Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

<<ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΡΜΗ>>

To άθλιο, το ελεεινό κομματικό κατεστημένο έχει οδηγήσει την Κύπρο μας ένα βήμα πριν την τουρκοποίηση και τον κύπριο πολίτη σε κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση.

Τώρα ίσως παρά ποτέ άλλοτε, να χρειάζεται να το πιστέψουμε ότι, ναι, έχουμε γεννηθεί για κάτι περισσότερο από το απλώς να πηγαινοερχόμαστε σε μια δουλειά, μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς, τούς φόρους που συντηρεί την νομενκλατούρα και τους πολυσυνταξιούχους κρατικούς αξιωματούχους και πολιτικάντηδες.
Τώρα κινδυνεύουμε περισσότερο από ποτέ για αυτό δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ελπίδα, την προσπάθεια , την αντίδραση. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, μας πνίγει η αγωνία, μας παραλύει ο φόβος και μας τρομάζει το αβέβαιο αύριο. Γιατί όταν την ψυχή μας την πλακώνει η μαυρίλα είναι δύσκολο να δούμε το φως. Να δούμε ότι είμαστε εδώ για κάτι μεγαλύτερο. Ότι αξίζουμε μια ζωή με καλύτερη προοπτική για μας και τα παιδιά μας.
Μην αφήσουμε την ψυχική, νοητική και πνευματική παραλυσία της εποχής, σαν πέπλο να μας σκεπάσει τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια.

Πρέπει να πιστεύουμε στο μεγαλείο της ύπαρξής μας, στην μοναδικότητά μας, στις δυνάμεις μας. Θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε εκείνες τις δυνάμεις που σίγουρα υπάρχουν μέσα μας για να αλλάξει η ψυχολογία μας. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα όταν θέλει και αποφασίσει να εργαστεί με πίστη, με θέληση και δύναμη.

Ο καθένας μας διαθέτει αυτές τις αρετές μέσα του. Απλώς πρέπει να τις ξεθάψουμε και να οπλιστούμε με ενθουσιασμό, με πείσμα και επιμονή. Ξανά και ξανά έχει αποδειχτεί ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτόν που πραγματικά θέλει. Θα πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να βρει  το δικό του κουμπί και να πιστέψει στον εαυτό του. Γιατί αξίζουμε πολλά περισσότερα από ότι νομίζουμε . Γιατί αξίζουμε πολύ περισσότερο από ότι τα τελευταία χρόνια μας έκαναν να πιστέψουμε.

Όσο αφήνουμε στο περιθώριο τις αλήθειες για να τραφούμε με τα ψέματα που μας πουλά το διεφθαρμένο κομματικό
Κατεστημένο τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο περισσότερο θα υφιστάμεθα τους εθνικούς, και τους οικονομικούς μας διασυρμούς.


 
<<Μπάζει η υπόθεση της «δικαίωσης» του Αντρέα Βγενόπουλου>>

Μπάζει η υπόθεση της «δικαίωσης» του Αντρέα Βγενόπουλου από την απόφαση της Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών Γεωργίας Τσατάνη, σύμφωνα με την οποία «δεν προκύπτουν ενδείξεις περί διάπραξης ποινικών αδικημάτων» σε σχέση με τη Λαϊκή Τράπεζα, αφού μόνο οι Εισαγγελείς Διαφθοράς έχουν την αρμοδιότητα διενέργειας μιας τέτοιας έρευνας.
Παρόλο που, ο Αντρέας Βγενόπουλος εμφανίζεται «δικαιωμένος» για το «κλείσιμο» της ποινικής υπόθεσης της Λαϊκής Τράπεζας στην Ελλάδα, επικαλούμενος πρόσφατη απόφαση της Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών, ωστόσο, σκιές πλανώνται πάνω από την υπόθεση.

Συγκριμένα, η ευθύς εξαρχής ενέργεια της Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών Γεωργίας Τσατάνη να αφαιρέσει από τους Εισαγγελείς Διαφθοράς τη συγκεκριμένη δικογραφία εναντίον του Ανδρέα Βγενόπουλου και πέντε συνεργατών του, τη στιγμή που αυτή βρισκόταν στο στάδιο της ποινικής δίωξης, χαρακτηρίστηκε παράνομη.

Δικαστικοί κύκλοι στην Ελλάδα είχαν χαρακτηρίσει τότε την αφαίρεση της δικογραφίας ως  δικαστικό «πραξικόπημα», αφού είναι πρωτοφανές γεγονός, εισαγγελέας να αφαιρεί δικογραφία, η οποία βρίσκεται ένα βήμα πριν το στάδιο της δίωξης.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του HOTDOC, (Νοέμβριος 2015), είναι πρωτοφανές το γεγονός, η εισαγγελέας εφετών να ζητά την παλαιότερη δικογραφία των εισαγγελέων του τμήματος Διαφθοράς, Γιάννη Δραγάτση και Αντώνη Ελευθεριάνου, για να τη συσχετίσει με μία νεότερη, και όχι το αντίστροφο, δηλαδή οι κ.κ. Δραγάτσης και Ελευθεριάνος να ζητήσουν τη δικογραφία που χειριζόταν η κ. Τσατάνη.

Οι ίδιοι δικαστικοί κύκλοι σχολίασαν το γεγονός αυτό ως παρακώλυση της έρευνας κατά του Ανδρέα Βγενόπουλου και των πέντε συνεργατών του.

Αναλυτικότερα, η αφαίρεση της δικογραφίας από τους δύο Εισαγγελείς Διαφθοράς είναι παράνομη, καθώς σύμφωνα με έγγραφο του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Νικολάου Παντέλη (ο οποίος προΐσταται στις έρευνες κατά της Διαφθοράς), μόνο οι εισαγγελείς Διαφθοράς έχουν την αρμοδιότητα μιας τέτοιας έρευνας.
    
Ευρωπαϊκό… δεδικασμένο;
Σημειώνεται ότι σε χθεσινή του ανακοίνωση, ο Αντρέας Βγενόπουλος ανέφερε ότι «η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο με αποτέλεσμα τη δημιουργία ευρωπαϊκού  δεδικασμένου».

Πάντως, σύμφωνα με νομικές πηγές του Reporter δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «ευρωπαϊκό δεδικασμένο». Σύμφωνα νομική πηγή «η απόφαση ευρωπαικού δικαστηρίου είναι δεκτή από τα κυπριακά δικαστήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δημιουργείται ευρωπαικό δεδικασμένο. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμỨ.


Εξάλλου, η Νομική Υπηρεσία και το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Κυπριακής Δημοκρατίας ζήτησαν όπως τύχουν πλήρους ενημέρωσης από τις αρμόδιες Αρχές της Ελληνικής Δημοκρατίας, ως προς την όποια έκβαση εισαγγελικής εξέτασης για θέματα που σχετίζονται με τις διερευνώμενες υποθέσεις για τη Λαϊκή Τράπεζα.



 
<<ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ>>

Εξαντλώντας και τα τελευταία όρια δουλοπρέπειας ενδοτισμού και εθνικής μειοδοσίας, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμφώνησε να αναλάβει το ΝΑΤΟ τον έλεγχο των θαλασσίων συνόρων της χώρας μας για να ανακοπούν, υποτίθεται, οι ροές των προσφύγων - μεταναστών από την Τουρκία προς την Ελλάδα. Την παραπάνω απόφαση υποστήριξαν φυσικά και όλα σχεδόν τα κόμματα του λεγομένου "συνταγματικού τόξου".

          Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν ούτε αιφνιδιαστική ούτε παράξενη. Τόσο η παρούσα κυβέρνηση, όσο και η προηγούμενη των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αφού δεν έκαναν το αυτονόητο για μια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, να αναθέσουν δηλαδή τον έλεγχο και την ασφάλεια των συνόρων στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, όταν άρχισαν να εισέρχονται καθημερινά λαθραία άρα και παράνομα χιλιάδες τριτοκοσμικών εισβολέων και πάλι δεν αντέδρασαν. Με τον τρόπο αυτόν έδωσαν σε όλον τον κόσμο την εντύπωση πως η χώρα μας είναι μια ανοχύρωτη πολιτεία, ένα μεγάλο "ξέφραγο αμπέλι", στο οποίο όποιος έρχεται όχι μόνο εγκαθίσταται και φιλοξενείται αλλά είναι ελεύθερος να παρανομεί και να συμπεριφέρεται ως επικυρίαρχος.

          Επειδή μεγάλος αριθμός παρανόμων μεταναστών που εισερχόταν στην χώρα μας ως πρόσφυγες μετέβαινε στις χώρες της Κεντρικής, κυρίως και της Βορείου Ευρώπης, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να αντιδρούν σπασμωδικά. Έτσι για να προστατευτούν άρχισαν σταδιακά να κλείνουν τα σύνορα τους και να αρνούνται να δεχθούν άλλους πρόσφυγες με κίνδυνο να απομονωθεί η χώρα μας και να γίνει χώρος μονίμου εγκατάστασης  των ανεπιθύμητων λαθροεισβολέων. Παράλληλα, κλήθηκε και το ΝΑΤΟ να συνδράμει στην επίλυση του προβλήματος.

 Η εμπλοκή όμως του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση του λεγόμενου " προσφυγικού θέματος" θίγει ευθέως τα συμφέροντα της χώρας μας.

          Κατ' αρχάς, λόγω του ότι επεβλήθη από την Γερμανία σε συμφωνία με την Τουρκία και χωρίς να ερωτηθεί ο 'Έλληνας πρωθυπουργός, αποδεικνύεται κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβητήσεως, ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια ανεξάρτητη χώρα αλλά έχει εξελιχθεί σε προτεκτοράτο. Υπέρ της απόψεως αυτής συνηγορεί και το γεγονός ότι η απόφαση για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς διαπραγματεύσεις και, κυρίως, κατά παράβαση του άρθρου 27 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο επιτάσσει να επιτρέπεται η διέλευση ξένης δυνάμεως από την ελληνική επικράτεια και η εγκατάσταση σ΄αυτήν μόνον μόνο με νόμο που θα ψηφισθεί στην Βουλή από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.

          Κατά δεύτερον λόγο, με την παρουσία του ΝΑΤΟ, το "προσφυγικό", ένα θέμα καθαρά της αρμοδιότητας της ΕΕ το οποίο προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει η ίδια με την παρουσία και της FRONTEX, μετατρέπεται τώρα σε διεθνές καί μπορούν να παρέμβουν χώρες που δεν ανήκουν στην ΕΕ, με πρώτη και καλύτερη την Τουρκία, ο ρόλος της οποίας αναβαθμίζεται. Από κατηγορούμενη που ήταν μέχρι πρότινος για τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, τους εκβιασμούς που έκανε και διότι προσπαθούσε να εκμεταλλευθεί το πρόβλημα για την εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων, μεταβάλλεται σε ισότιμο εταίρο που συμμετέχει στην συνδιαχείριση του Αιγαίου.

          Με την παραπάνω μεθόδευση η επιτυχία της νατοϊκής παρεμβάσεως, εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από την καλή θέληση της Τουρκίας. Όλοι βεβαίως γνωρίζουμε την ικανότητα της να εκμεταλλεύεται τέτοιες ευκαιρίες προς όφελος των συμφερόντων της. Θα πρέπει λοιπόν να περιμένουμε νέες τουρκικές προκλήσεις και εκβιασμούς προς κάθε κατεύθυνση. Επί πλέον δεν πρέπει να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για την πλήρη αποτυχία του εγχειρήματος.

          Επειδή δεν έχουν καθοριστεί, προς το παρόν τουλάχιστον, με σαφήνεια τα θέματα των περιοχών ευθύνης και των επιχειρησιακού και τακτικού ελέγχου των δυνάμεων που θα ενεργούν στο Αιγαίο, οι Τούρκοι ήδη αρνήθηκαν να περιπολούν οι νατοϊκές δυνάμεις στις περιοχές της Δωδεκανήσου που την θεωρούν αποστρατικοποιημένη ζώνη αμφισβητώντας έτσι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

          Εφόσον η εξέλιξη αυτή γίνει αποδεκτή από εμάς, κάτι το οποίο θεωρείται βέβαιο πως θα συμβεί, νομιμοποιείται εν τοις πράγμασι (de facto), το " γκριζάρισμα" μεγάλων περιοχών του Αιγαίου. Τούτο διότι στο μέλλον η Τουρκία θα ισχυρισθεί πως εφόσον η Ελλάδα δεν αντέδρασε στην παραπάνω μεθόδευση, σημαίνει πως η υπόψη θαλάσσιες περιοχές και ο εναέριος χώρος τους δεν ανήκουν σε αυτήν. Εάν πάλι αντιδράσουμε, θα κατηγορηθούμε από το ΝΑΤΟ ότι δεν είμαστε ΄΄συνεργάσιμοι΄΄ και παρακωλύουμε το έργο του.

          Επειδή από την πλευρά των ναυτικών επιχειρήσεων το Αιγαίο είναι μια ιδιάζουσα περιοχή λόγω της μορφής των ακτών του αλλά και της υπάρξεως χιλιάδων βραχονησίδων και νησίδων, είναι βέβαιο πως οι ναυτικές δυνάμεις των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ, που θα συμμετάσχουν στην επιχείρηση θα αναλάβουν ρόλο παρατηρητή και απλώς θα δίνουν πληροφορίες στις ελληνικές και τουρκικές αρχές για την ύπαρξη παρανόμως κινούμενων μεταναστών ώστε να επιληφθούν αυτές του θέματος. Τότε όμως έρχεται στην επιφάνεια το σοβαρό θέμα της έρευνας και της διασώσεως. Η Τουρκία αμφισβητεί την αρμοδιότητα της Ελλάδος να ασκεί στο Αιγαίο το δικαίωμα αυτό. Συνεπώς, εάν η Νατοϊκή δύναμη ενημερώσει πρώτα την Τουρκία για την ύπαρξη ατόμων στην θάλασσα και τα τουρκικά μέσα τους περισυλλέξουν, η Τουρκία με το σκεπτικό που αναφέρθηκε προηγουμένως, αποκτά δικαίωμα στην έρευνα και διάσωση κάτι το οποίο φυσικά θα επικαλεσθεί στο μέλλον ως δική της αρμοδιότητα.

