Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλάζει τη νομοθεσία των φυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποτίθεται για να ενισχύσει την ασφάλεια των τροφίμων σε ολόκληρη την ήπειρο. Αυτή η κίνηση έχει προκαλέσει μια βαριά αντίθεση από πολλούς, λέγοντας ότι το μέτρο θα απειλήσει την ποικιλομορφία των σπόρων και θα ευνοήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις αγροχημικών. Αυτός ο νέος νόμος δημιουργεί νέες εξουσίες όπου θα ταξινομεί και θα ρυθμίζει όλη τη ζωή των φυτών οπουδήποτε στην Ευρώπη. Ο «Νόμος Πολλαπλασιασμού Φυτέματος" θα ρυθμίζει όλα τα φυτά. Περιέχει περιορισμούς για τα λαχανικά και τα δέντρα στα δάση, καθώς και όλα τα άλλα φυτά οποιουδήποτε είδους.

Θα είναι παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλάξουν οποιοδήποτε σπόρο προς σπορά κηπευτικών ή ένα δέντρο που δεν έχει ελεγχθεί και εγκριθεί από την κυβέρνηση, και πιο συγκεκριμένα ο «Οργανισμός της ΕΕ Φυτικών Ποικιλιών.

« Ο οργανισμός αυτός θα είναι υπεύθυνος για την κατασκευή ενός καταλόγου εγκεκριμένων εγκαταστάσεων και ενα ετήσιο τέλος που θα πρέπει επίσης να αποστέλλεται στην υπηρεσία αν οι καλλιεργητές θα ήθελαν να κρατήσουν αυτό που μεγαλώνουν στη λίστα.

Ο νέος νόμος θέτει ουσιαστικά την κυβέρνηση υπεύθυνη για όλα τα φυτά και τους σπόρους στην Ευρώπη, και αποτρέπει την κηπουρική στο σπίτι από το να καλλιεργήσουν τα δικά τους φυτά από μη ελεγχόμενους σπόρους. Αν το κάνουν, θα θεωρούνται εγκληματίες.
Αυτό που είναι ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι όλοι οι σπόροι κειμήλιο θα ποινικοποιηθούν. Αυτό σημαίνει ότι η εξοικονόμηση σπόρων από τη μια γενιά στην επόμενη, θα γίνει μια εγκληματική πράξη!

Η Λευκή Αδελφότητα κυβερνά ήδη τις 5 μεγάλες εταιρίες, οι οποίες μοιράζουν όλους τους σπόρους στη Γη για να σπέρνουν οι γεωργοί. Ετσι θα είναι και οι σπόροι terminator που θα προκαλούν ειδικές αρρώστιες, τις οποίες - όταν τρώμε τα φυτά θα τις παθαίνουμε σταδιακά χωρίς κανείς να το ξέρει.

Ο ΟΤΣΑΛΑΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΕΤΟΥΛΑΧ ΓΚΙΟΥΛΕΝ.

 

29 Φεβρουαρίου 1999. Ο Κούρδος ηγέτης, Αμντουλάχ Οσταλάν, μετά από τις γνωστές περιπέτειες του στο Ναϊρόμπι της Κένυας, την κινηματογραφική σύλληψη και την απαγωγή του, μεταφέρθηκε με πανηγυρικό τρόπο στην Τουρκία. Ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετσεβίτ και μετά από δυο μήνες θριαμβευτής των τουρκικών εκλογών, αφού ανακοινώσε στις τηλεοπτικές κάμερες με θριαμβευτικό τόνο την σύλληψη του Κούρδου ηγέτη και την απαγωγή και μεταφορά του στο τουρκικό έδαφος, εκμυστηρεύτηκε στη συνέχεια στο στενό του κύκλο ότι… δεν είχε καταλάβει την αιτία γιατί οι Αμερικανοί του είχαν παραδώσει «πεσκέσι» τον Κούρδο ηγέτη, τον τότε φόβο και τρόμο της ίδιας της πανίσχυρης υποτίθεται Τουρκίας. 

Η υπόθεση αυτή είχε καταγραφεί τότε σαν μια μεγάλη δυσφήμηση της Ελλάδας, καθώς από όλους σχεδόν είχε αποδοθεί στην ελληνική πλευρά και στις εντολές της τότε ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, που συμπεριφέρονταν σαν ανδρείκελο των Αμερικανών, η παράδοση του Κούρδου ηγέτη στους άσπονδους τότε εχθρούς του.


Η απορία αυτή του Ετσεβίτ, αλλά και τα πολλά αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα για το ποιες μυστικές υπηρεσίες είχαν πρωτοστατήσει στην σύλληψη και παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους, απαντήθηκε σχεδόν ένα μήνα μετά, σύμφωνα με τις σημερινές εντυπωσιακές αποκαλύψεις της τουρκικής επιθεώρησης, Aktüel και της τουρκικής εφημερίδας, Vatan. Στις 22 Μαρτίου 1999, ο γνωστός Τούρκος ισλαμιστής ηγέτης, Φετουλάχ Γκιουλέν, που έχει και σήμερα παρά τις συνεχείς διώξεις των οπαδών του από το καθεστώς του Ερντογάν μεγάλη επιρροή στην Τουρκία, φεύγει για τις ΗΠΑ ενώ εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης του από τις τουρκικές αρχές ασφάλειας και του στρατιωτικού κατεστημένου που τον έκρινε σαν απειλή για το τουρκικό καθεστώς. Τότε είχαν γραφεί πολλά γιατί ο Εστεβίτ άφησε τον Γκιουλέν να φύγει στις ΗΠΑ χωρίς να τον συλλάβει, όπως απαιτούσαν τότε οι κεμαλικοί στρατηγοί με τους οποίους ο Ετσεβίτ συντάσσονταν σε γενικές γραμμές.


Ο Φετουλάχ Γκιουλέν έφυγε χωρίς κάνεις να τον εμποδίσει στις ΗΠΑ, αφ’ ενός γιατί κατάλαβε ότι ο κλοιός στενεύει γύρω του και ότι γρήγορα θα βρίσκονταν σε κάποιο σκοτεινό κελί κατά το παράδειγμα του Οσταλάν, αλλά κυρίως γιατί οι Αμερικανοί επέβαλαν στον Ετσεβίτ να μην αντιδράσει στην ουσιαστικά απόδραση του από την Τουρκία. Το αντάλλαγμα της παράδοσης του Οτσαλάν από τους Αμερικανούς στους Τούρκους, ήταν η ανεμπόδιστη αναχώρηση του Φετουλάχ Γκιουλέν για τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί από τότε σχεδίαζαν να προβάλλουν ένα δικό τους ισλαμικό μοντέλο στον μουσουλμανικό κόσμο που θα το έλεγχαν απόλυτα μέσω του Φετουλάχ Γκιουλέν, του μεγάλου «Αποστόλου του Ισλάμ», όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο αμερικανικός τύπος ενώ έχει βραβευτεί από μια σειρά διάσημων αμερικανικών πανεπιστημίων.


Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι και ο Ερντογάν είχε σχεδιαστεί για να συμβάλλει στο ισλαμικό αυτό μοντέλο του Φετουλάχ Γκιουλέν, made by USA. Έτσι εξηγείται πως τον πρώτο καιρό της ανόδου του Ερντογάν στην εξουσία ο Γκιουλέν και τα ΜΜΕ που ελέγχει τον είχαν στηρίξει καθοριστικά για την πολιτική του επικράτηση. 


Στη συνέχεια όμως, όταν ο Ερντογάν κατάλαβε ότι ο Γκιουλέν έχει δημιουργήσει ουσιαστικά ένα κράτος εν κράτη στα σώματα ασφαλείας, στον στρατό στα ΜΜΕ και στην εκπαίδευση και όταν κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν εμπόδια στα νεοοθωμανικά του σχέδια και στην ανάδειξη του σαν τον νέο χαλίφη ηγέτη του Ισλάμ, μάλιστα με αντιισραηλινό προφίλ, άρχισε η μεγάλη σύγκρουση Ερντογάν-Γκιουλέν, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα με πολλά επεισόδια και με την λυσσαλέα απαίτηση του Ερντογάν προς τις ΗΠΑ να του εκδώσουν τον Γκιουλέν.


Όλες αυτές οι αποκαλύψεις δίνουν σίγουρα μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στην υπόθεση της σύλληψης και απαγωγής του Κούρδου ηγέτη από την ελληνική πρεσβεία της Κένυας. Μια υπόθεση που είχε τότε συγκλονίσει τον ελληνικό λαό και είχε γραφτεί σαν μια μελανή σελίδα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Και σίγουρα όλα αυτά δεν απαλλάσσουν από τις ευθύνες την τότε ελληνική πολιτική ηγεσία και όχι μόνο, που είχε συμπεριφερθεί σαν ένας υποτακτικός δορυφόρος των ΗΠΑ για χάριν της Τουρκίας και των μεγαλεπήβολων αμερικανικών νεοταξικών σχεδίων.


ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

» Οι διαδρομές της μίζας για τα υποβρύχια. «

 

Μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ δόθηκαν για την προμήθεια των υποβρυχίων και των ηλεκτρονικών συστημάτων τους. Αυτό καταγράφεται στην πρότασή του εισαγγελέα κ. Ευστάθιου Βεργώνη για την παραπομπή 32 εκ των 34 κατηγορουμένων στην υπόθεση, κυρίως για δωροδοκίες και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Σε σενάριο του Χόλιγουντ παραπέμπει ο τρόπος που διακινήθηκαν τα χρήματα μέσω εταιρειών οι οποίες είχαν ως δικαιούχους εταιρίες, χωρίς έδρα -μόνο ταχυδρομικά κουτιά υπήρχαν-, με μεσάζοντες περιώνυμους τραπεζίτες, μέσω υπεράκτιων και ιδρυμάτων. Δείχνει γλαφυρά το πώς οι έλληνες αξιωματούχοι, από υπουργούς μέχρι αξιωματικούς, προσπαθούσαν να κρύψουν τα σκοτεινά ίχνη των δωροδοκιών τους.
Μίζες 40.000.000 ευρώ που αφορούσαν δωροδοκίες για τις συμβάσεις προμήθειας και εκσυγχρονισμού των υποβρυχίων τύπου 214 και 209 αντίστοιχα, αλλά και των συστημάτων ASRAD καταβάλλονταν από τη γερμανική εταιρεία STN Atlas Elektronik στις εταιρείες συμφερόντων του Πάνου Ευσταθίου, αντιπροσώπου της στην Ελλάδα.
Όπως εξηγεί στην πρότασή του ο εισαγγελέας κ. Βεργώνης, τα ποσά αυτά διακινήθηκαν μέσω υπεράκτιων εταιρειών με τη μεσολάβηση τρίτων και σε πολλές τράπεζες του εξωτερικού. Μάλιστα την περίοδο 2002-2009 μόνο στην τράπεζα Barclays στη Βρετανία, σύμφωνα πάντα με τον εισαγγελέα, διακινήθηκαν στους λογαριασμούς αυτούς 18.000.000 ευρώ.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε για τη διακίνηση της μίζας και ο επενδυτικός όμιλος του ελληνοελβετού τραπεζίτη Φάνη Λυγινού, επίσης κατηγορουμένου στην υπόθεση, ο οποίος διαχειριζόταν μαζί με αλλοδαπό τα 20 εκατ. ευρώ που κατέληξαν και σε ελληνικές τράπεζες.
Από ελβετικές τράπεζες κυρίως
Τα χρήματα, όπως εξηγεί παραστατικά ο εισαγγελέας, «μεταφέρονταν σε τραπεζικούς λογαριασμούς των δωροδοκηθέντων κρατικών αξιωματούχων ως επί το πλείστον σε τράπεζες της Ελβετίας, προσωπικούς ή αριθμητικούς ή ανήκοντες σε εταιρείες γραμματοκιβωτίων συμφερόντων των αξιωματούχων αυτών».
Όπως εξηγεί ο εισαγγελέας, με τον τρόπο αυτό ο τραπεζίτης σκόπευε να εξαφανίσει και να αποκρύψει την παράνομη προέλευση των χρημάτων και να παρεμποδίσει το έργο των ελεγκτικών οργάνων της Ελλάδας.
Μεταξύ όσων προτείνονται να παραπεμφθούν είναι οι Αντώνης Κάντας, Πάνος Ευσταθίου, Παύλος Νικολαΐδης, Μιχαήλ Ματαντός, Σωτήρης Εμμανουήλ,Αλέξανδρος Αβατάγγελος, Ζαν Κλοντ Όσβαλντ, Φάνης Λυγινός, Σπύρος Μεταξάς,Γιάννης Μπέλτσιος, Σπύρος Τραυλός, Αντώνης Χάγιας και Γιάννης Νικολάου, αλλά και άλλοι αξιωματικοί και επιχειρηματίες.
Σε σχέση με τους αξιωματούχους που φέρονται να δωροδοκήθηκαν, εκτός από τον πρώην αναπληρωτή διευθυντή Εξοπλισμών Α. Κάντα, που έχει ομολογήσει τις δωροδοκίες, αναφέρονται και άλλοι:
Τον Οκτώβριο του 2000 υποσχέθηκαν στον Π. Νικολαΐδη ως αντιπρόεδρο του ΔΣ της ΕΒΟ, στο κεφάλαιο της οποίας συμμετέχει το Δημόσιο, ότι αν υπογράψει την έγκριση για την κατάρτιση της σύμβασης ΕΒΟ – STN Atlas θα του καταβάλουν το ποσό των 438.122 ευρώ. Πράγματι το κατέβαλαν από τις 1.11.2004 ως τις 13.4.2007 μέσω των τραπεζών στην Ελβετία Dresdner, BNP Paribas και μέσω τρίτων προσώπων που εμφανίζονταν ως εντολοδόχοι.
Επίσης ως δωροδοκηθέντες καταγράφονται και οι Κωνσταντίνος Παναγιωτάκης ως αρχηγός ΓΕΣ (ποσό 265.075 ευρώ), Βασίλης Δημητριάδης από τη Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών (246.255 ευρώ), Ιωάννης Χριστογιάννης από την Επιτροπή αξιολόγησης του ΓΕΣ (98.697 ευρώ), Ευάγγελος Παππάς της Επιτροπής Αξιολόγησης των 54 συστημάτων Stinger (87.625 ευρώ), Ελευθέριος Ψευδοοικονόμου (57.735), αντιπλοίαρχος Γεώργιος Αθανασάκης της Επιτροπής Τεχνοοικονομικής Αξιολόγησης, ο οποίος επίσης εμφανίζεται να δωροδοκήθηκε (211.000 ευρώ) από υπεράκτια του εφοπλιστή του Μιχ. Ματαντού με την επωνυμία Maiandros Holdings και έδρα την Κύπρο. Επίσης δωροδοκήθηκαν οι αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού Αλέξανδρος Μαδωνής,Παναγιώτης Παπαθανασίου, Κωνσταντίνος Τζιώτης και άλλοι. Για «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος» κατηγορούνται και οι Γεώργιος Πιντέλας, πρώην στέλεχος των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, και Γ. Σκάρλας της ΕΒΟ.
Σύμφωνα με τον κ. Βεργώνη, από τον εφοπλιστή Ματαντό διακινήθηκε συνολικά ποσό δωροδοκιών 50.000.000 ευρώ, το οποίο έδινε η κοινοπραξία της HDW. Τα χρήματα αυτά προέρχονταν από τον λογαρισμό 446.71963Χ στη ελβετική UBS. O λογαριασμός ανήκε στην εταιρεία του Ματαντού ΜΙΕ.
Στον εφοπλιστή αναγνωρίστηκε πάντως το γεγονός ότι για την ίδια υπόθεση δικάστηκε στη Βρετανία για τη δωροδοκία, που επισύρει την ποινή των ισοβίων και παραπέμπεται μόνο για «ξέπλυμα».
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην πρόταση στον τραπεζίτη Ζ.-Κλ. Όσβαλντ και στον Φ. Λυγινό, οι οποίοι, όπως περιγράφεται, μέσω εταιρειών, διαπιστευμάτων αλλά και υπεράκτιων έβαλαν στους λογαριασμούς του Α. Κάντα ποσό από μίζες ύψους 1.471.549 ευρώ. Στη συνέχεια μεταβίβασαν την παράνομη περιουσία του Α. Κάντα σε τραπεζικούς λογαριασμούς της τράπεζας Julius Baer στη Σιγκαπούρη. Τα χρήματα μπήκαν σε ίδρυμα με σκοπό να αποσυνδεθούν από τα κεφάλαια Κάντα και τελικά να καταλήξουν στην Αθήνα. Προς αυτή την κατεύθυνση οδηγήθηκαν και κεφάλαια από τους τραπεζίτες Φ. Λυγινό και Σπ. Μεταξά, επίσης κατηγορούμενο.
«Μίζα» 62.222.691 ευρώ
Ο Ι. Μπέλτσιος, στενός φίλος του Άκη Τσοχατζόπουλου, κατηγορείται για ενεργητική δωροδοκία του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας, αλλά και του διευθύνοντος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά Σ. Εμμανουήλ. Η μίζα που εμφανίζεται εδώ ζαλίζει: 62.222.691 ευρώ! Τα χρήματα δόθηκαν, κατά τον εισαγγελέα, για να συναφθούν οι συμβάσεις του Πολεμικού Ναυτικού με αντικείμενο την προμήθεια των τεσσάρων υποβρυχίων.
Αξιοσημείωτο είναι ότι από τις πληρωμές Ματαντού αναφέρεται ότι σε μια επιταγή, που προοριζόταν προς τον κατηγορούμενο για ενεργητική δωροδοκία Αλ. Αβατάγγελο, καταβλήθηκαν στην εταιρεία του Wilbe Force 11.500.000 ευρώ για να διοχετευθούν σε τρίτους για δωροδοκίες.
Ο Σ. Εμμανουήλ κατηγορείται ότι με την ιδιότητα του υπαλλήλου ως επικεφαλής των ΕΝΑΕ ζήτησε και πήρε μίζα 20.666.693 ευρώ. Στην παράδοση αυτών των υπέρογκων ποσών εμπλέκεται και ο δικηγόρος Γεώργιος Αγουρίδης, ο οποίος πάντως προτείνεται να μην παραπεμφθεί.
Γιάννα Παπαδάκου
Πηγή: Το Βήμα

» Η Ευρώπη και η Ελλάδα στην παγίδα του Ευρώ. «

 

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ολα τα προβληματα, δυσλειτουργιες μεχρι το ενδεχομενο καταρρευσης που παρουσιαζει σημερα η νομισματικη περιοχη του ευρω ειχαν εγκαιρως επισημανθει απο το 1992, με αφορμη την Συνθηκη του Μααστριχτ και την ανακοινωση των σταδιων που οδηγουσαν στην ιδρυση του κοινου ευρωπαικου νομισματος.
Ηδη απο τοτε ειχε επισημανθει οτι το κοινο νομισμα θα χρειαζοταν και κοινο ευρωπαικο ταμειο, οπως επισης ενιαιο τραπεζικο συστημα και πανω απο ολα θεσμικα κατοχυρωμενη ευρωπαικη διαχειριση και οχι απλη διακρατικη, οπως μεχρι σημερα συμβαινει, συμφωνα με την οποια οι βασικες αποφασεις και επιλογες στην διαχειριση του κοινου νομισματος  υποβαλλονται προς εγκριση απο τα εθνικα κοινοβουλια των χωρων μελων. Βασικη κριτικη που ειχε τοτε ασκηθει εναντι του ευρω ηταν οτι, με δεδομενο το επιπεδο της ανισοτητας και ανισομερειας μεταξυ των χωρων της Ευρωζωνης, το οριστικο κλειδωμα το νομισματος επερριπτε ολοκληρο και συντριπτικο το βαρος για την προσαρμογη καθε εθνικης οικονομιας στην μοναδικη εναπομενουσα μεταβλητη του εργασιακου κοστους και συνεπως στο βιωτικο επιπεδο καθε χωρας μελους.
Απο την αλλη πλευρα, ο «αρχιτεκτων» του κοινου νομισματος Ζακ Ντελορ, ενω παραδεχοταν το βασιμο της κριτικης, εν τουτοις επαγγελλοταν οτι το ευρω θα λειτουργουσε ως «μοχλος» που θα εξαναγκαζε  στην καλυψη στο μελλον ολων των κενων που εξ αρχης επισημαιναν οι επικριτες του. Στο γαλλικο δημοψηφισμα για την εγκριση της Συνθηκης του Μααστριχτ (1992), το αποτελεσμα ηταν περιπου 50% εναντι 50%. Οσοι εψηφιζαν το ευρω δεν ενεκριναν και το σχεδιο για την δημιουργια του, αλλα πιστευαν οτι με την δυναμικη των πραγματων, τα κενα των ιδρυτικων Συνθηκων θα καλυπτοντο στο μελλον, αφου αυτο ηταν αυτονοητο για υπαρξη και διατηρηση του κοινου νομισματος.
Στην μεταπολεμικη Ιταλια, η λιρεττα διατηρηθηκε με βασικο εργαλειο τις αθροες μεταβιβασεις πορων απο τον πλουσιο Βορρα προς τον καθυστερημενο Νοτο. Το αυτο συνεβη μεταξυ των δυο πλευρων της Γερμανιας μετα την ενοποιηση της χωρας (1990): μαζικες μεταβιβασεις πορων απο την ανεπτυγμενη δυτικη πλευρα προς την καθυστερημενη ανατολικη. Σε αμφοτερες τις περιπτωσεις, οι μεταβιβασεις πορων ησαν αναγκαιες προς εξασφαλιση συνοχης και συγκλισης μεταξυ ανεπτυγμενων και καθυστερημενων πλευρων της καθε νομισματικης περιοχης, ειτε της λιρεττας ειτε του μαρκου. Το προβλημα με το ευρω ειναι οτι με την Συνθηκη του Μααστριχτ (1992) εγκαταληφθηκαν οι στοχοι της αλληλεγγυης, συγκλισης και συνοχης, που ομως προυπηρχαν ηδη στην ιδρυτικη Συνθηκη της Ρωμης απο το 1957. Με εισηγηση του τοτε Καγκελαριου Χελμουτ Κολ, η προβλεψη για μεταβιβασεις πορων καταργηθηκε, υπο την γερμανικη αιτιολογια οτι αυτες θα αποτελουσαν στην ουσια κυρωσεις εις βαρος των «επιτυχημενων» χωρων και ενθαρρυνση των «αποτυχημενων» να εμμενουν στην «αποτυχια» τους.
Το ευρω ετσι δεν εγινε ποτε μεχρι σημερα πραγματικο ευρωπαικο νομισμα, αλλα παρεμεινε απλα διακρατικο μεταξυ των χωρων μελων. Το δελεαρ που χρησιμοποιηθηκε προκειμενου να ενταχθουν οι αδυναμες χωρες στο νομισμα των ισχυρων ηταν οτι ετσι θα εξασφαλιζαν τουλαχιστον αφθονη χρηματοδοτηση, οχι βεβαια θεσμικη, αλλα απο τις χρηματαγορες, και κυριως με χαμηλο κοστος δανεισμου. Ωστοσο, λογω της αδυναμιας των χωρων του Νοτου, το ευρω αποδειχθηκε ασθενεστερο απο το μαρκο, πραγμα που ευνοησε την Γερμανια, αλλα παντως ισχυροτερο απο τα νομισματα του Νοτου, πραγμα που λειτουργησε ολο και περισσοτερο ασφυκτικα στις χωρες της ευρωπαικης περιφερειας.
Κατα την περιοδο 2000-2008, ο Νοτος χρηματοδοτησε με αφθονο και φθηνο χρημα τα ελλειμματα του, συμφωνα με ο,τι ειχε προβλεφθει. Ομως, το χρημα δεν ηταν θεσμικο ευρωπαικο, αλλα των αγορων, με συνεπεια η σταθεροποιητικη και διακανονιστικη χρηματοδοτηση να αποκηρυσσεται μετα το 2009 απο την Γερμανια ως «χρεος» και δεικτης «παθογενειας» των χωρων του Νοτου. Στην ουσια, ο διακανονιστικος εσωτερικος στο ευρω δανεισμος, που αποτελει απαρακαμπτη προυποθεση σταθεροτητος για καθε νομισματικη περιοχη στον κοσμο, χρησιμοποιηθηκε απο την Γερμανια σαν παγιδα στην οποια εγκλωβισθηκαν οχι μονον οι χωρες του Νοτου και της περιφερειας, αλλα ολοκληρη η Ευρωζωνη.
Μεχρι σημερα, η γερμανικη πολιτικη, με επικεφαλης την Μπουντεσμπανκ, απορριπτει πεισματικα καθε εννοια ευρωπαικης διαχειρισης του ευρω και της Ευρωζωνης.
Κλασσικο παραδειγμα ειναι η απαγορευση στην Ευρωπαικη Κεντρικη Τραπεζα να αγοραζει τα δημοσια χρεη των χωρων μελων, παρ’ολο που αυτο αποτελει αυτονοητη προυποθεση για την ευρυθμη λειτουργια ολων των νομισματων του κοσμου. Αυτο συμβαινει στις ΗΠΑ με την ομοσπονδιακη τραπεζα, στην Βρετανια με την Τραπεζα της Αγγλιας, στην Ιαπωνια με την κεντρικη της τραπεζα.
Απο το 1873, ο βρετανος κεντρικος τραπεζιτης Walter Bagehot (1826-1877) με το συγγραμμα του Lombard Street, ξεκαθαρισε οτι ο ρολος της κεντρικης τραπεζας ειναι αυτος του «τελικου πιστωτη» για ολα τα χρεη, και κατ’εξοχην τα δημοσια, που συναπτονται στο νομισμα του οποιου αυτη ειναι εκδοτης. Και σημερα ακομη, ενω η Ευρωζωνη αποτελει την μοναδικη νομισματικη περιοχη του κοσμου που στεναζει με την υπερχρεωση των κρατων μελων στο κοινο μεταξυ τους νομισμα και ενω ο προεδρος της ΕΚΤ Μαριο Ντραγκι προγραμματιζει αγορες δημοσιου χρεους των χωρων μελων, εν τουτοις ο Γερμανος προεδρος της Μπουντεσμπανκ Γενς Βαιντμαν αντιτιθεται ριζικα και βιαια, επικαλουμενος τις ιδρυτικες Συνθηκες που οντως απαγορευουν αυτη την πολιτικη.
Κατα την ιδρυση της Ευρωζωνης (1999), ουδεις ειχε πιστεψει οτι οι ιδρυτικες Συνθηκες θα διατηρουσαν τα κενα τους και οτι αυτα δεν θα εκαλυπτοντο στο αμεσο μελλον υπο την πιεση των αναγκων. Σημερα τα δημοσια, αλλα και οχι λιγωτερο τα ιδιωτικα, χρεη καταπνιγουν καθε δυνατοτητα και προοπτικη αναπτυξης στην Ευρωζωνη, με αμεση συνεπεια την καθιζηση της ευρωπαικης οικονομιας και την εκτιναξη της ανεργιας σε πρωτοφανη υψη. Η Ευρωζωνη, αντι να αποτελει επιτυχημενο παραδειγμα προς μιμηση για τον υπολοιπο κοσμο, εχει καταντησει παραδειγμα και παγιδα προς αποφυγην, χωρις ορατοτητα ακομη και  για το αμεσο μελλον.
Ισως βρισκομαστε πολυ κοντα στις θεωριες της συνομωσιας και μαλιστα της πιο ανοητης, μεσω της οποιας πληττονται ακομη και οι εμπνευστες της. Ωστοσο, ρεαλιστικωτερη θα ηταν η κατανοηση της συντομης ιστοριας του ευρω οχι σαν ενα σεναριο που εχει εκ των προτερων συνταχθει, αλλα σαν μια αλληλουχια σπασμωδικων και περιδεων επιλογων των ισχυρων της περιοχης, χωρις την παραμικρη προβλεψη ακομη και για το πιο αμεσο μελλον. Κι ακομη, χωρες που αφεθηκαν να παγιδευθουν στο ευρω, με επαγγελιες που σημερα αθετουνται και που εξ αιτιας τους φθανουν στα ορια ανθρωπιστικης καταστροφης, οπως η Ελλαδα, αλλα και ο υπολοιπος Νοτος, δικαιουνται και νομιμοποιουνται να απαιτουν οχι μονον αμεση αλλαγη της ευρωπαικης πολιτικης, αλλα και αποζημιωση για ο,τι εχουν υποστει, αφου οι απωλειες τους δεν προερχονται απο δικη τους υπαιτιοτητα ουτε απο την λειτουργια του κοινου νομισματος, αλλα αντιθετα απο την δυσλειτουργια του και με υπαιτιοτητα των ισχυρων, που μονομερως και καιροσκοπικα κηδονται αποκλειστικα και μονον οχι του κοινου νομισματος, αλλα του καθ’υποθεση εαυτου τους.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

» Νεο-Οθωμανισμός & Νεο-Ραγιαδισμός. «

 

Ε Κ Α Ν Ε προφανώς κάποια λάθη, όταν το 1999 εκπονούσε το ισλαμικό σχέδιο του Νεο-Οθωμανικού «Στρατηγικού Βάθους» της Τουρκίας, ο τότε καθηγητής και νυν πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου. Εκτιμούσε ότι στρατηγικό προγεφύρωμα της Τουρκίας εντός Ελλάδος, θα ήταν μόνο η μουσουλμανική μειονότητα. Ως ένα από τα οθωμανικά κατάλοιπα στα Βαλκάνια. Έτσι όπως, εκτενώς τ’ ανέλυσε στο, προ της ανόδου των ισλαμιστών του Ερντογάν στην εξουσία, βιβλίο του, «Στρατηγικό Βάθος». Εκείνο που ο τότε καθηγητής Νταβούτογλου ΔΕΝ προέβλεψε ήταν ότι, πολύ πιο αποτελεσματικό για την Τουρκία «προγεφύρωμα», θα αποδεικνυόταν ο Νεο-Ραγιαδισμός των Αθηνών. Τέτοιος που διευρύνει τους ορίζοντες του «Βάθους», όχι μόνο και απλώς σε Κύπρο-Aιγαίο-Θράκη, αλλά και σ’ ολόκληρο το ελλα-δικό μας κράτος. Αυτός, ο Νεο-Ραγιαδισμός, επιτρέπει πλέον στην Άγκυρα να σχεδιάσει την πάρα πέρα στρατηγική της με δεδομένο ότι, ολόκληρη η Ελλάς δύναται εύκολα πλέον να καταστεί δορυφόρος της Τουρκίας. Κράτος υποτελές στην Άγκυρα… Ε Κ Α Ν Ε προφανώς λάθος, ο καθηγητής Νταβούτογλου, όταν έγραφε πως η Τουρκία, ως παλαιστής βαρέων βαρών, έχει απέναντί της την ελαφρών βαρών Αθήνα. Δεκαπέντε χρόνια αφ’ ότου συνέγραψε το «Στρατηγικό Βάθος», πρωθυπουργός πλέον ο ίδιος, με πέντε χρόνια ήδη θητεία ως υπουργός Εξωτερικών, ο Νταβούτογλου ανακαλύπτει ότι στην Αθήνα κυβερνούν πρόθυμα «τσιουτσιουκλαρούθκια». Σε αγαστή, αρμονικότατη συνεργασία με τους… ομότεχνούς τους της Λευκωσίας. Με ειδικότητα να σκουπίζουν χαριεντιζόμενα τους ιδρώτες και να δροσίζουν τον παλαιστή βαρέων βαρών. Με… υπερηφάνεια μάλιστα για την Οθωμανική τους Κληρονομιά… Δ Ε Ν ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ, πλέον, μόνο η Κύπρος, το Αιγαίο κι η Δυτική Θράκη, αλλ’ ολόκληρος -και στις δύο κρατικές υποστάσεις του- ο Ελληνισμός, από την πολιτική του Νεο-Ραγιαδισμού Αθηνών και Λευκωσίας, ισχυρίζεται αυτή η στήλη. Και το μοναδικό πρόβλημα, τόσο των εν Αθήναις όσο και των εν Λευκωσία, είναι ο όσος απέμεινε λαός του Αντι-Ραγιαδισμού. Επειδή και η εκεί και η εδώ Κομματοκρατία, χρειάζεται κατά καιρούς τις ψήφους και καθ’ ημέραν την ανοχή του λαού. Για τη νομιμοποίηση και την αναπαραγωγή της στην εξουσία. Στην ήδη υποτελή στην Τροϊκοκρατία και πρόθυμη για την Οθωμανοκρατία, εξουσία. Λαός, ο οποίος, δοκιμάζεται και μετριέται καθημερινά, για τις συμπεριφορές και τις επιλογές και τις αντιδράσεις και τις δυνατότητες και τις προοπτικές του, ως «πειραματόζωο» στους… δοκιμαστικούς σωλήνες και στα… πειραματικά εργαστήρια, αφ’ ενός της Τρόικας κι αφ’ ετέρου του κ. Νταβούτογλου και όλων των άλλων σε Λονδίνο, Ουάσιγκτον, ΟΗΕ, ΕΕ κ.ο.κ….
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

<<Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας;>>

 

Ο σοβαρότερος κίνδυνος, για τις σχέσεις Ευρώπης – Τουρκίας, θα προέλθει από την καλλιέργεια εξωπραγματικών προσδοκιών και την μετέπειτα διάψευσή τους, αν οι συνομιλίες, από κάποιο σημείο και μετά, δεν θα καταλήγουν σε αυτό που ήδη θεωρεί δεδομένο η Τουρκία, δηλαδή στην πλήρη ένταξη. Άρα, είναι άκρως επιβεβλημένη η εκπόνηση μιας στρατηγικής εξόδου από το επερχόμενο αδιέξοδο και η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών σχέσεως ΕΕ – Τουρκίας.
Η εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων είναι επιτακτική πλέον ανάγκη για την ΕΕ, για τους εξής λόγους: πρώτος, διότι η ένταξη της Τουρκίας θα έχει βαρύτατες και μη αναστρέψιμες συνέπειες για την Ένωση (ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη εκείνο το οποίο παλαιότερα εξέφρασε ο τ. Πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερύ Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν, ότι δηλ. το ζήτημα δεν είναι πλέον η Τουρκία αλλά η Ευρώπη) και δεύτερος διότι η απόρριψη της τουρκικής ένταξης, σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο, από ένα ή περισσότερα κράτη-μέλη, θα προκαλέσει επιπλοκές πιο κρίσιμες από τις τριβές που θα ανεφύοντο, εάν εγκαίρως και με τρόπο κατηγορηματικό οι ευρωπαίοι εταίροι διεμήνυαν στην Άγκυρα ότι δεν πρόκειται να ενταχθεί ως πλήρες μέλος στην ΕΕ, καταθέτοντας ταυτοχρόνως μία ολοκληρωμένη αντιπρόταση.
Δύο θα ήταν οι εναλλακτικές αντιπροτάσεις προς την Τουρκία: α) σχέση ενισχυμένης συνεργασίας («προνομιακή σχέση») και β) διευρυμένη εταιρική σύνδεση. Πιο συγκεκριμένα, η προνομιακή σχέση σημαίνει ενισχυμένη οικονομική και πολιτική συνεργασία μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας εκτός των κοινοτικών οργάνων και αποκλειομένων των τομέων των σχετικών με την ασφάλεια και την οικονομική συνοχή της ΕΕ. Ιδιαιτέρως και με έμφαση αποκλείεται κάθε πρόσβαση της Τουρκίας στους τομείς: της Συνθήκης του Σέγκεν (ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων κλπ), της πολιτικής συνοχής, των διαρθρωτικών ταμείων και γεωργικών επιδοτήσεων και τέλος της ΟΝΕ.
Η διευρυμένη εταιρική σύνδεση, όπως πρότεινε παλαιότερα το Γερμανικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, προβλέπει την ενσωμάτωση της Τουρκίας στον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο (με ειδικές ρήτρες περί περιορισμού στην ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων) αλλά και την σταδιακή ενσωμάτωσή της στις κοινοτικές πολιτικές καθώς και στα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Σε αυτή τη μορφή σχέσης, προβλέπεται ιδιαιτέρως η ενσωμάτωση της Τουρκίας στην πολιτική συνοχής και την διαρθρωτική πολιτική της ΕΕ, στις πολιτικές δομές και το θεσμικό εποικοδόμημα της ΕΕ (τακτική συμμετοχή Τουρκίας στις συνεδριάσεις των οργάνων, χωρίς δικαίωμα ψήφου).
Αμφότερες οι προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις απαντούν κατά τρόπο ορθολογικό στο ερώτημα ως προς το ποια είναι η ενδεδειγμένη μορφή της μελλοντικής σχέσης της ΕΕ με την Τουρκία, αλλά αποτρέπουν την πρόκληση αρνητικών επιπτώσεων στο εν εξελίξει οικοδόμημα της ΕΕ, τις οποίες θα επιφέρει η ενδεχόμενη ένταξη του Τουρκίας ως πλήρους μέλους στην Ένωση.
Είναι όμως φανερό ότι η δεύτερη εναλλακτική πρόταση (διευρυμένη εταιρική σύνδεση) έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα. Αυτό έγκειται στο ότι έχει ημερομηνία λήξης. Μακροπρόθεσμα δεν θα είναι πολιτικά δυνατόν για την ΕΕ να συνεχίζει να αποκλείει το συνδεδεμένο μέλος από τα δικαιώματα του πλήρους μέλους, και συνεπώς, κάποια στιγμή θα υποχρεωθεί να αποδεχθεί την πλήρη ένταξη – οπότε, όμως, το πρόβλημα (του οποίου η επίλυση ήταν το ζητούμενο) τελικά θα τεθεί εκ νέου.
Αντιθέτως, ο ρητός καθορισμός μιας προνομιακής σχέσης κρίνεται προτιμότερος – αποτελώντας μάλιστα ένα καλό παράδειγμα και για μία σειρά άλλων κρατών που επίσης ζητούν στενότερες σχέσεις με την Ευρώπη, και των οποίων μάλιστα η απόρριψη θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη μετά το τουρκικό προηγούμενο, των οποίων όμως η πλήρης ένταξη θα επέφερε εξίσου σοβαρές και ανεπιθύμητες επιπτώσεις στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική συνοχή της Ε.Ε.
Σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, οι επιπτώσεις θα είναι έντονες και μη αναστρέψιμες για την συνοχή, την φυσιογνωμία και το μέλλον της Ευρώπης. Το όραμα της πολιτικής Ευρώπης θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Η διεύρυνση προς τον ισλαμικό κόσμο, απαρχή μόνον της οποίας θα αποτελέσει τυχόν ένταξη της Τουρκίας, θα οδηγήσει, εν τέλει, σε μία ευρω-ισλαμική ζώνη ελευθέρων συναλλαγών, στόχο τον οποίο σταθερά επιδιώκουν οι ΗΠΑ και η Βρετανία ή σε ένα ΟΗΕ σε σμίκρυνση. Επιπλέον, το όραμα δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού πόλου διεθνούς ισχύος, με συνοχή και ολοκλήρωση θα καταστεί δύσκολο να υλοποιηθεί ακόμη και σε βάθος χρόνου. «Ένωση», δηλαδή κοινότητα πολιτικής βούλησης, στρατηγικής φιλοδοξίας και αποτελεσματικής πρακτικής δράσης, αποκλείεται με την ΕΕ από το Αμπερντήν μέχρι το Ντιγιαρμπακίρ.
* Ο Χρήστος Ιακώβου είναι Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014


Η ξεφτίλα της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου δεν έχει τελειωμό. Μετά τις αλλεπάλληλες συλλήψεις κομματικών στελεχών από πολλά κόμματα, πρώην βουλευτών, συνεργατών, δημοτικών συμβούλων κ.λπ., είναι τουλάχιστον φαιδρό να βγαίνει ένα κόμμα και να δίνει μαθήματα διαφάνειας. Οι πολίτες μένουν άναυδοι, όχι γιατί ακούνε αλήθειες, αλλά γιατί ακόμα και σήμερα βλέπουν πως τα κόμματά μας δεν έχουν αντιληφθεί ότι πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και προσέγγισης των πολιτών. Στην υπόθεση της Δρομολαξιάς έχουμε κομματικά στελέχη που -πλέον- καταδικάστηκαν. Στην Πάφο γίνεται «το σώσε», με τα κόμματα να έχουν από… ένα στέλεχος στη φυλακή ή υπό έρευνα. Η Focus ακόμη περιμένει τη σειρά της… Κι όμως, ακόμη εξακολουθούν να μιλάνε για διαφάνεια! Ο εξευτελισμός της πολιτικής ζωής μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Τα σκάνδαλα που εξετάζουμε είναι «παράπλευρα». Τα μεγάλα φαγοπότια, που δεν τα ακούμπησαν ακόμα, πιάνουν ευρύ φάσμα της πολιτικοοικονομικής «ελίτ» του τόπου. Σκάνδαλα και παρατυπίες πέφτουν στα μαλακά γιατί ο κόσμος ασχολείται με Βέργες, Κιττήδες και τα συναφή. Ας προσέξουμε να μην ξεφύγουν κάποιοι μέσα στον οχετό της ξημαρισιάς της κυπριακής πραγματικότητας. Θα έπρεπε στις εκλογές της Πάφου να έχουμε 90% αποχή, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας! Σαν ένα ηχηρό μήνυμα προς τα κόμματα. Όχι να έχουμε «συμμαχίες» και δηλώσεις υποψηφίων. Είμαστε κρίμα. Καιρός να ξυπνήσουμε.
Γράφει ο/η Ο Πίκρης
 

