Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

«Είναι η Ελλάδα το μεγάλο θύμα μιας συνωμοσίας; Οι διεφθαρμένοι και τσαρλατάνοι πολιτικοί…»

Του Μιχάλη Ιγνατίου
Έχουμε με στοιχεία υποστηρίξει πολλές φορές ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι χαμηλού επιπέδου και αντιστάσεων. Και δεν θα υποχωρήσουμε από τη θέση αυτή διότι τα παραδείγματα είναι πολλά.
Υπάρχουν ανάμεσά τους διεφθαρμένοι και τσαρλατάνοι… Αφού, να φανταστείτε, έχουμε -όπως το 1821- τους οπαδούς της… Γερμανίας, της… Αμερικής και γενικά της Ευρώπης. Διαθέτουμε και… «ρωσολάγνους». Μείναμε να αναζητούμε αυτούς που πραγματικά αγαπούν την Ελλάδα και νοιάζονται για τα εθνικά και στρατηγικά συμφέροντά της.
Μερικοί θα απαντήσετε ότι υπερβάλλω στους χαρακτηρισμούς που έδωσα, αλλά να ξέρετε πως και λίγα τους καταμαρτυρώ και τους σέρνω. Τι να πει κανείς όταν ακούει την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά να λέει ότι δικαιούται δεύτερης ευκαιρίας ο εξοχώτατος κ. Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος σε όλη του την πολιτική καριέρα εξυπηρετούσε τα προσωπικά του συμφέροντα μέσα από τη διευκόλυνση των Αμερικανών και λοιπών «πατρώνων» της χώρας και ο οποίος, ενώ είχε δεκάδες ευκαιρίες να διασώσει τη διαλυμένη οικονομία, που παρέλαβε εντελώς εξοντωμένη από τον Κώστα Καραμανλή, την έστειλε… αδιάβαστη στον σκληρότατο μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ.
Ηταν μία μεγάλη απογοήτευση η κ. Γεννηματά στη συνέντευξή της στον συνάδελφο Νίκο Χατζηνικολάου (Ενικός και Σταρ) και απλά απέδειξε ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Οπως πολύ σωστά της είπε ο αρχηγός του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, το ενδιαφέρον τελειώνει στο να μη χαθούν οι βουλευτικές έδρες. Διότι -λέω εγώ, όχι ο πρώην συνάδελφος- οι θέσεις αυτές κουβαλούν μαζί τους προνόμια, δόξα και παχυλούς μισθούς.
Ας το πάμε από την αρχή… Μετά την οικονομική κρίση, η χώρα χτυπήθηκε και από την προσφυγική. Η μία αδικία μετά την άλλη, το ένα χτύπημα μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Οι εταίροι μας στην Ευρώπη συμπεριφέρονται ως οι χειρότεροι εχθροί επιβάλλοντας μία άνευ προηγουμένου λιτότητα, που έχει καταστρέψει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.
Με αυτά τα δεδομένα, ο κάθε λογικός άνθρωπος περίμενε ότι οι πολιτικοί ηγέτες θα έβρισκαν ένα σημείο επαφής, έναν κώδικα συνεννόησης, επικοινωνίας και συνεργασίας. Αντί, λοιπόν, να δώσουν τα χέρια για το καλό της Ελλάδας, και η κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση συμπεριφέρονται καταστρεπτικά για τον τόπο. Δεν θα πείραζε κανέναν μας να τους βλέπαμε να σκοτώνονται μεταξύ τους μέχρι πολιτικού… θανάτου, εάν η Ελλάδα είχε σταθεί στα πόδια της και οι πολίτες έβλεπαν τις ζωές τους να αλλάζουν προς το καλύτερο. Όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Οι συνεχιζόμενοι καυγάδες τους και η ασυμφωνία που κυριαρχεί στις πράξεις και τη ρητορική τους, επιμηκύνει την κρίση. Διότι δεν γίνεται τίποτα, δεν λαμβάνονται αποφάσεις -μάλλον οι αποφάσεις που παίρνουν είναι για τη διατήρηση της λιτότητας, αντί για την έξοδο από την κρίση.
Το χειρότερο που (μας) συμβαίνει είναι ότι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές και παρακολουθούμε μία πορεία προς την καταστροφή, όπως πριν από την κρίση του 2009. Για να φανταστείτε, εάν δεν τους απέτρεπαν οι δανειστές θα είχαν δώσει αυξήσεις στους εαυτούς τους και στην κομματική τους πελατεία… Τα ταμεία είναι άδεια, η χώρα χρωστά 300 τόσα δισεκατομμύρια -χάσαμε τον λογαριασμό- και αυτοί αναζητούν “παράθυρα” για διορισμούς και αυξήσεις.
Μερικές φορές νιώθω ότι η χώρα είναι το μεγάλο θύμα μιας συνωμοσίας. Δεν έχω αποδείξεις, αν και το ένστικτο κάποτε είναι πιο ισχυρό από κάθε απόδειξη…
Τίποτε δε θα μας κατέστρεφε εάν δε τους επιλέγαμε και τους ψηφίζαμε, εάν οι πολίτες ήταν ενεργοί πολιτικά, αν σκέφτονταν και υπεράσπιζαν το σύνολο και όχι την «πάρτη» τους.  Η συνωμοσία που μας παγιδεύει είναι η ηλιθιότητα και η βλακεία. (Νίκος Καραβαζάκης)
σ.σ.:
ηλίθιος: βλάπτει τους άλλους χωρίς να ωφελείται, βλαξ: βλάπτει τους πάντες και τον εαυτό του. 

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

<<Η μεταναστευτική βιομηχανία>>


Εάν η διεθνής κοινή γνώμη αντιμετώπιζε τη Σουηδία όπως την Ελλάδα, θα την είχε ήδη καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον. Ειδικά τα ιδιωτικά άσυλα προσφύγων που είναι ένας από τους πιο προσοδοφόρους επιχειρηματικούς κλάδους της.

Σ. Νομικού
Έχω αναφερθεί αρκετές φορές στη Σουηδία, σε σχέση με το θέμα του μεταναστευτικού, επειδή θεωρείται ως μία χώρα πρότυπο στον τομέα του κοινωνικού κράτους. Επί πλέον, λόγω του ότι λέγεται πως δεν έχει ρατσιστικές προκαταλήψεις, ενώ χαρακτηρίζεται σαν μία ανθρωπιστική υπερδύναμη. Επομένως, θα έπρεπε να παραδειγματιστούν τα άλλα κράτη από τη συμπεριφορά της απέναντι στους ξένους, οπότε είναι σκόπιμο να την ερευνάει κανείς.
Μία από τις πρώτες διαπιστώσεις όμως, όταν διαβάζει κανείς άρθρα που αφορούν τη Σουηδία, είναι η ύπαρξη μίας πολύ προσοδοφόρας μεταναστευτικής βιομηχανίας. Ένας από τους κερδισμένους είναι η ICA Bank, η οποία εφοδιάζει τους ξένους που ζητούν άσυλο με προπληρωμένες τραπεζικές κάρτες. Ο λογαριασμός πληρώνεται από τις σουηδικές αρχές μετανάστευσης, φτάνοντας στα 7 εκ. € το Νοέμβρη του 2015.
Η τράπεζα χρεώνει κάθε ανάληψη χρημάτων με σχεδόν δύο ευρώ, ενώ εισπράττει επί πλέον 19 € για την ενεργοποίηση της προπληρωμένης κάρτας. Όσον αφορά τη διεκδίκηση του έργου αυτού εκ μέρους της, δεν προηγήθηκε δημόσιος διαγωνισμός και η σύμβαση της με τις Αρχές ισχύει έως το Μάρτη του 2017 (πηγή). Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, η κυβέρνηση θα κατηγορούταν για διαπλοκή, διαφθορά και όλα τα υπόλοιπα.
Η επόμενη μεγάλη βιομηχανία είναι οι ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν τους χώρους διαμονής μεταναστών. Μόνο για το 2015, οι τριάντα μεγαλύτερες χρέωσαν το δημόσιο με 109 εκ. € για τις υπηρεσίες τους στους ξένους. Συνολικά το κράτος πλήρωσε 150 εκ. € τους πρώτους έντεκα μήνες του 2015 σε ιδιώτες που διαχειρίζονται τα κέντρα προσφύγων (πηγή), τα ποσοστά κέρδους των οποίων είναι πάνω από 50%. Για παράδειγμα, το περιθώριο κέρδους της Defakon Renting AB ήταν 68%, ενώ της Nordic Humanitarian ΑΒ 58%. Κάτι τέτοιο στην Ελλάδα θα χαρακτηριζόταν ως σκάνδαλο, ενώ οι επιχειρηματίες θα κατηγορούνταν για αισχροκέρδεια.
Η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία κέντρων προσφύγων ανήκει σε έναν πρώην πολιτικό, ιδρυτή και αρχηγό ενός σουηδικού κόμματος (Νέα Δημοκρατία) που ήταν στη Βουλή από το 1991 έως το 1994. Εκείνη την εποχή τασσόταν υπέρ του περιορισμού των ξένων, ενώ το 2015 η εταιρία του εισέπραξε περίπου 21 εκ. € από το δημόσιο, για τις υπηρεσίες της στους μετανάστες.
Μία από τις μεθόδους του, με στόχο την αύξηση των κερδών του, είναι η απαίτηση του να αγοράζουν οι πρόσφυγες το χαρτί τουαλέτας, καθώς επίσης πολλά άλλα είδη πρώτης ανάγκης, παρά το ότι πληρώνεται ο ίδιος για την αγορά τους, από το δημόσιο. Όλοι καταλαβαίνουμε πώς θα αντιμετωπιζόταν κάτι τέτοιο, εάν συνέβαινε στην Ελλάδα. Κάτι που προξενεί επίσης ενδιαφέρον είναι το ότι, σε πολλά ιδιωτικά κέντρα προσφύγων δεν μιλάει κανείς σουηδικά, ούτε οι εργαζόμενοι! (πηγή). Ο λόγος που εργάζονται ξένοι στα άσυλα προσφύγων είναι φανερός: οι μισθοί πείνας και η απέχθεια των Σουηδών.
Όσον αφορά τους βιασμούς ανηλίκων σε αυτά τα κέντρα, κανένας δεν γνωρίζει τον αριθμό τους, αν και ορισμένες περιπτώσεις αναφέρονται από τα ΜΜΕ (πηγή). Σύμφωνα τώρα με το σουηδικό νόμο, τα ασυνόδευτα παιδιά που έρχονται στη χώρα (338 το 2004, 7.049 το 2014) πρέπει να έχουν έναν νόμιμο εκπρόσωπο, υπεύθυνο για την προσωπική τους ζωή. Όπως όμως ανέφεραν οι εφημερίδες, υπάρχει ένας «κηδεμόνας» ανά 29 ασυνόδευτα παιδιά, με μισθό πάνω από 6.000 € μηνιαία (πηγή). Φυσικά δεν μπορεί να τα καταφέρει, ενώ εξαφανίζονται χιλιάδες παιδιά από τα άσυλα, χωρίς να ξέρει κανείς που έχουν πάει.
Ένας επόμενος προσοδοφόρος κλάδος της σουηδικής βιομηχανίας μετανάστευσης που αναπτύχθηκε πρόσφατα, είναι τα ειδικά άσυλα για ασυνόδευτα παιδιά. Χρεώνουν 233 $ ανά παιδί και ημέρα, έχοντας έναν συνολικό τζίρο ύψους 595 εκ. $ το 2015. Μία από αυτές τις επιχειρήσεις ανήκει σε μία υψηλόβαθμη υπάλληλο των μεταναστευτικών Αρχών, γεγονός που αν διαπιστωνόταν στην Ελλάδα θα χαρακτηριζόταν ως το σκάνδαλο των σκανδάλων.
Ο μεγάλος χαμένος είναι φυσικά η αστυνομία της χώρας, η οποία δεν μπορεί να τα καταφέρει με τους συνεχείς βιασμούς γυναικών που αναφέρονται ή με τις συμμορίες μαροκινών και άλλων αφρικανών που έχουν δημιουργηθεί. Λογικά λοιπόν προβλέπεται πως το αποτέλεσμα θα είναι το χάος, οι συγκρούσεις και η διαφθορά, οπότε η Σουηδία πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως υπόδειγμα μίας αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Κλείνοντας, αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι φυσικά να κρίνω τους Σουηδούς, τις συμπεριφορές και το κράτος τους. Σκοπός μου είναι να καταλάβουμε πως σε άλλες χώρες συμβαίνουν πολύ χειρότερα, από αυτά που κατηγορούμε συνεχώς την Ελλάδα.
Ότι εάν η Σουηδία αναγκαζόταν να υποδεχτεί σχεδόν 200.000 ξένους μέσα σε ένα μήνα, όπως η Ελλάδα τον Οκτώβρη του 2015, θα είχαν δημιουργηθεί ομάδες προστασίας των πολιτών της, πολύ χειρότερες από τους στρατιώτες του Odin. Πως εάν η διεθνής κοινή γνώμη έβλεπε να συμβαίνουν στην Ελλάδα τα παραπάνω, θα την είχε ήδη καταδικάσει, με πρώτους τους ίδιους τους Έλληνες. Αυτό άλλωστε συμπεραίνεται από τις ανταποκρίσεις των γερμανικών ΜΜΕ, σχετικά με το χάος που έχει δημιουργηθεί στην πλατεία Βικτωρίας.
Όλοι αυτοί λοιπόν, αντί να βοηθήσουν την Ελλάδα να ανταπεξέλθει με ένα τεράστιο πρόβλημα που δεν δημιούργησε η ίδια, αλλά οι βομβαρδισμοί των ευρωπαίων και των Αμερικανών, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μας κατακρίνουν. Είναι μεγάλη ντροπή για την Ευρώπη βέβαια, αλλά και εμείς θα πρέπει να πάψουμε να κατηγορούμε την Ελλάδα, καθώς επίσης τις κυβερνήσεις της για τα πάντα.
«Ενεργειακές εξελίξεις.»

Ν. Λυγερός
Όσο και να θέλουν να μειώσουν τις ενεργειακές εξελίξεις διάφοροι ραγιάδες της Ελλάδας και της Κύπρου γιατί φοβούνται την σκιά τους, η πραγματικότητα έχει αλλάξει. Το αιγυπτιακό κοίτασμα Ζορ δεν αποτελεί πια μόνο ένα γεγονός, αλλά ένα παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και ειδικά στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με τέτοια κοιτάσματα-στόχους του τύπου Ζορ για την Ελλάδα μέσω της ΑΟΖ της και τρία για την Κύπρο, το μέλλον του Ελληνισμού θα είναι διαφορετικό από τη μιζέρια που κυριαρχεί λόγω δογματικής ανικανότητας κι έλλειψης στρατηγικής. Τώρα είναι δύσκολο ακόμα και για τους πιο δογματικούς ραγιάδες που κρύβονται πίσω από ιδεολογίες του κατά Λουκά να δικαιολογήσουν την απραξία τους. Βλέπουμε ότι είναι η πραγματικότητα που αλλάζει πλέον την πολιτική, διότι αυτή δίχως πρωτοβουλίες, για να μην υποστεί κόστος, έχει καταντήσει να ακολουθεί ό,τι γίνεται κι όχι να παράγει έργο. Οι ενεργειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι μια θεωρία αλλά μια πραγματικότητα που κανείς πια δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει. Η Κύπρος στον τομέα της ενέργειας δείχνει το παράδειγμα με δυναμικό τρόπο και η καλύτερη απόδειξη είναι η ανακήρυξη του τρίτου γύρου αδειοδότησης. Είναι όμως πιο σημαντικό ακόμα να αντιληφθούμε ότι μια επίπτωση των ενεργειακών εξελίξεων είναι η αναγκαία κατασκευή σταθμού υγροποίησης στην Κύπρο. Και το ίδιο ισχύει για την Ελλάδα στη συνέχεια. Αυτές οι κινήσεις είναι απαραίτητες για να είμαστε προετοιμασμένοι για τις μελλοντικές εξελίξεις, αλλιώς θα σπαταλήσουμε πολύτιμο χρόνο και θα παραχθεί τεράστιο κόστος δίχως απολύτως κανένα λόγο.


Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

<<ΠΑΡΑΛΥΤΟ ΔΙΖΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΕΝΩΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ>>



Υπό Άρη Πετάση*

Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις (των συνεργαζόμενων υπέρ της διζωνικής) πως λύση ΔΔΟ σημαίνει και ενωμένη οικονομία η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ δεν πείθονται.  Αντίθετα, φαίνεται να αγωνιούν πως ΔΔΟ και ενωμένη οικονομία δεν ταιριάζουν. Για αυτό και δήλωσαν πρόσφατα πως χωρίς ενωμένη οικονομία η Κύπρος δεν θα τα καταφέρει.  Γνωρίζουν καλά πως μια ενωμένη οικονομία προϋποθέτει την ύπαρξη αποτελεσματικής κεντρικής κυβέρνησης που να μπορεί να αποφασίζει.  Η ΔΔΟ λύση καθιστά την κεντρική κυβέρνηση φρικιό-zombie που θα βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με βέτο, ξεχωριστές πλειοψηφίες και ξένους περιπατητικούς/περιοδεύοντας δικαστές.  Δηλαδή, μόνιμα παράλυτο κράτος όπως του Λιβάνου που για δύο χρόνια τώρα δεν μπορεί να βγάλει πρόεδρο λόγω βέτο.  Η παράλυση αναπόφευκτα θα ενεργοποιήσει όλες οι φυγόκεντρες δυνάμεις των συνιστόντων κρατών με το τουρκικό να έλκεται προς την Τουρκία (για στήριξη) και το Ε/Κ χωρίς κρατική υπόσταση να ψάχνει απεγνωσμένα αλλά μάταια για κηδεμόνα. Με ΔΔΟ η παράλυση του κράτους θα είναι καθολική: πολιτικά, οικονομικά, διεθνείς σχέσεις, ενέργεια, κοκ και με μηδέν πιθανότητα δημιουργίας ενωμένης οικονομίας: 
   ---Εάν ρωτούσαμε το πιο καταξιωμένο και ακέραιο διεθνή κονσάλταντ κατά πόσο η ΔΔΟ αποτελεί τον σωστό τρόπο λειτουργίας της κυπριακής οικονομίας θα εισπράτταμε ένα, «nonsense”!  Ανοησίες, γιατί σε μια χώρα 9,250 τ.χλμ δεν χωρούν δύο κράτη, τρεις κυβερνήσεις, δικέφαλες ποικίλες διευθύνσεις, τέσσερα κοινοβούλια, 48 δήμοι (vs ένα δήμο στο Σικάγο!), τρεις αστυνομικές δυνάμεις και 8,000 αστυνομικοί (Κύπρος: 1 αστυνομικό για 135 πολίτες vs ΗΠΑ 1:800 πολίτες).  Ο ακέραιος κονσάλταντ θα πρόσθετε πως οι καταναλωτές όλης της Κύπρου μαζί είναι λιγότεροι αυτών της Βηρυτού, 4% του Καϊρου και 6% του Λονδίνου. Άρα, ακόμα και ενωμένη η αγορά της Κύπρου θα αντιμετωπίζει προβλήματα κρίσιμης μάζας (το κακό των μικρών χωρών)-- πόσον μάλλον χωρισμένη.    
  ---Παρά την συσκότιση βρήκαμε και την ακόλουθη «γενναιόδωρη» σύγκλιση: «Ο καθορισμός της έκτασης του κάθε κράτους θα στηρίζεται στην βιωσιμότητα και την παραγωγικότητα του κάθε ιδρυτικού κρατιδίου». Δηλαδή, το τούρκικο κράτος Κύπρου θα πρέπει να μπορεί να λειτουργεί με αυτάρκεια (stand alone).  Βρέξει χιονίσει θα πρέπει να είναι βιώσιμο (viable στα Αγγλικά). Άρα, θα πρέπει να διαθέτει και δική του ξεχωριστή οικονομία.      
   ----Για να είναι βιώσιμο/stand alone το τούρκικο κράτος Κύπρου θα πρέπει να έχει δικές του ξεχωριστές δομές που να μπορούν να λειτουργούν ανεξάρτητα από την κεντρική κυβέρνηση-παρωδία της ΔΔΟ.  Δηλαδή ξεχωριστή αστυνομία, δικαστήρια, αρχές ηλεκτρισμού και τηλεφωνίας, σχολεία-πανεπιστήμια και κυρίως την δυνατότητα να συνάπτει συμφωνίες με τρίτες χώρες (δηλαδή, με την Τουρκία).  Κάτω από τέτοιες συνθήκες όμως το τούρκικο κράτος Κύπρου δεν θα μπορεί να είναι βιώσιμο μέσα σε μόνο 3,000 τ.χλμ περίπου. Εφόσον δεν θα θέλει συνένωση με Ε/Κ (ενιαία Κύπρο) αναπόφευκτα θα συνενωθεί με την οικονομία της Τουρκίας για να επιβιώσει.  
  ---Για να υπάρξει πέραν του μηδέν πιθανότητα βιωσιμότητας το λιλιπούτειου τούρκικο κράτος Κύπρου αναγκαστικά θα πρέπει: α.) να αυξήσει την κρίσιμη μάζα της αγοράς του (με περισσότερους εποίκους;), β.) να παράγει με πολύ χαμηλό κόστος με εισροή φθηνού εργατικού προσωπικού εποίκων μια και ο κατώτατος μηνιαίος μισθός στην Τουρκία είναι μόλις €424 και γ.) να κρατήσει όλη την σημερινή κατεχόμενη γη (και στο μέλλον ενδεχομένως να ζητήσει και μέρος των ελεύθερων περιοχών) ώστε να διατηρεί μίνιμουμ οικονομικά δεδομένα. Για λόγους γεωργικής αυτάρκειας δεν θα μπορεί να επιστρέψει τη γη της Μόρφου και Μεσαορίας ακόμα και να θέλει.  Κλείνοντας:  όταν Βρετανοί/ΝΑΤΟ εφεύραν την ΔΔΟ ήξεραν καλά πως θα κατέληγε σε παράλυση του κράτους και ότι εξυπακούεται.     
* συντάχτης του βιβλίου, “Intractable Dilemmas in the Energy-Rich Eastern Mediterranean”, Cambridge Scholars, UK.


Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

<<Αμερικανικό πετρέλαιο γέμισε η αγορά>>

Τρεις μήνες αφότου οι ΗΠΑ είχαν άρει, μετά σαράντα χρόνια, την απαγόρευση εξαγωγής πετρελαίου, το αμερικανικό αργό έχει σήμερα πλημμυρίσει κάθε γωνιά της αγοράς, αναδιατάσσοντας τον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη.
Οι πωλήσεις πετρελαίου στο εξωτερικό, οι οποίες είχαν αρχίσει στις 31 Δεκεμβρίου με ένα μικρό φορτίο που είχε μεταφέρει το τάνκερ Theo T, έχουν πλέον πολλαπλασιαστεί. Πετρελαϊκές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων της Exxon Mobil Corp και της China Petroleum and Chemical Corp, μιμήθηκαν το παράδειγμα ανεξάρτητων εμπόρων όπως η Vitol Group και η Trafigua Pte και έχουν αρχίσει να εξάγουν αμερικανικό αργό. Οι αυξανόμενες εξαγωγές από τις ΗΠΑ έχουν τρομάξει τις αγορές, σύμφωνα με την Αμρίτα Σεν, επικεφαλής αναλύτρια για την αγορά πετρελαίου στην εταιρεία συμβούλων Energy Aspects με έδρα το Λονδίνο. Ο πυρετός εξαγωγικής δραστηριότητας συμβάλλει στην ενίσχυση των τιμών spot σε σχέση με την τιμή των προθεσμιακών συμβολαίων, ανέφερε προ ημερών η κ. Σεν σε σημείωμα προς τους πελάτες της εταιρείας. Με τα αμερικανικά αποθέματα πετρελαίου να έχουν ανέλθει σε ιστορικά υψηλό επίπεδο, τάνκερ φορτωμένα με αμερικανικό αργό κατευθύνονται ή έχουν ήδη δέσει σε λιμάνια της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Ισραήλ, της Κίνας και του Παναμά.
Τούτων λεχθέντων, το πιθανότερο είναι ότι οι ΗΠΑ θα παραμείνουν στο προβλεπτό μέλλον μικρός εξαγωγέας πετρελαίου συγκριτικά με τους γίγαντες του ΟΠΕΚ όπως η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και το Ιράκ και σε σχέση με παραγωγούς εκτός ΟΠΕΚ όπως το Μεξικό και η Ρωσία. Κατά τον Ιαν Τέιλορ, διευθύνοντα σύμβουλο της Vitol, της πρώτης εταιρείας που πέτυχε την πρώτη εξαγωγή πετρελαίου, οι αμερικανικές εξαγωγές θα παραμείνουν «μικρή υπόθεση». Και όμως, τάνκερ με τάνκερ οι εξαγωγές έχουν αρχίσει να αυξάνονται. Στελέχη της Enterprise Products Partner, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες που διαχειρίζονται λιμάνια απ’ όπου εξάγεται πετρέλαιο στις ΗΠΑ, είχε ενημερώσει τους επενδυτές εντός του Μαρτίου ότι οι εξαγωγές αργού πετρελαίου θα αυξηθούν στο πρώτο τρίμηνο κατά 28% (στα 165 χιλιάδες βαρέλια την ημέρα) σε σχέση με τον μέσο όρο του 2015.
Ενας από τους λόγους που αυξάνονται οι αμερικανικές εξαγωγές είναι τα χαμηλά τέλη μεταφοράς μέσω πετρελαιαγωγών και σιδηροδρόμου από το Τέξας, την Οκλαχόμα και τη Βόρεια Ντακότα προς τα λιμάνια του Κόλπου του Μεξικού. Δεύτερος λόγος είναι ότι το αμερικανικό αργό πωλείται φθηνότερα από το πετρέλαιο τύπου Brent, επιτρέποντας στους εμπόρους να αποκομίζουν κέρδος από τη μεταφορά πετρελαίου από τη μια ακτή του Ατλαντικού στην άλλη. Υπάρχει όμως το ρίσκο ότι καθώς οι εξαγωγές μειώνουν το ποσοστό πληρότητας των αμερικανικών αποθεμάτων, θα αυξηθεί το ποσοστό πληρότητας στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, όπου ήδη έρχονται περισσότερα από το συνηθισμένο φορτία από τη Βόρειο Θάλασσα, ενώ έχουν αρχίσει να φτάνουν και τα πρώτα φορτία από το Ιράν.
Στις αρχές Μαρτίου, η Exxon Mobil ήταν η μεγάλη αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία που έστειλε φορτίο με πετρέλαιο στο εξωτερικό, για την ακρίβεια το τάνκερ Maran Sagitta από το Μπόμοντ του Τέξας σε διυλιστήριό της στη Σικελία. Λίγες ημέρες αργότερα, η Sinopec είχε αποστείλει φορτίο αμερικανικού αργού με το τάνκερ Pinnacle Spirit, πρώτη φορά το είχε κάνει κινεζική πετρελαϊκή εταιρεία. Οι εμπορευόμενοι πετρέλαιο επωφελούνται από μια κατάσταση στην αγορά, που ονομάζεται contango. Πρόκειται για την κατάσταση που διαμορφώνεται όταν οι τιμές για παράδοση πετρελαίου σήμερα είναι χαμηλότερες από τις τιμές για παράδοση στο μέλλον. Αγοραστές που έχουν πρόσβαση σε αποθηκευτικό χώρο μπορούν να γεμίσουν τα τάνκερ τους με φθηνό αργό και να πουλήσουν προθεσμιακά συμβόλαια αποκομίζοντας κέρδος.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

<<Το κλείσιμο της εφημερίδας Ζαμάν στην Τουρκία και η σημασία της>>

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Το 1784 ο Γιώργος Βεντότης έκανε την πρώτη απόπειρα για να εκδοθεί ελληνική εφημερίδα στη Βιέννη για να ενημερώνει τους υπόδουλους Έλληνες.
Μόλις αναγγέλθηκε η έκδοση, ο Μέγας Βεζύρης κάλεσε τον Πρέσβη της Αυστρίας στην Κωνσταντινούπολη και αξίωσε… “να εμποδισθή η έκδοσή της …διότι η Τουρκική Κυβέρνηση έχει ως αρχή να κρατή τον λαόν σε άγνοια, ν’ αποτρέπη την προσοχήν του από τας κρατικάς υποθέσεις και ν’ αποκρύπτη παν ό,τι συζητείται εν Ευρώπη δια το Τουρκικόν Κράτος, δια τους Κυρίαρχους του και δια τους επισημότερους Υπουργούς του…καθότι δεν συμφέρει εις τον Κυρίαρχον να τηρήται ο λαός ενήμερος των πράξεων και των σκέψεων της κυβέρνησης πολύ δε ολιγότερον να κρίνη αυτάς”.
(Γεώργιος Λάιος, “Ο Ελληνικός Τύπος της Βιέννης 1784-1861, Βιέννη: 1961, σελ.16).
Ο Βεντότης κατάφερε να εκδώσει τον “Ταχυδρόμο της Βιέννης” το καλοκαίρι του 1784. Ωστόσο δύο μόνο φύλλα της εφημερίδας κυκλοφόρησαν αφού η κυβέρνηση της Αυστρίας, υποκύπτοντας στις πιέσεις της Τουρκικής κυβέρνησης, διέταξε το οριστικό κλείσιμό της.
Την περασμένη βδομάδα το ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας έκλεισε τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Τουρκίας, την Zaman (650,000 φύλλα) ναυαρχίδα του συγκροτήματος Feza Publications Inc., το οποίο συμπεριλαμβάνει την αγγλόφωνη έκδοση Τοdays Zaman, το ειδησεογραφικό πρακτορείο Cihan και άλλα έντυπα. H Zaman κυκλοφορεί και σε περίπου άλλες δέκα γλώσσες σε χώρες του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας.
Είναι προφανές πως οι ολοκληρωτικές και ανατολίτικες νοοτροπίες του Ερντογάν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτές των Οθωμανών σουλτάνων που προσπαθεί να μιμηθεί, αντιγράφοντάς τους. Ούτε και σε αυτόν συμφέρει η ελευθεροτυπία και πολύ περισσότερο να κρίνονται δημόσια οι πράξεις του, των συνεργατών και αυλικών του, και της βυθισμένης στο βούρκο της διαφθοράς οικογένειάς του.
Οι μάσκες του Ερντογάν και των συνεργατών του, προεξέχοντας και του κατά δική του δημόσια παραδοχή τζιχαντιστή Πρωθυπουργού του, του Νταβούτογλου, έχουν προ πολλού αφαιρεθεί από τους ίδιους, αφού φαίνεται να πιστεύουν πως έχουν πλέον πάρει το πάνω χέρι, πάντοτε με τις ευλογίες του Αλλάχ των Σουννιτών, στον εσωτερικό αγώνα εξουσίας.
Ωστόσο η περίπτωση της εφημερίδας Zaman αλλά κυρίως οι μεθοδεύσεις για τον έλεγχό της είναι χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της αλαζονικής συμπεριφοράς του ισλαμικού καθεστώτος έναντι όλων των αντιπάλων και ανταγωνιστών του, μέσα και έξω από την Τουρκία. Όλοι πρέπει “να γνωρίζουν την θέση τους” (haddini bil) απέναντι στην ιεραρχία της ισλαμικής ισχύος του Ταγίπ αφέντη. Και όλοι οφείλουν να μάθουν να συμπεριφέρονται με την προσδοκούμενη ταπεινότητα και σεμνότητα, και να “ξεμάθουν” όλα όσα γνώριζαν και πίστευαν μέχρι τώρα. Απέναντι τους βρίσκετα η “Και Πάλι Μεγάλη Τουρκία” (Yenidun Buyuk Turkiye) του “Μεγάλου Μάστρου” (Buyuk Usta).
Οι μεθοδεύσεις Ερντογάν έχουν ως απώτερο στόχο την πτώχευση του συγκροτήματος που ανήκει στο σύμπλεγμα εταιρειών του θρησκευτικού κινήματος “Cemaat”, ηγέτης του οποίου είναι ο γνωστός χότζιας Φετουλάχ Γκιουλέν. Ο τελευταίος υπήρξε μέχρι το τέλος του 2013 σύμμαχος του Ερντογάν και καταλυτικός παράγοντας στην μάχη του τελευταίου και την επικράτησή του κατά της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας.
Όμως ο Γκιουλέν και το κίνημά του αρνήθηκαν να λειτουργήσουν ως “δεύτερο βιολί” στη νομή της εξουσίας στην Ισλαμιστική, πλέον, Τουρκία. Αρνήθηκαν δηλαδή να “μάθουν τη θέση τους” κάτω από τον Ερντογάν. Και μετά τα γεγονότα στο πάρκο Γκεζί στην Πόλη, το καλοκαίρι του 2013, τα οποία ο Γκιουλέν υποστήριξε διότι γνώριζε πως θα ακολουθούσε η σειρά του, άρχισε ένας ανελέητος πόλεμος που μας αποκάλυψε πόσο μέσα στη χαβούζα της διαφθοράς κολυμπούσαν ο Ερντογάν και όλο του το πολιτικό και οικογενειακό σινάφι.
Το κτύπημα εναντίον του συγκροτήματος Ζαμάν είναι το τελειωτικό κατά του κινήματος Γκιουλέν μέσα στην Τουρκία. Είχε προηγηθεί ένα χρόνο πριν, τον Φεβρουάριου του 2015, ο έλεγχος της μεγάλης τράπεζας του κινήματος, της Bank Asya. Και στις δύο περιπτώσεις η μεθόδευση υπήρξε η ίδια. Με την εισαγγελική παραγγελία πως διεξάγεται έρευνα κατά των δραστηριοτήτων του ισλαμιστή ιεροκήρυκα Γκιουλέν, που στο μεσοδιάστημα κατηγορήθηκε πως υποθάλπτει την “τρομοκρατία” στην Τουρκία -και ζητήθηκε και η έκδοσή του από τις ΗΠΑ όπου διαμένει- τα συγκροτήματα τέθηκαν υπό την κηδεμονία διαχειριστών καθ’ υπόδειξη του κράτους. Όπως και στην περίπτωση της Τράπεζας, σε λίγους μήνες το συγκρότημα της Zaman θα οδηγηθεί σε πτώχευση.
Έτσι το κίνημα Γκιουλέν θα στραγγαλιστεί οικονομικά, όπως έγινε πρόσφατα και με το επίσης μεγάλο αντικυβερνητικό συγκρότημα Ipek Media Group που οδηγήθηκε και αυτό με παρόμοια μεθόδευση σε πτώχευση, τον Οκτώβριο του 2015.
Οι παραπάνω μεθοδεύσεις του Ερντογάν δεν είναι καινοτόμες. Ακολουθούν την πεπατημένη των Οθωμανών, των ηγετών Κεμάλ και Ινονού και των κεμαλιστών πραξικοπηματιών των δεκαετιών του 1960, 1970 και 1980. Οι σφετερισμοί περιουσιών γίνονταν πάντοτε νομότυπα. Ακόμη και μετά το 1923 , όταν οι κεμαλιστές στραγγάλιζαν οικονομικά τις μή μουσουλμανικές μειονότητες που απέμειναν στη Μικρά Ασία μετά τις γενοκτονικές σφαγές, οι σφετεριστές ακολουθούσαν το “γράμμα του νόμου”. Στην περίπτωση του ληστρικού Κεφαλικού Φόρου (Varlik Vergisi), για παράδειγμα, επικαλέσθηκαν την “έκτακτη ανάγκη”, του Β´ΠΠ. Στην περίπτωση των διωγμών του 1964 , την αδυναμία των Κωνσταντινουπολιτών που κατείχαν ελληνική υπηκοότητα να τις διεκδικήσουν στα τουρκικά δικαστήρια, με τη φυσική τους παρουσία.
Στην περίπτωση της περιουσίας των Γκιουλενιστών, σήμερα, οι ισλαμιστές του Ερντογάν επικαλούνται το “απόλυτο” όπλο. Τους αποκαλούν συλλήβδην “τρομοκράτες” και “συνωμότες” που απεργάζονται την πραξικοπηματική κατάλυση του Τουρκικού κράτους. Το ισλαμιστικό κίνημα “Cemaat” του Γκιουλέν, αποκαλείται “Τρομοκρατική Οργάνωση των Γκιουλενιστών”, η δε εφημερίδα Zaman χαρακτηρίζεται ως το “Αρχηγείο” ή “Κέντρο Επιχειρήσεων” της τρομοκρατικής οργάνωσης των Γκιουλενιστών!
Θα πρέπει τέλος να επισημανθεί πως η επιδρομή κατά του συγκροτήματος της Zaman και το κλείσιμο της εφημερίδας, έγιναν λίγες μέρες πριν την επίσημη συνάντηση Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας, για το προσφυγικό ζήτημα και αφού η ημερομηνία της συνάντησης είχε ήδη γνωστοποιηθεί. Με άλλα λόγια η Τουρκία του ισλαμιστικού διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου έγραψε, κυριολεκτικά, στα παλιά της “οθωμανικά υποδήματα” τις δύο βασικές αρχές που ορίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό : το δικαίωμα στην περιουσία και στη ελευθεροτυπία.
Και όλα αυτά σε μια περίοδο που η τουρκική προπαγάνδα κυριαρχεί στην Κύπρο και η οποία έχει σχεδόν ελληνοποιηθεί, καλλιεργώντας την εντύπωση ενός “παραμυθένιου μέλλοντος” την επομένη μέρα της λύσης υπό την ευμενή ηγεμονία της ισλαμιστικής Τουρκίας. Και που πράγματι θα είναι έτσι, εφόσον η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού “ξεμάθει” τις θεμελιώδεις αρχές που διδάχθηκε και τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που με αγώνες κέρδισε, όλες αυτές τις δεκαετίες.
Υ.Γ. Ο τίτλος “Αρεοπαγιτικά” προέρχεται από την ομιλία του Άγγλου ποιητή και ανθρώπου των γραμμάτων John Milton προς το Αγγλικό Κοινοβούλιο το 1644, “Areopagitica: A speech of Mr. John Milton for Liberty of Unlicencd Printing, to the Parlament of England”. Η ομιλία θεωρείται από τα πιο σημαντικά δυτικά κείμενα υπέρ της ελευθεροτυπίας και του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Ο Άγγλος ποιητής εμπνεύστηκε από τον “Αρεοπαγιτικό” λόγο του Αθηναίου Ισοκράτη.


‘’ΓΕΛΑΕΙ  Ο  ΜΩΡΟΣ  ΚΑΝ  ΤΙ  ΜΗ  ΓΕΛΟΙΟΝ  ΕΙ’’

Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι είναι ακριβώς αυτό που λεει, με σαρδόνιο γέλιο, ο Πρόεδρος του Γιούρογκρουπ  Ντάισελμπλουμ στο δικό μας, τον Υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη και ξεσπά σε αυτά τα χαχανητά. Η εικόνα είναι από την πρόσφατη συνεδρία του Γιούρογκρουπ με το οποίο επισημοποιήθηκε η έξοδος της Κύπρου από το Μνημόνιο. Αναρωτιέμαι, είναι το γεγονός της εξόδου από το Μνημόνιο από μόνο του, επαρκής λόγος να ξεσπά ο δουλικότερος των δουλικών και Yes Man της Τρόικα σε αυτό το ξεκαρδιστικό γέλιο;

Θα μπορούσα και εγώ με την σειρά μου να ξεσπάσω σε γέλιο μέχρι φυρμού ακούγοντας τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να παινεύεται  ότι: ‘’Τα καταφέραμε μετά από 3 χρόνια σκληρής δουλείας’’ και όχι δουλειάς…γλώσσα λανθάνουσα….Η ακούγοντας τον Αβέρωφ Νεοφύτου, άλλως Φούλλη ομορφούλλη , να λέγει την δική του κοτσάνα…’’ «Επανακτούμε την εθνική μας κυριαρχία, επανακτούμε την αξιοπρέπειά μας», Είμαι σίγουρος, ότι γέλιο μέχρι σκασμού θα έχουν κάνει και τα γεράκια της Τρόικα παρακολουθώντας τις δηλώσεις Αναστασιάδη και των παρατρεχάμενων του.

Τις απάνθρωπες, σκληρές και επώδυνες αποφάσεις των μασόνων της Τρόικα και του Γιούρογκρουπ για τον Κυπριακό Λαό, τις αποδέχθηκε αρχικά ο Αναστασιάδης με το κούρεμα καταθέσεων τον Μάρτη του 2013 και μετά συνέχισε να τις αποδέχεται ο Χαρούλλης, που μέσα σε τρία χρόνια τα αυτιά του από το πολλή τράβηγμα μεγάλωσαν ακόμη πιο πολύ. Αυτός ο δουλικός τύπος χαρακτηρίστηκε από τα γεράκια της ‘’Ευρώπης της Αλληλεγγύης’’  ο καλύτερος μαθητής. Χαρακτηρίστηκε έτσι γιατί απλά στα τρία χρόνια που είναι υπουργός οικονομικών, δεν είπε ποτέ μα ποτέ, ούτε ένα όχι στους δασκάλους του και μελλοντικούς εργοδότες του. Και όπως όλοι ξέρουμε από το σχολείο, ο καλός μαθητής που οι δάσκαλοι του, του βάζουν άριστα στο έλεγχο, δεν είναι μόνο ο μελετηρός αλλά και ο συνεργάσιμος μαθητής

Τα γεράκια του Γιούρογκρουπ σάρκαζαν για το γεγονός ότι το πείραμα τους πέτυχε και ταυτόχρονα το πειραματόζωο τους δεν πέθανε ακόμη. Ήταν ευτυχισμένοι γιατί το θύμα τους επέζησε μετά που το μοναδικό πείραμα παγκοσμίως (κούρεμα καταθέσεων), αν και κατέστρεψε τις τράπεζες και την οικονομία του θύματος, το θύμα είναι ακόμη μισοζώντανο. Τι και αν ένας λαός είδε μέσα σε μία νύκτα να χάνονται κόποι και μόχθοι δεκαετιών; τι και αν χάθηκαν 10 δισεκατομμύρια από τις καταθέσεις των κυπρίων πολιτών;  Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι πτώχευσαν, έμεινα άνεργοι και ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, εκεί που ψάχνουν τροφή και τα γνωστά πειραματόζωα των επιστημόνων, τα ποντίκια; Τι και αν χιλιάδες νέοι οδηγήθηκαν απελπισμένοι στη ξενιτιά για να βρουν δουλειά; Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν στα κοινωνικά παντοπωλεία για να μην πεθάνουν από πείνα; Τι και αν χιλιάδες οικογένειες θα ξεσπιτωθούν αμέσως μετά τις εκλογές του Μάη; Μήπως όλα έγιναν για να επιβάλουν στη Κύπρο, μέσω της αντιδημοκρατικής και ρατσιστικής λύσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας την πλήρη τουρκοποίηση;

Η έξοδος από το Μνημόνιο δεν σημαίνει τίποτα, απλά τερματίστηκαν οι εισπράξεις των δόσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τρόικα, απλά τελείωσαν τα γνωστά ‘’πακέτα’’. Τώρα ξεκινούν τα δύσκολα, τώρα που θα αρχίσουμε να πληρώνουμε τα χρωστούμενα που αποτελούν περίπου το 95% των δανείων που μας παραχώρησαν. Τώρα ξεκινούν τα σκληρά μέτρα λιτότητας για να εξοικονομηθούν χρήματα για να πληρωθούν οι δόσεις και αν η οικονομία δεν παράγει και δεν αναπτύσσεται ικανοποιητικά, οι δόσεις της Τρόικα δεν θα πληρώνονται από εισοδήματα του κράτους αλλά από δανεισμό από τις αγορές με μεγαλύτερο επιτόκιο από αυτό του Μνημονίου.

Οι δόσεις για τα χρωστούμενα θα αρχίσουν να πληρώνονται  από το 2019 και θα διαρκέσουν μέχρι το 2031 για να εξοφληθεί το ποσό των 7,5 περίπου δις πλέον των τοκοχρεολυσίων, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να εξυπηρετείται και ο δανεισμός που είχαμε και έχουμε από άλλες πηγές. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στην παρούσα φάση καθ’ ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ξεπερνούν το 155% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ΑΕΠ  ενώ η ανεργία ξεπερνά κατά πολύ το 16% που επικαλείται η Κυβέρνηση. Η στατιστική υπηρεσία δεν λαμβάνει υπόψη στο στατιστικό δείγμα τους κύπριους που μεταναστεύουν, ούτε τους νέους που μετά τις σπουδές τους, που υπό κανονικές συνθήκες θα επέστρεφαν στην Κύπρο, δεν επιστρέφουν και μένουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. Το δημόσιο χρέος παραμένει στο 108% του ΑΕΠ (Με τα 7.5 δις των Κοινωνικών Ασφαλίσεων πάει στο 160%) , και είναι σημαντικά πιο πάνω από το χρέος που είχαμε πριν μπούμε στο Μνημόνιο. Πολλοί πολίτες κινδυνεύουν καθημερινά να πεθάνουν γιατί το κράτος αδυνατεί να τους προσφέρει στοιχειώδη νοσοκομειακή περίθαλψη και φάρμακα. Η παραγωγικότητα στο δημόσιο είναι ανύπαρκτη και η γραφειοκρατία εξοργίζει τους πολίτες και διώχνει τους ξένους επενδυτές.    

Πέραν των πιο πάνω οι ξένοι δεν μας εμπιστεύονται και δεν έρχονται να επενδύσουν για να επέλθει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας. Αν δε στα πιο πάνω προσθέσουμε και την μεγάλη κοινωνική αναταραχή που θα επιφέρουν οι εκποιήσεις, μπορεί να αντιληφθεί κάποιος το ζοφερό περιβάλλον το οποίο ο Αναν στασιάδης και ο Χαρούλλης ηθελημένα αγνοούν και χαζοχαρούμενα πανηγυρίζουν.

Είμαι βέβαιος ότι τώρα που βγήκαμε από το Μνημόνιο θα αρχίσουμε τις ίδιες μαλακίες του παρελθόντος και θα σκορπούμε απλόχερα χρήμα για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Ήδη ο Χαρούλλης έδωσε το στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθήσει: Αύξηση της κρατικής χορηγίας στα κόμματα, αυξήσεις μισθών Βουλευτών, αγορά νέων πολυτελών αυτοκινήτων αξιωματούχων, μείωση της στρατιωτικής θητείας και πρόσληψη 3000 επαγγελματιών οπλιτών, προσλήψεις στην αστυνομία και σε άλλες θέσεις του δημοσίου, κ.λ.π

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας τα αμαρτωλά κόμματα εξουσίας ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν για να διατηρηθούν στην εξουσία, να τα έχουν καλά δηλαδή με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα του οποίου εξασφάλιζαν για δεκαετίες τώρα βασιλικές παροχές σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί να τα έχουν καλά; Μα απλά γιατί ο ευρύτερος δημόσιος τομέας αριθμεί 70χιλ., παντρεμένοι γίνονται 140 χιλ. και με ένα και όχι δύο και τρία παιδιά γίνονται 210 Χιλ. Αν δε σε αυτούς προσθέσει κανείς και τους συνταξιούχους του δημοσίου, ο αριθμός αυτών που ανακυκλώνει και εναλλάσσει στην εξουσία το αμαρτωλό κατεστημένο φθάνει τις 380 περίπου χιλιάδες. Τώρα καταλάβατε γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το αμαρτωλό κομματικό κατεστημένο, γιατί απλά αυτό το κατεστημένο και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι συγκοινωνούντα δοχεία. To Μνημόνιο απέτυχε οικτρά γιατί δεν κατάφερε να νοικοκυρέψει τα δημόσια οικονομικά και να απαλείψει τις στρεβλώσεις που υπήρχαν. Δεν κατάφερε να σμικρύνει το χάσμα μεταξύ των αποδοχών του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα.  

Ο Χάρης Γεωργιάδης, αυτό το αναρριχητικό, ανέχθηκε ένα άνθρωπο και πολιτικό όπως τον Νίκο Αναστασιάδη, και κατάφερε στην συνέχεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη του, φθάνοντας με αυτόν το τρόπο και χωρίς ιδιαίτερα προσόντα μέχρι τον υπουργικό θώκο. Εκεί αφού κάποιοι αξιωματούχοι του Υπουργείου Οικονομικών του έκαναν κάποια ταχύρυθμα σεμινάρια, τον έστειλαν στην Ευρώπη για να τον καθοδηγήσουν και να του υποδείξουν τα Γεράκια της Τρόικα τι στην συνέχεια αναμένουν από αυτόν να πράξει. Όπως φαίνεται Χάρούλλης και Ανα(ν) στασιάδης τα πήγαν περίφημα σαν μαθητές και έχουν την μεγαλύτερη σκασίλα για τις δύσκολες μέρες που περνάει ο Λαός. Και αν ακόμη ο ανώριμος πολιτικά Κυπριακός Λαός, έστω και την υστάτη τους πάρει χαμπάρι και τους τιμωρήσει πολιτικά για αυτόν που έκαναν σε βάρος του, είναι σίγουροι πλέον ότι τα αφεντικά τους στην Ευρώπη θα φροντίσουν να τους εργοδοτήσουν κάπου.  

Ο κυπριακός λαός πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί το επαίσχυντο και προδοτικό παιχνίδι εξουσίας που έπαιξε ο Αναστασιάδης με το ανόητο και άρρωστο ανθρωπάκι τον Δημήτρη Χριστόφια σε βάρος του και που ήταν η αίτία της σημερινής οικονομικής κατάρρευσης. Πάνω στην απελπισία του ο ξεσπιτωμένος και εξαθλιωμένος οικονομικά κύπριος είμαι σίγουρος ότι θα ξεσπάσει μετά τον Μάη και θα γίνει βίαιος και απρόβλεπτος. Οι κάθε πολιτικάντηδες, Ανα(ν) στασιάδιες και Χαρούλληδες και οι όμοιοι τους, που σήμερα βλακωδώς χαριεντίζονται για τα ‘’επιτεύγματα’’ τους, θα τα καταφέρουν άραγε να ξεφύγουν από την οργή του λαού και να καταφύγουν στο εξωτερικό; Ίδωμεν



 

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

<<Οι αιτίες της χρόνιας αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας>>


του Γιούρι Κάρας

Παρά την στροφή στις διμερείς τους σχέσεις, που εκφράστηκε στην κοινή δράση ΗΠΑ και Ρωσίας για την εδραίωση της ειρήνης στη Συρία, ο επικεφαλής του Πενταγώνου εκ νέου κατονόμασε την Μόσχα ως μία από τις βασικές προκλήσεις για την εθνική ασφάλεια της Αμερικής. Ποια είναι η αιτία της χρόνιας δυσπιστίας των ΗΠΑ προς τη Ρωσία;
Οι Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες έχουν τη δική τους απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η σοβαρή ψύχρανση των σχέσεων τους τα δύο τελευταία χρόνια είναι απολύτως κατανοητή: Κριμαία, ανατροπή του Γιανουκόβιτς και τα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία ήταν «καρφιά» στις διμερείς σχέσεις. Δεν συμβάλλουν στην αλληλοκατανόηση και οι διαφορετικές προσεγγίσεις στην επίλυση της συριακής κρίσης. Αλλά και πολύ πριν από αυτά τα γεγονότα, αν και τυπικά είχε υπογραφεί η «Στρατηγική Εταιρικής Σχέσης» μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, οι ΗΠΑ δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στη Ρωσία όπως σε έναν μακράς διάρκειας εταίρο τους. Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και της εποχής της μεγάλης αντιπαράθεσης στις αρχές του 1990 δεν εξέλειπαν και οι φιλοσοφικο-ιδεολογικές ρίζες της δυσπιστίας των ΗΠΑ προς τη Ρωσία, οι οποίες επηρεάζουν την πολιτική της Ουάσιγκτον σε σχέση με τη Μόσχα, ανεξάρτητα με το ποιος βρίσκεται στον Λευκό Οίκο ή στο Κρεμλίνο.    

Η πολιτική των μονομερών υποχωρήσεων
Αξιολογώντας τις σχέσεις της Μόσχας και της Ουάσιγκτον το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, ο Ρώσος παρατηρητής σημειώνει σε αυτές δύο φαινομενικά αντιφατικές μεταξύ τους τάσεις. Η χώρα του διέλυσε το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας», απέσυρε το στρατό της από την Ανατολική Ευρώπη, συμφώνησε αρχικώς στην ένωση της Ανατολικής Γερμανίας με την Δυτική, και έπειτα στην ένταξή της ενιαίας Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, από το 1992 έως και το 2007 μείωσε σχεδόν στο μισό τον όγκο του πυρηνικού της οπλοστασίου (από 6.347 σε 3.344) και τέλος επέτρεψε στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσει (και μάλιστα δωρεάν) τη μεταφορά υλικού μέσω του εναέριου χώρου της Ρωσίας προς τις πολυεθνικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν.

