Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Η Βουλή να καταργήσει αμέσως τον ληστρικό Νόμο



Το άρθρο 26 του Συντάγματος εντέλλει το νομοθετικό σώμα να μεριμνήσει για την καταστολή της τοκογλυφικής αδηφαγίας των τραπεζών:
«Νόμος θέλει προβλέψει διά την πρόληψιν εκμεταλλεύσεως υπό προσώπων, άτινα διαθέτουσιν ιδιάζουσαν οικονομικήν ισχύν».
Αυτό σημαίνει ότι το νομοθετικό σώμα θα έπρεπε να θεσπίσει νομοθέτημα, το οποίο θα προστατεύει τον λαό από τις τοκογλυφικές διαθέσεις των τραπεζών. Και, όντως, όταν ακόμη οι βουλευτές διέθεταν μια κάποια ευαισθησία, το έτος 1977, θέσπισαν τον περί Τόκου Νόμο (N. 2/1977) , του οποίου οι πρόνοιες καθόριζαν ότι το κάθε δάνειο τοκίζεται με μέγιστο επιτόκιο 8%, απαγορευόταν αυστηρά ο ανατοκισμός και ορίζετο ότι ο τόκος, τον οποίο ο δανειστής μπορούσε να διεκδικήσει, δεν μπορούσε, στο σύνολό του, να υπερβεί το ποσόν του δανεισθέντος κεφαλαίου.
Η Βουλή του 1999, ενεργώντας αντισυνταγματικά και κατ’ απαίτηση των τραπεζών (τα χαριστικά δάνεια των τραπεζών προς τα κόμματα και προς τους πολιτευτές, πασών των αποχρώσεων, έχουν την εξήγησή τους!), έσπευσε να αντικαταστήσει τον ανωτέρω ισχύοντα προστατευτικό από την τοκογλυφία, Nόμο 2/77 με τον περί Ελευθεροποίησης του Επιτοκίου και Συναφών θεμάτων Νόμο 160(Ι)/99. Ο Νόμος ετέθη σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2001.
Αυτός ο Νόμος έμελλε να θέσει τον βρόχο στον λαιμό του κάθε δανειολήπτη. Αφήνει πλέον τα επιτόκια αχαλίνωτα και οι Τράπεζες στήνουν χορό τοκογλυφίας. Για παράδειγμα: με τον Νόμο 2/77 ένα δάνειο ποσού €100.000 τοκιζόταν με επιτόκιο 8% ετησίως. Στα 13 χρόνια το δάνειο αυτό προστιθεμένου του τόκου, θα μπορούσε να ανέλθει στο ποσό €200.000. Πέραν τούτου, η τράπεζα δεν μπορούσε να αξιώσει οποιοδήποτε άλλο ποσό.
Με τη νέα νομοθεσία, το ποσό €100.000 μπορεί να τοκισθεί και να ανατοκισθεί δύο φορές τον χρόνο και, πέραν τούτου, ο λογαριασμός να χρεωθεί με ό,τι η τράπεζα επινοήσει, χωρίς κανέναν φραγμό, χωρίς κανέναν έλεγχο. Στα 5 χρόνια το δάνειο διπλασιάζεται. Το ποσό των €100.000 μετατρέπεται κατά τρόπο μαγικό σε €200.000 και σε άλλα πέντε χρόνια μετατρέπεται σε €400.000 μετά σε €800.000, σε €1.600.00, σε €3.200.000, χωρίς τέρμα, χωρίς αιδώ και χωρίς έλεος.

Υπό τέτοιες συνθήκες, ακόμα και οι δανειολήπτες, οι οποίοι μπορούν ακόμη να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις αποπληρωμής, μόλις που κατορθώνουν να αποπληρώνουν μόνο τους ανατοκιζόμενους τόκους, ενώ το κεφάλαιο παραμένει απλήρωτο για να γεννοβολά προς τέρψιν της ακόρεστης τοκογλυφικής διάθεσης των τραπεζών.
Αναφέρω δύο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές της τοκογλυφικής απληστίας των τραπεζών και του παραλογισμού στον οποίο ο υφιστάμενος Νόμος 160(Ι)/99 οδηγεί.
Η πρώτη είναι περίπτωση κατά την οποία νεαρό ζεύγος πελατών μου αναγκάσθηκε να καταφύγει σε Τράπεζα για το απαραίτητο στεγαστικό δάνειο και έλαβε προς τούτο ποσό €150.000, περίπου. Όταν σε κάποια χρονική στιγμή το ζεύγος υπολόγισε το χρέος του, διαπίστωσε τα ακόλουθα: εάν το δάνειό του ετοκίζετο με επιτόκιο 5%, το χρέος σε 28 χρόνια, περίπου, χωρίς ανατοκισμό, θα ανερχόταν στο ποσό €337.000. Δηλαδή με μηνιαία δόση €1000, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε 28 χρόνια το ζεύγος θα μπορούσε να είχε ξοφλήσει το στεγαστικό και θα γινόταν ιδιοκτήτης της κατοικίας του. Άλλες όμως οι βουλές της τοκογλύφου τραπέζης. Το δάνειο ανατοκίζεται με αποτέλεσμα στα 28 χρόνια, στα οποία το νεαρό ζεύγος θα έχει πληρώσει το ως άνω ποσό, θα εξακολουθεί να οφείλεται το ποσό €500.000, περίπου.
Στη δεύτερη περίπτωση, τράπεζα απαιτούσε από πελάτη μου το ποσό €21.000 και τον οδηγούσε με διαδικασία πτώχευσης στο Δικαστήριο. Στο Δικαστήριο διαπιστώθηκε ότι το χρέος του πελάτη μου ανερχόταν μόλις στο ποσό €6.500 και το Δικαστήριο υπό τις περιστάσεις απέρριψε τη διαδικασία εναντίον του πελάτη μου και καταδίκασε την Τράπεζα στα έξοδα.
Τα στοιχεία αυτά είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου.
Και ενώ όλος αυτός ο παραλογισμός επικρατεί, αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι ουδείς από τους, δήθεν, ειδήμονες και ουδείς πολιτευτής αγγίζει το θέμα του τοκογλυφικού αυτού Νόμου αλλά με ακατάσχετο δημαγωγικό βερμπαλισμό εξακολουθούν να αναλώνονται για τη βελτίωση του νομοσχεδίου περί εκποιήσεων.

Τι σχήμα του λόγου είναι αυτό το νομοσχέδιο περί εκποιήσεων; Ποιος ο εμπνευστής του και ποια συμφέροντα αποβλέπει να εξυπηρετήσει;
Προ εβδομάδων το αμερικανικό γεράκι των Ροτσάιλντ, ονόματι Γουίλπουρ Ρός, μετά από επαφές με αξιωματούχους της Κυβέρνησης, αποφάσισε να επενδύσει στη χρεοκοπημένη Τράπεζα Κύπρου 400 εκατομμύρια. Γράφτηκε ότι για την εν λόγω επένδυση έθεσε όρο την ψήφιση του νόμου για τις εκποιήσεις. Η Κυβέρνηση και κάποια κόμματα σπεύδουν να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις του πρώην τραπεζίτη. Κατά την πρόσφατη συνεδρίασή του, το Υπουργικό Συμβούλιο έλαβε αποφάσεις προς υλοποίηση των δεσμεύσεών του. Διαλαλεί η Κυβέρνηση ότι οι αποφάσεις αυτές αποβλέπουν (τάχα) να περιορίσουν την αυθαιρεσία των τραπεζών. Όμως τα μέτρα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το προπέτασμα ενός σχεδίου υφαρπαγής της περιουσίας του λαού. Οι τράπεζες αφήνονται ασύδοτες να καταληστεύσουν τους δανειολήπτες με την ανοχή της Πολιτείας και με άλλοθι μια νομοθεσία αντισυνταγματική και αντιλαϊκή. Μια νομοθεσία που δημιούργησε και εκτρέφει το τραπεζικό τέρας, που θέλει να δικτατορεύσει και να καταδυναστεύσει γενεές γενεών.
Πρώτη οφειλομένη ενέργεια της Βουλής, αν θέλει να κρατήσει, τουλάχιστον, τα προσχήματα περί δημοκρατικότητας, να πράξει το αυτονόητο: να εφαρμόσει το Σύνταγμα. Αυτό θα επιτευχθεί με την επαναφορά των προνοιών του προστατευτικού από την τοκογλυφία Νόμου 2/77, ο οποίος ίσχυσε και ρύθμιζε τα δάνεια και τον τόκο για εικοσιτέσσερα συναπτά έτη. Εάν ο Νόμος αυτός προσαρμόσει το επιτόκιο στο επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, θα αποτελέσει πραγματική ανακούφιση του δανειολήπτη και πραγματική δικαιοσύνη.
Οι απόψεις αυτές απηχούν τις απόψεις εκατοντάδων πελατών μου και χιλιάδων δανειοληπτών και τις ενστερνίζεται ένα ευρύτατο φάσμα δικηγόρων, που δεν έχουν εξαγορασθεί από τράπεζες.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Π. ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ
Δικηγόρος
Η ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ


From: Nicolas Kaloy

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ

Η Αλήθεια έχει ήδη αρχίσει να φαινεται αλλά σε πολλά διακεκομένα σενάρια. Για την πραγματική, ολοκληρωμένη, αλήθεια πρεπει να γίνει "σύνοψις οικειότητος"των σεναρίων σε ολοκληρωμένο σύνολο. Η σημερινή καταστροφή του Έθνους των Ελλήνων, πολύ βαθύτερης σημασίας από την Μικρασιατική κατασροφή (αν και οι δύο  είναι "ως εκ μιας κεφαλής ημμένω δυ΄όντε") έχει πολύ μακρό χρόνο γενέσεως- ολοκληρωτικό αποτέλεσμα της μακραίωνης ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ που καθοριζει νομοτελειακά την ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.  Όποιος αγνοεί την Λογική αυτή δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει την μετα το 1821 Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος. Για το Ανατολικό Ζήτημα έχουμε μεταδώσει σειρά 18  περίπου εκπομπών μέσω του Γαλλικού dailymotion.fr/Nicolas Kaloy (βλ. εν από τα συνημμένα). Παραθέτουμε για όσους πράγματι ενδιαφέρονται για την ουσία του προβλήματος (φοβούμεθα ότι είναι λίγοι, κυρίως μεταξύ των "κυβερνητικών" παραγόντων!) συντομη απαρίθμηση των σεναρίων.


1ον Απελευθέρωση της Ελλάδος υπό συγκεκαλυμένη "ρήτρα δουλείας" έναντι εξυπηρετήσεως των Αγγλικών (τότε) συμφερόντων (οδός προς τις Ινδίες )


2ον Διάσκεψις το 1853 Τσάρου Νικολάου και Αγγλου Πρέσβεως: κύριο συμπέρασμα: "ποτέ δεν θα επιτρέψουμε ανασύσταση της βυζαντινής Αυτοκρατορίας ΟΥΤΕ Η ΕΛΛΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΎΝΑΜΙΣ".


3ον Προσέξατε την ουσία και τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής


4ον. Σημειώσατε την εκπληκτική οικονομική πρόοδο της Ελλάδος κατά την χρυσή 20ετία 1953-1973: ετήσια άνοδος ΑΕΠ 7-8%, Ιδιωτικών επενδύσεων 10% - όλοι μιλούν για το "ελληνικό οικονομικό θαύμα".  Οι Έλληνες πολιτικοί αρχίζουν να υψώνουν ανάστημα έναντι τηςε ξυπηρετήσεως των Αγγλικών (τώρα ΚΑΙ Αμερκανικών) συμφερόντων (Κυπριακόν, άρνησις χρήσεως αεροδρομιων χάριν επιχειρησεων υπέρ του Ισραήλ και πολλά άλλα)


5ον. Τότε ακούονται οι πρώτες φωνές στην Ελλάδα ("ευημερούν οι αριθμοί αλλά πάσχουν οι άνθρωποι", "με την δάδα της ΕΔΑ (κομμουνιστικού κόμματος) θα πυρπολήσωμεν την Ελλάδα", ακολούθως απειλή κυβερνήσεως Μαρκεζίνη και παγειώσεως της οικονομικης αναπτύξεως που διακόπτεται προ των εκλογών από το περίεργο κίνημα των ... ¨\ "Ηρώων του Πολυτεχνείου" με επικράτηση της δικτατορίας του Ιωαννίδη που οδηγεί στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.


6ον Ακούεται η φωνή η αποδιδόμενη στον Κίσσιντζερ " πρέπει να κτυπήσουμε την Ελλάδα στα πολιτιστικά αποθέματα, στην οικονομία, την γλώσσα κλπ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΣΤΗΝ Μ.ΑΝΑΤΟΛΗ  ΟΠΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ" (ανάδσις της Λογικής του ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ).


7ον Έλευσις στην Ελλάδα του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ με αφθονα κεφάλαια για ίδρυση κόμματος και  ΕΙΔΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Θυμηθείτε: "ενάντια στο μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο", "ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ", μύδροι εναντίον των Ελλήνων εφοπλιστών και δίωξις Νιάρχου και Ανδρεάδη - πράξεις και προθέσεις που έρριξαν τις ιδιωτικες επενδύσεις από το ετήσιο 10% του ΑΕΠ στο τραγικό και μόνιμο 0.6% !)


8ον Μετά την επιτυχία του σχεδίου ενθρονίσεως του Ανδρεα Παπανδρέου ακούγεται ο Αμερικανός πρέσβης Στερν να διαλαλεί θριαμβευτικά "δεν μας ενδιαφέρει τι λέει ο Ανδρέας αλλά τι κάνει".


9ον Και τι έκανε? Βρήκε το χρέος το 1981 στο 27% του ΑΕΟΠ και ΕΝΤΟΣ ΤΡΙΕΤΙΑΣ ΤΟ ΕΤΡΙΠΛΑΣΙΑΣΕ (85%), εκλεισε όλες τις αναδυόμενες βιομηχανίες, αύξησε τις δαπάνες σε καταναλωτικά αγαθά με εισαγωγές που εχρειάζοντο πρόσθετο δανεισμό για να δτάσουμε στο σημερινό χρεος..


10ον Ερωτά τον Α δέα ο έγκριτος δημοσιογράφος Κόλμερ "έτσι όπως πάμε θα χρεκοπήσουεμ στο οποίον ο ασυνείδητος απαντα " ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΘΑ ΕΧΩ ΠΕΘΑΝΕΙ".


11ον Και ετσι φτάσαμε στο σήμερα όπου τα πάντα έγιναν για να επισπε'υσουν και εξασφαλίσουν την ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που επεδίωκαν με πρωεργάτη τον γόνο της μοιρα'ιας οικογένειας.


Μετά από τη εισαγωγ'η αυτη που δέιχνει το ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΙΕΣΕΩΝ
Παρακαλείσθε (αν ενδιαφέρεστε) να διαβάσετε (η μάλλον να ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ) τα συνημμένα.

 

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

ΜΙΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ



24 Αύγουστος 2014, 07:00 | Του Σαββάκη Κ. Σαββίδη


Η ιστορία δυο Προέδρων της Δημοκρατίας
Όταν ένας Πρόεδρος χαρακτηρίζεται από υπερβολική αυτοπεποίθηση και μια δεσπόζουσα προσωπικότητα, αλλά επίσης ένας ο οποίος, όπως φαίνεται, είναι επιφανειακός και επιτήδειος στην προσέγγισή του, μπορεί εύκολα να οδηγήσει τη χώρα σε νέους και μεγαλύτερους κινδύνους…
ΕΝΑΝ ΠΡΟΕΔΡΟ που τον απασχολεί περισσότερο η εικόνα και όχι η ουσία, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να διαδεχθεί το στυλ του «εγωκεντρικού και ανίκανου» που διακατείχε τον προηγούμενο Πρόεδρο

Tο 2008, μετά την αποτυχία του να περάσει τον δικό του προεδρικό υποψήφιο στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, το ΔΗΚΟ είχε κάνει το αδιανόητο, αφού αποφάσισε να υποστηρίξει τον Δημήτρη Χριστόφια, έναν αδιάλλακτο κομμουνιστή με περιορισμένη ικανότητα, να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα πέντε χρόνια της εξουσίας του Προέδρου Χριστόφια έχουν προσφέρει στην Κύπρο δύο εκρήξεις.
Η πρώτη, μια φυσική έκρηξη, στο Μαρί, όπου δεκατρία άτομα έχασαν τη ζωή τους και έχει καταστραφεί μερικώς ο κεντρικός ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός της χώρας στο Βασιλικό. Η δεύτερη έκρηξη ήταν στα ίδια τα θεμέλια της οικονομίας της χώρας, η οποία προέκυψε από τη χειρότερη οικονομική διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και επίσης ως αποτέλεσμα μιας σχεδόν ολοκληρωτικής έλλειψης επίβλεψης και έλεγχου στο τραπεζικό σύστημα.