Τους στόχους που παίρνει και τους κινδύνους που αψηφά ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί η εφημερίδα Χουριέτ να αποκωδικοποιήσει.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, που θεωρείται ένας από τους πιο σκληρούς ηγέτες του κόσμου, τον αποκαλεί «σκληρό άντρα».
Έκανε «μποϋκοτάζ» στο επίσημο δείπνο των Ηνωμένων Εθνών που παρέθεσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, και ο Ομπάμα τον αποκαλεί «στρατηγικό εταίρο».
Ζητά από την γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να επιτρέψει στην Τουρκία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το κοινό καλό και αμέσως μετά διατείνεται ότι δεν λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν του την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Αγνόησε την αντίδραση της ΕΕ για την συνεργασία του με την Τουρκία, που αποδυνάμωσε τις ευρωπαϊκές κυρώσεις.
Υποστήριζει πως είναι η «φωνή του δρόμου» του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά αυτό το διάστημα η Άγκυρα δεν έχει και πολλά κοινά στην αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων (όπως της Συρίας και του Ιράκ) με άλλες μεγάλες μουσουλμανικές χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ιράν και η Σουδική Αραβία.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν παίζει το δικό του παιχνίδι δύναμης στην πολιτική της περιοχής, όχι πάντα σε πλήρη αρμονία με την παράδοση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και τους στόχους που είχε στη σύγχρονη ιστορία.
Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, δεν είναι όμως ένα απλό μέλος. Εκτείνεται στα νοτιοανατολικά της Συμμαχίας, κρατά σφιχτά τα Στενά (ως τη μόνη διέξοδο της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες»), φιλοξενεί μια σημαντική βάση του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, μια επίσης σημαντική αεροπορική βάση στο Ιντσιρλίκ και από το 2012, φιλοξενεί τα ραντάρ της «Αμυντικής Ασπίδας» (με βάσεις πυραύλων στην Πολωνία και τη Ρουμανία).
Στην πολιτική σκηνή, η Τουρκία είχε στόχο την ένταξη στην ΕΕ εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια. Προσάρμοσε το Σύνταγμά της πλήρως εδώ και δέκα χρόνια, αλλά όταν κοιτά κανείς πώς εφαρμόζεται στην πράξη, τότε η χώρα σε τομείς όπως η ελευθερία του Τύπου, η Δικαιοσύνη και η διάκριση των εξουσιών, τότε μοιάζει πολύ περισσότερο με τη Ρωσία, με μια μουσουλμανική «εσάνς».
Η Ρωσία αν και παραδέχεται πως έχει πληγεί από τις κυρώσεις της Δύσης, εν τούτοις κρατά συντηριτική στάση, όσο τα πνεύματα δεν οξύνονται. Η Γερμανία, ως ο μεγαλύτερος πελάτης φυσικού αερίου της Ρωσίας βρίσκεται στο «μάτι» της Μόσχας, όπως και οι συζητήσεις για τα πυρηνικά με το Ιράν, δεν μπορούν να συνεχιστούν χωρίς τη Ρωσία - κάτι που η Τεχεράνη γνωρίζει.
Ο Ομπάμα από την άλλη, αφού έθεσε τη Βενεζουέλα εκτός παιχνιδιού, συνέχισε με την έξυπνη κίνησή του στην Κούβα να «κόβει» τα στηρίγματα της Ρωσίας στη Δύση.
Σ' αυτή την περίπλοκη εικόνα, η Δύση γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ρισκάρει τα στρατηγικά και στρατιωτικά της συμφέροντα με την Τουρκία, παίζει το δικό της παιχνίδι με τη Ρωσία για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους, σε περίπτωση που η ένταση κλιμακωθεί περισσότερο.
Είναι ένα διαφορετικό ζήτημα πάντως, το πόσο θα κρατήσει το παιχνίδι αυτό...
Πηγή:protothema.gr
 

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ – ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΤΟΗΤΟΣ…ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ


Πριν από λίγες μέρες το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι του ΡΙΚ μας παρουσίασε συνέντευξη που πήρε από τον πρώην Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια στο χωριό του το Κελλάκι. Το κανάλι διαφήμιζε αρκετές μέρες πριν την προβολή της την συνέντευξη αυτή. Αν υπήρχε τρόπος το ΡΙΚ θα το διαφήμιζε και με τηλεβόα επί αυτοκινήτου στους δρόμους κατ' ανάλογο τρόπο που το κάνουν οι θίασοι του Χαρι Κλήν και Σιεφερλή όταν κατεβαίνουν στην...''Νήσο των Αγίων'' και των πολιτικά ηλιθίων για να μας κάνουν να γελάσουμε και να χαλαρώσουμε.

Θα πρέπει επιτέλους τόσο το ΡΙΚ όσο και τα άλλα ΜΜΕ, αλλά ιδιαίτερα το κρατικό κανάλι, να πάψει να σπαταλά τα χρήματα του κύπριου φορολογούμενου και να του παρουσιάζει ένα άκρως προβληματικό και άρρωστο άνθρωπο επειδή έτυχε κάποτε  ο αποχαυνωμένος και ανώριμος πολιτικά λαός να το εκλέξει πρόεδρο. Μπορεί κάποιοι βολεμένοι σε αυτό το τόπο να σπάνε πλάκα και να χαλαρώνουν με τα λεγόμενα και το όλο παρουσιαστικό αυτού του ανεκδιήγητου ανθρώπου, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του λαού που ματώνει καθημερινά για να επιβιώσει υποφέρει και της ανεβαίνει η πίεση όταν αντικρίζει η/και ακούει τον Χριστόφια όπως και τους ομοίους του να προβάλλονται και να λέουν τα δικά τους παραμύθια και άλλες διάφορες βλακείες.

Ο Χριστόφιας στην συνέντευξη του λέει πολλά και διάφορα φαιδρά: ότι δήθεν δεν ήθελε να γίνει Πρόεδρος και ότι περίπου τον.... επετσοτραβούσαν για να τον χρήσουν πρόεδρο, ότι ο λαός τον έχει εκλέξει γιατί ήταν καλός άνθρωπος....καλέ μου άνθρωπε.... έφαγες και τον μακαρίτη τον Θανάση Βέγγο... και ότι δεν έφυγε από πρόεδρος αλλά εκδιώχθηκε. Ανέφερε επίσης ότι αποχώρησε από την Προεδρία περήφανος για το έργο που άφησε, ότι δεν έκανε λάθη και ότι ο Λαός στο μέλλον... ‘’θα το γυρεύκει και δεν θα τον βρίσκει''. Το καλό σου στο καλάθι... κύριε καταστρόφια, ο καλός άνθρωπος είναι μετριόφρον, σεμνός αγαπά την πατρίδα του και παραδέχεται τα λάθη του και όχι να καταστρέφει έναν λαό και να αποχωρεί και περήφανος από πάνω.

Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει πραγματικά τον θεό του, η έπαρση του, οι εμμονές του, ο δογματισμός του ο αρχοντοχωριατισμός και η ξεροκεφαλιά του είναι χαρακτηριστικά που πολύ σπάνια τα βρίσκεις μαζεμένα σε ένα ανθρώπινο ών. Ξεκίνησε από το χωριό του ως τσοπάνος και καφετζιής (με όλο τον σεβασμό στον κάθε απλό και σεμνό άνθρωπο που έχει αυτά τα επαγγέλματα) και βρέθηκε χρηματοδοτούμενος από το Κόμμα του το ΑΚΕΛ στην πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου όπως λέει, σπούδασε κοινωνικές επιστήμες. Ένας άνθρωπος με τόσο χαμηλό IQ, ένας τόσο φανατικός κομμουνιστής, πολύ αμφιβάλλω αν πήρε πτυχίο με την αξία του και δεν του το δώρισε η κομμουνιστική Σοβιετία για να της είναι εσαεί πιστός.

Φοβάμαι ότι το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ο Χριστόφιας και το κόμμα του, όντας στην εξουσία, δεν είναι η οικονομική κατάρρευση στην οποία μας έχει οδηγήσει, αλλά το γεγονός ότι ήταν η αιτία να έρθει στην εξουσία ο Νίκος Αναστασιάδης που μας οδηγεί σταδιακά και σταθερά στη πλήρη οικονομική εξαθλίωση και στην υποταγή στους τούρκους και τα ξένα συμφέροντα.

Για όσους από εσάς αντέχετε πατήστε στα πιο κάτω Link για να θαυμάσετε όχι μόνον τον Χριστόφια που έφυγε περήφανος αλλά και τον ''ηγέτη της κρίσης'' που ήρθε ‘’να μας σώσει’’, o οποίος μας συστήνει στην ίδια εκπομπή, άκουσον, άκουσον να καταναλώνουμε κάθε μέρα 2 ουίσκι (όχι το εθνικό μας ποτό την ζηβανία) για να χαλαρώνουμε και να ξεχνάμε τα προβλήματα μας

Είναι καιρός να πάψουμε επιτέλους να σεβόμαστε και να φοβόμαστε αυτούς τους επίορκους και δοσίλογους πολιτικάντηδες που καταστρέφουν ενσυνείδητα την πατρίδα μας και να τους φερθούμε όπως τους αξίζει και όχι μόνο να τρώμε  και να χέζωμεν σε αυτόν τον παράδεισο που μας χάρισε ο θεό.

Χριστόφιας

Αναστασιάδης
 

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

<<Θερμά επεισόδια και ειρήνη στο Αιγαίο - Η ισορροπία ισχύος με την Τουρκία>>


Η Ελλάδα να αρχίσει το γρηγορότερο να κάνει και στρατιωτική διπλωματία, να μπορεί δηλαδή να στηρίζει το δίκαιό της. Ένα πιθανό Δόγμα στο οποίο θα περιλαμβάνονται Κύπρος και Ισραήλ είναι κατανοητό, αλλά η περίπτωση «συμμαχίας» με την Αίγυπτο ίσως δεν έχει μέλλον - του Δημήτρη Ελέα

Δημήτρης Ελέας
του Δημήτρη Ελέα

Η σημερινή Τουρκία είναι αποτέλεσμα αιώνων και διαφόρων σταθμών: Οι νομάδες που ξεκίνησαν από την κεντρική Ασία έγιναν έθνος που έφτασε μέχρι τις καστρόπορτες της Βιέννης, και από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (με την σπουδαία της κουζίνα, τα χαρέμια της και τους αρωματοποιούς της) ανασυντέθηκε ως σύγχρονο κράτος κάτω από την γροθιά τού σημαντικού Κεμάλ Ατατούρκ. Ίσως ήταν ο σπουδαιότερος πολιτικός ηγέτης του 20ού αιώνα, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Τώρα βέβαια, η ιστορία έχει φέρει στο προσκήνιο τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και πλέον μιλάμε για ερντογανική Τουρκία. [1]

Ο Ερντογάν διατέλεσε 4 χρόνια δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης (1994-1998), 11 χρόνια πρωθυπουργός (2003-2014) και τώρα Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας. Είναι παντοδύναμος και δεν έχει χάσει καμία εκλογική αναμέτρηση, και στην ιστορία καταγράφονται τέτοιες αλυσιδωτές νίκες. Βρίσκεται στην κορυφή τής χώρας, την στιγμή που η ίδια έχει αυξήσει κατά 350% το ΑΕΠ της στα χρόνια από το 2002 μέχρι το 2013, σε περίπου 820 δισ. δολάρια. Σε λίγο καιρό θα αγγίξει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια! Η Τουρκία πλέον είναι ένας γίγαντας, ικανός να ασκεί οικονομική και στρατιωτική διπλωματία. Και κάθε γίγαντας έχει και τα ψυχολογικά του προβλήματα και, από καιρού εις καιρόν κατάθλιψη. Τι έχει συμβεί στην Ελλάδα τα χρόνια που η Τουρκία υπό τον Ερντογάν μεγαλουργεί, είναι γνωστό. Κάνει, όμως, κάτι κακό η Τουρκία για το μέγεθός της;

