Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

<<“Μισταρκός” (δούλος) των ιδεοληψιών του, είναι ο Λουκαΐδης του ΑΚΕΛ>>

Η πρόσφατη τοποθέτηση του Γιώργου Λουκαΐδη, Εκπροσώπου Τύπου του ΑΚΕΛ, σε τηλεοπτική εκπομπή πως οι Έλληνες της Κύπρου είχαν τους Τούρκους “μισταρκούς” (υπηρέτες-δούλους ή στην καλύτερη περίπτωση μισθωτούς κολίγους) και πως σε κάποια φάση ακόμη και τους “έσφαζαν”- τις δεκαετίες 1950-60, υποθέτω, είναι δεικτική της ένδειας των επιχειρημάτων της επίσημης γραμμής του κόμματος. Η γενικότερη γραμμή του κόμματος, που επανειλημμένα και συνεχώς ακούγεται , από τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος και κάτω, είναι πως “κάναμε τζιέ εμείς πολλά”.
Η επιχειρηματολογία με κλισέ χρησιμεύει πάντοτε ως υποκατάστατο της κριτικής σκέψης. Σου επιτρέπει να “δραπετεύσεις” όταν αδυνατείς να ορθώσεις τεκμηριωμένο αντίλογο. Αυτό συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση του εκπρόσωπου του ΑΚΕΛ. Και είναι αδικαιολόγητη και ιστορικά ατεκμηρίωτη μια τέτοια άγνοια των κοινωνικών συνθηκών την περίοδο της αγγλοκρατίας- διότι μόνο την περίοδο αυτή θα μπορούσε να συνέβαινε αυτό που ισχυρίζεται ο κ. Λουκαΐδης. Σίγουρα επί Τουρκοκρατίας οι Έλληνες δεν είχαν “μισταρκούς” τους Τούρκους. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε.
Επί αγγλοκρατίας, λοιπόν, ο Γιώργος Λουκαΐδης και το τμήμα έρευνας του κόμματος θα ήταν καλύτερα ενημερωμένοι αν έκαναν το κόπο να μελετήσουν το εμβληματικό πόνημα του N.C. Lanitis, “Rural indebtedness and agricultural cooperation in Cyprus”, Limassol, 1944, (278 σελίδες με στατιστικά, διαγράμματα κλπ) και το οποίο μεταφράστηκε και στα ελληνικά το 1946 από τον Χρ. Χριστοδούλου. Θα μάθαιναν κάτι περισσότερο από αυτά που τους επιβάλουν οι, εκ των υστέρων, ιδεοληπτικές τους θέσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα για να εκλογικεύσουν την ανάγκη για την εσαεί παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο.
Θα μάθαιναν, για παράδειγμα, για την τραγική κατάσταση των αγροτών και τον καταστροφικό ρόλο της τοκογλυφίας. Η τοκογλυφία, που ήταν η μεγαλύτερη μάστιγα στον τόπο (και την οποία οι Εγγλέζοι περιόρισαν) δημιουργούσε, μεν, “μισταρκούς” αλλά αυτοί ήταν οι φτωχοί Έλληνες αγρότες που ούκ ολίγες φορές αναγκάζονταν να στέλνουν από τη επαρχία για να “ξεχρεώσουν”, ακόμη και τις κόρες ή τις γυναίκες τους, στα σπίτια και υποστατικά των Ελλήνων προύχοντων και των κεφαλαιοκρατών. Και όλοι γνωρίζουμε τι άλλο συνέβαινε για να “ξεπληρωθεί” το χρέος.
Όσο για το άλλο “επιχείρημα” του κυρίου Εκπροσώπου, πως δηλαδή “τους σφάζαμε”, θα τον παραπέμψω και πάλι στο θρανίο. Ας διαβάσουν στο ΑΚΕΛ, αν βεβαίως γνωρίζουν την υπάρξή του, το έργο του του Richard A. Patrick, “Political Geography and the Cyprus Conflict, 1963-1971 (University of Waterloo, 1976, 486, σελ.) Το έργο αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο συγγραφέας του υπηρέτησε με το καναδικό ειρηνευτικό απόσπασμα από την αρχή της κρίσης, πήγε πίσω στον Καναδά, και εκπόνησε διδακτορική έρευνα βασισμένη σε πρωτογενή έρευνα πεδίου από την Κύπρο. Η μελέτη του είναι από μη φιλική ως εχθρική για τους Έλληνες και εκδόθηκε από το πανεπιστήμιο μετά που έφυγε από τη ζωή λόγω ασθένειας.
Και ναί, σε απόλυτους αριθμούς σκοτώθηκαν μεταξύ 1963-67 (διότι μετά και μέχρι την εισβολή υπήρξαν μηδέν εσκεμμένοι βίαιοι θάνατοι στην Κύπρο- κάτι που οι προπαγανδιστές αποκρύπτουν επιμελώς) περισσότεροι Τούρκοι από Έλληνες. Όμως συγκριτικά και αναλογικά αυτό δεν στέκει- το αντίθετο συνέβη. Σκοτώθηκαν αναλογικά περισσότεροι Έλληνες! Αντιλαμβάνομαι πως αυτές είναι μακάβριες συγκρίσεις και δεν είναι “πολιτικά ορθό” να γίνονται. Όχι όμως και “δαρμένοι και κερατωμένοι” οι Έλληνες της Κύπρου, επειδή κάποιες ιδεοληψίες έχουν ελληνοποιήσει την Τουρκική προπαγάνδα και έχουν υιοθετήσει και την εγγλέζικη, για τους “poor Turks”.
Υπάρχει βέβαια ένας πολύ εύκολος τρόπος να μάθουμε τον επακριβή αριθμό των θυμάτων της περιόδου 1963-67. Δύο μόνο ερευνητές χρειάζονται, που να γνωρίζουν τις δύο γλώσσες, ώστε να ερευνήσουν τα “κοινωνικά μέσα” της εποχής- εφημερίδες, ραδιοφωνικά αρχεία , ληξιαρχεία, κλπ., όπου αναπόφευκτα κάθε θάνατος είναι καταγραμμένος. Ας κάνουν την έρευνα αυτοί που υιοθετούν την τουρκική “αφήγηση” ώστε να γίνει η “αφήγηση” τους ιστορική πραγματικότητα και να αποστομώσουν τους επικριτές τους, μια και έξω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου