαισθήσεις των δημοσκοπήσεων. Η δυναμική των εντυπώσεων, όπως τη βιώνουμε σήμερα στην πολιτική πρακτική, βαθμιαία μετασχηματίζει τον προεκλογικό δημόσιο βίο σε αρένα προπαγανδιστικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Επομένως είναι αναγκαία η συνολική επαναρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου των δημοσκοπήσεων, ούτως ώστε υποβολιμαίες και εμπορεύσιμες εντυπώσεις να μην μπορούν να καταστούν λειτουργικός παράγοντας του δημοσίου βίου.


Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΧΑΠΑΡΟΙ


Η ανικανότητα και εγκληματική στάση του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, του πρώην Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Αθανασίου Ορφανίδη αλλά και του συνόλου των ηγετών των πολιτικών κομμάτων, αναδείχθηκε σε όλο της το μεγαλείο στον χειρισμό της υπόθεσης του κουρέματος του ελληνικού χρέους στο Eurogroup του περασμένου καλοκαιριού.

Για όσους δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες του πιο πάνω θέματος, συνοπτικά αναφέρω τα ακόλουθα:

Ο υπερδιογκωμένος και δυσανάλογα μεγάλος, για τα μεγέθη της Κυπριακής οικονομίας, τραπεζικός τομέας, ο μεγαλοιδεατισμός των ΔΣ των τραπεζών και η μεγάλη πιστωτική επέκταση που έκαναν στην Ελληνική και Κυπριακή οικονομία αποδείχθηκε καταστροφική. Εκτός από τα τεράστια ποσά που δάνεισε στον ιδιωτικό τομέα(περίπου 300% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος Α.Ε.Π),επένδυσε επίσης και τεράστια ποσά από τα αποθεματικά του σε κρατικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, την ίδια στιγμή μάλιστα που διεθνή Funds και ευρωπαϊκές τράπεζες ξεφόρτωναν από τα χαρτοφυλάκια τους αυτά τα ομόλογα λόγω υψηλού ρίσκου.

Ήταν συνεπώς πασιφανές και αναμενόμενο ότι σε ενδεχόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους, το κυπριακό τραπεζικό σύστημα θα κατέρρεε και θα έπρεπε να στηριχθεί. Όπως πιθανότατα γνωρίζετε, η ελληνική κυβέρνηση απαίτησε και πέτυχε να στηριχθεί η ρευστότητα των τραπεζών της μετά το κούρεμα του χρέους της, απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(ΕΚΤ) και όχι από το ίδιο το Ελληνικό Κράτος. Στην περίπτωση της Κύπρου ο Πρόεδρος μας δεν απαίτησε κατά την διάρκεια του Eurogroup ανάλογη ρύθμιση και για τις κυπριακές τράπεζες, για να μην αναγκασθεί η Κυπριακή Δημοκρατία να στηρίξει απευθείας τις τράπεζες της και κατ, επέκταση να καταστεί  το δημόσιο της χρέος μη βιώσιμο.

Λεπτομέρειες της έκθεσης της PIMCO που έχουν διαρρεύσει κάνουν λόγο για ένα ποσό γύρω στα 10 δις που χρειάζεται για ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών και άλλα περίπου 10 δις για κάλυψη των αναγκών του κυπριακού κράτους και αποπληρωμή του ρωσικού δανείου. Ένα τόσο μεγάλο χρέος, η κυπριακή οικονομία, όντας σε βαθιά ύφεση δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει και συνεπώς η Τρόικα αρνείται να προχωρήσει σε υπογραφή μνημονίου με αποτέλεσμα το κυπριακό κράτος να απειλείται άμεσα με στάση πληρωμών και άτακτη χρεωκοπία.

Ο Χριστόφιας και το κόμμα του το ΑΚΕΛ κατηγορεί τα ΔΣ των τραπεζών για τα παράλογα ανοίγματα και τις πρακτικές τους. Κατηγορεί επίσης, όχι άδικα, και τον πρώην Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας ότι δεν άσκησε σωστά τον εποπτικό του ρόλο και ότι ευθύνεται για τα μεγάλα ανοίγματα των τραπεζών. Αγνοεί δε από την άλλη ότι είχε συνταγματικό δικαίωμα, ακόμη και να παύσει τον Διοικητή αν έκρινε ότι δεν εκτελούσε σωστά τον εποπτικό του ρόλο. Ο Αθανάσιος Ορφανίδης από την άλλη κατηγορεί τον  Χριστόφια ότι αρνήθηκε να τον συναντήσει (ήταν μουλαρωμένος και ανκρισμένος μαζί του) πριν το κρίσιμο Eurogroup για να τον συμβουλεύσει να μην συναινέσει στο κούρεμα του Ελληνικού χρέους, χωρίς προηγουμένως να απαιτήσει και να εξασφαλίσει απευθείας χρηματοδότηση των Κυπριακών τραπεζών από την ΕΚΤ. Μα, ακόμη και να ήταν έτσι όπως τα λέγει ο κύριος Ορφανίδης τα πράγματα, που πράγματι είναι, γιατί για ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν δημοσιοποίησε έγκαιρα τις απόψεις του προκειμένου να αποτρέψει και την αχαπαροσύνη και την ασχετοσύνη του Προέδρου για να προλάβουμε τις δυσμενείς για τον τόπο αποφάσεις του Euro group;  Γιατί ο κύριος Ορφανίδης βγαίνει τελευταία στα ΜΜΕ και παριστάνει με δηλώσεις τον κατόπιν εορτής ‘’σοφό’’; Μήπως γιατί προσδοκούσε στον επαναδιορισμό του από τον Πρόεδρο και δεν ήθελε να τον εκθέσει; Η μήπως δεν αντιλήφτηκε και ο ίδιος έγκαιρα την εγκληματική του παράληψη, και σήμερα που βιώνουμε τις τραγικές συνέπειες κάνει υστερόβουλα δηλώσεις για να δικαιολογήσει το λάθος του; Οι ευθύνες του κυρίου Ορφανίδη δεν περιορίζονται στο θέμα της επένδυσης των τραπεζών μας σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, γιατί αυτά τα ποσά, πολύ φοβούμαι ότι θα αποδειχθούν παρωνυχίδα μπροστά στα τεράστια ποσά που δάνεισαν στο ιδιωτικό τομέα, τα 2/5 περίπου των οποίων είναι προβληματικά και μη εξυπηρετούμενα.

Και αν ακόμη δεχθούμε ότι τόσο ο Χριστόφιας όσο και ο Ορφανίδης, λόγω κυρίως ελλειμματικής προσωπικότητας και ανικανότητας, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, που πάνε οι ευθύνες των ηγετών των πολιτικών κομμάτων που δεν προνόησαν έγκαιρα τις συνέπειες που θα είχε για την μικρή μας μπανανιά η ολέθρια αντιμετώπιση του υπό αναφορά θέματος από τους πιο πάνω, και να κοινοποιήσουν τις απόψεις τους έγκαιρα και δημόσια για να αποτραπούν τα χειρότερα; Η μήπως η αντιπολίτευση δεν ήταν τόσο αχάπαρη και ανάμενε στην γωνία για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη; Που ήσαν επίσης οι έμμισθοι οικονομικοί αναλυτές των χειραγωγημένων μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) τα οποία δυστυχώς ‘’τα παίρνουν’’για να αναδεικνύουν αχάπαρους στην πολιτική και να συγκαλύπτουν τα εγκλήματα και τα σκάνδαλα τους;

Ο νέος Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας και εκλεκτός του Χριστόφια, λόγω κυρίως των αριστερών των καταβολών, Πανίκος Δημητριάδης αποδείχθηκε από την αρχή μια ακόμη λανθασμένη επιλογή του ανεκδιήγητου Προέδρου μας. Ως γνωστό ο κύριος αυτός παζάρευε από τον Πρόεδρο μας, εν μέσω πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, μεγαλύτερο μισθό από αυτόν που έπαιρνε ο προκάτοχος του προκειμένου να δεχθεί τον διορισμό του από τον σύντροφο του τον Χριστόφια. Μετά τον διορισμό του ο νέος Διοικητής ακολούθησε και αυτός την γραμμή του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ για στοχοποίηση και δαιμοναποίηση του τραπεζικού μας συστήματος, που όντως φέρει τεράστια ευθύνη, προκειμένου να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες για την εγκληματική τους οικονομική πολιτική που οδήγησε την Κύπρο στην πτώχευση. Ο νέος Διοικητής, μη αναλογιζόμενος τις συνέπειες που θα είχε για τον τόπο η αρρωστημένη ιδεοληψία και προσέγγιση  του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ σε θέματα οικονομίας, έπαιξε δυστυχώς το επαίσχυντο παιχνίδι τους. Από την ημέρα που διορίστηκε αντί να ενεργήσει με τρόπο εποικοδομητικό για να εξορθολογισθεί ο τραπεζικός τομέας, επιδόθηκε  με υπερβάλλοντα ζήλο στην ανάδειξη των μεγάλων ελλειμμάτων ρευστότητας των τραπεζών και των Συνεργατικών Πιστωτικών Εταιρειών, αποκρύπτοντας σκόπιμα ότι το σπάταλο κράτος του Χριστόφια είχε το υπόλοιπο μισό της ευθύνης για την πτώχευση μας. Μια τέτοια προσέγγιση τόσο της Κυβέρνησης όσο και του νέου Διοικητή, έδωσε λαβή στη Τρόικα και στις ανταγωνιστικές της οικονομίας μας χώρες να αναδείξουν το μείζον σήμερα θέμα της μη βιωσιμότητας του Κυπριακού χρέους και να μας εκβιάζουν, βάζοντας στο τραπέζι των συζητήσεων για την δανειακή σύμβαση θέματα, όπως το ‘’ξέπλυμα βρώμικου χρήματος’’και χαμηλό φορολογικό συντελεστή για να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη σε βάρος της οικονομίας.   

Για μια ακόμη φορά, οι συντελεστές ακόμα μιας μεγάλης για τον τόπο τραγωδίας, κατηγορούν αλλήλους για το ποίος ευθύνεται περισσότερο η λιγότερο. Για ακόμα μια φορά η χειραγωγημένη και ανύπαρκτη Κυπριακή Δικαιοσύνη αδυνατεί να παρέμβει και να κλείσει στην φυλακή ανόητους και ελλειμματικούς πολιτικούς ηγέτες και επόπτες.  Μήπως όμως την μεγαλύτερη ευθύνη την φέρει αυτός ο αποχαυνωμένος λαός που βλέπει αυτό το άθλιο κατεστημένο να καταστρέφει τον τόπο του και επιμένει ηλίθια να το διατηρεί στο προσκήνιο;

Όμηρος Αλεξάνδρου
Εγκεκριμένος Λογιστής-Ελεγκτής

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013


ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΒIΩΣΙΜΟ;

Όλα τα στοιχεία που έχουν διαρρεύσει τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο δείχνουν ότι το τελικό ποσό της αναχρηματοδότησης των τραπεζών θα ξεπερνά τα 10 δις ευρώ, με άγνωστο ακόμη το τελικό «ταβάνι». Και μόνο αυτή η εξέλιξη ανατρέπει την προκαταρτική συμφωνία της Λευκωσίας με την Τρόικα καθώς αναγράφεται ποσό «έως 10 δις ευρώ». Ο ασκός του Αιόλου για την ιδιωτικοποίηση των  ημικρατικών  οργανισμών θα ανοίξει με άγνωστες πολιτικές προεκτάσεις ειδικά στο εσωτερικό ενόψει και των προεδρικών εκλογών. 
Από την άλλη έχουμε μια μάχη μεταξύ Γερμανίας – Υπόλοιπης Ευρώπης και ΔΝΤ. Η κάθε πλευρά σκέφτεται την «κυπριακή λύση» βάζοντας στο τραπέζι της συζήτησης διαφορετικές παραμέτρους. Η βιωσιμότητα του χρέους είναι το σημείο κλειδί στην όλη υπόθεση. Παράλληλα εάν αυτό είναι μη βιώσιμο τότε να βρεθεί τρόπος επίλυσης χωρίς «κούρεμα».  Η Γερμανία με τους «σκληρούς» συμμάχους της βρίσκει την ευκαιρία να περάσει από το παράθυρο θέματα όπως η αλλαγή του εταιρικού φόρου και να ζητά μέτρα για το περίφημο θέμα του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος». Η Γαλλία και κάποιες ακόμη χώρες θέλουν να «κλείσει» άμεσα το κυπριακό μνημόνιο και προσπαθούν να βάλουν στο παιχνίδι την Μόσχα για να συμβάλει στο ποσοστό συμμετοχής σε μια πιθανή αποχώρηση του ΔΝΤ από την χρηματοδοτική στήριξη της Κύπρου. Τέλος το ΔΝΤ το οποίο μετά το «ελληνικό δυστύχημα» ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να συμβάλει σε χώρες της ΕΕ όπου απαιτείται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς να είναι βιώσιμο το δημόσιο χρέος. 
Ποιος θέλει το «κούρεμα»
Από την στιγμή που όλα συντελούν στο ότι το κυπριακό χρέος θα είναι μη βιώσιμο, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για το αν θα πρέπει να μπει επίσημα στη συζήτηση ένα πιθανό «κούρεμα». Το ΔΝΤ προς το παρόν παρασκηνιακά συντηρεί το θέμα, αν και επίσημα δεν τοποθετείται ξεκάθαρα. Η Ευρώπη εάν δεχθεί να γίνει ένα «κούρεμα» στη Κύπρο, θα χάσει και την τελευταία αξιοπιστία που της έμεινε. Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων πρωταγωνιστών σε αυτό το σημείο είναι ξεκάθαρα αρνητικές σ` ένα τέτοιο ενδεχόμενο. 
Για την Κύπρο ένα «κούρεμα» θα είναι καταστροφικό καθώς σχεδόν τα 10δις του χρέους είναι εσωτερικό και βρίσκεται στα χέρια συνταξιοδοτικών ταμείων, ταμείων πρόνοιας, συνεργατικών και τραπεζών. 
Τι σημαίνει βιώσιμο χρέος
Βιώσιμο είναι το επίπεδο του χρέους που επιτρέπει σε μια χώρα οφειλέτη να καλύψει τις τρέχουσες και μελλοντικές υποχρεώσεις εξυπηρέτησης του στο σύνολό τους, χωρίς την προσφυγή σε περαιτέρω ελάφρυνση ή αναδιάρθρωση του χρέους, αποφεύγοντας τη συσσώρευση καθυστερούμενων οφειλών, και το οποίο επιτρέπει ένα αποδεκτό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης.
Οι αναλύσεις βιωσιμότητας του χρέους γενικά πραγματοποιούνται στο πλαίσιο μεσοπρόθεσμων σεναρίων. Αυτά τα σενάρια είναι αριθμητικές εκτιμήσεις που λαμβάνουν υπόψη τις προσδοκίες της συμπεριφοράς των οικονομικών μεταβλητών και άλλων παραγόντων και καθορίζουν:
(i)τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το χρέος και άλλοι δείκτες θα σταθεροποιηθούν σε λογικά επίπεδα
(ii)τους κυριότερους κινδύνους για την οικονομία
(iii)τις απαιτούμενες αλλαγές σε συγκεκριμένους τομείς οικονομικής πολιτικής. Σε αυτές τις αναλύσεις, οι μακροοικονομικές αβεβαιότητες, όπως οι προοπτικές για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, και οι πολιτικές αβεβαιότητες, όπως για τη δημοσιονομική πολιτική, τείνουν να κυριαρχούν και να καθορίζουν τις μεσοπρόθεσμες προβλέψεις.
Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ θεωρούν ότι «μια χώρα επιτυγχάνει διατηρησιμότητα του χρέους, αν μπορεί να ανταποκριθεί στις τρέχουσες και μελλοντικές υποχρεώσεις εξυπηρέτησης του χρέους στο σύνολό του, χωρίς την προσφυγή σε αναδιάρθρωση του χρέους ή τη συσσώρευση καθυστερούμενων οφειλών και χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ανάπτυξη». Σύμφωνα με τους δύο αυτούς διεθνείς οργανισμούς, «φέρνοντας την καθαρή παρούσα αξία (NPV) του εξωτερικού δημόσιου χρέους περίπου στο 150% των εξαγωγών μιας χώρας ή περίπου στο 250% των εσόδων μιας χώρας» βοηθάει να ξεπεραστεί το «οριακό σημείο που εμποδίζει την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους»