Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

<<Ο Σώρρας, οι σωτήρες, οι συνωμοσίες, η άρνηση ενηλικίωσης και η αποφυγή ανάληψης προσωπικής ευθύνης>>

 

Στ. Ράμφος: «μπερδεύουμε τα αισθήματά μας με την πραγματικότητα και οδηγούμαστε σε εθνικοποίηση των φαντασιώσεων και συνωμοσίες»
Με αφορμή τη σύλληψη του Αρτέμη Σώρρα το βράδυ της περασμένης Κυριακής στη Ρόδο, επανέρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση για τις… ευθύνες των πολιτών – ψηφοφόρων για την κατάντια της Ελλάδας τα τελευταία πολλά χρόνια. Μέχρι που «επιτρέπεται» ο πολίτης να πιστεύει σε… παραμύθια;
Μέχρι που έχει… άλλοθι να άγεται και να φέρεται από τυχοδιωκτικές απόψεις, θέσεις και «αλήθειες» κάθε είδους που του γαργαλούν τα αυτιά και τον… προστατεύουν από την ανάληψη της δικής του ευθύνης ως πολίτη;
Θυμίζουμε ότι ο Αρτέμης Σώρρας είναι ο άνθρωπος που επί δύο περίπου χρόνια «παραμύθιαζε» την Ελλάδα, παραπλανώντας χιλιάδες πολίτες, ότι «θα έθετε στη διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης 600 δισ. δολάρια για να αποπληρώσει το χρέος».
Μαζί με τον Ελληνοαμερικανό Μανώλη Λαμπράκη, είχαν εμφανιστεί ως μέλη της οργάνωσης «End National Debt» αυτοπαρουσιαζόμενοι ως σωτήρες και λυτρωτές της Ελλάδας (και της Κύπρου στην οποία θα έδιναν… μποναμά 50 δισ. ευρώ).
Αποδείχτηκε μια καλοστημένη απάτη, με πλαστά έγγραφα ενώ λεφτά (ποτέ) δεν υπήρξαν!
Τότε όμως, αρκετοί, χιλιάδες Έλληνες είχαν πιστέψει τη… θρησκεία του Αρτέμη Σώρρα! Χιλιάδες Έλληνες που έχουν πάει… σχολείο, έχουν δει τηλεόραση, έχουν internet, έχουν κάνει συναλλαγές με άλλους ανθρώπους, γνωρίζουν πως βγαίνουν τα λεφτά, είχαν… προστρέξει στο θρήσκευμα του Αρτέμη Σώρρα!
Τώρα, στη Ρόδο που έγινε η σύλληψη, προηγήθηκε εκδήλωση και ομιλία του Αρ. Σώρρα την οποία παραβρέθηκαν πάνω από 100 άτομα, στα οποία έλεγε ότι θα ιδρύσει κόμμα. Υποσχέθηκε παράλληλα 20.000 ευρώ στον κάθε ψηφοφόρο, αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση.
Πάνω από 100 άτομα λοιπόν, πολίτες της Ρόδου, άρα με… παραστάσεις από τουρισμό και συναναστροφές με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, πρόστρεξαν στο… σωτήρα Σώρρα!

Ιδιότυπος εθνικός αυτισμός

Φαίνεται πως ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός συμπολιτών μας, αρέσκεται να προστρέχει στα σενάρια συνομωσίας, στις δοξασίες περί αδικίας, στη διεθνή μασονία και στους Εβραίους που επιβουλεύονται τα καλά και τα όσια του ελληνισμού.
Παράλληλα, αυτής της συνομοταξίας άνθρωποι, προστρέχουν σε ψεύτικες δοξασίες για τη λύση του προβλήματος, «φορτώνουν» διαρκώς τα αίτια της κρίσης στους διεθνείς τοκογλύφους, στους κακούς τραπεζίτες και πάντοτε αρνούνται να αναλάβουν το… κόστος της προσωπικής τους ευθύνης!
Πρόκειται για έναν εθνικό… αυτισμό, έναν παλιμπαιδισμό, που αντλεί την πηγή του σε πολύ βαθιά και ιδιόμορφα στοιχεία κουλτούρας, που φτάνουν έως και την περίοδο της τουρκοκρατίας! Η βαθιά ριζωμένη αίσθηση του διαρκούς κατατρεγμού, της μόνιμης αδικίας και της γενικευμένης αίσθησης ότι οι άλλοι επιβουλεύονται ζωές, εδάφη, πλούτοι κ.λπ. λειτουργούν ως αποτρεπτικοί μηχανισμοί στη διαδικασία ωρίμανσης του Έλληνα.

Στ. Ράμφος: «μπερδεύουμε τα αισθήματά μας με την πραγματικότητα και οδηγούμαστε σε εθνικοποίηση των φαντασιώσεων»

Έχει ενδιαφέρον η τοποθέτηση του Έλληνα φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου που επισημαίνει ότι «ρίχνουμε πάντα τις ευθύνες στους άλλους». Συχνά πυκνά σε συνεντεύξεις του υπογραμμίζει τον διπλό εαυτό του Έλληνα που προσπαθεί να συμφιλιώσει το αίσθημα της Ανατολής με τους κανόνες της Δύσης, ενώ κάνει λόγο για «πολιτισμικό πρόβλημα των Ελλήνων από αιώνες που τους εμποδίζει την επαφή με την πραγματικότητα. Αυτός ο φόβος της πραγματικότητας οδηγεί στη σημερινή εθνικοποίηση των φαντασιώσεων».
Ο κ. Ράμφος, στέκεται ιδιαίτερα στην έλλειψη υπευθυνότητας από τους Έλληνες: «Δυστυχώς, δεν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Το πρόβλημά μας είναι να μην αναλάβουμε ευθύνες και υπό αυτή την έννοια πρέπει να φταίει κάποιος άλλος». Παράλληλα υποστηρίζει ότι πρέπει να ξεπεράσουμε το παρελθόν και επισημαίνει τη θεμελιώδη παθογένειά μας: «μπερδεύουμε τα αισθήματά μας με την πραγματικότητα». Και επεξηγεί:
«Όταν ο λαός μπερδεύει τα συναισθήματα με την πραγματικότητα, οδηγείται σε παρανοϊκές καταστάσεις.
Είμαστε λαός με ισχυρές εμμονές, όπως η συνωμοσιολογική μανία, από την οποία δεν εννοούμε να βγούμε. Επίσης αγνοούμε τον χρόνο και είμαστε δεμένοι περισσότερο με το χώρο, που σημαίνει με τα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία. ∆εν έχουμε τον εσωτερικό δυναμισμό που θα μας οδηγήσει στην παραγωγικότητα. Η κρίση μπορεί να βοηθήσει, αρκεί να υπάρξει συναίνεση».
Απόστολος Σκουμπούρης
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου