Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

<<Η Angela Merkel δεν θα είναι καγκελάριος της Γερμανίας στο τέλος του 2016, λόγω προσφυγικού>>

Το προσφυγικό κύμα θα οδηγήσει στην έξοδο της γερμανίδας καγκελαρίου από την εξουσία, καθώς δεν θα μπορέσει να το ανακόψει όπως έχει υποσχεθεί
Στην πρόβλεψη ότι η Angela Merkel δεν θα είναι καγκελάριος της Γερμανίας στο τέλος του 2016 προχωράει ο επικεφαλής σχολιαστής διεθνών σχέσεων της εφημερίδας Financial Times, Gideon Rachman.
Ειδικότερα, στο πλαίσιο των προβλέψεων των FT για το επόμενο έτος και στο πλαίσιο της ερώτησης εάν η Angela Merkel θα είναι ακόμη καγκελάριος στο τέλος του 2016, ο Rachman απαντάει κατηγορηματικά όχι, σημειώνοντας τα εξής:
Εάν και το 2015 τελείωσε με την κα Merkel να δέχεται τις επευφημίες στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), το 2016 πιθανότατα θα δούμε το τέλος της ηγεμονίας της ως καγκελαρίου.
Οι επευφημίες αυτές έμοιαζαν σαν απόδειξη ότι η θέση της είναι ασφαλής, και αυτό παρά την πίεση που δέχθηκε η Γερμανία από το κύμα του 1 εκατ. προσφύγων το 2015.
Αλλά η κα Merkel έχει υποσχεθεί ότι θα υπάρξει ανάσχεση των ροών προσφύγων το επόμενο έτος.
Αυτό πιθανότατα θα αποδειχθεί αδύνατο, καθώς οι απεγνωσμένοι μετανάστες, υποβοηθούμενοι από τους παράνομους μετακινητές, θα συνεχίσουν να εισρέουν στη Γερμανία.
Η εκτίμηση για το κουράγιο και την ηθική ηγεσία της καγκελαρίου θα δώσουν τη θέση τους στην αβεβαιότητα και τη δυσαρέσκεια.
Το σημείο καμπής θα είναι μία εξέγερση από τις τοπικές κυβερνήσεις, που δηλώνουν ότι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα μεγέθη του προσφυγικού κύματος.
Αυτό με τη σειρά του θα έχει ως αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της καγκελαρίου εκ των έσω στο CDU, καθιστώντας αδύνατο το να διατηρήσει τη θέση της, καταλήγει ο Gideon Rachman.

 
<<Σε δεινή οικονομική θέση η Ρωσία - Ύφεση -3,7% το 2015 - Σε χαμηλό 12 μηνών το ρούβλι>>

Οι αυξημένες στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας την περίοδο 2014 – 2015, λόγω Κριμαίας και Συρίας, εκτόξευσαν τις κρατικές δαπάνες

Σε δεινή οικονομική θέση βρίσκεται η Ρωσία, σύμφωνα με τους Financial Times, με την οικονομία της να συρρικνώνεται κατά -3,7% για το τρέχον έτος, και το ρούβλι να φτάνει σε χαμηλό 12 μηνών, στον απόηχο των χαμηλών τιμών του πετρελαίου αλλά και των κυρώσεων της ΕΕ, λόγω Κριμαίας.
Παρά τους ισχυρισμούς του Ρώσου Προέδρου, Vladimir Putin, πως η κορύφωση της οικονομικής κρίσης για την Ρωσία έχει περάσει, οι αναλυτές προβλέπουν επιπλέον συρρίκνωση -0,3% της οικονομίας το 2016.
Η στρατηγική αυξημένης παραγωγής του ΟΠΕΚ έχει μειώσει κατά -35% τις τιμές του πετρελαίου το 2015, οδηγώντας σε «κατρακύλα» τα έσοδα της Ρωσίας, τα οποία βασίζονται σε μεγάλο ποσοστό, περίπου 50%, στις εξαγωγές του «μαύρου χρυσού» και φυσικού αερίου.
Η συνολική πτώση του ρουβλίου μέσα στο 2015, είναι -26%, καταγράφοντας τον Δεκέμβριο την χαμηλότερη τιμή τους τελευταίους 12 μήνες, στα 73 ρούβλια να δολάριο.
Οι αυξημένες στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας την περίοδο 2014 – 2015, λόγω Κριμαίας και Συρίας, όχι μόνο εκτόξευσαν τις κρατικές δαπάνες, αλλά οδήγησαν και σε εμπορικές κυρώσεις (στην περίπτωση της Κριμαίας) από την ΕΕ, αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο την ρωσική οικονομία.
Οι μισθοί στην Ρωσία το 2015 μειώθηκαν κατά μέσο όρο -9,2%, επιστρέφοντας σε επίπεδα του 1990.
Οι καταναλωτικές δαπάνες μειώθηκαν κατά -13,1% το τρέχον έτος, με περίπου το ένα πέμπτο των νοικοκυριών στην χώρα να μην μπορεί να αγοράσει ούτε τα βασικά αγαθά!
Οι κοινωνικές αναταράξεις στην Ρωσία είναι συνεχής τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ επιπλέον το εμπάργκο στην εισαγωγή τουρκικών και ουκρανικών προϊόντων, είναι πιθανό να συμβάλει στην άνοδο του πληθωρισμού τους επόμενους μήνες.

 

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

<<Ο πληθωρισμός δυσκολεύει τις κεντρικές τράπεζες – Ήρθε η ώρα να αναλάβουν δράση οι κυβερνήσεις>>

O πληθωρισμός στις χώρες του G7 διαμορφώθηκε κατά μέσο όρο κάτω από το 0,2% στο πρώτο δεκάμηνο του 2015
Μπορεί οι κεντρικοί τραπεζίτες να μοιάζουν με σούπερ ήρωες καθώς καθώς έσωσαν τράπεζες, αγορές ακόμη και χώρες κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, ωστόσο βρήκαν τον… κρυπτονίτη τους, όπως σχολιάζει το Reuters.
Το αδύναμο σημείο λοιπόν για τις κεντρικές τράπεζες δεν είναι άλλο από τον πληθωρισμό.
Παρά τις προσπάθειες Fed και EKT, οι οποίες μείωσαν τα επιτόκιά τους σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, ο πληθωρισμός δεν αυξάνεται παρά την ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας.
Οι κεντρικές τράπεζες αγόρασαν assets αξίας άνω των 10 τρισ. δολαρίων.
Παρόλα αυτά ο πληθωρισμός στις χώρες του G7 διαμορφώθηκε κατά μέσο όρο κάτω από το 0,2% στο πρώτο δεκάμηνο του 2015, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι η ισχύς των κεντρικών τραπεζών έναντι των αγορών χάνει έδαφος, γεγονός που δεν τους επιτρέπει να υποτιμούν τα νομίσματα, με αποτέλεσμα να ακριβαίνουν οι εισαγωγές.
Όπως σημειώνει το άρθρο του Reuters, ήρθε η ώρα να αναλάβουν δράση οι κυβερνήσεις.
Η νομισματική πολιτική δεν αρκεί, η εφαρμογή δομικών μεταρρυθμίσεων από τις κυβερνήσεις είναι απαραίτητη, ωστόσο πρέπει να ληφθεί υπόψη η κόπωση των πολιτών από τη λιτότητα και την προσφυγική κρίση, κυρίως στην Ευρώπη.
<<Το 2015 πολιτικά παραμένει στιγματισμένο από τις 3 κίβδηλες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ – Το φινάλε θα είναι δραματικό>>

Το φινάλε θα είναι δραματικό στο πολιτικό σκηνικό της δύσμοιρης Ελλάδος....
Το 2015 ολοκληρώθηκε αλλά πολιτικά παραμένει στιγματισμένο από τις κίβδηλες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα αριστερό αντιμνημονιακό κόμμα ήρθε στην εξουσία με βασικό επιχείρημα το σκίσιμο του μνημονίου.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ και το μήνυμα στην κοινωνία ήταν τέλος στα μνημόνια.
Η διακυβέρνηση Σαμαρά αποδείχθηκε καταστροφική ενώ η κοινωνία είχε εξαντληθεί καθώς δεν έβλεπε τίποτε άλλο πέραν από αδιέξοδα.
Στις 25 Ιανουαρίου του 2015 η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε στην Ελλάδα μια θεαματική πολιτική νίκη και γέμισε ελπίδες μέρος της κοινωνίας ότι η αριστερά η ηττημένη αριστερά κατά τον εμφύλιο, η δικαίως ή αδίκως συκοφαντημένη αριστερά ήρθε για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.
Οι πρώτες εβδομάδες διαπραγμάτευσης έδειξαν ότι κάτι πάει να γίνει, η Ελλάδα μπορεί να εμφανιστεί με μια πρόταση εναλλακτική αλλά γρήγορα η Γερμανία πήρε τον έλεγχο και ξεκίνησε ο ελληνικός Γολγοθάς.
Στα δύσκολα η Αριστερά δεν έκανε επανάσταση αλλά υποτάχθηκε, έδειξε ότι δειλιάζει, έδειξε αμηχανία και στο τέλος αποδέχθηκε μια συμφωνία που ήταν ο προπομπός του τρίτου μνημονίου αλλά τότε πολλοί αριστεροί δεν πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους εξαπατήσει.
Συνέβησαν πολλά που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει επικοινωνιακά να περάσει το μήνυμα ότι μάχεται να αλλάξει την Ευρώπη.
Η ιστορία έδειξε ότι η Ευρώπη άλλαξε τον ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρωτικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εκείνη την στιγμή είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Όμως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το δημοψήφισμα.
Στις 5 Ιουλίου του 2015 διεξάγεται ένα ιστορικό δημοψήφισμα.
Το ερώτημα σαφέστατο, αποδέχεστε τις προτάσεις Juncker που ήταν η βάση του τρίτου μνημονίου ή όχι;
Καθολικά νίκησε το ΟΧΙ ο λαός πανηγύριζε στην πλατεία Συντάγματος αγνοώντας ότι ο Τσίπρας ο πολιτικός λαοπλάνος τους είχε ξεγελάσει.
Το ΟΧΙ σε 48 ώρες έγινε ΝΑΙ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε όχι μόνο τις προτάσεις Juncker υιοθέτησε το χειρότερο μνημόνιο στην ιστορία της Ελλάδος ενώ διαπραγματευτικά απέτυχε παταγωδώς γιατί ο Schaeuble o Γερμανός ΥΠΟΙΚ είχε σχεδιάσει το Grexit.
Η Ελλάδα όχι μόνο απέτυχε αλλά για πρώτη φορά το Grexit ως σχέδιο ήταν στο τραπέζι.
Η κοινωνία γνώριζε ότι παραπλανήθηκε ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ του Ιανουαρίου και των νέων εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου του 2015 έχασε μεγάλο μέρος της πολιτικής του δύναμης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρ΄ ότι απέτυχε πέτυχε το 3 στα 3 και αυτό συνέβη γιατί έπεισε την κοινωνία ότι προσπάθησε και απέναντι του είχε μια αποδεκατισμένη αντιπολίτευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε 3 στα 3 αλλά οι επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι όπως οι αποδόσεις στα αμοιβαία κεφάλαια.
Οι παρελθούσες αποδόσεις δεν εγγυώνται τις μελλοντικές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει οικτρό πολιτικό τέλος.
Κάθε μνημόνιο και κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση και μνημόνιο.
Ο λαός κουράστηκε κατάλαβε ότι όλοι τον κοροϊδεύουν.
Ο Τσίπρας ωστόσο είχε ένα καλό σε σχέση με όλους τους άλλους, όντως προσπάθησε, απέτυχε αλλά προσπάθησε.
Η δυναμική της προσπάθειας….όμως ξεθωριάζει.
Το ασφαλιστικό έρχεται και η νεολαία δεν βλέπει βελτίωση, λογιστικά υπάρχει βελτίωση όχι πραγματική, ούτως ή άλλως η βελτίωση εμφανίζεται ετεροχρονισμένα με διαφορά φάση 2-4 τριμήνων.
Ακόμη και αν η κατάσταση στην οικονομία σταθεροποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει οικτρό πολιτικό τέλος.
Δεν θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ σίγουρα αλλά θα χάσει τουλάχιστον το 50% της εκλογικής του δύναμης.
Το φινάλε θα είναι δραματικό στο πολιτικό σκηνικό της δύσμοιρης Ελλάδος.
 

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

<<Η σκιώδης Τουρκία, ο πανταχού παρών ‘Αιντα και το δήθεν>>

 

ΤΟΥ ΚΡΕΣΕΝΤΣΙΟ ΣΑΝΤΖΙΛΙΟ
Ελληνιστής
Ντε Σότο, Ντάουνερ, Άιντα: Τρία πιόνια στην ιστορική πλέον σκακιέρα των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του ΟΗΕ και της Ε.Ε. πραγματευτές ενός σχεδίου προ πολλού επεξεργασμένου για την εξασφάλιση πολιτικής, γεωστρατηγικής και οικονομικής εξουσίας και υπεροχής στην ‘Αγκυρα, σε δυο νευραλγικές περιοχές της ανατολικής Μεσογείου όπως είναι η Κύπρος, που εδώ μας ενδιαφέρει άμεσα, και η Ελλάδα, κατ’ επέκταση.
Από τους τρεις, σήμερα, ο Έσπεν Μπαρθ Άϊντα οργανώνει με περίσσιο ζήλο την τρίτη “επιχείρηση Κύπρος” μέσα στα τελευταία 11 χρόνια! Πάλι το ίδιο πολυδύναμο σχέδιο η επιτυχία του οποίου “παράγει” όχι μόνο την οικονομική εξουθένωση (που σε κάθε περίπτωση ήδη βιώνεται από το 2013 και μάλλον θα ενταθεί στο μέλλον αν δεν υπάρξει κάποια σωτήρια αντίδραση), αλλά και την ιστορική, εθνοτική και εθνική εκμηδένιση της χώρας όπερ και εμπεριέχει και την πολιτική υποταγή ή, στη καλύτερη περίπτωση, μια ανυπέρβλητη αδυναμία υπεράσπισης βασικών συμφερόντων.
Όσον αφορά στη σχέση Αναστασιάδη-Άιντα, πρόκειται στην ουσία για δυο παράλληλους δρόμους της “μη δημιουργικής ασάφειας” όπου υποβόσκει η καλά καμουφλαρισμένη έλξη προς την Τουρκία και η εξίσου αποκρυμμένη επιβολή των ΗΠΑ και της ΕΕ, με το αζημίωτο για αμφότερους και με μια μόνο διαφορά: ο πρώτος μπορεί να κατηγορηθεί εκούσια ή ακούσια(!) ως προδότης της πατρίδας, ενώ ο δεύτερος απλά κάνει τη δουλειά του, αν και, ίσως, μερικές φορές υπερβαίνει τα όρια που του έχουν ανατεθεί ακολουθώντας το, σοφό γι’ αυτόν, ρητό: “δάσκαλε που δίδασκες…”, ένα “πρόγραμμα” πολύ βολικό στην ορισμένη περίπτωση και ανεκτό από τους ενδιαφερόμενους εντολείς του.
Δεν πιστεύω ότι ο Αναστασιάδης δεν μη καταλαβαίνει το παιχνίδι του Άιντα. Αλλά είναι φανερό πως βασίζεται σε μια δραματική κατάσταση μιθριδατισμού που δημιούργησε στον ελληνοκυπριακό λαό ο προηγούμενος Πρόεδρος (ο οποίος, σε μια ευνομούμενη χώρα θα περνούσε οπωσδήποτε από δίκη, όπως και στην Ελλάδα οι διάφοροι Σημίτης και ΓΑΠ) και που ο ίδιος ο Αναστασιάδης συνεχίζει και προσπαθεί να “τελειοποιήσει”. Δυο Πρόεδροι μοιραίοι και ολέθριοι, και όχι μόνο για τους αφελείς πολίτες που τους έχουν πιστέψει.
Έτσι λοιπόν:
1) Από τη μια μεριά, η πληροφόρηση του κυπριακού λαού είναι όχι μόνο ελλειπής, αλλά και παραπλανητική: εξουδετερώνει την επαγρύπνηση και την εγρήγορση και τελικά σπέρνει αμφισημίες, κούραση και αδιαφορία, και
2). Από την άλλη, επιτρέπει στον Άιντα να ενεργεί ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο ή τουλάχιστον κάποιον ενημερωμένο και διαυγή κριτικό.
Επόμενο είναι να ανακαλύπτουμε συχνά-πυκνά “αντιφάσεις” στις πράξεις και στα λόγια του, ηθελημένες διαφοροποιήσεις. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ο ίδιος ο Άιντα δεν αγνοεί καθόλου εκείνα που έγραψε και είπε στο παρελθόν μέσα από τα έργα του, προσωπικά ή συλλογικά: πολύ πεζά ξέρει πως όλα εκείνα έγιναν και είναι “ακαδημαϊκά” και ως τοιούτα παραμένουν αφού υποσκελίζονται από επιταγές, σχέδια και απαιτήσεις νέων πραγματικοτήτων που πρέπει να επιβληθούν για τη διαμόρφωση της νέας γεωγραφικής και εθνικής διευθέτησης και τάξης στη περιοχή.
Οπότε το “άλλα γράφει κι άλλα λέει κι άλλα κάνει” είναι η condicio sine qua non για την επίτευξη αυτής της τάξης την οποία ο Άιντα, σαν καλοκουρδισμένο και αδρά αμειβόμενο γρανάζι, υπηρετεί και εκτελεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δίνοντας και την εντύπωση πως οι άλλοι είναι βλάκες που δεν θέλουν να καταλάβουν όταν στη πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενδίδουν ποικιλοτρόπως εξαγορασμένοι και δεν διαθέτουν το πρέπον ανάστημα για να εναντιωθούν, έστω και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής
Μετά απ’ όλα αυτά, πάντως, διερωτώμαι ποιες μπορεί να είναι οι σχέσεις μεταξύ του Άιντα και της τουρκικής ηγεσίας, το ίδιο όπως στο παρελθόν με τους Ντε Σότο και Ντάουνερ. Είναι φανερό πως και τους τρεις “καλοθελητές” χαρακτηρίζει ένας κοινός παρονομαστής: ακριβώς αυτές οι “σχέσεις”! Και έχω τη γνώμη πως υπάρχει ένα σταθερό παρασκήνιο που ενώνει τις διαδρομές των τριών με τη Τουρκία υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ και του ΟΗΕ, ένα παρασκήνιο που η τουρκική διπλωματία κατόρθωσε να στήσει και να συντηρεί επιδεικνύοντας ιδιαίτερες στρατηγικές και τακτικές ικανότητες. Και τότε στο πλαίσιο αυτού του παρασκηνίου, μέσα στο γενικό “πρόσταγμα” του “σχεδίου” οι εκάστοτε “διαπραγματευτές” λειτουργούν όχι μόνο για την ατομική δόξα και σταδιοδρομία (που έτσι κι αλλιώς διαγράφεται λαμπρή), αλλά και σαν ένα είδος εκτέλεσης “συμβολαίου” μαφιόζικου τύπου, με υλικά οφέλη που ίσως (πολύ) αργότερα θα μπορούν να εμφανιστούν όταν πια κανείς δεν θα το περιμένει (ο χρόνος: το μεγάλο χωνευτήρι!) και εφόσον υπάρξει κάποια έρευνα. Πάντως, πολύ αργά για οτιδήποτε!
Δεν ξέρω αν, όπως λέει ο κ. Κώστας Βενιζέλος, ο Άιντα “πειραματίζεται” με σκοπό την “εκπλήρωση προσωπικών φιλοδοξιών του” ακολουθώντας την “πεπατημένη” των άλλων διαμεσολαβητών, εκούσια αγνοώντας τη θέση της Τουρκίας που παρουσιάζεται αθώα σαν “τρίτο μέρος”, μη άμεσα εμπλεκόμενο, και “ξεχνώντας” ότι αντικειμενικά η ίδια η Τουρκία είναι η άμεση αιτία της κατάστασης που διαμορφώθηκε με την κατοχή του 38% του κυπριακού εδάφους, ασφαλώς τώρα τούρκικο προγεφύρωμα, και βασικά η ίδια είναι το κυπριακό πρόβλημα.
Πείραμα ή όχι, πιστεύω πως η εκτίμηση και αξιολόγηση του κ. Βενιζέλου είναι ορθές. Οπότε το συμπέρασμα είναι ότι όλη αυτή η “ιστορία” (πραγματικό “ανατολικό ζήτημα”!) των “διαπραγματεύσεων” κινείται μέσα στη λανθασμένη λογική “γιατρεύουμε τα συμπτώματα χωρίς να γιατρέψουμε την αιτία”, με αποτέλεσμα όταν και εάν(!) έρθει η μέρα της “γιατρειάς” της αιτίας, βασικό ζητούμενο, τα “γιατρικά” των συμπτωμάτων να τιναχτούν όλα στον αέρα. Και η κατάσταση που θα δημιουργηθεί θα είναι κατάσταση άμεσης, η σχεδόν, κατάρρευσης των πάντων.  Άλλωστε αυτό δεν είναι εκείνο που περιμένουν και επιδιώκουν η Τουρκία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ;!
Μπροστά σε αυτόν τον “οραματισμό” του κυπριακού “αρμαγεδώνα” η άκρα επικινδυνότητα του Άιντα βρίσκεται στο ότι “ταϊζει” με ψευδαισθήσεις την ελληνοκυπριακή πλευρά και τότε αλλοίμονο αν αυτές οι ψευδαισθήσεις μετατρέπονται ή εκλαμβάνονται ως βεβαιότητες.
Εν πάση περιπτώσει, στη Κύπρο, όπως άλλωστε και στην Ελλάδα, δυστυχώς προ πολλού οι “κυβερνήτες” έπαψαν να είναι στο ύψος των καταστάσεων και περιπτώσεων, πολύ περισσότερο αποσκοπώντας στην προσωπική τους ευδοκίμηση, παρά στη τύχη και μέλλον του Έθνους τους: ένα πολύ αξιόλογο ατού, αυτό, για τους “φίλους και συμμάχους και εταίρους” και, αντίστροφα, ένα τραγικό μειονέκτημα για τους λαούς που το ζουν.

<<Αντιπατριωτισμός και ταξική νεύρωση>>


Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από τη Ρήξη φ. 118 

Παράλληλα με την εθνική και κοινωνική κρίση και παρακμή, που εξαπλώνεται στη χώρα, πληθαίνουν διαρκώς οι αντιπατριωτικές κραυγές, που ταυτίζουν την υπεράσπιση της πατρίδας και του λαού μας με τον εθνικισμό.
Η ταύτιση αυτή, που οδηγεί σε ακραίες καταγγελίες και δραματικούς τόνους, ενορχηστρώνεται και εξαπολύεται από μεγάλη μερίδα της αριστεράς (εκσυγχρονιστικής ή ακραία ταξικιστικής) και ενός antifa- αναρχικού χώρου.
Θα περίμενε κανείς ότι, σε μια χώρα που πετιέται στον υπόνομο της ευρωπαϊκής περιφέρειας, η αντίδραση θα ήταν το αμυντικό και προοδευτικό πάντρεμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής-ταξικής απελευθέρωσης. Άλλωστε το γεωπολιτικό πλαίσιο και η ιστορικότητα κάθε χώρας ή εθνότητας επηρεάζουν και τη φύση των κινημάτων, ώστε η υποστήριξη αναρχικών ομάδων στην Τουρκία και στη Συρία, στον δίκαιο εθνικό αγώνα των Κούρδων, να είναι απόλυτα ορθολογική ή η πατριωτική φύση αριστερών κινημάτων, ακόμα και εντός Ε.Ε, να είναι αγώνας κοινωνικής ύπαρξης των ανθρώπων (Καταλωνία, Βάσκοι, Ιρλανδία, κ.λπ.), για να μη μιλήσουμε για τα λατινοαμερικανικά ιθαγενικά κοινωνικά κινήματα.
Η αποεδαφικοποίηση της «αριστεράς» και η ενοχοποίηση των πατριωτικών χαρακτηριστικών της αναπτύσσονται την δεκαετία του ’90 και μεγιστοποιείται από τη δεκαετία του 2000. Η ουδετερότητα της ιστορικής έρευνας, η ελληνική α-συνέχεια, οι παρελάσεις, η απαξίωση των εθνικών εθίμων, η αποθέωση του «ξένου» και των εισαγόμενων ιδεών και συμπεριφορών, κ.α. αποτέλεσαν σημεία αιχμής της «αντιπατριωτικής» ρητορείας. Η πλήρης κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού κατέκτησε το πνευματικό υλικό της αριστεράς αυτής, η οποία προώθησε – μέσω των ιδεοληψιών της – τη διάλυση των παραδοσιακών θεσμών και, από άλλο δρόμο, εξύψωσε τον μηδενισμό του ατόμου σε απόλυτη εξέγερση και «απελευθέρωση».
Αυτή η έντονη αλλοτρίωση έχει ως χαρακτηριστικό την – σχεδόν νευρωτική – ενοχοποίηση όσων θεωρούνται πατριώτες, δηλαδή … «εθνικιστές». Η διεκδίκηση, μάλιστα, κάθε λογής ατομικών δικαιωμάτων, ως πεμπτουσία των κινημάτων αυτών, εκφράζεται σχεδόν αυταρχικά, ενάντια στην εθνική κοινωνία και όχι ενάντια στο δυναστικό κράτος (το οποίο ενίοτε κατοικείται και από δικές μας Μ.Κ.Ο). Δεν αποτελεί, δηλαδή, αντιιεραρχική διεκδίκηση για τη δημιουργία νέας πολιτικής κοινωνίας, αλλά εκφράζεται αποκλειστικά ως ναρκισσιστική αντικοινωνική πολεμική.
Το φαινόμενο αποκτά τα χαρακτηριστικά μιας ταξικής νεύρωσης, που δημιουργείται όταν ο άνθρωπος αλλάζει κοινωνική θέση, όταν μετατοπίζεται από μια σχετικά σταθερή κοινωνική ομάδα (τάξη) σε μια άλλη κοινωνική ή επαγγελματική θέση (Vincent de Gaulejac- Η ταξική νεύρωση – Εκδόσεις Παπαζήση – 1987). Η ψυχοπαθολογική αυτή κατάσταση διαμορφώνεται όταν, ταυτόχρονα, αλλάζει η κοινωνική ομάδα και όταν συντρέχουν ψυχοσεξουαλικές συγκρούσεις (ιδιαίτερα με την ενοχή που σχετίζεται με αυτές).
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα ο «αντιπατριωτικός» λόγος εκφέρεται από μεσοστρωματικά «αριστερά» στρώματα, που ανελίχθηκαν οικονομικά και επαγγελματικά την εποχή του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, ή από τα παιδιά τους, που ζουν το παράλογο της αφθονίας εμπορευμάτων, των αντιφατικών πολιτισμικών μηνυμάτων και της κρίσης, που ακυρώνει όλα τα παραπάνω και οδηγεί στην απουσία οράματος. Κατ’ αναλογία, ο εθνικιστικός και ρατσιστικός λόγος θεριεύει κατά βάση στη μικροαστική τάξη, που βίαια προλεταροποιείται και χάνει την κοινωνική της θέση.
Αυτοί οι αριστεροί γονείς, παιδιά μιας εργατικής ή αγροτικής τάξης, που μορφώθηκαν, ανελίχθηκαν και πέτυχαν, βιώνουν την απώλεια της οικογενειακής ταυτότητας και της ασφάλειας της τάξης των γονιών τους. Μοιάζει, επιπλέον, να φθονούν ασυνείδητα τους γονείς τους, που τους ώθησαν στον δρόμο της ατομικιστικής ανέλιξης, σ’ εναν κόσμο που «κανείς δεν ανήκει πουθενά», ορφανοί από κάποιο συλλογικό όραμα. Τα παιδιά τους, από την άλλη, γενεαλογικά, εκφράζουν τη δική τους τραυματική νεύρωση και τον θυμό για ό,τι χάνεται. Η αντιπατριωτική, αντικοινωνική νεολαία, εκφράζει μηδενιστικά και νευρωτικά την «προδοσία» των γονιών της από τη συλλογική κοινότητα και τα ιδανικά. Η ενοχοποίηση των «Ελλήνων», η υποτίμηση του λαϊκού στοιχείου, η ενοχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας για τους τραγικούς θανάτους των προσφύγων, παρ’ όλη τη βοήθεια που προσφέρουν οι απλοί άνθρωποι, η λοιδορία για κάθε τι ελληνικό, η ποινικοποίηση κάθε έκφρασης που υπονοεί κοινωνική συνοχή κ.α., εκφράζονται ενάντια στην κοινωνία που και αυτοί ανήκουν, εκφράζονται δηλαδή ως επίθεση στον εαυτό. Είναι αυτοκαταστροφική εκδήλωση. Μισώ αυτό στο οποίο ανήκω γιατί νιώθω ότι δεν ανήκω πραγματικά, ενώ έχω ανάγκη να ανήκω, σε μια συνεκτική συλλογική ομάδα. Είναι έκφραση αδιεξόδου και τραύματος.
Επιπλέον, σε επίπεδο πολιτικής ψυχολογίας, είναι εκδήλωση της «ψυχολογίας του αποικιοκρατούμενου» – για να θυμηθούμε τον Φράντζ Φανόν – όπου η διάλυση των ατομικών, κοινωνικών και εθνικών δεσμών καθορίζεται από την κυριαρχία του αποικιοκράτη, ακόμα και σε εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονται «αντισυμβατικές».
Σε κάθε περίπτωση, η πολυεπίπεδη κρίση που ζούμε χρειάζεται θάρρος και συλλογική συνοχή. Η δύναμη να βλέπουμε τις πληγές μας είναι ασφαλής δρόμος για να γιατρέψουμε τις πληγές, το συλλογικό κοινωνικό όραμα, αλλά και τις … νευρώσεις!
 