Σ’ αυτόν τον κατάλογο μπορούμε να προσθέσουμε, αν και δεν έχουν στρατιωτικό χαρακτήρα αλλά ωστόσο είναι σοβαρές, τις υποχωρήσεις που έκανε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ρίχνοντας την αυλαία της Σοβιετικής Ένωσης. Όπως για την παράδοση στις ΗΠΑ της τεράστιας θαλάσσιας περιοχής στον Βερίγγειο πορθμό, πλούσιας σε αλιεύματα, η οποία ήταν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των δύο χωρών από τα τέλη του 19ου αιώνα. Από την απώλεια της περιοχής αυτής και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης των 200 μιλίων, η Ρωσία χάνει ετησίως, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ειδημόνων, έως και 200 εκατομμύρια δολάρια.  Όλες αυτές οι αποφάσεις σύμφωνα με τον γνωστό διπλωμάτη, διδάκτορα ιστορικών επιστημών και πρώην πρέσβη της Σοβιετικής Ένωσης στη Γερμανία ,από το 1971 έως το 1978, Βαλεντίν Φάλιν, βρίσκονται στην κατηγορία της πολιτικής των μονομερών υποχωρήσεων. Η ουσία αυτής της πολιτικής συνίσταται στο ότι η Μόσχα κάνει κάποιες παραχωρήσεις σε σχέση με τη Δύση (π.χ. συμφωνεί στην ένωση της Γερμανίας) και ως απάντηση η Δύση, οδηγημένη από αίσθημα ευγνωμοσύνης, θα συμφωνήσει να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ προς ανατολάς, ή για παράδειγμα, να απαλύνει την κριτική της προς την Μόσχα στο τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά για όλες αυτές τις υποχωρήσεις η Μόσχα εισέπραξε την προώθηση του ΝΑΤΟ εγγύτερα στα σύνορά της, την έξοδο των ΗΠΑ από την συνθήκη ΑΒΜ και την ακολουθούμενη από αυτήν την ενέργεια έναρξη των εργασιών για την ανάπτυξη του αμερικανικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας στη Τσεχία και στην Πολωνία. Επίσης, την περίοδο της διακυβέρνησης του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου, είδε την ενεργό υποστήριξη της Ουάσιγκτον στα σχέδια της Ουκρανίας και της Γεωργίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Όταν το ερώτημα για την αποδοχή του Κιέβου και της Τιφλίδας στο ΝΑΤΟ αναβλήθηκε (εν πολλοίς λόγω της αντίθεσης της Μόσχας) η καθολική αντίδραση του συντηρητικού πολιτικού κατεστημένου των ΗΠΑ, που συνδέεται με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, εκφράστηκε στο άρθρο του Helle C. Dale, δημοσιευμένο στα τέλη του Απριλίου του 2008 στην εφημερίδα «Washington Times». Ο Dale, μέλος της διοίκησης ενός από τα ισχυρότερα ερευνητικά κέντρα, του «Heritage Foundation», τόνιζε ότι «το να υποκύψουμε στην ρωσική πίεση ήταν λάθος εξ αρχής» και κάλεσε τις ΗΠΑ «να απωθήσουν» τη Ρωσία, με την ελπίδα «να δοθεί ένα μάθημα στους Ρώσους νταήδες». Δύσκολο να πούμε σε ποιο βαθμό η Ουάσιγκτον άκουσε τις συστάσεις του κ. Dale, αλλά η πίεση των κυρώσεων στη Ρωσία, η οποία διαρκεί ήδη δύο χρόνια, μας υποδεικνύει ότι το κάλεσμά του για απώθηση της Ρωσίας δεν παρέμεινε αδιάφορο στον Λευκό Οίκο και στο Λόφο του Καπιτωλίου.
Ως εκ τούτου, η πρώτη τάση των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων είναι η επιδίωξη αρχικώς της Σοβιετικής Ένωσης, κατά τη δύση της ύπαρξής της, και έπειτα της Ρωσίας να αποσύρει μια σειρά από βασικά ενοχλητικά ζητήματα από τις διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ. Και η δεύτερη τάση που συνόδευε την πρώτη ήταν η γενικά σκλήρυνση των θέσεων των ΗΠΑ σε σχέση με τη Ρωσία (ίσως εξαιρώντας την περίοδο της «επανεκκίνησης», στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της προεδρίας Ομπάμα, όπου υπήρξε κάποια αναθέρμανση των διμερών σχέσεων). Μια σύγκριση των δύο αυτών τάσεων προκαλεί απορία αλλά και δυσαρέσκεια σε μεγάλο τμήμα της ρωσικής κοινής γνώμης και ως συνέπεια, αποτελεί γόνιμο έδαφος για τον αντιαμερικανισμό, που καλλιεργείται από κάποιους πολιτικούς στη Ρωσία.

«Ο σύντροφος λύκος γνωρίζει ποιόν να φάει»
Χαρακτηρίζοντας την πολιτική των ΗΠΑ ο Πούτιν είπε κάποτε: «Ο σύντροφος λύκος γνωρίζει, ποιον να φάει. Τον τρώει και κανέναν δεν ακούει. Και να ακούσει, προφανώς, ούτε πρόκειται». Ο υπαινιγμός στο μύθο του Ιβάν Κριλώφ «Ο λύκος και το αρνάκι» είναι προφανής: «Εσύ φταις, που θέλω να σε φάω!». Ο πρόεδρος της Ρωσίας ήθελε να πει ότι οι ΗΠΑ, όπως και ο λύκος, αναζητούν ανυπεράσπιστα «αρνιά» (χώρες, πλούσιες σε ορυκτά, αλλά ανίκανες να σταθούν στα πόδια τους), ώστε με διάφορες προφάσεις να τις «καταπιούν». Από εδώ προκύπτει το συμπέρασμα: στην Αμερική, η οποία αισθάνθηκε τα τελευταία 20 χρόνια την οικονομική και στρατιωτική αποδυνάμωση της Ρωσίας, ξύπνησε το «αρπακτικό» ένστικτο, και άρχισε σιωπηρά να πλησιάζει στα ρωσικά σύνορα (με την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, των συστημάτων της Αντιπυραυλικής Άμυνας, και επίσης με τη στήριξη των μη φιλικών προς τη Ρωσία καθεστώτων και πολιτικών κινήσεων στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες). Στόχος αυτών των δράσεως είναι η προετοιμασία για το αποφασιστικό άλμα στη Ρωσία με σκοπό την κατάκτηση των φυσικών πόρων της και την ουσιαστική κατάργηση της κυριαρχίας της. Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον, δρώντας σύμφωνα με την γνωστή αρχή του Ταλεϋράνδου «η γλώσσα δόθηκε στον άνθρωπο για να κρύβει τις σκέψεις του», δεν μπορεί να αποκαλύψει τους αληθινούς στόχους της στρατιωτικής «περικύκλωσης» της Ρωσίας, και γι’ αυτό επινοεί διάφορες δικαιολογίες για την υποτιθέμενη ανάγκη να περιοριστεί ο ρωσικός «επεκτατισμός».  Είναι αυτό δυνατό; Ιδού η γνώμη δύο κορυφαίων θεωρητικών των διεθνών σχέσεων, του Kenneth Waltz και του Robert Gilpin. Το πιο γνωστό βιβλίο του πρώτου είναι «Θεωρία της Διεθνούς Πολιτικής» και του δεύτερου «Πόλεμος και Αλλαγή στη Διεθνή Πολιτική». Οι συγκεκριμένες μονογραφίες αποτελούν τη «Βίβλο» σε όλα τα ιδρύματα που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και περιλαμβάνονται στην υποχρεωτική βιβλιογραφία των φοιτητών. Και μπορούμε χωρίς υπερβολή να πούμε, ότι εν πολλοίς διαμορφώνουν την κοσμοθεωρία πολλών από αυτούς που εν συνεχεία καθορίζουν την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με τον Waltz, το σενάριο «εσύ φταις που θέλω να σε φάω», κατ΄ αρχήν υφίσταται. «Καθώς δεν υφίσταται αντικειμενικός ορισμός της δικαιοσύνης, η ισχυρή χώρα έχει πάντα τον πειρασμό να παρουσιάσει ως δίκαιο τον δικό της τρόπο επίλυσης του προβλήματος». Αυτό σημαίνει ότι η Αμερική στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μην ασχολείται τόσο με την υποστήριξη του αγώνα του λαού της Λιβύης εναντίον του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι, καθώς και του ιρακινού λαού εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν, όσο να επιδιώξει να επιλύσει τα δικά της προβλήματα ενέργειας αποκτώντας τον έλεγχο του λιβυκού και ιρακινού πετρελαίου.
Υπό το πρίσμα των ενεργειακών συμφερόντων μπορούμε να εξηγήσουμε και τις προσπάθειες των ΗΠΑ να «εκδημοκρατίσουν» τη Συρία, που στην πράξη σημαίνει ότι πρέπει να εγκαθιδρυθεί ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς. Αντιστοίχως, ο αγώνας που κάνει η Ουάσιγκτον για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στη Ρωσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πρόφαση, για να δικαιολογηθεί η «όρεξη» που έχει ανοίξει στις ΗΠΑ για τις ρωσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές. Αλλά μπορεί άραγε η Αμερική, που είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και συνεχώς διαβεβαιώνει για τις ειρηνικές της προθέσεις, να εξασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα εις βάρος άλλων χωρών, και μάλιστα με βίαιες μεθόδους; Σύμφωνα με τον Gilpin μπορεί. Και το ζήτημα εδώ δεν αφορά κάποιες ιδιαιτερότητες της αμερικανικής πολιτικής κουλτούρας, αλλά για την ίδια τη φύση του κράτους. Αναλύοντας την παγκόσμια ιστορία, αυτός ο πολιτικός επιστήμονας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα κράτη πάντα επεδίωκαν και θα συνεχίζουν να επιδιώκουν τρεις βασικούς στόχους: Πρώτον, τη κατάκτηση εδαφών άλλων κρατών ή την ιμπεριαλιστική υποταγή τους, με σκοπό την εξασφάλιση των οικονομικών, αμυντικών και λοιπών ιδιαίτερων συμφερόντων. Δεύτερον, την απόκτηση ελέγχου στην πολιτική των άλλων χωρών. Τρίτον, ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας (ιδιαίτερα, στο τομέα των εξορύξεων) ή τουλάχιστον τη δυνατότητα της επιρροής της. Ανάλογες επιδιώξεις είναι εγγενείς, σύμφωνα με τον Gilpin, σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη – τόσο τα δημοκρατικά όσο και τα αυταρχικά/ολοκληρωτικά.
Φυσικά στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι όλα τόσο απλά, και συχνά η ανάγκη συνένωσης των δυνάμεων ενώπιον κάποιας πλανητικής απειλής (όπως η παγκόσμια τρομοκρατία) υπερισχύει έναντι ιδιοτελών οικονομικών και πολιτικών επιδιώξεων των ξεχωριστών κρατών. Και οι ΗΠΑ όπως και η Ρωσία οφείλουν να αντιπαρατεθούν σε αυτού του είδους τη τρομοκρατία, και αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας στρατιωτικο-πολιτικής συμμαχίας Μόσχας-Ουάσιγκτον. Επιπλέον, και οι δύο χώρες δεν υποστηρίζουν θεμελιωδώς ασύμβατες ιδεολογίες –κομουνιστική και φιλελεύθερη, που επίσης αποτελεί προϋπόθεση για μια τέτοιου είδους συμμαχία. Αν αυτή πραγματοποιηθεί, ίσως, και η Αμερική να μετριάσει την «όρεξή» της και να σταματήσει να ακολουθεί την πολιτική αποδυνάμωσης της Ρωσίας.    
Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει. Μήπως η επιδίωξη να αποκτηθεί κάποτε «δωρεάν» πρόσβαση στο ρωσικό πετρέλαιο, αέριο, άνθρακα, ξυλεία και στις τεράστιες εκτάσεις, όπου είναι δυνατόν να δημιουργηθούν νέες βιομηχανίες ή χωματερές για ραδιενεργά απόβλητα, αντισταθμίζει την επιθυμία της Ουάσιγκτον να έχει την Μόσχα ως σύμμαχο; Ή για την πολιτική περιορισμού της Μόσχας υπάρχουν και άλλες αιτίες;

Η διαφορά κοσμοθεωρίας το κλειδί του προβλήματος
Περισσότερο απ’ όλα, απορία και ενόχληση σε πολλούς πολιτικούς και σημαντικό τμήμα της ρωσικής κοινωνίας προκαλούν οι αδιάκοπες προσπάθειες της Αμερικής να «εισχωρήσει» στις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσίας. Αυτό γίνεται κάτω από προφάσεις για τον εκδημοκρατισμό και την φιλελευθεροποίηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της Ρωσίας. Υπάρχει μια εκδοχή ότι οι προσπάθειες αυτές συνδέονται όχι με την φανατική προσήλωση της Ουάσιγκτον στα ιδεώδη και τις αρχές στις οποίες βασίζεται το αμερικανικό έθνος, ούτε στην αντίστοιχη επιθυμία να επιβληθούν οι ίδιες σε όλον τον κόσμο, άρα και στη Μόσχα, αλλά με την επιδίωξη των ΗΠΑ να αποτρέψουν μια πιθανή πυρηνική σύρραξη με τη Ρωσία.
Το ζήτημα είναι ότι στις ΗΠΑ, όπως σημείωσε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμων William Kincade στο συλλογικό έργο «Strategic power:USA/USSR», υπήρξε μια εντελώς ιδιόμορφη προσέγγιση στην εξασφάλιση της ασφάλειάς τους. Η χώρα, πρακτικά, ποτέ δεν δέχθηκε επίθεση από έξω, και δεν θεωρεί ότι η βασική εγγύηση αυτής της ασφάλειας είναι η απόσταση ενός δυνητικού εχθρού από τα σύνορα (πολύ περισσότερο που στην εποχή των πυρηνικών πυραύλων δεν υπάρχει απόσταση που δεν ξεπερνιέται από τα στρατηγικά όπλα). Σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, το κράτος που είναι ικανό να προκαλέσει ζημιά στις ΗΠΑ υπάρχει εγγύηση ότι δεν θα το κάνει μόνον στην περίπτωση που το πολιτικό του σύστημα είναι θεμελιωμένο στις ίδιες δημοκρατικές και φιλελεύθερες αρχές που είναι και το αμερικανικό. «Η αμερικανική πολιτική [σε σχέση με τη Ρωσία] εκπορεύεται από το ότι η ειρήνη [μεταξύ των χωρών] μπορεί να εξασφαλιστεί μόνον στην περίπτωση που η Ρωσία θα τηρεί αυστηρά τις αρχές της δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς» υπογράμμισε κάποτε ο Χένρυ Κίσινγκερ.
Μεταξύ των προαναφερόμενων αρχών, μια από τις βασικότερες, είναι η υποχρέωση της λογοδοσίας της κυβέρνησης στους ψηφοφόρους, μέσω και ενός θεσμικού συστήματος ελέγχων και ισορροπιών. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ό,τι αισθήματα κι αν έχει εναντίον κάποιας χώρας, δεν μπορεί να κηρύξει τον πόλεμο χωρίς την επικύρωση του Κογκρέσου. Το Κογκρέσο δίνει αυτή την έγκριση μόνον στην περίπτωση που θα πειστεί ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου οι ΗΠΑ δεν θα υποστούν μη αποδεκτή ζημία Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να είμαστε 100% βέβαιοι ότι ούτε ο πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε το Κογκρέσο δεν πρόκειται να κηρύξουν τον πόλεμο στη Ρωσία, που διαθέτει πυρηνικά όπλα (προληπτικό κτύπημα ως μέσο ανακοπής αναπόφευκτης επίθεσης, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν εξετάζεται).  Η Ρωσία εξ απόψεως της Ουάσιγκτον είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Η Δούμα και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, κατά τους Αμερικανούς πολιτικούς, δεν αποτελούν αντίρροπη δύναμη στο Κρεμλίνο, αλλά εγκρίνουν όλες του τις δράσεις. Η ρωσική διαφθορά επίσης ενισχύσει την πεποίθηση στο Λευκό Οίκο και στο Κογκρέσο ότι η εκτελεστική εξουσία στη Ρωσική Ομοσπονδία δεν είναι υπόλογη στην κοινωνία (μέρος της ρωσικής διαφθοράς, όπως έχει αποδειχθεί, οφείλεται στις ίδιες τις ΗΠΑ), και συνεπώς μπορεί να λάβει όποια μέτρα επιθυμεί ενάντια στις ΗΠΑ, ακόμη κι αν προκαλέσουν βλάβη στη Ρωσία.
Από την πλευρά της η Μόσχα, όπως σημειώθηκε, έχει άλλον τρόπο από αυτό των ΗΠΑ για να εξασφαλίσει τη δική της ασφάλεια Άλλωστε από τα τελευταία 1.000 χρόνια τα 950 αποτέλεσε αντικείμενο επίθεσης. Γι’ αυτό η Ρωσία, όπως σημείωσε ο αμερικανός ερευνητής David Jones στο βιβλίο «Strategy Power», την απασχολεί πως θα απομακρύνει τον επιτιθέμενο όσο το δυνατόν μακρύτερα από τα σύνορά της, μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στις ιδιαιτερότητες του πολιτικού ή οικονομικού συστήματος (θυμίζουμε την «υγειονομική ζώνη», με τη μορφή του συμφώνου της Βαρσοβίας, που υψώθηκε μεταξύ των συνόρων της ΕΣΣΔ και των κρατών του ΝΑΤΟ). Με άλλα λόγια, εάν για τις ΗΠΑ προέχει η θεσμική – πολιτική προσέγγιση για τη Ρωσία είναι η γεωγραφική προσέγγιση που ακολουθείται στην επιδίωξη της εξασφάλισης της ασφάλειάς της.
Αυτό προκαλεί την αδυναμία κατανόησης και την αντιπαλότητα εκ μέρους της Ρωσίας όταν οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους μέσω του εκδημοκρατισμού και του φιλελευθερισμού του ρωσικού κράτους: η Ρωσία δεν πρόκειται να διαμορφώσει το δικό της πολιτικό σύστημα ούτε στα πρότυπα του αμερικανικού ούτε, και με την πιο πλατιά έννοια, στα πρότυπα του δυτικού παραδείγματος.
Φθάνουμε επομένως σε αδιέξοδο; Καθόλου. Ακόμη και στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου υπήρξαν περίοδοι «αποφόρτισης», όταν οι δείκτες του ρολογιού της «ημέρας της κρίσεως» γύριζαν προς τα πίσω. Είναι, λοιπόν, απόλυτα εφικτό «να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν», συνεχίζοντας παράλληλα να συνυπάρχουν ειρηνικά.      