Η τραπεζική κρίση είχε χρεωθεί στον Πρόεδρο Χριστόφια και στην ανικανότητα και απροθυμία του να ακολουθήσει συμβουλές, αν και στην πραγματικότητα, η τραπεζική φούσκα υπόβοσκε εδώ και μερικά χρόνια, πριν ακόμα ο Χριστόφιας αναλάβει την εξουσία.
Όπως το Bloomberg Businessweek έγραψε σε μια έκθεσή του στις 21 Μαρτίου 2013, το πρόβλημα ήταν ότι «οι δύο μεγαλύτερες τράπεζες της Κύπρου δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την πλημμύρα των καταθέσεων καθώς και οι κυπριακές ρυθμιστικές Αρχές δεν ασκούσαν επαρκώς τους απαιτούμενους έλεγχους». Ωστόσο, σε δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν λίγο πριν από το τέλος της προεδρικής του θητείας, ο Χριστόφιας ψηφίστηκε ως ο χειρότερος Πρόεδρος που έχει αναλάβει την εξουσία από την ίδρυση της Δημοκρατίας.
Επιπλέον, όταν η Κύπρος ζήτησε τελικά σχέδιο διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος τον Ιούνιο του 2012, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προκάλεσε στασιμότητα στις διαπραγματεύσεις διότι ήταν απρόθυμος να δεχτεί μέτρα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, διογκώνοντας με αυτόν τον τρόπο το οικονομικό πρόβλημα και αφήνοντας ένα πραγματικό χάος στον διάδοχό του.

Σύντομα μετά την εγκατάστασή της στην εξουσία, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση του Χριστόφια, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Αναστασιάδη βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αναφορικά με την κατάσταση της οικονομίας και τις επώδυνες επιλογές που τέθηκαν μπροστά της στο περιβόητο Eurogroup τον Μάρτιο 2013.
Ο νέος Πρόεδρος, ακολουθώντας την αγαπημένη του πρακτική τού «γοήτευσε και κέρδισέ τους», είχε δοκιμάσει τα πάντα για να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τους εκπροσώπους της Παγκόσμιας Τράπεζας ότι κανένα κούρεμα καταθέσεων δεν χρειάζεται να γίνει και ότι, αν έπρεπε να κάνουμε κάτι, θα πρέπει να περιοριστούμε στη «φορολόγηση» όλων των καταθέσεων (συμπεριλαμβανομένων των λογαριασμών αυτών με τα υπόλοιπα κάτω από €100.000, το οποίο ήταν υποχρεωμένος να είναι προστάτης ως επικεφαλής του κράτους που τα είχε εγγυηθεί), με μιαν αποκοπή του ύψους του 9,9%.
Ένας πολύ περίεργος αριθμός πρέπει να ομολογήσω. Είναι σαν κάποια μεγαλύτερη δύναμη να έχει ορίσει ότι αποκοπές πέραν του 10% δεν θα γίνονταν ανεκτές.

Ήταν ένας κακός οιωνός από μια κυβέρνηση και έναν Πρόεδρο που φαίνεται να αρέσκεται να χαράζει πολιτική μέσω δημοσίων σχέσεων. Το πρόβλημα με τέτοιο Πρόεδρο, βεβαίως, είναι ότι σύντομα γίνεται ευάλωτος σε οργανωμένα συμφέροντα που συμβαίνει να έχουν ή με κάποιο τρόπο να μπορούν να εξασφαλίζουν πρόσβαση στο Προεδρικό Μέγαρο. Δυστυχώς, ένας Πρόεδρος που χαρακτηρίζεται από υπερβολική αυτοπεποίθηση και μια δεσπόζουσα προσωπικότητα, αλλά επίσης ένας ο οποίος, όπως φαίνεται, είναι επιφανειακός και επιτήδειος στην προσέγγισή του, μπορεί εύκολα να οδηγήσει τη χώρα σε νέους και μεγαλύτερους κινδύνους.

Και αυτό, δυστυχώς, είναι το τι μπορεί να συμβαίνει αυτήν τη στιγμή.
Το τελευταίο δείγμα προεδρικής μαεστρίας…


ΤΟ τελευταίο δείγμα προεδρικής μαεστρίας μπορεί να προέκυψε από τον ρόλο που ο Πρόεδρος φαίνεται να έχει παίξει σε σχέση με την πρόσφατη είσοδο των αμοιβαίων κεφαλαίων κινδύνου (hedge funds) στις συστηµικές τράπεζές μας.
Για περίπου έξι μήνες, όταν ήμουν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας Κύπρου, είχαμε αποκρούσει εκατοντάδες προσεγγίσεις από hedge funds που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εισέλθουν από την πίσω πόρτα και να αποκτήσουν μέρος του χαρτοφυλακίου των δανείων της Τράπεζας σε σημαντικά μειωμένες τιμές. Τους κλείσαμε την πόρτα, γιατί ξέραμε πολύ καλά ότι η Τράπεζα (και η χώρα) δεν μπορούσαν να αντέξουν τέτοιες απώλειες.
Είχαμε, επίσης, μιαν αρκετά καλή ιδέα πώς λειτουργούν τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου. Βασικά αντλούν το αίμα από τις κυβερνήσεις και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται σε κίνδυνο, κάνοντας έτσι ένα γρήγορο μεγάλο κέρδος και μετά αποχωρούν.
Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που η μετά το κούρεμα Κύπρος χρειαζόταν. Κάποιος εμπειρογνώμονας στα χρηματοοικονομικά έχει πει χαρακτηριστικά «χρειαζόμαστε αμοιβαία κεφάλαια να αναλάβουν τις τράπεζές μας, όπως έχουμε ανάγκη τον ιό Έμπολα στην Κύπρο». Φυσικά, όταν κάποιος είναι στην άκρη του γκρεμού προτού πέσει κάτω σε ένα βέβαιο θάνατο, είναι πρόθυμος και ίσως σοφός να αποδεχθεί ένα τρύπιο αλεξίπτωτο που του προσφέρεται.
Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, έχει κάποια ευκαιρία να επιβιώσει, έστω και αν υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε, ωστόσο, είναι γιατί επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να φτάσουμε σε αυτό το σημείο; Γιατί, πράγματι, ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει χωρίς λήψη κάποιων διορθωτικών μέτρων τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεως όσο και στο επίπεδο της Τράπεζας; Για παράδειγμα η πρόταση να δημιουργηθεί μια τράπεζα αναπτύξεως να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην αναδιάρθρωση των μεγάλων έργων στην οικονομία ρίχτηκε γρήγορα στον κάδο ανακύκλωσης.
Σε κίνδυνο η χώρα από τα αμοιβαία κεφάλαια


Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ προεδρική παρέμβαση εκτυλίχθηκε μετά από αναφορές για ιδιωτικές συναντήσεις στο Προεδρικό Μέγαρο με τον κ. Hourican και κάποιους «υποψήφιους επενδυτές». Αμέσως μετά, και ωσάν το σκηνικό να είχε στηθεί, ακούσαμε τις παραμέτρους της απόκτησης του ελέγχου της ιδιοκτησίας της Τράπεζας Κύπρου από hedge funds σε μια σαφώς διατυπωμένη εντολή από την Κεντρική Τράπεζα και η οποία υποστηρίχτηκε σθεναρά και από τον Υπουργό Οικονομικών.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι τα αμοιβαία κεφάλαια έχουν καταφέρει τώρα θριαμβευτικά, και ως σωτήρες, να εισέλθουν στην Τράπεζα Κύπρου μέσω της κύριας εισόδου, αλλά πολύ ύποπτα, μέσω και με τη βοήθεια του Προεδρικού.
Ο Πρόεδρός μας, και, στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που αντιτίθενται τώρα στο νέο και απολύτως απαραίτητο νομοθετικό σχέδιο που θα επιτρέπει μια σχετικά γρήγορη ρευστοποίηση υποθηκευμένων περιουσιακών στοιχείων που τυγχάνει να εξασφαλίζουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια, απέτυχαν να κατανοήσουν πώς λειτουργούν τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου και ότι είναι πραγματικά σε κίνδυνο για τη χώρα με αυτήν την εξέλιξη.
Τι πρέπει να γνωρίζουν οι πολιτικοί για τις εκποιήσεις


ΟΠΩΣ ο κ. Hourican και το νέο αφεντικό της Τράπεζας Κύπρου, Wilbur Ross, ήταν τόσο γρήγοροι να επισημάνουν σε άρθρα στον τοπικό Τύπο, σχεδόν σαν να ήταν προετοιμασμένοι γι' αυτό, δεν είναι πρόθεσή τους να προβούν σε άμεσες εκποιήσεις υποθηκών.
Τους πιστεύω. Στην πραγματικότητα, η πραγματική απειλή είναι από την πώληση του δανειακού χαρτοφυλακίου της Τράπεζας, η οποία στη συνέχεια θα πωληθεί πακέτο σε επενδυτές. Αλήθεια, αν ήταν δυνατόν για επενδυτικές τράπεζες να πράξουν κάτι τέτοιο στις Ηνωμένες Πολιτείες με πακέτα από «sub-prime» δάνεια (υψηλού κινδύνου), πόσο πιο εύκολο θα είναι να κάνουν το ίδιο με καλά εξασφαλισμένα δάνεια που πολύ πιθανό να κερδίσουν σημαντική αξία κατά τα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια;
Κάτι τέτοιο δεν θα λάβει χώραν προτού η Τράπεζα περάσει επιτυχώς τα stress tests και γίνει πλήρες μέλος του νέου δικτύου τραπεζών που θα επιβλέπεται κατ’ ευθείαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Με αυτόν τον τρόπο, θα είναι δυνατόν να απορροφηθούν οι απώλειες που η Τράπεζα αναπόφευκτα θα υποστεί από την πώληση μέρους του δανειακού χαρτοφυλακίου της σε σημαντικά μειωμένες τιμές διότι η ΕΚΤ και η κυπριακή Κυβέρνηση θα πρέπει να αναλάβουν τη νέα αναγκαία κεφαλαιακή ενίσχυσή της.
Σύντομα, μετά το ξεπούλημα των δανείων υποθέτω τα hedge funds θα προχωρήσουν και στην πώληση των μετοχών τους στην Τράπεζα Κύπρου βάζοντας έτσι πλώρη για να «σώσουν» άλλες χώρες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στον κόσμο «που τους έχουν ανάγκη». Η εκποίηση των υποθηκών θα γίνει σταδιακά, ώστε να καλύψει τους τόκους των κατόχων ομολόγων, με τις μεγαλύτερες πωλήσεις να λαμβάνουν χώραν ίσως σε 3-5 χρόνια, όταν, καθώς περιμένουν, οι τιμές των ακινήτων στην Κύπρο θα ανακτήσουν αξία που θα επιφέρει έτσι ένα σημαντικό μεγάλο κέρδος γι' αυτούς.
Αυτό που διακυβεύεται στην πραγματικότητα είναι ότι αυτή η μεταφορά πλούτου θα πάει εκτός Κύπρου. Ακόμη και στην περίπτωση που η Τράπεζα εκποιεί τις υποθήκες η ίδια ή ακόμη με τη δημιουργία εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων (Asset Management Company) στην Κύπρο, η αξία θα παραμείνει σε μεγάλο βαθμό στη χώρα.
Αυτός είναι ο βασικός κίνδυνος που οι πολιτικοί μας πρέπει να γνωρίζουν και να σκέφτονται τρόπους για να τον περιορίσουν και να διαχειριστούν. Κατά τη γνώμη μου, αντί να ζητούν πολλές αλλαγές στο νέο νομοσχέδιο, που δεν είναι καν εφικτές για να μην πω επιθυμητές, όπως παραδείγματος χάριν η φαεινή ιδέα να υποχρεώνεται η Τράπεζα που εκποιεί ένα ακίνητο να χαρίζει ολόκληρο το οφειλόμενο πόσο του δάνειου, οι πολιτικοί ηγέτες θα ήταν πολύ καλύτερα να προσπαθήσουν να αντιληφθούν και να προβλέψουν τι είναι πιθανό να συμβεί και να σκεφτούν τρόπους να περιφρουρήσουν τα συμφέροντά μας και να αμβλύνουν τις επιπτώσεις από αυτό για τον λαό της Κύπρου.
Για παράδειγμα, μια απλή τροποποίηση στη νέα νομοθεσία μπορούσε να περιορίσει σημαντικά τη δυνατότητα μιας Τράπεζας να πωλήσει υφιστάμενα δάνεια εκτός του δικτύου τραπεζών (μια λογική διεκδίκηση με βάση τη σύμβαση του δανειστή-δανειολήπτη) και θα βοηθούσε αρκετά έτσι προς την επίτευξη του στόχου για περιορισμό της αποξένωσης, για να μην πω λεηλάτησης, κυπριακής ιδιοκτησίας.

Το πικρό συμπέρασμα είναι ότι όταν ένας Πρόεδρος δεν μπορεί να κρίνει τον χαρακτήρα και τις πραγματικές προθέσεις των ανθρώπων γύρω του, ή να αξιολογεί την πραγματική κατάσταση της χώρας, και επιτρέψτε μου να προσθέσω, ένας που προφανώς τον απασχολεί περισσότερο η εικόνα και όχι η ουσία, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να διαδεχθεί το στυλ του «εγωκεντρικού και ανίκανου» που διακατείχε τον προηγούμενο Πρόεδρο. Η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει διαδοχικά δύο καταστροφικούς Πρόεδρους. Δεν νομίζω ότι καμία χώρα θα το άντεχε.
ΣΑΒΒΑΚΗΣ Κ. ΣΑΒΒΙΔΗΣ

Οικονομολόγος,
που ειδικεύεται στην οικονομική ανάπτυξη και τη χρηματοδότηση έργων.
Ήταν πρώην ανώτερος διευθυντής στην Κυπριακή Τράπεζα Αναπτύξεως και έχει
διατελέσει τακτικός Επισκεπτόμενος Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ,
και πιο πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο Queen's του Καναδά.

 

Ενοχλημένη η Μόσχα από προεδρικό σύμβουλο

 