Η Τουρκία προβάλλει ισχύ, όπως κάνει κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της. Η ιστορία του κόσμου και των διεθνών σχέσεων, είναι σχέσεις ισχύος και συμφερόντων. Η Τουρκία δυναμώνει, είναι ηγεμονική και έχει ξεπεράσει τα όρια της ύβρεως στις μέρες μας, αλλά το έκανε και στο παρελθόν: Το 1974 το έκανε στην Κύπρο, το 1976 είχαμε την κρίση στο Αιγαίο με το «Χόρα», όπως και το 1987 με το «Σισμίκ». Η Τουρκία σαν κρατική οντότητα, σε κάνει να καλοσυλλογιστείς αυτό που είπε ο Βίτγκενσταϊν για τις διεθνείς σχέσεις και το δίκαιο, ότι είναι «σχέσεις λύκου με πρόβατα» και τότε, έρχεται στο μυαλό η σκέψη πως «θερμό επεισόδιο, ή και πόλεμος ακόμη, είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Δηλαδή, τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα; Πώς μπορεί να διαβάσει «τα τελευταία γεγονότα»; Πώς μπορεί να διαβάσει τις γεωπολιτικές προκλήσεις και να χαράξει στρατηγική;

Η Τουρκία για μερικούς αναλυτές, ίσως βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση των τελευταίων 100 ετών. Έχει παντού εχθρούς: Από την Ελλάδα μέχρι την Συρία και το Ιράν και το ότι είναι οικονομικά παντοδύναμη, εξελίσσεται και σε εμμονή (εξ ου και το μεγαλοπρεπές προεδρικό παλάτι). Η Κύπρος από την άλλη, έχει αποτελέσει ένα «προηγούμενο» και πρέπει να μείνει ως τέτοιο. Η Ελλάδα είναι πολύ αδύνατη πλέον σε όλους τους τομείς. Πρέπει κάπως να απαγκιστρωθεί με την όλη κατάσταση στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. Οι Τούρκοι ίσως πιο πολύ ψυχολογικά θέλουν να αντιδράσουν παρά να αντλήσουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι θα γίνει αν μια μέρα στείλουν το Barbaros και για έρευνες στο Αιγαίο; Τι κάνουμε οι Έλληνες τότε; Θα είναι αυτό αιτία θερμού επεισοδίου;

Η Ελλάς –τουλάχιστον μερικές φορές– είναι ηρωική στα λόγια και μόνο: Ας θυμηθούμε τα Ίμια, την μη ανακήρυξη της ελληνικής Α.Ο.Ζ. (casus belli για την γείτονα), την μη τοποθέτηση των ρωσικών S-300 στην Κύπρο για όπου και αγοράστηκαν και τελικά έφτασαν στην Κρήτη (casus belli και πάλι). Στο Αιγαίο η Ελλάδα θα πρέπει να αντιδράσει και, σε κάποιο βαθμό, η Ελλάδα μπορεί να ελέγξει καλά ένα θερμό επεισόδιο. Μπορεί το θερμό επεισόδιο να εξελιχθεί σε πολεμική σύρραξη; Μια τέτοια πιθανότητα είναι πολύ μικρή. Τι θα γίνει, όμως, αν οι Τούρκοι καταλάβουν δύο-τρία μικρά νησιά; Τότε, η Ελλάδα, χωρίς δεύτερη κουβέντα, πρέπει να καταλάβει ισόποσο έδαφος στην Ευρωπαϊκή Τουρκία ή και αλλού, στον συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο [2]. Η Ελλάδα μπορεί να το κάνει αυτό, ταυτόχρονα, όμως, η ήδη καταπονημένη οικονομία της θα γυρίσει στο 1960. Το ίδιο, βέβαια, θα πάθει και η Τουρκία, σε μικρότερη κλίμακα και ίσως χωράει στο τραπέζι η σκέψη πως ο Ερντογάν δεν θα ήθελε να καταστρέψει το «μπουκωμένο» οικονομικό θαύμα.

Υπάρχει άλλος τρόπος; Υπήρξε άλλος τρόπος; Ας απαντήσουμε πρώτα στο δεύτερο ερώτημα: Υπήρξε η ευκαιρία που χάθηκε, η Ελλάδα να αγοράσει κομμάτια τής οικονομίας τής Τουρκίας, να «κατακτήσει» δηλαδή οικονομικά την Τουρκία και, να μετουσίωνε έτσι την οικονομική επιρροή σε πολιτική ειρήνης και καλής γειτονίας. Για να επιστρέψουμε στο πρώτο ερώτημα, το Υπουργείο Εξωτερικών να κινητοποιήσει κάπως τις δυνάμεις που αντιπαλεύουν την Τουρκία. Πρέπει αυτές τις δυνάμεις κάπως να τις συντονίσει. Η Ελλάδα να αρχίσει το γρηγορότερο να κάνει και στρατιωτική διπλωματία, να μπορεί δηλαδή να στηρίζει το δίκαιό της. Ειρήνη δια της ισχύος και μόνο δια της ισχύος. Ένα πιθανό Δόγμα στο οποίο θα περιλαμβάνονται Κύπρος και Ισραήλ είναι κατανοητό, αλλά η περίπτωση «συμμαχίας» με την Αίγυπτο ίσως δεν έχει μέλλον, και με στρατηγούς σε πολιτικά αξιώματα, είναι μόνο συμβολισμός και τίποτα παραπάνω. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ο ευφυής κατά τα άλλα Ευάγγελος Βενιζέλος είναι κύρια απασχολημένος με την πολιτική του επιβίωση και μόνο, όσο και αν προσπαθεί ο ίδιος με το πομπώδες ύφος που τον διακρίνει να πείσει για το αντίθετο.

Παρατηρούμε πως η Τουρκία έχει ξεπεράσει τα όρια της ύβρεως και αν κάνει κάποιο μεγάλο λάθος, θα βρει όλον τον κόσμο απέναντί της. Αν η Ελλάδα απαγκιστρωθεί τώρα, προσπεράσει δηλαδή το παγόβουνο στην κυπριακή Α.Ο.Ζ., ίσως μετά από πέντε ή δέκα χρόνια, θα είναι σε καλύτερη θέση ισχύος να χειριστεί τα θέματα αυτά, που είναι και ψυχολογικά προβλήματα «ενός ανερχόμενου γίγαντα». Ταυτόχρονα είναι αξιοσημείωτο πως, όταν όλη η Ελλάδα άκουσε τον πιλότο από το κόκπιτ του F 16 να λέει: «Ψηλά το κεφάλι», έγινε μια γροθιά από ατσάλι. Ας ελπίσουμε ότι το Barbaros δεν θα σταλεί για έρευνες και στο Αιγαίο! Η όποια πιθανότητα θερμού επεισοδίου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, πρέπει πάντα να αναβάλλεται για το μέλλον. Θα μας δίνει μεγάλη βεβαιότητα, «ένα ιδιόρρυθμο, αλλά ελκυστικό ιστορικό παράδειγμα», να ξέρουμε πως, ο μεγάλος στρατιωτικός νους Τρότσκι, εκτοπίστηκε τόσο εύκολα από τον αγρότη Στάλιν. Έτσι, και «ο τουρκικός στρατιωτικός νους», έχει να φοβάται τον αγρότη γείτονα, «το θεριό του Λόγου και του Χάους, που εδώ και 2.500 χρόνια γαλουχήθηκε μέσα στο Αιγαίο με το νεύρο: Ουχ ελληνικόν το προσκυνείν, και χώρισε δικαίως τον κόσμο σε Έλληνες και Βαρβάρους [3]».

Παραπομπές:
[1] Βλ. Αχμέτ Νταβούτογλου: «Το Στρατηγικό Βάθος: H διεθνής θέση της Τουρκίας» (Ποιότητα, Αθήνα 2010). «Ακαδημαϊκός εκπρόσωπος» της ερντογανικής Τουρκίας είναι ο Αχμέτ Νταβούτογλου με το «νεο-οθωμανικό στρατηγικό του βάθος», το οποίο πιστά ακολουθεί πλέον και ο ίδιος ως πολιτικός και νυν πρωθυπουργός. Κοντολογίς, είναι αυτό που ουσιαστικά γύρισε το κεμαλικό τιμόνι από Δυσμάς προς Ανατολάς, ως χώρο άσκησης διπλωματίας και επιρροής τής σύγχρονης Τουρκίας, που πρωτίστως περιλαμβάνει και αυτό που ήταν κάποτε η Οθωμανική Αυτοκρατορία με τις διάφορες επαρχίες της.
[2] Παναγιώτης Κονδύλης: «Θεωρία τού Πολέμου» (Θεμέλιο, Αθήνα 1997). Το βιβλίο «Theorie des Krieges. Clausewitz-Marx-Engels-Lenin» πρωτοκυκλοφόρησε το 1988 στη Στουτγάρδη. Όταν ο ίδιος ο Κονδύλης, το μετέφρασε για να κυκλοφορήσει και στην ελληνική γλώσσα, έγραψε και πρόσθεσε στο τέλος ένα επίμετρο με τίτλο, που δηλώνει από μόνος του πολλά: «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου». Και ακόμη ανέπτυξε, στις σελίδες αυτές, τα περί «του πρώτου πλήγματος» και βέβαια, δεν εννόησε ΠΟΤΕ ότι πρέπει η ανήμπορη Ελλάδα (αλίμονο αν την έβλεπε και σήμερα) να ξεκινήσει πόλεμο με την Τουρκία, αλλά αν ο πόλεμος αυτός, αρχίζει με de facto ευθύνη τής Τουρκίας, τότε η Ελλάδα a priori θα πρέπει να είναι ικανή να καταφέρει ένα πρώτο συντριπτικότατο και καθοριστικότατο πλήγμα, που θα αποβεί καταλυτικό στην έκβαση του πολέμου. Σαφώς, ο έξοχος κονδύλιος νους, γνώριζε σε βάθος και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς μεταξύ των δύο χωρών (όπως και τους πληθυσμιακούς): Η Τουρκία έχει αδιαμφισβήτητη αριθμητική υπεροχή στο Πεζικό και την Αεροπορία, και η Ελλάδα, κάπως τα καταφέρνει να την εξισορροπεί στο Ναυτικό, δεδομένης και της ναυτικής μας κληρονομιάς, αλλά και εν γνώσει του γεγονότος ότι το Πολεμικό Ναυτικό δεν έχει υποστείλει ποτέ τη σημαία του! Οι συσχετισμοί αυτοί δεν έχουν αλλάξει.
[3] Φρίντριχ Νίτσε: «Η Γέννηση της Τραγωδίας», 1872, μτφ. Ζήσης Σαρίκας (εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2008). Γράφει ο Νίτσε στο κεφ. 15 «Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίζει «βάρβαρο» ό,τι δεν ήταν δικό του γέννημα θρέμμα».

O ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΑΣ σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και είναι συγγραφέας και ακτιβιστής. Τελευταίο βιβλίο του «Ιδιωτικός Κορνήλιος: Προσωπική Mαρτυρία για τον Καστοριάδη» (Αγγελάκη, 2014).

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ


Μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Νίκου Λυγερού του Επιστήμονα-Αναλυτή με τον ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης IQ και ένα από τους 50 πιο έξυπνους ανθρώπους στον κόσμο.

Πατήστε στον πιο κάτω σύνδεσμο για να παρακολουθήσετε αυτή την ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη


Όμηρος Αλεξάνδρου

 

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

<<Οι λόγοι που η Τουρκία θα βρεθεί πραγματικά στο «μάτι του κυκλώνα»>>

 

 

Σε ό, τι μπορεί ενδεχομένως να δείχνει να είναι η μεγαλύτερη στροφή προς την αλλαγή δεδομένων στην Μ.Ανατολή, είναι η γεωπολιτική μεταστροφή της Άγκυρας, η οποία δείχνει να απέχει από τις πρώην Ευρω-Ατλαντικές φιλοδοξίες της, γράφει η ρωσική ιστοσελίδα russia-insider.com. Πριν από ένα χρόνο, τίποτα από αυτά δεν θα ήταν προβλέψιμο, αλλά η απόλυτη αποτυχία της πολιτικής των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, και η απόρριψη των ρωσικών ενεργειακών σχεδίων από την ΕΕ, έκανε εφικτή αυτήν την εκπληκτικά απίθανη στροφή της Τουρκίας σε λιγότερο από έναν χρόνο.

   Η Τουρκία εξακολουθεί να διαθέτει κάποιες προνομιακές σχέσεις με την Δύση, αλλά ολόκληρη η φύση της σχέσης της έχει αλλάξει για πάντα, μιας και η Άγκυρα συμμετέχει επίσημα σε αυτό που ονομάζεται «ρεαλιστική πολυπολικότητα».
   Η ηγεσία της Τουρκίας έκανε ένα σημαντικό βήμα με την σφράγιση της κολοσσιαίας συμφωνίας με την Ρωσία, σε ένα τόσο ευαίσθητο πολιτικό περιβάλλον, η παλαιά φιλία με τις ΗΠΑ , δεν πρόκειται ποτέ να αποκατασταθεί (ούτε οι Τούρκοι θέλουν να είναι) όπως ήταν πριν . Ο απόηχος είναι πραγματικά είναι παγκόσμιος.

   Είναι εκπληκτικό, το πόσο εύκολα η Δύση «έχασε», σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, και λόγω των μεγάλων και εντελώς περιττών πολιτικών λανθασμένων υπολογισμών, την Συρία και την Ουκρανία.

   Σχεδόν πριν από τέσσερα χρόνια, οι ΗΠΑ είχαν επιλέξει την Τουρκία, ως μια πιστή σύμμαχο , που θα προσπαθούσε να ανατρέψει την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Συρίας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν όπως είχαν έχει προγραμματιστεί, και οι Σύριοι ενεπλάκησαν σε έναν πρωτόγνωρα «άγριο» πατριωτικό πόλεμο για να υπερασπιστούν την ύπαρξη του κοσμικού κράτους τους.
   Η Τουρκία στην συνέχεια σκόπιμα «στάθηκε» έξω στο συνασπισμό εναντίον του ισλαμικού στρατού, επειδή απαιτούσε στέρεες εγγυήσεις, ως ανταμοιβή της, όπως το «πράσινο φώς» για προσπάθεια αλλαγής του καθεστώτος στην Συρία, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα . Η τουρκική ηγεσία «έπαιζε με την φωτιά», έτσι οι ΗΠΑ άρχισαν να παίζουν το «κουρδικό χαρτί » του εθνοτικού εθνικισμού για να τους εκφοβίσουν , πράγμα που τελικά απέτυχε παταγωδώς.
   Οι ΗΠΑ προχώρησαν και ακόμη παραπέρα, με τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση των Κούρδων (μερικοί από τους οποίους είναι εγγεγραμμένοι ως τρομοκράτες στην ίδια την Τουρκία), ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις τουρκικές «εθνικιστικές φοβίες» για την δημιουργία κουρδικού κράτους, κάτι που αποτελεί τον τέλειο εφιάλτη για όλους του Τούρκους.
   Εν τω μεταξύ, η ΕΕ τηρούσε αρνητική στάση συνολικά στην ενεργειακή πολιτική της με την Ρωσία. Ως αποτέλεσμα της κρίσης στην Ουκρανία, οι Βρυξέλλες, άσκησαν τεράστια πίεση στην μη κατασκευή του αγωγού South Stream, επικαλούμενες ρήτρες ενεργειακής νομοθεσίας, και δηλώνοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι η συνεργασία των κρατών μελών της, με την Ρωσία ήταν εντελώς παράνομη.
Οι φτωχότερες χώρες όπως η Βουλγαρία έκαναν έκκληση στην ΕΕ να επιτρέψει την υλοποίηση του έργου , τονίζοντας πόσο σημαντικό ήταν για τις εθνικές τους οικονομίες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, καθώς η ΕΕ με διάφορα προσχήματα κωλυσιεργούσε την υλοποίηση του έργου.Η Ρωσία δεν είχε άλλη επιλογή, από το να βρεί μια εναλλακτική διαδρομή για την κατασκευή του έργου, και η μόνη φαινομενικά βιώσιμη ήταν η Τουρκία, η οποία εντωμεταξύ περνά τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία της με τις ΗΠΑ.
   Ας δούμε πώς αυτό το γεωστρατηγικό αριστούργημα τέθηκε σε κίνηση, καθώς τους τελευταίους δύο μήνες υλοποιήθηκαν βασικές κινήσεις αυτού του «πολιτικού βαλς», και όλες με επίκεντρο τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν.
   (1) Η Σερβία:
Επίσκεψη τον Οκτώβριο του Πούτιν στην Σερβία χρησίμευσε μόνο για να ενημερώσει τον ομόλογό του σχετικά με τα σχέδια για την διάλυση του South Stream, δίνοντάς του όμως ακόμα ισχυρότερες διαβεβαιώσεις ότι η ρωσο-σερβική σχέση θα παραμείνει ανέπαφη, κινούμενη συνεχώς «προς τα εμπρός», με ή χωρίς το έργο του αγωγού φυσικού αερίου.

   (2) Η Συρία και το Σότσι:Ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας Walid Muallem επισκέφθηκε το Σότσι περασμένη εβδομάδα και συναντήθηκε προσωπικά με τον ρώσο Πρόεδρο Β. Πούτιν και τον Υπουργό Εξωτερικών S. Lavrov.Η συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε κεκλεισμένων των θυρών, τονίζοντας εμφατικά την «προσοχή» που έδωσε ο Ρώσος ηγέτης στον καλεσμένο του. Ο Πούτιν θα μπορούσε απλά μιλήσει τηλεφωνικά στον Σύρο Πρόεδρο Άσαντ σχετικά για την επικείμενη επίσκεψή του στην Τουρκία, προκειμένου να καθησυχάσει τον πιστό και σεβαστό εταίρο του, για τις θετικές προθέσεις του και την γενικότερη εικόνα γύρω από τα κίνητρά του. Εκείνος προτίμησε να καλέσει το Σύρο ΥΠΕΞ , για του «μιλήσει προσωπικά», για τα κίνητρα του.
   (3) Τουρκία:

Το τελικό βήμα ήταν για τον Πούτιν να πάει στην Τουρκία και να κάνει την ανακοίνωση, μετά τη συνάντησή του με τον Ερντογάν. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται ότι έχει παρθεί από την ρωσική ηγεσία η οριστική απόφαση υλοποίησης του έργου, και ότι δεν υπάρχουν «πισωγυρίσματα» σε αυτήν την απόφαση. Το έργο του αγωγού απορρίπτονταν από την ΕΕ για δεκαετίες, και ο πιο κοντινός στρατιωτικός σύμμαχο της, οι ΗΠΑ, έπαιξαν έναν ανόητο ρόλο κατά την διάρκεια ολόκληρου του Συριακού πολέμου.

Ακόμη χειρότερα, το «κουρδικό χαρτί», βρίσκεται εντελώς εκτός ελέγχου, και φαίνεται αναπόφευκτο ότι αργά ή γρήγορα μια κουρδική εξέγερση θα αναζωπυρωθεί, με αιματηρότατες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για όλη την περιοχή. Σε μια ρεαλιστική νότα, των παγκόσμιων γεγονότων η Τουρκία ουσιαστικά μετατοπίσθηκε από την Δύση σε έναν άλλο αντίπαλο συνασπισμό (βλέπε BRICS και G20), έτσι ώστε τα εθνικά συμφέροντα του τουρκικού κράτους, να ενταχθούν σοφά σε ένα νέο πλαίσιο γεοπολιτικών δεδομένων.
   Οι μετασεισμικές δονήσεις
Η ανακοίνωση κατασκευής του νέου « τουρκικού South Stream» έχει παγκόσμιες επιπτώσεις, και εδώ είναι μερικές μόνο από αυτές:
Ευρώπη:
   Η ΕΕ θα πρέπει τώρα να πληρώνει ακριβότερα το φυσικό αέριο (κατά μέσο όρο 30% υψηλότερα) που κατά πάσα πιθανότητα θα πωλείται από τον τερματικό σταθμό στα ελληνο-τουρκικά σύνορα, καθώς οι αγωγοί από το ουκρανικό έδαφος βρίσκονται κάτω από την «αστάθεια», των γεγονότων στην χώρα.
   Αλλά υπάρχει και μία μεγάλη παγίδα, οι φτωχές βαλκανικές χώρες που θα είναι σε θέση να πάρουν μέρος στην ενεργειακή συμφωνία ( Ρωσίας –Τουρκίας) με την κατασκευή σχετικά φθηνότερων από άποψη κόστους χερσαίων γραμμών σύνδεσης και να αναστήσουν το έργο … μόνο αν αποχωρήσουν από την ΕΕ, ή αλλάξει εντελώς η ενεργειακή νομοθεσία της ένωσης , πράγμα απίθανο.
   Το μόνο που απαιτείται για την Ελλάδα ή την Βουλγαρία είναι να εγκαταλείψουν αμφότερες τις Βρυξέλλες (κάτι το οποίο δεν φαίνεται απίθανο), και το έργο να διέλθει μέσω της ΠΓΔΜ καθ “οδόν προς την Σερβία ή μέσω Βουλγαρίας, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί, μέχρι το ουγγρικά σύνορα.
   Σε αυτό το σημείο, είναι σίγουρα μια δελεαστική σκέψη για τις χώρες των Βαλκανίων που έχουν καταβληθεί από την « γερμανική λιτότητα», και την ένταξη τους στην νομισματική ένωση, μη λαμβάνοντας τίποτα σε αντάλλαγμα. Αναμένουμε ότι ο νέος αγωγός South Stream θα διαιρέσει πολιτικά την ΕΕ, όπως ποτέ πριν.
   Μέση Ανατολή:
   Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που να υποδηλώνει ότι η Ρωσία θα μπορούσε να «πουλήσει» την Συρία μετά από τόσα χρόνια φιλίας, ειδικά μετά από υψηλού προφίλ συνάντηση του Πούτιν με τον Σύρο υπουργό Μουαλέμ.
   Έτσι, η Τουρκία δεν προβλέπεται να εισβάλει απευθείας στην Συρία (αν και θα μπορούσε να συνεχίσει να εκπαιδεύει ορισμένες ομάδες αντικυβερνητικών μαχητών). Μπορεί, ωστόσο, να επιτρέψει στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν τις αεροπορικές βάσεις της και τον εναέριο χώρο της για να πραγματοποιήσουν αεροπορικές επιδρομές εναντίον του ISIL.
   Δεδομένου ότι τώρα συμπεριφέρεται με έναν «πολυπολικό τρόπο», η Τουρκία παίζει με όλες τις πλευρές προς όφελός της , έτσι θα εξακολουθεί να διατηρεί μια σχέση με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αλλά δεν θα συμπεριφέρεται πλέον ως απόλυτος υπηρέτης.
   Λαμβάνοντας υπόψη , την γεωπολιτική στροφή της Τουρκίας προς την Ανατολή, θα μπορούσε να επιτραπεί στο Ιράν να κατασκευάσει αγωγούς και μέσα από αυτούς να έχει πρόσβαση στην δυτική αγορά, και θα μπορούσε επίσης να επιτρέψει και στο αέριο του Τουρκμενιστάν να διαμετακομίζεται και στις δύο χώρες ( Τουρκία και Ιράν) καθ “οδόν προς την Ευρώπη.
  
Ευρασία:   Το πιο σημαντικό, είναι ότι η Τουρκία έχει δείξει ότι διαθέτει το πολιτικό σθένος να υλοποιήσει ιστορικές αποφάσεις, ανεξάρτητα από το ΝΑΤΟ, κάτι που δείχνει ότι «αγκαλιάζει» τον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της, συνδυάζοντας τον με μια πολυπολική πολιτική.
   Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (περιλαμβάνει κυρίως την Ρωσία και την Κίνα), και στο παρελθόν έχουν περιγραφεί οι ειδικές διαδικασίες για την εισδοχή νέων μελών, με τους αναλυτές να πιστεύουν ότι σε αυτόν τον οργανισμό «κατευθύνονται» πρόσω ολοταχώς η Ινδία και το Πακιστάν.
   Τώρα, όμως, με την Τουρκία υπάρχει ένας εταίρος, ο οποίος βρίσκεται σε διαδικασία διαλόγου, και θα μπορούσε με ταχύτατα βήματα να «βρεθεί» στο καθεστώς του παρατηρητή και την πλήρη ένταξη, ακόμα εξίσου πιο γρήγορα όπως έκανε την πρώτη κίνηση της η Άγκυρα.
Υπάρχει, επίσης, λόγος η Τουρκία να εισέλθει σε μια συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών με την ρωσική ηγεσία της Ευρασιατικής Τελωνειακής Ένωσης, έτσι ώστε να μπορεί να βρει παρεμπιπτόντως τον αντικαταστάτη της ΕΕ με τους ανατολικούς αντίπαλους των Βρυξελλών », την Μόσχα.
   Καθώς οι δυτικοί ηγέτες ξύνουν τα κεφάλια τους και αναρωτιούνται πώς έφθασαν σε αυτό το σημείο, καλά θα έκαναν καλά να θυμηθούν ότι κανένα από αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν το μόνο που έκαναν ήταν να επιτρέψουν στους λαούς της Συρίας και της Ουκρανίας, να ζήσουν ειρηνικά με τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους , καταλήγει το δημοσίευμα.
  
Εμείς στο Pentapostagma.gr, θεωρούμε ότι αυτοί οι λόγοι και μερικοί ακόμα θα οδηγήσουν την Τουρκία στο αφανισμό, διότι όπως λέει και η παροιμία « όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες».pentapostagma

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ‘’ΑΟΡΑΤΟ’’ ΜΥΣΤΙΚΟ

Συμπατριωτες!

Ζουμε σε πολυ δυσκολους καιρους. Υπαρχουν ψυχικες εσωτερικες τρικυμιες αλλα βεβαια και η εξωτερικη κοινωνικη θυελα.  

Φαινεται οτι θα ηταν καλυτερα ο καθενας μας να αυτοπροστατευτει για το καλο ολων.  Και μπορει σε 4 μηνες η 4 χρονια η 4 δεκαετιες να φτειαξουν τα πραματα. Τα πραματα εξαρτωνται απο τη δικη μας εσωτερικη διαχειριση και τη πνευματικη δυναμη που μπορει να διαχειριστει ο καθενας.  Διαλεγω να βλεπω τα πραματα απο οσο "ψηλα" γινεται, που σημαινει να αποφευγω να αντιδρω στις "δικες μου" σκεψεις και συναισθηματα γιατι αυτο προσπαθει να μου κανει ο εχθρος. 

Περα απο τη "Φυσικη" συνειδησιακη διασταση, οπου βασιλευουν οι σκεψεις και τα συναισθηματα, επιτελους βιωσα την ανωτερη διασταση που λεγεται "Πνευματικη διασταση" και αυτο ειναι μια μεγαλη ευλογια.  Αυτο δεν λυνει βεβαια τα συνεχιζομενα "προβληματα" της πρωτης διαστασης αλλα, απο "ψηλα", αυτα τα προβληματα μικραινουν και χανουν την βαρυτητα τους (ο φοβος και η ανησυχια διαλυεται).  Παρολον που εξω απο αυτη τη φωτινη Ανωτερη συνειδηση ακουγονται κλαματα μελαγχολιας, μεσα εδω υπαρχει η καθαρη εικονα της "Αληθειας" και μια ατμοσφαιρα Χαρας αναμειγμενη με απολυτη σιγουρια (λειπει ο φοβος). Αυτο δεν ειναι ενα κατορθωμα κοπου αλλα ενα χαρισμα που πραγματικα ηδη υπαρχει αλλα διαφαινεται μονο με καποια προυποθεση.

Ναι μεν αυτο που περιγραφω φαινεται και ειναι "παραλογο" αλλα ελα που ουσιαστικα η πραγματικη αληθεια ζωης ειναι φτειαγμενη να φαινεται παραδοξη!  Δηλαδη η πλατια προοπτικη της ζωης (360 μοιρες) ειναι παραδοξη γιατι ετσι ειναι φτειαγμενη!  Η αλλη προοπτικη ειναι στενοτατη  (μεσα απο  κλειδαροτρυπα), που ικανοποιει μεν τα κριτηρια της "Λογικης" αλλα δεν ειναι παρα μια οπτασια που συνοδευεται με πληθος παρανοησεων, ενος ατελειωτου φοβου και συναισθηματικου πονου.  Και αυτη η παραδοξη κατασταση ηταν παντα  εμφανης στους σοφους (Σωκρατης, Πλατωνας, Χριστος, κ,α.):  Η εμφανιση ταλαιπωριας ειναι ο τροπος που οδηγουμαστε να ξεφυγουμε απο την κατωτερη διασταση προς τη σωτηρια φυση της ανωτερης διαστασης. Αυτο ειναι το μυστικο προς τη καθαρη Αληθεια. (Η Ελευθερια=αποδεσμευση απο τη υποδουλωση-φυλακη στη Φυσικη διασταση).

Και αυτα που αναφερω δεν ειναι φιλοσοφικες γνωμες αλλα πραγματικο βιωμα ζωης-εμπειρια! Και αυτο ειναι και η σωτηρι'α ολων μας απο την φτιαχτη "πραγματικοτητα" που μεσα τωρα ζουν οι Ελληνες.  Η βασικη αιτια-"προβλημα" δεν ειναι οικονομικης φυσης. Ειναι Ηθικης συστασης και επιπεδου.  Δηλαδη σαν κοινωνικη ομαδα δοκιμαζομαστε ποιοτικα (και προσωπικα βεβαια)  [Η τελευταια φραση δεν ειναι γι' αυτους που ειναι σιγουροι οτι δεν υπαρχει κατι παραπανω απο το Εγω τους].

Απο πολλα γραψιματα βλεπω οτι πολλοι καταλαβαν την ταυτοτητα του φυσικου Εχθρου. Η πραγματικη ομως μαχη ειναι σε ανωτερο (αορατο) επιπεδο: Τωρα ουσιαστικα βιωνουμε πολυ εντονα τον αιωνιο πολεμο μεταξυ του "Κακου" και του "Καλου" (Ο ανθρωπος περιεχει στη συσταση του και τις δυο συνειδησιακες υποστασεις). Το Κακο μας κυριευει με το να μας εστιαζει στη συνειδησιακη εμπειρια των σκεψεων και συναισθηματων με τα οποια κανουμε το λαθος να ταυτοποιουμαστε  (παρολον που σαν οντα ειμαστε πολυ περισσοτερο απο σκεψεις και συναισθηματα!)  Το Κακο μας βαζει τις παρωπιδες της στενης λογικης ("συλλογισμοι κλειδαροτρυπας") με τη δημιουργια φοβου, θυμου, λυπης, ανυπομονησιας, ελλειψης ελπιδας, κ.α. 

Η εξυπνοτερη αντιδραση θα ηταν η αποφυγη καθε μετωπικης αντιδρασης και η αποδραση μεσα απο την κρυφη θυρα στην Ανωτερη διασταση (η διασταση που ουσιαστικα ειναι ο αρχικος προορισμος της ζωης μας!)

Ναι μεν η ενημερωση για την πραγματικη φυση του Εχθρου ειναι σωστο βημα, αλλα εδω ειναι απαραιτητο να γινει το μεγαλο αλμα στην Ανωτερη συνειδηση (μας αναμενει!). Και αυτος ειναι ο βασικος προορισμος μας σαν δυαδικα οντα (σωμα, πνευμα). Και η (θεικη) μεθοδος ειναι ο πονος. (Αν δεν καεις δεν μαθαινεις να προσεχεις απο τη φωτια).

Οπως για ολα, χρειαζεται μια θυσια: Η θυσια της εννοιας ΕΓΩ που μαζι με την ιδιοτητα της Ταπεινοτητας ανοιγει τη θυρα της Πνευματικης διαστασης. Εδω η Λογικη σκεψη ειναι το μονο που μας εμποδιζει και ο μεγαλυτερος μας εχθρος! Δεν υπαρχει πιο μεγαλο μυστικο στη ζωη απο αυτο.

Λεωνιδας