Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΡΙΚ – Υποχείριο και φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης

Κυρία Ελίτα Μιχαηλίδου – Τηλεόραση ΡΙΚ

Κυρία Μιχαηλίδου αφήστε τον κόσμο να μιλήσει και να εκφράσει απόψεις και μην του κλείνετε το τηλέφωνο, στο κάτω κάτω εσείς με καλέσατε να κάνω παρέμβαση στην εκπομπή σας στην οποία φιλοξενούσατε πολιτικά μόνο πρόσωπα. Δώστε βήμα στους πολίτες γιατί οι πολίτες θέλουν να πουν σκληρές αλήθειες που δεν θέλουν ακούνε οι πολιτικοί. Το κυπριακό είναι μια μικρογραφία της αποτυχημένης στάσης και πολιτικής που τήρησαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και η κομματοκρατία στη οικονομία και την εσωτερική διακυβέρνηση.  

Αν δεν μπορείτε να αντισταθείτε στις πιέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων για να μην δίνετε βήμα στους πολίτες για τα τόσα προβλήματα που βιώνουν σήμερα από ενέργειες των πολιτικών και προισταμένων σας, σας συμβουλεύω να επιστρέψετε από εκεί που αρχίσατε, δηλαδή στις ψυχολογίες, τις αστρολογίες και άλλα θέματα συναφούς ενδιαφέροντος, γιατί το Κυπριακό και η οικονομία είναι πολύ σοβαρά θέματα για να τα παρουσιάζετε με τις γνώσεις που διαθέτετε. Ο ρόλος των ΜΜΕ στο τι βιώνει σήμερα η Κύπρος και ο λαός της ήταν ανέκαθεν πολύ ύποπτος, και σε πολλές περιπτώσεις ανήθικος και ανέντιμος. Μην αφήνεται το ΡΙΚ να καταντά υποχείριο και φερέφωνο των πολιτικών και κυρίως της εκάστοτε κυβέρνησης γιατί οι απελπισμένοι πολίτες, μέσα στην απόγνωση και εξαθλίωση που βιώνουν σήμερα, δεν θα στραφούν μόνον εναντίον των διεφθαρμένων πολιτικών αλλά και εναντίον όσων ΜΜΕ αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με αυτούς και τους συγκαλύπτουν.

Αφού δεν με αφήσατε να ολοκληρώσω αυτά που ήθελα να ακούσουν οι τηλεθεατές σας, τα μεταφέρω πιο κάτω στις δεκάδες χιλιάδες λήπτες των άρθρων μου για να βγάλουν οι ίδιοι τα δικά τους συμπεράσματα. Κανένας μέχρι σήμερα δεν μου έκλεισε το τηλέφωνο όπως μου κάνατε εσείς γιατί αυτά που λέγω είναι η σκληρή αλήθεια και τα ακούνε και τα διαβάζουν πολλοί στο διαδίκτυο  τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό.

Μετά απ’ ότι έχει συμβεί δεν με ενδιαφέρει να συμμετάσχω στην εκπομπή που προγραμματίζετε τις επόμενες μέρες με θέμα την διαφθορά και την διαπλοκή, γιατί σίγουρα θα πω πολλά που δεν θα αρέσουν ούτε σε εσάς αλλά ούτε και στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.

Σας ευχαριστώ
Όμηρος Αλεξάνδρου             
Εγκεκριμένος Λογιστής – Ελεγκτής

 << Όσο υπάρχει στο προσκήνιο το παρόν πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να έχουμε εθνική πολιτική και στρατηγική στο κυπριακό γιατί απλά οι προτεραιότητες τους είναι να βρίσκουν διαφορές μεταξύ τους και ενεργώντας σαν κοινές ‘’κατίνες’’ να προσπαθούν να συσπειρώνουν τη στάνη τους, να εξυπηρετούν προσωπικά και κομματικά συμφέροντα και να επιβιώνουν. Στο Κυπριακό δεν υπήρχε ποτέ μια σταθερή στρατηγική σε βάθος χρόνου όπως αυτή που ακολούθησε με θαυμαστή μαεστρία η Τουρκία από το 1956 με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ.  Πώς είναι δυνατόν να πεισθούν οι Τούρκοι και όσοι τους υποστηρίζουν να δείξουν κάποια ελαστικότητα και υποχωρητικότητα, όταν γνωρίζουν ότι η δική μας πλευρά θα συναινέσει αργά η γρήγορα στις δικές τους απαιτήσεις; Δυστυχώς οι εκάστοτε Ελληνικές και Κυπριακές κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα μια πολιτική χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, μια πολιτική του ποδαριού και ότι ήθελε προκύψει με αποτέλεσμα τα σημερινά αδιέξοδα.

Το 2004 ο Τάσος Παπαδόπουλος αποδεχόμενος την επιδιαιτησία και τα ξεχωριστά δημοψηφίσματα, και μάλιστα με τη νομιμοποιημένη συμμετοχή των εποίκων, ικανοποιούσε την πάγια αξίωση της Τουρκίας, όπως διατυπώθηκε με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ το 1956, ότι δηλαδή στην Κύπρο υπάρχουν δύο ξεχωριστοί λαοί, και συνεπώς, με τα δεδομένα του 2004, δύο κράτη. Έτσι, απόντος στρατηγικού σχεδίου, διαχειρίστηκε το ΟΧΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ με την τακτική του κατευνασμού πρώτα προς το ΑΚΕΛ, στις πιέσεις του οποίου υποχωρούσε, και έπειτα έναντι των ξένων προσπαθώντας να αποδείξει ότι επεδίωκε λύση Διζωνικής Ομοσπονδίας, με αποτέλεσμα να καταλήξει στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006. Με τη συμφωνία εκείνη δημιούργησε τις προϋποθέσεις να επανέλθει μελλοντικά το Σχέδιο Ανάν με νέα μορφή, αφού δεσμεύει επίσημα την ελληνική πλευρά στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας, κάτι που επικαλούνται οι Χριστόφιας και Αναστασιάδης (χωρίς βεβαίως αυτό να ενδείκνυται ως δικαιολογία για τις δικές τους υποχωρήσεις έναντι των Τούρκων).

Συνεπώς, κι αν ακόμη θεωρήσει κάποιος ότι ο Τ. Παπαδόπουλος στιγμιαία εξιλεώθηκε με το ΟΧΙ διασώζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία, εξελικτικά, λόγω έλλειψης συγκροτημένης στρατηγικής, εγκλωβίστηκε σε ένα  αναποτελεσματικό τακτικισμό και αυτοακυρώθηκε ανοίγοντας το δρόμο να επανέλθουν στο προσκήνιο οι πολιτικές του ΝΑΙ του Νίκου Αναστασιάδη και του ΑΚΕΛ. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά προκλήθηκε σύγχυση σε μεγάλο μέρος της «παράταξης» του ΟΧΙ, που δε μπορεί να προσδιορίσει τι θεωρεί επιτυχία και τι αποτυχία στη διαχείριση του Κυπριακού.

  Οι πρόνοιες του κοινού ανακοινωθέντος για επανέναρξη των συνομιλιών που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συμφώνησε με την τουρκική πλευρά στις 11/02/2014 παραπέμπουν σε συνομοσπονδιακή λύση χειρότερης μορφής από αυτήν την οποία προέβλεπε το σχέδιο Αναν.

Τελευταία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει επιστρατεύει διαφόρους αναλυτές, νομικούς, επικοινωνιολόγους καθώς και το κρατικό κανάλι και προσπαθεί να παρουσιάσει όσους διαφωνούν με τις θέσεις του ως απορριπτικούς η/και οπαδούς της μη λύσης. Είναι απαράδεκτη και επιδερμική αυτή η στάση από μέρους του Νίκου Αναστασιάδη και άκρως προσβλητική στην νοημοσύνη γνήσιων πατριωτών πολιτών που επιζητούν μια λύση που θα εξασφαλίσει την συνέχιση της παρουσίας μας σε αυτό τον τόπο. Σταθερά πιστός σε ένα αφελή ρεαλισμό ο Πρόεδρος, από το 2004 και εντεύθεν, προσπαθεί να προωθήσει την όποια λύση που είναι σίγουρο ότι δεν θα αντέξει στον χρόνο. Ο Πρόεδρος φαίνεται ότι αρέσκεται τελικά να προσφέρει τους πολίτες της δύσμοιρης αυτής χώρας ως πειραματόζωα τόσο στην οικονομία (Για πρώτη φορά - Κούρεμα καταθέσεων στο Ευρογκρουπ του περασμένου Μαρτίου) όσο και τώρα στο κυπριακό, μια που ανάλογη λύση δεν έχει επιβληθεί σε κανένα κράτος της υφηλίου . Τείνει δε να αποδειχθεί πάρα πολύ επικίνδυνος για την επιβίωση του κυπριακού λαού στην γη των προγόνων του και συνεπώς ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει ότι μπορεί να τον σταματήσει. Η γνώση του προέδρου στο κυπριακό πρόβλημα και σε γενικότερα θέματα γεωστρατηγικής ήταν και παραμένει επιφανειακή και υποτυπώδης γιατί όντας στην αντιπολίτευση τριγυρνούσε από γάμους σε βαφτίσια και έκανε φτηνό λαϊκισμό για να εκλεγεί πρόεδρος αντί να μελετά και να σχεδιάζει ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Τυχαίο νομίζετε που διόρισε για πρώτη φορά συνομιλητή στο κυπριακό; δεν νομίζω.  

Τι έχουμε σήμερα μπροστά μας μετά την συμφωνία του κοινού ανακοινωθέντος της 11/2/2014. Έχουμε ουσιαστικά μια προσυμφωνία για λύση του κυπριακού με πάρα πολλές ασάφειες και διαιρετικές πρόνοιες για τις οποίες η τουρκική πλευρά πανηγυρίζει. Πιο συγκεκριμένα η συμφωνία αυτή παραπέμπει σε μια συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία για τους πιο κάτω λόγου τους οποίους επικαλούνται έγκριτοι νομικοί διεθνούς εμβέλειας σε αντιδιαστολή με τους επικοινωνιολόγους που έχει επιστρατεύσει ο Πρόεδρος:

<<H διακριτή ταυτότητα τού υπό γένεση κράτους συνιστά στοιχείο το οποίο ταυτίζει τη λύση με συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία. Ακόμη υποδεικνύει πως και η διπλή ταυτότητα αποτελεί στοιχείο συνομοσπονδίας. Τα συστατικά στοιχεία της ομοσπονδίας είναι η τοπική αυτοκυβέρνηση ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Δεν υπάρχει διαχωριστικό στοιχείο αναφορικά με την ταυτότητα των πολιτών. Περαιτέρω, υποδεικνύεται πως το κατάλοιπο της εξουσίας, ως αφήνεται να νοηθεί, θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη. Η ρύθμιση αυτή, και πάλι παραπέμπει σε συνομοσπονδία ως και η πρόνοια ότι οι εξουσίες των συνιστώντων κρατών θα ασκούνται χωρίς επέμβαση από την κεντρική κυβέρνηση και αντίστροφα. Σημειώνεται επίσης πως η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης δεν θα πηγάζει από την κοινή ψήφο του λαού, αλλά από τους εκατέρωθεν εκπροσώπους των δύο πλευρών, όπως αυτό προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν.
-H αναφορά στο απαράδεκτο στάτους κβο από τον Πρόεδρο δεν ξεκαθαρίζει πως θα φύγουν τα στρατεύματα, οι έποικοι και να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η συμφωνία έχει ως βάση τη συνύπαρξη των δύο συνιστώντων κρατών χωρίς καμιά αναφορά στα κατοχικά στρατεύματα ή τους εποίκους, τους οποίους το ένα από τα συστατικά μέρη θεωρεί ως πολίτες του. Η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων δεν αποτελεί αντικείμενο των συνομιλιών γιατί καμιά αναφορά δεν γίνεται στην κοινή δήλωση και στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών για αποχώρηση τους.