Η Πρεσβεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Κυπριακή ΔημοκρατίαΟ Φιλελεύθερος
«Όταν τα συμπεράσματα αντιβαίνουν στα γεγονότα»
Λευκωσία: Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί συνέχεια των έμμονων προσπαθειών του κ. Μ. Δρουσιώτη να ξαναγράψει ιστορίες των πάντων που έχουν σχέση με το Κυπριακό. Αυτή τη φορά ψάχνει για «ιστορικά λάθη» εντός της τραγικής για την Κύπρο περιόδου του 1974 και των μετέπειτα ετών. Το ψάξιμό του τον οδηγεί σε μια σειρά παράλογα και αναπόδεικτα «συμπεράσματα»: «η προβολή του πραξικοπήματος -και όχι της εισβολής- ως επιχείρησης του ΝΑΤΟ ήταν επινόηση της σοβιετικής προπαγάνδας» (σ. 584), «η θεωρία της νατοϊκής συνωμοσίας είναι απόρροια της σοβιετικής προπαγάνδας» (σ.11), η ΕΣΣΔ έκανε «διπλό παιχνίδι» (υπότιτλος του βιβλίου), «εξώθησε την τουρκική εισβολή» (σ. 584), «επιδίωκε τη διαιώνιση του προβλήματος» (σ. 586), «εμπέδωσε την αντίληψη στους Ελληνοκυπρίους, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης, ότι αποτελεί ένα σταθερό και ειλικρινή φίλο της Κυπριακής Δημοκρατίας… που παραμένει ακλόνητη μέχρι τις μέρες μας» (σ. 584) κ.ο.κ.
Πιστεύουμε ότι το πραξικόπημα και η εισβολή αποτέλεσαν δύο πράξεις της τραγωδίας της Κύπρου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ότι το πραξικόπημα χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για την εισβολή. Ενώ ο ισχυρισμός ότι η Μόσχα δήθεν επέβαλε για πολλές δεκαετίες την αντίληψή της στους Ελληνοκυπρίους, προκαλεί αμφιβολία για την ικανότητα του συγγραφέα να σκέφτεται ρεαλιστικά. Κρίμα που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι στη βάση των φιλικών αισθημάτων των Κυπρίων προς τη χώρα μας δεν βρίσκονται οι παραμυθένιες ιδεολογικές δυνατότητες της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά η προσηλωμένη στις αρχές θέση της Μόσχας για το Κυπριακό, που πάντα ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το πώς «αποδεικνύει» τις «ανακαλύψεις» του ο συγγραφέας δείχνει ότι δεν είναι ιστορικός, αλλά ερευνητής-ερασιτέχνης «με πείρα», που δεν γνωρίζει την επιστημονική μεθοδολογία των ιστορικών μελετών και τις αρχές ιστορισμού και αμεροληψίας, δεν ξέρει να αναλύει και να αξιολογεί τα γεγονότα. Παρουσιάζει τα επινοημένα «συμπεράσματά» του ως δεδομένα, αλλά δεν είναι σε θέση να τα τεκμηριώσει. Αν και καταβάλλει προσπάθειες -κατά το πλείστον άκαρπες- μόνο για να προσαρμόσει σε αυτά τις «αποδείξεις», που δεν πείθουν και σε αρκετές περιπτώσεις επιβεβαιώνουν ακριβώς το αντίθετο. Ως αποτέλεσμα, τα «συμπεράσματά» του έρχονται σε ολοφάνερη αντίθεση με την πραγματικότητα.
Έτσι, τη θέση του ότι «την πιο ουσιαστική υποστήριξη στην Τουρκία την είχε δώσει η Σοβιετική Ένωση» (σ.102) ο συγγραφέας στηρίζει στο γεγονός ότι ο πρέσβης της Τουρκίας στη Μόσχα μετά τη συνάντηση που είχε στις 20 Ιουλίου 1974 με τον τότε ΥΠΕΞ ΕΣΣΔ Α. Γκρομίκο, εκτίμησε πως ο Σοβιετικός υπουργός «δέχθηκε την αιτιολόγηση της τουρκικής επέμβασης στην Κύπρο με κατανόηση» (σ.102).
Χαρακτηριστική απεικόνιση της «λογικής» του συγγραφέα αποτελεί η φράση: «Η Μόσχα έδωσε εμμέσως κάλυψη στην τουρκική εισβολή, αναφερόμενη στη «συνεχιζόμενη επίθεση εναντίον της κυπριακής ανεξαρτησίας εκ μέρους του ελληνικού στρατού» και λέγοντας ότι «η ελληνική επίθεση» έγινε με την υποστήριξη «συγκεκριμένων κύκλων του ΝΑΤΟ», υπονοώντας σαφέστατα τις ΗΠΑ» (σ.113). Ισχυρίζεται ότι «η Μόσχα τοποθετήθηκε απερίφραστα υπέρ της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο» (σ.104) και δεν βλέπει ότι οι ισχυρισμοί του αντιβαίνουν στις «ανησυχίες» που ο Α. Γρομίκο «εξέφρασε… σε τρία σημεία»: «σενάριο διχοτόμησης», «ζήτημα… απόσυρσης των τουρκικών δυνάμεων από την Κύπρο» και θέμα της «τουρκικής δέσμευσης για την αποκατάσταση της «νόμιμης κυβέρνησης» της Κύπρου» (σ.102-103).
Με την ίδια «λαμπρή λογική» βγάζει το «συμπέρασμα» ότι το περιεχόμενο των επιστολών του Λ. Μπρέζνιεφ στον Ρ. Νίξον» του Ιουλίου 1974 «επιβεβαίωνε τη σοβιετική προσέγγιση ότι το πρόβλημα της Κύπρου ήταν μόνον το ελληνικό πραξικόπημα και ότι η Τουρκία, με την επέμβασή της, ματαίωσε τα ελληνικά σχέδια προσάρτησης του νησιού» (σ.117). Και δεν τον ενοχλεί το γεγονός ότι στην πραγματικότητα αυτό το «συμπέρασμα» δεν επιβεβαιώνεται από το περιεχόμενο των επιστολών του Λ. Μπρέζνιεφ και δεν συνδυάζεται με την παραδοχή του συγγραφέα ότι «πολλές φορές στο παρελθόν η Μόσχα είχε προειδοποιήσει την Άγκυρα και την Αθήνα ότι δεν θα αποδεχόταν αλλαγή του καθεστώτος της Κύπρου» και «δεν θα παραμένει αδιάφορη σε ενέργειες εχθρικές προς την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου» (σ.46).
Ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί ένα από τα βασικά αντικείμενα που το βιβλίο επιχειρεί να ανασκευάσει. Όμως ο συγγραφέας στηρίζεται «κατά κύριο λόγο σε πρωτογενείς πηγές πληροφοριών που άντλησε από τα εθνικά αρχεία των ΗΠΑ και της Βρετανίας», γιατί δεν είχε πρόσβαση στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης «λόγω γλώσσας» (σ.11). Σημειώνουμε ότι η μη χρησιμοποίηση, «λόγω γλώσσας», των γνήσιων σοβιετικών εγγράφων στάθηκε ένας από τους παράγοντες που προσδιόρισαν τον μονόπλευρο χαρακτήρα του βιβλίου.
Παράλληλα διερωτώμαστε για ποιον λόγο ο συγγραφέας παραγνωρίζει π.χ. τα σχετικά πορίσματα της Βουλής των Ελλήνων και της Βουλής των Αντιπροσώπων; Απαντάμε: για το λόγο ότι δεν εξυπηρετούν τον «ανατρεπτικό» του στόχο.
Παρά τις «ανατρεπτικές» προσπάθειες του συγγραφέα παραμένει γεγονός ότι η νατοϊκή συνωμοσία κατά της Κύπρου έλαβε χώρα. Ο σοβιετικός πρέσβης στη Λευκωσία, ήδη τον Δεκέμβριο του 1971, πρώτος προειδοποίησε τον Πρόεδρο Μακάριο ότι το ΝΑΤΟ αποφάσισε να δοθεί λύση στο Κυπριακό το γρηγορότερο δυνατόν και αυτή να είναι προς το συμφέρον της συμμαχίας, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο της ανατροπής του ίδιου του Μακαρίου. Το γεγονός ότι η απόφαση του ΝΑΤΟ ήταν γνωστή στη σοβιετική πλευρά καθιστά αμφίβολο τον ισχυρισμό του συγγραφέα ότι «οι εξελίξεις» που είχαν σχέση με το πραξικόπημα «έχουν αιφνιδιάσει» τον Χ. Κίσινγκερ, τον «πανίσχυρο» υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ (σ. 47), της χώρας που ηγείται του ΝΑΤΟ. Ενώ το έγγραφο του ΓΓ του ΝΑΤΟ Γ. Λουνς ημερομηνίας 12/7/1974, με το οποίο ο τελευταίος συμμερίζεται την απόφαση του ΥΦΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζ. Σίσκο για υποστήριξη των τουρκικών στρατευμάτων κατά την απόβασή τους κατά τη βίαιη ανατροπή του Μακαρίου αποδεικνύει αδιάψευστα ότι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Βρετανία όχι απλώς γνώριζαν εκ των προτέρων για το πραξικόπημα, αλλά και είχαν εγκρίνει την τουρκική εισβολή. Το επιβεβαιώνουν και άλλα έγγραφα, π.χ. το από την 15/7/1974 τηλεγράφημα του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία προς το Χ. Κίσινγκερ.
Ορισμένα γεγονότα της «realpolitic των ΗΠΑ», όπως η άρνησή τους «να τοποθετηθούν με ευθύτητα στο ζήτημα αναγνώρισης ή μη του Μακαρίου και στη σχέση της αμερικάνικης κυβέρνησης με το νέο καθεστώς στην Κύπρο» (σ.59), από μόνα τους διαψεύδουν μια σειρά θέσεις του βιβλίου. Όμως ο συγγραφέας που χωρίς δισταγμούς κατηγορεί την ΕΣΣΔ για το δήθεν «διπλό παιχνίδι» της, όταν αναφέρεται στη σχέση των ΗΠΑ με το πραξικοπηματικό καθεστώς της Κύπρου, γίνεται διστακτικός και ντρέπεται να πει «τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη». Παρά τη δική του παραδοχή ότι αυτή η σχέση «ερμηνεύθηκε από τον αμερικανικό Τύπο ως έμμεση στήριξη στο καθεστώς Σαμψών» (σ.59), προσποιείται πος δεν βλέπει ότι η άρνηση των ΗΠΑ να καταδικάσουν το καθεστώς του Σαμψών και να συμβάλουν στην επιστροφή του Μακαρίου αποδεικνύει ότι «διπλό παιχνίδι» δεν έκανε η Μόσχα, αλλά η Ουάσινγκτον. Η «διττή» στάση των ΗΠΑ μπορεί να ερμηνευθεί μόνον ως ανεκτική προς το πραξικόπημα. Και μήπως ακριβώς αυτή η αμερικανική ανεκτικότητα «εξώθησε» την τουρκική εισβολή;
Είναι αξιολύπητος ο απρεπής τρόπος, με τον οποίο παρουσιάζονται τα στοιχεία για τη βοήθεια που παρείχαν στην Κύπρο οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ (σ.280). Μήπως ο συγγραφέας δεν πήγε σχολείο και δεν ξέρει πως τα δολάρια (περίπτωση αμερικανικής βοήθειας) δεν συγκρίνονται με τόνους και κουτιά (περίπτωση σοβιετικής βοήθειας); Εκτός απ’ αυτό, αναφέρει στοιχεία που αφορούν την αμερικανική βοήθεια «μεταξύ του 1974 και του 1975» και «από 1976 μέχρι το 1981» και τα αντιπαραβάλλει σε εκείνα της σοβιετικής βοήθειας «για την ανακούφιση των προσφύγων», για την οποία ο πρέσβης της ΕΣΣΔ ανακοίνωσε στις 5 Σεπτεμβρίου 1974. Καταλαβαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας για σοβιετική βοήθεια ποιάς περιόδου γράφει; Πρόκειται για μια πολύ μικρή περίοδο και αν έκανε τον κόπο να μεταφράσει τους τόνους σε δολάρια, θα έβλεπε ότι βιάστηκε να χαρακτηρίσει τη σοβιετική βοήθεια «μηδαμινή».
Ο συγγραφέας βάσιμα προβλέπει ότι «αυτή η υπόθεση εργασίας θα προκαλέσει αντιδράσεις» (σ.11), όμως κάνει λάθος ισχυριζόμενος ότι θα τις προκαλέσει «διότι είναι ανατρεπτική» (σ.11). Προκαλεί έντονες αρνητικές αντιδράσεις διότι αποτελεί μιαν αδέξια και ατελέσφορη προσπάθεια παραχάραξης ιστορίας. Δεν είναι σοβαρή επιστημονική μελέτη, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων μια ογκώδης αλλά αναξιόπιστη δημοσιογραφική υπόθεση.
Πιστεύουμε ότι αυτό που ξεχωρίζει μέσα από το βιβλίο είναι μόνον το θράσος (όχι η τόλμη, όχι το θάρρος, αλλά ακριβώς το θράσος), με το οποίο ο συγγραφέας ανέλαβε να επιχειρήσει «να ανασκευάσει την επικρατούσα άποψη για το πραξικόπημα και την εισβολή όσον αφορά στον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων» (σ.10), χωρίς να διαθέτει έστω και στοιχειώδεις απαραίτητες προϋποθέσεις να το πετύχει. Τα «ανατρεπτικά συμπεράσματα» του συγγραφέα αποτελούν καρπούς της φαντασίας του και ως εκ τούτου αντιβαίνουν στα γεγονότα.
Η προσπάθεια του συγγραφέα να απενοχοποιήσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπορεί να θεωρηθεί λογική συγκυριακά, γιατί αντικατοπτρίζει τον σημερινό επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής της Κύπρου. Αλλά η κακοφτιαγμένη προσπάθειά του να κηλιδώσει την ΕΣΣΔ φαίνεται παράξενη, γιατί δεν συμβαδίζει με επανειλημμένες δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι ο επαναπροσδιορισμός αυτός δεν θα πραγματοποιείται σε βάρος των σχέσεων με τους παραδοσιακούς φίλους της Κύπρου, στους οποίους ανήκει η χώρα μας.
Τα αίτια του συγγραφέα είναι ολοφάνερα και δεν μας απασχολούν. Το μόνο που μας ενοχλεί, σε σχέση με το άκρως χαμηλού επιστημονικού επιπέδου και απαράδεκτο πολιτικά βιβλίο του, είναι το γεγονός ότι δεν γράφτηκε από έναν ερασιτέχνη γραφομανή, αλλά από ειδικό συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι τυχαίο;
Η Πρεσβεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Κυπριακή Δημοκρατία

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Το ήδη «ισλαμικό κράτος (Χαλιφάτο)» στα κατεχόμενα!

 

 

Σκεφθείτε ότι εμείς ήδη έχουμε «ισλαμικό κράτος» μέσα στην ίδια την πατρίδα μας! Και ο «αρχηγός¨»  της ISIS, επισκέπτεται σαν σουλτάνος τα κατεχόμενα τα οποία γέμισε με κουβαλητούς δικούς του. Αν αληθεύει το δημοσίευμα της εφημερίδας al-Halixh που εκδίδεται στα Αραβικά Εμιράτα το οποίο αποκαλεί ευθέως τον Ερντογάν ως αρχηγό της ISIS, που αν αναλογιστεί ένας τη στάση της Τουρκίας όλους αυτούς τους μήνες υπέρ των ισλαμοφασιστών της Συρίας και το Ιράκ αλλά κα τη Χαμάς, δεν θα έχει και μεγάλη δυσκολία να το πιστέψει. Ήδη φροντοφωνάζει ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπάρχει τέτοιο κράτος γι΄αυτόν. Δηλαδή εμείς στην Κύπρο ήδη έχουμε στημένο ένα «ισλαμικό κράτος (Χαλιφάτο) » το οποίο μάλιστα βλακωδώς και επικινδύνως το χρηματοδοτούμε εδώ και χρόνια και το συντηρούμε παντοιοτρόπως. Με την ηλίθια ηγεσία μας να επιμένει σύσσωμη να το αναγνωρίσει κιόλας με την εκτέλεση της τουρκοβρετανικής διζωνικής,  για να το βαφτίσουν οι ισλαμοφασίστες του Ερντογάν το... «άστρο» της ημισελήνου τους στη Μεσόγειο! Δεν σκέφτονται όμως τη τύχη θα περιμένει τους Χριστιανούς στα ελεύθερα...

Φ.Αργυρού

Ο Ερντογάν είναι ο αρχηγός της ISIS!

Posted by spitha80 στο Αυγούστου 24, 2014

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κατηγορούν ευθέως τον Ερντογάν για τη δημιουργία της δολοφονικής ισλαμιστικής οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος».

Η εφημερίδα al-Halixh που εκδίδεται στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ισχυρίζεται ότι οι ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες, κυρίως το ΙΚΙΛ, που πολεμούν στη Συρία και το Ιράκ, καθοδηγούνται από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Τουρκίας (ΜΙΤ).

Σε άρθρο με τίτλο «Το τουρκικό κουτί της Πανδώρας», η εφημερίδα αναφέρει συγκεκριμένα ότι οι τζιχαντιστές συγκεντρώνονται και εκπαιδεύονται στα τουρκικά εδάφη, ενώ στη συνέχεια μεταβαίνουν στη Συρία και το Ιράκ υπό την επίβλεψη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Επιπλέον, κατηγορεί την Τουρκία ότι παίζει έναν καταστροφικό ρόλο στα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, τονίζοντας ότι παρεμβαίνει στα εσωτερικά των γειτονικών της χωρών μέσω των τρομοκρατικών οργανώσεων που ελέγχει, οι οποίες στο παρελθόν σχετίζονταν με την αλ Κάιντα.

Παράλληλα, συνεχίζει το άρθρο, η Τουρκία επεμβαίνει και σε μη γειτονικές της χώρες, στηρίζοντας και προωθώντας την κυριαρχία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Η πολιτική του Ερντογάν έχει μετατρέψει την Τουρκία σε φυτώριο και άντρο των τρομοκρατών που σφάζουν, βιάζουν και δολοφονούν τους λαούς της Συρίας και του Ιράκ, προσθέτει ο συντάκτης της al-Halixh.

«Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης της Τουρκίας (σ.σ. το κυβερνών κόμμα) έχει γίνει ένας «Δούρειος Ίππος» για τρομοκράτες και ένα σύγχρονο κουτί της Πανδώρας, το οποίο είναι γεμάτο με δεινά», καταλήγει το άρθρο.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ, Η ΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ  ΑΚΡΑΙΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ


Το έλεγα για χρόνια μέσα από τα άρθρα μου και το επαναλαμβάνω και τώρα: ‘’Η ατιμωρησία, η κομματοκρατία και η κοινοβουλευτική δικτατορία αργά η γρήγορα θα αναγκάσει τους εξαθλιωμένους πολίτες να πάρουν την δικαιοσύνη στα χέρια τους’’ δυστυχώς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με επιβεβαιώνουν. Δείτε το πιο κάτω σχετικό δημοσίευμα.
Όμηρος Αλεξάνδρου

<<Την ατιμωρησία ως ρίζα και αιτία των ακραίων αντιδράσεων -όπως η απειλητική επιστολή που στάλθηκε σε πολιτικούς- υποδεικνύουν πολιτικοί, νομικοί και αστυνομικοί κύκλοι. Σε ό,τι αφορά την ουσία των απειλών, η Αστυνομία συνεχίζει τις έρευνες, χωρίς όμως να ανάγει το θέμα σε επίπεδα που να προκαλούν πανικό.

Τώρα... θερίζουμε

«Μπορεί αυτή καθεαυτή η αποστολή απειλητικών επιστολών να μην προκαλεί πανικό, αλλά η ανησυχία έγκειται στον τρόπο που επιλέγουν πολίτες να εκφράσουν την έντονη δυσφορία τους για το γεγονός ότι ακόμη δεν πλήρωσε κανένας για το οικονομικό έγκλημα, με όλο το βάρος να πέφτει στους ώμους των απλών πολιτών». Με αυτήν την τοποθέτηση σχολίασε τις εξελίξεις σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος, αναφερόμενο στο γεγονός ότι όχι μόνο πολιτικοί αρχηγοί, αλλά και απλοί βουλευτές έλαβαν στο ταχυδρομείο τους την άκρως απειλητική επιστολή της νεοφανούς αυτοοριζόμενης οργάνωσης «Ένοπλη Ομάδα Απόδοσης Δικαιοσύνης».

Όμοια είναι η ερμηνεία που δίνουν τόσο κύκλοι της Αστυνομίας αλλά και κύκλοι της Νομικής Υπηρεσίας, οι οποίοι υπέδειξαν στη «Σ» που αποκάλυψε το θέμα ότι, «αν οι έρευνες για την οικονομική τραγωδία συνεχιστούν με τους ίδιους αργούς ρυθμούς και κυρίως χωρίς ουσιαστικά και χειροπιαστά αποτελέσματα στο σύντομο μέλλον, τότε θα ισχύσει και στην Κύπρο ο νόμος της ζούγκλας».

Αναμονή...
Πρέπει να αποδοθούν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», ώστε να προχωρήσουμε καθαροί προς τα εμπρός. Αυτή είναι η θέση της Κυβέρνησης η οποία, όπως μας έλεγε αρμόδια πηγή, αναμένει χειροπιαστά αποτελέσματα και δεν αρκείται στις διακηρύξεις. Στο Προεδρικό μπορεί να μην αναφέρονται συχνά στην πορεία των ερευνών, ωστόσο παρακολουθούν το θέμα και κυρίως ανησυχούν από το γεγονός ότι ακόμη δεν υπήρξε κάτι επί της ουσίας. Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στο Προεδρικό ήταν και η απάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας σε σχετική ερώτηση που δέχθηκε, στο πλαίσιο συνέντευξής του στην εφημερίδα «Αλήθεια».

Όπως μας λέχθηκε, η προβολή από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη του γεγονότος ότι έχει πολλάκις επαναληφθεί στη Νομική Υπηρεσία πως ό,τι χρειαστεί, για να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της, θα το έχει, αποτελεί ένα πολύ εύγλωττο και ξεκάθαρο μήνυμα για τις προσδοκίες του Προεδρικού.

Οι μεγαλοοφειλέτες
Σε ό,τι αφορά το επίκαιρο ζήτημα των εκποιήσεων, αυτό που έγινε αντιληπτό είναι η ανάγκη όπως δοθεί ξεκάθαρο μήνυμα προς την κοινωνία, ότι το «όπλο» αυτό θα στοχεύσει πρωτίστως και κυρίως προς τους μεγαλοοφειλέτες. «Όλος ο λαός γνωρίζει λίγο-πολύ τα ονόματα των 20-25 μεγαλοοφειλετών που χρωστούν €6 δις. Αν νιώσει ο λαός ότι αυτοί είναι στο στόχαστρο και όχι τα σπιτάκια του κάθε φουκαρά, τότε οι αντιδράσεις θα κατευναστούν», ανέφερε κυβερνητική πηγή.

Εξ ου και, όπως μας τονίστηκε, η χθεσινή σύσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας με το σύνολο των τραπεζιτών, που έλαβαν ξεκάθαρο μήνυμα από την Κυβέρνηση όχι μόνο για την ουσία, αλλά κυρίως για την επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος. Δεν θεωρούνται άλλωστε άσχετες οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις τόσο του Τζον Χούρικαν όσο και του Συνδέσμου Τραπεζών, που έστειλαν μήνυμα προς τους ευάλωτους ότι αλλού στρέφονται τα πυρά των τραπεζών.

Ουδέν νεώτερον
Με αφορμή τις καθ΄ όλα λογικές ερμηνείες πολιτικών και νομικών κύκλων, η «Σ» επιχείρησε να ενημερωθεί για την πορεία των ερευνών για την οικονομία. Όπως πληροφορούμαστε, αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι νεότερο που να ανατρέπει τη μέχρι σήμερα εικόνα. Η εξέλιξη που καταγράφεται, σύμφωνα με πηγές από την ανακριτική ομάδα, είναι η δυσκολία των ανακριτών να λάβουν στοιχεία από σημαίνοντα στελέχη τραπεζών. Συγκεκριμένα, όπως αρμοδίως πληροφορούμαστε από πηγές της ανακριτικής ομάδας, παρά του ότι έχουν αρχίσει οι επικοινωνίες με στελέχη τραπεζών, εντούτοις οι τελευταίοι δείχνουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, απρόθυμοι να ανταποκριθούν στην παραχώρηση στοιχείων για τη διερεύνηση πτυχών της οικονομικής τραγωδίας που άπτονται κυρίως του πορίσματος της Κεφαλαιαγοράς, το οποίο εδώ και δύο μήνες μελετάται από τους ανακριτές.

Σε ό,τι δε αφορά πρόσφατες αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, δεν έχει ακόμη φτάσει ο server που αγοράστηκε για διευκόλυνση του έργου της Αστυνομίας μέσω της αρχειοθέτησης των χιλιάδων εγγράφων που έχουν μαζευτεί. Επίσης, ακόμη δεν έφτασε στην Κύπρο η ομάδα του Βρετανού εμπειρογνώμονα, από τον οποίο η Νομική Υπηρεσία αγόρασε υπηρεσίες για τεχνοκρατική ενίσχυση του έργου της.

Κατευθείαν στα σπίτια τους
Δεν προκύπτει κάτι χειροπιαστό από τη μέχρι σήμερα εγκληματολογική ανάλυση των επιστολών που στάλθηκαν σε πολιτικούς αρχηγούς και βουλευτές, ανέφερε στη «Σ» αρμόδια αστυνομική πηγή. Όπως ενημερωθήκαμε, η Αστυνομία διερευνά μεν το θέμα, αλλά στρέφει την προσοχή της στα προληπτικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν σε δύο άξονες. Ο πρώτος αφορά στην αυριανή μεγάλη συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό, από κόμματα και οργανώσεις που αντιτίθενται στη νομοθεσία για τις εκποιήσεις.

Ο δε δεύτερος αφορά στη συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής την ερχόμενη Παρασκευή, οπόταν και τα κόμματα θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις. «Σκοπός μας είναι τα κόμματα και οι πολιτικοί να ασκήσουν το έργο τους χωρίς προβλήματα, όποιες και αν είναι οι αντιδράσεις», υπέμνησε η εν λόγω αστυνομική πηγή.

Πάντως, στο Αρχηγείο Αστυνομίας δεν υπάρχει εφησυχασμός και ένα σημείο το οποίο βρίσκεται υπό το μικροσκόπιο είναι το γεγονός ότι κάποιες εκ των απειλητικών επιστολών, κυρίως σε ό,τι αφορά μεμονωμένους βουλευτές, στάλθηκαν απευθείας στα σπίτια τους και όχι στο κόμμα που εκπροσωπούν ή το γραφείο τους στη Βουλή.
>>
Ο ΟΛΕΘΡΙΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ  ΣΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ


Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Εισαγωγή

H επιβολή της παγκοσμιοποίησης, και η γενίκευσή της στην υφήλιο, στη δεκαετία του ’80, σε συνδυασμό και με ακραίας και φανατικών προεκτάσεων φιλελευθερισμό, επέφερε δραματικές κοινωνικοοικονομικές μεταβολές στις σύγχρονες οικονομίες. Ωστόσο, παρότι οι μεταβολές αυτές αποτέλεσαν αντικείμενο ευρείας ανάλυσης και κριτικής (Negreponti-Delivanis 2002, Chap.III, 2010,Partie A Chap.1,2,3), οι επιπτώσεις τους, ωστόσο, στον τομέα της διατροφικής ασφάλειας προσέλκυσαν, παραδόξως, μικρότερο ενδιαφέρον εκ μέρους των ερευνητών.  Αυτό, ακριβώς, είναι το θέμα του συνεδρίου, που λαμβάνει χώρα στο Κίεβο <!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]-->,  με οργανωτές το εκεί Πανεπιστήμιο και το CEDIMES.
Πριν αρχίσω την ανάλυση  του θέματος, που επέλεξα για την εισήγησή μου,  θέλω να επισημάνω την ιδιαίτερη σπουδαιότητα αυτού του συνεδρίου, που θα ασχοληθεί διεξοδικά, με προβλήματα  ανεπαρκώς γνωστά, αλλά καθοριστικά για την επιβίωση και την ποιότητα ζωής του πληθυσμού της Γης. Πρόκειται, ακριβώς, για το περιεχόμενο της διατροφικής ασφάλειας, θέμα ευρύτατο και περίπλοκο, που διακρίνεται σε ποσοτικές και ποιοτικές εκφάνσεις. Ο ορισμός της «διατροφικής ασφάλειας», που φαίνεται ευρέως αποδεκτός είναι ο εξής  <!--[if !supportFootnotes]-->[2]<!--[endif]-->: « Η διατροφική ασφάλεια εξασφαλίζεται όταν το σύνολο των ατόμων, σε όλους τους καιρούς, έχουν οικονομική, κοινωνική και φυσική πρόσβαση σε διατροφή επαρκή, ασφαλή και θρεπτική και η οποία ικανοποιεί τις διατροφικές τους ανάγκες, καθώς και τις διατροφικές τους προτιμήσεις, που τους επιτρέπει να διάγουν βίο ενεργό και υγιή».  Οι ποσοτικές του πλευρές μπορούν να συνοψιστούν στην ανάγκη εξασφάλισης επάρκειας βασικών ειδών διατροφής για το σύνολο του πληθυσμού της Γης, διαψεύδοντας, έτσι, την απαισιόδοξη θεωρία του κλασικού οικονομολόγου Malthus, ο οποίος στον  18ο αιώνα  υποστήριξε ότι ο πληθυσμός της υφηλίου αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ τα μέσα διατροφής μόνο με αριθμητική. Αυτή η διαπίστωση σημαίνει ότι η πείνα, κάποτε, θα είναι αναπόφευκτη.  Η θεωρία αυτή, αφού για μεγάλο διάστημα θεωρήθηκε εσφαλμένη,  ξαφνικά αναβίωσε, εξαιτίας του λιμού  το 2008, ωστόσο ουδόλως επαληθεύεται με βάση τα επίσημα στατιστικά δεδομένα. Αντιθέτως, σχετικά πρόσφατη έκθεση του FAO <!--[if !supportFootnotes]-->[3]<!--[endif]-->  υποστηρίζει ότι ο πλανήτης είναι απολύτως σε θέση να διαθρέψει τον πληθυσμό του <!--[if !supportFootnotes]-->[4]<!--[endif]-->.  Αντιθέτως, οι αιτίες της κακής διατροφής  και της πείνας μεγάλου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού, μεταξύ άλλων, είναι η  κακή διανομή, η ανεξέλεγκτων πια διαστάσεων ανισότητα κατανομής του εισοδήματος και του πλούτου, αλλά και η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία βασικών ειδών διατροφής.  Εκτός, όμως, από την ποσοτική ανεπάρκεια των βασικών ειδών διατροφής υπάρχει και το, ολοένα εντονότερο πρόβλημα της επικινδυνότητας των τροφίμων που καταναλίσκουμε, εξαιτίας της περιεκτικότητάς τους σε τοξικές και, συχνά θανατηφόρες ουσίες.  Αναμφίβολα, υπήρχαν ανέκαθεν τέτοιες ουσίες στα τρόφιμα, αλλά ωστόσο μετά την επικράτηση, στην υφήλιο της παγκοσμιοποίησης και ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού, έχει διογκωθεί σε ανεξέλεγκτο πια βαθμό αυτό το πρόβλημα της ποιότητας των τροφίμων.
Ποσοτική και ποιοτική ανεπάρκεια τροφίμων είναι δυνατόν να αποδοθεί, συλλήβδην, σε ατέλειες της αγοράς. Ωστόσο, όπως θα αναλυθεί στη συνέχεια αυτού της μελέτης, δεν είναι διόλου εκτός πραγματικότητας το επιχείρημα, ότι τα όσα δραματικά συμβαίνουν στο χώρο της διατροφής δεν οφείλονται μόνο σε ατυχήματα, αλλά και σε ενσυνείδητες επιλογές (Lapage 2013).  Που σημαίνει ότι η ζωή και η υγεία των κατοίκων της γης τίθεται σε συνεχή κίνδυνο, προκειμένου να ικανοποιηθούν στόχοι, οι οποίοι κατά καιρούς συγκεντρώνουν  υψηλότερο βαθμό προτεραιότητας.
Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας που περιλαμβάνει δύο κύρια μέρη, θα αναφερθώ πρώτον στην αποτυχία της νεοφιλελεύθερης θεώρησης να διασφαλίσει την διατροφική ασφάλεια, και δεύτερον στις κυριότερες μορφές και αιτίες αυτής της ανασφάλειας.  Τέλος, στο γενικό συμπέρασμα, θα γίνει σύντομη αναφορά στις προϋποθέσεις αποτελεσματικής αντιμετώπισης αυτού του τόσο ζωτικού προβλήματος.

Ι. Τα διατροφικά σκάνδαλα, αδιάψευστη απόδειξη της αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού

Η  επικράτηση ενός άγριου νεοφιλελευθερισμού, εδώ και 30 περίπου χρόνια, δημιούργησε συνθήκες άκρως επικίνδυνες και καταστρεπτικές στο πλαίσιο των επί μέρους οικονομιών της υφηλίου, προηγμένων και αναπτυσσόμενων. Στις εξελίξεις αυτές έχει σημαντικό ρόλο  και η μορφή της παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζεται ως συνωμοτική (Negreponti-Delivanis, 2008), επειδή  εισήγαγε, διευκόλυνε και ανέχθηκε  τον παράλογο διαχωρισμό ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και στην ευημερία των πολιτών, αλλά και επειδή ενθάρρυνε την ανάπτυξη των οικονομικών παράδεισων και την ουσιαστική κατάργηση  κάθε μορφής ελέγχου της οικονομικής δραστηριότητας. Υπό την επίδραση ανεξέλεγκτων ιδεολογικών φανατισμών επικράτησαν, τελικά, συνθήκες ενός ληστρικού καπιταλισμού. Η κρίση του 2007 <!--[if !supportFootnotes]-->[5]<!--[endif]-->, που δεν έχει  ακόμη περατωθεί, αλλά έχει μεταλλαχθεί σε κρίση χρέους, αποτελεί τη συνέπεια αυτού του θανατηφόρου μείγματος. 
Το νεοφιλελεύθερο δόγμα, βασίζεται σε υποθέσεις που, αν και ουδέποτε επαληθεύτηκαν, ωστόσο η φανατική εμμονή των οπαδών του σε αυτές προξένησε αναρίθμητα και πολυσύνθετα δεινά στις σύγχρονες οικονομίες. Αυτές, εγκατέλειψαν έτσι το σύστημα της μεικτής οικονομίας <!--[if !supportFootnotes]-->[6]<!--[endif]-->  για να προσχωρήσουν στο φανατισμό του νεοφιλελευθερισμού.
Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του σύγχρονου φανατικού νεοφιλελευθερισμού, που είναι σε θέση να ερμηνεύσει πλήρως την έξαρση των τρομακτικών διατροφικών σκανδάλων, καθώς και την αυξανόμενη  ανασφάλεια, που επικρατεί στο χώρο της διατροφής, εστιάζεται στη σταδιακή αποχή του κράτους από κάθε μορφής παρεμβατισμό.  Οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι, όπως είναι γνωστό, υποστηρίζουν ότι η παρουσία του κράτους στις αγορές δεν είναι απλώς περιττή, αλλά και βλαπτική, επειδή υιοθετούν τις ακόλουθες αυθαίρετες υποθέσεις:
*οι αγορές αυτορυθμίζονται, ενώ ο κρατικός παρεμβατισμός τις απορυθμίζει,
*το  άτομο γνωρίζει τι του συμφέρει και αυτό συμφέρει στο άτομο συμφέρει και στην ολότητα,
*η παραγωγικότητα στον ιδιωτικό τομέα είναι εξ ορισμού ανώτερη της αντίστοιχης του δημόσιου τομέα, γι αυτό και ενθαρρύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας,
*η ελευθερία του διεθνούς εμπορίου ωφελεί όλους τους συναλλασσόμενους και συνεπώς θα πρέπει να αποφεύγονται έλεγχοι που το παρεμποδίζουν.
Δυστυχώς, ο φιλελευθερισμός κακοφόρμισε και το 2007, όπως άλλωστε και το 1929, προκαλώντας τη δεύτερη δραματική κρίση στο διάστημα των τελευταίων 80 ετών και αποδεικνύοντας περίτρανα την έλλειψη του αόρατου χεριού των κλασικών, που δήθεν ρυθμίζει με ασφάλεια τη λειτουργία των αγορών.
Εδώ θα αναφερθώ, αποκλειστικά, σε επιλεκτικές ενδείξεις, αλλά και αποδείξεις της αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού, με τη μορφή σκανδάλων ολκής, στο χώρο της διατροφικής ασφάλειας.

Α. Ποσοτικά σκάνδαλα

To 1974 οι κυβερνήσεις που έλαβαν μέρος στην World Food Conference δεσμεύτηκαν όπως "κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί έχει αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα στο να μην πεινάει και να μην υποσιτίζεται ώστε να αναπτύσσει τις φυσικές και διανοητικές του ικανότητες».  Ωστόσο, η κρίση του 2007 επανέφερε στις 39 φτωχότερες χώρες της υφηλίου το φάσμα  της πείνας και της απόλυτης φτώχειας, αλλά και στις προηγμένες την παραίτηση από την κατανάλωση ή και τη χρησιμοποίηση αγαθών, που γίνονται απρόσιτα όταν μειώνονται τα εισοδήματα των καταναλωτών ή όταν ανέρχονται οι τιμές τους. Ειδικότερα, το 2008, η Παγκόσμια Τράπεζα αναθεώρησε προς τα επάνω τον αριθμό των κατοίκων της γης, που επιβιώνουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Προκύπτει, έτσι ότι ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 400 εκατομμύρια σε σύγκριση με την προηγούμενη μέτρηση του 1993 και ήδη ξεπερνούν το 1,4 δισεκατομμύριο, διαθέτοντας ο καθένας 1,25 $ την ημέρα (Policy Research Working Paper, No 4703,8/2008).
Είναι ξεκάθαρο ότι κάθε φορά που οι τιμές βασικών προϊόντων διατροφής ανέρχονται πεθαίνουν κάποιες χιλιάδες ή και εκατομμύρια κάτοικοι της Γης, επειδή δεν μπορούν πια να παραμείνουν στην αγορά. Πράγματι, από τις αρχές του 2006 και μέχρι το 2010, η τιμή των βασικών ειδών διατροφής  αυξήθηκε δραματικά: του ρυζιού κατά 217%, του σιταριού κατά 136%, του καλαμποκιού κατά 125%, της σόγιας  κατά 107%.
 Το μεγαλύτερο μέρος αυτών που πεινούν βρίσκεται στην Ασία και στον Ειρηνικό, αλλά και στην Υποσαχάρια Αφρική. Είναι πράγματι λυπηρό το γεγονός ότι όλες οι προσπάθειες από το τέλος του 1960 δεν κατόρθωσαν, ουσιαστικά, να βελτιώσουν την κατάσταση  της πείνας στην υφήλιο. Για το 2000, είχαμε δεσμευτεί να περιορίσουμε τον αριθμό των κατοίκων της Γης που ζουν κάτω από συνθήκες πείνας και φτώχειας, στο ήμισυ,–  από 850 σε  425 εκατομμύρια –  πριν από το 2015. Είμαστε, δυστυχώς, πολύ μακριά από τις προβλέψεις: ο αριθμός αυτών που πεινούν δεν έπαυσε να ανέρχεται, ιδίως μετά το άγριο ξέσπασμα των τιμών το 2007 (FAO 2009-2010).  Εξάλλου, 20 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο πάσχουν από οξύ υποσιτισμό και 5 εκατομμύρια πεθαίνουν από αυτή την ανέχεια  (Journal Eleftherotypia ). Οι κάτοικοι της Αϊτής ετοιμάζουν, ψήνουν και καταπίνουν πίτες από λάσπη για να καθησυχάσουν το στομάχι τους.  26.000 βρέφη πεθαίνουν κάθε λεπτό από πείνα.  35.000 παιδιά κάτω από 5 ετών πεθαίνουν καθημερινά από εξάντληση πείνας.  
 Η απόλυτη φτώχεια και πείνα παραπέμπει, καταρχήν και αυτόματα σε πρόβλημα παραγωγής ή ορθότερα σε πρόβλημα ανισορροπίας ανάμεσα σε  προσφορά και ζήτηση. Η παραγωγή δηλαδή μπορεί να είναι, από ποσοτικής πλευράς,  αρκετή για να θρέψει τον πληθυσμό του πλανήτη, αλλά κακώς κατανεμημένη, έτσι που ένα τμήμα του να μην έχει πρόσβαση σε αυτήν.  Η παραγωγή μπορεί, ακόμη, να είναι ποσοτικά επαρκής, αλλά να έχει στραφεί προς αγαθά ή υπηρεσίες που δεν είναι πρώτης ανάγκης, εξαιτίας σημαντικών ανισοτήτων στην κατανομή του εισοδήματος.  Ενδέχεται, ακόμη, να αποφασίζονται μέτρα που περιορίζουν, με τεχνητό τρόπο, την παραγωγή βασικών ειδών διατροφής, όπως μεταξύ άλλων:
* Κατά τη δεκαετία 1980-1990, των αναπτυσσόμενων οικονομιών περιόρισαν αισθητά τις δαπάνες στον αγροτικό τομέα (The Economist, 2008), υπό την επίδραση του νεοφιλελευθερισμού που επιθυμούσε «μικρό Κράτος».  Έτσι, οι δημόσιες δαπάνες του αγροτικού τομέα μειώθηκαν κατά 50% στην περίοδο 1980-2004 (Poverty and Globalisation).
*Από την άλλη πλευρά, η παραγωγή των προϊόντων εναλλακτικής ενέργειας υποκατέστησε την παραγωγή αιθανόλης στο καλαμπόκι και το ζαχαροκάλαμο, περιορίζοντας σημαντικά την επάρκεια αυτών των δύο αγαθών, προκαλώντας, έτσι μεγάλη αύξηση της τιμής τους, δεδομένου ότι η παραγωγή 25 γαλονιών καθαρής αιθανόλης απαιτεί 450 κιλά καλαμποκιού <!--[if !supportFootnotes]-->[7]<!--[endif]-->.
*Ορισμένες πολιτικές, όπως λ.χ η ΚΑΠ, περιορίζουν την ποσότητα παραγωγής ορισμένων  γεωργικών προϊόντων, προκειμένου να μη μειωθεί η τιμή τους.
*Πολυεθνικές εταιρίες, με επί κεφαλής τη Monsanto, υποχρεώνουν τους αγρότες, κυρίως των φτωχών περιοχών της Γης, να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής- παρότι, χάρη στις μεθόδους αυτές μπόρεσαν να επιβιώσουν- και να υιοθετήσουν σύγχρονες, αποτέλεσμα της έρευνας και της νέας τεχνολογίας, που φυσικά εμπεριέχουν προϊόντα γενετικά μεταλλαγμένα  (Negreponti-Delivanis 2008a)
Οι συνθήκες απόλυτης φτώχειας δεν αποτελούν προνόμιο μόνο των κατοίκων των χωρών του τρίτου κόσμου, αλλά και των πλούσιων χωρών, των οποίων ολοένα μεγαλύτερος αριθμός κατοίκων εισέρχεται σε οικονομικό αδιέξοδο. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι Η.Π.Α κατέγραψε 37.2 εκατομμύρια φτωχούς, το 2008, δηλαδή 4,4 εκατομμύρια περισσότερους σε σύγκριση με το 2001 (Chavagneux 2008).  Στη Γαλλία το ποσοστό της φτώχειας εκτιμάται σε 7 εκατομμύρια ή 18% του συνολικού πληθυσμού (Dorival 2008)<!--[if !supportFootnotes]-->[8]<!--[endif]-->.  Ειδικά στις πλούσιες χώρες, εδώ και μια δεκαετία περίπου εμφανίστηκε μια νέα κατηγορία φτωχών, των εργαζόμενων φτωχών, που όμως οι απολαβές τους είναι τόσο χαμηλές, ώστε δεν είναι σε θέση να πληρώνουν ενοίκιο ή να στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο.
Η φτώχεια στον κόσμο, και κυρίως η  αύξησή της, ως ποσοστό  του συνολικού πληθυσμού της Γης αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωση της διατροφικής ανασφάλειας, στις ημέρες μας, ιδίως αν ληφθεί επιπλέον υπόψη ότι οι δυσμενείς προβλέψεις, που διατύπωσε ο Malthus τον 18ο αιώνα όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν, αλλά και ανατράπηκαν πλήρως.  Αναφέρομαι στους σχετικούς υπολογισμούς του γνωστού ιστορικού της οικονομίας Angus Maddison (2001), από τους οποίους προκύπτει ότι μεταξύ των ετών 1000 και 1998 ο παγκόσμιος πληθυσμός  αυξήθηκε από 268,3 εκατομμύρια σε 5.908 δισεκατομμύρια, δηλαδή 22 φορές, ενώ το παγκόσμιο εισόδημα από 116,8 εκατομμύρια δολάρια σε 3.3726 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 288,75 φορές <!--[if !supportFootnotes]-->[9]<!--[endif]-->. Η και με άλλα λόγια το παγκόσμιο κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε στην περασμένη εκατονταετία 13 φορές, δηλαδή από 435$ σε 5.709$.
Η συνύπαρξη, σε παγκόσμια βάση, της αυξανόμενης φτώχειας και πείνας, καθώς και του ανερχόμενου πλούτου αποτελεί σκάνδαλο που δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί σε ανεπαρκή παραγωγή. Συνεπώς, θα πρέπει να αναζητηθούν άλλες ερμηνείες.
                                                                                                                                 

Β. Ποιοτικά σκάνδαλα

1.Αναφορά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις

Η διατροφική ανασφάλεια, με τη μορφή επικίνδυνων και ακατάλληλων τροφίμων, εμφανίζεται ίσως ακόμη πιο απειλητική από την έλλειψη τροφίμων. Επισήμως, στις ΗΠΑ, τα κέντρα ελέγχου και πρόληψης ασθενειών εκτιμούν ότι «κάθε χρόνο 48 εκατομμύρια Αμερικανών ασθενούν εξαιτίας ακατάλληλης τροφής, 128.000 περιπτώσεις νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, και 3.000 πεθαίνουν” (Wikipedia.org). Εξάλλου, ανασφαλείς τροφές ευθύνονται για σωρεία ασθενειών από διάρροιες, αλλά και για  διάφορες μορφές καρκίνου. Εκτιμάται <!--[if !supportFootnotes]-->[10]<!--[endif]--> ότι από ακατάλληλα τρόφιμα και επικίνδυνο νερό πεθαίνουν κάθε χρόνο 2.2 εκατομμύρια άνθρωποι από τα οποία 1.9 εκατομμύρια είναι παιδιά.  
Τα διατροφικά σκάνδαλα κορυφώνονται μετά τη δεκαετία του ’80, όταν ταυτόχρονα επικρατεί σε παγκόσμια βάση ένας άκρατος νεοφιλελευθερισμός, και όταν η εκβιομηχάνιση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής εκτοπίζει τις παραδοσιακές τους μορφές. Και η κατάσταση καθίσταται ανεξέλεγκτη εξαιτίας του ότι σε πείσμα των νέων τεχνολογιών, που είναι σε θέση ευκολότερα από όσο στο παρελθόν να ανιχνεύσουν αυτά τα σκάνδαλα και να τα εξουδετερώσουν, υπάρχει ένας όρκος σιωπής, συγκάλυψης και μη τιμωρίας των υπευθύνων, παρότι συνήθως αυτοί είναι ευρέως γνωστοί.
Τα ποιοτικά τροφικά σκάνδαλα προέρχονται πρωτίστως από το μονοπωλιακό μεγαθήριο της εταιρίας Monsanto, που εισβάλλει στο διατροφικό χώρο κυρίως μετά το 1980, και  ταυτόχρονα αυτά με τις πιο επικίνδυνες συνέπειες που μπορούν να συνοψιστούν ως εξής (Seelow 2013):
* PCB. Πρόκειται για μία από τις δώδεκα κατηγορίες χημικής και πολύ επικίνδυνης  μόλυνσης, γνωστής ως «οργανικές επίμονες μολύνσεις», επειδή είναι ανθεκτικές στη φυσική βιολογική φθορά και συσσωρεύονται στις ζωντανές ίνες, σε ολόκληρη τη βιολογική διαδικασία. Τα υπόλοιπα του PCB αποθηκεύονται στα όργανα και στις λιπαρές ίνες των ζώων και των θηλαστικών, έτσι που η παρουσία τους στο ανθρώπινο σώμα αποδεικνύεται. Είναι «βίο συσσωρευτικά». Το 2002, η Monsanto οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη από 3.450 κατοίκους της πόλης Anniston (Alabama), για τη μόλυνση ποταμών και εδάφους από PCB (fr.Wikipedia). Εσωτερικά έγγραφα απέδειξαν ότι η Monsanto γνώριζε, πάνω από  30 χρόνια ότι τα ψάρια των γειτονικών ποταμών ήταν μολυσμένα από τα απόβλητα των βιομηχανιών της. Κατά τη δίκη η Monsanto κρίθηκε ένοχη, «επειδή μόλυνε το έδαφος της πόλης Anniston και το αίμα των κατοίκων της με PCB» και καταδικάστηκε να πληρώσει 700 εκατομμύρια USD ως επανορθώσεις-τόκους.  Καμία ποινή φυλάκισης δεν επιβλήθηκε εναντίον των ενόχων της επιχείρησης, αλλά στη Γαλλία η παρασκευή και η χρήση των PCB απαγορεύτηκαν από το 1987. Υπάρχει, ωστόσο, και συνέχεια καθώς η τραγωδία της σπογγώδους βοοειδούς εγκεφαλίτιδας (ECB), οφείλεται στα ζωικά άλευρα, που προκάλεσαν αυτή την τραγωδία και συνδέεται με αυτήν των PCB.
*ECB. Πρόκειται για τη σοβαρότερη κρίση των  τελευταίων είκοσι  ετών. Τα ζωϊκά άλευρα, που προήλθαν από  κομμάτια πτωμάτων βοοειδών, που δεν είχαν καταναλωθεί, καθώς και πτωμάτων ζώων από τη διατροφή των βοοειδών, κατηγορήθηκαν από τα τέλη των ετών 1980, ότι προκαλούσαν εκφυλιστική μόλυνση στο κεντρικό νευρικό σύστημα  των βοοειδών. Πρόκειται για τη σπογγώδη εγκεφαλίτιδας των βοοειδών (ESB). Το 1996 αποκαλύφθηκε στη Μ. Βρετανία από τις υπηρεσίες υγείας  ότι η κατανάλωση κρέατος έτσι μολυσμένου, μπορεί να μεταφέρει στον άνθρωπο την ασθένεια του  Creutzfeldt-Jakob. Τα ζωϊκά άλευρα απαγορεύτηκαν, στη συνέχεια στη διατροφή των ζώων. Όταν η ασθένεια διαπιστώθηκε σε ένα κοπάδι, συστηματικά θανατώθηκε στο σύνολό του.  Η ασθένεια της τρελής αγελάδας εμφανίστηκε, για πρώτη φορά, στη Μ. Βρετανία, όπου εκτιμάται ότι γύρω στις 190.000 βοοειδών μολύνθηκαν (Jouan, 2010).
*Πουλερικά και αυγά με διοξίνη στο Βέλγιο. Την άνοιξη  του 1999, ένα σκάνδαλο χωρίς προηγούμενο ξέσπασε στο Βέλγιο, μετά τη διαπίστωση ποσότητας διοξίνης ανώμαλα υψηλής στη διατροφή πουλερικών και χοίρων. Για προληπτικούς λόγους οι αρμόδιες υπηρεσίες διέταξαν το κλείσιμο πολλών εκατοντάδων επιχειρήσεων αναπαραγωγής και δήμευσαν χιλιάδες τόνους κρέατος. Αυτή η κρίση, που αφορούσε και χώρες εισαγωγής πουλερικών και χοιρινού από το Βέλγιο, στοίχισε 600 εκατομμύρια ευρώ. Η αρχή της λοίμωξης  έγινε από μια δέσμη τεμαχίων από λίπος, που περιείχαν βιομηχανικά έλαια και που εισέρρευσαν με νοθεία στη διατροφή των ζώων (Jouan, 2010).  Στα τέλη του 2010-αρχές 2011, η Γερμανία είναι θύμα επεισοδίου μόλυνσης από αυγά και κρέας χοιρινό με διοξείδιο (Jouan, 2010).
*Roundup-glyphosate (Le Monde.fr 2011) Σωρεία σχετικών μελετών διαπιστώνει ότι το εντομοκτόνο φάρος της Monsanto – και το ενεργό στοιχείο η  glyphosate – είναι ενδεχομένως  υπεύθυνα για  τερατογεννήσεις (Chemical Research in Toxicology, 2010). Γίνεται, γενικώς, δεκτό σήμερα ότι το glyphosate σκοτώνει, αδιακρίτως,  οτιδήποτε ζωντανό, και όχι μόνο τα φυτά. Ωστόσο, η  Monsanto διαψεύδει αυτά τα συμπεράσματα, όπως συνήθως. 
*Αναπτυξιακές ορμόνες. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 η  Monsanto εμπορευματοποιεί το πρώτο βιοτεχνολογικό της προϊόν: Posilac, σύνθετη αναπτυξιακή ορμόνη για βοοειδή  (rBGH), μία ορμόνη που προορίζεται για να αυξήσει τη γαλουχία των αγελάδων, κατά περίπου 20%.  Η ορμόνη προκαλεί μαστίτιδες, ερεθισμούς των μαστών, που υποχρεώνουν τους παραγωγούς να χρησιμοποιούν αντιβιοτικά για τις αγελάδες τους, τα οποία αφήνουν στη συνέχεια τα ίχνη τους στο γάλα. Αυτό το προϊόν είναι, σήμερα, παντού απαγορευμένο, εκτός από τις ΗΠΑ.
*Aspartame. H Monsanto το συγκεκριμενοποιεί επακριβώς στη σελίδα της στο Internet (http://www.monsanto.fr. actualité/idées_recues/idées_recues 2asp) : αφού υπήρξε ένας από τους βασικούς παραγωγούς στις δεκαετίες ’80 και ’90, η επιχείρηση δεν παράγει πια aspartame από το 2000. Η επιχείρηση επιμένει, ωστόσο, ότι η ουσία αυτή «δεν προκαλεί καμία νόσο».  Πρόσφατες, ωστόσο, μελέτες διαπιστώνουν ότι χρήση του αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρων γεννήσεων. Η αρμόδια ευρωπαϊκή αρχή διατροφικής ασφάλειας προσκλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προκειμένου να ανακεφαλαιώσει την πλήρη επανεξέταση της ασφάλειας του aspartame για το 2012.
* GM. Το 1982, οι ερευνητές της Monsanto κατόρθωσαν να μεταλλάξουν γενετικά ένα κύτταρο φυτού.  Τον επόμενο χρόνο τα πρώτα γεννητικά μεταλλαγμένα φυτά εμφανίστηκαν στα θερμοκήπια.
*E.coli 0157. Μόλυνση που προκαλείται από ανεπαρκή υγειονομικό έλεγχο. 
*Κρέας αλόγου-Findus. Προς το παρόν πρόκειται για το τελευταίο, το έννατο υγειονομικό σκάνδαλο, που αναφέρεται στο κρέας αλόγου- Findus, προφανώς μετά και από άλλα που δεν διαπιστώθηκαν. Πρόκειται για δραματικό, και μεγάλης έκτασης σκάνδαλο, όπως προκύπτει από τη σχετική έκθεση της ευρωπαϊκής υπηρεσίας περιβάλλοντος.  Στην προκείμενη περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για νοθεία της οποίας θα έπρεπε να προσδιοριστεί η εμβέλεια και τα επίπεδα υπευθυνότητας.   

2. Κίνδυνοι από μη παραδοσιακές καλλιέργειες και εκτροφές  

α) OGM (οργανισμοί γεννετικά μεταλλαγμένοι).  Πρόκειται για ευρύ, αλλά όχι αρκετά γνωστό κεφάλαιο, δεδομένου ότι εκατομμύρια άνθρωποι καταναλώνουν, αυτά τα προϊόντα, σε καθημερινή βάση, χωρίς να το γνωρίζουν.  Πράγματι, μέχρι πριν από λίγο, τα OGM  δεν είχαν τύχει επιστημονικής εκτίμησης, παρά το γεγονός ότι προκαλούν αλλεργίες και εισάγουν για πρώτη φορά στον ανθρώπινο οργανισμό σπόρους, οι μακροχρόνιες συνέπειες των οποίων παραμένουν άγνωστες.  Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρίες αρνούνται να τις ασφαλίσουν (Negreponti-Delivanis 2002, p. 35).  Το 2009, το 75% της σόγιας που καλλιεργείται στην υφήλιο είναι γεννετικά μεταλλαγμένη. Μεταξύ των ετών 1996 και 2007, οι επιφάνειες που καλλιεργούνται με σόγια πολλαπλασιάστηκαν περισσότερο από 100 φορές!  Τα γεννετικά μεταλλαγμένα καταλαμβάνουν ολοένα μεγαλύτερες εκτάσεις, εκτοπίζοντας άλλης μορφής καλλιέργειες και εκτροφές.  Αλλά η Ευρώπη αντιδρούσε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αρκετά αποτελεσματικά στην εισαγωγή των OGM, στην καλλιέργεια και στην κατανάλωση. Συνολικά, η καλλιέργεια  των OGM καλύπτει 132.000 εκτάρια στην Ευρώπη, που κατά 95% βρίσκονται στην Ισπανία και Πορτογαλία, δηλαδή λιγότερο από 1% της συνολικής καλλιεργήσιμης έκτασης στην υφήλιο. Έτσι η  Monsanto πραγματοποιεί στη Ευρώπη λιγότερο από 2% των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ του κύκλου εργασιών της από OGM (Garric 2013). Η ευρωπαϊκή εχθρότητα απέναντι στα OGM  υλοποιείται με τη βοήθεια δημιουργίας σημαντικών δυσχερειών σε βάρος πολυάριθμών επιχειρήσεων βιοτεχνολογίας, τα προϊόντα των οποίων υπόκεινται σε πολύπλοκη γραφειοκρατία, που αποθαρρύνει την Αμερική. Για το λόγο αυτό, ο αμερικανικός γίγαντας της βιοτεχνολογίαςMonsanto ανήγγειλε ότι αποσύρει όλες τις αιτήσεις για αποδοχή καλλιεργειών από την ΕΕ.  Ο λόγος: η απουσία εμπορικής  προοπτικής σε ήπειρο ολοκληρωτικά εχθρική για τα βιοτεχνολογικά.  Αλλά, σε πείσμα της εχθρότητας τα OGM είναι παρόντα στην Ευρώπη χάρη στις εισαγωγές.  Συνολικά, 41 OGM έχουν πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά: καλαμπόκι, βαμβάκι, παντζάρια, πατάτες και πάνω από όλα σόγια.  Η ΕΕ είναι από τους σημαντικότερους αγοραστές, παγκοσμίως, δημητριακών γενετικά μεταλλαγμένων. Η ΕΕ εισάγει περισσότερο από 40 εκατομμύρια τόνους μεταλλαγμένης σόγιας κάθε χρόνο, για διατροφή των ζώων, από τα οποία τα 4 εκατομμύρια τόνοι είναι για τη Γαλλία. Εξάλλου, η Monsanto περιμένει την έγκριση ακόμη 26 ντοσιέ για OGM, που θα εισαχθούν στην Ευρώπη (Garric 2013).

Εντελώς ενδεικτικά, θα περιγράψω στη συνέχεια μερικές από τις απειλές και τους κινδύνους, που εμφανίζουν για την υγεία και το περιβάλλον τα γενετικά μεταλλαγμένα φυτά και ζώα  (Dangers Alimentaires 2011):
*Τα OGM χρησιμοποιούν στο βιομηχανικό τομέα, στην ιατρική, στη γεωργία και στον τομέα αγροτικών διατροφικών προϊόντων.  Μας ενδιαφέρουν, εδώ, οι δύο τελευταίοι. Το 1944 το πρώτο γενετικά μεταλλαγμένο φυτό βγήκε στο εμπόριο. Από το 1996 αρχίζει η καλλιέργεια μεταλλαγμένων σε μεγάλη έκταση. Από τότε, δεκάδες είδη φυτών (καλαμπόκι, βαμβάκι, παντζάρια, πατάτες, σόγια, ρύζι, σιτάρι, ντομάτες κλπ)  και ζώα (σολομός, χοίροι, κουνέλια κλπ) ήρθαν στην επιφάνεια.  Η ISAAA (Διεθνής Υπηρεσία για την Απόκτηση Αγρο-βιοτεχνικών Εφαρμογών) διαβεβαιώνει ότι το 2010, ένα δισεκατομμύριο συσσωρευμένα εκτάρια, στον κόσμο, καλλιεργήθηκαν με OGM. Καθώς, τα OGM είναι κάτι σχετικά νέο, είναι δικαιολογημένο να διερωτάται κανείς αν, και στην περίπτωσή τους, δεν θα υπάρξουν μακροχρόνιες συνέπειες, ας πούμε σε 20-30 χρόνια από σήμερα.  Υπάρχουν ελάχιστες έρευνες για τα  OGM, διότι αυτές είναι πολύ δαπανηρές, πολύπλοκες και απαιτούν πολύχρονα πειράματα.  Ωστόσο, κάποιες ερευνητικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα της Monsanto μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως η ανάπτυξη των καρκινικών όγκων, η στειρότητα, αλλά και  γενετικές ανωμαλίες. Υπάρχουν, ακόμη, σοβαρές ενδείξεις για την ύπαρξη μολύβδου στα  γενετικά τροποποιημένα προϊόντα με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στους ανθρώπους.
*Οι φόβοι  αυτοί δεν εμπόδισαν τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς προστασίας των καταναλωτών να εγκρίνουν την κατανάλωση των OGM σε ζώα και σε ανθρώπους, εδώ και 15 χρόνια!  Ο λόγος για τον οποίον αυτά τα προϊόντα ήρθαν τόσο γρήγορα στην αγορά, και πριν ακόμη λάβουν χώρα σοβαρές μελέτες, σχετικά, είναι η επιθυμία των εταιριών να εμπορευματοποιήσουν το ταχύτερο αυτά τα προϊόντα, προκειμένου να εξασφαλίσουν γρήγορα κέρδη. Η αύξηση των χρόνιων ασθενειών και η εξασθένιση του  ανοσοποιητικού συστήματος οφείλονται στα OGM?  Είναι δύσκολο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, να το γνωρίζουμε, παρότι πολλοί επιστήμονες το υποθέτουν. Υποστηρίζεται ότι «ένας από τους κυριότερους κινδύνους είναι το ότι το 95% των ερευνητών επιστημόνων εργάζονται για την περί ης πρόκειται επιχείρηση και μόνο το 5% είναι, πραγματικά, ανεξάρτητοι» (Terje Traavic) .
*Ένα φυτό με πατέντα επιτρέπει στην επιχείρηση, απλώς, να αποκτήσει την ιδιοκτησία του. Πολλές πατέντες σε φυτά, σε μικροοργανισμούς, ή σε OGM κατέχονται από μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτή η πατεντοποίηση είναι πρόξενος πολεμικής. Για λόγους δεοντολογίας, προσφέροντας πατέντα σε ζωντανό πλάσμα, προκειμένου να το εμπορευματοποιήσεις είναι για πολλούς απαράδεκτο.  Πατεντάροντας τη σπορά επιτρέπει στις πολυεθνικές, όπως η  Monsanto να έχει στο χέρι τους αγρότες, οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα να ξαναφυτέψουν τους σπόρους, από τη μια στην άλλη χρονιά, με κίνδυνο, αν το επιχειρήσουν, να καταδιωχθούν. Είναι, έτσι, υποχρεωμένοι να αγοράζουν κάθε χρόνο καινούρια σπορά από την Monsanto. «Τα  OGM δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα της πείνας στον κόσμο, όπως προσπάθησαν να το υποστηρίξουν οι εταιρίες επιβολής σποράς με τους όρους τους. Αντιθέτως, με το σύστημα της πατέντας των σπόρων έχουν τους αγρότες οικονομικά εξαρτημένους, υποχρεώνοντάς τους να αγοράζουν κάθε χρόνο τους σπόρους τους», διαμαρτύρεται η Ένωση Αγροτών. Με άλλα λόγια «η συνέπεια της ζωντανής πατέντας είναι ότι το πατενταρισμένο προϊόν ανήκει στον κάτοχό της πατέντας, και οποιοσδήποτε επιθυμεί να χρησιμοποιήσει αυτό το προϊόν οφείλει να αποζημιώσει χρηματικά το κάτοχο».  Μια άλλη συνέπεια είναι ότι επιχειρήσεις, όπως η Monsanto, πηγαίνουν σε πτωχές ή αναπτυσσόμενες  χώρες και αποκτούν τοπικά φυτά για ιατρική χρήση. Αυτό ονομάζεται «βιοπειρατεία» βιομηχανική. Με τη σειρά της η  Monsanto θα υποδείξει στα δικαστήρια εκατοντάδες αγρότες που θα κατηγορήσει για  «μικροαπατεωνίες» επειδή έκαναν χρήση σποράς με δική της πατέντα, δηλαδή έσπειραν ξανά περσινούς σπόρους χωρίς να τους ξαναγοράσουν.  Η Monsanto απαιτεί πνευματικά δικαιώματα για ορισμένες σπορές. Κάτι, που βέβαια δεν την απαλλάσσει από του να βρίσκεται η ίδια κατηγορούμενη για «βιοπειρατεία». (Seelow 2013).
*Η Monsanto, υποδεικνύεται  ως  «η χειρότερη εταιρεία του 2011»  από την Natural Society - "που απειλεί τόσο την ανθρώπινη υγεία όσο και το περιβάλλον".  Σύμφωνα με το Forbes: "Η Monsanto  τόσο πολύ περιφρονείται από τους οικολόγους ώστε ο πρώτος προτεινόμενος όρος αναζήτησης στη Google για την εταιρεία στο Σαιντ Λούις είναι «Monsanto-evil».  Οι αναγνώστες ψήφισαν τη Monsanto ... ως τη χειρότερη εταιρεία στον κόσμο σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, δίνοντας στην  εταιρεία ένα υψηλό αρνητικό αποτέλεσμα 51% των ψήφων (http://americanholocaustcoming.blogspot.gr/).
* Το βασικό επιχείρημα για τους υποστηρικτές των OGM είναι ότι  δήθεν εξασφαλίζουν πολύ μεγαλύτερες αποδόσεις με τη δική τους σπορά των OGM και μπορούν έτσι να θρέψουν όσους πεθαίνουν από πείνα.  Ωστόσο, επιστήμονες και ειδικοί αποφαίνονται διαφορετικά. «Μέχρι τώρα, οι αποδόσεις των OGM  είναι μέτριες και τούτο σε πείσμα σημαντικών  προσπαθειών για το αντίθετο»-  εδώ και 20 χρόνια, συμπεραίνει η ανεξάρτητη αμερικανική ερευνητική  ομάδα UCS (Ένωση Σχετικών Επιστημόνων). «Καμία καλλιέργεια μεταλλαγμένων δε επέτρεψε  πραγματική αύξηση απόδοσης και μόνο το καλαμπόκι Bt κατέληξε σε μικρή αύξηση απόδοσης»  δηλώνει ο Doug Gurian-Sherman, που είναι ο βασικός συγγραφέας της μελέτης της UCS.  Με βάση  τις εκθέσεις, η αύξηση απόδοσης του καλαμποκιού Bt, δεν υπερέβαινε 3-4%, σε σχέση με την παραδοσιακή του καλλιέργεια.! Το γεγονός ότι οι καλλιέργειες ενδέχεται να έχουν μικρό προβάδισμα στην απόδοση, οφείλεται στις τεχνικές των καλλιεργειών, που αναπτύχθηκαν σημαντικά τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ωστόσο, η Monsanto,  το μεγαλύτερο μονοπώλιο σπόρων στον κόσμο, απτόητη από τις ανά την υφήλιο κριτικές, πραγματοποιεί τεράστια κέρδη-126 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο τρίμηνο του 2012. Απόδειξη της ισχύος της Monsanto είναι και η πρόσφατη απειλή της να καταδιώξει δικαστικώς την Ευρωπαϊκή Αρχή Διατροφικής Ασφάλειας (EFSA) επειδή δημοσίευσε στατιστικά δεδομένα, που χρησιμοποιήθηκαν για τη διαμόρφωση θετικής γνώμης, ώστε να εγκριθεί η  εμπορευματοποίηση του καλαμποκιού της OGM NK603, παρότι η διαφάνεια ανάλογων δεδομένων είναι απολύτως (ΟGM 2013).Και, γιατί, αλήθεια να πτοηθεί, αφού τα λόγια του  Χένρυ Κίσινγκερ: "Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε τα κράτη. Ελέγξτε τα τρόφιμα και θα ελέγχετε τους ανθρώπους”, επαληθεύονται πλήρως, επί δύο περίπου δεκαετίες, με την Monsanto; 
β) Να στραφούμε, όμως, και στο μεγάλο κεφάλαιο της εντατικής εκτροφής που προετοιμάζει  την ποιοτική διατροφική ανασφάλεια (Negreponti-Delivanis, 2002, p.35-6). “Είναι για την πραγματοποίηση κέρδους, και μάλιστα υπέρογκου, που εισήγαγαν την εντατική εκτροφή. Αυτή εμφανίζει δύο κινδύνους για τον άνθρωπο, επειδή οι συνέπειές της είναι άγνωστες: από την μία πλευρά διατροφή, η οποία εκτός των φαρμάκων και των αντιβιοτικών περιέχει ακόμη και στοιχεία ακατάλληλα για τα ζώα εκτροφής (π,χ. τα ζωϊκά άλευρα ), και από την άλλη ο τρόπος πάχυνσης των ζώων. Η περιγραφή που ακολουθεί είναι αποκαλυπτική της χωρίς όρια ανθρώπινης αγριότητας και του τραγικού κενού, που δημιουργείται όταν το κέρδος υποκαθιστά όλες τις βασικές αξίες ζωής: “τα μοσχάρια δεν βλέπουν ποτέ χορτάρι, δεν περπατούν ποτέ, δεν έχουν ποτέ δει τον ήλιο και τον ουρανό και δεν έπαιξαν ποτέ με άλλα μοσχάρια. Οκτώ ημέρες μετά τη γέννησή τους αποχωρίζονται από τη μητέρα τους και οδηγούνται σε ένα χώρο που αποτελείται από τέσσερα κομμάτια ξύλου. Αρχίζουν να τα στουπώνουν με φάρμακα και να τα αφυδατώνουν, προκαλώντας τους ακατάσχετη διάρροια. Στη συνέχεια τους επιβάλλεται το μαρτύριο της δίψας για να υποχρεωθούν να πιουν ένα γαλακτώδες υγρό που τους φέρνει ακατάσχετο κνησμό.   Λίγο αργότερα προστίθεται ελάχιστη τροφή στο γαλακτώδες υγρό για να διατηρήσει αναιμικά τα μοσχάρια, ώστε να έχουν λευκή σάρκα  Αρχίζουν στη συνέχεια να εμφανίζουν αναπνευστικά προβλήματα και ανωμαλίες κυκλοφορίας. Είναι η στιγμή για να οδηγηθούν στο σφαγείο. Και αναφορικά με τα γουρουνάκια, μόλις γεννηθούν τους δένουν τα πόδια, ενώ τα κοτόπουλα είναι στοιβαγμένα σε κλουβιά, χωρίς να μπορούν να κινηθούν». (Eλευθεροτυπία -περιοδικό συνοδευτικό της εφημερίδας  2000).  

  ΙΙ. Οι πραγματικοί λόγοι της συνεχών  διατροφικών σκανδάλων

Το κυρίαρχο, αλλά και το πιο προκλητικό αίτιο της μη αντιμετώπισης αυτού του πολύμορφου κινδύνου, για την ανθρωπότητα, δηλαδή της διατροφικής ανασφάλειας με τα συνεχή σκάνδαλα, είναι αναμφίβολα η έλλειψη επαρκών ελέγχων, στην παραγωγή, στη διακίνηση, στην τήρηση των απαιτήσεων υγιεινής των τροφίμων, στις δικτατορικές επιταγές των αγροτών, στις φτωχότερες χώρες της υφηλίου, να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές μεθόδους καλλιέργειας και να εξαρτήσουν πλήρως την επιβίωσή τους από τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών, στις βραχυχρόνιες και πιθανά μακροχρόνιες επιπτώσεις, που πιθανότατα έχει η κατανάλωση νέων μεταλλαγμένων προϊόντων, στην κορύφωση των ανισοτήτων κατανομής του εισοδήματος και του πλούτου, στη διαφθορά κ.ά.  Η γενικευμένη αυτή έλλειψη  επαρκών ελέγχων είναι, αναμφίβολα, το αποτέλεσμα ενσυνείδητης πολιτικής και όχι βέβαια τυχόν συγκυριακής ανεπάρκειας των εκάστοτε αρμοδίων οργάνων, καθώς έτσι εξυπηρετείται μια μεγάλη γκάμα άνομων συμφερόντων. Τα τελευταία αυτά εκφράζουν τις υπερβολές, στις οποίες καταλήγει ο άκρατος και φανατικός νεοφιλελευθερισμός των ημερών μας, αλλά και τα απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποιούνται- και που είναι βλαπτικά της υγείας- χάρη στη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Α. Αφήστε να γίνει, αφήστε να περάσει (=laissez faire, laissez passer ) στον τομέα της διατροφής 

Οι δύο όψεις αυτού του δόγματος είναι η ενσυνείδητα χαλαρή αντιμετώπιση  των πολυεθνικών, που παραβαίνουν τους κανόνες, και η ατιμωρησία τους, καθώς και η αποδοχή των όρων τους, που εκφράζουν τα συμφέροντα, κυρίως, της Monsanto, η οποία είναι σε θέση να χρηματίζει τους πάντες και τα πάντα.

1.Παράβλεψη  των παραβάσεων (ενδεικτικώς):

* Το1975, μελέτη που είχε αναληφθεί από τη Monsanto απέδειξε ότι το PCB προκαλεί όγκους στα ποντίκια. Η πολυεθνική αποφασίζει να μεταβάλλει τα συμπεράσματα από «ελαφρώς καρκινογόνα» σε «δεν φαίνεται να είναι καρκινογόνα».  "Δεν μας επιτρέπεται να χάσουμε ούτε ένα δολάριο».  Έτσι συμπεραίνει ένας πρακτικογράφος που ερωτάται από την The Washington Post. Αυτό το τρομακτικό σκάνδαλο της σπογγώδους βοοειδούς εγκεφαλίτιδας (ESB), πριν από 20 χρόνια, οδήγησε στη δημιουργία  της Ευρωπαϊκής Αρχής Διατροφικής Ασφάλειας (EFSA), στην προσπάθεια να αποφευχθούν στο μέλλον νέες τροφικές τραγωδίες.  Ωστόσο, ως εξωφρενικό γεγονός, θα έπρεπε να εκληφθεί το ότι η πλειοψηφία της ευρωβουλής ψήφισε την επανεισαγωγή, στη διατροφή των ζώων, των ζωικών αλεύρων - που είχαν αποσυρθεί από την κυκλοφορία-, δηλαδή ακριβώς αυτών που βρίσκονται στη βάση του τροφικού σκανδάλου ECB (Lapage 2013).
* Αρχές της δεκαετίας του’90 αποκαλύφθηκε ότι μελέτες που βασίστηκαν στην έκρηξη του εργοστασίου του Nitro το 1949 ήταν αμφιλεγόμενες. Αυτή η επιστημονική νοθεία επιβεβαιώνεται από το Εθνικό Συμβούλιο Ερευνών, που διαπιστώνει ότι οι μελέτες της  Monsanto "πάσχουν από λάθη κατάταξης ατόμων που ήταν και ατόμων που δεν ήταν εκτεθειμένα στη διοξίνη, και νοθεύτηκαν προκειμένου να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα» (Thorton 1990).
* Καναδική ταινία μικρού μήκους  (The Corporation) διηγείται πως η Monsanto ασκεί πιέσεις στη  Fox News (της ομάδας Murdoch), για να την εμποδίσει να διαδώσει τα αποτελέσματα έρευνας που αποκάλυπτε τους κινδύνους, γύρω από το Posilac το 1997. Αυτή η ταινία μικρού μήκους αποδεικνύει πόσο αποτελεσματικό είναι το λόμπυ της επιχείρησης: όχι, απλώς, ουδέποτε ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας, αλλά επιπλέον οι συγγραφείς της απολύθηκαν από το κανάλι (Lapage 2013)
* Μετά το τροφικό σκάνδαλο της μόλυνσης των αυγών και του χοιρινού κρέατος από την διοξίνη, στη Γερμανία, στα τέλη του 2010-αρχές 2011, ο επίτροπος  υγείας  John Dalli δήλωσε ότι «άρχισε να σκέπτεται τον ορισμό μέτρων κατάλληλων να καταστήσουν πιο αποτελεσματικό το ευρωπαϊκό σύστημα διατροφικής ασφάλειας για τα ζώα»  και ότι μελετά  «τη δυνατότητα σαφούς διάκρισης μεταξύ της παραγωγής λίπους για βιομηχανική χρήση, και λίπους που χρησιμοποιείται για τη διατροφή των ζώων»  και ακόμη ότι έκρινε «απαραίτητο να επιβάλλει υποχρεωτικούς ελέγχους, στα διάφορα στάδια της διατροφικής αλυσίδας για να εντοπίσει ενδεχόμενη μόλυνση με διοξίνη ».  Αλλά, έκτοτε, τίποτε (Lapage, 2013).
*Εντελώς, πρόσφατα, έγινε γνωστή η κυκλοφορία, στην Ευρώπη, ενός ζιζανοκτόνου –glyphosate, και άλλων 27 εξαιρετικά τοξικών ουσιών, μεταξύ των οποίων και συντηρητικό ξύλου (Friends of the Earth Europe, 2013). Οι ουσίες αυτές ανιχνεύθηκαν στα ούρα πολιτών από18 χώρες.  H διείσδυση στον οργανισμό γίνεται μέσω της διατροφής και πειράματα σε ζώα έδειξαν ότι οι επιπτώσεις τους στον ανθρώπινο οργανισμό μπορεί να είναι επικίνδυνες. Ωστόσο, τηρείται σιγή ιχθύος και γίνονται προσπάθειες αποσιώπησης και αποκοίμισης των καταναλωτών. 
Το συμπέρασμα αυτής της παραγράφου είναι ότι οι  έρευνες σχετικά με τους κινδύνους των ειδών διατροφής και κυρίως των OGM, καθώς και οι αποφάσεις για διατροφικούς ελέγχους ατονούν, οι υπαίτιοι των σκανδάλων δεν τιμωρούνται, ενώ  σε πολλές περιπτώσεις επισημοποιούνται οι μεθοδεύσεις που οδήγησαν σε διατροφικές τραγωδίες.

2. Σχέσεις με άρωμα διαφθοράς

Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη γενικεύεται η κατεξοχήν σχέση διαφθοράς, ανάμεσα σε πολιτικούς και πολυεθνικές εταιρίες, που βρίσκεται στη ρίζα αναρίθμητων και πολύπλευρων δεινών, στις σύγχρονες οικονομίες. Ενδεικτικά αναφέρω (Negreponti-Delivanis, 2010, part A’,Chap.I, III, D) “στη Γαλλία οι επιχειρήσεις Alsthom και Thalès, εμπλέκονται σε υπόθεση χρηματισμού, της γνωστής μορφής: ένα ποτήρι κρασί. Στην Αγγλία το σκάνδαλο των υψηλών και ιδιότυπων δαπανών μελών της κυβέρνησης με χρήματα των φορολογουμένων.  Στις ΗΠΑ τα γνωστά σκάνδαλα των ENRON, BCCI, Tyco, Global Crossing κ.ά, Στην Ελλάδα διαπιστώθηκε στους κόλπους της Siemens κατάχρηση ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ, που εκτείνεται σε πολλά χρόνια και πολλαπλά επεισόδια.  Η πάγια ατιμωρησία των ενόχων, η δυνατότητα να εξασφαλίζουν πολυτελή και έκλυτο βίο χάρη στη διαφθορά, την ενθαρρύνουν και της  εξασφαλίζουν διάρκεια.

Τηρουμένων των αναλογιών, έτσι πορεύεται και η Monsanto στις ΗΠΑ, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα, με τις μεθοδεύσεις αυτές, και τμήμα της παγκόσμιας κυριαρχίας της :
* Για  σχεδόν δύο δεκαετίες, η Monsanto και η εταιρική βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προϊόντων έχουν ασκήσει σχεδόν δικτατορικό έλεγχο στην αμερικανική γεωργία, βοηθούμενη και υποκινούμενη από πολιτικούς και μισθωμένους  ρυθμιστικούς οργανισμούς, αλυσίδες σούπερ μάρκετ, γιγάντιες εταιρείες - επεξεργαστές τροφίμων.  Με τη Monsanto η νέα τάξη πραγμάτων (ΝWO) κυριαρχεί στον κόσμο, μέσω της διατροφής.
*Πρόσφατα, το Κογκρέσο των ΗΠΑ και ο πρόεδρος Obama πέρασαν συλλογικά το σχέδιο «Monsanto Protection Act" που, μεταξύ άλλων, απαγορεύει στα δικαστήρια την ανάσχεση της πώλησης των γενετικά τροποποιημένων σπόρων της Monsanto (αδιαφορώντας, πλήρως, για  τις καταστροφές  που συσσωρεύονται  με την απόφαση αυτή, στην υφήλιο, αλλά κυρίως στις φτωχές οικονομίες).
*Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η FDA, ο οργανισμός που είναι επιφορτισμένος με την εξασφάλιση της ασφάλειας των τροφίμων για τον πληθυσμό, καθοδηγείται από πρώην στελέχη της Monsanto. Πρόκειται, δηλαδή, αναμφισβήτητα για  σύγκρουση συμφερόντων και σε θέση να εξηγήσει την απουσία έρευνας από την κυβέρνηση για την ύπαρξη μολύβδου στα  γενετικά τροποποιημένα προϊόντα με πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στους ανθρώπους, όπως και πολυάριθμων άλλων επικίνδυνων ουσιών.
*Μια έκθεση από τον Jeremy Scahill The Nation (Πενταπόσταγμα 11.07. 2013) αποκάλυψε ότι ο μεγαλύτερος μισθοφορικός στρατός στον κόσμο, η Blackwater (αργότερα ονομάστηκε Xe Services και πιο πρόσφατα "Academi") μυστική υπηρεσία πληροφοριών πωλήθηκε στην πολυεθνική Monsanto.  Θα είναι το "χέρι νοημοσύνης» της Monsanto, κατασκοπεύοντας ακτιβιστές και άλλες δράσεις, όπως το πως "οι δικοί μας άνθρωποι θα ενταχθούν νόμιμα σε αυτές τις ομάδες» συνεχίζοντας τις δραστηριότητες της προκατόχου, της Total Intelligence, που σύμφωνα  με την Monsanto είχε προσληφθεί μόνο για να παρακολουθεί τις "αποκαλύψεις" των αντιπάλων της.
*Η Monsanto είναι η εταιρεία με τις περισσότερες δικαστικές αγωγές και μηνύσεις, σε όλο τον κόσμο. Πολίτες της Γης διοργανώνουν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, που πολύ συχνά απωθούνται από τις αστυνομικές δυνάμεις, μια και η πολυεθνική κατόρθωσε να εξασφαλίσει την πλήρη προστασία των διαφόρων κυβερνήσεων

B.Τα απόβλητα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού

Οι διαθέσιμες οικονομικές κοσμοθεωρίες είναι, τελικά, μόνο δύο: η κλασσική, που στο μικροοικονομικό της επίπεδο συμπληρώθηκε από την νεοκλασική, και που μετά το ’80 εμφανίζεται καταχρηστικά με την επωνυμία του νεοφιλελευθερισμού, και η κεϋνσιανή. Ανάμεσα  στις δύο αυτές γενικές θεωρίες, οι επικαλύψεις είναι πολλές και σημαντικές, ενώ η καταλυτική  τους διαφορά έγκειται στο ρόλο του κράτους στην οικονομία.
Η πρώτη από τις δύο αυτές κοσμοθεωρίες υποστηρίζει ότι η παρέμβαση του κράτους στον οικονομικό βίο πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, ενώ αντιθέτως η δεύτερη  αρνείται την ύπαρξη του «αόρατου χεριού» των κλασικών, που εξασφαλίζει δήθεν το αλάνθαστο στη λειτουργία των αγορών, και γι αυτό αποβλέπει στη ρύθμισή τους, από το κράτος. Και οι δύο αυτές θεωρίες, στην απόλυτη έκφρασή τους, έχουν αποτύχει: η πρώτη, σαρώθηκε  από τη  μεγάλη και καταστρεπτική κρίση του 1929- στην οποία θα μπορούσε άνετα να προστεθεί και αυτή του 2007- και η δεύτερη με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Επρόκειτο, ωστόσο, και στις δύο –στις τρεις ορθότερα- περιπτώσεις, για εφαρμογές που είχαν ακραία και φανατικής  υφής  στοιχεία, και που ήταν τελικά αυτά που οδήγησαν στην κατάρρευση.
Αντιθέτως, στο διάστημα των 30 ένδοξων ετών, που ακολούθησαν το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι δύο αυτές κοσμοθεωρίες συνδυάστηκαν και συνεργάστηκαν με τρόπο αρμονικό, που κατέληξε σε εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα,  για την κοινωνία και την οικονομία εκείνης της περιόδου.
Η πλήρης επικράτηση, στη δεκαετία του ’80, ενός ακραίου και φανατικού νεοφιλελευθερισμού, ταυτόχρονα με την παγκοσμιοποίηση,  κατέληξε σε δραματικές συνέπειες, που επεκτείνονται σε πολλά επίπεδα. Η κρίση του 2007, αποτέλεσμα του νεοφιλελεύθερου παροξυσμού, είναι ακόμη παρούσα και κραταιή το 2013, με τη μορφή της κρίσης χρέους.
Οι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι της υφηλίου, παρά τις καταστροφές που προκάλεσαν και προκαλούν οι απόλυτες απόψεις τους, αισθάνονται τώρα ισχυρότεροι παρά ποτέ και σκιαγραφούν το παρόν κα το μέλλον της ανθρωπότητας, που προβλέπεται ζοφερότερο παρά ποτέΣε ότι αφορά, άμεσα, το πρόβλημα της διατροφικής ανασφάλειας, ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, καταργώντας κάθε ρύθμιση και έλεγχο στην οικονομία, αλλά και στην κοινωνία, απελευθέρωσε όλα εκείνα τα απωθητικά χαρακτηριστικά, που κατορθώνει σημαντικά να τιθασεύσει το παρεμβατικό κράτος με τους ελέγχους του.  Η επιδίωξη του μέγιστου κέρδους  αναγνωρίζεται ως απόλυτη αξία και ρυθμιστής των πάντων.  Η προετοιμασία των νέων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, που εγκαθίδρυσε τον φανατικό νεοφιλελευθερισμό, έγινε σταδιακά στις δεκαετίες του ’80 και ’90: αναιμικό κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, πολυάριθμες  αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς. Μερικές από τις συνέπειες, των οποίων η εμβέλεια μεγεθύνεται καθημερινά, μπορούν να διακριθούν στο χώρο, πάντοτε, της διατροφικής ανασφάλειας σε ποσοτικές και ποιοτικές, όπως το επιχειρήσαμε από την αρχή αυτής της εισήγησης:

1. Διατροφική ανασφάλεια ποσοτικής μορφής

Η πείνα στον κόσμο, που αποτελεί την εντονότερη και απεχθέστερη πλευρά της διατροφικής ανασφάλειας, μπορεί εν πολλοίς να αποδοθεί στην ανεξέλεγκτη επιδίωξη της μεγιστοποίησης του κέρδους, η οποία έχει  πολλές όψεις, μερικές μόνο από τις οποίες αναφέρονται στη συνέχεια:

        a) Ανεξέλεγκτες ανισότητες
 Σε διεθνές επίπεδο, η διαπίστωση των ανισοτήτων είναι, στην κυριολεξία, απίστευτη: απολύτως, ίση κατανομή της παραγωγής, για  το έτος 2011 θα εξασφάλιζε σε κάθε κάτοικο της Γης ετήσιο εισόδημα ίσο με 10.000$ (πρόκειται για το  παγκόσμιο ΑΕΠ κατά κεφαλή). Όμως, στα 7 δισεκατομμύρια της ανθρωπότητας, σήμερα, το 1.2 δισεκατομμύριο επιβιώνει στα όρια της απόλυτης φτώχειας, με 1,25$ την ημέρα , ενώ το 1% των πιο πλούσιων κατοίκων της υφηλίου έχει στη διάθεσή του το 45% του παγκόσμιου πλούτου …. το 50% της ανθρωπότητας  υποχρεούται να αρκεστεί στο 1% του παγκόσμιου εισοδήματος!  Τι να συμπεράνει κανείς για το αίτιο του κακού: ανεπάρκεια της παραγωγής και/ή απαράδεκτη ανισότητα κατά την κατανομή του παγκόσμιου πλούτου;  Η ανάλυση που έχει προηγηθεί μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα του γιατί τα προνομιούχα αγροτικά εδάφη της υφηλίου δεν παράγουν βασικά γεωργικά προϊόντα, αλλά προϊόντα που καλύπτουν λιγότερο σημαντικές ανάγκες, όπως αυτές του τσαγιού, του κακάου, του καπνού.  Εξάλλου, εκατομμύρια εκτάρια, που θεωρητικά θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν, περιορίζοντας, έτσι, το πρόβλημα της πείνας, διατίθενται για βοσκή, για τον απλό λόγο ότι η ζήτηση κρέατος, από τους πιο πλούσιους, είναι σημαντική   (http://www.fao.org/NEWS/1998/981103-htm).  Από την άλλη πλευρά, η άνιση κατανομή του εδάφους επιτρέπει ακόμη, και σε πολλές περιπτώσεις, την ύπαρξη μεγάλων ιδιοκτησιών, που παραμένουν ανεκμετάλλευτες (Negreponti-Delivanis 2008a).