          Από την άλλη πλευρά, επειδή το Αιγαίο είναι μια κλειστή θάλασσα , η ύπαρξη πλοιαρίων με άτομα σε αυτά θα γίνει άμεσα αντιληπτή και από τις ελληνικές ναυτικές δυνάμεις. Τότε, επειδή η αρμοδιότητα της έρευνας και της διασώσεως στο Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα, κάποιο ελληνικό πλοίο θα κινηθεί αυτοδικαίως προκειμένου να εκτελέσει την αποστολή αυτή. Εάν κινηθεί ταυτόχρονα και τουρκικό πλοίο, είναι πολύ πιθανό να δημιουργηθεί επεισόδιο. Στην περίπτωση αυτή ενδέχεται να υπάρξουν δυο ανεπιθύμητες εξελίξεις.

α. Η νατοϊκή δύναμη, εφαρμόζοντας το δόγμα Λουνς (παλαιού γραμματέα του ΝΑΤΟ), δεν θα παρέμβει στην υπόψη διαφορά με αποτέλεσμα να υπάρξουν, ενδεχομένως , απρόβλεπτες επιπτώσεις.
β. Ακόμη και αν η διάσωση γίνει από την ελληνική δύναμη, οι διασωθέντες θα πρέπει να μεταφερθούν στην ελληνική ακτή και να μην επιστραφούν στην Τουρκία, οπότε ουσιαστικά δεν έχουμε κάποιο όφελος.

          Ας υποθέσουμε επίσης ότι ένα πλοιάριο με άτομα βρίσκεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, η νατοϊκή δύναμη δίνει αυτή την πληροφορία στις τουρκικές ακτές και εκείνες διατάσσουν να τους περισυλλέξει τουρκικό πλοίο. Στην περίπτωση αυτή η Τουρκία αποκτά το δικαίωμα να παραβιάζει τα χωρικά μας ύδατα, εμείς στα πλαίσια των νατοϊκών μας υποχρεώσεων θα πιεσθούμε να μην αντιδράσουμε και, παράλληλα, επειδή η "διάσωση" έγινε στα χωρικά μας ύδατα  θα υποχρεωθούμε να παραλάβουμε και τα άτομα. Ανάλογη εξέλιξη θα υπάρξει και στην περίπτωση που τουρκικό σκάφος "καταδιώξει" πλοιάριο που ξεκίνησε από την Τουρκία, μέχρι την στιγμή που αυτό θα εισέλθει στα χωρικά μας ύδατα.

 Άμεση αμφισβήτηση εθνικής μας κυριαρχίας θα υπάρξει και στην περίπτωση κατά την οποία πλοιάριο με λαθρομετανάστες εντοπισθεί στην περιοχή των Ιμίων η άλλης αμφισβητουμένης νησίδας μας και παρέμβει για έλεγχο τουρκικό σκάφος.

          Σοβαρό θέμα αμφισβητήσεως της εθνικής μας κυριαρχίας θα προκύψει και στην περίπτωση της πτήσεις εναερίων μέσων της Συμμαχίας, στα πλαίσια της επιτηρήσεως του Αιγαίου. Ως γνωστόν η χώρα μας, για μεν την θάλασσα αναγνωρίζει ως χωρικά ύδατα τα 6 ναυτικά μίλια (ΝΜ), για δε τον εναέριο χώρο τα 10 ΝΜ. Όμως ούτε η Τουρκία αλλά ούτε και το ΝΑΤΟ αναγνωρίζουν ως εύρος του εθνικού εναέριου χώρου τα 10 ΝΜ. Συνεπώς, εάν μία νατοϊκή ή τουρκική φρεγάτα βρίσκεται σε περιοχή μεταξύ 6 ΝΜ και 10 ΝΜ και απονηώσει ένα ελικόπτερο αυτό θα πρέπει να υποβάλει σχέδιο πτήσεως. Εάν αυτό δεν γίνει, κάτι που είναι βέβαιο, το ελικόπτερο πρέπει να αναχαιτιστεί διότι παραβιάζει τον εθνικό εναέριο χώρο. Σε διαφορετική περίπτωση απεμπολούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Εάν πάλι το αναχαιτίσουμε διακινδυνεύουμε να δημιουργηθεί επεισόδιο.

 Ακόμη όμως και στην περίπτωση κατά την οποία, προκειμένου να αποφευχθούν οι παραπάνω εμπλοκές, παρέμβει ο Γερμανός διοικητής της νατοϊκής δυνάμεως και καθορίσει αυτός την δραστηριότητα στην ζώνη μεταξύ 6 και 10 ΝΜ και εμείς το αποδεχθούμε, εκχωρούμε κυριαρχικά δικαιώματα.

          Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, έχει και ευρύτερες διαστάσεις. Κατ' αρχάς εξυπηρετεί την πολιτική της Γερμανίας στην οποία η δημοτικότητα της καγκελαρίου Μέρκελ έχει υποστεί σημαντικά πλήγματα λόγω των λανθασμένων χειρισμών της στο θέμα των προσφύγων. Η λαϊκή αντίδραση έχει κορυφωθεί μετά τις πρόσφατες βιαιοπραγίες των "προσφύγων" σε Αμβούργο και Κολωνία αλλά και της συνεχώς αυξανομένης επιθυμίας όλων σχεδόν των παρανόμων μεταναστών να εγκατασταθούν στην Γερμανία. Με την κίνηση αυτή η Μέρκελ προσπαθεί να καθησυχάσει την κοινή γνώμη της Γερμανίας, ότι ενδιαφέρεται να επιλύσει το προσφυγικό πρόβλημα. Για τους λόγους αυτούς η Γερμανία, εμπλέκοντας και το ΝΑΤΟ, επιδιώκει να διεθνοποιήσει το θέμα, ώστε να διευκολυνθεί σε δεύτερη φάση και η συμμετοχή των ΗΠΑ στην επιχείρηση. Αυτή η συμμετοχή εξυπηρετεί και τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ καθόσον νομιμοποιούνται να εκδηλώσουν στρατιωτική παρουσία στο Αιγαίο ώστε να φέρουν και ναυτικές δυνάμεις σε εγγύτητα με τα μέτωπα των συγκρούσεων στην Μ. Ανατολή. Η εμπλοκή άλλωστε του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο αποσκοπεί και στο να δημιουργήσει αντίπαλο δέος στην Ρωσία η οποία κυριαρχώντας στον Εύξεινο Πόντο μετά την προσάρτηση της Κριμαίας προωθεί με αβλαβή διέλευση από τα Δαρδανέλλια δυνάμεις του στόλου της στις βάσεις της στην Συρία μέσω του Αιγαίου στο οποίο έχει εκδηλώσει και αυτή ναυτική και αεροπορική παρουσία που φέρνει σε δύσκολη θέση την Τουρκία κυρίως, αλλά και το ΝΑΤΟ.

          Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σηματοδοτεί επίσης την πρόθεση της Τουρκίας να ζητήσει από την Συμμαχία να προστατεύσει τα σύνορα της και με την Συρία. Με τον τρόπο αυτόν η Τουρκία θα επιδιώξει να αποφύγει το ενδεχόμενο της δημιουργίας ανεξάρτητης και οργανωμένης σε μορφή κράτους, κουρδικής οντότητας στο βόρειο τμήμα της Συρίας η οποία, σε μεταγενέστερο χρόνο θα ενωθεί με τις αντίστοιχες του Ιράκ και της Τουρκίας για την δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους. Τα παραπάνω, εξαρτώνται βεβαίως από την εξέλιξη των επιχειρήσεων στο μέτωπο της Συρίας. Η όσο το δυνατόν ταχύτερη πτώση του Χαλεπίου και η εκδίωξη των δυνάμεων του ISIS από εκεί, ακόμη και μία συμφωνία για κατάπαυση του πυρός, θα συμβάλει αποφασιστικά στο να μην υλοποιηθεί αυτή η επιδίωξη της Άγκυρας.

          Με βάση τα προαναφερθέντα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο όχι μόνο δεν θα επιλύσει το πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως αλλά θα δημιουργήσει και άλλα μεγαλύτερα από τα οποία θα βγει ζημιωμένη η χώρα μας. Οι κυβερνώντες αλλά και εκείνοι που παριστάνουν την αξιωματική και την "δημοκρατική" αντιπολίτευση, είναι εντελώς ανίκανοι να χειρισθούν τα εθνικά θέματα με αποτέλεσμα να εξευτελίζουν την χώρα στο εξωτερικό και να διασύρουν τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις οποίες δεν χρησιμοποιούν για την αποστολή που καθορίζει σ' αυτές το Σύνταγμα της χώρας αλλά, τις έχουν μετατρέψει σε υπηρέτες καθενός που αποφασίζει να έλθει λαθραία στην πατρίδα μας. Από την πλευρά του όμως και ο ελληνικός λαός φέρει μεγάλη ευθύνη για την παρούσα κατάσταση διότι ανέχεται και στηρίζει με την ψήφο του τα κόμματα της διαπλοκής, της διαφθοράς και της υποτέλειας. Η μόνη ελπίδα να μεταβληθούν προς το καλό τα σημερινά δεδομένα είναι μία εθνική κυβέρνηση της Χρυσής Αυγής που θέλει και μπορεί να βγάλει την χώρα από τα αδιέξοδα και να εξασφαλίσει την επιβίωση του έθνους των Ελλήνων.

Γεώργιος Επιτήδειος
Αντιστράτηγος ε.α
 

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

<<ΘΑΝΑΣΙΜΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ>>

Του Περικλή Νεάρχου
Πρέσβυ ε.τ.

Η Ελλάδα διέρχεται σήμερα μία από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Αντιμετωπίζει μία οικονομική κρίση, την οποία δεν μπορεί να διαχειρισθεί με εθνικές πολιτικές. Η οικονομική, διπλωματική και αμυντική αποδυνάμωση της χώρας επιδεινώνει τη θέση των εθνικών της θεμάτων και δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια του ελληνικού εθνικού χώρου.

Η εικόνα αυτή επιβαρύνεται επιπλέον από την ανεξέλεγκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο θέμα των προσφύγων και λαθρομεταναστών. Το θέμα δεν είναι καθόλου μικρό και ακίνδυνο. Έχει καταλυτικές γεωπολιτικές διαστάσεις. Αν παραμείνει ανεξέλεγκτο για μακρό σχετικά διάστημα, μπορεί να δημιουργήσει μη αναστρέψιμες και ολέθριες συνέπειες στην εθνική συνοχή, ταυτότητα και ασφάλεια.

Ευκαιρία για κάποιους να μας επιβάλουν γεωοικονομικό έλεγχο

Διανύουμε το 2016, το έκτο έτος μίας πρωτοφανούς κρίσεως και οικονομικής καταστροφής, που ήταν μέχρι τώρα αδιανόητη για περίοδο ειρήνης. Ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός, παρά τις τρομακτικές θυσίες που έχει υποστεί, καλείται συνεχώς σε νέες θυσίες και ταυτόχρονα δεν διαβλέπει την πολιτική και την προοπτική μιας διεξόδου προς την ανάπτυξη.

Αντιθέτως, πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματά του για το που πραγματικά οδηγεί η συστηνόμενη από τους θεσμούς πολιτική, που αποτελεί, υποτίθεται, συνταγή σωτηρίας. Η ιστορική εμπειρία και η συμβατική λογική την οποία αναδέχονται ι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι του κόσμου, αρχής γενομένης από τον Κέυνς, που επηρέασε παγκόσμια τις οικονομικές πολιτικές μέχρι τη δεκαετία του ’70, διδάσκουν ότι η εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας υπό συνθήκες υφέσεως έχει ολέθριες συνέπειες. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι από τα πιο διδακτικά.

Το πρώτο είναι οι πολιτικές λιτότητας που εφάρμοσαν οι δύο προκάτοχοι του αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ για να ελέγξουν την κρίση που ξέσπασε το 1929. Η κρίση αντιμετωπίσθηκε με τα ριζικά μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ για τον έλεγχο της χρηματιστικής κερδοσκοπίας, τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και της παραγωγής, την ενίσχυση του ρόλου του κράτους και την αναζωογόνηση της εθνικής οικονομίας, με δημόσιες επενδύσεις, παροχή υψηλής ρευστότητας στην οικονομία και μεγάλα έργα υποδομής.

Το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Υποστηρίζεται ανακριβώς ότι η άνοδος του Χίτλερ οφείλεται στην πληθωριστική πολιτική της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η τελευταία εκμηδένισε, πράγματι, κάθε οικονομική αξία και εξώθησε τον γερμανικό λαό σε αναζήτηση «σωτήρα» στο πρόσωπο του αρχηγού του μικρού τότε ναζιστικού κόμματος. Υποβαθμίζεται όμως και αποσιωπάται ο καταστροφικός ρόλος που έπαιξε σε αυτό η πολιτική ακραίας λιτότητας του καγκελάριου Μπρούνινγκ.
Ο τελευταίος, αντί να αντιμετωπίσει την κρίση με μέτρα αναπτυξιακής πολιτικής, δημόσιων επενδύσεων και μεγάλων έργων υποδομής, έκανε ακριβώς το αντίθετο για να περιορίσει την ύφεση και να χαλιναγωγήσει τον πληθωρισμό. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμη κατάρρευση την παραγωγή και την οικονομία. Είναι η ίδια πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο χωρών, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία αφ’ ενός και η Ελλάδα αφ’ ετέρου.

