Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Η αποτυχία των δικοινοτικών συνομιλιών

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Συμπληρώνονται εφέτος 40 χρόνια από τότε που το Κυπριακό Ζήτημα έλαβε το χαρακτήρα του προβλήματος εισβολής-κατοχής. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα κατεγράφησαν πολλοί κύκλοι δικοινοτικών συνομιλιών, αφού η ελληνική πλευρά δεν επεδίωξε από την αρχή να απαιτήσει συνομιλίες με την πηγή της ανωμαλίας που ήταν η Τουρκία,  και σήμερα ουδείς πλέον αμφιβάλλει ότι η προοπτική επίλυσης του προβλήματος, όση μπορεί να υπάρξει, απέχει πολύ από το να ευρίσκεται πλησίον των στόχων όπως η ελληνική πλευρά τους διεμόρφωσε αμέσως μετά την εισβολή, οι οποίοι συνεπυκντούντο στο αίτημα προοπτική «απελευθέρωση - επιστροφή». Ελάχιστοι, όμως, αμφιβάλλουν ότι οι προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος βαθμιαίως και σταθερώς έχουν διολισθήσει προς τις σταθερές και άκαμπτες τουρκικές θέσεις.

Τα 40 χρόνια των δικοινοτικών συνομιλιών μας προσφέρουν ένα συσσωρευμένο προηγούμενο για να αποτιμήσουμε αναλυτικώς την αξιοπιστία και αποδοτικότητα αυτής της πολιτικοδιπλωματικής τακτικής. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η επιλογή αυτή είχε ως πρώτο αποτέλεσμα να προσδώσει στην Τουρκία το πλεονέκτημα τακτικής που από την αρχή επεδίωξε, δηλαδή την αλλαγή του νομικού πλαισίου του προβλήματος όπως αυτό διεμορφώθη το 1974 με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Με άλλα λόγια η Τουρκία καταφέρνοντας να παρουσιάσει το πρόβλημα ως δικοινοτικό και όχι ως πρόβλημα εισβολής - κατοχής πέτυχε σταδιακώς και μακροπροθέσμως τον παραμερισμό των κανόνων δικαίου που στην περίπτωση αυτή σαφώς ευνοούσαν την ελληνική πλευρά.

Μετά τον παραμερισμό των κανόνων δικαίου τα κριτήρια λύσης κατέστησαν κατ' ανάγκην εμπειρικά, πολιτικά, περιστασιακά και μη υποκείμενα σε προδιαγεγραμμένους κανόνες ευθυδικίας. Μέσα στο ασαφές αυτό πλαίσιο των δικοινοτικών διαπραγματεύσεων, έξω από τη διεθνή νομική δημοσιότητα, και με την ελληνική πλευρά να μην έχει συγκεκριμένη στρατηγική, το δίκαιο του ισχυροτέρου (βλ. Τουρκία) που στηρίζεται στη λογική του στρατηγικού καταναγκασμού, μέσω εκβιασμών και τετελεσμένων γεγονότων, απέκτησε μοιραίως και αναποφεύκτως τον πρωταρχικό ρόλο. 

Στις διεθνείς σχέσεις, η διαπραγμάτευση επί σοβαρά αντιτιθέμενων απόψεων, αν το επιδιώξει ο ισχυρός, έχει ως αποτέλεσμα την παράταση σε χρονικό μάκρος των συνομιλιών, την πρόκληση ηθικής και πολιτικής κόπωσης στο αντίπαλο μέρος, τη δημιουργία του αισθήματος του αδιεξόδου, τις σταδιακές υποχωρήσεις της αδύνατης πλευράς, εκείνης που κύρια ενδιαφέρεται και επείγεται για λύση του προβλήματος και τελικώς, την αποφυγή συστηματικών διεθνών καταδικών και πιέσεων που απορρέουν από την παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Αυτό ακριβώς επεδίωξε από την αρχή η Τουρκία. Από το συνομιλίες της Γενεύης του 1974 και εντεύθεν, η Άγκυρα πίστευε και συνεχίζει να πιστεύει ότι η αποτελμάτωση - ταυτοχρόνως μέσο και σκοπός -  την ευνοεί να ξεφύγει από τα νομικά αδιέξοδα που της δημιούργησε η εισβολή και η κατοχή εδάφους ξένου κράτους. Από την πρώτη ημέρα της εισβολής, η Τουρκία επεδίωξε και πέτυχε να εξαγοράσει χρόνο. Ο χρόνος, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το καλύτερο εργαλείο τακτικής γιατί εργάζεται υπέρ εκείνου που δημιούργησε την ανώμαλη κατάσταση και αποτρέπει τη μεταβολή της επί τα βελτίω για τον αδύνατο. Με στόχο τη διαιώνιση των διαπραγματεύσεων, και ακολουθώντας την τακτική των κατά στάδια τετελεσμένων γεγονότων (εποικισμός, ανακήρυξη ψευδοκράτους, αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας), αποβλέπει στην αποτελμάτωση, στην διεθνή υποβάθμιση του προβλήματος και τέλος στην εξαφάνιση των νομικών σημείων που θα έπρεπε να επικαλείται η ελληνική πλευρά απαιτώντας αποκατάσταση της τάξεως, είτε μέσα στο πολιτικό και νομικό πλαίσιο του ΟΗΕ είτε μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Το αποτέλεσμα της τακτικής αυτής τραγικώς το βιώνει η ελληνική πλευρά σήμερα και  αποκρυσταλλώνεται στο σημερινό πλαίσιο επίλυσης του προβλήματος που χαρακτηρίζεται ως μία προσπάθεια ελαφράς βελτίωσης της υφιστάμενης κατάστασης με κάποιες «συνοριακές  διευθετήσεις» και με κάποιες πολιτειακές ρυθμίσεις. Παράλληλα, η αδυναμία της ελληνικής πλευράς με το πέρασμα του χρόνου γίνεται διαρκώς ευδιάκριτη και στρέφεται ως μπούμεραγκ εναντίον της, αφού δημιουργεί διαρκώς κίνητρα στην Τουρκία και στους διεθνείς διαμεσολαβητές πως η υποχωρητικότητά της είναι άνευ ορίων, λόγω κόπωσης και λόγω της πίεσης του χρόνου, ο οποίος εργάζεται σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Εδώ και 40 χρόνια ακούμε τις πολιτικές ηγεσίες να επαναλαμβάνουν φορτικώς την τραγική ψευδαίσθηση ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες είναι μονόδρομος για τη λύση του προβλήματος μας και να την εκλαμβάνουν ως πανάκεια στην πολιτική τους μυθολογία. Τα 40 χρόνια τακτικής αποτελούν επαρκές πλαίσιο επανεκτίμησης της πεμπτουσίας της στρατηγικής σκέψης και πρακτικής. Στο πλαίσιο των δικοινοτικών συνομιλιών αυτή η θεωρητική διατύπωση αποτυπώνεται στο ερώτημα: «Τι πετύχαμε στα 40 χρόνια δικοινοτικών συνομιλιών;».  Το μόνο που πετύχαμε είναι να γίνουμε οι σύγχρονοι εκφραστές του μύθου του Σίσυφου. Γιατί ποια αποτυχία μπορεί να είναι χειρότερη για μία πολιτική ηγεσία όταν αυτοπαγιδεύθηκε να επιτελεί εσαεί ένα τόσο ανέλπιδο και μάταιο έργο, να πιστεύει ταυτοχρόνως ότι βρίσκεται στη σωστή τροχιά και ότι κάποια μέρα θα υλοποιήσει τους στόχους της;

 

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ

 

Όνειρα και σχέδια για την Αμμόχωστο με τουρκικές προδιαγραφές!

Φανούλα Αργυρού
Agora Dialogue
Αχαλίνωτες οι … δραστηριότητες με σεμινάρια και  συζητήσεις για το θέμα της Αμμοχώστου. Πέραν από το σεμινάριο που διοργανώθηκε από κοινού από το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics στις 21 Φεβρουαρίου 2014 και το Τμήμα Σύγχρονων τουρκικών σπουδών του λονδρέζικου πανεπιστημίου, για το οποίο αναφέρθηκε το Sigmalive, και άλλα ΜΜΕ, έλαβε χώρα και μια άλλη συνάντηση την προηγουμένη, σε αίθουσα κτιρίου της βρετανικής Βουλής, στο Porculis House.
Στη συνάντηση, την οποία διοργάνωσε η αγγλίδα Μαίρη Σάουθκοτ, με τίτλο « Αναβιώνοντας την Αμμόχωστο σε οικολογική πόλη», που ήταν μάλλον υπό τύπον ερωτήσεων και απαντήσεων, έλαβαν μέρος  Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μέλη της οργάνωσης της νεοσύστατης  λεγόμενης Ecocity group, της πρωτοβουλίας για δικοινοτική Αμμόχωστο και ορισμένα άλλα άτομα της παροικίας καθώς και εκπρόσωπος των Βαρωσιωτών Βρετανίας.
Σύμφωνα με πληροφορίες που πήραμε, πολύ πιο ενδιαφέρουσες ήσαν οι απόψεις που εκφράστηκαν σ΄αυτή την συνάντηση παρά στο LSE. Ότι  η περιοχή της Αμμοχώστου για την οποία  γίνεται λόγος για επιστροφή στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι από την περίκλειστη πόλη ΜΟΝΟ. Η μέλλουσα Αμμόχωστος θα περιλαμβάνει από Σαλαμίνα στον Άγιο Μέμνων και θα καλύπτει τα αρχεία μνημεία, και αυτό για να εξασφαλιστεί  χρηματοδότηση από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Το κομμάτι αυτό αποτελεί περίπου το 12.75% του εδάφους ενώ το υπόλοιπο σχεδόν 78% της Αμμοχώστου θα είναι  υπό το έλεγχο των κατεχομένων ή της ομόσπονδης τουρκικής πολιτείας που θα δημιουργηθεί.
Ο κ. Συμεών Μάτσης, της  πρωτοβουλίας για δικοινοτική Αμμόχωστο, (Bicommunal Famagusta Initiative) που δημιουργήθηκε πρόσφατα,  εξέφρασε τη θέση ότι τα Γυμνάσια και τα δημοτικά  όταν θα ανοίξουν θα πρέπει να ανοίξουν ως μικτά ….  Άξιον απορίας γιατί σε μια εξ΄ολοκλήρου ελληνική περιοχή τα σχολεία να  ανοίξουν μικτά! Είπε επίσης ότι  υπάρχουν σχέδια να επεκταθεί το ούτω καλούμενο Ανατολικό πανεπιστήμιο σε χωρητικότητα 14,000 χιλιάδων από τις 10,000 για να περιλαμβάνει και Έλληνες φοιτητές και ότι αυτό θα διδάσκει στα αγγλικά.. Σε εισήγηση γιατί να μην ανοικτούν παραρτήματα του Πανεπιστημίου Κύπρου στην Αμμόχωστο ο κ. Μάτσης ισχυρίστηκε ότι  θα είναι ασύμφορο και δεν θα δουλέψει.
Άλλο σημείο ενδιαφέροντος που αναφέρθηκε από τον κ. Γ. Λόρδο (της BFI και του Famagusta Ecocity Project)  είναι ότι το υφιστάμενο λιμάνι θα μετατραπεί σε Μαρίνα και υπάρχουν σχέδια για να κτιστεί νέο λιμάνι πιο μέσα στη μελλοντική υπό τουρκική διοίκηση περιοχή και να δημιουργηθούν μονοπάτια πεζών από τον Άγιο Μέμνονα προς τη Σαλαμίνα.
Ο κ. Μάτσης ήταν ανένδοτος ότι τα κτίρια δεν συμμορφώνονται δομικά πλέον με τρέχοντες  κανονισμούς κτηρίων και πρέπει όλα να κατεδαφιστούν προκειμένου να προσελκύσουν επενδύσεις από μεγάλος οίκους ώστε να κινήσει το ενδιαφέρον να δημιουργηθούν μεγάλες κοινοπραξίες για νέα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
Τουρκοκύπρια  φοιτήτρια, μέλος του Ecocity, όπως μας λέχθηκε, υποστήριξε τα δικαιώματα των εποίκων να μείνουν και ως απάνθρωπο να διωχθούν μετά από 40 χρόνια αλλά απέφυγε να απαντήσει σε παρατήρηση Βαρωσιώτη, αν θεωρεί εξίσου απάνθρωπο τον ξεριζωμό των Ελληνοκυπρίων από τα σπίτια τους για 40 χρόνια.  Αλλος Τουρκοκύπριος υπεστήριξε την κατεδάφιση όλων των κτιρίων και να γίνει η πόλη ένα δάσος και πάρκο. ΄Οπως μας λέχθηκε, όλοι οι  Τουρκοκύπριοι ήσαν καλά συντονισμένοι μεταξύ τους, ο καθένας με την δική του ερμηνεία και στόχο αποτελούσε ένα λιθάρι για τους υπόλοιπους.  Ο κ. Γιώργος Λόρδος μίλησε για ένα δεκαετές σχέδιο που προσανατολίζεται να δεχθεί νέα ζευγάρια. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με τους μεγαλύτερους, χαμογέλασε λέγοντας μάλλον τα εγγόνια θα φροντίσουν για τους γονείς και παππούδες, ότι και να σημαίνει αυτό. (Aπό άλλο δημοσίευμα εντοπίστηκε ότι η εν λόγω τουρκοκύπρια είναι από τους εμπνευστές της Famagusta Ecocity project, Τσερέν Μπογκάτς).
Εν κατακλείδι, σύμφωνα με τις πληροφορίες που πήραμε εκείνο που καταλάβαμε, είναι ότι δημιουργήθηκαν τελευταίως διάφορες ομάδες οι οποίες επεξεργάζονται διάφορα σενάρια και σχέδια, περιλαμβανομένων και  των νεο-σοφισθέντων σχεδίων για οικολογική υποτίθεται Αμμόχωστο,  με διάφορες περίεργες προδιαγραφές που σε τελική ανάλυση προωθούν μια μοιρασιά και της όσης περιοχής προκειμένου θα επιστραφεί, αν επιστραφεί  και όχι καθαρά ολόκληρης της πόλης στους νόμιμους εκτοπισθέντες Έλληνες κατοίκους της. Μια «δικοινοτική» περιοχή!
Και τίθενται κάποια ερωτήματα εδώ: Τι λέει ο Δήμαρχος Αμμοχώστου κ. Αλέξης Γαλανός, συμφωνεί με όλα αυτά τα διάφορα σχέδια που ονειρεύονται κάποιες ορμώμενες ομάδες σχεδιάζοντας δίχως τον ξενοδόχο; Eφόσον οι περιουσίες για τις οποίες γίνεται λόγος και σχεδιασμός, πρωτίστως  από Τουρκοκύπριους σε σεμινάρια και συζητήσεις εδώ και εκεί,  δεν τους ανήκουν!!!
Και το σπουδαιότερο: Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα με τις πρόνοιες του ψηφίσματος 550 του 1984 του Συμβουλίου Ασφαλείας  των Ηνωμένων Εθνών, και την άνευ όρων επιστροφή όλων των νομίμων κατοίκων της πόλης;
Πολύ σημαντικό το άρθρο του Δρ. Άρη Πετάση στο θέμα αυτό, ” Η περι της Αμμοχώστου επικοινωνιακή απάτη”, που αναρτήθηκε και στην Agora Dialogue.
Υ.Γ. Το κείμενο μεταδόθηκε από την γράφουσα και σε ανταπόκριση σήμερα το πρωί (26.2.2014) από το πρόγραμμα Λάζαρου Μαύρου, Ράδιο Πρώτο (Λευκωσία)
 
http://agora-dialogue.com/%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9-%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%87%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%80%ce%ac%cf%84/ 

Η περι Αμμοχώστου επικοινωνιακή απάτη

Άρης Πετάσης
Agora Dialogue
Το παρόν αποτελεί συνέχεια του άρθρου μου για την επικοινωνιακή απάτη του “εφικτού.”
Τελευταία βλέπουμε μια συντονισμένη προσπάθεια επικοινωνιακής απάτης από επικοινωνιολόγους και έμμισθους εκπροσώπους για δημιουργία ψεύτικης ευφορίας και ενθουσιασμού γύρω από δήθεν επικείμενο άνοιγμα της Αμμοχώστου, αγνοώντας τις κρυστάλλινες θέσεις της Τουρκίας και τα ανταλλάγματα που ζητά.  Οι ίδιοι κύκλοι δημαγωγούν εκμεταλλευόμενοι τις φιλότιμες και αξιέπαινες προσπάθειες του Δημάρχου Αμμοχώστου και των συνεργατών του υπέρ μιας καθαρής επιστροφής ολόκληρης της πόλης.
Επικοινωνιακή απάτη 1:
“H Τουρκία σύντομα θα ανοίξει την Αμμόχωστο.”  Οι επικοινωνιολόγοι γνωρίζουν καλά (αλλά το κρύβουν) πως για την Τουρκία δεν υπάρχει θέμα ανοίγματος της Αμμοχώστου.  Μιλούν μόνο για την περιοχή των Βαρωσίων και ζητούν απαράδεκτα ανταλλάγματα.  Ουδέποτε αναφέρουν την “διοικητική περιοχή του Δήμου της Αμμοχώστου.”  Δύο λόγια τώρα και για τα συγκριτικά μεγέθη των δύο περιοχών:  α.) η συνολική έκταση της Αμμοχώστου καλύπτει 38.2 τ. χιλ ενώ β.) η έκταση των Βαρωσίων καλύπτει μόλις 6,4 τ. χιλ (δηλαδή ποσοστό 16,75% της διοικητικής περιοχής του Δήμου  Αμμοχώστου.)  Οι Τούρκοι μιλούν για περιοχή ίση περίπου με τον Πρωταρά που βασικά θα είναι περικυκλωμένη από Τούρκους και χωρίς μέλλον.  Γι’ αυτά τα 6.4 τ.χλ απαιτούν καταστροφικά για το μέλλον μας ανταλλάγματα τα οποία η προπαγάνδα αποκρύπτει.
Επικοινωνιακή απάτη 2
“Το άνοιγμα των Βαρωσίων θα σώσει την οικονομία της Κύπρου, γιατί θα ανοίξει απεριόριστος αριθμός θέσεων εργασίας, κ.ο.κ.”  Η περιοχή των Βαρωσίων αποτελεί το 0.0007% της συνολικής έκτασης της Κύπρου που φθάνει τις 9,251 τ.χλ.  Πουθενά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία ένα τέτοιο ποσοστό έκτασης (0.0007% του συνόλου) μπόρεσε να αλλάξει τα οικονομικά δεδομένα μιας χώρας.  Ούτε κατά διάνοια—ακόμα και εάν το Βαρώσι ήταν το Saint-Tropez, το Acapulco ή το Copacabana.  Η προπαγάνδα ξεχνά να αναφέρει πως με την “λύση” θα νομιμοποιηθούν προς εκμετάλλευση από τους Τούρκους 3,355 τ.χλ. κλεμμένης γης μας μαζί και οι παραλίες της Κερύνειας, Μόρφου και Καρπασίας οι οποίες υπό την τουρκική τους πλέον  μορφή θα ανταγωνίζονται αθέμιτα το Βαρώσι και τις άλλες περιοχές.  Απλά δημιουργείται μια επικοινωνιακή πλάνη με σκοπό να επηρεαστούν οι Αμμοχωστιανοί και άλλοι υπέρ του υπό διαμόρφωση νέου σχέδιο Ανάν.   
Επικοινωνιακή απάτη 3:
“Θα εισρεύσει απεριόριστο  χρήμα από ξένους,” και κυρίως από την Αμερική, για να στηρίξουν τη “λύση.”  Εδώ πρόκειται και για πλάνη αλλά και για  καθαρό ψεύδος, γιατί μόλις οι εκπρόσωποί μας υπογράψουν το νέο σχέδιο Ανάν το μόνο πράγμα που θα πάρουν ως αντάλλαγμα είναι μιαν άθλια και κατάμαυρη αναφορά του ονόματος στους στην βιβλιογραφία των χαμένων πατρίδων. Πάντως, η Κύπρος δωρεές δεν πρόκειται να πάρει.  Τα όσα συνέβησαν το 2004 είναι άκρως διαφωτιστικά σε ό,τι αφορά το θέμα μας.  Τότε ο κύριος Günter Verheugen, Επίτροπος Διεύρυνσης της ΕΕ, έσερνε τον χορό υποσχέσεων με τίτλο, “ξένη οικονομική στήριξη για λύση στην βάση του σχεδίου Αναν.” Προς τον σκοπό εξεύρεσης χρημάτων μίλησε στις 15 Απριλίου, 2004 (δηλαδή πριν από το δημοψήφισμα) στο “Συνέδριο Δωρητών” όπου και θα κατέγραφε τα ποσά ανά δωρητή.  Τελικά, δεν βρήκε δωρητή για να καταγράψει ένα άξιο λόγου ποσό δωρεάς!  Καμιά χώρα δεν ήθελε να φορολογήσει τους πολίτες της, για να κάνει δωρεά στην Κύπρο. Φανταστείτε τώρα, με την παγκόσμια οικονομική κρίση, τι θα γίνει.  Υπενθυμίζω πως στις 15 Μαρτίου 2013 το κούρεμα πτώχευσε τον λαό μας κυριολεκτικά μέσα σε μια νύκτα χωρίς καμιά ξένη χώρα να χάσει τον ύπνο της.
Επικοινωνιακή απάτη 4:
“Θα βοηθήσουν αντικειμενικοί μεσολαβητές για να πάρουμε την Αμμόχωστο.”  Το ίδιο ακούγαμε και το 2004 όταν η προπαγάνδα παρουσίαζε τον κ. Verheugen σαν στενό φίλο της Κύπρου.  Ας δούμε τι είπε σε τίτλο της η έγκριτη Γερμανική  Spiegel (23.10.2006) δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα: “Ο  Verheugen πέφτει από την υπόληψη:  Πολιτικό σκάνδαλο χτυπά την Ευρωπαϊκή Ένωση.”  Ένας άλλος  “αντικειμενικός” διπλωμάτης, “στενός φίλος” της Κύπρου του 2004, ήταν και ο Αμερικάνος Matthew Bryza.  Ας δούμε τι γράφει στην Αμερικανική εφημερίδα “Wall street Journal”  (16.08, 2008) ο δημοσιογράφος Jay Solomon (4 χρόνια μετά το σχέδιο Ανάν.)  Γράφει πως αφού πήρε την θέση του “Αμερικανού Απεσταλμένου στον  Καύκασο,” ο κύριος Bryza, άρχισε να ενθαρρύνει τον Mikhail Sackashvilli, πρόεδρο της Γεωργίας, να επιτεθεί κατά του Ρωσικού στρατού με την “υπόσχεση” πως θα τον στήριζε η Αμερική.  Η Γεωργία πίστεψε και έκανε αυτή την τρέλα στις 7 Αυγούστου, 2008.  Ο Ρωσικός στρατός αντέδρασε και σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε, στις 12 Αυγούστου, 2008, 50 χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Γεωργίας Τυφλίδα, με τον Bryza να μην βρίσκεται πουθενά για να βοηθήσει τους Γεωργιανούς ως υποσχέθηκε σαν “φίλος” τους.  Υπήρχε και τρίτος “αντικειμενικός μεσολαβητής” το 2004, το όνομα του οποίου δεν έρχεται τώρα στην μνήμη μου, που μετά το Ανάν βρέθηκε στην φυλακή για κάποια παρανομία.
Επικοινωνιακή απάτη 5:
Ξένοι προπαγανδίζουν το θέμα “Αμμόχωστος” στο εξωτερικό και οι εδώ έμμισθοι αμέσως μεταδίδουν την είδηση σαν “πληροφορίες από έγκυρες πηγές του εξωτερικού.”  Για σκοπούς πειστικότητας και τεχνητού ενθουσιασμού οι ίδιοι κύκλοι προσθέτουν και γνωστά ονόματα πρώην επισκεπτών στο Βαρώσι (Αμμόχωστο το λένε!)  Μεταξύ των ονομάτων είναι και αυτό της Elizabeth Taylor.  Σπουδαίο πράγμα! Και η Raquel Welsh είχε επισκεφθεί την Κερύνεια.  Και ο Telly Savalas την Λευκωσία και ο Lord Tonypandy καθώς ο Chris Barnard την Πάφο!  Στο διαδίκτυο προπαγανδίζεται, επίσης, πως, “το Βαρώσι θα ενώσει τους κατοίκους της Αμμοχώστου.” Προφανώς εννοούν πως οι Βαρωσιώτες θα ενωθούν με τους έποικους που θα νομιμοποιηθούν στην πόλη του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Κυριάκου Μάτση και του Αντώνη Παπαδόπουλου!
Κλείνοντας, η συνεχής προπαγάνδα σε κάποιο στάδιο καταντά πληκτική και γι’ αυτό οι προπαγανδιστές θα πρέπει να την διανθίζουν και με καμιά αλήθεια την οποία ο λαός μας τόσο έχει ανάγκη.  Ενώ ο λαός μας απαιτεί να δει μια ελεύθερη και ευημερούσα Κύπρο οι προπαγανδιστές αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν την επόμενη δόση παραπλάνησής του προς στην αντίθετη κατεύθυνση.
Ο Δρ Άρης Πετάσης είναι μέλος του Board of Trustees, Int’l Fund, Moscow State Aviation





 

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

2004-2014 ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ Ο Ν.ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

 

 

 

Σαράντα χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή το κυπριακό παραμένει άλυτο. Κανείς λογικός άνθρωπος που αγαπά πραγματικά την Κύπρο μας δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχής και να εφησυχάζει για την αβεβαιότητα και τους κινδύνους που συνεπάγονται από την μη λύση και διαιώνιση της κατοχής. Προσωπικά είμαι εξ εκείνων που επιθυμούν διακαώς λύση του κυπριακού το συντομότερο. Την ίδια ισχυρή επιθυμία για λύση αισθανόμουνα και το 2004 με το Σχέδιο Ανάν. Το σχέδιο αυτό όμως ήταν τόσο καταστροφικό για την ελληνοκυπριακή πλευρά που με ανάγκασε να ψηφίσω ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πάθος του Νίκου Αναστασιάδη το 2004 και τα εκβιαστικά διλήμματα που μας έβαζε προκειμένου να μας πείσει να πούμε ΝΑΙ σε αυτό το πανάθλιο για την πλευρά μας σχέδιο. Οι πρόνοιες του κοινού ανακοινωθέντος για επανέναρξη των συνομιλιών που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συμφώνησε με την τουρκική πλευρά στις 11/02/2014 παραπέμπουν σε συνομοσπονδιακή λύση χειρότερης μορφής από αυτήν την οποία προέβλεπε το σχέδιο Αναν. Και όμως αυτός ο, επιτρέψετε μου την έκφραση γιατί γνωρίζω πολύ καλά την προσωπικότητα του ανδρός, ψεύτης και υποκριτής πολιτικός κορόιδευε βάναυσα το εκλογικό σώμα ότι το σχέδιο Ανάν είναι παρελθόν, προκειμένου να εκλεγεί και να πάρει την ρεβάνς του 2004. Για όσους παρακολουθούν τα γραφόμενα μου θα θυμούνται ότι προσωπικά πολύ πριν καν θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας προειδοποιούσα τον κυπριακό λαό να μην κάνει το ολέθριο λάθος και να το εκλέξει πρόεδρο γιατί θα αποδειχθεί καταστροφικότερος του Χριστόφια, δυστυχώς δεν εισακούστηκα.

Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο μου άρθρο στο θέμα του κυπριακού, δεν υπήρχε ποτέ μια σταθερή στρατηγική σε βάθος χρόνου όπως αυτή που ακολούθησε με θαυμαστή μαεστρία η Τουρκία. Πώς είναι δυνατόν να πεισθούν οι Τούρκοι και όσοι τους υποστηρίζουν να δείξουν κάποια ελαστικότητα και υποχωρητικότητα, όταν γνωρίζουν ότι η πλευρά μας θα συναινέσει αργά η γρήγορα στις δικές τους απαιτήσεις; Δυστυχώς οι εκάστοτε Ελληνικές και Κυπριακές κυβερνήσεις ακολουθούσαν σταθερά μια πρόχειρη πολιτική, μια πολιτική του ποδαριού και ότι ήθελε προκύψει με αποτέλεσμα την σημερινή μας τραγική κατάσταση. Είναι τυχαίο νομίζετε που εσωτερικοί (κομματοκρατία) και εξωτερικοί εχθροί της Κύπρου μας οδήγησαν σε αυτήν την θλιβερή οικονομική κατάσταση; Καθόλου τυχαίο, γιατί μέσα από την εξαθλίωση και την ανέχεια του κύπριου πολίτη προσδοκούν ότι θα καμφθούν οι αντιστάσεις και θα μας επιβάλουν την λύση που θέλουν τόσο στο κυπριακό όσο και στο θέμα της ενέργειας. Έχουν όμως γνώσιν οι φύλακες.

Τελευταία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει επιστρατεύει διάφορους επικοινωνιολόγους, αναλυτές, νομικούς και άλλους υποτελείς και ενδοτικούς οι οποίοι βλακωδώς προσπαθούν να παρουσιάσουν όσους διαφωνούν με τις θέσεις του προέδρου ως απορριπτικούς η/και οπαδούς της μη λύσης. Είναι απαράδεκτη και επιδερμική αυτή η στάση από μέρους του Νίκου Αναστασιάδη και άκρως προσβλητική στην νοημοσύνη γνήσιων πατριωτών πολιτών που επιζητούν μια λύση που θα εξασφαλίσει την συνέχιση της παρουσίας μας σε αυτό τον τόπο. Σταθερά πιστός σε ένα αφελή ρεαλισμό ο Πρόεδρος, από το 2004 και εντεύθεν, προσπαθεί να προωθήσει την όποια λύση που είναι σίγουρο ότι δεν θα αντέξει στον χρόνο. Ο Πρόεδρος φαίνεται ότι αρέσκεται τελικά να προσφέρει τους πολίτες της δύσμοιρης αυτής χώρας ως πειραματόζωα τόσο στο θέμα της οικονομίας (Για πρώτη φορά - Κούρεμα καταθέσεων στο Ευρογκρουπ του περασμένου Μαρτίου) όσο και τώρα στο κυπριακό, μια που ανάλογη λύση δεν έχει επιβληθεί σε κανένα κράτος της υφηλίου . Τείνει δε να αποδειχθεί πάρα πολύ επικίνδυνος για την επιβίωση του κυπριακού λαού στην γη των προγόνων του και συνεπώς ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει ότι μπορεί να τον σταματήσει. Η γνώση του προέδρου στο κυπριακό πρόβλημα και σε γενικότερα θέματα γεοστρατηγικής ήταν και παραμένει επιφανειακή και υποτυπώδης γιατί μια ζωή γύριζε από γάμους σε βαφτίσια και έκανε φτηνό λαϊκισμό αντί να καθίσει να μελετήσει. Τυχαίο νομίζετε που διόρισε για πρώτη φορά συνομιλητή στο κυπριακό; δεν νομίζω.