        b) Κερδοσκοπία βασικών διατροφικών αγαθών.
Πρόκειται για «χρηματικά παιχνίδια» στα χρηματιστήρια, που αναφέρονται σε μελλοντικές τιμές βασικών γεωργικών προϊόντων.  Με βάση σχετικές πληροφορίες (Pfaff, 2008), μόνο στο χρηματιστήριο του Σικάγου, και στον τομέα του εμπορίου 25 γεωργικών προϊόντων, ο αριθμός των συναλλαγών αυξήθηκε κατά 20% από τις αρχές του 2007 και άγγιξε 1 δισεκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Από την άλλη πλευρά, το ποσό που οι κερδοσκόποι τοποθέτησαν στο χώρο των διατροφικών προϊόντων εκτιμάται για τις αρχές του 2006, σε 70 δισεκατομμύρια δολάρια και το 2008 είχε φθάσει σε 235 δισεκατομμύρια δολάρια.  Οι κερδοσκόποι, αναζητώντας υψηλά κέρδη στρέφονται προς «μαλακά προϊόντα», όπως το καλαμπόκι, το σιτάρι, τα βοοειδή. Να σημειωθεί, ακόμη, ότι στις τάσεις αυτές οι μεγάλες οικολογικές καταστροφές, όπως λ.χ. η ξηρασία στην Αυστραλία, εμφανίζονται ως ευτυχή γεγονότα, εφόσον υπόσχονται άνοδο των τιμών των διατροφικών εκείνων  αγαθών, που βρίσκονται σε ανεπάρκεια. Κατά τον  Andrea Grünewald, «οι πρώτες ύλες αποτελούν τη μεγάλη ευκαιρία της τρέχουσας  δεκαετίας» και η εταιρία του αποφάσισε να ενεργοποιηθεί σε αγροτικά προϊόντα, αλλά και στο νερό.  Η εταιρία (MIC) διαβεβαίωσε ήδη τα 2500 μέλη της ότι τα κέρδη ανέρχονται στο 93% , και προέρχονται αποκλειστικά  από το «χρηματικό παιχνίδι» με το σιτάρι (World Socialist Web Site-24.4.2008 ). Σε σχέση με τις παγκόσμιες διαδηλώσεις εναντίον της πείνας, που ώθησαν την Ινδία να επιβάλλει περιορισμούς στις εξαγωγές ρυζιού, η εταιρία ΑΒΝ Amro έκανε την ακόλουθη κυνική ανακοίνωση : «για πρώτη φορά θα έχουμε τη δυνατότητα  να έχουμε μετοχή του υπ’ αριθμόν 1 διατροφικού προϊόντος της Ασίας».  Και οι κερδοσκόποι, που έσπευσαν, εξασφάλισαν κέρδη της τάξης των 20% σε διάστημα όχι μεγαλύτερο των τριών εβδομάδων, κερδοσκοπώντας μόνο με το ρύζι (World Socialist Web Site-24.4.2008).  Ο οργανισμός των ΗΕ για τη Διατροφή και τη Γεωργία (Fao) διαπιστώνει ότι με περίπου 870 εκατομμύρια ανθρώπων, σε ολόκληρο τον κόσμο, με χρόνιο υποσιτισμό, ο αριθμός των πεινασμένων, το 2012-2012 εξακολουθεί να βρίσκεται σε απαράδεκτα ύψη.  Ο μεγαλύτερος αριθμός αυτών που πεινούν περίπου 850 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή λίγο λιγότερο από το 15% του συνολικού πληθυσμού της Γης, ζουν στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες. Και μέσα σε όλα αυτά, η νέα και πολύ επικίνδυνη αυτή τάση της αποκτά σημαντική θέση: η  κερδοσκοπία στις τιμές βασικών γεωργικών προϊόντων.  
           Πράγματι, στη Δυτική Αφρική, όπου το ρύζι είναι το βασικό προϊόν διατροφής, η κερδοσκοπία και οι επιδέξιες  χειραγωγήσεις της τιμής αυτού του προϊόντος ενδέχεται να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση κοινωνική και πολιτική σε αυτή την περιοχή.  Π.χ. ένας μεσάζων επέστησε την προσοχή στις δραστηριότητες του Guy de Montule, του Γάλλου που είναι επικεφαλής της ελβετικής βάσης, καθώς και του Louis Dreyfus Commodities, που όμως δεν είχε άμεση εμπλοκή. Ο De Montule κατηγορήθηκε ότι διεύθυνε μια προβληματική επιχείρηση ρυζιού, η οποία εισήγαγε κακής ποιότητας ρύζι στις χώρες της Δυτικής Αφρικής, όπως στη Λιβερία, στην Ακτή του Ελεφαντοστού και στη Σενεγάλη. Το ρύζι διατηρούσε στις αποθήκες των μαγαζιών μέχρι που να γίνει ακατάλληλο για τροφή δήλωσε ένας ειδικός. «Αλλά, αυτός ο τύπος αισχροκέρδειας μπορεί να προκαλέσει άνοδο τιμών για το ρύζι, σε περιοχή όπου το ρύζι ως βασικό αγαθό, διατροφής είναι τόσο σημαντικό από κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πλευράς,  ώστε να δημιουργήσει πίεση και αστάθεια».  Η πράξη του de Montule χαρακτηρίζεται ως μία από τις μορφές χειραγώγησης  της τιμής του ρυζιού που μπορεί να οδηγήσει τους Αφρικανούς της Δύσης σε πείνα. Αυτό που έκανε ο  De Montule, υποστηρίζει ο διάμεσος εμπορευμάτων, «είναι ανάλογο με την κερδοσκοπία  αγαθών διατροφής που αποτελούσε το βασίλειο των διεθνών τραπεζιτών» πρόσθεσε  (A la une Economie, 2013).  Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρξε μια παγκόσμια κινητοποίηση εναντίον της κερδοσκοπίας σε βασικά είδη διατροφής, έτσι που η  Barclays Bank υποχρεώθηκε να αναγγείλει ότι σταματά αυτό το παιχνίδι.  Ο De Montule  επιθυμεί τη δημιουργία μονοπωλίου που θα ελέγχει την τιμή του ρυζιού, δηλώνει ο διάμεσος. Σύμφωνα με τον Αndrea Grünewald, «οι πρώτες ύλες εμφανίζουν τη μεγάλη ευκαιρία της τρέχουσας δεκαετίας» και η εταιρεία του αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί σε αγροτικά προϊόντα, αλλά και στο νερό.  Η εταιρεία (MIC) εξασφάλισε ήδη στα 2500 μέλη της κέρδη που ανέρχονται σε 93% και προέρχονται αποκλειστικά από το «χρηματιστηριακό παιχνίδι» με το σιτάρι (World Socialist Web Site 2008).

γγ) Μεταβολές στη χρήση του εδάφους. Η άγρια κερδοσκοπία προκαλεί, επιπλέον, μεταβολή στη χρήση τεραστίας έκτασης εδάφους, όπου προηγουμένως καλλιεργούνταν προϊόντα διατροφής, ενώ τώρα έχουν διατεθεί για την  παραγωγή  της αιθανόλης. Η μεταβολή αυτή εμφανίστηκε ως δήθεν αναγκαία για τη βελτίωση του περιβάλλοντος, αλλά όμως πολυάριθμες έρευνες διαψεύδουν το βάσιμο αυτής της υπόθεσης. Η αιθανόλη παίρνει θέση στη συνείδηση των κερδοσκόπων, ως εναλλακτικό προϊόν, που υπόσχεται υψηλά κέρδη.  Και αναμφίβολα ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για την ανεξέλεγκτη ύψωση των τιμών των αγαθών διατροφής, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, φέρουν οι κυβερνητικές πολιτικές, που ενθάρρυναν την παραγωγή βιολογικής ενέργειας, χωρίς προηγουμένως να έχουν επιδοθεί σε σοβαρές σχετικές έρευνες.  

      δδ) Η Monsanto μεταβάλλει τους χωρικούς των πτωχών χωρών από παραγωγούς σε βοηθούς. Μετά από

το σεισμό στην Αϊτή, στις 12 Ιανουαρίου του 2010, η Monsanto ανήγγειλε ότι θα πρόσφερε χωρίς επιβάρυνση 475 τόνους σποράς στους αγρότες της Αϊτής, με τη συμπαράσταση της αμερικανικής πρεσβείας ( http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=19205) . Ένας οικονομολόγος από την Αϊτή δήλωσε ότι «οι αγρότες της Αϊτής έχουν, παραδοσιακά, τη δυνατότητα να παράγουν και να αναπαράγουν τη σπορά τους,  οργανική και τοπική, με προορισμό την οικογένεια τους και την γειτονική τοπική αγορά.  Η Monsanto επιδιώκει να ενσωματώσει τους αγρότες σε αγορά που δεν θα μπορούν να ελέγχουν, σε ότι αφορά την ποσότητα, την ποιότητα και τις τιμές της  σποράς, και θα μεταβάλουν τους αγρότες της Αϊτής από παραγωγούς σε βοηθούς»  (http://www.mondediplomatique.fr/carnet/2010-06-15-Haiti ). Χιλιάδες αγρότες στην Αϊτή διαδήλωσαν εναντίον της Monsanto,  και κατήγγειλαν την πρόθεση της πολυεθνικής να καταστρέψει την παραδοσιακή γεωργία, και να καταστήσει τους αγρότες εξαρτημένους από τα προϊόντα της (http://www.20minutes.fr/article/576049/Planete-Haiti-selon Monsanto.php)



2.Ποιοτική διατροφική ανασφάλεια

Μετά από το σκάνδαλο Findus, που είναι το πολλοστό διατροφικής ποιότητας, είναι ευχερής η διαπίστωση ότι η ατέλειωτη αλυσίδα νοθειών, απατεωνιών και δυσλειτουργιών αποδεικνύει ότι το σύστημα των ρυθμίσεων, των ελέγχων και των ποινών δεν είναι ικανοποιητικό και βρίσκεται στη βάση του προβλήματος.  Όπως το υπογραμμίζει η  Corinne Lapage (2013) “Ο Findus δεν είναι ένα ατύχημα, αλλά το φρούτο της επιλογής της διατροφικής ανασφάλειας». Πράγματι, από το προς το παρόν αυτό τελευταίο σκάνδαλο, που αναφέρεται στο κρέας αλόγου, αλλά και από όλα τα προηγούμενα, προκύπτει ότι οι έλεγχοι είναι ανεπαρκείς και ότι αυτή η ανεπάρκεια είναι το ιδεολογικό προϊόν του νεοφιλελευθερισμού.  Πέρα από τις συγκεκριμένες αυτές περιπτώσεις, το γενικό συμπέρασμα φαίνεται να είναι ότι οι πάγιες επιλογές των αρμοδίων, σε αυτόν τον τόσο ζωτικό τομέα, στρέφονται εναντίον των καταναλωτών και υπέρ των βραχυχρόνιων συμφερόντων των βιομηχάνων.  Έτσι εξηγείται το ότι οι αποφάσεις των EFSA ενδιαφέρονται περισσότερο για την μεγιστοποίηση των κερδών των πολυεθνικών, από όσο για τα ενδιαφέροντα των καταναλωτών.
       Εντελώς, ενδεικτικά, αναφέρω τις ακόλουθες συγκεκριμένες περιπτώσεις:
*Η πιο πρόσφατη και η γενικότερη, ίσως, απόδειξη για την παραπάνω επιλογή της ΕFSA είναι  η απόφαση της 12ης Ιουλίου του 2013, σύμφωνα με την οποία απορρίφθηκε, από τους νεοφιλελεύθερους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το δικαίωμα των ευρωπαίων πολιτών να έχουν γνώση ότι καταναλίσκουν γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα. Ειδικότερα, απορρίφθηκε η πρόταση περί υποχρεωτικής σήμανσης τροφίμων που προέρχονται από ζώα που έχουν τραφεί με γενετικά τροποποιημένες τροφές. Με την ίδια απόφαση, και πάντοτε από τους νεοφιλελεύθερους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που έχουν την πλειοψηφία, αποκλείστηκε το αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών της Ευρώπης για τη διεξαγωγή ανεξάρτητων μελετών σχετικά με τις πιθανές επιπτώσεις, στην υγεία, των μεταλλαγμένων και άλλων νέων και άγνωστων προϊόντων-όπως, λ.χ. των κλωνοποιημένων ζώων (ΙΝΚΑ de Crète). Ακριβώς, η απουσία οποιασδήποτε ρύθμισης, καταλήγει στο ότι ότιδήποτε δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται στην Ευρώπη.
*Τον Μάρτιο του 2013 η  Commission νομιμοποίησε την πατάτα Amflora, προϊόν  OGΜ της εταιρίας BASF, καθώς και τρία είδη καλαμποκιού MON 863 της Monsanto, αγνοώντας προκλητικά την εκφρασμένη αντίθεση των ευρωπαίων καταναλωτών, γενικά, για την κατανάλωση  OGM, των οποίων οι επιπτώσεις, βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες, είναι άγνωστες και, γι’ αυτό, απειλητικές. Δεν πρέπει, ωστόσο, να λησμονούμε ότι οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες είναι τώρα το σημαντικότερο  στήριγμα της αμερικανικής γεωργίας, και συνεπώς οι ΗΠΑ ασκούν έντονη πίεση, προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά κυρίως προς την Ευρώπη, για να γίνουν δεκτές χωρίς περιορισμούς.

*Σύμφωνα με απόφαση των 14 επιτρόπων της Ε.Ε. που ελήφθη στις 6 Μαου μπαίνουν τέτοιοι όροι και περιορισμοί στην καλλιέργεια των τοπικών παραδοσιακών σπόρων και ποικιλιών ώστε πρακτικά καθιστούν πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη την καλλιέργειά τους. Έτσι η συστηματική εξαφάνιση των τοπικών ποικιλιών συνεχίζεται τώρα και με την σφραγίδα της ΕΕ και θα οδηγήσει σύντομα στο να μην υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από τους  υβριδισμένους ή μεταλλαγμένους σπόρους.


Γενικό Συμπέρασμα

Περατώνοντας την εισήγησή μου, που ελπίζω να δικαιολογεί απόλυτα  την αρχική μου διαπίστωση, για το πόσο σημαντικό είναι το  θέμα αυτού του Συνεδρίου, σπεύδω να συμπεράνω ότι είμαστε σε πλήρες σκοτάδι για το τι καταναλίσκουμε, και πόσο επικίνδυνες και πολύπλευρες επιπτώσεις μπορεί να έχουν τα τρόφιμα αυτά στην υγεία μας. Η άρση των κινδύνων, που θα ήταν εύκολη και αποδοτική, αν οι σχετικοί έλεγχοι ήταν συνεχείς, υπεύθυνοι και μακριά από πιέσεις οργανωμένων κέντρων συμφερόντων, στην πραγματικότητα δεν επιδιώκεται με ενσυνείδητη απόφαση των αρμοδίων. Επικίνδυνα τρόφιμα υπήρχαν ανέκαθεν. Ωστόσο, μετά την απόλυτη επικράτηση της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, τα τροφικά σκάνδαλα πολλαπλασιάζονται, και ταυτόχρονα οι επιπτώσεις τους εμφανίζονται συχνότερα με μορφές θανατηφόρες, μεγαλύτερης  διάρκειας και ευρύτερης εμβέλειας.
       Η υγεία, συνεπώς, των πολιτών της υφηλίου εκτίθεται, εν ψυχρώ, σε απειλητικούς και άγνωστης έκτασης κινδύνους, επειδή οι εκάστοτε αρμόδιοι στερούνται της απαραίτητης πολιτικής βούλησης, που θα επέβαλλε την υγεία των πολιτών, ως ανώτερη αξία σε σχέση με το  κέρδος. Ωστόσο, οι σχετικοί κίνδυνοι θα μπορούσαν να ελαχιστοποιηθούν, αν οι αρμόδιοι για την τύχη του κόσμου συνειδητοποιούσαν, έστω και με ασύγγνωστη αργοπορία, ότι θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί το ταχύτερο, αυτός ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, που απειλεί να διαλύσει την ΕΕ και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, και να υιοθετηθεί συνδυασμός ανάμεσα στις δύο οικονομικές κοσμοθεωρίες. Τηρουμένων, δηλαδή των αναλογιών, επαναφορά στο σύστημα που εφαρμόστηκε στην υφήλιο, αμέσως μετά το πέρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του ’70. Και, αναφορικά, με μερικότερες και άμεσης αποτελεσματικότητας πολιτικές, θα αρκούσε προς το παρόν αν:
*ειδικά, η ΕΕ έπαυε να επωμίζεται, οικειοθελώς, κινδύνους, απλώς για να μη δυσαρεστήσει τις ΗΠΑ, που επιδιώκουν την εξάπλωση της κατανάλωσης των OGM, και άλλων «νέων προϊόντων», παντού, και  χωρίς προσκόμματα
*η λιτότητα δεν περιλάμβανε τον περιορισμό των κτηνίατρων, που επιδίδονται σε ελέγχους, και ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός δεν αφηνόταν ανεξέλεγκτος στην προσπάθειά του  ελαχιστοποίησης  του  μεγέθους του δημόσιου τομέα
*υπήρχε μεγαλύτερη διαφάνεια, σχετικά με τις επιπτώσεις της κατανάλωσης ορισμένων ειδών διατροφής, στον άνθρωπο, στα ζώα και στο περιβάλλον
*η δικαιοσύνη αφηνόταν ελεύθερη να δράσει και να καταδικάσει τα βεβαιωμένα διατροφικά σκάνδαλα, εκ των οποίων τα περισσότερα παραμένουν ατιμώρητα.