Τι σημαίνει για την Ελλάδα η εφαρμογή πολιτικής ακραίας λιτότητας, ενώ βρίσκεται σε μία τέτοια κατάσταση;
Τι σημαίνει η παράλογη αύξηση φόρων, όταν οι επιχειρήσεις και τα εισοδήματα καταρρέουν;
Τι σημαίνει η αύξηση στο 23% του ΦΠΑ στον τουρισμό, όταν οι γειτονικές και ανταγωνιστικές χώρες έχουν 8% ΦΠΑ;
Τι σημαίνει η αύξηση των επιβαρύνσεων στους αγρότες, όταν αναγνωρίζεται απ’ όλους ότι η ανόρθωση και η ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την ανάπτυξη;
Τι σημαίνει η εξοντωτική επιβάρυνση των ελευθέρων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με φόρους, παρακρατήσεις και εισφορές που ανέρχονται στο 70% και 80% των ακαθάριστων εισοδημάτων τους; Πώς μπορούν να επιβιώσουν επιχειρήσεις και επαγγελματίες με τους όρους αυτούς, όταν σε γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία, η φορολογία είναι 10%; Δεν προκαλεί, βεβαίως, έκπληξη ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, 60.000 ελληνικές επιχειρήσεις μετανάστευσαν στη Βουλγαρία…

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Κι ακόμη πιο αδυσώπητα, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, η Ελλάδα σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την κρίση με εθνικές πολιτικές. Αφ’ ενός, γιατί είναι τώρα υπό τον ζυγό των προαπαιτουμένων που θέτουν τα Μνημόνια. Αφ’ ετέρου, γιατί δεσμεύεται από το πλαίσιο και τους κανόνες της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και της Ευρωζώνης.

Εάν η Ελλάδα είχε την ελευθερία εθνικών πολιτικών, θα ανέτρεχε στις γνωστές συνταγές: παροχή αυξημένης ρευστότητας, έλεγχος του εμπορικού ισοζυγίου, με περιορισμό ενδεχομένως των εισαγωγών, δημόσιες επενδύσεις, ενίσχυση των εξαγωγών και αναπτυξιακά έργα υποδομής. Η αυξημένη ρευστότητα θα οδηγούσε σε αύξηση του πληθωρισμού, αλλά αυτός θα μπορούσε να μειωθεί σταδιακά, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη. Οι κανόνες όμως της ενιαίας αγοράς και το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπουν σήμερα την προσφυγή στις πολιτικές αυτές. Αντιθέτως, το άνοιγμα των αγορών στην παγκοσμιοποίηση κατέστησε ανέφικτο οποιονδήποτε περιορισμό των εισαγωγών και εξέθεσε την εθνική παραγωγή σε καταστροφικό διεθνή ανταγωνισμό.

Πώς θα διαμορφωθεί υπό τις συνθήκες αυτές εθνική αναπτυξιακή πολιτική και στρατηγική; Η χώρα χρειάζεται την πολιτική και τη στρατηγική αυτή, αλλά η συστηνόμενη από τους θεσμούς ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, την καθιστά ανέφικτη. Υποβάλλει την ιδέα ότι ο πρωταγωνιστής για την ανάπτυξη δεν θα είναι πλέον ούτε η ελληνική επιχειρηματικότητα, ούτε οι δημόσιες επενδύσεις. Θα είναι κατά κύριο λόγο οι ξένες πολυεθνικές και τα ξένα funds.

Η διεθνής αυτή επιχειρηματικότητα απαιτεί διεθνή ανταγωνιστικότητα, που καθορίζεται για το είδος της παραγωγής στην Ελλάδα με τους συντελεστές αμοιβών και τρίτων χωρών χαμηλού κόστους. Μισθοί, επομένως, συντάξεις, επίπεδο ζωής και κοινωνικό κράτος όπως αυτά που διαμορφώθηκαν στα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αυτή είναι η «μεγάλη» προοπτική που διανοίγει για την Ελλάδα το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα έχασε αντί πινακίου φακής τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, των τεσσάρων συστημικών τραπεζών της. Έχασε τον έλεγχο 14 αεροδρομίων της και αναρωτιέται κανείς τι θα απομείνει από τον εθνικό πλούτο με την προβλεπόμενη από το Μνημόνιο, με ασαφείς όρους, δημιουργία του Υπερταμείου των 50 δισ. Ευρώ. Το τελευταίο αποκαλείται ευσχήμως και παραπλανητικά «Ταμείο για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας»!

Το μεγάλο επιχείρημα για την δικαιολόγηση της πολιτικής αυτής, είναι, βεβαίως, το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Αντί όμως να αναζητηθούν τρόποι για να βοηθηθεί η χώρα να επιστρέψει στην ανάπτυξη και στην αύξηση της παραγωγής για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το χρέος της – το μέρος τουλάχιστον εκείνο που οφείλει να πληρώσει-, της επιβάλλεται ως πολιτική το αδιέξοδο και ως μόνη δήθεν λύση το ξεπούλημα του εθνικού της πλούτου και η εξαθλίωση του λαού της.

Αυτή είναι η δήθεν Ευρωπαϊκή «Ένωση», η οποία ενώ άφησε μετέωρη και ασυντέλεστη την πολιτική της ενοποίηση, κατέστησε έμβλημά της τις χρηματιστικές αγορές και την παγκοσμιοποίηση.
Γιατί όμως η Ελλάδα να έχει κοινή αγορά και ανοικτά σύνορα με πολύ ισχυρότερες οικονομίες, εάν δεν υπάρχει πραγματική προοπτική πολιτικής Ενώσεως, που θα έφερνε ως αντιστάθμισμα πολιτικές κοινής αναπτύξεως, συγκλίσεως, συνοχής και αλληλεγγύης;

Η σημερινή πορεία της Ευρώπης πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όσους σκέπτονται και ανησυχούν για το μέλλον της χώρας. Η Ελλάδα δεν μπήκε στην Ευρώπη για να υποβαθμισθεί και να συμβαδίσει με γειτονικές της χώρες που απείχαν παρασάγγας σε επίπεδο ζωής και αναπτύξεως. Στο πνεύμα αυτό, πρέπει να προβληματισθεί σοβαρά για το δέον γενέσθαι, χωρίς φόβο, στερεότυπα και ιδεοληψίες.

Το Κυπριακό

Η αποδυνάμωση της χώρας, οικονομική και αμυντική, αντιμετωπίζεται επίσης από εχθρούς και άσπονδους «φίλους» ως μεγάλη «ευκαιρία» για τη «λύση» των εθνικών της θεμάτων. Πρώτο στη σειρά είναι το Κυπριακό. Η Ελληνική πλευρά έχει εγκλωβισθεί σε μία διπλωματική μέγγενη και πιέζεται να «αδράξει» την ευκαιρία για τη «λύση» που θα φέρει δήθεν την «επανένωση». Η παρουσιαζόμενη ως επανένωση θα ήταν ουσιαστικά η εγκατάλειψη κάθε αγώνα κατά της τουρκικής κατοχής, η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αναγνώριση, νομιμοποίηση και συνταγματοποίηση των τετελεσμένων γεγονότων, με τη μορφή μιας διζωνικής ομοσπονδίας, που είναι στην πραγματικότητα συνομοσπονδία δύο ίσων μερών.

Σε μία τέτοια περίπτωση, η τουρκοκυπριακή μειοψηφία του 18% θα εξισωνόταν με την ελληνική πλειοψηφία του 80% και θα καταλυόταν κάθε έννοια δημοκρατικής αρχής. Καμία σημαντική απόφαση δεν θα μπορούσε να λαμβάνεται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της άλλης πλευράς, η οποία ελέγχεται και θα εξακολουθήσει να ελέγχεται από την Άγκυρα. Οι Τουρκοκύπριοι υπολογίζονται σήμερα σε 79.000 περίπου. Ο τουρκοκύπριος ηγέτης δηλώνει ως «νόμιμο πληθυσμό» στα Κατεχόμενα 220.000, περιλαμβάνοντας τους εποίκους, που αποτελούν ήδη πλειοψηφία.

Με απλά λόγια, η Κύπρος με μία τέτοια «λύση», θα περιερχόταν στο σύνολό της από τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο. Οι σημερινές στρατηγικές συγκλίσεις και συμμαχίες που επιδιώκει από κοινού με την Ελλάδα, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ουσιαστικά θα ακυρωνόταν. Η Άγκυρα θα γινόταν επίσης νόμιμος και λεόντειος συνεταίρος στο φυσικό αέριο της Κύπρου.

Το δράμα στην περίπτωση αυτή δεν είναι μόνο οι εξωτερικές πιέσεις, που κινούνται με βάση το γνωστό στερεότυπο του γεωπολιτικού ανταγωνισμού των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, ο ελληνικός παράγων πρέπει να είναι «σύμμαχος» και «φίλος» του τουρκικού παράγοντα, γιατί έτσι επιτάσσουν τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πρέπει επίσης να μην αναπτύσσει σχέσεις και συνεργασία με τον ρωσικό παράγοντα, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία είναι μία μεγάλη και ομόδοξη χώρα, με την οποία η Ελλάδα έχει ιστορικούς φιλικούς δεσμούς και κάθε συμφέρον να έχει σήμερα σχέσεις σε όλους τους τομείς για λόγους οικονομικούς και στρατηγικής ισορροπίας και άμυνας.

Η διάβρωση του εσωτερικού μετώπου στην Κύπρο επιτρέπει στις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, να γίνονται «αχθοφόροι» των ξένων σχεδίων και να προσπαθούν να παραπλανήσουν και να εξαπατήσουν τον κυπριακό λαό ότι τα σχέδια αυτά θα φέρουν δήθεν «λύση». Τη στιγμή, μάλιστα, που οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην ίδια την Τουρκία επανακαθορίζουν το στρατηγικό τοπίο και αλλάζουν τους συσχετισμούς δυνάμεων που ίσχυαν μέχρι προσφάτως.

Δεν εκπλήττει, στο πλαίσιο αυτό, η πρόσκληση του τούρκου υπουργού Εξωτερικών στον γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού, να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη. Δεν εκπλήττει επίσης η επίσκεψη που ανέλαβε στο Ισραήλ ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, για να «πείσει» την Ισραηλινή ηγεσία ότι η επιδιωκόμενη «λύση» δεν αντιτίθεται στα στρατηγικά συμφέροντα του Τελ Αβίβ και ότι δήθεν θα αποτελέσει συμβολή στη στρατηγική ασφάλεια του τελευταίου.

Το Ισραήλ δεν θέλει, προφανώς, στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου από την Άγκυρα, που θα έφερνε μία μουσουλμανική χώρα πίσω από την πλάτη του και θα απειλούσε εν δυνάμει τις δυτικές προσβάσεις του. Το Ισραήλ υπεστήριξε ενεργά το 1974 το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή γιατί είχε τότε φιλικές στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία. Η κατάσταση δεν είναι η ίδια σήμερα. Ο αμερικανικός παράγων ασκεί πιέσεις και στο Τελ Αβίβ «να τα βρει» με την Άγκυρα και να αποκαταστήσει σχέσεις και ενεργειακή συνεργασία μαζί της. Είναι τραγικό να συμπράττει προς αυτή την κατεύθυνση και η κυβέρνηση της Κύπρου, με τον έωλο ισχυρισμό ότι αυτό θα βοηθήσει την «επίλυση» του Κυπριακού!

Η Άγκυρα δημιουργεί κατάσταση πολιορκίας και στο Αιγαίο

Οι κίνδυνοι στα εθνικά θέματα δεν περιορίζονται, δυστυχώς, μόνο στο Κυπριακό. Η Άγκυρα εντείνει τις προκλήσεις της και στο Αιγαίο, δημιουργώντας κυριολεκτικά κατάσταση πολιορκίας στο βόρειο και στο νότιο τμήμα του. Μετά τις «κρουαζιέρες» των τουρκικών πολεμικών πλοίων μέχρι την Κέα, την Άνδρο, τις Κυκλάδες και το Άγιον Όρος, η Άγκυρα επιτείνει την τακτική του αποκλεισμού ολόκληρων περιοχών του Αιγαίου επί μήνες, με πρόσχημα τη διεξαγωγή ασκήσεων.

Αφού απέτρεψε μέχρι τώρα, με απειλές, την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, εκμεταλλεύεται καταχρηστικά τα διεθνή ύδατα του Αιγαίου για να παρουσιάζεται ότι έχει δικαιώματα σε όλο το Αιγαίο κι ότι αυτό δεν αποτελεί ελληνικό εθνικό χώρο, αλλά ανοικτό πεδίο συνδιαχειρίσεως, συγκυριαρχίας και συνεκμεταλλεύσεως.

Οι απειλές και οι προκλήσεις μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να κλιμακωθούν σε ανοικτή κρίση για να εκβιασθεί η Ελλάδα σε υποχωρήσεις. Ο κίνδυνος αυτός είναι εμφανής, με δεδομένη την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και την αμυντική της αποδυνάμωση. Το ερώτημα «τι κάνουμε;» είναι αδυσώπητο και απαιτεί απαντήσεις…

Πιέσεις ασκούνται όμως και σε άλλα μέτωπα. Η Γερμανία, ως ηγεμονικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, συμπράττει με τις ΗΠΑ σε όλα τα θέματα που αναφέρονται στη δυτική γεωπολιτική, άσχετα με υπάρχοντες ανταγωνισμούς και διαφορές στο οικονομικό πεδίο.

Λαθρομετανάστευση, νέο και επικίνδυνο ζήτημα

Κοντά στα άλλα εθνικά θέματα, έχει δημιουργηθεί, κατά τα τελευταία χρόνια, κι ένα νέο και πολύ επικίνδυνο. Πρόκειται για την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, που παρουσιάζεται προσφάτως λόγω Συρίας, ως «προσφυγικό».

Η Τουρκία έχει αναγάγει από χρόνια το θέμα αυτό σε υψηλή πολιτική, επιδιώκοντας γεωπολιτικούς στόχους, κατά πρώτο λόγο, σε σχέση με την Ελλάδα, και κατά δεύτερο λόγο σε σχέση με την Ευρώπη. Συνδυάζει την πολιτική της αυτή με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και με την παγκοσμιοποίηση. Η τελευταία επιδιώκει τη σταδιακή αποδόμηση των εθνικών κρατών και των εθνικών ταυτοτήτων στην Ευρώπη. Προτάσσει ως άλλοθι την προαγωγή μιας ριζοσπαστικής δήθεν νεωτερικότητας και ιδεολογήματα διεθνισμού και οικουμενικού κοσμοπολιτισμού. Τα ιδεολογήματα αυτά συγχέονται επιτηδείως με παλαιά αριστερά ιδεολογήματα και συνθήματα και παρουσιάζονται ως «προοδευτικά». Επιτυγχάνουν έτσι να δημιουργούν σύγχυση και να παρουσιάζουν την προαγωγή της Νέας Τάξεως ως δήθεν «αριστερή», «διεθνιστική» και «προοδευτική» πρωτοπορία!

Η Ελλάδα, από τη γεωγραφική της θέση, είναι πύλη εισόδου για πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Οποιαδήποτε χαλαρή πολιτική, με ανθρωπιστικά κριτήρια, μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες για τη χώρα και να καταστήσει πραγματικότητα τους σε βάρος της σχεδιασμούς της Άγκυρας. Η τελευταία, εκμεταλλευόμενη την πολιτική ανοικτών συνόρων που επιβάλλει η ευρωπαϊκή Οδηγία για το άσυλο, έχει αναγάγει το θέμα σε μεγάλο διαπραγματευτικό χαρτί, ζητώντας ανταλλάγματα σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, για να συνεργασθεί για τον έλεγχό του. Παρά τις υποσχέσεις που έδωσε στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, εξακολουθεί να αφήνει ανεξέλεγκτη τη ροή προσφύγων και λαθρομεταναστών προς τα ελληνικά νησιά, εν μέσω, μάλιστα, χειμώνος. Προβάλλει ως δικαιολογία την εκκρεμότητα που υπάρχει ακόμη στην παροχή των διεκδικουμένων ανταλλαγμάτων. Μεταξύ αυτών, η προώθηση της συνδιαχειρίσεως στο Αιγαίο για τον έλεγχο δήθεν της λαθρομεταναστεύσεως.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει θύμα μίας ευρωπαϊκής πολιτικής, τις συνέπειες της οποίας δεν θέλει η υπόλοιπη Ευρώπη να αναλάβει. Ήδη παντού στην Ευρώπη ανεγείρονται τείχη και φραγμοί. Στα σύνορα Ελλάδας και Σκοπίων γίνεται διαλογή μεταξύ προσφύγων και λαθρομεταναστών. Στους πρόσφυγες επιτρέπεται η είσοδος. ΟΙ λαθρομετανάστες απωθούνται στην Ελλάδα. Στα Ελληνικά όμως σύνορα με την Τουρκία δεν γίνεται καμία διαλογή. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή Οδηγία, έχουν δικαίωμα να εισέλθουν όλοι όσοι δηλώνουν «πρόσφυγες».
Πού οδηγεί αυτή η κατάσταση; Η ανθρωπιστική στάση απέναντι στους πραγματικούς πρόσφυγες δεν μπορεί να γίνει επιχείρημα για την ανοχή μιας ανεξέλεγκτης λαθρομεταναστεύσεως και τη συντήρηση μιας καταστάσεως που εξελίσσεται σε ευθεία απειλή κατά της χώρας.

Η Ελλάδα, αντί να είναι όμηρος του τουρκικού εκφοβισμού, πρέπει να αντιστρέψει το πρόβλημα. Να θέσει ευθέως στην Ευρωπαϊκή Ένωση της ευθύνες της Άγκυρας και να επιφυλαχθεί να αναστείλει την εφαρμογή της ευρωπαϊκής Οδηγίας για το άσυλο, επικαλούμενη έκτακτες συνθήκες και λόγους εθνικής ασφάλειας.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 323

 

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΕΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΘΙΚΩΝ ΑΥΤΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ


Με αφορμή διάλεξη που έκανα πρόσφατα σε συνεργασία με το ‘’Κυπριακό Κέντρο Μελετών’’ και το’’ Ίδρυμα Μελέτης και Έρευνας  Synergy Foundation’’ (Σχετικό Video της ομιλίας υπάρχει στο Facebook) στην οποία αναφέρθηκα μεταξύ άλλων και στο θέμα Σλόποταν Μιλόσεβιτς, πολλοί λήπτες των άρθρων μου μέσω διαδικτύου, ενδιαφέρθηκαν να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα αυτό.

Σας μεταφέρω πιο κάτω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το υπό αναφορά θέμα καθώς επίσης και σχετικό Video.

Κατά την άποψη μου ο Τάσος Παπαδόπουλος είναι ένας εκ των δύο ηθικών αυτουργών της σημερινής καταστροφής της κυπριακής οικονομίας, καθ’ ότι, είναι με δικές του κυρίως ενέργειες και στενών φίλων και συνεργατών του, που η πτωχεύσασα Λαϊκή Τράπεζα έπεσε στα χέρια του Ανδρέα Βγενόπουλου. Ο άλλος ηθικός αυτουργός της καταστροφής της οικονομίας είναι αναμφισβήτητα ο σημερνός Πρόεδρος Νίκος Χρυσάνθου Αναστασιάδης, ο οποίος χρησιμοποίησε σαν αναλώσιμο τον νυν Υπουργό Εξωτερικών Γιαννάκη Κασουλίδη στις προεδρικές εκλογές του 2008. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης μαζί με τον νυν Πρόεδρου του ΔΗ.ΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου και συγκεκριμένο εκδότη-επιχιρηματία, υπέσκαψαν σκόπιμα την υποψηφιότητα Κασουλίδη για να φέρουν στην εξουσία έναν γραφικό και ανόητο Δημήτρη Χριστόφια, να τα κάνει, όπως και τα έκανε μαντάρα στην οικονομία, για να προβάλει ο Αναστασιάδης, όπως και προέβαλε, σαν ο από μηχανής θεός και σωτήρας και να αρπάξει την εξουσία.

Όμηρος Αλεξάνδρου

Πατήστε εδώ για να δείτε το πολύ αποκαλυπτικό Βίντεο http://folders.skai.gr/main/theme?locale=el&id=47

 

 

Τα δις Μιλόσεβιτς που άνοιξε η γη και τα κατάπιε

ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙ


Τα γιουγκοσλαβικά αεροπλάνα πηγαινοέρχονταν σχεδόν κάθε βράδυ στην Κύπρο, κουβαλώντας εκατοντάδες εκατομμύρια γερμανικά μάρκα και δολάρια σε βαλίτσες και μαυροσάκουλα

Πολλοί γνωρίζουν, κανείς όμως δεν τολμά να μιλήσει για την υπόθεση που αμαύρωσε το όνομα της Κύπρου διεθνώς και τη μετέτρεψε σε πλυντήριο μαύρου χρήματος

Ναι, είδα εκατομμύρια σε σακούλες από τον Μιλόσεβιτς, αποκαλύπτει στη «Σ» άνθρωπος που ήταν κοντά στα γεγονότα της δεκαετίας του ’90

Αρκετά από τα χρήματα που έρχονταν στην Κύπρο διαπιστώθηκε, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ότι είχαν διατεθεί για αγορά όπλων για τις ανάγκες του καθεστώτος Μιλόσεβιτς

Το 2001 οι έρευνες, για να βρεθούν όλα τα χρήματα που ο Μιλόσεβιτς έστελνε στο εξωτερικό με παραλήπτες δικούς του ανθρώπους, είχαν φτάσει σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο…

Τις μαρτυρίες για τα χρήματα που κατετίθεντο σε υποκατάστημα της Λαϊκής Τράπεζας στη λεωφόρο Βασιλέως Παύλου, στη Λάρνακα, είχαν δώσει οι υπάλληλοι της Λαϊκής

Τα ονόματα των Κυπρίων που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση είναι βαρύγδουπα. Κανείς όμως δεν δέχεται όχι μόνο να μιλήσει, αλλά ούτε να ακούσει για το όλο θέμα

Μια υπόθεση η οποία παραμένει εδώ και πολλά χρόνια στο σκοτάδι, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες να ριχθεί φως στις λεπτομέρειές της και να ολοκληρωθεί η εικόνα ενός παζλ από το οποίο λείπουν πολλά κομμάτια, είναι αυτή των δισεκατομμυρίων, όπως όλοι λένε, που ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έστελνε μυστικά στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Ήταν τότε που τα Ηνωμένα Έθνη είχαν επιβάλει κυρώσεις στο καθεστώς Μιλόσεβιτς και είχαν απαγορεύσει την παροχή οποιασδήποτε βοήθειας στη Γιουγκοσλαβία.

Αρκετά από τα χρήματα που έρχονταν στην Κύπρο διαπιστώθηκε, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ότι είχαν διατεθεί για αγορά όπλων για τις ανάγκες του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Κάποια άλλα βρέθηκαν σε λογαριασμούς της οικογένειας του Μιλόσεβιτς, αλλά και στενών συνεργατών του. Τα υπόλοιπα άνοιξε η γη και τα κατάπιε, ή τουλάχιστον δεν ξέρει κανείς επίσημα τι απέγιναν. Το 2001 οι έρευνες, για να βρεθούν όλα τα χρήματα που ο Μιλόσεβιτς έστελνε στο εξωτερικό με παραλήπτες δικούς του ανθρώπους, είχαν φτάσει σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο που είχε θωρηθεί, όπως έγραψε τότε η εγκυρότατη εφημερίδα «Guardian», ότι θα ξοδεύονταν περισσότερα χρήματα για να βρεθούν, απ' όσα κεφάλαια θα βρίσκονταν διασκορπισμένα στις τέσσερεις γωνιές του πλανήτη.

Τα δισεκατομμύρια που είχαν προορισμό το νησί μας, σύμφωνα με μαρτυρίες αδιάσειστες, όπως γράφουμε στη συνέχεια, τα έφερναν σχεδόν πάντα βράδυ στην Κύπρο, αεροπορικώς από τη Γιουγκοσλαβία, άνθρωποι του Μιλόσεβιτς μέσα σε βαλίτσες ή σακούλες. Τα έπαιρναν κατευθείαν σε υποκατάστημα της Λαϊκής Τράπεζας στη λεωφόρο Βασιλέως Παύλου, στη Λάρνακα. Τις μαρτυρίες για τα χρήματα που κατετίθεντο στο υποκατάστημα αυτό είχαν δώσει οι υπάλληλοι της Λαϊκής που είχαν οδηγίες να ανοίγουν την τράπεζα, να μετρούν τα λεφτά και να τα τοποθετούν είτε σε θυρίδες είτε σε λογαριασμούς.
Ένας μάλιστα από αυτούς, ο επικεφαλής της ομάδας, είχε δώσει κατάθεση σε ειδικό εμπειρογνώμονα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ο διευθυντής του καταστήματος της Λαϊκής, κάθε φορά που επρόκειτο να προσγειωθεί αεροπλάνο από το Βελιγράδι στη Λάρνακα φορτωμένο με λεφτά, δεχόταν ένα τηλεφώνημα από την υπεράκτια τράπεζα Beogradska Banka, που έδρευε στη Λευκωσία, κι έδινε οδηγίες σε υπαλλήλους να ανοίγουν τη Λαϊκή στη Βασιλέως Παύλου και να παραλαμβάνουν τα μετρητά.

Από τσιγκουνιά ή κάτι άλλο;
Ίσως να ακούγεται αστείο, αλλά η υπόθεση της μεταφοράς στην Κύπρο δισεκατομμυρίων σε βαλίτσες ή και σε σακούλες από το Βελιγράδι έγινε ευρέως γνωστή από μια … τσιγκουνιά (;) της Λαϊκής Τράπεζας. Οι υπάλληλοι που μετρούσαν τα λεφτά σχεδόν κάθε βράδυ ζήτησαν να πληρώνονται υπερωρίες. Η Λαϊκή αρνήθηκε και οι υπάλληλοι παραπονέθηκαν στη συντεχνία τους, την ΕΤΥΚ. Ο τότε γενικός γραμματέας της συντεχνίας Λοΐζος Χατζηκωστής ζήτησε από την τράπεζα να πληρώνει τους υπαλλήλους, αλλά αυτή αρνήθηκε. Ο Λοΐζος Χατζηκωστής μίλησε με τον τότε Γιουγκοσλάβο πρέσβη στη Λευκωσία. Είκοσι τέσσερεις ώρες μετά το θέμα διευθετήθηκε. Οι υπάλληλοι όχι μόνον θα πληρώνονταν υπερωρίες, αλλά θα αποζημιώνονταν και αναδρομικά για όσες ώρες είχαν δουλέψει προηγουμένως.

Το γεγονός ότι ο Μιλόσεβιτς έστελνε δισεκατομμύρια μετρητά στην Κύπρο ήταν γνωστό μόνο σε ορισμένους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης αλλά και της Κεντρικής Τράπεζας, μέχρι τη στιγμή που οι υπάλληλοι της Λαϊκής ζήτησαν τις υπερωρίες. Απ' εκεί και πέρα, άρχισε να διαδίδεται, χωρίς όμως κανείς να μπορεί να το αποδείξει, ότι τα χρήματα αυτά ήταν παράνομα ή ότι χρησιμοποιούνταν για αγορά οπλισμού ή ότι στέλνονταν εδώ για να ξεπλυθούν. Τα ονόματα των Κυπρίων που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση είναι βαρύγδουπα.
Κανείς όμως δεν δέχεται όχι μόνο να μιλήσει, αλλά ούτε να ακούσει για το όλο θέμα. Μάτια, αφτιά και στόματα παραμένουν κλειστά χρόνια τώρα. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι για τους σκοπούς αυτής της έρευνας επικοινωνήσαμε με όλα σχεδόν τα άτομα των οποίων το όνομα, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, αναφέρεται, όταν γίνεται λόγος για την υπόθεση Μιλόσεβιτς. Κανείς μα κανείς δεν θέλησε να μιλήσει, εκτός από έναν, ο οποίος όμως έθεσε ως όρο την ανωνυμία. Για να μπουν σε μια σειρά τα γεγονότα, θα αρχίσουμε δίνοντας πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης.

Ποια ήταν η Beogradska Banka
Η Beogradska Banka ήταν η μεγαλύτερη υπεράκτια τράπεζα στην Κύπρο, τότε. Είχε ιδρυθεί το 1988 και νομικός της σύμβουλος ήταν το γραφείο του εκλιπόντος πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου. Μάλιστα, όπως είχε πει πολλές φορές σε συνεντεύξεις της η 61χρονη τότε διευθύντρια της τράπεζας και «κολλητή φίλη» του Μιλόσεβιτς Μπόρκα Βουτσιτς, η άδεια για λειτουργία της Beogradska αποκτήθηκε πάρα πολύ εύκολα, λόγω της βοήθειας που προσέφερε ο μ. Παπαδόπουλος. Στα εγκαίνια της τράπεζας το 1988, ήταν προσκεκλημένη όλη η ελίτ της Κύπρου. Την κορδέλα έκοψε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου.

Η Μπόρκα Βούτσιτς έμεινε στην ηγεσία της τράπεζας για εννέα ολόκληρα χρόνια και, όπως έλεγε, διατηρούσε τις καλύτερες αναμνήσεις από την παραμονή της στη χώρα μας. Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Guardian», παραδέχθηκε πάντως ότι από την Κύπρο διαχειριζόταν μια τεράστια συγκεκαλυμμένη διαδικασία διασποράς χρημάτων.

«Δεν είμαι εξουσιοδοτημένη να πω πόσα ήταν τα χρήματα αυτά -ανέφερε- όμως όλες οι τράπεζες κάνουν το ίδιο πράγμα για να επιβιώσουν. Πολλοί ήταν εκείνοι που έπαιρναν χρήματα στην Κύπρο. Ήταν επίσης πολλοί άλλοι που κουβαλούσαν μετρητά αεροπορικώς, όχι όμως μαζί μου».

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Βούτσιτς ήταν για χρόνια επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Γιουγκοσλαβίας, ενώ διετέλεσε και Υπουργός Οικονομικών της χώρας της. Με τη δική της υποστήριξη ήταν που βρέθηκε στην πολιτική ο Μιλόσεβιτς. Την υποχρέωση αυτήν της την ξεπλήρωσε, έχοντάς τη μονίμως δεξί του χέρι στα της οικονομίας (και της παραοικονομίας) της Γιουγκοσλαβίας.

Οι κυρώσεις, η Κεντρική και οι υπεράκτιες
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, το 1992, τα Ηνωμένα Έθνη είχαν επιβάλει κυρώσεις στη Σερβία, κάτι που υποχρέωσε την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου να εκδώσει αυστηρές οδηγίες για τον έλεγχο των κεφαλαίων από τη Γιουγκοσλαβία. Οι οδηγίες αυτές, όμως, έδεσαν κυριολεκτικά τα χέρια της Beogradska. Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου, υπό τον Αυξέντη Αυξεντίου τότε, είχε στείλει και δύο υπαλλήλους της στα γραφεία της Beogradska, για να ελέγχουν όλες τις συναλλαγές.
Η Βούτσιτς έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αντιδράσει, ώστε η τράπεζα να συνεχίσει να δέχεται μετρητά από τον Μιλόσεβιτς. Όπως η ίδια είπε σε συνέντευξή της στον Γιάννη Τέλλογλου του «Σκάι», ζήτησε τη βοήθεια του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος μαζί με τον συνεργάτη του Πάμπο Ιωαννίδη τη συμβουλεύσαν να δημιουργήσει υπεράκτιες εταιρείες, που θα έπαιρναν περίπου τη θέση της τράπεζας. Θα εργάζονταν δηλαδή, «αντ’ αυτής». Οι οκτώ υπεράκτιες ήταν οι: ANTEXOL, BROWNCOURT, VANTERVEST, LAMORAL, VERICON, CABCOM HILLSAY και SOUTHMED.

Με διεύθυνση το γραφείο Τ. Παπαδόπουλου
Από έρευνα που κάναμε στο Γραφείο του Εφόρου Εταιρειών, σήμερα μόνον τέσσερεις από τις οκτώ αυτές εταιρείες εξακολουθούν να είναι εγγεγραμμένες. Φυσικά ίσως να είχαν διαγραφεί όλες και να ενεγράφησαν άλλες, άσχετες, με μικρή παραλλαγή στο όνομά τους. Όμως οι πρώτες τέσσερεις διεγράφησαν μεταξύ 2000-2003. Για τη VERICON βρήκαμε ότι από το 2005 μέχρι και το 2006 έκαμε αλλαγή αξιωματούχων και αλλαγή της διεύθυνσης του γραφείου της, το οποίο βρίσκεται τώρα στην οδό Εσπερίδων στη Λευκωσία. Οι διευθυντές της επίσης άλλαξαν. Πάντως και οι οκτώ εταιρείες, όταν ενεγράφησαν στην Κύπρο, είχαν τα γραφεία τους στη διεύθυνση Σοφούλη 2, μέγαρο Σιαντεκλαίρ, στη Λευκωσία. Στην ίδια διεύθυνση βρίσκεται και το δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Το γραφείο του μ. Τάσσου Παπαδόπουλου είχε κατηγορηθεί αρκετές φορές ότι έκανε τα στραβά μάτια στο ξέπλυμα χρήματος από τη Γιουγκοσλαβία στην Κύπρο. Για να αποδείξει το αντίθετο, ο πρώην Πρόεδρος είχε καταχωρίσει αγωγή κατά της εφημερίδας «Financial Times», η οποία είχε γράψει για την υπόθεση, ζητώντας αποζημιώσεις 250.000 λιρών για δυσφήμηση και όχι μόνον.

Η κατάθεση Ιωαννίδη για μια πληρωμή 7 εκατομμυρίων
Στη δίκη που έγινε στη Λευκωσία, κατέθεσε ως μάρτυρας ο μέχρι προ μερικών ετών συνεταίρος του Τ. Παπαδόπουλου, ο Πάμπος Ιωαννίδης. Ο δικηγόρος των «Financial Times» Παύλος Αγγελίδης είχε παρουσιάσει τότε στον Π. Ιωαννίδη έγγραφο, το οποίο έφερε την υπογραφή του και με το οποίο έδινε οδηγίες στη Λαϊκή Τράπεζα να πληρώσει σε μετρητά 7 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα προς τον Ζόραν Μάρκοβιτς. Ο άνθρωπος αυτός ήταν υπαρχηγός του Μιλόσεβιτς, και σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ήταν εγκληματίας πολέμου και λαθρέμπορος όπλων.
Τα χρήματα πληρώθηκαν από δύο λογαριασμούς της υπεράκτιας γιουγκοσλαβικής εταιρείας «Vantervest Overseas Ltd», της οποίας ο Π. Ιωαννίδης ήταν ένας από τους εξ αποστάσεως διευθυντές. Απαντώντας στις ερωτήσεις του Π. Αγγελίδη, ο κ. Ιωαννίδης είπε πως ο ίδιος δεν είχε ιδέα πού πήγαιναν τα χρήματα αυτά, ούτε για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνταν. «Μου εδίδοντο οδηγίες -είχε πει- από τους ιδιοκτήτες της εταιρείας, της οποίας ήμουν εκπρόσωπος και δεν είχα κανένα δικαίωμα ή και λόγο να ζητήσω εξηγήσεις».

Ο Πάμπος Ιωαννίδης ισχυρίστηκε στο δικαστήριο πως ενεργούσε με βάση τις οδηγίες από τους πελάτες του και ότι δεν γνώριζε πού πήγαιναν τα χρήματα και για ποιο σκοπό. «Οι οδηγίες δίνονταν από τους ιδιοκτήτες ή εκπροσώπους των πελατών μας», είπε.

Τάσσος: Του έλεγαν πλήρωσε και πλήρωνε
Σε μια και μοναδική τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε για το θέμα των χρημάτων του Μιλόσεβιτς και της σχέσης του γραφείου του, την οποία έδωσε στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάι», ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος υπεραμύνθηκε των ενεργειών του Πάμπου Ιωαννίδη.

«Ενεργούσε -είπε- κατ’ εντολήν των ιδιοκτητών της εταιρείας. Του έλεγαν πλήρωσε και πλήρωνε».
Στη συνέντευξη εκείνη ο Τ. Παπαδόπουλος δεν είχε δώσει πολλές λεπτομέρειες για την υπόθεση. Είχε πει, μεταξύ άλλων, ότι το γραφείο του απλώς «ενέγραψε» τις υπεράκτιες εταιρείες. Πέραν τούτου δεν είχε καμίαν απολύτως σχέση μαζί τους, με τη διοίκησή τους ή τη διεύθυνσή τους. Χαρακτήρισε επίσης πολύ φυσιολογικό το γεγονός ότι μια μητρική θέλησε να προχωρήσει στη δημιουργία πολλών θυγατρικών κι εξήγησε ότι και οι οκτώ υπεράκτιες που ενέγραψε το γραφείο του ανήκαν πλήρως στην Beogradska Banka.

«Ήταν πλήρης ιδιοκτησία της», είχε πει, ενώ, όταν ρωτήθηκε αν οι οκτώ εταιρείες ανέλαβαν τις εργασίες της τράπεζας, απάντησε ότι δεν ήταν άμεσα ενδιαφερόμενος για να γνωρίζει.

Στην «κρίσιμη» ερώτηση, αν γνώριζε ότι οι οκτώ εταιρείες που ενέγραψε το γραφείο του έφερναν χρήματα στην Κύπρο μέσα σε σακούλες και βαλίτσες, ο Τ. Παπαδόπουλος απάντησε ότι αυτό ήταν φυσιολογικό και νόμιμο.

«Πιθανόν τα χρήματα να έρχονταν κατά παράβασιν του εμπάργκο που είχαν επιβάλει τα Ηνωμένα Έθνη στη Γιουγκοσλαβία. Δεν έρχονταν όμως για λογαριασμό της Beogradska Banka, η οποία ήταν υπό περιορισμόν».

«Είδα σακούλες με 500 εκατομμύρια μετρητά»
Σήμερα κρατικός αξιωματούχος, ο οποίος μίλησε στην εφημερίδα μας υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα γράφαμε σε καμία περίπτωση το όνομα του, είπε πως ο ίδιος είχε δει να μεταφέρονται στην Κύπρο τότε μετρητά, από ανθρώπους του Μιλόσεβιτς. Δεν ανέφερε κανένα από τα ονόματα των μεταφορέων, μας αποκάλυψε όμως ότι ο ίδιος είδε σε μια περίπτωση σακούλες οι οποίες περιείχαν 500 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα.
«Επρόκειτο για τελωνειακούς δασμούς, που αντί να παραμένουν στη Γιουγκοσλαβία στέλνονταν στην Κύπρο. Αυτό δεν ήταν παράνομο, αφού τα μετρητά συνοδεύονταν από πιστοποιητικά».

«Ούτε ένα κομμάτι χαρτί»
Πάντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το καθεστώς Μιλόσεβιτς δεν άφηνε ίχνη για καμίαν από τις ενέργειές του, οι οποίες είχαν σχέση με μεταφορά χρημάτων εκτός της χώρας. Αυτό τουλάχιστον είπαν οι άνθρωποι που είχαν πάρει εντολή μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς να διερευνήσουν πώς έφευγαν τα χρήματα από τη χώρα, πού πήγαιναν, για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνταν. Η οδηγία του ίδιου του Μιλόσεβιτς στους στενούς συνεργάτες του ήταν να μην αφήνουν ίχνη στη διαδρομή, να μην αφήνουν «ούτε ένα κομμάτι χαρτί» το οποίο θα τους ενοχοποιούσε.

Κάποιοι θέλησαν να βοηθήσουν, μετά όμως «άλλαξαν» γνώμη
Τι γινόταν όμως με τα έγγραφα που παρουσιάζονταν στην Κύπρο και τα οποία, σύμφωνα με τον κρατικό αξιωματούχο που μας μίλησε, παραδίδονταν εδώ κι έλεγαν ότι τα μετρητά αποτελούσαν προϊόν τελωνειακών δασμών που εισέπραττε η Γιουγκοσλαβία;

Μέλος της ομάδας των ερευνητών της υπόθεσης Μιλόσεβιτς είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Guardian» ότι: «Ορισμένοι στην Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου φάνηκαν πρόθυμοι αρχικά να συνεργαστούν μαζί μας, αργότερα όμως άλλαξαν γνώμη ή κάποιοι τους είπαν να μην το κάνουν. Η Κύπρος πάντως αρνήθηκε να μας δώσει τα έγγραφα που είχε στην κατοχή της και τα οποία αποδείκνυαν ότι τα μετρητά αποτελούσαν χρήματα από τελωνειακούς δασμούς τους οποίους εισέπραττε η Γιουγκοσλαβία».

«Γνωρίζω πως κουβαλούσαν μετρητά επί ένα χρόνο»
Πηγή από την Κεντρική Τράπεζα ανέφερε -και πάλιν υπό τον όρο της ανωνυμίας- ότι με βάση τη δική της ενημέρωση, χρήματα από τη Γιουγκοσλαβία μεταφέρονταν στην Κύπρο επί ένα χρόνο.

«Πιστεύω πως ίσως να μεταφέρθηκαν εδώ γύρω στα 3 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα. Σίγουρα όχι δέκα δισεκατομμύρια όπως κάποιοι λένε. Θα πρέπει επίσης να πω ότι η Κεντρική Τράπεζα, από κάποιο χρονικό σημείο και μετά, είχε απαγορεύσει τη μεταφορά μετρητών σε βαλίτσες ή σακούλες».

Παρά την πιο πάνω δήλωση, έγκυρες εφημερίδες του εξωτερικού, όπως οι «Financial Times», η «Guardian», η «Washington Post» και άλλες έγραφαν συνεχώς για πολύ περισσότερα δισεκατομμύρια τα οποία μεταφέρονταν στην Κύπρο επί χρόνια. Τα χρήματα αυτά διοχετεύονταν στη συνέχεια αλλού, κυρίως στον Λίβανο.

Ο Μιλόσεβιτς μας χρησιμοποιούσε μέχρι το 2000
Η πληροφορία για ξέπλυμα χρήματος από το καθεστώς Μιλόσεβιτς είχε, όπως ήταν αναμενόμενο, φτάσει και στην Ουάσιγκτον. Πενταμελές κλιμάκιο του ΟFAC (Office of Foreign Assets Control) του αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών ήρθε στην Κύπρο και, όπως μας αναφέρθηκε από ανθρώπους οι οποίοι είχαν θέσεις-κλειδιά τότε στην Κεντρική Τράπεζα, ερεύνησαν όλες τις συναλλαγές που έγιναν μέσω της Beogradska Banka, χωρίς όμως να βρουν οτιδήποτε επιλήψιμο.

«Μάλιστα μας έστειλαν κι επιστολή με την οποία έλεγαν ότι δεν βρήκαν οτιδήποτε επιλήψιμο στη διάρκεια των ερευνών τους», ανέφεραν στην εφημερίδα μας οι ίδιες πηγές.

Ανατρέχοντας στα αρχεία του ΟFAC, πάντως βρήκαμε μια ομιλία αξιωματούχου του OFAC, του Λόρενς Σάμερς, που έγινε ενώπιον συνεδρίου στις 3 Φεβρουαρίου 2000 και στην οποία ο ομιλητής αναφέρθηκε στους «παραδείσους» ξεπλύματος χρήματος. Είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Η Κύπρος, έκανε πρόσφατα βήματα για καταπολέμηση του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος και προχωρεί σε αναθεωρήσεις της νομοθεσίας της προς την κατεύθυνση αυτή. Παρ' όλ' αυτά το καθεστώς Μιλόσεβιτς συνέχισε να χρησιμοποιεί το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας αυτής. Θέλουμε να ενθαρρύνουμε την κυπριακή κυβέρνηση να συνεχίσει τις προσπάθειές της για διευθέτηση αυτού του ζητήματος».

Από το αεροδρόμιο στη Λάρνακα, αλλά και στη Λευκωσία
Η συνήθης διαδρομή των χρημάτων που έφθαναν στην Κύπρο από το Βελιγράδι ήταν από το αεροδρόμιο της Λάρνακας στο υποκατάστημα της Λαϊκής στη λεωφόρο Βασιλέως Παύλου. Υπάρχουν, όμως, μαρτυρίες που αναφέρουν ότι ορισμένες βαλίτσες δεν είχαν προορισμό την τράπεζα. Κατευθύνονταν από το αεροδρόμιο Λάρνακας, στη Λευκωσία. Οι μεταφορείς είχαν συναντήσεις στην πρωτεύουσα, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν τα μετρητά που κουβαλούσαν μαζί τους έφταναν σε ταμεία, τράπεζας ή κάπου αλλού.

Στην τηλεόραση της θυγατέρας Μιλόσεβιτς και στην εταιρεία του γιου του
Οι πληροφορίες της τότε εποχής έκαναν λόγο για χρησιμοποίηση των εκατομμυρίων από τους τελωνειακούς δασμούς της Γιουγκοσλαβίας για αγορά όπλων. Φυσικά, μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς, βρέθηκαν λογαριασμοί εκατοντάδων εκατομμυρίων στο όνομα μελών της οικογενείας του σε διάφορες χώρες του κόσμου, ενώ, όπως αποκαλύφθηκε, η τράπεζα Beobanka, που ήταν παρακλάδι της Beogradska, την οποία διηύθυνε η Μπόρκα Βούτσιτς, έδινε οδηγίες για να παραχωρούνται δάνεια εκατομμυρίων σε τηλεοπτικό σταθμό που ανήκε στην κόρη του Μιλόσεβιτς Μαρία και σε μια εμπορική εταιρεία η οποία ανήκε στον διαβόητο γιο του Μάρκο.

Όπως, επίσης, διαπιστώθηκε μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς, οι στενοί του συνεργάτες βρέθηκαν να έχουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Κύπρο, την Ελβετία, την Ελλάδα, τον Λίβανο, το Ισραήλ και τη Ρωσία τεράστια ποσά. Συνολικά, όπως φάνηκε από τα ευρήματα των ερευνών που έγιναν από τις Αρχές στο Βελιγράδι, τα ποσά που βρέθηκαν σε λογαριασμούς των συγγενών και των συνεργατών του Μιλόσεβιτς υπερέβαιναν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η έκθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης δείχνει τη διαδρομή
Στην έκθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, για τα εγκλήματα πολέμου για τα οποία ο Σλόμποταν Μιλόσεβιτς κατηγορήθηκε, γίνεται πολλές φορές αναφορά στη μεταφορά χρημάτων από τη Γιουγκοσλαβία στην Κύπρο. Στοιχειοθετημένα αναφέρονται περιπτώσεις μεταφοράς πέραν του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της μεταφοράς μέσα σε ένα χρόνο 224 εκατομμυρίων από ένα και μόνο άτομο, τον στενό συνεργάτη του Μιλόσεβιτς, τον Ντράκομιρ Στοΐκοβιτς.
Στις 27 Δεκεμβρίου 1998, ο άνθρωπος αυτός ήρθε στην Κύπρο με ιδιωτικό αεροπλάνο από το Βελιγράδι, κουβαλώντας μαζί του σακούλες με 35 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα. Αμέσως μετά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, συναντήθηκε με εκπροσώπους της Λαϊκής Τράπεζας οι οποίοι πήραν τα χρήματα και τα κατέθεσαν στον λογαριασμό της υπεράκτιας εταιρείας Browncourt Enterprises. Αυτή φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Στοΐκοβιτς έφερε λεφτά με τις σακούλες στην Κύπρο.
Από τον Μάρτιο του 1998 μέχρι τον Μάρτιο του 1999 μετέφερε με τον ίδιο τρόπο στο νησί 224 εκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου, από τον Ιούλιο του 1992 είχαν αποδεδειγμένα κατατεθεί στις οκτώ υπεράκτιες θυγατρικές της Beogradska Banka στην Κύπρο 658 εκατομμύρια. Ένα άλλο άτομο που κατονομάζεται στην έκθεση ως μεταφορέας χρημάτων είναι ο Ζόραν Μάρκοβιτς, που ήταν τότε ο εκτελεστικός διευθυντής της κρατικής τράπεζας Beogradska στο Βελιγράδι. Ο Ζόραν Μάρκοβιτς, όπως προαναφέραμε, ήταν υπαρχηγός του Μιλόσεβιτς, «εγκληματίας πολέμου, λαθρέμπορος όπλων, ο οποίος συνελήφθη και φυλακίστηκε».

Το συνολικό ποσό μπορεί να είναι μεγαλύτερο
Οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Δικαστηρίου δεν θέλησαν να σχολιάσουν την έκθεση. Περιορίστηκαν, όταν κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ότι συνέλεξαν μόνο στοιχεία τα οποία είχαν σχέση με εγκλήματα πολέμου.

«Το συνολικό ποσό που μεταφέρθηκε στην Κύπρο μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο», είπαν.

Μέσω των θυγατρικών αγόραζε τα πάντα
Μέσω των οκτώ θυγατρικών ο Μιλόσεβιτς αγόραζε τα πάντα. Από αμφίβια σκάφη μέχρι αυτοκίνητα «Χάμερ». Ο αδελφός του Μιλόσεβιτς, που ήταν τότε πρέσβης της Γιουγκοσλαβίας στη Μόσχα, αγόρασε δυο ελικόπτερα μέσω ενός εμπόρου όπλων, ενώ γίνεται αναφορά και σε αγορές όπλων από άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ, το οποίο όμως αρνήθηκε κάτι τέτοιο.

Η κυπριακή εταιρεία που πήρε 795.000 για άγνωστο λόγο

Μια κυπριακή αεροπορική εταιρεία επίσης, σύμφωνα με την έκθεση, είχε πάρει 795.000 δολάρια από μιαν από τις οκτώ θυγατρικές, δεν είχε όμως διαπιστωθεί για ποιο λόγο είχε πληρωθεί το ποσό αυτό.

Ήταν λεφτά από το τελωνείο
Να σημειωθεί ότι στην έκθεση αναφέρεται ότι ο μηχανισμός που είχε στήσει ο Μιλόσεβιτς προνοούσε τη συλλογή χρημάτων από τελωνειακούς δασμούς και όχι μόνον, από τη Γιουγκοσλαβία και μεταφορά τους αμέσως στην Κύπρο ή κατάθεσή τους στην Beogradska Banka (που λειτουργούσε και στο Βελιγράδι), με σκοπό τη μεταφορά τους αργότερα στο εξωτερικό. Το σχέδιο επέβλεπε η Beogradska Banka, που λειτουργούσε στην Κύπρο και ήταν το θησαυροφυλάκιο του Μιλόσεβιτς.

Να σημειωθεί ότι ο εμπειρογνώμονας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης Μάρτιν Τορκίλσεν αναφέρει, στην 70σέλιδη έκθεση, ότι «η Κύπρος και η Ελλάδα αποτελούσαν τα κέντρα του διεθνούς οικονομικού μηχανισμού που είχε στήσει ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς μεταξύ των ετών 1994-2000, για να χρηματοδοτεί τις πολεμικές επιχειρήσεις του στη Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο».

Η έκθεση βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αποκαλύψεις αξιωματούχων του καθεστώτος, όπως του διευθυντή των τελωνείων Μιχαήλ Κέρτες, της τέως διοικητού της Τράπεζας Beogradska Banka, της Μπόρκα Βούτσιτς, κ.ά.

«Πηγή της χρηματοδότησης της πολεμικής προσπάθειας των Σέρβων από το 1994 έως το 2000 -σημειώνεται- ήταν η Διεύθυνση των Ομοσπονδιακών Τελωνείων. Η υπηρεσία αυτή μετέφερε μεγάλα ποσά αφενός στο υποκατάστημά της στη Λευκωσία και αφετέρου σε λογαριασμούς οκτώ υπεράκτιων εταιρειών στην Κύπρο, που έκαναν τις αγορές των προμηθειών στο εξωτερικό. Οι οκτώ υπεράκτιες διατηρούσαν λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες, κυρίως στην Κύπρο και την Ελλάδα».

Όπως ανέφερε ο Μιχαήλ Κέρτες στην κατάθεσή του ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, «η Κύπρος ήταν ο δίαυλος του Μιλόσεβιτς προς τον έξω κόσμο».

Γίνονταν όλα από τη Λαϊκή στην Κύπρο και την Ελλάδα
Στο κέντρο του συστήματος, όπως αναφέρει η έκθεση, υπήρχαν δύο τράπεζες: η Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου με έδρα την Κύπρο και η θυγατρική της Ευρωπαϊκή Λαϊκή Τράπεζα, που είχε δημιουργηθεί στην Ελλάδα. Σ' αυτές τις δύο τράπεζες διατηρούσαν τους λογαριασμούς τους οι οκτώ υπεράκτιες εταιρείες. Όλες οι εταιρείες βρίσκονταν κάτω από την άμεση επίβλεψη αξιωματούχων της Beogradska Banka του Βελιγραδίου, που, όπως αναφέρει η έκθεση, «οργάνωναν την κατάθεση των χρημάτων στους λογαριασμούς αυτών των εταιρειών και μετά κανόνιζαν τη μεταφορά των χρημάτων σε διάφορους τρίτους, συμπεριλαμβανομένων των προμηθευτών όπλων, που χρησιμοποιούσαν ο γιουγκοσλαβικός στρατός και οι δυνάμεις του Υπουργείου Εσωτερικών της Σερβίας».
Όπως επαναλαμβάνει αρκετές φορές η έκθεση, ολόκληρη η οικονομική αυτή δομή ήταν σχεδιασμένη και διαρθρωμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξυπηρετεί έναν κυρίως στόχο: την ενίσχυση της σερβικής πολεμικής μηχανής. «Η οικονομική δομή», αναφέρει η έκθεση, «είχε σχεδιαστεί για να παρέχει χρηματοδότηση, προμήθειες και εξοπλισμό για τον γιουγκοσλαβικό στρατό και για το Υπουργείο Εσωτερικών της Δημοκρατίας της Σερβίας».

Τα ακούσαμε και από Γιουγκοσλάβο Υπουργό
Κατηγορίες κατά της Κύπρου εκτοξεύθηκαν και από τον πρώην Υπουργό Δικαιοσύνης της Γιουγκοσλαβίας Βλάνταν Μπάτιτς και μάλιστα επί κυπριακού εδάφους. Ο Μπάτιτς ήταν μάρτυρας σε δίκη που έγινε στη Λευκωσία, μετά από καταγγελία Γιουγκοσλάβου επιχειρηματία για εξαπάτησή του.

Ο Μπάτιτς είχε πει στο δικαστήριο ότι η κυβέρνηση στο Βελιγράδι διευθετούσε τη μεταφορά χρημάτων δισεκατομμυρίων δολαρίων και γερμανικών μάρκων στην Κύπρο. Όπως υποστήριξε, το καθεστώς Μιλόσεβιτς «είχε δημιουργήσει εταιρείες-φαντάσματα στην Κύπρο και ξέπλενε χρήματα μέσω της Λαϊκής Τράπεζας».

Ο Μπάτιτς ανέφερε πως τα χρήματα μεταφέρονταν στην Κύπρο από έμπιστους ανθρώπους του Μιλόσεβιτς από το Βελιγράδι στο Αεροδρόμιο Λάρνακας, ενώ κάποια χρήματα έφθασαν στην Κύπρο μέσω Βουλγαρίας.

Γιατί πούλησε το ποσοστό της η HSBC - Πώς ήρθε η Μαρφίν
Στη Λαϊκή Τράπεζα τότε κατείχε μεγάλο ποσοστό ο διεθνής τραπεζικός κολοσσός HSBC, που είχε ζητήσει να αγοράσει μεγαλύτερο μερίδιο, κάτι όμως που της αρνήθηκε η τότε διοίκηση υπό τον κ. Κίκη Λαζαρίδη. Άλλες πληροφορίες, όμως, λένε πως η HSBC τα πήρε κι έφυγε από τη Λαϊκή, για να μη βρεθεί εκτεθειμένη όταν άρχισαν οι διαρροές για το ξέπλυμα χρήματος από το καθεστώς Μιλόσεβιτς.

Μετά την αποχώρηση της HSBC, μια άγνωστη ελληνική επενδυτική, η Μαρφίν και ο επίσης άγνωστος στο ευρύ κυπριακό κοινό μεγαλομέτοχός της, ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ενδιαφέρθηκε να αγοράσει το μερίδιο της HSBC.

Η συμφωνία έκλεισε και ανακοινώθηκε σε συνέντευξη Τύπου ένα βράδυ στις αρχές του 2006 στα γραφεία της Λαϊκής Τράπεζας, στη λεωφόρο Μακαρίου στη Λευκωσία. Κίκης Λαζαρίδης και Ανδρέας Βγενόπουλος έσφιξαν τα χέρια ενώπιον των δημοσιογράφων, αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν χιαστί, με τον Α. Βγενόπουλο να διαβεβαιώνει τον Κ. Λαζαρίδη ότι θα τον κρατούσε στην προεδρία της διοίκησης της τράπεζας για πέντε τουλάχιστον χρόνια. Λίγους μήνες αργότερα, ωστόσο, ανακοινώθηκε ότι ο Κίκης Λαζαρίδης αποχώρησε από την προεδρία. Μερικές εβδομάδες μετά ο Κ. Λαζαρίδης κατηγόρησε τον Ανδρέα Βγενόπουλο ότι προσπάθησε να τον δωροδοκήσει, για να αποσπάσει τη συναίνεσή του για τη συγχώνευση της Λαϊκής με τη Μαρφίν.

Ο οικονομικός έλεγχος και τα περί δωροδοκίας
Η αντιπαράθεση των δύο ανδρών ξεκίνησε με αφορμή την πρόθεση του διοικητικού συμβουλίου της Λαϊκής να εξετάσει τα οικονομικά πεπραγμένα της διοίκησης Λαζαρίδη.

Ο κ. Λαζαρίδης θεώρησε ότι αυτή η κίνηση αποτελούσε επίθεση εναντίον του και ανέφερε σε ανακοίνωσή του ότι οδηγήθηκε σε παραίτηση από την προεδρία της τράπεζας, λόγω της διαφωνίας του με τους όρους της συγχώνευσης. Ακολούθως έδωσε συνέντευξη Τύπου, απευθύνοντας κατηγορίες κατά του κ. Βγενόπουλου και υποστηρίζοντας ότι δέχθηκε πρόταση δωροδοκίας, ώστε να συναινέσει στη συγχώνευση.

Συγκεκριμένα, κατηγόρησε τον κ. Βγενόπουλο ότι του έκανε πρόταση να συνεργαστεί μαζί του «για την υφαρπαγή της Λαϊκής πίσω από τις πλάτες των μετόχων έναντι οικονομικών παροχών προς εμέ, που ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια λίρες».

Ο Α. Βγενόπουλος, σε δηλώσεις του, χαρακτήρισε ψευδείς τις κατηγορίες Λαζαρίδη και του υπέδειξε «να αναμένει τις συνέπειες του νόμου για τα όσα είπε και για τις οικονομικές ευθύνες των πεπραγμένων του».

Τα ερωτήματα Βγενόπουλου
Τα χρόνια πέρασαν και το θέμα Μιλόσεβιτς επανέρχεται κάθε τόσο, χωρίς ωστόσο ποτέ να ολοκληρωθεί, όπως αναφέραμε στην αρχή του ρεπορτάζ, η ακριβής εικόνα. Πέρυσι ο Α. Βγενόπουλος, σε συνέντευξή του στο «Σίγμα», είχε διερωτηθεί γιατί κανείς δεν ανοίγει το θέμα, ενώ σε επιστολή του προς τον δικαστικό Γεώργιο Πική, της Επιτροπής για την Οικονομία, είχε απευθύνει τα εξής ερωτήματα:

-Ποιοι ήταν οι δικαιούχοι των χρημάτων Μιλόσεβιτς που ήλθαν στην Κύπρο, ποια ήταν τα ποσά και ποια ήταν η νόμιμη αιτία κτήσεώς τους.

-Σε ποιους λογαριασμούς κατέληξαν και ποιοι ήταν οι δικαιούχοι αυτών των λογαριασμών.

-Πού εστάλησαν τελικώς αυτά τα ποσά και για ποια νόμιμη αιτία, και τέλος

-Έγιναν παρανομίες και από ποιους (τραπεζίτες, επόπτες, πολιτικούς, κλπ).

Εκείνο που έχει σημασία σε σχέση με τα ερωτήματα Βγενόπουλου είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός είχε πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα της Λαϊκής διαχρονικά. Και επί εποχής Μιλόσεβιτς. Όπως προαναφέραμε, για τους σκοπούς αυτής της έρευνας επικοινωνήσαμε με όλα σχεδόν τα άτομα των οποίων το όνομα με τον άλφα ή βήτα τρόπο αναφέρεται, όταν γίνεται λόγος για την υπόθεση Μιλόσεβιτς. Κανείς, μα κανείς δεν θέλησε να μιλήσει, εκτός από έναν ο οποίος, όμως, έθεσε ως όρο την ανωνυμία.

Επικοινωνήσαμε επίσης και με τον ίδιο τον Α. Βγενόπουλο, από τον οποίο ζητήσαμε να δώσει τα στοιχεία τα οποία δηλώνει ότι κατέχει για την υπόθεση αυτή. Αρνήθηκε, λέγοντας ότι θα δώσει ό,τι έχει μόνον στον Γενικό Εισαγγελέα, αν και εφόσον κληθεί. Μας παρέπεμψε δε σε άλλο άτομο, το οποίο κατείχε μέχρι προ μερικών χρόνων σημαντικό πολιτειακό αξίωμα, λέγοντάς μας ότι αυτό το άτομο κατέχει σημαντικά στοιχεία και πληροφορίες. Δυστυχώς το άτομο αυτό ούτε στα τηλεφωνήματα πια δεν απαντά…

 

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

<<Ο εποικισμός ως στρατηγική αφελληνισμού σε Ίμβρο, Τένεδο και Κύπρο>>


Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών


Ο εποικισμός, δηλαδή η οργανωμένη και συστηματική μεταφορά πληθυσμού σε συγκεκριμένο χώρο, είτε υπό ειδικό καθεστώς είτε κατεχόμενο, με σκοπό την δημογραφική και εθνική αλλοίωση του, υπήρξε χαρακτηριστική συνισταμένη της τουρκικής στρατηγικής αφελληνισμού τόσο της Ίμβρου και της Τενέδου όσο και της Κύπρου. Μία συγκριτική προσέγγιση της τουρκικής στρατηγικής σε αμφότερες τις περιπτώσεις αποδεικνύει την άνωθεν διαπίστωση.  

Στη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, η Τουρκία προέβαλε το γεωπολιτικό επιχείρημα ότι τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος αποτελούν φυσικά στρατηγικά ερείσματα στο στόμιο του Ελλησπόντου και, ως εκ τούτου, θα έπρεπε να κατέχονται από την Τουρκία. Με αυτόν τον τρόπο το γεωπολιτικό κριτήριο υπερίσχυσε του ιστορικού και της δημογραφικής πραγματικότητας, παραμερίζοντας το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Ελλήνων των δύο νήσων, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες τους. Ενημερωτικώς, το 1923 οι Έλληνες κάτοικοι της Ίμβρου αριθμούσαν περίπου 9.500 (ποσοστό 92%) και της Τενέδου 2.800 (ποσοστό 100%).

Πέραν της ευρείας γκάμας παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης, με την εφαρμογή της απόφασης 35/1964 για της νήσους  Ίμβρο και Τένεδο, της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας, επιτχύνθηκε το πρόγραμμα αφελληνισμού των δύο νήσων. Η απόφαση εκείνη έμεινε γνωστή ως «Πρόγραμμα Διάλυσης» (Eritme Programi) και λόγω του ότι το πρόγραμμα παρεβίαζε τη Συνθήκη της Λωζάννης δεν ανεκοινώθη ποτέ επίσημως από το τουρκικό Κράτος.

Το 1964, με αφορμή τα γεγονότα στην Κύπρο, η Τουρκική κυβέρνηση έκλεισε  όλα τα σχολεία και απαγόρευσε τη διδασκαλία της Ελληνικής, ακόμη και στα σπίτια. Την ίδια χρονιά, με το νόμο 6830, προχώρησε στο πιο κρίσιμο κτύπημα κατά του Ελληνικού στοιχείου. Προχώρησε σε απαλλοτριώσεις γης δίδοντας εξευτελιστικά ποσά στους κατοίκους, με συνέπεια σταδιακώς, το τουρκικό κράτος, να φέρει υπό την κατοχή του το 98% του συνόλου του γονίμου εδάφους. Το αποτέλεσμα, οι κάτοικοι των νήσων, στην πλειονότητα γεωργοί και κτηνοτρόφοι, να στερηθούν τα προς το ζην και να αναγκαστούν να προσφυγοποιηθούν στην Ελλάδα.

Επιπλέον, μία σειρά άλλων μέτρων λειτούργησε ως τακτική ψυχολογικής βίας με στόχο την περαιτέρω τρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού των νήσων. Για παράδειγμα, στην Ίμβρο δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες «ανοικτές αγροτικές φυλακές»  στις οποίες μετεφέρθησαν βαρυποινίτες με ελευθερία κινήσεων στο νησί  τρομοκρατώντας και, σε μερικές περιπτώσεις, σκοτώνοντας κατοίκους.  Επίσης, σε αμφότερα τα νησιά μεταφέρθηκε στρατιωτικό τάγμα του οποίου οι στρατιώτες προέβαιναν σε λεηλασίες και δολοφονίες Ελλήνων. Ουδείς συνελήφθη και κατεδικάσθη για οποιαδήποτε δολοφονία Έλληνα στις Ίμβρο και Τένεδο. Επιπλέον, ο στρατός προχώρησε και σε κατάσχεση ή καταστροφή εκκλησιών για το σκοπό δημιουργίας στρατοπέδων. Τέλος, μεταξύ άλλων παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης, το Τουρκικό κράτος στέρησε την τουρκική υπηκοότητα σε Ιμβρίους και Τενεδίους που διέμεναν στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιστρέψουν στα νησιά τους.

Ως συνέπεια της πιο πάνω τουρκικής πολιτικής, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων κατοίκων της Ίμβρου και της Τενέδου εξαναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα νησιά τους, στα οποία το Ελληνικό στοιχείο ζούσε για 3.000 χρόνια, και να προσφυγοποιηθούν. Σήμερα, στην Ίμβρο ζουν λιγότεροι από 200 Έλληνες και λιγότεροι από 10 ηλικιωμένοι στην Τένεδο.

Στην περίπτωση της Κύπρου, αν και αρχικώς το πολιτικό πλαίσιο δράσης ήταν πιο δύσκολο για την Τουρκία λόγω της ανεξαρτησίας που δόθηκε στο νησί το 1960, η εισβολή του 1974 διευκόλυνε την υλοποίηση του στρατηγικού σχεδίου για την ανάκτηση της Κύπρου (“Kıbrıs'ı İstirdat Planı”) που συνελήφθη από τον Νιχάτ Ερίμ το 1956 και σε σχέση με τον εποικισμό διετυπώθη ως εξής: «Θα πρέπει να επιδιωχθεί η ελεύθερη μετάβαση Τούρκων προς την Κύπρο. Αφού η Τουρκία λάβει τα μέτρα της, το σύνολο του Τουρκικού πληθυσμού μπορεί να αυξηθεί στον αριθμό που ανερχόταν επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τότε μόνο δεν θα ανησυχεί για την έκβαση του δημοψηφίσματος που θα γίνει είτε για τον καθορισμό του συνόλου της νήσου είτε της διχοτόμησης». Η διατύπωση αυτή του Νιχάτ Ερίμ συμπυκνώνει τη μακροχρόνια στρατηγική αφελληνισμού της νήσου.

Οι τακτικοί στόχοι του εποικισμού από το 1974 και εντεύθεν είναι οι εξής:

Μεσοπροθέσμως, η αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων της Κύπρου, ούτως ώστε η Άγκυρα σταδιακώς να νομιμοποιεί τις απαιτήσεις της στις συνομιλίες σχετικώς προς την εδαφική και συνταγματική πτυχή του προβλήματος.

Το εθνικό ξεκαθάρισμα του κατεχομένου τμήματος μέσω της μαζικής μεταφοράς Τούρκων από την Ανατολία. Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με τον βίαιο εκτοπισμό των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής, την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και την παράνομη αλλαγή των τοπωνυμίων στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, στοχεύουν στην εξάλειψη κάθε τι Ελληνικού που υπήρχε για αιώνες και στην τουρκοποίηση της περιοχής.

Η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου και ο επηρεασμός των εκλογών, ώστε να διασφαλιστεί ότι η ηγεσία των Τούρκων της Κύπρου θα συμμορφούται με τις πολιτικές επιλογές της Τουρκίας και η πολιτική ζωή στα κατεχόμενα, να μην αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της Τουρκίας. Για το σκοπό αυτό, στους εποίκους έχει παραχωρηθεί ‘υπηκοότητα’ ‘εκλογικά δικαιώματα’, άδειες εργασίας και αυθαιρέτως το δικαίωμα να σφετερίζονται ελληνοκυπριακές περιουσίες.  

Με τον εποικισμό, μεσοπροθέσμως, η Τουρκία ενισχύει τη στρατιωτική παρουσία της στο νησί, με τη διάθεση επιπρόσθετων εκπαιδευμένων εφεδρειών για τις δυνάμεις κατοχής.

Μακροπροθέσμως, στόχος της Τουρκίας παραμένει βεβαίως ο έλεγχος και η χειραγώγηση της πολιτικής θέλησης των Τουρκοκυπρίων μετά τη λύση. Ως προς αυτό διαλύονται οι όποιες αμφιβολίες ότι με την παραμονή εποίκων η Τουρκία δεν θα μπορεί να ελέγχει την πολιτική ζωή στο τουρκικό συνιστών κρατίδιο. 

Τέλος, ο επηρεασμός μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού προβλήματος με τη δημιουργία νέων τετελεσμένων επί της πληθυσμιακής σύνθεσης, των οποίων η ανατροπή να αποδειχθεί πρακτικώς δύσκολη.

Τόσο στην περίπτωση του αφελληνισμού της Ίμβρου και της Τενέδου όσο και της κατεχομένης Κύπρου, η Τουρκία συμπεριφέρθηκε ως να μην υπήρχε ούτε η διεθνής κοινότητα ούτε διεθνείς συνθήκες που επιβάλλουν συμβατικές υποχρεώσεις και υπαγορεύουν μία δεδομένη συμπεριφορά. Σε τελική ανάλυση αν ο εποικισμός σε Ίμβρο και Τένεδο «νομιμοποιήθηκε» ως εργαλείο για το σκοπό της ομογενοποίησης τουρκικού έθνους- κράτους, στην περίπτωση της Κύπρου λειτούργησε και λειτουργεί ως μέσω υλοποίησης του τουρκικού γεωστρατηγικού επεκτατισμού. 

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

<<Το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο: Τουρκικός σχεδιασμός με θερινό ορίζοντα…>>


ΑΝΔΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΡΙΝΕΣ ΙΚΑΝΟΥΣ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΚΡΑΣΙ, ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΓΕΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥΣ. Ω ΑΘΗΝΑ! ΑΘΗΝΑ! Η ΤΥΧΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΣΟΥ…*
Του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου
Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής
Η αποδοχή της γερμανο-τουρκικής εμπνεύσεως πρότασης από την ελληνική κυβέρνηση μετά από θετική εισήγηση του ΥΠΕΘΑ Πάνου Καμμένου, θα φέρει πολύ σύντομα τη νατοϊκή ναυτική δύναμη (Standing Maritime Group 2) εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί μια νέα – αρκετά σοβαρή – εξέλιξη, η οποία πρωτίστως πρέπει να αναλυθεί εάν και κατά πόσον εντάσσεται στο πλαίσιο της νέο-οθωμανικής αναθεωρητικής πολιτικής την οποία με συνέπεια ασκεί η Άγκυρα. Επιδιώκοντας την γεωστρατηγική εξουδετέρωση της χώρας μας δια της εξουθενώσεώς της και του κορεσμού των δομών της, η Τουρκία ενορχηστρώνει σχεδιασμούς αποσταθεροποίησης της Ελλάδος με εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής την μεθοδικώς στοχευμένη πίεση, η οποία ασκείται μέσω των προσφυγικών και των λοιπών μεταναστευτικών ροών.
Για πρώτη φορά στην Ιστορία των ελληνο-νατοϊκών σχέσεων δίνεται – ουσιαστικά προσκαλείται – η ευκαιρία στην συμμαχία να εμπλέξει δυνάμεις (σ.σ. στην προκειμένη περίπτωση ναυτικές και σε πρώτη φάση) στην περιοχή του Αιγαίου, όπου διακυβεύονται μείζονα εθνικά συμφέροντα και με αφορμή την αποτελεσματικότερη προστασία των ροών (πρόσφυγες και λαθρομετανάστες λ/μ).
Όπως δήλωσε σήμερα (Πέμπτη 11/02) ο Γενικός Γραμματέας της συμμαχίας Στόλτενμπεργκ, μετά από το πέρας της συνάντησης των αρμοδίων υπουργών άμυνας, το ΝΑΤΟ στοχεύει να συμμετάσχει στις διεθνείς προσπάθειες ανακοπής της παράνομης μετανάστευσης και της παράνομης διακίνησης στο Αιγαίο.
Για τον σκοπό αυτό θα διαθέσει ως επιχειρησιακό βραχίονα την Standing Maritime Group 2 (η οποία συγκροτείται εκ τεσσάρων σκαφών), η οποία θα αναλάβει καθήκοντα και θα διεξάγει αποστολές αναγνώρισης, παρακολούθησης και επιτήρησης των παράνομων διελεύσεων στην περιοχή. Η ναυτική δύναμη επίσης θα εγκαταστήσει απευθείας σύνδεση με τον FRONTEX.

Συνεπώς, τίθεται αμέσως το εύλογο ερώτημα εάν τα νατοϊκά σκάφη – μεταξύ των οποίων βρίσκεται μια ελληνική και μια τουρκική φρεγάτα – έχουν εντολή να απωθήσουν όσους επιχειρήσουν να περάσουν στα ελληνικά νησιά. Η απάντηση ήλθε δια στόματος του γ.γ. της συμμαχίας, ο οποίος επισήμανε ότι η αποστολή δεν έχει να κάνει με τη διακοπή της κίνησης ή την προώθηση προς τα πίσω των σκαφών με τους πρόσφυγες, αλλά να συμβάλει στην παροχή κρίσιμων πληροφοριών στον τομέα της επιτήρησης, προκειμένου να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων και στην παράνομη διακίνησή τους.
Όμως ο Στόλτενμπεργκ διαψεύδει τον ΥΠΕΘΑ Πάνο Καμμένο, ο οποίος με σημερινή του δήλωση «πανηγυρίζει» για συμφωνία οριστικής επίλυσης του προβλήματος της μετανάστευσης καθώς: «…οι νατοϊκές δυνάμεις θα διασφαλίσουν ότι όσοι συλλαμβάνονται θα πηγαίνουν κατευθείαν πίσω στην Τουρκία»! (The Secretary General stressed that this mission is “not about stopping or pushing back refugee boats,” but about contributing “critical information and surveillance to help counter human trafficking and criminal networks.”) (βλ. http://www.nato.int/cps/en/natohq/news_127981.htm?selectedLocale=en).
Δηλαδή, τα νατοϊκά πλοία θα συνεργαστούν στενά με τον FRONTEX την ελληνική Ακτοφυλακή του Λ/Σ και την τουρκική Διοίκηση Ασφάλειας Ακτών, ως ένα συμπληρωματικός βραχίονας παροχής πληροφοριών μέσω αισθητήρων. Συνεπώς, η Ελλάδα αποδέχεται – όπως και η Τουρκία – την «αδυναμία» ή την έλλειψη που υφίσταται στον τομέα των μέσων παρακολούθησης και επιτήρησης, την οποία καλείται να συμπληρώσει η συμμαχική ναυτική δύναμη.
Μέχρις ότου να συγκροτηθούν τα αρμόδια κλιμάκια διοίκησης, να αποφασισθεί ο τρόπος, τα μέσα και τα επίπεδα επιχειρησιακής συνεργασίας, συνεννόησης, συγκέντρωσης, μετάδοσης στοιχείων και πληροφοριών, ποιος και πως θα ασκεί την εποπτεία και άλλα διοικητικής φύσεως ζητήματα (σ.σ. εάν θα απαιτηθεί η ενίσχυση με την προσθήκη και άλλων πλοίων), θα περάσουν μέρες. Αμέσως μετά η δύναμη θα κληθεί να αναλάβει δράση σε κάποιον τομέα. Σε αυτό το σημείο προκύπτουν άμεσα και άκρως σημαντικά ερωτήματα.
Όπως καταγράφεται στο δελτίο του ΓΕΕΘΑ για το ΚΕΣΟΔΜΕ (Κεντρικό Συντονιστικό Όργανο Διαχείρισης Μετανάστευσης) όπου παρέχονται στοιχεία μέσω της στατιστικής καταγραφής των ροών, ο κύριος όγκος διακίνησης εντοπίζεται στο βόρειο και δευτερευόντως στο κεντρικό και νότιο Αιγαίο. Άρα η όποια εμπλοκή θα εστιασθεί στα ελληνικά χωρικά ύδατα πέριξ της Λέσβου, Χίου ίσως και της Σάμου. Το νότιο Αιγαίο αποτελεί μέχρι σήμερα περιοχή εμφάνισης ελεγχόμενων ροών μικρού πλήθους, κάτι το οποίο αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά – ίσως και με γεωμετρική πρόοδο – σε συνάρτηση με τις καιρικές συνθήκες.

Το ερώτημα που τίθεται προς το ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τις ειλικρινείς προθέσεις τόσο της πολιτικής όσο και της στρατιωτικής ηγεσίας δεν αμφισβητούμε – αναγνωρίζοντας ότι έχουν αναλάβει να υποστούν τις συνέπειες της πολιτικής των δικαιωματιστών του ΣΥΡΙΖΑ – σχετίζεται με το εάν αυτή η νατοϊκή διευκόλυνση μετατραπεί εμμέσως από την Άγκυρα σε εργαλείο πρόκλησης αναθεωρητικών τετελεσμένων με αφορμή τις ροές.
Δηλαδή, εάν οι ροές όντως κατευθύνονται από τις τουρκικές αρχές, τότε θα πρέπει να αναμένουμε κάθετη αύξησή τους στο νότιο Αιγαίο- περιοχή της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής – οπότε να ζητηθεί η παρουσία του ΝΑΤΟ κι εκεί. Ας μην λησμονούμε ότι οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα διστάσουν να εφαρμόσουν ειδικά σχέδια (σ.σ. γεγονός που έχει αποδειχθεί πολλαπλώς στο παρελθόν) με στόχο την πρόκληση κρίσης, παρουσία της νατοϊκής δύναμης.
Ήδη, επιβεβαίωση της σταθερής πορείας της νέο-οθωμανικής γεωστρατηγικής αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας παρακολουθήσαμε σήμερα με την έκδοση ΝΟΤΑΜ η οποία αφορά τα όρια δικαιοδοσίας στην έρευνα και διάσωση στην περιοχή, με αφορμή την συντριβή ελικοπτέρου του ΠΝ στην Κίναρο. Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες όσο και ενδεικτικές για το μέλλον αναφορικά με τους τουρκικούς σχεδιασμούς.
Συμπερασματικά, οφείλουμε να τονίσουμε τη διπολική πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης και ιδιαιτέρως του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δια στόματος του συναρμόδιου υπουργού Ναυτιλίας για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, τάχθηκε κατά της νατοϊκής εμπλοκής.
Επίσης, η χαίνουσα πληγή που έχει δημιουργήσει η εισροή και η εφιαλτική προοπτική εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων λ/μ και προσφύγων στην χώρα μας, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τύχει λογιστικών ισοσκελισμών με οικονομικά ή ασφαλιστικά θέματα.
Η ευθύνη βαρύνει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος οφείλει να προβεί σε δημόσια ανάκληση της διαβόητης δήλωσης πρόσκλησης του Ιανουαρίου 2015, βάσει της οποίας άνοιξαν κυριολεκτικώς οι πύλες της Ασίας (σ.σ. και της Αφρικής) και προκάλεσαν την σοβαρότατη κρίση μεταξύ της χώρας μας και της ΕΕ.
Καθίσταται άμεση ανάγκη η εγκατάλειψη της πορείας αυτοφινλαδοποίησης της χώρας και της αποφυγής μετατροπής της χώρας σε χώρο…
*Εύπολις (450-410 π.Χ.) Αθηναίος ποιητής, που σκοτώθηκε σε ναυμαχία στον Ελλήσποντο κατά τη διάρκεια της τρίτης περιόδου του Πελοποννησιακού Πολέμου αγωνιζόμενος για την πατρίδα του.