Τι έχουμε σήμερα μπροστά μας μετά την συμφωνία της 11/2/2014. Έχουμε ουσιαστικά μια προσυμφωνία για λύση του κυπριακού με πάρα πολλές ασάφειες και διαιρετικές πρόνοιες για τις οποίες η τουρκική πλευρά πανηγυρίζει. Πιο συγκεκριμένα η συμφωνία αυτή παραπέμπει σε μια συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία για τους πιο κάτω λόγου τους οποίους επικαλούνται έγκριτοι νομικοί διεθνούς εμβέλειας σε αντιδιαστολή με τους επικοινωνιολόγους που έχει επιστρατεύσει ο Πρόεδρος:

<<H διακριτή ταυτότητα τού υπό γένεση κράτους συνιστά στοιχείο το οποίο ταυτίζει τη λύση με συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία. Ακόμη υποδεικνύει πως και η διπλή ταυτότητα αποτελεί στοιχείο συνομοσπονδίας. Τα συστατικά στοιχεία της ομοσπονδίας είναι η τοπική αυτοκυβέρνηση ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Δεν υπάρχει διαχωριστικό στοιχείο αναφορικά με την ταυτότητα των πολιτών. Περαιτέρω, υποδεικνύεται πως το κατάλοιπο της εξουσίας, ως αφήνεται να νοηθεί, θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη. Η ρύθμιση αυτή, και πάλι παραπέμπει σε συνομοσπονδία ως και η πρόνοια ότι οι εξουσίες των συνιστώντων κρατών θα ασκούνται χωρίς επέμβαση από την κεντρική κυβέρνηση και αντίστροφα. Σημειώνεται επίσης πως η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης δεν θα πηγάζει από την κοινή ψήφο του λαού, αλλά από τους εκατέρωθεν εκπροσώπους των δύο πλευρών, όπως αυτό προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν.
-H αναφορά στο απαράδεκτο στάτους κβο από τον Πρόεδρο δεν ξεκαθαρίζει πως θα φύγουν τα στρατεύματα, οι έποικοι και να αποκατασταθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η συμφωνία έχει ως βάση τη συνύπαρξη των δύο συνιστώντων κρατών χωρίς καμιά αναφορά στα κατοχικά στρατεύματα ή τους εποίκους, τους οποίους το ένα από τα συστατικά μέρη θεωρεί ως πολίτες του. Η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων δεν αποτελεί αντικείμενο των συνομιλιών γιατί καμιά αναφορά δεν γίνεται στην κοινή δήλωση και στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών για αποχώρηση τους.

-Η απουσία ρητής αναφοράς στο εδαφικό επιδέχεται δύο ερμηνειών: Πρώτον, ότι δεν αποτελεί αντικείμενο των συνομιλιών εφόσον αυτές θεμελιώνονται στην ύπαρξη των δύο συνιστώντων κρατών και συν αυτώ, των κατοίκων τους. Δεύτερον, μπορεί επίσης να υποστηριχθεί, ότι ανάγεται σε μη επιλυθέντα προβλήματα που θα αποτελέσουν μέρος των συνομιλιών. Οποιαδήποτε ερμηνεία και εάν δοθεί στις σχετικές πρόνοιες της συμφωνίας, το εδαφικό, το πλέον σημαντικό θέμα επί τάπητος, υποβαθμίζεται σε θέμα ήσσονος σημασίας. Πώς είναι δυνατόν οι τουρκοκύπριοι που αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού, κατά τον χρόνο της εισβολής και ανάλογο ποσοστό γης, να κατέχουν 38% περίπου του εδάφους ως αποτέλεσμα της εισβολής;

- Η διακριτή ταυτότητα του υπό γένεση κράτους συνιστά στοιχείο το οποίο ταυτίζει τη λύση με συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία. Εισάγεται φυλετικός και θρησκευτικός διαχωρισμός και ξεχωριστή ταυτότητα των πολιτών εκατέρου στοιχείου. Η μία ιθαγένεια, η μία κυριαρχία, η μια διεθνής προσωπικότητα δεν αμβλύνει αυτή την πτυχή της συμφωνίας που ανάγεται στην εσωτερική λειτουργία και διακυβέρνηση των συμβαλλόμενων κρατών. Ρητά υπογραμμίζεται στη συμφωνία ότι κοινή κυριαρχία, ιθαγένεια και μια διεθνής προσωπικότητα εκπηγάζει εξίσου, από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, τουτέστιν από τη διακριτή ταυτότητα των μελών των δύο συμβαλλομένων. Το γεγονός και μόνο ότι η συμφωνία συνομολογείται μεταξύ συνιστώντων κρατών, υποδηλώνει τη γένεση συνομοσπονδίας.

- Η αλλαγή δεν είναι τυχαία. Ενώ τα ψηφίσματα Ηνωμένων Εθνών και υψηλού επιπέδου συμφωνίες κάνουν πρόνοια για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η ταξινόμηση αντιστρέφεται. Πέραν τούτου, ενώ ο δικοινοτικός χαρακτήρας τού υπό μόρφωσιν νέου κράτους συνιστά κεντρικό σημείο της συμφωνίας, καμιά αναφορά δεν γίνεται στις ζώνες εκατέρας πλευράς, δηλαδή στο εδαφικό. Ειρήσθω ότι, η κατεχόμενη, από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχή κατοικείτο από 80% και πλέον Έλληνες και λιγότερο του 20% Τούρκους. Η ιδιοκτησία γης ανήκει αντίστοιχα, σε Έλληνες και Τούρκους, στα ίδια περίπου ποσοστά. Τηρουμένων των πληθυσμιακών και γεωγραφικών αναλογιών, στην Κύπρο έγινε η μεγαλύτερη εθνοκάθαρση της σύγχρονης εποχής. Στο σημείο αυτό τονίζεται ότι η κατάκτηση και συν αυτή η εθνοκάθαρση και εποικισμός συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας καθώς και έγκλημα πολέμου βάσει της Συνθήκης της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (άρθρα 7 και 8). Ο σκοπός των Τούρκων είναι εμφανής: έγκειται στη σταδιακή τουρκοποίηση της Κύπρου, την κατάκτηση μεγάλης έκτασης γης, των πλέον παραγωγικών περιοχών της και αύξηση του τουρκικού πληθυσμού με την κάθοδο εποίκων. Στην τελευταία επίσκεψή του στα κατεχόμενα, ο Τούρκος Πρωθυπουργός, σύμφωνα με δηλώσεις του που είδαν το φως της δημοσιότητας, είπε ότι κάθε ζευγάρι πρέπει να φέρνει στον κόσμο όχι λιγότερα από τέσσερα παιδιά.

- Η διπλή ταυτότητα αποτελεί όντως στοιχείο συνομοσπονδίας. Τα συστατικά στοιχεία της ομοσπονδίας είναι η τοπική αυτοκυβέρνηση ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Δεν υπάρχει διαχωριστικό στοιχείο αναφορικά με την ταυτότητα των πολιτών. Η ομοσπονδία έχει ως έρεισμα την κοινή ταυτότητα των πολιτών της χώρας. Αναφορά μπορεί να γίνει στις ακόλουθες ομοσπονδίες: Η.Π.Α., Αυστραλία, Γερμανία, Καναδάς, Αργεντινή και άλλα κράτη. Και το Ηνωμένο Βασίλειο εξελίχτηκε σταδιακά σε ομοσπονδία απαρτιζόμενη από την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Στο Βέλγιο η ομοσπονδία παρουσιάζει προβλήματα που ενίοτε θέλουν τους Φλαμανδούς (ολλανδόφωνους) και τους Βαλόνους (γαλλόφωνους) σε ακραίες πολιτειακές συγκρούσεις. Η ξεχωριστή ταυτότητα των πολιτών είναι συστατικό συνομοσπονδιακού πολιτεύματος.  

 - Η παράγραφος 4 της συμφωνίας προβλέπει ότι το Σύνταγμα θα καθορίσει όλες τις εξουσίες της κεντρικής κυβέρνησης, εξαντλητικά. Δηλαδή, τις βασικές εξουσίες και τα παρεπόμενα αυτών. Το κατάλοιπο της εξουσίας, ως αφήνεται να νοηθεί, θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη. Η ρύθμιση αυτή και πάλι παραπέμπει σε συνομοσπονδία ως και η πρόνοια ότι οι εξουσίες των συνιστώντων κρατών θα ασκούνται χωρίς επέμβαση από την κεντρική κυβέρνηση και αντίστροφα.

 -Στο ανακοινωθέν γίνεται αναφορά στην πολιτική ισότητα των δύο κρατών. Αυτό υποδηλώνει ότι η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης δεν θα πηγάζει από την κοινή ψήφο του λαού, αλλά από τους εκατέρωθεν εκπροσώπους των δύο πλευρών, ως ήτο το κεντρικό σημείο του Σχεδίου Ανάν. Προέβλεπε ότι η εκτελεστική εξουσία θα ασκείτο από 6 μέλη: 4 υποδεικνυόμενα από την ελληνική και 2 από την τουρκική πλευρά. Καμιά όμως απόφαση δεν μπορούσε να ληφθεί εάν στην πλειοψηφία των τεσσάρων δεν μετείχε έστω και ένας από τους δύο εκπροσώπους της τουρκικής πλευράς.
Η Κάτω Βουλή θα αποτελείτο αντίστοιχα από αντιπροσώπους οι οποίοι θα εκλέγονταν από μέλη εκατέρας των κοινοτήτων: οι Έλληνες θα εξέλεγαν το 75% των εκπροσώπων και οι Τούρκοι το 25%. Το ποσοστό αυτό θα μπορούσε να μεταβληθεί ανάλογα με μεταβολές της πληθυσμιακής αναλογίας των δύο κοινοτήτων. Στην Κάτω Βουλή θα ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας. Κανένας όμως νόμος ή ψήφισμά της δεν θα αποκτούσε ισχύ νόμου εκτός εάν εγκρινόταν από την Άνω Βουλή (Γερουσία) συνιστάμενη από 24 Έλληνες και 24 Τούρκους και πάλι εκλεγόμενους εκατέρωθεν από τα μέλη των δύο κοινοτήτων. Ωσάν να μην ήταν αρκετή αυτή η ισομέρεια των μελών στη Γερουσία, οριζόταν επίσης ότι απλή πλειοψηφία των 25 Γερουσιαστών δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε η πλειοψηφία, όποια και αν ήταν, να περιλαμβάνει τουλάχιστον 6 μέλη από εκατέραν των κοινοτήτων. Η ίδια ισομέρεια προβλεπόταν και στη δικαστική εξουσία. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα απαρτιζόταν από 3 Έλληνες, 3 Τούρκους και 3 ξένους Δικαστές.

Δεν εξουδετερώνεται ο κίνδυνος απόσχισης

- Η ιστορία αποκαλύπτει ότι κράτη με έντονα διαχωριστικά χαρακτηριστικά, φυλετικά ή και θρησκευτικά, έχουν τάση προς απόσχιση. Παραδείγματα: η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η οποία κατέρρευσε τη δεκαετία του 1990, τεμαχίστηκε σε 15 κράτη. Άλλο παράδειγμα διασπασθείσας καλούμενης ομοσπονδίας συνιστά η Γιουγκοσλαβία που προέκυψε από την ένωση περιοχών της Βαλκανικής κατοικούμενων από νότιους Σλάβους με έντονες όμως θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές. Και στη Γιουγκοσλαβία, η ομοσπονδία κατέρρευσε. Προέκυψαν 6 νέα κράτη και είναι υπό εκκόλαψη και 7ο στο Κοσσυφοπέδιο. Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη που τη συνέστησαν τρία μέρη, Μουσουλμάνοι Σλάβοι, Σέρβοι Σλάβοι και Κροάτες Σλάβοι, με πρότυπα λειτουργίας ανάλογα με το Σχέδιο Ανάν, βρίσκεται στα πρόθυρα διάσπασης. Τέλος, η Τσεχοσλοβακία κατοικούμενη και πάλι από Σλάβους, με ξεχωριστό θρήσκευμα, Τσέχους Προτεστάντες και οι Σλοβάκους Καθολικούς, διασπάστηκε σε δύο κράτη, που αποτελούν σήμερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Τσεχία και τη Σλοβακία. Παλαιότερα διεσπάσθη σε σύντομο χρόνο μετά τη συγκρότησή της, η Συνομοσπονδία Αιγύπτου και Συρίας – Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία.  Η πρόνοια του κοινού ανακοινωθέντος απαγορεύει την «ένωση, διχοτόμηση, απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερή αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων», δεν εξουδετερώνει τον κίνδυνο απόσχισης συνιστώντων κρατών δεδομένων των έντονων διαχωριστικών στοιχείων τα οποία εισάγονται. Επισημαίνεται ότι στη Σκωτία επίκειται δημοψήφισμα για απόσχισή της ή όχι από το Ηνωμένο Βασίλειο. 

Επτά εισηγήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι

Πρώτον, η κοινή δήλωση είναι απαράδεκτη και ζημιογόνα. Είναι κατανοητό ότι μετά από τη σύναψή της, είναι δύσκολο να την αποκηρύξουμε. Πρέπει όμως με την πρώτη ευκαιρία, να απεγκλωβιστούμε από αυτή. 

Δεύτερο, το πρώτο και σημαντικότερο θέμα του Kυπριακού είναι το εδαφικό, σε συνάρτηση πάντα με το θέμα των εποίκων και είναι τα πρώτα που πρέπει να συζητηθούν. Αν δεν υπάρξει αποδεκτή για τους Έλληνες λύση ως προς αυτά, πρέπει να διακοπούν οι συνομιλίες και να καταγγείλουμε τους Τούρκους για την εθνοκάθαρση και τα εγκλήματα τα οποία διέπραξαν στην Κύπρο κατά της ανθρωπότητας. 

Τρίτο, πρέπει να διευκρινιστεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα συναρτώνται με το άτομο και όχι με την ταυτότητά του ως Ελληνοκυπρίου ή Τουρκοκυπρίου. 

Τέταρτο, η ομοσπονδιακή εξουσία πρέπει να πηγάζει από τον λαό ως σύνολο. Αυτό υποδηλώνουν οι Συμφωνίες και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την καθίδρυση ομοσπονδιακού πολιτεύματος. Αυτό είναι το συνεκτικό στοιχείο ομοσπονδίας που διαγράφει, ως αποκαλύπτει η ιστορία των ομοσπονδιών, περιλαμβανόμενης της Αμερικανικής ιστορίας, την καλλιέργεια κοινής ταυτότητας. Έτσι εκλέγηκε ο Μπαράκ Χουσέιν Ομπάμα, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η εμπέδωση του ανθρωπισμού ελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου προς κοινό όφελος, καλλιεργεί την αλληλεγγύη και την προώθηση κοινών σκοπών. 

Πέμπτο, Υπενθυμίζεται η δήλωση της κ. Κλίντον, Υπουργού Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Ομπάμα το 2009, όταν ερωτηθείσα από Αμερικανό βουλευτή ελληνικής καταγωγής τι νομίζει για το Σχέδιο Ανάν είπε: «The Annan Plan was extremely unfair for the Greek-Cypriots. The USA used improper pressure for its acceptance. This shall not be repeated.» (Το Σχέδιο Ανάν ήταν εξαιρετικά άδικο για τους Ελληνοκύπριους. Οι Η.Π.Α. άσκησαν απαράδεκτη πίεση για την αποδοχή του. Αυτό δεν θα επαναληφθεί.) Αυτό ας το έχει υπόψη του όλος ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου. Είναι δε η καλύτερη απάντηση στα λεγόμενα από τον Τούρκο Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, ότι αρνηθήκαμε το Σχέδιο Ανάν και είμαστε υπαίτιοι για τη μη λύση του κυπριακού. 

Έκτο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αποτέλεσε το στήριγμα για επιβίωση των Ελλήνων σε μέρος της πατρώας γης και στον διεθνή χώρο. Αναμόρφωσή της, στο πλαίσιο συνομιλιών για τη λύση του κυπριακού, πρέπει να έχει ως γνώμονα την αποκατάσταση των τρωθέντων δικαιωμάτων του λαού. Οποιαδήποτε συμφωνία για λύση του κυπριακού πρέπει να έχει ως υπόβαθρο την υπόσταση και συνέχιση ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο κοινό ανακοινωθέν δεν γίνεται καμιά αναφορά επί του προκειμένου. 

Έβδομο, η ιστορία διδάσκει ότι το δίκαιο χάνεται μόνο όταν ο φορέας του το απεμπολήσει. Αυτό ας αποτελέσει τον οδηγό για την προάσπιση των δικαιωμάτων του πολύπαθου λαού της Κύπρου.>>

 Όμηρος Αλεξάνδρου





ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

 

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

Πρόσωπα του συγκεκριμένου διαλόγου: Ο Σωκράτης και ο Γλαύκων γιός του Αρίστωνα, μεγαλύτερος αδερφός του Πλάτωνα.
Μετά από αυτά όμως, είπα, φαντάσου την ανθρώπινη φύση ως προς την παιδεία και την απαιδευσία, σαν μια εικόνα που παριστάνει μια τέτοια κατάσταση. Δες λοιπόν με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους, και πάνω απ' αυτά τους επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.
Βλέπω, είπε.
Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, καθώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν και άλλοι μένουν σιωπηλοί.
Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδοξους συνάμα δεσμώτες, είπε.
Μα είναι όμοιοι με μας, είπα εγώ και πρώτα και κύρια, νομίζεις πως αυτοί έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά, και που αντανακλούν ακριβώς απέναντί τους στον τοίχο της σπηλιάς;
Μα πως είναι δυνατόν, είπε, αφού είναι αναγκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους εφ' όρου ζωής;
Κι από αυτά που μεταφέρονται ; Δεν θα έχουν δει ακριβώς το ίδιο;
Τι άλλο;
Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, δεν νομίζεις πως σ' αυτά που βλέπουν θεωρούν πως αναφέρονται οι ονομασίες που δίνουν;
Αναγκαστικά.
Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά που κάποιος από τους περαστικούς μιλούσε, νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που μιλάει είναι τίποτε άλλο από τη φευγαλέα σκιά;
Μα το Δία, όχι βέβαια, είπε.
Και σε κάθε περίπτωση, είπα εγώ, αυτοί δεν θα θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.
Απόλυτη ανάγκη, είπε.
Σκέψου όμως, είπα εγώ, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους συνέβαιναν τα εξής: Αν κάθε φορά, δηλαδή, που θα λυνόταν κάποιος και θ' αναγκαζόταν ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι όλ' αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους καιμέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε τις σκιές τους, τι νομίζεις πως θ' απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε φλυαρίες, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά στο ον και πως έχει στραφεί προς όντα που πραγματικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο, και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν, ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν' αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ' απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δείχνουν;
Και πολύ μάλιστα, είπε.
Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε να βλέπει προς το ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ' εκείνα που μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκείνα στην πραγματικότητα είναι πιο ευκρινή από αυτά που του δείχνουν;
Έτσι, είπε.
Και αν, είπα εγώ, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον τραβήξει έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα απ' αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;
Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά, είπε.
Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ' αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ' αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον ήλιο και το ηλιόφως.
Πως όχι;
Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιοόχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά θα μπορούσε να δει καλά τον ήλιο καθαυτό στο δικό του τόπο και να παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.
Κατ' ανάγκη, είπε.
Και μετά θα συλλογιζόταν τότε για κείνον, πως αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.
Είναι φανερό, είπε, πως αυτά θα συμπεράνει ύστερα από τα προηγούμενα.
Τι λες λοιπόν; Όταν αναλογίζεται την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή και θα οικτίρει τους άλλους;
Και πολύ μάλιστα.
Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε κάποιες τιμές και έπαινοι και βραβεία γι' αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι' αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί περισσότερο ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια μετά και ποια ταυτόχρονα, και έτσι θα μπορεί να προβλέπει τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από σφοδρή επιθυμία και θα ζήλευε τους τιμημένους από κείνους και τους μεταξύ εκείνων κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος, και πολύ θα επιθυμούσε "να ήταν ζωντανός στη γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος" και θα προτιμούσε να έχει πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί;
Έτσι νομίζω τουλάχιστον, είπε, πως θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε παρά να ζει έτσι.
Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής, είπα εγώ. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στον ίδιο θρόνο, δεν θα ξαναγεμίσουν τάχα τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο;
Και πολύ μάλιστα, είπε.
Αν χρειαζόταν ν' ανταγωνιστεί αυτός με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του, και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και τόσο μικρός χρόνοςάραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι' αυτόν πως με το ν' ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνωΚαι αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;
Αναμφίβολα, είπε.
Αυτή την εικόνα λοιπόν, φίλε μου Γλαύκωνα, είπα εγώ, πρέπει να την προσαρμόσεις σε όλα όσα είπαμε πρωτύτερα και να παρομοιάσεις τον ορατό κόσμο με την κατοικία του δεσμωτηρίου, και τη φωτιά που αντιφέγγιζε μέσα σ' αυτή με τη δύναμη του ηλιακού φωτός. Αν όμως παρομοιάσεις την ανάβαση και τη θέα των αντικειμένων, που βρίσκονται στον επάνω κόσμο, με την άνοδο της ψυχής στον νοητό κόσμο, δεν θα σφάλεις ως προς τη δική μου άποψη, αφού επιθυμείς να την ακούσεις. Κι ο θεός τουλάχιστον ξέρει αν τυχαίνει να είναι αληθινή. Εμένα λοιπόν έτσι μου φαίνεται. Πως στην περιοχή του γνωστού η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεταιόταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός, και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και πως πρέπει να την ατενίσει οπωσδήποτε αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή.

ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

Οι συμβολισμοί στην αλληγορία του σπηλαίου είναι :
Σπήλαιο = η αισθητή πραγματικότητα και η κοινωνία στην οποία δεν διοικούν οι πεπαιδευμένοι.
Οι δεσμώτες = οι απαίδευτοι άνθρωποι, αυτοί δηλαδή που βρίσκονται στα σκοτάδια της αμορφωσιάς, της αμάθειας και της αγνοίας.
Φωτιά = το φως του ήλιου της κοινωνίας μας.
Σκιές & αντίλαλοι ήχων = είδωλα των πραγματικών όντων, όχι τα πραγματικά αντικείμενα και οι ήχοι.
Αλυσίδες = οι αισθήσεις (μέσω των αισθητηρίων οργάνων γίνεται αντιληπτός ο αισθητός κόσμος, ενώ μέσω της νόησης προσεγγίζεται ο κόσμος των ιδεών)
Φωτεινός χώρος εκτός σπηλιάς = ο κόσμος των ιδεών, ο πραγματικός κόσμος που γίνεται αντιληπτός με την νόηση.
Οι άνθρωποι που κινούνται εκεί έξω, όσα κουβαλάνε, οι ήχοι που εκπέμπουν = τα αληθινά όντα, οι ιδέες.
Το φως του ήλιου = η πραγματική αλήθεια, η ιδέα του αγαθού.
Η ανηφορική οδός που οδηγεί στην έξοδο = διαδικασία Παιδείας.
Ο απελευθερωμένος δεσμώτης =φιλόσοφος

 

Η ΛΕΞΗ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΙΑ


Πέρασε στις συνειδήσεις ότι πολιτισμός είναι η υπερσύγχρονη τεχνολογία. Η λέξη φιλοπατρία δεν ακούγεται πια. Η λέξη έθνος αποφεύγεται γιατί είναι λέξη …ακραία!!! Και όποιος αγαπά το έθνος του και αγωνίζεται για αυτό, χαρακτηρίζεται επίσης ακραίος. Αλλά τότε, το ίδιο ακραίος είναι και αυτός που αγαπά πονάει και πασχίζει για την οικογένεια του, αφού τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα έθνος είναι τα ίδια που χαρακτηρίζουν και την οικογένεια. (Όμαιμο, ομότροπο, ομόγλωσσο, ομόθρησκο).
Ο Θουκυδίδης αναφέρει σχετικά με την τότε προπαγάνδα: «Ακόμη και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων άλλαξαν για να δικαιολογούν τις πράξεις των». Πόσο διαχρονικοί είναι οι σοφοί πρόγονοι μας.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
Όποιος αγαπά το Έθνος του χαρακτηρίζεται φασίστας. Αυτός που φέρει το φως της αυγής ονομάστηκε σατανάς. Τα ήθη τα έθιμα οι αξίες και τα ιδανικά της φυλής, περνούν σε δεύτερη μοίρα και αυτό λέγεται προοδευτισμός και εκσυγχρονισμός. Η αγωνία για την επαναφορά και τήρηση της ασφάλειας που χάθηκε, ονομάστηκε ρατσισμός.
ΠΟΛΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΟΙ «ΦΥΤΕΥΤΗΚΑΝ» ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ.
Χρειάζεται μια ειρηνική επανάσταση, που θα συνθλίψει το κακό και θα αναδείξει το καλό για το οποίο αγωνίστηκαν οι ΑΡΧΑΙΟΙ πρόγονοί μας…
Σε αντίθετη περίπτωση, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε, υπό την σκιά αυτών που παραχαράσσουν ακόμη και τα λόγια των Αρχαίων σοφών, που αλλάζουν ακόμη και τις έννοιες των λέξεων για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, που μας παρουσιάζουν τις αλήθειες για ψέματα και τα ψέματα για αλήθειες, υπό την σκιάν των βαρβάρων  και αυτών που παραχαράσσουν την Ιστορία μας, η οποία αν αδιαφορήσουμε και χαθεί… χαθήκαμε…
 


Φακές



Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας.
Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε:
«Α! Διογένη, Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δε θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές
Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε:
«Α, φουκαρά αδελφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η Κύπρος είναι κοντά, ηλίθιoι…    


Του Στέλιου Παπαθεμελή

          «Στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη /που έταξεν για να μου θυμίζει την πατρίδα»(Σεφέρης) ξεκίνησε να παίζεται σε αμερικανική σκηνοθεσία η εφιαλτικότερη φάση της σύγχρονης τραγωδίας του Κυπριακού – στην ουσία του όλου - Ελληνισμού.
            Το κοινό ανακοινωθέν του ημετέρου, ορκισμένου ανανιστή, Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του εκπροσώπου του Αττίλα και ως διαδικασία και ως περιεχόμενο προοιωνίζεται εθνικά δεινά.
            Η αγαστή συνεύρεση εισβολέα και κατεχομένου συνιστά κατόρθωμα καταλυτικής διαμεσολάβησης της Ουάσιγκτον. Αυτή έσυρε τον πρόθυμο (τράβα με και ας κλαίω) της Λευκωσίας με την γενναιόδωρη φυσικά συναίνεση της Αθήνας σε διαπραγματεύσεις που ενέχουν a priori παραίτηση από αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα του Ελληνισμού.
                        Για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ λειτουργούν ως πληρεξούσιος των τουρκικών διεκδικήσεων. Δυστυχώς είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Διαθέτουμε στην Αμερική κραταιά εκλογική δύναμη και γερό πολιτικό χρήμα, αλλά λόγω δραματικού ελλείμματος εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού τα χαραμίζουμε δωρεάν, ασύντακτα και άσκοπα, ενώ μπορούμε να πειθαναγκάσουμε τα εκεί κέντρα αποφάσεων σε έντιμη στήριξη των εθνικών μας συμφερόντων.
            Ένας ελληνικός Μηχανισμός επηρεασμού των αμερικανικών κέντρων πρέπει επί τέλους να στηθεί στην Ουάσιγκτον, αξιοποιώντας το αποστασιοποιημένο τώρα από τα τουρκικά συμφέροντα αμερικανοεβραϊκό λόμπι
Σε μια φάση μάλιστα συσσωρευμένων στραπάτσων στα μεγαλομανή οράματα του νεοοθωμανού γείτονα (Συρία, Αίγυπτος, Ιράν) και εσωτερικών σεισμικών κλυδωνισμών του, αντί να εκμεταλλευθούμε τις τρέχουσες αδυναμίες του, του προσφέρουμε σωσίβιο.
            Μνημονιακοί ιθύνοντες και καθεστωτικά μίντια πανηγυρίζουν  για την εξέλιξη. Εκ δεξιών και εξ αριστερών τα πολιτικά έκγονα των ανανιστών του 2004 (ξεχώρισαν τότε Γ. Παπανδρέου - εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, Ντ. Μπακογιάννη, Ν. Κωνσταντόπουλος), στην καλύτερη περίπτωση σιωπούν αιδημόνως. Αθεράπευτες οι ψευδαισθησιακές προσδοκίες τους για τάχα έντιμο συμβιβασμό.
Με το κοινό ανακοινωθέν νομιμοποιείται ο Αττίλας και τα τετελεσμένα της Εισβολής και απονομιμοποιείται η Κυπριακή Δημοκρατία. Το ελληνόκτητης διοίκησης διεθνές υποκείμενο δικαίου, μέλος ΟΗΕ, ΕΕ, Ευρωζώνης κ.λ.π. υποβάλλεται σε ευθανασία. Κάνουμε κράτος  το ψευδοκράτος. Εξαφανίζουμε το πραγματικό κράτος. Και στη θέση του στήνουμε ένα υβρίδιο, ονόματι μεν Ομοσπονδία αλλά πράγματι Συνομοσπονδία.
Πουθενά στο ανακοινωθέν δεν γίνεται λόγος περί Αττίλα, Εποίκων, επιστροφής των τουρκοκρατούμενων εδαφών.
      Το εν εξελίξει έκτρωμα, κραυγαλέα αντίθετο στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και δικαιϊκά ετοιμόρροπο, διασφαλίζει το απρόσβλητό του με την σατανική ανακήρυξή του σε πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο.
 Οι μοιραίες ηγεσίες των δύο κέντρων του Ελληνισμού οδηγούν σε εξανδραποδισμό τη Μεγαλόνησο, θεωρώντας  την διά-λυση = λύση. Τσουβαλιάσθηκαν στο αμερικανικό γεωπολιτικό παίγνιο, το οποίο σε πείσμα των πραγματικοτήτων παρουσιάζει μια νοσηρή εμμονή στη μεταχείριση της  Τουρκίας  ως περιφερειάρχη.
       Ελλείψει μιας ελληνικής πρότασης  στρατηγικής για ένα ενεργειακό μπλόκ (ΗΠΑ- Ελλάδα- Κύπρος – Ισραήλ) προωθείται η τουρκική. Άμεσος στόχος τους  το «ψαχνό» του φυσικού αερίου με την ανακατανομή του στα 2 «συνιστώντα», την εξαγωγή του μέσω Τουρκίας και την οριοθέτηση της  ΑΟΖ  με τουρκική μεζούρα.
      Καθ’ οδόν σχέδιο υδροδότησης των Κατεχομένων με υποθαλάσσιο αγωγό από Τουρκία.
      Η ωμή αμερικανική παρέμβαση υπέρ των τουρκικών θέσεων που υιοθετεί άκριτα ο ελλαδοκυπριακός ενδοτισμός ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στον Ενεργειακό Αττίλα.
      Η Τουρκία με ιστορική διορατικότητα θεωρεί και απειλεί  τον Ελληνισμό ενιαίο. Οι ημέτεροι, ιδίως μετά τα μνημόνια, έχουν χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Και παραδίδουν αμαχητί τα τείχη της πόλεως στους εχθρούς.
      Δείγμα η προσυμφωνημένη αυτοκατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Ο δεξιός Αναστασιάδης αδελφοποιημένος με το αριστερό ΑΚΕΛ συνοικοδομούν το νέο μεταμοντέρνο  α- εθνικό κράτος- προτεκτοράτο. Μεταβατικό στάδιο προς τη σαρκοβόρα Τουρκία, που διεκδικεί τα πάντα. Δικό μας σλόγκαν το αυτοκτονιακό «δεν διεκδικούμε τίποτε».
Ελληνοτουρκική φιλία ουδέποτε υπήρξε. Συνύπαρξη, αλλά πάντοτε συγκρουσιακή με τουρκική επιλογή το ελληνοτουρκικό status.
                  Ωστόσο το τερατούργημα θα πάει σε δημοψήφισμα. Αυτό πρέπει να γίνει ο τάφος του.
      Εκείνες τις μέρες κάθε Κύπριος οφείλει προσκύνημα στα Φυλακισμένα Μνήματα και στο μνημείο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού για να θυμηθεί τους ήρωες και τους μάρτυρες της ελευθερίας του.