 
Απο τον οικονομικο στον γεωπολιτικο “πολεμο” κατα της Ελλαδας

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πόσος ήταν ο προϋπολογισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών προ κρίσεως; Ογδόντα οκτώ εκατομμύρια ευρώ.
Πόσος είναι ο προϋπολογισμός του σήμερα; ‘Εντεκα εκατομμύρια ευρώ.
Πόσοι μαθητές υποσιτίζονται στα ελληνικά σχολεία; Διακόσιες πενήντα χιλιάδες.
Ποιά θέση έχει η Ελλάδα στον δείκτη παιδικής φτώχειας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης; Την πρώτη.
Ξέρετε ότι λόγω της αύξησης της ζήτησης στα κοινωνικά παντοπωλεία Θεσσαλονίκης για δέματα φαγητού σε φτωχούς, υπάρχει λίστα αναμονής που διαρκεί τέσσερις έως έξη μήνες;
Τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτά τα νούμερα; Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση σήμερα να φιλοξενήσει ούτε 50, ούτε 100, ούτε 150 χιλιάδες. Δεν μπορεί να φιλοξενήσει στην πραγματικότητα ούτε έναν πρόσφυγα. Και πολύ κακώς ο κ. Τσίπρας δέσμευσε την άτυχη χώρα του ότι θα πάρει 50.000 και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει αυτό το νούμερο, στην πράξη, αν όχι στις συμφωνίες, όσο γουστάρουν οι Ευρωπαίοι “εταίροι”-αποικιοκράτες και η Τουρκία.
‘Επρεπε να πει στους “εταίρους”, ήδη στην προηγούμενη σύνοδο, ότι η χώρα του έχει καταστραφεί, εκτελώντας τις οδηγίες τους, και να ζητήσει εξαίρεση από την κατανομή μεταξύ των χωρών της ΕΕ, λόγω μείζονος ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει τη χώρα και απειλεί την επιβίωση και ασφάλεια των κατοίκων της.
Μα, λέει, θα βοηθήσουν οι πρόσφυγες στο … δημογραφικό! ‘Ελεος αδέρφια, ο εγκέφαλός μας έχει υπερβεί κάθε όριο αντοχής. Που θα ενσωματωθούν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι; Σε μια χώρα με ενάμισυ εκατομμύρια ανέργους; Γιατί δεν αρχίζουμε την ανόρθωση του “δημογραφικού”, με μια πολιτική αποτροπής της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό;
“Ελάφρυνση” του Μνημονίου;
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα, κατά τα φαινόμενα, ελπίζουμε να μας διαψεύσει, να ανταλλάξει την αρχή μετατροπής της Ελλάδας σε buffer zone μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, με ταυτόχρονη υπονόμευση των ίδιων των θεμελίων ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους, με μια μικρή επιβράδυνση του ρυθμού καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, όπως τον προσδιορίζει, με σαφή, ρητό και μαθηματικό τρόπο το Τρίτο Μνημόνιο.
Θα κάνουν ότι την υπόσχονται και θα ζητήσουν παράλληλα και άλλα, ιδίως οι Αμερικανοί (ΔΝΤ), που ενδιαφέρονται να τακτοποιήσουν διάφορες εκκρεμότητες που έχουν στην περιοχή. Ποτέ δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους από την κυριαρχία, στην πραγματικότητα την ίδια την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελλαδικού και κυπριακού κράτους σε αυτή την περιοχή της Μεσογείου, όπως μαρτυρά όλη η νεώτερη ιστορία μας μετά το 1947 (πιο πριν ήταν οι ‘Αγγλοι).
Θα κάνουν ότι του την υπόσχονται, αλλά δεν θα τηρήσουν πάλι τις υποσχέσεις. Θα την πιέσουν ασφυκτικά, απειλώντας ξανά και ξανά με χρεωκοπία και έξοδο από τη Σένγκεν, μέχρι να αποσπάσουν από τον σημερινό Πρωθυπουργό ότι μπορεί να τους δώσει. Θα τον χρησιμοποιήσουν, όπως ήδη γίνεται, για να χρεωκοπήσουν τις αριστερές ιδέες στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Κι όταν του πάρουν όλα, θα του επιφυλάξουν απαίσιο πολιτικό τέλος.
Εκτός, αν ο ελληνικός λαός μπορέσει να σταματήσει αυτή τη διαδικασία και να το κάνει με τρόπο έξυπνο και σοβαρό.
Εκτός τόπου και χρόνου διεθνές μήνυμα
Ακούμε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να πάει στην Ευρώπη να καταγγείλει την “Ευρώπη-φρούριο” και να ζητήσει ανοιχτά σύνορα. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μισός στο Μέγαρο Μαξίμου, που να αντιλαμβάνεται που κινείται σήμερα η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Μπορεί να τα πιστεύει αυτά ο κ. Τσίπρας. Αλλά δεν είναι δική του δουλειά να έρθει σε σύγκρουση τέτοιου τύπου με ένα ανερχόμενο ισχυρό ρεύμα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης.
Αυτό είναι δουλειά των Γερμανών, των Γάλλων, των ‘Αγγλων συντρόφων του. Και θα ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί και έγκυροι σε αυτή τη δουλειά, αν είχαν αντιταχθεί με πιο σθεναρό τρόπο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αρχικά και όλου σχεδόν του αραβικού κόσμου στη συνέχεια, ή στον νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια.
Αν έχει τα κότσια ο κ. Τσίπρας, που τόσο πολύ θέλει να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας πάει να πει σε όλους τους Ευρωπαίους ότι πρέπει να ξανακάνουν ανεξάρτητη την ήπειρό τους, αντί να σέρνονται πίσω από διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, που προκάλεσαν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή ή παίζουν με τη φωτιά μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Αυτοί κάνουν τους πολέμους που στέλνουν τους πρόσφυγες στην Ευρώπη.
Ας διεκδικήσει την κληρονομιά του Σαρλ Ντε Γκωλ και του Βίλλυ Μπραντ, που έχει μείνει ορφανή, για να την λεηλατούν τώρα ακόμα πιο επικίνδυνοι δημαγωγοί.
Τέτοιο πολιτικό λόγο θα μπορούσε όμως να ξεστομίσει μόνο μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα.
Ζητώντας παράλληλα την εφαρμογή κυρώσεων έναντι της Τουρκίας αν συνεχίσει την κοροϊδία της Ευρώπης και παίρνοντας και όσα μονομερή μέτρα είναι αναγκαία.
Μα δεν πρέπει να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες;
Βεβαίως και πρέπει. ‘Εχουμε νομική, έχουμε και ηθική υποχρέωση. ‘Εχουμε και μεγάλο συμφέρον να το κάνουμε. Πρώτον εγωϊστικό, γιατί κάνοντάς το προστατεύουμε ότι έχει απομείνει από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Δεύτερο, εθνικό συμφέρον, γιατί η εικόνα της συμπαράστασης από χιλιάδες συχνά φτωχούς ‘Ελληνες κάνει τον γύρο του κόσμου, υψώνοντας τείχος προστασίας για τη χώρα μας, που δέχεται, εδώ και χρόνια, ανηλεή επικοινωνιακή και προπαγανδιστική επίθεση.
Αναγνωρίζω ότι έχουν ένα επιχείρημα όσοι διαμαρτύρονται ότι τέτοιο κίνημα αλληλεγγύης δεν εμφανίσθηκε προς τους αναξιοπαθούντες ‘Ελληνες, αν και δεν μου μοιάζει σωστό να αντιπαραθέτουμε πράξεις καλοσύνης. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα μαρτυρά όμως ότι η φιλανθρωπία δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, αρκετή, ούτε μπορεί, ο μόνος σκοπός των πράξεών μας, να “σώσουμε” τις ψυχές μας. Μόνο ένα έθνος, μια κοινωνία, γιατί ταυτίζονται στην περίπτωσή μας το λαϊκό και το εθνικό, που σηκώνονται και αγωνίζονται συνειδητά για τη σωτηρία τους μπορούν εν τέλει να δώσουν νόημα στις καλές προθέσεις.
Φανταστείτε προς στιγμήν να γενικευτούν οι εμπρησμοί εγκαταστάσεων που προορίζονται για τους πρόσφυγες ή να συμβούν και άλλα φοβερά, από όσους τυχόν πειστούν από τα αποτρόπαια που γράφουν ορισμένες εφημερίδες της υποτίθεται εθνικόφρονος άκρας δεξιάς. ‘Η και από προβοκάτορες, που ασφαλώς αν πάρουν εντολή να δράσουν θα το κάνουν με τη μεγαλύτερη ευκολία στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Λέμε υποτίθεται εθνικόφρονος, γιατί ξέρουμε που οδήγησε την Ελλάδα στο παρελθόν, ποιών διεθνών δυνάμεων υπήρξε απόφυση, καταφέρνοντας στο τέλος το ακατόρθωτο. Να οδηγήσει, χωρίς αντίσταση, τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο.
Πολλοί ανώτεροι στρατιωτικοί βγήκαν στα μπαλκόνια τον Ιούλιο να καλούν τους ‘Ελληνες να υποταγούν στους πιστωτές. Τώρα τι ακριβώς θέλουν με αυτά που λένε και γράφουν; Την πολιτική του “Ναι” που υποστήριξαν ακολουθεί ο Πρωθυπουργός. Από τη στιγμή που η Αθήνα συνθηκολόγησε στο κύριο μέτωπο και εκλιπαρεί την επιείκεια των Δανειστών, πως θα γίνει Ηρακλής να αντιμετωπίσει τις γεωπολιτικές απειλές που εμφανίζονται ήδη;
Από την άλλη όμως και ο Χριστός έλεγε ο έχων δύο χιτώνας να δώσει τον ένα. Δεν είπε και τους δύο, παρόλο που ο ίδιος τους έδωσε, και τους χιτώνες και τη ζωή του. Γιατί ήξερε μάλλον τι μπορεί να ζητάει και τι όχι από τους ανθρώπους.
Κάνοντας ότι επιβάλλει η συνείδηση, ο ανθρωπισμός μας και το συμφέρον μας, συμπαραστεκόμενοι στους δυστυχισμένους, που δεν είναι ασφαλώς οι εχθροί μας, αλλά είναι θύματα των εχθρών μας, θα πρέπει να προστατεύσουμε, με νύχια και με δόντια, την κοινωνική μας ειρήνη, την εθνική μας συνοχή, το πολίτευμά μας και, εν τέλει, την ίδια την εθνική μας υπόσταση, που απειλούνται ευθέως από την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί.
Πρέπει να αποτρέψουμε πάση θυσία τη συνέχιση της ροής προσφύγων από την Τουρκία και να κάνουμε ότι μπορούμε για να αποδεχθεί η ΕΕ την υποδοχή όσων βρέθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Πρέπει να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού την κυριαρχία μας στο Αιγαίο και την ασφάλεια των παραμεθόριων περιοχών, αλλά και όλων των περιοχών όπου θα εγκατασταθούν πρόσφυγες. Πρέπει να διευκολύνουμε, με κάθε μέσο, την αποχώρηση όσων περισσότερων προσφύγων είναι δυνατό από την ελληνική επικράτεια.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χώρα είναι αποκεφαλισμένη. Βγαίνουν τώρα διάφοροι πολιτικοί αρχηγοί για παράδειγμα και εξηγούν ότι το βέτο είναι έγκλημα καθοσιώσεως, αφού διαρρηγνύει τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς, σαβουάρ βιβρ, που η ελληνική πολιτική τάξη νομίζει ότι είναι το απαύγασμα της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής. Ξεχνώντας και την λαϊκή παροιμία ότι και ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει (πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος εδώ!)
Το βέτο είναι ένα όπλο, απολύτως θεμιτό και νόμιμο στην ΕΕ. Είναι συζητήσιμο αν πρέπει να χρησιμοποιηθεί τώρα και αν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά το να αποκλείεται και να καταδικάζεται εκ των προτέρων, είναι ο καλύτερος μάρτυς του απολύτως “ανατολίτικου” χαρακτήρα της “ευρωπαϊστικής” πολιτικής και άρχουσας τάξης της χώρας μας. Υποκλίνεται ενώπιον του Βεζύρη ή του Σουλτάνου, του φιλάει τα πόδια και ελπίζει στο έλεός του. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει έλεος, όπως αποδεικνύει η τελευταία εξαετία. Θέλουν αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει κατά λάθος!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, μετά τη “γενική δοκιμή” της Γιουγκοσλαβίας (όπως την ομολογεί η ίδια η Θάτσερ στα απομνημονεύματά της), ο αραβομουσουλμανικός κόσμος δέχτηκε, τα τελευταία 15 χρόνια, μια από τις αγριότερες επιθέσεις στην ιστορία του Λευκού Ανθρώπου. Δεν συνιστά όμως λύση η μετανάστευση του πληθυσμού του στην Ευρώπη, που θα ολοκληρώσει την καταστροφή των χωρών προέλευσης και θα προωθήσει την ατζέντα του “πολέμου των πολιτισμών”, που ονειρεύονται οι πιο σκοτεινές δυνάμεις της αναδυόμενης “αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης”.
Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, και σε αυτούς και σε εμάς, είναι η αποκατάσταση ενός στοιχειωδώς ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, που θα τολμάει αίφνης αυτό το στοιχειώδες, που τόλμησε το Βουκουρέστι, να διατηρήσει πρεσβεία στη Δαμασκό. Που θα έκανε κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Κύπρο, όχι με την Τουρκία, όπως το μεθαυριανό, ή το Ισραήλ, που επέβαλαν οι ΗΠΑ.
Υπήρξε στο παρελθόν τέτοιο κράτος η μικρή Ελλαδίτσα και η ακόμα μικρότερη Κύπρος, του Ανδρέα Παπανδρέου (ό,τι άλλο κι αν του προσάψει κανείς), του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του “Γιατρού” Βάσσου Λυσσαρίδη. Νερό έπιναν τότε στο όνομά τους σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες. Κι αν οι δυτικοί δεν τους αγαπούσαν, τους λογάριαζαν πάντως.
6 Μαρτίου 2016
http://www.konstantakopoulos.gr/
ΥΓ Είχε γραφεί αυτό το άρθρο όταν έπεσε στην αντίληψή μας δημοσίευμα της αυστριακής Στάνταρτ για το σχέδιο ανακοινωθέντος της συνόδου Κορυφής. Αν αληθεύει το δημοσίευμα, εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες στην Ελλάδα με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Πέραν των άλλων καταστροφικών συνεπειών που θα είχε μια παρόμοια απόφαση, θα περιόριζε ασφυκτικά και τους εναπομείναντες, πολύ περιορισμένους διεθνείς “βαθμούς ελευθερίας” του ελληνικού κράτους. Θα το έκανε ακόμα πιο εξαρτημένο από την ΕΕ και τους όρους που έχει επιβάλλει στην Αθήνα, αλλά και από την Τουρκία για τον έλεγχο της ροής προσφύγων.