<<Η κρίση των θεσμών στην Ελλάδα προηγήθηκε της οικονομικής κρίσης>>

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ*
Η κρίση απονομιμοποίησης των αντιπροσωπευτικών θεσμών στην Ελλάδα είναι σήμερα βαθύτατη. Είναι προφανές ότι οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στη χώρα τα τελευταία έξι χρόνια την επιδείνωσαν σοβαρά. Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί ότι η κρίση αυτή προϋπήρξε της οικονομικής κρίσης. Το συμπέρασμα αυτό τεκμηριώνεται, σαφώς, με βάση την ετήσια έρευνα της Public Issue σχετικά με την κοινωνική νομιμοποίηση των θεσμών που διεξάγεται από το 2007. Ταυτόχρονα, η εντεινόμενη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων αποτυπώνεται ευδιάκριτα στην παράλληλη αύξηση της κοινωνικής υποστήριξης, κυρίως για τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς (στρατός, αστυνομία), όπως και για τους θεσμούς της αδιαμεσολάβητης λαϊκής κυριαρχίας (λαός/ πολίτες, κοινωνικά κινήματα).
 Οι επιπτώσεις της κρίσης
Το 2011, η κοινωνική εμπιστοσύνη στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς (Βουλή, κόμματα) έφτασε στο ναδίρ. Η ελάχιστη ανάκαμψη που παρατηρείται την τελευταία τετραετία ουδόλως επαρκεί για να αντιστρέψει την ολοκληρωτική έλλειψη εμπιστοσύνης.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ΠτΔ) παρέμενε, μέχρι το 2009, ο μόνος πολιτικός θεσμός που εμπιστευόταν η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Αυτό οφείλεται ασφαλώς και στο γεγονός ότι ο ΠτΔ δεν αναμειγνύεται ενεργά στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Στην εδραίωση αυτής της εικόνας είχε συντελέσει και η υψηλή αποδοχή του προηγούμενου Προέδρου Κ. Στεφανόπουλου. Ωστόσο, η μνημονιακή πενταετία δεν άφησε στο απυρόβλητο ούτε την Προεδρία. Το 2014, ο ΠτΔ Κάρολος Παπούλιας, ενώ διέθετε, στην αρχή της θητείας του, υψηλή κοινωνική αποδοχή, χρεώθηκε τελικά μερίδιο της πολιτικής ευθύνης για την κατάσταση της χώρας και ο δείκτης εμπιστοσύνης στον ΠτΔ κατέγραψε θεαματική συρρίκνωση. Από τον Μάρτιο του 2015 και μετά την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου, η εμπιστοσύνη στο αξίωμα του Προέδρου ανακάμπτει, αλλά δεν καταφέρνει να πλησιάσει τα ποσοστά πριν της μνημονιακής περιόδου.
Παρά το γεγονός ότι το ποσοστό των πολιτών που εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη παραμένει μεγαλύτερο από εκείνο που δεν την εμπιστεύονται, από το 2013 και μετά, καταγράφεται σημαντική μείωσή του. Αντιθέτως, η εμπιστοσύνη στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών σημείωσε φέτος ελαφρά άνοδο.
Την τελευταία τετραετία, η συνεχής αύξηση της εμπιστοσύνης προς τον Στρατό, την Αστυνομία και την Εκκλησία αποτελεί σαφή ένδειξη της συντηρητικοποίησης που παράγει η κρίση, αλλά και της ιδεολογικής (κοινωνικής) πόλωσης που προκαλείται, αφού στον αντίποδα αυξάνεται η εμπιστοσύνη σε πιο ριζοσπαστικούς θεσμούς, αδιαμεσολάβητης λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή στον λαό (τους πολίτες) και τα κοινωνικά κινήματα (δίπολο συντηρητικοποίηση / ριζοσπαστικοποίηση).
Η κρίση κοινωνικής απονομιμοποίησης δεν αφορά μόνο τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά εκτείνεται και σε εκείνους της οικονομίας. Καθ' όλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου, η εμπιστοσύνη στις τράπεζες έχει παραμένει χαμηλή. Ωστόσο, σημαντικό εύρημα των δύο τελευταίων χρόνων αποτελεί το γεγονός ότι, για πρώτη φορά από το 2014, ο αριθμός των πολιτών που δεν εμπιστεύονται την Τράπεζα της Ελλάδος υπερτερεί εκείνου που την εμπιστεύονται.

Αυξάνεται η εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς θεσμούς
Σημαντική αύξηση της εμπιστοσύνης παρατηρείται στους θεσμούς της εκπαίδευσης, δηλαδή στα πανεπιστήμια, τα κολέγια, τα κέντρα ελευθέρων σπουδών και τα σχολεία. Η αύξηση αυτή πιθανόν να οφείλεται στην -παραδοσιακά ισχυρή- γενικότερη πεποίθηση των πολιτών ότι οι εκπαιδευτικοί θεσμοί αποτελούν τον ασφαλέστερο δίαυλο για την κοινωνική άνοδο. Σήμερα, εξαιτίας της κρίσης, αυτή η ατομική διέξοδος αναβαθμίζεται σε μέσο ατομικής «διάσωσης». Από την άλλη πλευρά, η αξία της εκπαίδευσης, που προβάλλεται μάλιστα και ως συλλογικό όχημα για τη διέξοδο της χώρας από την κρίση, τίθεται σε κίνδυνο λόγω των περικοπών. Το γεγονός αυτό είναι φυσικό να ενεργοποιεί αντανακλαστικά υπεράσπισης ενός κεκτημένου κοινωνικού αγαθού.

Η εμπιστοσύνη στην τηλεόραση παραμένει εξαιρετικά χαμηλή
Η κρίση της πολιτικής περιλαμβάνει ως συστατικό της στοιχείο και ανατροφοδοτεί την κρίση αξιοπιστίας των Μέσων Ενημέρωσης. Όπως έδειξε για πρώτη φορά η μέτρηση του 2009, η εμπιστοσύνη στο σύνολο των Μέσων Ενημέρωσης άρχισε σταδιακά να μειώνεται από το 2009 μέχρι και το 2014. Ωστόσο, η σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα περισσότερο διαδραστικά Μέσα (ραδιόφωνο, Ίντερνετ) και τα μη-διαδραστικά (τηλεόραση, εφημερίδες) διατηρείται.
Μεταξύ των Μέσων Ενημέρωσης, το ραδιόφωνο παραμένει σήμερα στην Ελλάδα το πλέον αξιόπιστο, σημειώνοντας, μάλιστα, σημαντική αύξηση της κοινωνικής του αποδοχής στη φετινή μέτρηση.
Το Ίντερνετ, που μετρήθηκε για πρώτη φορά το 2008, διατηρεί τη 2η θέση μεταξύ των Μέσων, αλλά εμφανίζει σοβαρή υποχώρηση σε σχέση με τη μέγιστη υποστήριξή του που καταγράφηκε το (κινηματικό) 2011.
Οι εφημερίδες ενδέχεται να ανακάμπτουν τον τελευταίο χρόνο, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μια μικρή ανάκαμψη της εμπιστοσύνης μεταφράζεται, αυτομάτως, και σε ανάκαμψη της κυκλοφορίας τους.
Αντιθέτως, η ήδη υπονομευμένη τηλεόραση, της οποίας η κοινωνική αποδοχή βρίσκεται στο ναδίρ, καταλαμβάνει, μαζί με τα κόμματα, σταθερά, μία από τις τελευταίες θέσεις μεταξύ των θεσμών.
 * Ο Γιάννης Μαυρής είναι πολιτικός επιστήμονας Ph.D, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της


 

<<ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ>>


Του Κωστάκη Αντωνίου
Θέαμα απίστευτου ξεπεσμού για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και για το κυπριακό κράτος γενικότερα. Να βλέπουν οι πολίτες τον νόμιμο Πρόεδρό τους μαζί με τον κατοχικό ηγέτη καταληφθέντος και αποσχισθέντος τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να στέλλουν μηνύματα «ειρήνης». Πουθενά στην παγκόσμια ιστορία δεν συναντά κανείς τέτοια εικόνα.
Ένας νόμιμος ηγέτης κράτους να κάθεται, πανευτυχής, με τον εγκάθετο ξένης χώρας που κατέχει διά της βίας έδαφος του κράτους του και να στέλλουν φιλιά στους πρόσφυγες, στους αγνοουμένους, στους εγκλωβισμένους, στους νεκρούς, στις βιασθείσες γυναίκες.
Ως να μην έγινε τίποτε σε αυτόν τον τόπο, ως να μην υπήρξε ένα τεράστιο ειδεχθέστατο έγκλημα εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Ως να έχει τερματισθεί η τουρκική κατοχή και συνεορτάζομεν τα επινίκεια.

Μετά το απογοητευτικό ώς αποκρουστικό αυτό θέαμα, την Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να την κλαίμε. Σημειώνονται τα αποφασιστικά βήματα προς τη διάλυσή της. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προχωρεί στην εφαρμογή της λύσης, αναδεικνύοντας, με έργα και πράξεις, τον κατοχικό ηγέτη ως νόμιμο πρόεδρο του ετέρου των δύο κρατών της Κύπρου.
Προτού εγκριθεί η λύση από τους πολίτες, ο Πρόεδρός μας μεθοδεύει, χωρίς αναστολές, την εφαρμογή της. Προχώρησε προς την κατεύθυνση αυτή με γοργά βήματα, από της ανόδου του στην εξουσία, και φθάνει σήμερα κοντά στην αποκορύφωση.

Οι χιαστί συναντήσεις υπήρξαν το πρώτο βήμα. Έστειλε για πρώτη φορά εκπρόσωπο του ψευδοκράτους, τον Τουρκοκύπριο διαπραγματευτή, να συνομιλήσει με τον δεύτερο τη τάξει στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Άνοιξε την πόρτα της επίσημης Αθήνας στο ψευδοκράτος. Στη συνέχεια, έβλεπε το ψευδοκράτος να εισέρχεται στον Λευκό Οίκο, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στο Φόρεϊν Όφις, στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν αντιδρούσε.
Ευλογούσε. Έβλεπε τον δεύτερο τη τάξει στην ιεραρχία της αμερικανικής διοίκησης, τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, να μεταβαίνει στο ψευδοπροεδρικό και να συνομιλεί με τον Έρογλου. Να παρακάθεται σε δείπνο μαζί με τον «συμπρόεδρό» του. Να βλέπει Υπουργούς Εξωτερικών μεγάλων δυνάμεων να επισκέπτονται τον Ακιντζί στο σύμβολο της κατοχής.
Αποδεχόταν να στήνουν τα Ηνωμένα Έθνη κόκκινο χαλί στον κατοχικό ηγέτη, να παρατάσσουν στρατιωτικό απόσπασμα να του αποδίδει τιμές και δεν ενοχλείτο. Τον έπαιρνε από το χέρι και μαζί έκοβαν βόλτες στα σοκάκια της ελεύθερης και κατεχόμενης Λευκωσίας, παρακολουθούσε μαζί του αρχαίες ελληνικές τραγωδίες σε κατεχόμενα αρχαία θέατρα.
Τον επεδείκνυε στον κυπριακό Ελληνισμό, κατά τρόπον που του έλεγε πως «ιδού ο άλλος πρόεδρός σου». Έκανε πως δεν γνώριζε πως ο ηγέτης του ψευδοκράτους προσεκλήθη στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Υπό ποία ιδιότητα; Κρατικός αξιωματούχος δεν είναι. Οικονομικός ή άλλου είδους εμπειρογνώμονας δεν είναι. Τι θα πάει να κάνει εκεί; Τι άλλο, παρά να δώσει κρατική οντότητα στο ψευδοκράτος και να αναδείξει τον εαυτό του ως συμπρόεδρο, ή πρόεδρο του ετέρου κράτους;

Ο Ακιντζί δήλωσε, την περασμένη εβδομάδα, μετά τη συνάντησή του με τον Υπουργό Εξωτερικών του Λουξεμβούργου: «Ο ΥΠΕΞ του Λουξεμβούργου με προσκάλεσε στη χώρα του. Έχω λάβει ήδη προσκλήσεις από τους Υπουργούς Εξωτερικών Γερμανίας και Βρετανίας να επισκεφθώ τις χώρες και θα ανταποκριθώ».

Έρχονται εδώ οι ξένοι αξιωματούχοι και η Κυβέρνηση προθύμως τους ανοίγει την πόρτα προς τα κατεχόμενα. Ενεργεί ως πλασιέ του Ακιντζί, συστήνοντάς τον στους αξιωματούχους. Και την περασμένη εβδομάδα, ο Πρόεδρος προχώρησε και στη «διαπίστευση» του κατοχικού ηγέτη ως «συμπροέδρου». Με κοινή εμφάνιση από τηλεοράσεως, έστειλαν μηνύματα «ειρήνης». Ποιας ειρήνης; Της ειρήνης του νεκροταφείου, όπως την επέβαλε η 41χρονη στρατιωτική κατοχή.\

Έχουν αρχίσει να μπαίνουν, με ελληνικά χέρια, οι τελευταίες ταφόπλακες στην Κυπριακή Δημοκρατία. Εδώ πλέον δεν συζητούμε για λύση. Η τουρκική λύση έχει ήδη συμφωνηθεί...
 

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

<<ΥΠΟΠΤΗ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ>>


Παρασυναγωγή με αντικείμενο τη λύση του Κυπριακού οργάνωσε σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ» η Βρετανία, σε συνεννόηση με τον Έσπεν Μπαρθ Άιντα, κράτη-μέλη της ΕΕ και κύκλους των Βρυξελλών. Όπως πληροφορούμαστε, στο επίκεντρο της παρασυναγωγής βρισκόταν η χρηματοδότηση της λύσης, οι μεταβατικές περίοδοι (!) που θα απαιτηθούν ως αποτέλεσμα μιας διευθέτησης του Κυπριακού, καθώς και η αποστολή μιας ενδεχόμενης νέας ειρηνευτικής δύναμης. Όπως είναι σε θέση να γνωρίζει ο «Φ», υψηλοί προσκεκλημένοι του Λονδίνου ήταν, μεταξύ άλλων, η Γερμανία και η Νορβηγία (η χώρα από την οποία προέρχεται και ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα), καθώς και άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Όπως πληροφορούμαστε, η Βρετανία, προσδοκώντας να ενισχύσει τις προσπάθειες του Έσπεν Μπαρθ Άιντα και να διατηρήσει το «μομέντουμ για λύση του Κυπριακού», συγκάλεσε την «παρασυναγωγή» στο Λονδίνο, πριν από μερικές μέρες. Επιχείρησε δε να κρατήσει μυστική την «παρασυναγωγή», δεδομένου του «ευαίσθητου χαρακτήρα των συζητήσεων ο οποίος εκτάθηκε σε τρεις άξονες:

1. Χρηματοδότηση της λύσης: Τόσο το Λονδίνο όσο και ο κ. Άιντα, που φέρονται να βρίσκονται σε πλήρη συντονισμό, θεωρούν ότι η χρηματοδότηση της λύσης θα αποτελέσει το βασικό δέλεαρ για διευθέτηση του Κυπριακού. Συγκλίνουσες μάλιστα πληροφορίες του «Φ» αναφέρουν ότι ο κ. Άιντα διατύπωσε τον ισχυρισμό ότι και η Τουρκία είναι έτοιμη να βάλει το χέρι στην τσέπη προκειμένου να στηριχθεί η επιδιωκόμενη λύση του Κυπριακού, κάτι για το οποίο ενημέρωσε και τις Βρυξέλλες. Σύμφωνα με τους πρωταγωνιστές, χρήματα για τη στήριξη της Κύπρου εμφανίζονται έτοιμες να δώσουν η «οικοδέσποινα» της «παρασυναγωγής» Βρετανία, καθώς και η Νορβηγία, χώρα καταγωγής του κ. Άιντα, ο οποίος αναμένει επίσης ότι προς αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλουν οι ΗΠΑ, ενώ ρόλο προσδοκάται να διαδραματίσει και το ΔΝΤ. Σημειώνεται ότι ο κ. Άιντα είχε συναντηθεί πρόσφατα και με την Κριστίν Λαγκάρντ. Ωστόσο, υπενθυμίζεται ότι και το 2004 επιδιώχθηκε στήριξη της λύσης στο πλαίσιο «Διάσκεψης Δωρητών». Η Λευκωσία είχε υπολογίσει το κόστος της λύσης σε 11-13,5 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ ο τότε επίτροπος Διεύρυνσης, Γκούντερ Φερχόιγκεν, το «προσγείωσε» στα 2 δισ. ευρώ. Τελικά τα ποσά που εξασφαλίστηκαν ήταν απογοητευτικά, καθώς δεν ξεπερνούσαν τα 500 εκατομμύρια ευρώ. Οι ΗΠΑ είχαν προσφέρει 400 εκατ. δολάρια και η Βρετανία (οικοδέσποινα της παρασυναγωγής του 2015), πρόσφερε το 2004 μόλις 31 εκατομμύρια ευρώ. Με απλά λόγια, το Λονδίνο, το οποίο είχε ενεργό ρόλο στη συγγραφή του Σχεδίου Ανάν και κίνησε Γη και Ουρανό για να το επιβάλει στην ελληνοκυπριακή πλευρά, δεν μπήκε καν στον κόπο να χρηματοδοτήσει την απαράδεκτη λύση που πλάσαρε. Να υπενθυμίσουμε ακόμη ότι επίσης το 2004, η Νορβηγία, μαζί με το Λίχτενσταϊν και την Ισλανδία, είχαν διατυπώσει την πρόθεση να εισφέρουν 4,7 εκατομμύρια ευρώ για τη λύση του Κυπριακού.

2. Μεταβατικές περίοδοι: Ερωτηματικά προκαλεί η σπουδή της Βρετανίας να εξεταστεί, στο πλαίσιο της «παρασυναγωγής» που συγκάλεσε, και το ζήτημα των μεταβατικών περιόδων που θα απαιτηθούν προκειμένου να αρθεί η αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, μετά από μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού. Εάν στόχος είναι η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου 10 της Συνθήκης Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, τότε το ζήτημα αυτό θα έπρεπε να χειριστούν αποκλειστικά οι Βρυξέλλες και βεβαίως να μην αποτελεί θέμα παρασκηνιακών συζητήσεων και παρασυναγωγών. Σημειώνεται ότι το 2004 το Λονδίνο είχε στηρίξει τις τουρκικές θέσεις για επιβολή μεταβατικών περιόδων, οι οποίες έτειναν να καταστούν μόνιμες παρεκκλίσεις, λόγω της μακράς χρονικής διάρκειας που επιχειρείτο να επιβληθεί...

3. Ειρηνευτική αποστολή: Οι συζητήσεις στη «παρασυναγωγή» του Λονδίνου άγγιξαν και το ζήτημα ειρηνευτικής αποστολής στην Κύπρο, μετά από μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού. Η διαφοροποίηση των όρων εντολής και η μορφή της ειρηνευτικής αποστολής φέρονται να απασχόλησαν την «παρασυναγωγή», στην οποία κλήθηκε να συμμετάσχει και η Νέα Ζηλανδία.
Πηγή στην έδρα της ΕΕ ανέφερε στον «Φ» ότι παρασκηνιακές συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα και στις Βρυξέλλες, σε διπλωματικό επίπεδο, με τη συμμετοχή αρκετών κρατών-μελών της Κοινότητας.

Μεταβατικές περίοδοι για εγγυήσειςΜεταβατικές περιόδους για διατήρηση των τουρκικών εγγυήσεων στην Κύπρο, μετά από μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού, επιδιώκει να εξασφαλίσει η Κυβέρνηση Ερντογάν.
Πληροφορίες του «Φ» αναφέρουν ότι η Κομισιόν έχει καταστεί κοινωνός των τουρκικών θέσεων τις οποίες «κατανοεί», όπως και ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα, ο οποίος φέρεται να δείχνει ιδιαίτερη κατανόηση στα τουρκικά αιτήματα. Όπως λέγεται στις Βρυξέλλες, «οι τουρκικές εγγυήσεις θα διατηρηθούν για μικρό χρονικό διάστημα» (το οποίο αποφεύγουν να προσδιορίσουν) και «θα αναθεωρηθούν μετά την εμπέδωση της λύσης». Το ζήτημα της διατήρησης των τουρκικών εγγυήσεων στην Κύπρο και μετά τη λύση έχει εγερθεί, όπως πληροφορούμαστε, και σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, από την Τουρκία προς την Κομισιόν.

Προτεραιότητα τα κεφάλαια
Η Κομισιόν βασίζεται στην ενημέρωση και στον σχεδιασμό του Έσπεν Μπαρθ Άιντα, θεωρώντας «πολύ πιθανή» τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων τον προσεχή Μάρτιο για λύση του Κυπριακού. Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι οι Βρυξέλλες έχουν επενδύσει στον σχεδιασμό του Νορβηγού διπλωμάτη και έχουν αποφασίσει το ξεπάγωμα πέντε τουρκικών διαπραγματευτικών κεφαλαίων την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο, με προφανή στόχο να αυξήσουν την πίεση για λύση του πολιτικού προβλήματος στην Κύπρο. Όπως είναι σε θέση να γνωρίζει ο «Φ», το χρονικό σημείο που επέλεξαν οι Βρυξέλλες για ξεπάγωμα των πέντε τουρκικών διαπραγματευτικών κεφαλαίων συζητήθηκε και αποφασίστηκε από κοινού με την Άγκυρα, κατόπιν ενημέρωσης που έτυχε η Κομισιόν από τον Έσπεν Μπαρθ Άιντα.

Συγκλίνουσες δε πληροφορίες αναφέρουν ότι η Λευκωσία επιχείρησε να αποθαρρύνει την Κομισιόν, παρεμβαίνοντας σε πολιτικό επίπεδο και εξηγώντας προς τις Βρυξέλλες ότι ενδεχόμενο ξεπάγωμα τουρκικών διαπραγματευτικών κεφαλαίων, μεσούσης της προσπάθειας για λύση του Κυπριακού, θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ, προκαλώντας ζημιά στην προσπάθεια για εξασφάλιση θετικού αποτελέσματος στα δημοψηφίσματα. Ωστόσο, όπως πληροφορείται ο «Φ», η Κομισιόν δεν έλαβε υπόψη τις «ανησυχίες» της Λευκωσίας, εμμένοντας στην υλοποίηση της πολιτικής δέσμευσης Γιούνκερ προς Νταβούτογλου για ξεπάγωμα των πέντε τουρκικών διαπραγματευτικών κεφαλαίων, τα οποία μπλοκάρει μονομερώς η Κυπριακή Δημοκρατία από το 2009. Πηγή στην έδρα της Ε.Ε. ανέφερε στον «Φ» ότι το άνοιγμα των πέντε τουρκικών διαπραγματευτικών κεφαλαίων αποτελεί «προτεραιότητα» της Κομισιόν, η οποία θεωρεί μάλιστα ότι οι όροι εντολής της προς αυτή την κατεύθυνση απορρέουν από την «ομόφωνη θέση» των 28 κρατών-μελών για «επανενεργοποίηση» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, κάτι που προσυπέγραψε και η Λευκωσία.

Γράφει: Παύλος Ξανθούλης, Βρυξέλλες




 
Τα ψέματα τελείωσαν. Βίντεο σοκ που καίει Τσίπρα, Καμμένο – 10.12.2015

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

<<ΟΙ ΡΩΣΣΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ-ΓΙΑ OFFSHORE ΠΑΝΕ ΜΠΑΧΑΜΕΣ>>

Στο πρώτο εξάμηνο του 2015 βασικός «επενδυτής» στη Ρωσία κατέστησαν τα ... Νησιά Μπαχάμες (2,3 δισ. δολάρια), αντικαθιστώντας σε αυτή τη θέση την Κύπρο. Διαβάστε γιατί έγινε αυτό.
Η ρωσική «στροφή» προς τις Μπαχάμες, οφείλεται, σύμφωνα με Ρώσους αναλυτές στο γεγονός ότι η Κύπρος έγινε πιο ... «διαφανής».
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας, οι Μπαχάμες εξασφάλισαν το ήμισυ όλων των επενδύσεων στο καταστατικό κεφάλαιο (1,3 δισ.) και το 18% των επανεπενδυόμενων εσόδων (1 δισ.). Από την πλευρά τους, οι επενδυτές που έχουν καταχωρηθεί στην Κύπρο, απέσυραν χρήματα από τα κεφάλαια των ρωσικών εταιριών.
Σύμφωνα με ειδικούς, στους οποίους απευθύνθηκε η RBTH, η υποχώρηση της Κύπρου από τις πρώτες θέσεις των offshore εταιριών οφείλεται στα γεγονότα του 2013. Στις αρχές του έτους η Κύπρος βγήκε από τον κατάλογο του ρωσικού υπουργείου Οικονομικών με τις εγκεκριμένες υπεράκτιες εταιρίες, ενώ το Μάρτιο του 2013 η Κύπρος εισήγαγε εφάπαξ φόρο 30% στις καταθέσεις. Ο Εμίλ Μαρτιροσιάν, καθηγητής του Ινστιτούτου επιχειρήσεων και διοίκησης επιχειρήσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Οικονομικών και Δημόσιας Διοίκησης, αναφέρει ότι η Κύπρος εντάσσεται ενεργά στους νόμους της ΕΕ και επομένως προσαρμόζει τη νομική και φορολογική νομοθεσία της στα πρότυπα της ΕΕ.
Ποιοι φόροι δεν υπάρχουν στις Μπαχάμες

0% φόρος εισοδήματος
0% φόρος κεφαλαιουχικών κερδών
0% φόρος επί των κερδών, μερισμάτων και κληρονομικότητας
0% φόρος επί των πωλήσεων

Απουσία συναλλαγματικών ελέγχων
0% εισαγωγικών δασμών επί των τελών αδείας, εξοπλισμού και πρώτων υλών για τους εξαγωγείς, σύμφωνα με το Νόμο για την προώθηση της βιομηχανίας
Αυτό, όπως σημειώνει ο διευθύνων εταίρος της νομικής εταιρίας Genesis, Αρτιόμ Ντενίσοφ, έπληξε τις μορφές φορολογικής βελτιστοποίησης στο νησί, και προφανώς αρκετοί Ρώσοι επιχειρηματίες αναγκάστηκαν ν’ αναζητήσουν κάποιο άλλο ήσυχο λιμάνι.
Οι Μπαχάμες δεν ανήκουν ούτε στην ΕΕ, ούτε στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής, ούτε στην Οικονομική Συνεργασία Ασίας και Ειρηνικού, ούτε σε άλλους τέτοιου είδους οργανισμούς.

Επιπλέον, δεν εφαρμόζουν πολιτική κυρώσεων, όπως είναι υποχρεωμένες να κάνουν η Κύπρος, η Ολλανδία ή το Λουξεμβούργο, που υπόκεινται στις αποφάσεις της ΕΕ. Επίσης, στις Μπαχάμες ισχύουν οι αρχές του βρετανικού Δικαίου με προάσπιση του δικαιώματος ιδιοκτησίας.

Οι άδειες επιτηδεύματος
Ο Εμίλ Μαρτιροσιάν αναφέρει ότι τα νησιωτικά κράτη όπως οι Μπαχάμες, οι Παρθένες Νήσοι και άλλα, χρησιμοποιούνται συχνά ως μέρη φύλαξης της πνευματικής ιδιοκτησίας. Κατά τον καθηγητή, αυτό που φαίνεται στη στατιστική της Κεντρικής Τράπεζας, δεν είναι κεφάλαιο που πήγε στη Ρωσία, αλλά δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, όπως εμπορικά σήματα, άδειες, τεχνογνωσία.

ΠΗΓΗ Η ΡΩΣΙΑ ΤΩΡΑ
Σύμφωνα με τον Μαρτιροσιάν, μια τέτοια ροή πνευματικών δικαιωμάτων στη ρωσική δικαιοδοσία μπορεί να πιστοποιεί την ενεργοποίηση της αγοράς συγχωνεύσεων και απορροφήσεων. Όταν οι επενδυτές αγοράζουν ρωσικές επιχειρήσεις -εξηγεί ο καθηγητής- αρχικά πρέπει να τις επιστρέψει στη γενική ρωσική δικαιοδοσία, και ύστερα πλέον να τις αποκτήσει βάσει των ρωσικών νόμων.
Πηγή: newsbomb.gr
 
<<Καταρρέουν αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες>>
Εννιά εταιρείες έχουν καταθέσει αίτηση προστασίας
Στα επίπεδα του Μεγάλου Κραχ έχουν φθάσει οι πτωχεύσεις αμερικανικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στους κλάδους πετρελαίου και φυσικού αερίου, σύμφωνα με στοιχεία της Federal Reserve of Dallas.
Τουλάχιστον εννέα αμερικανικές εταιρείες, των οποίων το συνολικό χρέος ξεπερνά τα δύο δισ. δολάρια, έχουν καταθέσει αίτηση για προστασία από τους πιστωτές τους κατά τη διάρκεια του δ' τριμήνου.
«Οι χαμηλότερες τιμές πετρελαίου έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στους παραγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου των ΗΠΑ, εν μέρει γιατί βρίσκονται αντιμέτωπες με υψηλότερο κόστος παραγωγής σε σύγκριση με τους διεθνείς ανταγωνιστές τους», τονίζουν οι Navi Dhaliwal και Martin Stuermer, οικονομολόγο στη Federal Reserve of Dallas και προσθέτουν «εάν οι χρεοκοπίες συνεχίσουν με αυτό τον ρυθμό, τότε θα έχουμε αρκετές και εντός του 2016».
Παράλληλα οι δύο οικονομολόγοι στην έκθεσή τους υπογραμμίζουν ότι το συνολικό εργατικό δυναμικό στον κλάδο έχει υποχωρήσει κατά 70.000 εργαζόμενους.
ΠΗΓΗ: Newmoney.gr

<<Με ντοκουμέντα η Ρωσία για το λαθρεμπόριο πετρελαίου Τουρκίας – ISIS>>

Περίπου 12.000 βυτία και φορτηγά με πετρέλαιο καταγράφονται σε αεροφωτογραφίες του ρωσικού στρατού, που καταγγέλλει ότι οι συναλλαγές της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος συνεχίζονται
Συνεχίζεται ο πόλεμος Μόσχας - Άγκυρας μετά την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού τύπου Σουκχόι από τουρκικά μαχητικά, που πυροδότησε εντάσεις μεταξύ των δύο… αυτοκρατόρων, Βλαντιμίρ Πούτιν και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Σύμφωνα με νεότερη ενημέρωση του ρωσικού στρατού «οι τρομοκράτες περνούν ελεύθερα τα τουρκικά σύνορα, με προορισμό την Άγκυρα, παρέχοντας λογισμικό στους μαχητές».
Όπως είπε εκπρόσωπος του στρατού στο ρωσικό πρακτορείο Russia Today, οι αποδείξεις είναι «ξεκάθαρες».
Σύμφωνα, μάλιστα, με το Γενικό Επιτελείο των ενόπλων δυνάμεων της Ρωσίας υπάρχουν στη κατοχή του στρατού αεροφωτογραφίες από την περιοχή Ζάκχο, μία πόλη στο ιρακινό Κουρδιστάν, στις οποίες καταγράφονται 11.775 βυτία πετρελαίου και φορτηγά και στις δυο πλευρές των συνόρων.
Την ίδια στιγμή, ο αντιστράτηγος Σεργκέι Ρουντσκόι μιλώντας σε δημοσιογράφους σήμερα, Παρασκευή, δήλωσε: «Πρέπει να παρατηρηθεί ότι πετρέλαιο από Ιράκ και Συρία περνάει μέσα από το σημείο ελέγχου του Ζάκχο».
Μάλιστα, ο αντιστράτηγος επισήμανε πως τα φορτηγά που μεταφέρουν πετρέλαιο συνεχίζουν να διασχίζουν τα τουρκο-συριακά σύνορα, παρότι ο αριθμός τους βόρειες και δυτικές διαδρομές που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά πετρελαίου από τη Συρία μειώνεται.
«Σύμφωνα με τα στοιχεία του δορυφόρου, ο αριθμός των φορτηγών με πετρέλαιο που περνούν μέσα της βόρειας οδού προς το διυλιστήριο στην τουρκική πόλη Μπατμάν, έχει μειωθεί αισθητά», πρόσθεσε ο αντιστράτηγος.
Την ίδια στιγμή, όπως είπε ο Ιρακινός Καρίμ αλ-Νούρι, εκπρόσωπος της Οργάνωσης Λαϊκό Μέτωπο Μπαντρ, οι ιρακινές μυστικές υπηρεσίες έχουν στην κατοχή τους φωτογραφίες που αποκαλύπτουν ότι ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συνεργάζεται με εκπροσώπους των τζιχαντιστών.
«Έχουμε φωτογραφικό υλικό και σχόλια σχετικά με τον γιο του Ερντογάν, υλικό που αποκαλύπτει ότι συναντά επικεφαλής του Ισλαμικού Κράτους» ανέφερε ο αλ-Νούρι.
«Δεν υπάρχει τίποτα κατασκευασμένο σε αυτή την υπόθεση, δεν υπάρχει photoshop. Οι λήψεις είναι πραγματικές», τόνισε.
Ο αλ-Νούρι εξηγεί δε, πως τα στοιχεία αναλύονται από τις μυστικές υπηρεσίες του Ιράκ ώστε να αποκαλυφθεί η συμμετοχή των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στις «επιχειρήσεις» του Ισλαμικού Κράτους.

 
<<Ισραηλινοί, Τούρκοι και εμείς>>


Κάθε φορά που σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός γύρω από τις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας και, μαζί, διαρρέουν πληροφορίες ή ανακοινώνεται η οσονούπω υλοποίηση μεγαλεπήβολων σχεδίων για έργα που παρουσιάζονται ότι θα αλλάξουν ριζικά τις στρατηγικές ισορροπίες στη περιοχή,  θυμάμαι και ξαναδιαβάζω τη διαχρονική, πλέον, αξιολόγηση του Ισραηλινού επιτετραμμένου στην Τουρκία, Μορίς Φίσερ, για τις Ισραηλινό-τουρκικές σχέσεις.
Ο Μορίς Φίσερ υπηρετούσε στην Άγκυρα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μια από  τις γονιμότερες περιόδους μεταξύ των δυο κρατών και στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν τα θεμέλια για τη σε βάθος συνεργασία μεταξύ της πολιτικό-στρατιωτικής και οικονομικής ελίτ των δυό κρατών και την οποία, από την δεκαετία του 1980 και μέχρι πρόσφορα,  γνωρίζαμε ως Τουρκο-ισραηλινό άξονα. 
Έγραφε, λοιπόν ο Φίσερ προς τους προιστάμενούς του στο Τέλ Αβίβ, στις 16 Αυγούστου 1953: “Οι σχέσεις μας με την  Άγκυρα είναι εξαιρετικά καλές τελευταία …(όμως) αυτές οι καλές σχέσεις μπορεί να χειροτερεύσουν από την μια στιγμή στην άλλη και θα έπρεπε να πάρουμε μαθήματα από την πικρή εμπειρία άλλων. Οι Τούρκοι δεν έχουν φθάσει ακόμη στο επίπεδο εκείνο κατά το οποίο, σε περίπτωση διαφωνίας με άλλο κράτος, θα μπορούσαν να σταθμίσουν αντικειμενικά τις θέσεις και των δυο πλευρών. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο μία αρχή: σε κάθε σύγκρουση με κάποιον ξένο, είτε άτομο, είτε εταιρεία, είτε κράτος, ο Τούρκος έχει πάντα δίκιο”. 
Υπογραμμίζω πως τότε η Τουρκία ήταν κοσμικό κράτος, με οδηγό τον κεμαλισμό (μια βαθειά αντι-δυτική και φασιστική ιδεολογία που ενέπνευσε τον Χίτλερ), και το οποίο κράτος, σύσσωμο το δυτικό στρατόπεδο προπαγάνδιζαν ως το κατ´εξοχήν  “κοσμικό μοντέλο” για τον μη-δυτικό/μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό έχει σημασία διότι σήμερα οι Τούρκοι έχουν “πάντα δίκιο” δυό φορές: ως Τούρκοι αλλά και ως πιστοί επί το έργο (Dawa), με το ισλαμιστικό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου να είναι η αποθέωση αυτού του φαινομένου. 
Με την πολυαναμενόμενη λοιπόν αποκατάσταση των σχέσεων Άγκυρας και Ιερουσαλήμ άρχισε ένας “ανελέητος” πολιτικός βομβαρδισμός ως προς τις “ανατρεπτικές ανακατατάξεις” που θα ακολουθήσουν, αρχικά στην Ανατολική Μεσόγειο και ακολούθως σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο,  αρχίζοντας από τα ενεργειακά. 
 Στο επίκεντρο,  βρίσκεται ο πολυσυζητημένος αγωγός υγραερίου (και αργότερα και πετρελαίου που υπάρχει  μπόλικο)  από τα μεγάλα υποθαλάσσια αλίπεδα ενέργειας του Ισραήλ, αρχικά προς την Τουρκία και από εκεί στην Ευρώπη. Με τη ολοκλήρωσή του θα “απελευθερωθούν”, τάχατες,  από τον θανάσιμο ενεργειακό εναγκαλισμό της Ρωσικής αρκούδας, αρχικά η Τουρκία, η Ουκρανία, τα Βαλκάνια και μετά η (γερμανική) Ευρώπη. Και μπορεί να μην μπορούμε να προσδιορίσουμε επακριβώς τις συνέπειες της  “ανανεωμένης” σύζευξης Ισραήλ- Τουρκίας στην περιοχή μας και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή,  όμως ένα είναι σίγουρο. Όλες θα είναι προς χάριν της ειρήνης και της ασφάλειας όλων μας και, σίγουρα, του Ισραήλ το οποίο, και θα ενισχυθεί στρατηγικά αλλά και θα θησαυρίσει. 
 Την  δεκαετία του 1990, όταν ανθούσε ο άξονας Τουρκίας και Ισραήλ και δεν υπήρχε κανένα σύννεφο στις αναμεταξύ τους σχέσεις, υπήρχε μια κάπως αντίστοιχη κατάσταση ανάμεσα στις δυο χώρες που είχε και αυτή στο επίκεντρο της ένα αγωγό. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η Τουρκία που είχε, φαινομενικά, το πάνω χέρι. Αναφέρομαι στον περιβόητο “Αγωγό Νερού για την Ειρήνη”, έμπνευση του μακαρίτη πρωθυπουργού Τουρκούτ Οζάλ (1986-7), που θα θεράπευε όλα τα δεινά της  Μέσης Ανατολής και με τους Τούρκους ως “παραγωγούς ειρήνης”, Τουρκικής πάντοτε!
 Στην αρχική του σύλληψη ο “Αγωγός Ειρήνης” σχεδιάστηκε ως επίγειος. Θα κάλυπτε Συρία , Λίβανο, Ισραήλ, Ιορδανία και Παλαιστίνη και οι υποδομές θα στοίχιζαν περίπου ένα δις δολλάρια. Στις επόμενες δεκαετίες πήρε τη μορφή θαλάσσιου αγωγού από τον ποταμό Μαναβγάτ (Αττάλεια) προς το λιμάνι Ασκότ του Ισραήλ,  κάπου 325 μίλια μακριά. Διαπραγματεύσεις άρχισαν το 1998-99 και υπεγράφη και συμφωνία το 2004. Αυτή αφορούσε τροφοδοσία 50 εκ. κυβικών  μέτρων νερού ετησίως για τα επόμενα 20 χρόνια. Οι επενδύσεις των Τούρκων στην Αττάλεια ήταν της τάξης των 150 εκ. δολαρίων. Οι αντίστοιχες του Ισραήλ ήταν λιγότερες. Μόνο η μελέτη για το έργο  στοίχισε 30 εκ.
Ο αγωγός αυτός δεν έγινε ποτέ. Και οι λόγοι παραπέμπουν στα σημερινά και ειδικά στο πως  το Ισραήλ αντιλαμβάνεται το μείζον ζήτημα της ασφάλειάς του. Το πιο σημαντικό που πρέπει να υπογαμμιστεί  και το οποίο παραπέμπει άμεσα στα σημερινά, είναι πως σε όλη τη διάρκεια  των διαπραγματεύεων οι Ισραηλινοί αντιμετώπιζαν ένα συνεχή εκβιασμό. Ή έπρεπε να δεχτούν τους όρους και την τιμή ανά κυβικό που ήθελαν οι Τούρκοι, που έβγαινε ακριβότερη  από τη αφαλάτωση(!), αλλιώς οι διάφορες πωλήσεις όπλων κλπ, από το Ισραήλ έμπαιναν στον πάγο. Στο τέλος οι ισραηλινοί υπέγραψαν αυτά που ήθελαν οι Τούρκοι, αλλιώς θα επηρεάζονται οι διμερείς σχέσεις σε υψηλότερο στρατηγικό επίπεδο. 
Όμως οι Ισραηλινοί ποτέ δεν είχαν πρόθεση να υλοποιήσουν τη συμφωνία, για τον απλό λόγο πως έτσι μια ξένη χώρα θα αποκτούσε λόγο σε ένα μείζον για αυτούς ζήτημα ασφάλειας. Και η συμφωνία κατέληξε ανενεργή,  παρόλο που υπήρχε αρκετός χρόνος για την υλοποίησή της,  μέχρι το 2009-10, όταν και κατάρρευσε ο αναμεταξύ τους άξονας λόγω υπαιτιότητας της Άγκυρας. 
 Στο μεσοδιάστημα, και έτσι για να αντιλαμβανόμαστε τα θεμελιώδη που διέπουν τις διακρατικές σχέσεις,  το Ισραήλ φρόντισε ώστε σήμερα να είναι περισσότερο από αυτάρκες στο ζήτημα του νερού. (Δες, Simona Weinglass,  “How Israel became a water superpower”, The Times of Israel, 1/12/2015). 
Σήμερα και με τις τρέχουσες εξελίξεις  από την Ευρώπη μέχρι και τον Περσικό  Κόλπο, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο σύνθετα και απρόβλεπτα από όσο ήταν στις πρώτες δυο δεκαετίες της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Βρισκόμαστε στο τέλος της εποχής αυτής, όπως αποδεικνύουν οι αλληλένδετες  κρίσεις σε Ουκρανία και Συρία. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να διαμορφώνουν μονομερώς το διακρατικό σύστημα. Και οι διακρατικές σχέσεις επανέρχονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στη κλασσική τους μορφή  και στην πριν τον Β’ Π.Π. περίοδο, της εξισορρόπησης. 
Ιδιαίτερα στην περιοχή μας η αμερικανική ηγεμονία και η επιμέρους στρατιωτική περιφερειακή ηγεμονία που αυτή εξέθρεψε, που ήταν ο άξονας Τουρκίας και Ισραήλ, δεν μπορούν να ανασυσταθούν. Πιο συγκεκριμένα, για παράδειγμα, πριν το 2010 και το αιματηρό επισόδειο του Μαβί Μαρμαρά,  δεν υπήρχε νομικά κατοχυρωμένη συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Σήμερα υπάρχει και όχι μόνο. Λίγο μετά ακολούθησε και η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, οι εξελίξεις  στη Αίγυπτο, η εντόπιση υδρογονανθράκων στην λεκάνη της  Ανατολικής Μεσογείου και πάει λέγοντας …
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ρευστότητας το κάθε κράτος λειτουργεί ανάλογα με τις επιταγές του εθνικού του συμφέροντος. Θα παίξει το παιγνίδι των αγωγών με την Τουρκία,  το Ισραήλ,  επειδή ειδικά οικονομικά συμφέροντα στις δυο χώρες “κόπτονται” για μια τέτοια εξέλιξη παρουσιάζοντάς την και ως “πανάκεια”; Επειδή η Ουάσινκτον έχει στρατηγικές επιδιώξεις , π.χ. ποικιλότροπη ενίσχυση της Νατοϊκης Τουρκίας και την  ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία; Επειδή επιδιώκεται από το στρατόπεδο  των ευρωατλαντιστών (και του συναφούς δόγματος του “νεοφιλευθερισμού”) η ποδηγέτηση της παγκόσμιας οικονομίας, αρχίζοντας με την ποδηγέτηση της Ρωσικής;
Οι Ισραηλινοί είναι αποδεδειγμένα “παίκτες” στο “παιγνίδι των εθνών”. Έχουν μια τρομακτική εμπειρία στις διμερείς τους  σχέσεις με τους Τούρκους, μια εμπειρία που κατά καιρούς τους έχει αποφέρει σημαντικά ωφέλη αλλά και ταπεινώσεις και σημαντικές ζημιές. Ο εθνικός μεταφορέας τω Ισραηλινών , για παράδειγμα , η Ελ Αλ, έχει κυριολεκτικά κατάρρευση με υπαιτιότητα της τουρκικής κυβέρνησης στο πλαίσιο της στρατηγικής της Άγκυρας για την κυριαρχία των “Τουρκικών Αερογραμμών”. Από το Τέλ Αβίβ φεύγουν πάνω από 100 Τουρκικές πτήσεις την βδομάδα για την Πόλη  και μηδέν του Ισραήλ  διότι οι Τούρκοι απογορεύουν την προσγείωση της Ελ Αλ στη Τουρκία! Έτσι. Ισραηλινοί και Τούρκοι γνωρίζουν γιατί, με τους πρώτους να  αποδέχονται ένα πρωτόγνωρο  εκβιασμό. 
Αν τώρα οι Ισραηλινοί προχωρήσουν και με αγωγούς, κάτι που θα πάρει χρόνια  βέβαια, με γειά τους και χαρά τους. Ας τους χαίρονται τους Τουρκαλλάδες τους που αποδεδειγμένα, πλέον, όταν πλήττουν με μια μορφή ταπείνωσης των Ισραηλινών, τους ταπεινώνουν αλλιώς. 
Το ζήτημα είναι όχι τι θα κάνει ή δεν θα κάνει το Ισραήλ για το δικό του συμφέρον, αλλά τι πράττουν Λευκωσία και Αθήνα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο  και , πιο άμεσα,  τι πράττει η κυβέρνηση  Αναστασιάδη. Θα λειτουργήσει με τα εργαλεία που προκύπτουν από την υπόσταση του κυπριακού κράτους και τα οποία είναι πάμπολλα και αποτελεσματικά, ή ο κ. Αναστασιάδης θα λειτουργήσει   ως “κοινοτάρχης” που αναζητά κηδεμόνες και ξένους  προστάτες