-Η απουσία ρητής αναφοράς στο εδαφικό επιδέχεται δύο ερμηνειών: Πρώτον, ότι δεν αποτελεί αντικείμενο των συνομιλιών εφόσον αυτές θεμελιώνονται στην ύπαρξη των δύο συνιστώντων κρατών και συν αυτώ, των κατοίκων τους. Δεύτερον, μπορεί επίσης να υποστηριχθεί, ότι ανάγεται σε μη επιλυθέντα προβλήματα που θα αποτελέσουν μέρος των συνομιλιών. Οποιαδήποτε ερμηνεία και εάν δοθεί στις σχετικές πρόνοιες της συμφωνίας, το εδαφικό, το πλέον σημαντικό θέμα επί τάπητος, υποβαθμίζεται σε θέμα ήσσονος σημασίας. Πώς είναι δυνατόν οι τουρκοκύπριοι που αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού, κατά τον χρόνο της εισβολής και ανάλογο ποσοστό γης, να κατέχουν 38% περίπου του εδάφους ως αποτέλεσμα της εισβολής;
 
- Η διακριτή ταυτότητα του υπό γένεση κράτους συνιστά στοιχείο το οποίο ταυτίζει τη λύση με συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία. Εισάγεται φυλετικός και θρησκευτικός διαχωρισμός και ξεχωριστή ταυτότητα των πολιτών εκατέρου στοιχείου. Η μία ιθαγένεια, η μία κυριαρχία, η μια διεθνής προσωπικότητα δεν αμβλύνει αυτή την πτυχή της συμφωνίας που ανάγεται στην εσωτερική λειτουργία και διακυβέρνηση των συμβαλλόμενων κρατών. Ρητά υπογραμμίζεται στη συμφωνία ότι κοινή κυριαρχία, ιθαγένεια και μια διεθνής προσωπικότητα εκπηγάζει εξίσου, από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, τουτέστιν από τη διακριτή ταυτότητα των μελών των δύο συμβαλλομένων. Το γεγονός και μόνο ότι η συμφωνία συνομολογείται μεταξύ συνιστώντων κρατών, υποδηλώνει τη γένεση συνομοσπονδίας.

- Η αλλαγή δεν είναι τυχαία. Ενώ τα ψηφίσματα Ηνωμένων Εθνών και υψηλού επιπέδου συμφωνίες κάνουν πρόνοια για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η ταξινόμηση αντιστρέφεται. Πέραν τούτου, ενώ ο δικοινοτικός χαρακτήρας τού υπό μόρφωσιν νέου κράτους συνιστά κεντρικό σημείο της συμφωνίας, καμιά αναφορά δεν γίνεται στις ζώνες εκατέρας πλευράς, δηλαδή στο εδαφικό. Ειρήσθω ότι, η κατεχόμενη, από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχή κατοικείτο από 80% και πλέον Έλληνες και λιγότερο του 20% Τούρκους. Η ιδιοκτησία γης ανήκει αντίστοιχα, σε Έλληνες και Τούρκους, στα ίδια περίπου ποσοστά. Τηρουμένων των πληθυσμιακών και γεωγραφικών αναλογιών, στην Κύπρο έγινε η μεγαλύτερη εθνοκάθαρση της σύγχρονης εποχής. Στο σημείο αυτό τονίζεται ότι η κατάκτηση και συν αυτή η εθνοκάθαρση και εποικισμός συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας καθώς και έγκλημα πολέμου βάσει της Συνθήκης της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (άρθρα 7 και 8). Ο σκοπός των Τούρκων είναι εμφανής: έγκειται στη σταδιακή τουρκοποίηση της Κύπρου, την κατάκτηση μεγάλης έκτασης γης, των πλέον παραγωγικών περιοχών της και αύξηση του τουρκικού πληθυσμού με την κάθοδο εποίκων. Στην τελευταία επίσκεψή του στα κατεχόμενα, ο Τούρκος Πρωθυπουργός, σύμφωνα με δηλώσεις του που είδαν το φως της δημοσιότητας, είπε ότι κάθε ζευγάρι πρέπει να φέρνει στον κόσμο όχι λιγότερα από τέσσερα παιδιά.

- Η διπλή ταυτότητα αποτελεί όντως στοιχείο συνομοσπονδίας. Τα συστατικά στοιχεία της ομοσπονδίας είναι η τοπική αυτοκυβέρνηση ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Δεν υπάρχει διαχωριστικό στοιχείο αναφορικά με την ταυτότητα των πολιτών. Η ομοσπονδία έχει ως έρεισμα την κοινή ταυτότητα των πολιτών της χώρας. Αναφορά μπορεί να γίνει στις ακόλουθες ομοσπονδίες: Η.Π.Α., Αυστραλία, Γερμανία, Καναδάς, Αργεντινή και άλλα κράτη. Και το Ηνωμένο Βασίλειο εξελίχτηκε σταδιακά σε ομοσπονδία απαρτιζόμενη από την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Στο Βέλγιο η ομοσπονδία παρουσιάζει προβλήματα που ενίοτε θέλουν τους Φλαμανδούς (ολλανδόφωνους) και τους Βαλόνους (γαλλόφωνους) σε ακραίες πολιτειακές συγκρούσεις. Η ξεχωριστή ταυτότητα των πολιτών είναι συστατικό συνομοσπονδιακού πολιτεύματος.  

 - Η παράγραφος 4 της συμφωνίας προβλέπει ότι το Σύνταγμα θα καθορίσει όλες τις εξουσίες της κεντρικής κυβέρνησης, εξαντλητικά. Δηλαδή, τις βασικές εξουσίες και τα παρεπόμενα αυτών. Το κατάλοιπο της εξουσίας, ως αφήνεται να νοηθεί, θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη. Η ρύθμιση αυτή και πάλι παραπέμπει σε συνομοσπονδία ως και η πρόνοια ότι οι εξουσίες των συνιστώντων κρατών θα ασκούνται χωρίς επέμβαση από την κεντρική κυβέρνηση και αντίστροφα.
 
 -Στο ανακοινωθέν γίνεται αναφορά στην πολιτική ισότητα των δύο κρατών. Αυτό υποδηλώνει ότι η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης δεν θα πηγάζει από την κοινή ψήφο του λαού, αλλά από τους εκατέρωθεν εκπροσώπους των δύο πλευρών, ως ήτο το κεντρικό σημείο του Σχεδίου Ανάν. Προέβλεπε ότι η εκτελεστική εξουσία θα ασκείτο από 6 μέλη: 4 υποδεικνυόμενα από την ελληνική και 2 από την τουρκική πλευρά. Καμιά όμως απόφαση δεν μπορούσε να ληφθεί εάν στην πλειοψηφία των τεσσάρων δεν μετείχε έστω και ένας από τους δύο εκπροσώπους της τουρκικής πλευράς.
Η Κάτω Βουλή θα αποτελείτο αντίστοιχα από αντιπροσώπους οι οποίοι θα εκλέγονταν από μέλη εκατέρας των κοινοτήτων: οι Έλληνες θα εξέλεγαν το 75% των εκπροσώπων και οι Τούρκοι το 25%. Το ποσοστό αυτό θα μπορούσε να μεταβληθεί ανάλογα με μεταβολές της πληθυσμιακής αναλογίας των δύο κοινοτήτων. Στην Κάτω Βουλή θα ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας. Κανένας όμως νόμος ή ψήφισμά της δεν θα αποκτούσε ισχύ νόμου εκτός εάν εγκρινόταν από την Άνω Βουλή (Γερουσία) συνιστάμενη από 24 Έλληνες και 24 Τούρκους και πάλι εκλεγόμενους εκατέρωθεν από τα μέλη των δύο κοινοτήτων. Ωσάν να μην ήταν αρκετή αυτή η ισομέρεια των μελών στη Γερουσία, οριζόταν επίσης ότι απλή πλειοψηφία των 25 Γερουσιαστών δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε η πλειοψηφία, όποια και αν ήταν, να περιλαμβάνει τουλάχιστον 6 μέλη από εκατέραν των κοινοτήτων. Η ίδια ισομέρεια προβλεπόταν και στη δικαστική εξουσία. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα απαρτιζόταν από 3 Έλληνες, 3 Τούρκους και 3 ξένους Δικαστές.

Δεν εξουδετερώνεται ο κίνδυνος απόσχισης

- Η ιστορία αποκαλύπτει ότι κράτη με έντονα διαχωριστικά χαρακτηριστικά, φυλετικά ή και θρησκευτικά, έχουν τάση προς απόσχιση. Παραδείγματα: η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η οποία κατέρρευσε τη δεκαετία του 1990, τεμαχίστηκε σε 15 κράτη. Άλλο παράδειγμα διασπασθείσας καλούμενης ομοσπονδίας συνιστά η Γιουγκοσλαβία που προέκυψε από την ένωση περιοχών της Βαλκανικής κατοικούμενων από νότιους Σλάβους με έντονες όμως θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές. Και στη Γιουγκοσλαβία, η ομοσπονδία κατέρρευσε. Προέκυψαν 6 νέα κράτη και είναι υπό εκκόλαψη και 7ο στο Κοσσυφοπέδιο. Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη που τη συνέστησαν τρία μέρη, Μουσουλμάνοι Σλάβοι, Σέρβοι Σλάβοι και Κροάτες Σλάβοι, με πρότυπα λειτουργίας ανάλογα με το Σχέδιο Ανάν, βρίσκεται στα πρόθυρα διάσπασης. Τέλος, η Τσεχοσλοβακία κατοικούμενη και πάλι από Σλάβους, με ξεχωριστό θρήσκευμα, Τσέχους Προτεστάντες και οι Σλοβάκους Καθολικούς, διασπάστηκε σε δύο κράτη, που αποτελούν σήμερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Τσεχία και τη Σλοβακία. Παλαιότερα διεσπάσθη σε σύντομο χρόνο μετά τη συγκρότησή της, η Συνομοσπονδία Αιγύπτου και Συρίας – Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία.  Η πρόνοια του κοινού ανακοινωθέντος απαγορεύει την «ένωση, διχοτόμηση, απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερή αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων», δεν εξουδετερώνει τον κίνδυνο απόσχισης συνιστώντων κρατών δεδομένων των έντονων διαχωριστικών στοιχείων τα οποία εισάγονται. Επισημαίνεται ότι στη Σκωτία επίκειται δημοψήφισμα για απόσχισή της ή όχι από το Ηνωμένο Βασίλειο.>>

 

Τρίτη 29 Απριλίου 2014




Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


 Σε μερικούς μήνες το κυπριακό κράτος θα παύσει πιθανότατα να υπάρχει, ως συγκροτημένο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο, δημοκρατικό κράτος. Στη θέση του θα δημιουργηθούν δύο ανάπηρα «κρατίδια» - που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν και προβλέπει το ανακοινωθέν Αναστασιάδη-'Ερογλου - υπό τη νομιμοποιημένη αιγίδα της Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης.
H Κύπρος θα γίνει πιθανότατα η πρώτη αποικία που θα επιστρέψει οικειοθελώς στον αποικιοκράτη την ανεξαρτησία που κέρδισε και διατήρησε με το αίμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (1955-59) και της αντίστασης στην αμερικανοκίνητη, «ελληνική» χούντα και την Τουρκία (1974).
Οι Ελληνοκύπριοι θα γίνουν «κοινότητα εις αναζήτηση» (και μη ανεύρεση) «κηδεμόνα». 'Αλλοι θα διασκορπιστούν στα πέρατα της Γης. 'Οσοι μείνουν θα γίνουν ζητιάνοι στην πατρίδα τους, θα τους πετάξουν όπως τα ξυραφάκια μετά το ξύρισμα, αυτό που κάνουν σε τόσους και τόσους πληθυσμούς του πλανήτη. (Αυτό θα συμβεί και χωρίς «λύση», αν ακολουθήσουν επί μακρόν το δρόμο των Μνημονίων!). Η γελοιωδέστερη από τις σκέψεις που κυκλοφορούν στην Κύπρο οι «Ανανιστές», είναι ότι μια «λύση», στις γραμμές που συζητώνται, θα βοηθήσει την οικονομία. Χαριστική βολή θα είναι για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και ότι το κεφάλαιο αποφεύγει μέρη αμφισβητούμενης κυριαρχίας και θολών ρυθμίσεων, από τη φύση τους ασταθή. Και γιατί, για να κάμψουν την ελληνική πλειοψηφία των κατοίκων, πρέπει να κάμψουν τα οικονομικά τους.
'Ισως με πείτε υπερβολικό. Θάχαν όμως γίνει αυτά από δεκαετίας, αν είχε ψηφισθεί το διαβόητο «σχέδιο Ανάν», χειρότερο σύνταγμα του κόσμου, «κείμενο παράφρονος» (Τσάτσος), «που μπορούσες να ξετινάξεις σε δύο λεπτά από άποψη συνταγματικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου» (Βενιζέλος), σχέδιο πούχαμε δεχτεί και συζητάγαμε σε Αθήνα-Λευκωσία, αντί να κλείσουμε στο τρελοκομείο ή τη φυλακή όσους το πρότειναν. Τέτοια λύση μονοσημάντως περιγράφει και το ανακοινωθέν Αναστασιάδη-'Ερογλου. Αλλά βλέπετε παθαίνουμε με τα μεγάλα θέματα ότι και με δυστύχημα στην Εθνική. Μειώνουμε την ταχύτητα δέκα λεπτά, μετά όμως το ξεχνάμε.  
Αρκετοί Κύπριοι περιμένουν να συμβεί θαύμα να τους σώσει. Αντικειμενικά ένα θαύμα μπορεί ακόμα να συμβεί και να τους σώσει. Αλλά το θαύμα δεν θα το κάνει ο Θεός. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να το κάνουν. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Να είμαστε αισιόδοξοι!
Μερικοί λένε «πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι». Υγιής αισιοδοξία είναι αυτή που στηρίζεται στη βαθειά κατανόηση της πραγματικότητας και στην απόφασή μας να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας και περισσότερα ακόμα για να αποτρέψουμε τη διαφαινόμενη, μεγαλύτερη ίσως καταστροφή στην ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού. Δεν είναι υγιής μια αισιοδοξία που στηρίζεται σε ψέμματα και κουταμάρες, αυταπάτες και εξωραϊσμούς. Δεν έχει νόημα να αποφεύγει κανείς την αλήθεια, έχει νόημα να την αντιμετωπίζει όσο υπάρχει καιρός. 
Η Ελλάδα υπέστη ήδη μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικο-οικονομικές καταστροφές στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου. Το λένε τα νούμερα, όχι οι υποκειμενικές εντυπώσεις/εκτιμήσεις. Ελλάδα και Κύπρος μετετράπησαν σε καταστρεφόμενες αποικίες χρέους, εντός «σπείρας θανάτου». Τώρα, ο Αναστασιάδης διαπραγματεύεται τους όρους παράδοσης του κυπριακού κράτους. Αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Για να αποτραπεί η οριστική καταστροφή κυπριακού κράτους και ελληνισμού χρειάζεται ένα είδος «Γκεστάλτ», ριζική «αλλαγή παραδείγματος» σε διανοητικό επίπεδο, πάνδημη κινητοποίηση και η αντίστοιχη συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού. Κουτσού, Λιλλήκας, Ομήρου, Παπαδόπουλος, Περδίκης, όλοι οι πατριώτες Κύπριοι, ενωμένοι σε μια γροθιά, πρέπει να ενεργήσουν όπως θα ενεργούσαν το 1974, γιατί αυτό που αντιμετωπίζουν δεν είναι διαφορετικό από αυτό που έγινε τότε: προσπάθεια κατάλυσης της κυριαρχίας της Δημοκρατίας. Μόνο τα μέσα διαφέρουν και τα σημερινά είναι πιο επικίνδυνα, γιατί ευκολότερα παραπλανούν.
Διερωτάται κανείς πως γίνεται η κυπριακή αντιπολίτευση, αλλά και κάθε Κύπριος δημοκράτης και πατριώτης, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, να μην έχει βγει στα κάγκελα απαιτώντας καθημερινά την άμεση παραίτηση ή αποπομπή ενός Προέδρου, που παραβίασε μαζικά όλες τις δεσμεύσεις επί τη βάσει των οποίων εξελέγη, που συνυπέγραψε μέτρα που οδήγησαν στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην ιστορία της Κύπρου, που στράφηκε τόσο άμεσα και φανερά κατά των συμφερόντων του λαού που τον εξέλεξε; Τι αναμένουν, να ολοκληρωθεί η καταστροφή του κυπριακού κράτους; Το να αντιμετωπίζεις μια πολιτική καταστροφής του κράτους σου, ως απλώς εσφαλμένη πολιτική, σημαίνει ουσιαστικά ότι τη νομιμοποιείς.
Από την καταστροφή της Κύπρου στην καταστροφή της Ελλάδας
Τυχόν καταστροφή της Κύπρου θα ανοίξει τον δρόμο, θα καταστήσει πιθανότερη την τελική καταστροφή μιας ήδη βαρειά πληγωμένης μητροπολιτικής Ελλάδας. Πηγαίνουμε προς νέο 1922, με άλλες μεθόδους, αλλά παρόμοια και χειρότερα αποτελέσματα, γιατί το 1922 χάθηκε ο μισός, σήμερα απειλείται ο όλος ελληνισμός.
Ο αποικιοκράτης ετοιμάζεται να ξαναπάρει πίσω την αποικία του, παγιώνοντας  την εξουσία του στο μοναδικής στρατηγικής αξίας «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», μοναδικό ορμητήριο για τον έλεγχο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Θέλει να το κάνει ανέξοδα, με την οικειοθελή υπογραφή των αποικιοκρατούμενων, που καλούνται να εγκαινιάσουν, με το παράδειγμά της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» τους, την είσοδο στον νέο, λαμπρό κόσμο της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, παγκόσμιας δικτατορίας του Χρήματος και των εθνών που το ελέγχουν επί όλης της ανθρωπότητας.
Οι Κύπριοι καλούνται, οικεία βουλήσει, να τερματίσουν την πρόσκαιρη, όπως αποδεικνύεται, ελευθερία που τόσο τους τρόμαξε και τόσο ήρθε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα, την ιδιοτέλεια και φιλοχρηματία των αρχόντων τους, δήθεν πατριωτών, δήθεν Χριστιανών, δήθεν Κομμουνιστών. Ο «απείθαρχος» λαός των Ελλήνων θα τιμωρηθεί παραδειγματικά, διασκορπιζόμενος στα πέρατα της Γης, όπως ονειρεύτηκε και τόπε ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντισραέλι. Θα μείνει μια «αεθνική» Σιγκαπούρη, ένα «αεθνικό» Γιβραλτάρ, στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των 'Οπλων.
'Ηδη άλλωστε, το να κυβερνάσαι από τον Αναστασιάδη είναι μια μορφή τιμωρίας. Στο πρόσωπό του μπορούμε να διακρίνουμε, όπως ο Ντόριαν Γκρέι στο πορτραίτο του, τη δική μας μικρότητα, ότι σάπιο έχουμε μέσα μας, την αρρωστημένη φιλοχρηματία που κατατρώει τις κοινωνίες μας. Ο Αναστασιάδης έχει ένα σπάνιο ταλέντο να βγάζει στα φόρα ότι χειρότερο έχουμε ως πολίτες και ως κοινωνία. Διαθέτει σπάνια ικανότητα (όπως και ο ΓΑΠ) να εκφράζει και άρα νομιμοποιεί ότι πιο ποταπό και υποτελές υπάρχει σε όλη την «ελίτ». Κατάφερε να αποσπάσει την έμμεση, πλην ουσιαστική στήριξη μιας Εκκλησίας που λησμόνησε τις παραδόσεις της, ακόμα και το κατά Ματθαίον, στις συμφωνίες με τους Ραβίνους. 'Όπως και ενός τμήματος της ΑΚΕΛικής, δήθεν «αριστερής», γραφειοκρατίας που, ακόμα και τώρα, τίποτα δεν έμαθε και τίποτα δεν ξέχασε.
Με την καταστροφή του κράτους του, στερούμενος της πολλαπλής προστασίας που του παρέχει, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και μαζικών πληθυσμιακών ροών, αλλά και οικονομικού εξαναγκασμού να φύγει από το νησί, ο ελληνισμός της Κύπρου θα μπει στον δρόμο του σταδιακού μεν, σχετικά σύντομου δε τερματισμού της παρουσίας του στη νήσο, όπου κυριάρχησε δημογραφικά-πολιτιστικά από τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, χωρίς Κράτος τελειώνει και το Γένος. Θα απομείνουν υπολείμματα, με μόνη «χρησιμότητα» την «ομηροποίηση» της Αθήνας, που θα τρέχει να προσκυνάει όποιον ελέγχει την Κύπρο, μην της πειράξουν όσους 'Ελληνες απομείνουν.
«Γκάνγκστερ» στην κορυφή
Αυτά μπορεί να σας φαίνονται απίθανα, το μόνο απίθανο όμως, σε Κύπρο και Ελλάδα, είναι η έκταση της προδοσίας των «αρχόντων», η απίστευτη φιλοχρηματία τους, το ποταπό της συμπεριφοράς τους, η δουλική παραφροσύνη που αποτυπώνεται στα κείμενα που υπογράφουν, συχνά πιωμένοι, ή φουλ στα αντικαταθλιπτικά, σχεδόν πάντα χωρίς να τα διαβάσουν.
Διαθέτουμε αναμφισβήτητα την πιο δουλοπρεπή, εξαρτημένη, διεφθαρμένη, ανάλγητη και άπατρι άρχουσα τάξη και πολιτικό προσωπικό σε όλη την Ευρώπη. Γι' αυτό εμφανίζονται παγκοσμίως πρωτοφανή τερατουργήματα όπως το σχέδιο Ανάν, οι Δανειακές, τα Μνημόνια. Ο Εφιάλτης μεταξύ του ηγετικού προσωπικού μας δεν είναι η εξαίρεση, τείνει να γίνει ο κανόνας. Γι' αυτό παραπαίει το «σχέδιο» του 1821, γι' αυτό ετοιμαζόμαστε να τελειώσουμε μόνοι μας το «σχέδιο» του 1955-59 στην Κύπρο.
Μην πείτε ότι αυτά σας φαίνονται απίθανα. Μήπως δεν γίνανε και ξαναγίνανε στην ιστορία; Πως εξαφανίστηκε σχεδόν ο κραταιός κάποτε ελληνισμός της Μικρασίας; 'Όπως πάμε, βάζοντας την υπογραφή μας στα πιο εξωφρενικά κείμενα, όπως το (υπαγορευμένο από την Βικτόρια Νούλαντ πριν πάει στο Κίεβο) ανακοινωθέν 'Ερογλου-Αναστασιάδη, ο λύκος θα τα φάει τελικά τα πρόβατα και θα τα φάει μάλλον σύντομα. Ιδίως αν τα πρόβατα, σε Κύπρο και Ελλάδα, εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στις δύο χώρες, περιμένοντας ήσυχα να τα σφάξουν, όπως συμβαίνει με τα κανονικά πρόβατα, πριν από τη Λαμπρή.
Την πόρτα του μαντριού θα την ανοίξει προφανώς, με την ίδια μαεστρία που απέδειξε πως διαθέτει επιτιθέμενος στις τράπεζες του κράτους του και τις καταθέσεις των συμπολιτών του (που μισεί εξάλλου όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ιδίως για όσα του έσουραν επί δέκα χρόνια, πριν τον βγάλουν Πρόεδρο σε μια έκρηξη αυτοκαταστροφικού μαζοχισμού), ο ίδιος ο υποδυόμενος τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, πολύ μεγαλύτερος των Ελλήνων εχθρός από τον 'Ερογλου ή οποιονδήποτε Τούρκο, αν τον κρίνουμε από τις πράξεις του και τη ζημιά που κάνει, όχι από τα παραπλανητικά λόγια της απάτης που χρησιμοποιεί.
Η Αυτοκρατορία στην επίθεση
Ο αρχιτέκτων της αποικιακής πολιτικής στην Κύπρο Σερ Ντέιβιντ Χάνεϊ είχε πει το 2004 στο CNN-Turk, γεμάτος μνησικακία για το διαφαινόμενο τότε περήφανο 'Όχι των Κυπρίων στο δημοψήφισμα: «Θα τους το βάζουμε ξανά και  ξανά το σχέδιο ώσπου να πούνε ναι». Αυτό είναι δημοκρατία! Κι αυτό ακριβώς κάνουν τώρα οι «ναυτικές δυνάμεις», αυτοί που θέλουν δικιά τους, mare nostrumόλη τη Μεσόγειο, αυτοί που ποτέ δεν κατάλαβαν από πού κι ως που, οι κάτοικοι του νησιού αυτού με την άφθαστη στρατηγική αξία, είχαν/έχουν την απαίτηση να κυβερνάνε τον τόπο τους. Με αυτούς θέλουν μονίμως να «συμμαχήσουν» οι τόσο βαθειά, τόσο οργανικά δουλόφρονες της Αθήνας και της Λευκωσίας, ανήσυχοι κάθε φορά που τα αφεντικά, αν και τα προσκυνάνε, δεν εκδηλώνουν απέναντί τους παρά την περιφρόνηση που φυσιολογικά νοιώθουν για τους δούλους.  Αυτοί είναι εχθροί πολύ χειρότεροι, πολύ φοβερότεροι από τον Τούρκο.
O αποικιοκράτης έκανε υπομονή. Χρησιμοποίησε τις μωροφιλοδοξίες και την ιδιοτέλεια της ΑΚΕΛικής γραφειοκρατίας για να ρίξει τον Παπαδόπουλο, διασπώντας την κεντροαριστερά του 'Όχι. Μετά, χρησιμοποίησε τον Χριστόφια ως αποδιοπομπαίο τράγο φορτώνοντάς του όλες τις αμαρτίες του νησιού, γεγονός που απεκατέστησε εξ αντιδιαστολής τον άνθρωπο του Ναι, Νίκο Αναστασιάδη, το χειρότερο προϊόν της κυπριακής δεξιάς, καθιστώντας τον αποδεκτό, με την παρασκηνιακή άλλωστε υποστήριξη τμήματος της ΑΚΕΛικής γραφειοκρατίας και την ανοιχτή του Αρχιεπισκόπου. Το χρήμα κι ο καιροσκοπισμός νάναι καλά.
Σήμερα, οι αποικιοκράτες δεν έρχονται «αδούλευτοι», όπως το 2004. Φρόντισαν να οργανώσουν πρώτα την οικονομική επίθεση κατά του νησιού, όλοι μαζί από κοινού, Γερμανία, ΕΕ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή ΗΠΑ (αλήθεια που ήταν το σύμμαχο και φίλο Ισραήλ, με την τεράστια γνώση/επιρροή στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τομέα, τη διεθνή πολιτική και την ΕΕ όταν καταστρεφόταν η Κύπρος;). Η οικονομική ήταν και μια διπλωματική, γεωπολιτική επίθεση, αφού πήγε να τορπιλίσει (και σχεδόν το κατάφερε) τις σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας, ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στη βάση της οικονομικο-διπλωματικής επίθεσης του 2013, έρχεται τώρα η τελική έφοδος για την αρπαγή της Κύπρου, στην οποία κεντρικό ρόλο παίζει (όπως και στην ελλαδική περίπτωση) ο ψυχολογικός, «ιδεολογικός» πόλεμος, η προσπάθεια αφενός να χειραγωγηθεί, να αγοραστεί ή να κατατρομοκρατηθεί η «ελίτ» Ελλάδας και Κύπρου, αφετέρου να καταστραφεί η αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση του πληθυσμού, να ηττηθεί προτού δώσει καν μάχη, να δημιουργηθούν μια σειρά από αυταπάτες και εικονικές πραγματικότητες που θα επιτρέψουν στον μέσο Κύπριο να οδηγηθεί ευκολότερα στη συλλογική αυτοκτονία.
Στην Ελλάδα και την Κύπρο εφαρμόζεται τώρα πειραματικά το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα χειραγώγησης μεγάλων κοινωνικών συνόλων και της ελίτ. 'Ένα ολόκληρο έθνος σπρώχνεται μεθοδικά στην αυτοκτονία, εισάγονται πειραματικά, «δημοκρατικοφανώς», νέες μορφές ολοκληρωτικής διακυβέρνησης.
Σε επόμενο άρθρο θα εξετάσουμε αναλυτικά τις εικονικές πραγματικότητες επί των οποίων επιχειρείται να οικοδομηθεί η συναίνεση των Κυπρίων στην καταστροφή τους. Και θα υποδείξουμε νέους αντικειμενικούς παράγοντες που μπορούν να διευκολύνουν την αντίσταση της Λευκωσίας, αν αποφασίσει να αντισταθεί, όπως η ανάδυση, πρώτη φορά μετά την κατάρρευση-αυτοκτονία της ΕΣΣΔ, μιας Ρωσίας του Πούτιν αποφασισμένης καταρχήν να αντισταθεί στην επιβολή παγκόσμιας ολοκληρωτικής δικτατορίας. Αλλά οποιαδήποτε αντίσταση προϋποθέτει, πριν απ' όλα, ο κυπριακός λαός να αποτινάξει τον προδοτικό βρόχο που απειλεί, ξεκινώντας από το Προεδρικό, να πνίξει όλο το νησί, τερματίζοντας την ιστορία του ελληνισμού σε αυτό.

 

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΟΙ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΙ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ


Παρακολούθησα χθες την συνέντευξη του πρώην αφεντικού της πτωχεύσασας Λαικής Τράπεζας Ανδρέα Βγενόπουλου στην τηλεόραση του Σίγμα και ένοιωσα οργή και αγανάκτηση για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος αφορά τα όσα ο Βγενόπουλος είπε για τους άθλιους πολιτικούς μας και την κομματοκρατία, και ο δεύτερος αφορά την στάση του Συγκροτήματος Σίγμα, να συνεχίζει δηλαδή να προβάλλει στο κανάλι του τον ολετήρα της Λαικής Βγενόπουλο, ανακρινόμενο από άσχετους με το αντικείμενο δημοσιογράφους και να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Τα όσα ο βγενόπουλος είπε σε σχέση με την διαπλοκή του πολιτικού κατεστημένου και των τραπεζών που μας οδήγησαν στην πτώχευση  ήταν σωστά και συνάμα εξοργιστικά και τούτο γιατί ανέδειξε για ακόμα μια φορά την άθλια στάση και συμπεριφορά του ελεεινού πολιτικού κατεστημένου, απo την άλλη όμως η ανεπάρκεια του δημοσιογράφου Νικήτα Κυριάκου επέτρεψε στον κατά τα άλλα δαιμόνιο και ετοιμόλογο Βγενόπουλο, να βγάλει την ουρά του απ’ έξω και να παρουσιαστεί σαν αθώα περιστερά για την καταστροφή που μας βρήκε.
Ο Βγενόπουλος έχει το χάρισμα η/και την ικανότητα, πέστε το όπως θέλετε, να δουλεύει πολλούς και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Η αλαζονεία και το θράσος του θα πρέπει να πούμε ότι πηγάζει από το γεγονός ότι έχει βρει τον τρόπο να λαδώνει δια της πλαγίας,( Πχ χρηματοδότηση των κομμάτων ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ από την εταιρεία Focus του φίλου και συνεργάτη του κ. Ζολώτα. Τί λόγο θα μπορούσε να είχε ο συνεργάτης του Ζολώτας να λαδώσει κυπριακά κόμματα αν αυτό δεν θα εξυπηρετούσε τον Βγενόπουλο;) να παρανομεί και να καταστρέφει και οχυρωμένος πίσω από αχυράνθρωπους να μένει ατιμώρητος γιατί απλά τους κρατά όλους από τα α....δια.
Κάτι που με έκανε να εξοργιστώ ακόμη πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι στο τέλος της συνέντευξης του έπλεξε το εγκώμιο του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, λέγοντας ότι ήταν τότε ο μόνος αρχηγός κόμματος που δεν με προσέγγισε για να μου ζητήσει διευκολύνσεις. Εδώ ο Βγενόπουλος αναδεικνύει όλη του την υποκρισία και την υστεροβουλία του. Σου λέγει γιατί να τα βάλω με τους πάντες και να μην κρατήσω απ’ έξω και να θωπεύσω τον Πρόεδρο, ο οποίος ούτως η άλλως ελέγχει τους διορισθέντες από αυτόν κολλητούς του Γενικό και Βοηθό Εισαγγελέα και έχει χειραγωγημένη επίσης και την κυπριακή Δικαιοσύνη; Λες και ο Αναστασιάδης όταν λάδωνε το ΔΗΣΥ ο Βγενόπουλος, μόνο ο ομορ- Φούλης (Αβέρωφ Νεοφύτου) το ήξερε και ο Αναστασιάδης δεν είχε ιδέα!!!.
Σας μεταφέρω πιο κάτω μια περίληψη των όσων ανέφερε ο Βγενόπουλος και σας παρακαλώ πολύ όπως πατήσετε στο Βγενόπουλος με έντονα γράμματα στο τέλος για να δείτε όλη την συνέντευξη του, θα σας ανέβει το αίμα στο κεφάλι.
Κλείνοντας θέλω να επαναλάβω με έμφαση αυτό που είχα πει ξανά στο παρελθόν και ας κατηγορηθώ ως ακραίος. Κάποιοι πολιτικοί και τραπεζίτες το 1999 κατέκλεψαν τις οικονομίες του λαού στο Χρηματιστήριο και δεν τιμωρήθηκαν, το ίδιο θα συμβεί και σήμερα γιατί απλά Δικαιοσύνη και Γενική Εισαγγελία είναι υποχείρια τους. Αν αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη δεν βιώσουν άμεση απειλή από τους απελπισμένους πολίτες δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Ο καθ’ ένας από εμάς γνωρίζει ποίος εγκλημάτησε κατά του λαού και του τόπου, ας πράξει λοιπόν ότι μπορεί για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μέσα σε αυτή την σαπίλα αυτού του παρακράτους των κλεφτών και των απατεώνων και με δεδομένη την ανυπαρξία της Κυπριακής Δικαιοσύνης, οι πολίτες πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο, χρειάζεται μια λαϊκή εξέγερση, μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από αυτά τα παράσιτα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Όμηρος Αλεξάνδρου
<<Η Λαϊκή Τράπεζα πλήγηκε από μια κρίση όπως και οι υπόλοιπες Τράπεζες, δήλωσε στο Μεσημέρι και Κάτι, ο Αντρέας Βγενόπουλος, προσθέτοντας ότι το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα έπεσε θύμα συμφερόντων που ήθελε να εξυπηρετήσει το  διαπλεκόμενο πολιτικοοικονομικό σύστημα της Κύπρου.
Αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον κ. Βγενόπουλο, ήταν η πτώχευση της Λαϊκής, η καταστροφή της Τράπεζας Κύπρου και της κυπριακής οικονομίας.
Αναφερόμενος στις κατηγορίες για παραχώρηση ακάλυπτων δανείων, επί προεδρίας του στη Λαϊκή Τράπεζα, έκανε λόγο για γελοίους και ανυπόστατους ισχυρισμούς, ενώ είπε πως τα όσα του καταλογίζουν αποτελούν μπαρούφες και κουραφέξαλα.
Οι δικές μας ενέργειες έγιναν από το 2006 μέχρι το 2011, είπε και πρόσθεσε ότι "είναι απίστευτο ότι δεν αναζητήθηκαν οι ευθύνες της τότε διοίκησης και αναζητήθηκαν οι ευθύνες της προ-προηγούμενης διοίκησης".

Τον Ιούλιο, πρόσθεσε, όταν ανακεφαλαιοποιήθηκε η Τράπεζα έλαβε 1,8 δις ενώ χρειαζόταν 2,2. Αν δεν γινόταν η αγορά των ελληνικών ομολόγων δεν θα είχαμε αυτό το πρόβλημα, σημείωσε.

Όταν έγινε η αξιολόγηση, που δεν έγινε από τον οίκο που πρότεινα αλλά από έναν οίκο συνδεδεμένο με τον κ. Σαρρή, το πόσο ήταν κατά 700 εκ. ευρώ περισσότερα από ότι θα έπρεπε, ανέφερε..

Υποστήριξε ότι οι άνθρωποι του Ορφανίδη εκτόξευσαν τον ΕΛΑ από 3 δις σε 9δις

Ο όμιλος Λεπτού, το 2012 ξαναπήρε φρέσκα δάνεια 222 εκ ενώ δεν είχε να πληρώσει ούτε τα δεδουλευμένα. Πού είναι οι πολιτικοί να βγούνε να φωνάζουνε για το ακάλυπτο δάνειο. Πού είναι ο Γενικός Εισαγγελέας. Αυτό το δάνειο ήταν ακάλυπτο από τη στιγμή που δόθηκε

"Ντροπή σε όλο το σύστημα"
Αναφέρθηκε παράλληλα σε "μικρά ανθρωπάκια με μεγάλη γλώσσα".

Δήλωσε περήφανος διότι «όταν εκλήθην να συμπράξω με το διαπλεκόμενο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της Κύπρου και δεν το έκανα»

Πρόσθεσε ότι «το 2008 ο κ. Λεπτός παρουσιάστηκε στη Λαϊκή και ζήτησε δάνειο 100 εκ ευρώ, συνοδευόμενος με μετέπειτα υπουργό και επικοινώνησε μαζί μου σημερινός αρχηγός κόμματος. Τότε δεν ήταν Αρχηγός κόμματος».

Δεν εγκρίναμε το δάνειο, συμπλήρωσε, «και μου είπαν ότι κινδυνεύει η Τράπεζα να γίνει εχθρός τους συστήματος».

Ερωτηθείς για τη σχέση του με τον κ. Ζολώτα, απάντησε ότι «δεν τον ξέρω τον Ζολώτα. Έλαβε μέρος σε μια αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Παναθηναϊκού όπως έλαβαν μέρος και πολλοί άλλοι. Αυτό τον κάνει φίλο μου και συνεργάτη μου. πήρε δάνεια με τεράστιες εξασφαλίσεις όταν τα πήρε. Αργότερα έπεσε η αξία των εξασφαλίσεων».

Πρόσθεσε ότι «είχα κάνει τηλεφωνήματα στον Χριστόφια πριν από τη δραματική συνεδρία του Eurogroup όταν ο πρώην Πρόεδρος δέχθηκε κούρεμα του ελληνικού χρέους χωρίς εξασφαλίσεις. Δεν καταλάβαινε. Είχε καλές προθέσεις ο άνθρωπος αλλά δεν καταλάβαινε».
"Κραυγαλέα παραδείγματα"
Σύμφωνα με τον κ. Βγενόπουλο, «όταν δόθηκαν για κούρεμα τα ελληνικά ομόλογα, μεταξύ των άλλων, η Διοίκηση Σαρρή έδωσε για κούρεμα και ομόλογα που ήταν κάτω από το αγγλικό δίκαιο, που δεν υπήρχε κανένας λόγος να κουρευτούν. Αυτό προκάλεσε ζημιά 83 εκ.»

Πρόσθεσε ότι «το Δεκέμβριο του 2012 έγινε μια πρόταση από thn ελληνική κυβέρνηση να ξαναγοράσει ότι ομόλογο υπήρχε στο 32% της αξιας τους. Επειδή καταλαβαίνουν οι ελληνικές τράπεζες ότι η αξία των ομολόγων θα ανέβαινε, δεν το δέχθηκαν και ζήτησαν νομοθετική κάλυψη από την ελληνική βουλή ότι δεν θα διωχθούν για το αδίκημα της απιστίας για παράνομη πράξη και τότε θα τα δώσουμε. Καλύπτονται και τα δίνουν».

Συμπλήρωσε ότι «η Λαϊκή ζήτησε τη θέση του "treasury": "να τα δώσουμε ή να μην τα δώσουμε;". Δεν είχαν υποχρέωση να τα δώσουν. Και η απάντηση ήταν "όχι". Υπάρχει έγγραφη εισήγηση να μην τα δώσετε. Και τα έδωσαν. Προκλήθηκε ζημιά στη Λαϊκή 400 εκ. Αυτοί οι άνθρωποι στην ουσία πετάξανε 500 εκ. επειδή ήταν αδαείς».
"Η τράπεζα λειτουργούσε για έξι μήνες χωρίς σχέδιο"
Οι άνθρωποι που μας διαδέχθηκαν το 2008, είπε, πήγανε και πήρανε 1, 8 δις κρατική ενίσχυση τον Ιούνιο. Τότε έλεγαν ότι θα μπορούσαν να βρουν τα χρήματα από ξένους επενδυτές. Αυτό σημαίνει ότι θα είχαν ένα επιχειρηματικό σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα έπαιρναν από ξένους επενδυτές σε σχέση με το πώς θα προχωρούσαν με την τράπεζα».

Όταν πήραν το 1,8 δις, σημείωσε, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο. «Η δική σας η Βουλή ενέκρινε 1.8 δις χωρίς σχέδιο . Η διοίκηση της Λαϊκής υπέβαλε στις 31.8.2012 στην Κεντρική Τράπεζα η οποία και το υπέβαλε στα ευρωπαϊκά όργανα στις 13.3.2013. Δηλαδή μία μέρα προτού πτωχεύσει η Κύπρος. Η τράπεζα λειτουργούσε για έξι μήνες χωρίς σχέδιο»
21 προβληματικά δάνεια στη Λαϊκή
Ο κ. Βγενόπουλος υποστήριξε ότι υπήρχαν 21 δάνεια που παρουσίαζαν πρόβλημα και πως επί ενάμισι χρόνο οι Διοικήσεις της Λαϊκής ούτε μίλησαν με τους πελάτες για να κάνουν αναδιοργάνωση των εν λόγω δανείων, ούτε τους κυνήγησαν νομικά για να τους πιέσουν.

"Η Pimco μεγάλωσε τις προβλέψεις"
Υποστήριξε ότι όλα τα πιο πάνω, τα γράφανε ως προβλέψεις, «που δεν ήτανε, τελικά» και πως τα δάνεια  αυτά τα πήρε η Pimco και είπε πως δεν εξυπηρετούνται, μεγάλωσε τις προβλέψεις και τα πήρε η Τράπεζα Πειραιώς σημειώνοντας κέρδη €3.5 δις.

«Μόνοι σας καταστραφήκατε», είπε στη συνέχεια.
Σε ό,τι αφορά τα αξιόγραφα, ο κ. Βγενόπουλος υποστήριξε ότι οι διοικήσεις δεν φέρουν καμία ευθύνη για την έκδοσή τους. «Την περίοδο που εκδώσαμε αξιόγραφα κάναμε αύξηση κεφαλαίου … βάζαμε λεφτά και από την τσέπη μας», πρόσθεσε.

"Έχασα κι εγώ χρήματα"
Μάλιστα, ανέφερε ότι και ο ίδιος έχει χάσει άμεσα και έμμεσα χρήματα ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ.

«Δεν έχω κάνει ούτε μία παράνομη πράξη στη ζωή μου», είπε στο τέλος ο κ. Βγενόπουλος.
Στα πύρα Βγενοπουλου βρέθηκε και ο τέως Διοικητής της Κεντρικής, αφού όπως είπε, σε περιπτώσεις οπού διακυβεύονταν δισεκατομμύρια σε βαρος της Κύπρου ούτε καν έμπαινε στον κόπο να διαπραγματευτεί, αλλά ανέθετε το ρόλο αυτό σε παιδαρέλια, κατά την έκφραση του.
Στο μεταξύ ο πρώην μη εκτελεστικός πρόεδρος της Λαϊκής έπλεξε το εγκώμιο του Νίκου Αναστασιάδη.>>


 

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Τάσος Παπαδόπουλος, ένας κατασκευασμένος «ήρωας»

 


Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανακηρύχθηκε σε «ήρωα» μετά το ΟΧΙ που προέβαλε στο σχέδιο Ανάν με το γνωστό δακρύβρεκτο διάγγελμα του. Έτσι ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανεβιβάσθη στο ίδιο βάθρο με τον Αυξεντίου και τον Λεωνίδα! Έτσι όμως ευτελίζεται η ιερά αξία του Ήρωος.
Κατ’ αρχήν το σχέδιο Ανάν θα έπρεπε να είχε απορριφθεί εξ αρχής από την Κυπριακή Δημοκρατία και τον πρόεδρο της Τάσσο Παπαδόπουλο ως σχέδιο απαράδεκτο και να μην είχε τεθεί ποτέ σε δημοψήφισμα.

Όμως ο Τάσσος Παπαδόπουλος το απεδέχθη και το έθεσε σε δημοψήφισμα αναιρώντας έτσι την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην συνέχεια βγήκε να πει ΟΧΙ και να οδηγήσει τον Λαό σε μια περιπέτεια που θα μπορούσε να ξεσπάσει σε εμφύλιο πόλεμο. Με την κατάθεση του σχεδίου Ανάν σε δημοψήφισμα προχώρησε και στην πράξη εσχάτης προδοσίας που ήταν η αποδοχή διπλού δημοψηφίσματος με την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ των εποίκων.

Η προδοτική αυτή πράξη ανεβάθμισε το κατοχικό μόρφωμα σε «λαό» με ξεχωριστό εκλογικό σώμα και πολιτοποίησε όλους ανεξαιρέτως τους εποίκους κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητος, η οποία ορίζει τον εποικισμό ως έγκλημα πολέμου. Πριν το δημοψήφισμα του 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος επέτρεψε την άρση της εμπολέμου καταστάσεως και άφησε ανοικτή την διέλευση προς τα κατεχόμενα, ύστερα από το ελεγχόμενο άνοιγμα των οδοφραγμάτων από τις κατοχικές δυνάμεις και τον Ντενκτάς το 2003.

Με αυτό το τέχνασμα στήριξε οικονομικά την παρουσία του τουρκικού κατοχικού στρατού και το κατοχικό μόρφωμα. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα του Απριλίου 2004 απεδέχθη τον λεγόμενο κανονισμό της Πράσινης Γραμμής και ανεγνώρισε άμεσα τα όργανα του κατοχικού μορφώματος όπως το εμπορικό επιμελητήριο των κατακτητών, στο οποίο έδωσε το δικαίωμα να βαπτίζει τα τουρκικά προϊόντα σε τουρκοκυπριακά και να περνούν ανενόχλητα στην ελεύθερη επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πράξη αυτή εκτός του ότι ήταν προδοτική οικονομική συναλλαγή με τους κατακτητές, έπληξε ανεπανόρθωτα την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας και περισσότερο τα αγροτικά λαϊκά στρώματα.

Μέσα από αυτά τα ανοίγματα προς το κατοχικό μόρφωμα άρχισαν να εισέρχωνται «τουρκοκύπριοι» εργάτες στο ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να χάνουν την δουλειά τους οι νόμιμοι Κύπριοι πολίτες.

Ως επιστέγασμα όλων αυτών των μεθοδευμένων υποχωρήσεων που ανεβάθμισαν εμπράγματα το κατοχικό μόρφωμα, έρχεται η συμφωνία της 8ης Ιουλίου που επαναφέρει την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στο τραπέζι των συνομιλιών και αφήνει επίσης αδιευκρίνιστο τον όρο του στάτους κβο ώστε να μπορούν οι Τούρκοι να περάσουν σε αυτό τον όρο την προπαγάνδα περί απομονώσεώς τους (πράγμα που επανέλαβε και ο Αναστασιάδης στο κοινό ανακοινωθέν).

Αυτός είναι με λίγα λόγια ο «ήρωας» που κατασκεύασε το κατεστημένο της εθνικής μειοδοσίας που εξουσιάζει την Πατρίδα από το 1959 μέχρι σήμερα.

Ιφικράτης Αμυράς


Γιατί δεν αξιοποιήθηκε το βροντερό «όχι» στο σχέδιο Ανάν


Γύρω στις 9.30 το βράδυ του Σαββάτου της 24ης Απριλίου 2004 παίχτηκε η κορυφαία πράξη για το σχέδιο Ανάν. Με ένα ποσοστό 76%, ο κυπριακός Ελληνισμός δημοκρατικά απέρριψε ένα σχέδιο που θα παρέδιδε την Κυπριακή Δημοκρατία στη νέα τουρκο-βρετανική αποικιοκρατία. Όλη σχεδόν η ηγεσία του τόπου, με εκβιασμούς, απειλές, προειδοποιήσεις, εκφοβισμούς, συνεπικουρούμενη από... τόνους αμερικανικά κεραμίδια, επέμενε στην αποδοχή του σχεδίου.
Ακόμα και η αρχική τοποθέτηση του μ. Τάσσου, όπως λένε αξιόπιστες πληροφορίες, ήταν να εκθέσει τα υπέρ και τα κατά του σχεδίου και να αφεθεί ο λαός να αποφασίσει. Έπεσαν πάνω του θεοί και δαίμονες για να του υποδείξουν ότι, ως εκλεγμένος Πρόεδρος, δεν ενομιμοποιείτο να δραπετεύσει από τις ευθύνες του. Γι’ αυτό και τελικά ζήτησε ένα βροντερό «όχι» επειδή, είπε, δεν παρέλαβε κράτος για να παραδώσει κοινότητα. Το ίδιο βράδυ, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, Δ. Χριστόφιας, υποκύπτοντας στην αξίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πατριωτικού ΑΚΕΛ, δήλωσε πως ψήφισε «όχι» για να τσιμεντώσει το «ναι».

Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, εκατοντάδες πολίτες πορεύθηκαν στο Προεδρικό. Ο μ. Τάσσος έχασε, κατά την άποψή μας, μια ιστορική και μοναδική ευκαιρία, πρώτον, να καλέσει τον λαό σε ογκώδες συλλαλητήριο στην Πλατεία Ελευθερίας, για να διαμηνυθεί βροντερά εντός και εκτός Κύπρου ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν επρόκειτο να εξαφανιστεί. Δεύτερον, να ανακοινώσει ότι ήταν έτοιμος να συναντηθεί με τον Τούρκο Πρωθυπουργό για να συζητήσουν επίλυση του Κυπριακού στο πλαίσιο των παραμέτρων της ΕΕ.
Τρίτον, το νέο σχέδιο λύσης θα αποτελείτο από μία σελίδα μόνον και όχι από 10.000 σελίδες. Ο Τάσσος, προφανώς υπό το κράτος αφόρητων πιέσεων και εκβιασμών και του αρνητικού κλίματος, απέφυγε τις πιο πάνω ενέργειες. Όχι, όμως, και ο τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης, Ν. Αναστασιάδης, που συνέχισε την άθλια πολεμική και κριτική εναντίον του. Κατηγορούσε τον Τάσσο ότι δεν αξιοποίησε το «όχι» στο σχέδιο Ανάν. Δυστυχώς, είχε δίκαιο.

Όλοι θυμόμαστε εκείνη την πρωτοφανή απατεωνιά των συγκυβερνώντων και της αντιπολίτευσης ότι με λίγες αλλαγές, λίγες διαφοροποιήσεις, θα επανέφεραν το σχέδιο προς έγκριση. Και αυτό, κατά κραυγαλέα και ασεβέστατη προσβολή προς την ετυμηγορία του λαού. Κατά παραδοχή προς τον γράφοντα, του τότε διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Τάσσου, Μ. Καρογιάν, ο Παπαδόπουλος ήθελε να ενταφιάσει οριστικά το σχέδιο, αλλ’ η ανοχή του ήταν για… τα μάτια των ξένων!
Γιατί το «όχι» δεν αξιοποιήθηκε, πρώτον για ισχυροποίηση της θέσης της Κύπρου στην ΕΕ; Δεύτερον, για αναζήτηση λύσης στο πλαίσιο των αρχών της ΕΕ; Τρίτον, για αναστροφή του αρνητικού για την Κύπρο κλίματος; Διότι, για τον Τάσσο, τον Χριστόφια και τον Αναστασιάδη μέτρησαν πρώτα κομματικές σκοπιμότητες και φιλοδοξίες.

Ο Τάσσος θα είχε ανάγκη το ΑΚΕΛ και για τις προεδρικές του 2008. Άρα, δεν θα ήθελε να συγκρουστεί μαζί του εξαιτίας του «όχι». Δεύτερον, ο Δ.Χριστόφιας έκρινε ότι ήρθε η ώρα του ΑΚΕΛ για να διεκδικήσει την προεδρία. Και ο Ν. Αναστασιάδης επιχείρησε να υπονομεύσει και τους δύο ώστε να προλειάνει το έδαφος για υλοποίηση των δικών του προεδρικών φιλοδοξιών. Όσα ακολούθησαν εκείνο το σωτήριο για την Κυπριακή Δημοκρατία «όχι», είναι γνωστά:
Τα παιγνίδια, οι κομματικές αθλιότητες, οι πολιτικές μικρότητες, οι απίστευτες προεκλογικές ανώμαλες συνεργασίες, οι μεταλλάξεις και οι οβιδιακέςμεταμορφώσεις. Με αφορμή το «όχι» του 2004, στέλνεται ξανά ξεκάθαρο μήνυμα προς τον Αναν-ιστή Αναστασιάδη: Οι πολίτες θα πουν πάλι «όχι» στη ρατσιστική, τουρκοφρενή διζωνική και σε οποιοδήποτε μεταλλαγμένο σχέδιο Ανάν εξαφάνισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
 
Το μέγα και σωτήριο ΟΧΙ
Οι λαοί γράφουν την ιστορία, όχι ψοφοδεείς ηγέτες. Συμπληρώνονται σήμερα δέκα ακριβώς χρόνια από τη σωτήρια απόφαση του κυπριακού Ελληνισμού να απορρίψει το τερατούργημα Ανάν και τη ρατσιστική διζωνική και να διασώσει την Κυπριακή Δημοκρατία από τη μετατροπή της σε τουρκοβρετανικόπροτεκτοράτο.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης και μια υψηλή αίσθηση αξιοπρέπειας και σεβασμού της ιστορίας αυτού του τόπου οδήγησαν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου να απορρίψουν το έκτρωμα Ανάν, που θα παρέδιδε την Κυπριακή Δημοκρατία αύτανδρη στους σχεδιασμούς της κατοχικής Τουρκίας. Ξένες δυνάμεις, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ακόμα και η ΕΕ, πίεζαν να αποδεχθούμε ένα σχέδιο που εκ προοιμίου ήταν θνησιγενές και θα οδηγούσε στην καταστροφή της Κύπρου. Ο ξένοι ήθελαν απλώς να ξεφορτωθούν έναν μπελά. Δικοί μας ηγέτες, γιατί εκβίαζαν, απειλούσαν, προειδοποιούσαν και εκφόβιζαν τους πολίτες;

Δεν ξεχνούμε τους εκβιασμούς και τους εκφοβισμούς από τον Ν. Αναστασιάδη, τον Ι. Κασουλίδη αλλά και από τον Δ. Χριστόφια. Όταν το πατριωτικό ΑΚΕΛ, κατά συντριπτική πλειοψηφία, απέρριψε το σχέδιο Ανάν, ο Δ. Χριστόφιας δήλωνε το βράδυ της 24ης Απριλίου 2004 πως είπαν «όχι» για να…τσιμεντώσουν το «ναι». Ο Ν. Αναστασιάδης, μερικές μόνο ημέρες μετά την απόρριψη του σχεδίου, κακεντρεχώς δήλωνε στα αθηναϊκά «Νέα» ότι θα το επανέφεραν για να το αποδεχθούμε.
Παρόμοιες ήταν πολλές δηλώσεις σεσημασμένων Αναν-ιστών, που ισχυρίζονταν ότι… χάσαμε την ευκαιρία για επιστροφή εδαφών και χωριών. Δυστυχώς, επιμένουν να είναι ανιστόρητοι και να αγνοούν την επεκτατική πολιτική της κατοχικής Τουρκίας. Ο Ν. Αναστασιάδης, μέχρι σήμερα, δεν ανέμελψε ένα εύτολμο mea culpa για την υποστήριξη ενός καταστροφικού σχεδίου, πρόνοιες του οποίου παρεισέφρησαν στην Κοινή Δήλωση, που συμφώνησε με τον κατοχικό Έρογλου.

Ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος που κάλεσε, ένδακρυς, τον λαό να απορρίψει το σχέδιο, διέπραξε, κατά την εκτίμησή μας, ένα τεράστιο σφάλμα. Είχε τη μοναδική, κλασική και ιστορική ευκαιρία να δηλώσει τρία πράγματα. Πρώτον, ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό και ως μη γενόμενο (αυτό, άλλωστε, προέβλεπε και το προοίμιο του σχεδίου). Δεύτερον, την επομένη να ήταν έτοιμος, με μισή σελίδα -όχι δέκα χιλιάδες σελίδες- προτάσεις, να συναντηθεί με τον Τούρκο Πρωθυπουργό για να συζητήσουν λύση του Κυπριακού.
Τρίτον, να καλούσε τους πολίτες σε παλλαϊκό συλλαλητήριο στην Πλατεία Ελευθερίας για να διατρανωθεί η ετυμηγορία τους στην απόρριψη ενός άκρως επικίνδυνου σχεδίου. Ουδέν τούτων έκανε επειδή, προφανώς, σκεφτόταν και τις εκλογές του 2008 και την υποτιθέμενη υποστήριξη από το ΑΚΕΛ. Δυστυχώς, ο Ν. Αναστασιάδης είχε δίκαιο όταν κατηγορούσε τον Τάσσο ότι δεν αξιοποίησε το «όχι» των πολιτών αλλά το άφησε ορφανό και αδέσποτο, για να κατατριβεί σε κομματικές σκοπιμότητες και προεδρικές φιλοδοξίες.
Η ουσία, βέβαια, είναι μία: Ο λαός δημοκρατικά διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία και απέρριψε την ολέθρια διζωνική. Χάρη στο «όχι», η Κυπριακή Δημοκρατία σήμερα βλέπει αναβαθμισμένο τον γεωπολιτικό ρόλο της εξαιτίας των υδρογονανθράκων, των συνεργασιών και συμμαχιών της με το Ισραήλ και άλλες χώρες. Επίσης, εξαιτίας του φυσικού αερίου εκδηλώθηκε έντονο διεθνές ενδιαφέρον. Εναπόκειται στην κυβέρνηση και στην πολιτική ηγεσία να αξιοποιήσουν συνετά, αξιόπιστα και προς όφελος της Κύπρου, με διεκδικητική και όχι δουλική πολιτική, το νέο μομέντουμ.
Ο κυπριακός Ελληνισμός τότε έκανε το πατριωτικό καθήκον του. Η ηγεσία του φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Η σημερινή επέτειος στέλνει ξανά ευκρινές μήνυμα εντός και εκτός Κύπρου, ειδικά προς τον αμετανόητο Αναν-ιστή Ν. Αναστασιάδη: Αν χρειαστεί, οι πολίτες και πάλι θα απορρίψουν καταστροφικά σχέδια λύσης του Κυπριακού ή διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Ο τουρκικός Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)

Οι ηγέτες της ελληνικής μειονότητας της Πόλης, περιλαμβανομένου του ίδιου του Πατριάρχη, είχαν ταχθεί υπέρ της υποψηφιότητας της Τουρκίας για την ΕΕ, για τους ίδιους λόγους που την υποστήριζε και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας των πολιτών στην Τουρκία. Το σκεπτικό ήταν ότι θα υποχρέωνε η ΕΕ την Τουρκία να εκσυγχρονίσει το αυταρχικό πολιτικό της σύστημα, μια αλλαγή που μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τις μειονότητες.

Παρά τις αρχικές μεγάλες προσδοκίες, δεν υπάρχει σήμερα τίποτα το αισιόδοξο για την Ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη. Φθίνει ολοένα: το Συμβούλιο της Ευρώπης υπολογίζει ότι έχουν απομείνει περίπου 1.000-1.500 άτομα. Τα σχολεία έχουν περίπου 240 μαθητές και στις δώδεκα τάξεις, από τους οποίους σχεδόν το ένα τρίτο είναι παιδιά Χριστιανών Αράβων και όχι Ελλήνων.

Εξίσου μη ικανοποιητική είναι και η κατάσταση με το Πατριαρχείο. Στην πραγματικότητα, ο Πατριάρχης είναι σεβαστός ως ο πνευματικός ηγέτης περίπου 200 εκατομμυρίων Ορθοδόξων ανά τον κόσμο, ως «πρώτος μεταξύ ίσων» δηλαδή εκ των πέντε πρεσβυγενών Πατριαρχών των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η Τουρκία, όμως, τον αναγνωρίζει απλώς ως τον θρησκευτικό ηγέτη της ελληνορθόδοξης κοινότητας εντός των συνόρων της. Αυτή η διένεξη έχει ως αποτέλεσμα, κάτι που είναι άγνωστο σχεδόν στους πάντες εκτός Τουρκίας, το Πατριαρχείο να μην έχει νομικό καθεστώς και επομένως και ιδιοκτησία.

Η Τουρκία μπορεί να μην έχει πρόβλημα να παραχωρήσει στο Πατριαρχείο το καθεστώς τουρκικού ιδρύματος. Όμως το Πατριαρχείο απαιτεί ένα ιδιαίτερο νομικό πρόσωπο, το οποίο να αντανακλά τη διεθνή του θέση, και παράλληλα να το προστατεύει από τις επιπτώσεις της εκάστοτε τουρκικής μειονοτικής πολιτικής, που τα μειονοτικά ιδρύματα έχουν πληρώσει ακριβά.

Επίσης, άλλες προφανείς παραβάσεις διεθνών κανόνων σχετίζονται με την τεράστια περιουσία που ανήκει στα μειονοτικά ιδρύματα στην Κωνσταντινούπολη. Μία απόφαση του Συμβουλίου του Κράτους του 1974 επέτρεψε στις τουρκικές αρχές να κατάσχουν όλη την περιουσία που δεν είχαν δηλώσει τα μειονοτικά ιδρύματα σε μία καταγραφή του 1936. Ό,τι έχουν αποκτήσει έκτοτε τα ιδρύματα, μέσω δωρεών ή αγορών, έχουν θεωρηθεί παράνομα, καθώς τα ιδρύματα των μειονοτήτων (ελληνικής και αρμενικής) θεωρήθηκαν «αλλοδαπά» και επομένως δεν είχαν το δικαίωμα να αποκτήσουν ακίνητα στην Τουρκία. Έτσι, αυτά τα ακίνητα έπρεπε να επιστραφούν στον προηγούμενο ιδιοκτήτη και, αν ο ίδιος ή οι κληρονόμοι δεν μπορούσαν να εντοπιστούν (κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις) το ακίνητο κατάσχεται από το κράτος. Από το 1974, εκατοντάδες υποθέσεις καταλήγουν στα δικαστήρια και κάθε λίγους μήνες κάποιο ακίνητο μιας από αυτές τις θρησκευτικές κοινότητες κατάσχεται. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι αρχές της Κωνσταντινούπολης συνήθως αρνούνται να χορηγήσουν πιστοποιητικά κληρονομιάς σε Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, με την προφανή ελπίδα ότι κάποια μέρα η συναφής περιουσία θα μπορέσει και αυτή να κατασχεθεί. Παράλληλα, έχουν επιτρέψει μόνο μία φορά, το 1991, την εκλογή διοικητικών συμβουλίων των ελληνικών ιδρυμάτων - με τρόπους που συχνά επέφεραν αποτελέσματα ευνοϊκά για τις αρχές.

Το άλλο μείζον πρόβλημα, πέρα από το ζήτημα των ακινήτων, έγκειται στους περιορισμούς του κλήρου του Πατριαρχείου που ενδέχεται να κάνουν πολύ δύσκολη τη στελέχωση αυτού του θεσμού στην επόμενη γενιά. Μόνο Τούρκοι υπήκοοι επιτρέπεται να γίνουν Επίσκοποι ή Πατριάρχες, και η Τουρκία αρνείται να παραχωρήσει την τουρκική υπηκοότητα σε ορθόδοξους κληρικούς που θέλουν να εγκατασταθούν στην Πόλη.

Παράλληλα, η θεολογική σχολή που προετοιμάζει τους νέους κληρικούς, η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, αναγκάστηκε να κλείσει το 1971, όταν όλα τα μη τουρκικά πανεπιστήμια εκτουρκίστηκαν. Το Πατριαρχείο δεν είχε καμία εγγύηση ότι θα μπορούσε να ελέγχει την ιερατική σχολή σε περίπτωση που θα γινόταν τουρκικό εκπαιδευτικό ίδρυμα. Είχε επίσης πολλές βάσιμες υποψίες απέναντι στις τουρκικές αρχές εκείνη την εποχή, δεδομένου ότι εφάρμοζαν στη σχολή έναν νόμο για τα πανεπιστήμια παρ' όλο που την είχαν καθαιρέσει από πανεπιστήμιο σε σχολή κατάρτισης το 1964. Έτσι, το Πατριαρχείο επέλεξε να κλείσει την ιερατική σχολή.

Σήμερα, η Τουρκία δηλώνει ότι θέλει να επιτρέψει στην ιερατική σχολή να λειτουργήσει ως τμήμα Θεολογικής Σχολής που πρόκειται να ιδρυθεί σύντομα στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Οι πατριαρχικές αρχές ζητούν εγγυήσεις για τα κριτήρια εισαγωγής, τη διοίκηση και το διδακτικό πρόγραμμα, έτσι ώστε να γίνει πραγματική ιερατική σχολή, ανοικτή σε ορθοδόξους από την Τουρκία και το εξωτερικό, στους οποίους μετά θα επιτρέπεται να ενταχθούν στο Πατριαρχείο, να αποκτήσουν την τουρκική υπηκοότητα και εν τέλει να γίνουν Επίσκοποι ή Πατριάρχες. Υπάρχει, όμως, η καχυποψία ότι αυτό μπορεί να είναι απλώς ένα βήμα προς την οριστική ανάληψη της ιερατικής σχολής και της πολύτιμης περιουσίας της από το κράτος.


 



Επιμορφωτικά σεμινάρια, ξανά

 

Άντε πάλι από την αρχή. Τέλος του Απρίλη οι διαπραγματευτές, Μαυρογιάννης και Οζερσάι θα πάνε, λέει, στη Νότιο Αφρική για να έχουν επιμορφωτική συνάντηση με τον Roelof Petrus Meyer, εκ των πρωταγωνιστών της συμφιλίωσης μαύρων και λευκών. Ιδέα των Αμερικανών, που εδώ και σαράντα χρόνια προσπαθούν να πείσουν όλο τον κόσμο ότι το πρόβλημα στην Κύπρο είναι ψυχολογικό.

Με τέτοια σεμινάρια (θυμάστε που οργάνωναν σεμινάρια κι έβαζαν Ε/κ και Τ/κ ανά ζεύγη, ο ένας με δεμένα τα μάτια, ο άλλος άδετα για να τους μάθουν να συνεργάζονται;) δημιούργησαν ομάδες συμφιλίωσης, δημιούργησαν και ομάδες γενιτσάρων, οργάνωσαν και εκατοντάδες χαρωπές εκδηλώσεις, αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα άλυτο. Και δεν κατάλαβαν ούτε αυτοί, ούτε οι απόφοιτοι των σεμιναρίων τους ότι δεν αρκεί να πεισθούν οι δυο κοινότητες ότι είναι αδελφές. Χρειάζεται να πεισθεί και η Άγκυρα, κάπως.

Θυμάστε που όταν ξεκινούσαν τις συνομιλίες ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ έφεραν τον Ντέσμοντ Τούτου, τον Τζίμι Κάρτερ και τον Λάκχταρ Μπραχίμι «για να ενθαρρύνουν τους δύο ηγέτες, στις προσπάθειες τους» τον Οκτώβριο του 2008. Πέρασαν τόσα χρόνια και σαν να είμαστε πάλι στο μηδέν. Τώρα σκαρφίστηκαν μαθήματα από την Αφρική. Κι ακόμα να καταλάβουν ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά που ίσως να είναι και η ουσία του Κυπριακού. Ότι εκεί αγωνίστηκαν και κατάργησαν το καθεστώς απαρτχάιντ, ενώ εδώ αγωνίζονται για να το δημιουργήσουν. Εκεί η λευκή μειοψηφία κυβερνούσε και καταπίεζε την πλειοψηφία των μαύρων. Εδώ, η τουρκική μειοψηφία του 18% θέλει να κυβερνά και να καταπιέζει την πλειοψηφία με τη δύναμη του Αττίλα. Εκεί κατάργησαν τον φυλετικό διαχωρισμό, εδώ θέλουν να τον εφαρμόσουν. Εκεί λύθηκε το πρόβλημα γιατί η διεθνής κοινότητα ξεσηκώθηκε και επέβαλε στους λευκούς τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας. Κι από τότε οι μαύροι κυβερνούν τη χώρα κι αυτό είναι το δίκαιο αφού αποτελούν το 75% της χώρας και για να κυβερνήσει λευκός πρέπει να πείσει τους μαύρους να τον ψηφίσουν.

Αλλά, ας πούμε ότι έχουν πρόβλημα συνεννόησης οι Μαυρογιάννης και Οζερσάι (που δεν έχουν) και τους χρειάζεται ένα ταξίδι για να βρουν το μομέντουμ τους. Ας πούμε ότι το βρήκαν κιόλας στην Αφρική. Δεν βλέπουν οι μεσολαβητές ότι αυτά δεν είχαν ποτέ προηγουμένως κι ούτε θα έχουν στο μέλλον, καμιά αξία στην ουσία του προβλήματος από τη στιγμή που αγνοούν τα επεκτατικά οράματα της Άγκυρας;

Άριστος Μιχαηλίδης
 

Ο «πραματευτής» της δικής μας πλευράς, η ΔΔΟ και η συμφιλίωση...

 

Διάβασα την συνέντευξη του διαπραγματευτή (ή «πραματευτή») της δικής μας πλευράς κ. Ανδρέα Μαυρογιάννη στους Γουάσιγκτον Τάιμς (το ίδιο έντυπο που πράσφατα πρόβαλε τον τουρκοκύπριο κ. Ναμί ως «υπουργό εξωτερικών» της Κύπρου για το οποίο ακολούθησαν διαμαρτυρίες από ορισμένους από εμάς), διάβασα και την κριτική που δημοσιεύθηκε στην έγκυρη ιστοσελίδα www.efylakas.com  για την συνέντευξη, την είδηση ότι Ανδρέας Μαυρογιάννης και Κουντρέτ Οζερσάι θα μεταβούν στη Νότιο Αφρική για να ακούσουν μια ομιλία, ενός λευκού πολιτικού που εργάσθηκε πολύ για τη συμφιλίωση στη χώρα του. Ότι το ταξίδι εντάσσεται στα «επιμορφωτικά», είναι αμερικανική ιδέα «για να φέρει κοντά τις δυο πλευρές» και παράλληλα άκουσα και κάποιες θέσεις που ανάπτυξε ο κ. Μαυρογιάννης στους Κερυνειώτες πρόσφυγες, σε συνάντηση που είχε πριν λίγες μέρες με τους κατεχόμενους Δήμους Κερύνειας. Λοιπόν:
1) Στην συνέντευξή του ο κ. Μαυρογιάννης επέκρινε τις ΗΠΑ ότι το 2004 έκαναν λάθος που υποστήριξαν μια ομοσπονδία δύο κρατών, δηλαδή το σχέδιο του Φόρειν ΄Οφις/σερ Ντέιβιντ Χάνει σε συνεργασία δικών μας κοινώς γνωστό ως «Σχέδιο Ανάν».  Καλώς. Εφόσον όμως οι ΗΠΑ τότε περιέπεσαν σε...λάθος, ο ίδιος άραγε σήμερα τι διαπραγματεύεται  με  τους «συνέταιρους» Τουρκοκύπριους;

2) Πως βρίσκει ο κ. Μαυρογιάννης ότι σήμερα ο ρόλος  των ΗΠΑ είναι πιο ειλικρινής; Επειδή ο πρέσβης τους  στην Κύπρο τρέχει να παρευρίσκεται και υποστηρίζει τις εμφανίσεις και θέσεις,  τη μια μετά την άλλη στα ελεύθερα,  του εγκάθετου της Άγκυρας Μ. Α. Ταλάτ αλλά ποτέ του βέβαια δεν τόλμησε να παρευρεθεί σε μια τέτοια των Ελλήνων προσφύγων Αδούλωτων Κερυνειωτών, οι οποίοι από το 1974 απορρίπτουν  την  τουρκο-βρετανική ρατσιστική ΔΔΟ;

3) Οι όροι εντολής που δόθηκαν στον  κ. Μαυρογιάννη, σύμφωνα με δικές του δηλώσεις προς τους Κερυνειώτες,  είναι όπως φθάσει σε λύση  Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στη βάση του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου με εφαρμοσμένα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα.  Ο ίδιος πιστεύει ότι το πρόβλημα δεν λύεται, λόγω αδυναμίας συμφιλίωσης! ΄Οτι ο ίδιος ως τεχνοκράτης έχει στους στόχους του ως προϋπόθεση την  αποχώρηση όλων των εποίκων γιατί είναι έγκλημα πολέμου και η Τουρκία πρέπει να υποστεί τα έξοδα επαναπατρισμού των, να φύγουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα και εκείνα της Συνθήκης Εγγυήσεως, ελληνικά και τουρκικά. Αν δεν τα καταφέρει να βρει μια τέτοια λύση υπονοήθηκε ότι θα παραιτηθεί!  Αυτά όμως δεν είδαμε να τα δήλωσε στους Ουάσιγκτον Τάιμς. Ούτε για αποχώρηση τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων μίλησε, ούτε για επιστροφή όλων των θυμάτων Ελληνοκυπρίων προσφύγων στα κατεχόμενα σπίτια και περιουσίες τους μίλησε.

4) Τελικά όλα τα νούμερα κερδίζουν στην δίσμοιρη μας πατρίδα. Και συνεχίζεται η  40χρονη τακτική ο καθένας να λέει ότι θέλει να ακούσει το κατά τόπους ακροατήριο.  Αν ο κ. Μαυρογιάννης πράγματι πιστεύει όσα είπε στους Κερυνειώτες, τότε δεν έπρεπε να δεχθεί την αποστολή που του ανέθεσαν. Και ο ξεριζωμός των Ελληνοκυπρίων προσφύγων είναι έγκλημα πολέμου αλλά η επιστροφή τους δεν προνοείται με την ΔΔΟ, όπως και η αποχώρηση όλων των εποίκων, γιατί πρέπει οι Τούρκοι να έχουν αμιγή πληθυσμό στο κρατίδιό τους. Γι΄αυτό και δεν δεχόμαστε, και δεν λύεται το Κυπριακό! Πολύ απλό! Γιατί δέχθηκε, λοιπόν,  τέτοια αποστολή αφού διαφωνεί, μόνιμος υπάλληλος είναι μπορούσε να αναλάβει μια άλλη θέση προκειμένου.

΄Οσον αφορά το περιβόητο επιμορφωτικό ταξίδι στην Νότιο Αφρική ο δικός μας «πραματευτής» μπορούσε να ακούσει την ομιλία σε βίντεο, να την διαβάσει έντυπα με φαξ, ή με ιμειλ!  Σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το Κυπριακό ουδέποτε υπήρξε θέμα...συμφιλίωσης αλλά ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.


Επομένως ο κ. Μαυρογιάννης ας σταματήσει να μας περιπαίζει με τέτοιες αμερικανο-εξυπνοβλακείες για ανάγκη ή μαθήματα… συμφιλίωσης! Αντί Αφρικής ας διαβάσουν, ο ίδιος, ο
Οζερσάι και ο ο Αμερικανός πρέσβης το  άρθρο του Άριστου Μιχαηλίδη στον Φιλελεύθερο Επιμορφωτικά σεμινάρια, ξανά (Κυριακή 13.4.2014) που ακολουθεί πιο κάτω.  Εξάλλου όπως ορθώς επισήμανε και ο συμπατριώτης μας Κερυνειώτης πρόσφυγας Σταύρος Κωνσταντινίδης σε σχόλιο στην ιστοσελίδα www.mignatiou.com «Κάποτε έτρεχαν στη Τσεχοσλοβακία για να εκπαιδευτούν επί ομοσπονδιακών συστημάτων μέχρι του βελούδινου διαζυγίου εκείνης της ομοσπονδίας που σε σύγκριση με τη προτεινόμενη πρωτοφανή ΔΔΟ τύπου Ανάν έμοιαζε ονειρική! Οι πάτρωνες που έχουν τις ευφάνταστες αυτές ιδέες πρέπει να θυμούνται ότι όταν προτάθηκε παρόμοια ‘λύση’ έκτρωμα στους Νοτιοαφρικάνους το ANC (African National Congress) τους είπε να πάνε στο διάολο».

Ακόμα μια παρατήρηση σημαντική: Θα πάνε να ...ακούσουν ένα λευκό να μιλά όχι ένα μαύρο, που να τους εξιστορεί πως πολέμησαν να κερδίσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα ένας άνθρωπος μία ψήφος και πως απέρριψε ο μ. Μαντέλα την ρατσιστική Διζωνική που τους είχαν προτείνει...

Τελικά όλο αυτό το διζωνικό αλαλούμ δηλώσεων με στεφάνι το ....νοτιοαφρικανικό επιμορφωτικό ταξίδι «συμφιλίωσης»  στο μόνο συμπέρασμα που μπορεί  ευκόλως να οδηγήσει είναι ότι α) είτε οι Αμερικανοί τρελάθηκαν τελείως είτε νομίζουν ότι εμείς πάσχουμε από ανίατη απώλεια μνήμης (ή ψυχολογικά όντως!)  β) είτε ο διαπραγματευτής μας κτίζει εις βάρος του Κυπριακού τη δική του φιλοδοξία να φανεί χρήσιμος και καλός μαθητής προς τους Αμερικανούς,  για να τον υποστηρίξουν, ίσως, λέω, ίσως, σε κάποια πιθανή υποβολή υποψηφιότητάς του για την… Γ.Γ. του ΟΗΕ!!! Κάποτε το δοκίμασε ακόμα ένας πολιτικός (και ας είναι τεχνοκράτης ο κ. Μαυρογιάννης) εκ Κύπρου ο πρώην ΥΠΕΞ κ. Ν. Ρολάνδης…

 

Φανούλα Αργυρού

Ερευνήτρια/συγγραφέας – Λονδίνο